alma
Member
- Μηνύματα
- 3.729
- Likes
- 15.112
Ξυπνάς και είσαι στην Αιώνια. Μια απέραντη χαρά σε πλημμυρίζει. Κοιτάς την θέα από τον μπαλκόνι του δωματίου και περιμένεις να δεις τις χαρές που θα σου επιφυλάξει η νέα μέρα που μόλις αρχίζει. Μια γρήγορη βόλτα στο υπαίθριο παζάρι που στήνεται κάθε μέρα στην περιοχή και λίγες κουβέντες με τους Ιταλούς γείτονες που γνώρισες.
Αλλά για στάσου…σήμερα πάμε σε άλλο κράτος. Το Βατικανό , που ιδρύθηκε το 1929, αναφέρεται στον DK οδηγό μας ως το μικρότερο κράτος του κόσμου, που κυβερνάται από τον μοναδικό «απόλυτο μονάρχη» της Ευρώπης. Παγκοσμίως γνωστό για τα μουσεία του και βασικό προσκύνημα για τους Καθολικούς , δέχεται απίστευτο όγκο επισκεπτών καθημερινά. Αποφασισμένοι να μπούμε μέσα αυτή τη φορά, βάζουμε μακριά παντελόνια και μπλούζες που καλύπτουν τους ώμους και ειδικά ο άντρας μου ανυπομονεί να μπει και να ξεπεράσει το παιδικό τραύμα του, όπου φορούσε σορτς και έμεινε απ’έξω να κοιτάζει τους άλλους που έμπαιναν.
-Σήμερα θα μπεις, έχουμε ντυθεί προσεκτικά,του λέω και κατευθυνόμαστε προς το σταθμό μετρό.
Κατεβαίνοντας ρίχνουμε μια γρήγορα ματιά στα αναρίθμητα μαγαζιά με σουβενίρ και φτάνουμε έξω από το Βατικανό με τις ορδές των επισκεπτών από όλο τον πλανήτη να περιμένουν να μπουν μέσα.
Αποφασίσαμε να δεχτούμε την πρόταση ενός αντιπροσώπου των τοπικών γραφείων και να πάρουμε οργανωμένο τουρ. Το κόστος διόλου ευκαταφρόνητο , στα 55 ευρώ το άτομο. Πήγαμε στο γραφείο όπου γινόταν τρελός χαμός και ένας σύγχρονος πύργος της Βαβέλ ακουγόταν παντού, από τουρίστες όλου του κόσμου. Και ναι τα τουρ στα αγγλικά ήταν φουλ, μέχρι περίπου τις 2-3 το μεσημέρι, οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε το τουρ των ισπανικών που ήταν νωρίτερα και είχε λίγες κενές θέσεις. Άσε που θα βρισκόμασταν πάλι με λατίνους και Ισπανούς, στο φυσικό μας χώρο.
Πήγαμε για φαγητό και βόλτα στα στενάκια της γύρω περιοχής μέχρι να πάει 1 παρά τέταρτο, οπότε θα ήμασταν εκεί για να προλάβουμε την ισπανόφωνη ξενάγηση που θα ξεκινούσε κάπου στη μία και τέταρτο.
Μόλις φτάσαμε στο γραφείο η περιπέτεια ξεκίνησε. Να το τουρ, φεύγει τώρα είπε η υπάλληλος, κολλώντας μας κάτι αυτοκόλλητα στα γρήγορα.
-Το τουρ των ισπανικών; Επέμενα εγώ που κάτι δεν μου άρεσε.
-Ναι,αποκρίθηκε εκείνη.
Περπατούσαμε κανένα δεκάλεπτο ως την είσοδο από την οποία θα μπαίναμε,αλλά εν τω μεταξύ με έζωναν τα φίδια. Αφενός κανένας από το γκρουπ δεν έμοιαζε Λατίνος ή Ισπανός. Αφετέρου οι υπόλοιποι του γκρουπ, μιλούσαν μεταξύ τους σε διάφορες γλώσσες, εκ των οποίων η μια ήταν αγγλικά αλλά οι άλλες όχι.
Ασε που οι ισπανόφωνοι δεν φημίζονται για γλωσσομαθείς, οπότε κάτι δεν πήγαινε καλά.
Το ότι κάποιοι μιλούσαν αγγλικά μου έδωσε θάρρος, ότι αν δεν είναι στα ισπανικά, λες να είναι στα αγγλικά;
Κατάφερα να φτάσω στην ξεναγό ανάμεσα στους δεκάδες που την ακολουθούσαν και να την ρωτήσω. Με κοίταξε αλαφιασμένη, ενώ μάλωνε με έναν άλλο υπάλληλο σε μια άγνωστη σε μένα γλώσσα και αποκρίθηκε ότι το τουρ ήταν στα πολωνικά.
