travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.768
- Likes
- 14.587
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ας ξεκινήσει ιστορία
- Abu Dhabi 1η μέρα
- Βόλτα Dubai
- Video
- Ομάν 1η μέρα
- Από τη Sur στη Nizwa
- Διασχίζοντας την έρημο για τη Salalah
- Salalah και πέριξ
- Επιστροφή στη Nizwa
- Περιοχή της Nizwa
- Nizwa[B],[/B]βουνά κ βόλτα στη Μασκάτ
- Βόλτες στην Μασκάτ
- Ψαροχώρια και επιστροφή στο Dubai
- Βόλτα στο Dubai, ανέλπιστα Bahrein
- Bahrein
- Συμπεράσματα
Τα περίφημα Wadi. Από τη Sur στη Nizwa
Η επόμενη μέρα ήταν από τις δύσκολες, όσον αφορά στο να βγει το πρόγραμμα. Όπως έλεγα και πριν έπρεπε να επιστρέψουμε στην περιοχή των γουάντι, να τα επισκεφτούμε και να καταλήξουμε στην πόλη Νίζουα. Στο δρόμο για εκεί είχαμε και άλλα να δούμε. Ο συντομότερος χρονικά δρόμος από τα Wadi που θα ήμασταν για τη Νίζουα είναι μέσω Μασκάτ. Όμως εμείς θα πηγαίναμε από πιο επαρχιακούς δρόμους για να δούμε και κάποια άλλα σημεία, ευτυχώς όχι πολλά. Λίγο μετά τη Σουρ έχει το Ras al Jinz (Al Hadd) με τις θαλάσσιες χελώνες που βγαίνουν το βράδυ και γεννούν στην κατάλευκη αμμουδιά. Αυτό έτσι κι αλλιώς το χάσαμε αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο να τις δεις, ειδικά αυτή την περίοδο.
Φυσικά όμως δε θέλαμε να φύγουμε από τη Σουρ χωρίς να δούμε την πόλη. Πρωί-πρωί πήγαμε σε ένα υπαίθριο μουσείο πλοίων, στο καρνάγιο και γενικά στην παραλία για λίγη ώρα. Είδαμε όμορφες εικόνες από πλοία που επισκευάζονταν και πύργους στους γύρω λόφους. Οι πύργοι στο Ομάν είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και πάντα τους φωτογραφίζεις γιατί είναι όμορφα στημένοι.
Μετά πήγαμε προς Μασκάτ και στα εξήντα χιλιόμετρα παρκάραμε για να επισκεφτούμε το wadi Al shab. Πήραμε βαρκούλα για εκατό μέτρα να πάμε απέναντι στο ποτάμι και μετά σε πενήντα λεπτά περπατώντας στο φαράγγι φτάσαμε στο μέρος με τα νερά. Εγώ έκανα και ένα μικρό μπάνιο, αφού πολύς κόσμος κολυμπούσε στα καθαρά πιστεύω νερά του ποταμιού. Μας είχαν πει ότι μπορούμε να κολυμπήσουμε για αρκετή ώρα μέχρι ένα μικρό καταρράκτη. Όμως δεν ήθελα να έχω τους υπόλοιπους της παρέας να περιμένουν. Άλλωστε είπαμε ότι βιαζόμαστε. Για την ομορφιά του φαραγγιού δεν έχω λόγια! Νομίζω αν δεν πας εκεί δε μπορείς να πεις ότι είδες το Ομάν. Τελεία.
Τρομάρα μου!
Μετά πήγαμε στο Wadi Tiwi όπου με το αμάξι φτάσαμε σε ένα σημείο, που όμως είχε λίγο χώρο για πάρκινγκ και φύγαμε. Σίγουρα αν περπατούσαμε έστω και λίγο θα βλέπαμε σίγουρα ωραίο θέαμα και εκεί. Όμως στη διαδρομή είχαμε δει όμορφο τοπίο. Η αλήθεια είναι ότι είχε σχεδόν φτάσει το μεσημέρι και η διαδρομή είχε αρκετά αυτοκίνητα και ο δρόμος ήταν πολύ στενός. Ένας μέτριος οδηγός δύσκολα θα φύγει χωρίς γρατζουνιές.
Μετά έπρεπε να πάμε στη Νίζουα. Πήγαμε από τη Σουρ ξανά και κόψαμε δεξιά. Είπα ότι το κάναμε για να δούμε καλύτερη διαδρομή. Στο δρόμο επισκεφτήκαμε το Wadi Bani Khaled. Μάλλον δεν φτάσαμε μέχρι το τέλος, γιατί παρακάτω είδαμε άλλη ταμπέλα που πήγαινε στο ίδιο μέρος από άλλο δρόμο και από εκεί είχε πολλά αυτοκίνητα που επέστρεφαν. Ήταν όμως αργά και γι αυτό δεν μπορούσαμε να κάνουμε όλη τη διαδρομή. Όμως το θέαμα με βράχια και βουνά ήταν απίθανο. Ίσως τα πιο όμορφα χρώματα σε βουνά που έχω δει ποτέ.Θα το δείτε και με το όνομα Wadi Bani Khalid αντί για το Khaled. Το θέμα είναι να πάρεις τη σωστή διασταύρωση, που είναι εκείνη που παίρνουν οι τυχεροί. Εμείς βέβαια είδαμε το θέαμα των βουνών και μάλλον νομίζω πως είχαμε την τύχη με το μέρος μας, αφού γουάντι είδαμε κι άλλα.Τέτοια βουνά όχι. Θαυμάστε τα παρακάτω:
Να και το τέλος του δρόμου. Αναγκαστική επιστροφή. Άλλωστε νυχτώνει:
Πήραμε το δρόμο για Νίζουα (άλλοι τη λένε Νάζουα) και πια είχε βραδιάσει. Ταμπέλες δεν είχε ή δεν τις προσέξαμε και όπως είχαμε πάρει το δρόμο (με το ωραίο όριο των 120 χλμ/ώρα) θα πηγαίναμε μέσω Μασκάτ. Ευτυχώς σταματήσαμε για τρόφιμα σε ένα μαγαζί και μου ήρθε να ρωτήσω για το δρόμο. Οι άνθρωποι μου είπαν ότι ακριβώς εκεί έπρεπε να στρίψουμε για να φτάσουμε το συντομότερο. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή λόγω του σκότους, αλλά όλα πήγαν καλά.
Φτάσαμε στις εννιά και με ταλαιπωρία βρήκαμε το διαμέρισμα που θα μέναμε. Μιλάμε για μεγάλη νίλα. Από το αεροδρόμιο της Μασκάτ είχα αγοράσει μια κάρτα SIM με πέντε ρεάλ, δηλαδή 12 ευρώ. Η κάρτα λοιπόν αυτή είχε 50 λεπτά δωρεάν ομιλίας προς όλους, ακόμα και για το εξωτερικό, 50 SMS και 3000 MB ίντερνετ. Εγώ την πρώτη μέρα χρησιμοποίησα λίγα ΜΒ και από τότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τώρα στη Νίζουα που τη χρειαζόμουν δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν εκεί μόνο μια ώρα το απόγευμα. Από Ελλάδα μου είχε πει να του τηλεφωνήσω όταν φτάσω το βράδυ. Εγώ όμως τηλέφωνο δεν είχα και δε θα είχα ποτέ ξανά, μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας.
Ο πλοηγός μας είχε μπερδέψει (αυτός καλά τα έδειχνε) και δε βρίσκαμε το διαμέρισμα, οπότε βγήκαμε στους δρόμους με τα πόδια εγώ και ο Γιάννης να το βρούμε. Ξέραμε ότι βρισκόμασταν δίπλα, αλλά θέλαμε να πάρουμε και τηλέφωνο. Μπαίνουμε σε ένα μαγαζί, την ώρα που έκλεινε και παρακαλέσαμε τον ιδιοκτήτη να πάρει τηλέφωνο για πάρτι μας. Μην τα πολυλογώ, ο άνθρωπος μίλησε με τον ιδιοκτήτη και μας οδήγησε ο ίδιος στο διαμέρισμα (που ήταν εκεί κοντά) και μας έδωσε το κλειδί που ήταν κρυμμένο στην πόρτα. Την επόμενη μέρα, όταν ήμασταν στο δρόμο για τη Σαλαλά, με παίρνει τηλέφωνο ο ιδιοκτήτης (του είχα στείλει το νούμερο του τηλεφώνου μας με mail και ευτυχώς μπορούσα και δεχόμουν κλείσεις) και μου ζητούσε τα λεφτά του διαμερίσματος. Του είπα ότι θα του τα δώσω όλα μαζί σε λίγες μέρες, αφού θα μέναμε άλλες δυο βραδιές επιστρέφοντας από τη Σαλαλά. Όταν φεύγαμε την δεύτερη φορά πήγαμε ξανά στον ίδιο καταστηματάρχη και τηλεφώνησε ξανά στον ιδιοκτήτη και τελικά αφήσαμε σε εκείνον τα χρήματα. Ωραία να τα λες αλλά τότε είχαμε το άγχος με την πληρωμή και ο ιδιοκτήτης μας έλεγε ότι δεν μπορεί να τα τραβήξει από την πιστωτική κάρτα. Αφήσαμε τα χρήματα και σε έναν ξένο άνθρωπο, αλλά καταλάβαμε ότι στο Ομάν οι άνθρωποι ακόμα είναι απλοί και καλοί.
Το βράδυ ψάχναμε για φαγητό και βενζίνη με το Γιάννη και τη Ρίτα. Μόνο βενζίνη βρήκαμε, αφού θέλαμε να είμαστε γεμάτοι για το ταξίδι στη Σαλαλά. Μόνο εγώ είμαι ψύχραιμος με το θέμα της βενζίνης. Όλοι φοβούνται πως δε θα βρούμε βενζινάδικο. Δύσκολο, αφού εδώ τα περισσότερα είναι ανοιχτά 24 ώρες. Η βενζίνη κοστίζει λίγο πάνω από μισό ευρώ το λίτρο.
Η επόμενη μέρα ήταν από τις δύσκολες, όσον αφορά στο να βγει το πρόγραμμα. Όπως έλεγα και πριν έπρεπε να επιστρέψουμε στην περιοχή των γουάντι, να τα επισκεφτούμε και να καταλήξουμε στην πόλη Νίζουα. Στο δρόμο για εκεί είχαμε και άλλα να δούμε. Ο συντομότερος χρονικά δρόμος από τα Wadi που θα ήμασταν για τη Νίζουα είναι μέσω Μασκάτ. Όμως εμείς θα πηγαίναμε από πιο επαρχιακούς δρόμους για να δούμε και κάποια άλλα σημεία, ευτυχώς όχι πολλά. Λίγο μετά τη Σουρ έχει το Ras al Jinz (Al Hadd) με τις θαλάσσιες χελώνες που βγαίνουν το βράδυ και γεννούν στην κατάλευκη αμμουδιά. Αυτό έτσι κι αλλιώς το χάσαμε αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο να τις δεις, ειδικά αυτή την περίοδο.
Φυσικά όμως δε θέλαμε να φύγουμε από τη Σουρ χωρίς να δούμε την πόλη. Πρωί-πρωί πήγαμε σε ένα υπαίθριο μουσείο πλοίων, στο καρνάγιο και γενικά στην παραλία για λίγη ώρα. Είδαμε όμορφες εικόνες από πλοία που επισκευάζονταν και πύργους στους γύρω λόφους. Οι πύργοι στο Ομάν είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και πάντα τους φωτογραφίζεις γιατί είναι όμορφα στημένοι.
Μετά πήγαμε προς Μασκάτ και στα εξήντα χιλιόμετρα παρκάραμε για να επισκεφτούμε το wadi Al shab. Πήραμε βαρκούλα για εκατό μέτρα να πάμε απέναντι στο ποτάμι και μετά σε πενήντα λεπτά περπατώντας στο φαράγγι φτάσαμε στο μέρος με τα νερά. Εγώ έκανα και ένα μικρό μπάνιο, αφού πολύς κόσμος κολυμπούσε στα καθαρά πιστεύω νερά του ποταμιού. Μας είχαν πει ότι μπορούμε να κολυμπήσουμε για αρκετή ώρα μέχρι ένα μικρό καταρράκτη. Όμως δεν ήθελα να έχω τους υπόλοιπους της παρέας να περιμένουν. Άλλωστε είπαμε ότι βιαζόμαστε. Για την ομορφιά του φαραγγιού δεν έχω λόγια! Νομίζω αν δεν πας εκεί δε μπορείς να πεις ότι είδες το Ομάν. Τελεία.
Τρομάρα μου!
Μετά πήγαμε στο Wadi Tiwi όπου με το αμάξι φτάσαμε σε ένα σημείο, που όμως είχε λίγο χώρο για πάρκινγκ και φύγαμε. Σίγουρα αν περπατούσαμε έστω και λίγο θα βλέπαμε σίγουρα ωραίο θέαμα και εκεί. Όμως στη διαδρομή είχαμε δει όμορφο τοπίο. Η αλήθεια είναι ότι είχε σχεδόν φτάσει το μεσημέρι και η διαδρομή είχε αρκετά αυτοκίνητα και ο δρόμος ήταν πολύ στενός. Ένας μέτριος οδηγός δύσκολα θα φύγει χωρίς γρατζουνιές.
Μετά έπρεπε να πάμε στη Νίζουα. Πήγαμε από τη Σουρ ξανά και κόψαμε δεξιά. Είπα ότι το κάναμε για να δούμε καλύτερη διαδρομή. Στο δρόμο επισκεφτήκαμε το Wadi Bani Khaled. Μάλλον δεν φτάσαμε μέχρι το τέλος, γιατί παρακάτω είδαμε άλλη ταμπέλα που πήγαινε στο ίδιο μέρος από άλλο δρόμο και από εκεί είχε πολλά αυτοκίνητα που επέστρεφαν. Ήταν όμως αργά και γι αυτό δεν μπορούσαμε να κάνουμε όλη τη διαδρομή. Όμως το θέαμα με βράχια και βουνά ήταν απίθανο. Ίσως τα πιο όμορφα χρώματα σε βουνά που έχω δει ποτέ.Θα το δείτε και με το όνομα Wadi Bani Khalid αντί για το Khaled. Το θέμα είναι να πάρεις τη σωστή διασταύρωση, που είναι εκείνη που παίρνουν οι τυχεροί. Εμείς βέβαια είδαμε το θέαμα των βουνών και μάλλον νομίζω πως είχαμε την τύχη με το μέρος μας, αφού γουάντι είδαμε κι άλλα.Τέτοια βουνά όχι. Θαυμάστε τα παρακάτω:
Να και το τέλος του δρόμου. Αναγκαστική επιστροφή. Άλλωστε νυχτώνει:
Πήραμε το δρόμο για Νίζουα (άλλοι τη λένε Νάζουα) και πια είχε βραδιάσει. Ταμπέλες δεν είχε ή δεν τις προσέξαμε και όπως είχαμε πάρει το δρόμο (με το ωραίο όριο των 120 χλμ/ώρα) θα πηγαίναμε μέσω Μασκάτ. Ευτυχώς σταματήσαμε για τρόφιμα σε ένα μαγαζί και μου ήρθε να ρωτήσω για το δρόμο. Οι άνθρωποι μου είπαν ότι ακριβώς εκεί έπρεπε να στρίψουμε για να φτάσουμε το συντομότερο. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή λόγω του σκότους, αλλά όλα πήγαν καλά.
Φτάσαμε στις εννιά και με ταλαιπωρία βρήκαμε το διαμέρισμα που θα μέναμε. Μιλάμε για μεγάλη νίλα. Από το αεροδρόμιο της Μασκάτ είχα αγοράσει μια κάρτα SIM με πέντε ρεάλ, δηλαδή 12 ευρώ. Η κάρτα λοιπόν αυτή είχε 50 λεπτά δωρεάν ομιλίας προς όλους, ακόμα και για το εξωτερικό, 50 SMS και 3000 MB ίντερνετ. Εγώ την πρώτη μέρα χρησιμοποίησα λίγα ΜΒ και από τότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τώρα στη Νίζουα που τη χρειαζόμουν δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν εκεί μόνο μια ώρα το απόγευμα. Από Ελλάδα μου είχε πει να του τηλεφωνήσω όταν φτάσω το βράδυ. Εγώ όμως τηλέφωνο δεν είχα και δε θα είχα ποτέ ξανά, μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας.
Ο πλοηγός μας είχε μπερδέψει (αυτός καλά τα έδειχνε) και δε βρίσκαμε το διαμέρισμα, οπότε βγήκαμε στους δρόμους με τα πόδια εγώ και ο Γιάννης να το βρούμε. Ξέραμε ότι βρισκόμασταν δίπλα, αλλά θέλαμε να πάρουμε και τηλέφωνο. Μπαίνουμε σε ένα μαγαζί, την ώρα που έκλεινε και παρακαλέσαμε τον ιδιοκτήτη να πάρει τηλέφωνο για πάρτι μας. Μην τα πολυλογώ, ο άνθρωπος μίλησε με τον ιδιοκτήτη και μας οδήγησε ο ίδιος στο διαμέρισμα (που ήταν εκεί κοντά) και μας έδωσε το κλειδί που ήταν κρυμμένο στην πόρτα. Την επόμενη μέρα, όταν ήμασταν στο δρόμο για τη Σαλαλά, με παίρνει τηλέφωνο ο ιδιοκτήτης (του είχα στείλει το νούμερο του τηλεφώνου μας με mail και ευτυχώς μπορούσα και δεχόμουν κλείσεις) και μου ζητούσε τα λεφτά του διαμερίσματος. Του είπα ότι θα του τα δώσω όλα μαζί σε λίγες μέρες, αφού θα μέναμε άλλες δυο βραδιές επιστρέφοντας από τη Σαλαλά. Όταν φεύγαμε την δεύτερη φορά πήγαμε ξανά στον ίδιο καταστηματάρχη και τηλεφώνησε ξανά στον ιδιοκτήτη και τελικά αφήσαμε σε εκείνον τα χρήματα. Ωραία να τα λες αλλά τότε είχαμε το άγχος με την πληρωμή και ο ιδιοκτήτης μας έλεγε ότι δεν μπορεί να τα τραβήξει από την πιστωτική κάρτα. Αφήσαμε τα χρήματα και σε έναν ξένο άνθρωπο, αλλά καταλάβαμε ότι στο Ομάν οι άνθρωποι ακόμα είναι απλοί και καλοί.
Το βράδυ ψάχναμε για φαγητό και βενζίνη με το Γιάννη και τη Ρίτα. Μόνο βενζίνη βρήκαμε, αφού θέλαμε να είμαστε γεμάτοι για το ταξίδι στη Σαλαλά. Μόνο εγώ είμαι ψύχραιμος με το θέμα της βενζίνης. Όλοι φοβούνται πως δε θα βρούμε βενζινάδικο. Δύσκολο, αφού εδώ τα περισσότερα είναι ανοιχτά 24 ώρες. Η βενζίνη κοστίζει λίγο πάνω από μισό ευρώ το λίτρο.