Αυτό ήταν. Τρέχοντας για να μην χάσουμε πραγματικά το γκρουπ των ισπανικών, φτάσαμε πίσω στο γραφείο όπου η ίδια υπάλληλος μόλις της εξήγησα το θέμα και ότι μας έστειλε σε λάθος μέρος είπε: «Μα, δεν πληρώσατε για οργανωμένη ξενάγηση, μόνο για είσοδο χωρίς αναμονή στην ουρά».
-Τι έκανε λέει; Είπα εγώ με μάτι που γυάλιζε μάλλον από τα νεύρα.
Συνέχισε να επιμένει, ενώ οι άλλες υπάλληλοι που μάλλον είχαν καταλάβει την γκάφα της, κοίταζαν τρομαγμένες, μέχρι που ο άντρας μου της έδειξε το χαρτί με την απόδειξη των 110 ευρώ τα δυο άτομα, οπότε και ζήτησε συγνώμη για την επιμονή της, δείχνοντας μας το γκρουπ των ισπανικών.
Εκεί μάλιστα, το αναγνώριζες αμέσως. Όλοι μίλαγαν δυνατά και έντονα, σε κοίταζαν αμέσως με διάθεση να κάνετε παρέα και σου απηύθυναν το λόγο βάζοντας σε στις συζητήσεις τους. Φορώντας χαρούμενοι το νέο αυτοκολλητάκι για την ισπανόφωνη ξενάγηση, γίναμε μέλη ενός μεγάλου γκρουπ με Ισπανούς, Αργεντίνους και Χιλιανούς και ανάμεσα τους ένα ζευγάρι Κουβανών της Αμερικής που κατηγορούσε συνέχεια την Κούβα.
Τέλοσπαντων ήμουν τόσο χαρούμενη που ήμουν ανάμεσα σε ισπανόφωνους που ούτε αυτό μου χάλασε την διάθεση και πήγαμε όλοι μαζί προς το γραφείο να μας κάνουν μια πρώτη συζήτηση πριν μπούμε στα μουσεία. Μιλώντας με τους Ισπανούς ,Αργεντίνους και Χιλιανούς του γκρουπ, ένιωσα επιτέλους σε γνώριμο περιβάλλον.
Τώρα ότι και να γινόταν ήταν σαν να βρισκόμαστε με παλιούς γνώριμους.
Και το βασικότερο μιλούσαμε μια γλώσσα που καταλαβαινόμαστε.
Αλλά για στάσου…σήμερα πάμε σε άλλο κράτος. Το Βατικανό , που ιδρύθηκε το 1929, αναφέρεται στον DK οδηγό μας ως το μικρότερο κράτος του κόσμου, που κυβερνάται από τον μοναδικό «απόλυτο μονάρχη» της Ευρώπης. Παγκοσμίως γνωστό για τα μουσεία του και βασικό προσκύνημα για τους Καθολικούς , δέχεται απίστευτο όγκο επισκεπτών καθημερινά. Αποφασισμένοι να μπούμε μέσα αυτή τη φορά, βάζουμε μακριά παντελόνια και μπλούζες που καλύπτουν τους ώμους και ειδικά ο άντρας μου ανυπομονεί να μπει και να ξεπεράσει το παιδικό τραύμα του, όπου φορούσε σορτς και έμεινε απ’έξω να κοιτάζει τους άλλους που έμπαιναν.
-Σήμερα θα μπεις, έχουμε ντυθεί προσεκτικά,του λέω και κατευθυνόμαστε προς το σταθμό μετρό.
Κατεβαίνοντας ρίχνουμε μια γρήγορα ματιά στα αναρίθμητα μαγαζιά με σουβενίρ και φτάνουμε έξω από το Βατικανό με τις ορδές των επισκεπτών από όλο τον πλανήτη να περιμένουν να μπουν μέσα.
Αποφασίσαμε να δεχτούμε την πρόταση ενός αντιπροσώπου των τοπικών γραφείων και να πάρουμε οργανωμένο τουρ. Το κόστος διόλου ευκαταφρόνητο , στα 55 ευρώ το άτομο. Πήγαμε στο γραφείο όπου γινόταν τρελός χαμός και ένας σύγχρονος πύργος της Βαβέλ ακουγόταν παντού, από τουρίστες όλου του κόσμου. Και ναι τα τουρ στα αγγλικά ήταν φουλ, μέχρι περίπου τις 2-3 το μεσημέρι, οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε το τουρ των ισπανικών που ήταν νωρίτερα και είχε λίγες κενές θέσεις. Άσε που θα βρισκόμασταν πάλι με λατίνους και Ισπανούς, στο φυσικό μας χώρο.
Πήγαμε για φαγητό και βόλτα στα στενάκια της γύρω περιοχής μέχρι να πάει 1 παρά τέταρτο, οπότε θα ήμασταν εκεί για να προλάβουμε την ισπανόφωνη ξενάγηση που θα ξεκινούσε κάπου στη μία και τέταρτο.
Μόλις φτάσαμε στο γραφείο η περιπέτεια ξεκίνησε. Να το τουρ, φεύγει τώρα είπε η υπάλληλος, κολλώντας μας κάτι αυτοκόλλητα στα γρήγορα.
-Το τουρ των ισπανικών; Επέμενα εγώ που κάτι δεν μου άρεσε.
-Ναι,αποκρίθηκε εκείνη.
Περπατούσαμε κανένα δεκάλεπτο ως την είσοδο από την οποία θα μπαίναμε,αλλά εν τω μεταξύ με έζωναν τα φίδια. Αφενός κανένας από το γκρουπ δεν έμοιαζε Λατίνος ή Ισπανός. Αφετέρου οι υπόλοιποι του γκρουπ, μιλούσαν μεταξύ τους σε διάφορες γλώσσες, εκ των οποίων η μια ήταν αγγλικά αλλά οι άλλες όχι.
Ασε που οι ισπανόφωνοι δεν φημίζονται για γλωσσομαθείς, οπότε κάτι δεν πήγαινε καλά.
Το ότι κάποιοι μιλούσαν αγγλικά μου έδωσε θάρρος, ότι αν δεν είναι στα ισπανικά, λες να είναι στα αγγλικά;
Κατάφερα να φτάσω στην ξεναγό ανάμεσα στους δεκάδες που την ακολουθούσαν και να την ρωτήσω. Με κοίταξε αλαφιασμένη, ενώ μάλωνε με έναν άλλο υπάλληλο σε μια άγνωστη σε μένα γλώσσα και αποκρίθηκε ότι το τουρ ήταν στα πολωνικά.
Αυτό ήταν. Τρέχοντας για να μην χάσουμε πραγματικά το γκρουπ των ισπανικών, φτάσαμε πίσω στο γραφείο όπου η ίδια υπάλληλος μόλις της εξήγησα το θέμα και ότι μας έστειλε σε λάθος μέρος είπε: «Μα, δεν πληρώσατε για οργανωμένη ξενάγηση, μόνο για είσοδο χωρίς αναμονή στην ουρά».
-Τι έκανε λέει; Είπα εγώ με μάτι που γυάλιζε μάλλον από τα νεύρα.
Συνέχισε να επιμένει, ενώ οι άλλες υπάλληλοι που μάλλον είχαν καταλάβει την γκάφα της, κοίταζαν τρομαγμένες, μέχρι που ο άντρας μου της έδειξε το χαρτί με την απόδειξη των 110 ευρώ τα δυο άτομα, οπότε και ζήτησε συγνώμη για την επιμονή της, δείχνοντας μας το γκρουπ των ισπανικών.
Εκεί μάλιστα, το αναγνώριζες αμέσως. Όλοι μίλαγαν δυνατά και έντονα, σε κοίταζαν αμέσως με διάθεση να κάνετε παρέα και σου απηύθυναν το λόγο βάζοντας σε στις συζητήσεις τους. Φορώντας χαρούμενοι το νέο αυτοκολλητάκι για την ισπανόφωνη ξενάγηση, γίναμε μέλη ενός μεγάλου γκρουπ με Ισπανούς, Αργεντίνους και Χιλιανούς και ανάμεσα τους ένα ζευγάρι Κουβανών της Αμερικής που κατηγορούσε συνέχεια την Κούβα.
Τέλοσπαντων ήμουν τόσο χαρούμενη που ήμουν ανάμεσα σε ισπανόφωνους που ούτε αυτό μου χάλασε την διάθεση και πήγαμε όλοι μαζί προς το γραφείο να μας κάνουν μια πρώτη συζήτηση πριν μπούμε στα μουσεία. Μιλώντας με τους Ισπανούς ,Αργεντίνους και Χιλιανούς του γκρουπ, ένιωσα επιτέλους σε γνώριμο περιβάλλον.
Τώρα ότι και να γινόταν ήταν σαν να βρισκόμαστε με παλιούς γνώριμους.Και το βασικότερο μιλούσαμε μια γλώσσα που καταλαβαινόμαστε.
Last edited by a moderator:
