dmdoc
Member
- Μηνύματα
- 1.413
- Likes
- 899
Μετά από κάποιες επανειλλημένες επισκέψεις στα γειτονικά κράτη(Αδριανούπολη για καφέ,φαγητό,γλυκό ή απλή βόλτα στην αγορά-Harmanli,Stara Zagora,Φιλιππούπολη για ημερήσιες εκδρομές,Pamporovo για σκι,Svilengrad για τζόγο)βρήκα χρόνο να ανακαλύψω και άλλα μέρη αυτού του τόπου.Είναι γεγονός οτι η κομβική θέση της περιοχής επιτρέπει να το κάνεις όχι "δίπορτο" αλλά "τρίπορτο" (αν προσθέσω και την Αλεξ/πολη που είναι ένα μικρό ταξίδι μακριά 100 χλμ).
ΤΥΧΕΡΟ-ΦΥΛΑΚΤΟ
Αφορμή για την επίσκεψή μου αποτέλεσαν οι πληροφορίες για τα απολιθωμένα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν εκεί.
Οφείλω να ομολογήσω οτι αποτελεί μια μικρή απογοήτευση,αφενός γιατί το κέντρο υποδοχής επισκεπτών ήταν για άγνωστο λόγο κλειστό,αφετέρου γιατί τα ευρήματα είναι το εξής ένα:ένας απολιθωμένος κορμός δέντρου στη μέση ενός χωραφιού.
Βέβαια το τουριστικό περίπτερο βρίσκεται μπροστά σε μια μικρή λίμνη και διαθέτει και αναψυκτήριο (για τους θερινούς μήνες),ένα μικρό κολυμβητήριο,αμφιθέατρο καθώς και κατάστημα με τοπικά προιόντα.Μακάρι να υπάρχουν και περισσότερα εκθέματα εντός του περιπτέρου.
ΔΑΔΙΑ
Τα λόγια περιττεύουν.Δεν είναι περίεργο που είναι γνωστή για το Δάσος της σε όλη την Ελλάδα."Χαθείτε" στα μονοπάτια του δάσους και μην παραλείψετε το παρατηρητήριο απ'όπου θα δείτε πολλά είδη αρπακτικών κυρίως πουλιών.Καλό είναι η απο πριν ενημέρωση στο τουριστικό περίπτερο.
ΖΩΝΗ-ΧΕΛΙΔΟΝΑ-ΜΙΚΡΗ Κ ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΞΙΠΑΡΑ
Ένα μικρό διαμάντι η αρχαιολογική ανασκαφή του ταφικού τύμβου που βρέθηκε στην περιοχή.
5 τετράτροχες άμαξες,15 σκελετοί αλόγων,1 σκελετός σκύλου,4 τάφοι,σκεύη,κοσμήματα,ένα νόμισμα,κεραμικά,γυάλινα δοχεία και πλήθος άλλων κτερισμάτων ανακαλύφθηκαν στην περιοχή και μάλιστα καλοδιατηρημένα και ηλικίας;2000 χρόνων!!!!!!!!!
Οποιαδήποτε μέρα και ώρα οι αρχαιολόγοι της βάρδιας ευχαρίστως θα προσφέρουν στον επισκέπτη μια μικρή ξενάγηση στα ευρήματα...και μάλιστα αφιλοκερδώς!!Ο Γιάννης,που ανέλαβε την δική μου,με την γλαφυρότητα και την επιστημονική του κατάρτιση,κατάφερε να με ταξιδέψει σε άλλα μέρη,να βλέπω όλα αυτά τα άψυχα ευρήματα να ζωντανεύουν μπροστά μου αναπαραγάγοντας τις πιθανές συνθήκες ζωής εκείνης της εποχής.Είναι μοναδική η εικόνα ενός δοχείου,ενός σκελετού αλόγου,ενός χρυσού κοσμήματος να αναδύονται από το χώμα(η ανασκαφή συνεχίζεται ακόμα).Τα βλέπεις μπροστά σου σα κρυμμένο θησαυρό,αλλά είναι τα αντικείμενα καθημερινότητας ενός κόσμου 2000 ετών παλαιότερο από μας.Κανείς δεν πρέπει να χάσει μια τόσο ζωντανή ανασκαφή.Για του λόγου το αληθές...
Αν όλα αυτά κίνησαν το ενδιαφέρον κάποιων υπάρχει και το επίσημο site
Mikri Doxipara-Zoni Excavation
Σταθείτε λίγο στα σχέδια ανακατασκευής του χώρου για την δημιουργία μουσείου.
ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ-ΜΙΚΡΟ ΔΕΡΕΙΟ-ΡΟΥΣΣΑ
Χωρίς Σαββατιάικο ξενύχτι η Κυριακή φαίνεται τεράστια.Έχοντας λοιπόν ξυπνήσει νωρίς αποφάσισα να κάνω μια από τις γνωστές μου εξορμήσεις στα περίχωρα της περιοχής.Ο καιρός βοηθούσε πολύ.Μεγάλα γκρι σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό,ο ήλιος όμως πίσω τους έλαμπε δυνατά δίνοντας μια περίεργη φωτεινότητα στην ατμόσφαιρα.Κάτι μοναδικό που είχα ξαναδεί μόνο στην παραλία της Θεσ/νίκης όταν το γκρι ένωνε ουρανό και θάλασσα και εξαφάνιζε τον ορίζοντα.
Ο δρόμος προς Μεταξάδες δεν προσφέρει κάτι,ούτε και η ίδια αυτή κωμόπολη.Μεγάλο της ατού η αμφιθεατρική της θέση γιαυτό επιβάλλεται ένα stop για καφεδάκι στη Ρέμβη.Εντάξει,όχι και ο καλύτερος καφές που έχω πιεί,αλλά η θέα αποζημιώνει.
Θέλοντας να γνωρίσω κάθε γωνιά αυτού του τόπου πήρα τον περιφερειακό για Μικρό Δέρειο.Ένα μικρό χωριό που στο χάρτη φαίνεται να ακουμπάει τα ΕλληνοΒουλγαρικά σύνορα(μα τι μανία κι αυτή να κυνηγάω τις άκρες του χάρτη!!!).Ο δρόμος στενός επαρχιακός αλλά με διαδρομή που την απολαμβάνεις.Αρχικά ανάμεσα σε χαμηλά δέντρα,με τις ακτίνες του ήλιου να γλιστρούν ανάμεσά τους και να προσδίδουν απίστευτες αποχρώσεις στο φορεμένο χειμωνιάτικο καφεκόκκινό τους φύλλωμα.Και μετά μικρά οροπέδια,με λιβάδια άλλοτε άλλου χρώματος,που προσπαθούν να απομυζήσουν το νερό της βροχής και την υγρασία και να πρασινίσουν.Και εκεί που χάνεται το μάτι σου στην φυσική ομορφιά,ξανά ένας "στενωπός" δέντρων...και ξανά οροπέδια.Το εκπληκτικό της διαδρομής είναι οτι κινείται στην κορυφογραμμή των ομαλών βουνών.Δεν είναι ανάβαση.Και σου δίνει την αίσθηση οτι πετάς,είσαι σε υψόμετρο και το μάτι χάνεται.Και αποπροσανατολίζεται.Με τόσα χλμ θέας και την ομαλή ομοιομορφία του τοπίου δεν ξέρεις που είναι Ελλάδα,που Βουλγαρία,που Τουρκία.Το μόνο σημείο αναγνώρισης τα ψηλά βουνά της Ροδόπης στο βάθος...που πλησιάζουν.
Καθώς το τοπίο αγριεύει και τα βουνά ψηλώνουν,γλιστρώντας μεταξύ δύο λόφων βγαίνω σε μια "κρυψώνα".Ένα καλά κρυμμένο οροπέδιο που το αγκαλιάζουν στοργικά τα βουνά και το προστατεύουν ακόμα και από αμθρώπου μάτι.Και στη μέση το χωριό,να απλώνεται αισθανόμενο ασφάλεια στην κρυψώνα του.Για κάθε "κακόβουλο",ένα ποτάμι αποτελεί το τελευταίο εμπόδιο για να βρεθείς ανάμεσα στα σπίτια.Η διάβασή του γίνεται μέσω μιας πολύ στενής παλιάς σιδερένιας γέφυρας,απομεινάρι των έργων του μηχανικού του στρατού.Αναρωτιέμαι σε ποια εποχή να ζουν οι κάτοικοι.Σύντομα θα έπαιρνα την απάντηση.
Κάνοντας μια μικρή διερευνητική βόλτα κολλάω στην πινακίδα "Βραχογραφίες Ρούσσας".Άλλο πάλι και τούτο!!!.Σαν μικρός εξερευνητής,στρίβω δεξιά και ακολουθώ την μικρή ανηφόρα.Πίσω μου εκκωφαντικά κορναρίσματα τραβήξαν την προσοχή μου,αλλά τα αγνόησα καθώς θεώρησα οτι πρόκειται για κάποιον γάμο.Η επόμενη ταμπέλα έγραφε "Ρούσσα 11χλμ".Κι άλλο ελληνικό χωριό;και πιο μακριά;ή μήπως πλέον μπαίνω Βουλγαρία;Σαστισμένος για λίγο,συνέχισα να οδηγώ.Η διαδρομή πιο τραχιά,πιο άγρια,μεταξύ των βουνών πλεόν.Και καθώς δεν υπάρχει πουλί πετούμενο γύρω-γύρω,αισθάνομαι οτι πάω στο τέλος του κόσμου.Φευ όμως προβάλλει μπροστά μου η Ρούσσα.Τοποθετημένη αμφιθεατρικά σε οροπέδιο και αυτή και περιτριγυρισμένη από καταπράσινα(;;;;;;
μικρά λιβάδια.Όπου και αν κοίταξα δεν είδα δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού στον ορίζοντα,κάποιες τηλεπικοινωνιακές κεραίες μόνο,στο βάθος....στο πολύ βάθος.Παρότι τόσο μακριά και απομονωμένη,διέθετε αρκετούς κατοίκους,όπως άλλωστε όλα τα χωριά σ'αυτό τον τόπο.
Παρά την περιήγησή μου δυστυχώς δεν βρήκα τις βραχογραφίες,αλλά ο προορισμός δεν είναι πάντα που μετράει.Στο δρόμο του γυρισμού είχα ήδη αποφασίσει να σταματήσω για φαγητό στο Δέρειο,η ώρα περασμένη γαρ και οι καφέδες είχαν αρχίσει να διαβρώνουν το στομάχι μου.Σταματώντας στη "Βασιλική" στην κεντρική πλατεία διαπίστωσα την αιτία των κορναρισμάτων.Είχαν γυρίσει οι κυνηγοί.Και είχαν συγκεντρωθεί στην ταβέρνα.Κάθισα στην "γωνιά" μου και πριν παραγγείλω με πλησιάζει ένας παππούς...απ'αυτούς...τους κυνηγούς.
-Δεν είσαι από εδώ παλικάρι!!!
Και το λέω την μικρή μου ιστορία.
-Έλα να φας μαζί μας.
Προσπαθώντας να ξεφύγω απο την πρόσκληση του εξήγησα οτι ήταν δικό τους γλέντι.Εγώ μια μικρή στάση έκανα.
-Τέτοιο κυνήγι δεν έχεις ξαναφάει,και εξάλλου ένα στόμα παραπάνω.Πόσο τέλος πάντων τρώς;
"Στρατηγέ αργείς,φέρε το παλικάρι στο τραπέζι"ακούστηκε μια φωνή.
-Είδες θα με αποτάξουν αν δεν σε καταφέρω.
Σηκώθηκα,τον ακολούθησα και πήρα μια θέση δίπλα του.
"Γιατί στρατηγός;" τον ρώτησα.
-Μεγάλη ιστορία φίλε μου.Τρώγε όμως...και πίνε.Το κρασί είναι δικιάς μου σοδειάς.
Και άρχισε να εξιστορεί...
Για το '40 που ήταν κοντά 15 χρονών.Που δεν μπόρεσε να πάει να πολεμήσει,που έτρεχε κρυφά στα βουνά,που κρυβόντουσαν από τον εχθρό,που πεινούσαν,που τελικά τα κατάφερε.Και με μάγεψε.Και είδα στο βλέμμα του την ώρα που μιλούσε όλη αυτή την Οδύσσεια,αυτό το Έπος.Και πως τελικά το "στρατηγός" είναι το χαιδευτικό του επειδή είναι άσσος στο σημάδι...και επειδή επιβίωσε.
"Με το Μ1 ρίχνει καλύτερα,παρά με την μπερέτα" τον πειράζουν οι υπόλοιποι και ξεκαρδίζονται.
-Και αυτό το G3 πολύ με δυσκολεύει παιδάκι μου...και δεν ξέρω γιατί!!!
G3;Μα αυτό το έχει ο στρατός,σημειώνω.
-Εθνοφύλακας είμαι.Από τότε που απολύθηκα.
Και αρχίζει ιστορίες για εκπαίδευση,για βολές,για διάφορα ευτράπελα.
Δηλαδή το '87 γυάλισες το όπλο σου; τον πειράζω.
Συνοφρυώνεται και απαντάει σοβαρά,
-Το όπλο μου είναι ΠΑΝΤΑ σε καλύτερη κατάσταση και από το σπίτι μου!!!
αντιλαμβάνεται την ένταση της φωνής του και χαλαρώνει,
-Όχι οτι έχω και κανά σπουδαίο σπίτι...και χαμογελάει.
Και περιγράφει το '87,έτσι όπως το έζησαν αυτοί...οι ακρίτες.
Και ακούω για επιστρατεύσεις,για τανκς,για επιφυλακές,για κλεισίματα σπιτιών,για ένταξη στα τάγματα.Για πολεμικές καταστάσεις.Και την δίψα του να αποδείξει οτι έστω και τώρα μπορεί να υπερασπίσει την χώρα του,να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε νέος...και δακρύζει.
-Σήμερα γλεντάμε όμως φίλε μου.Φάε,πιές.
Και τότε γίνεται το μαγικό.Φέρνει την πίπιζα και αρχίζει να παίζει.Και έγινε της κακομοίρας.Δώσ'του χορός,δώσ'του κρασί.
Μετά από κάποια λίτρα κρασιού και μετά από διπλό καφεδάκι,χαιρετιστήκαμε,υποσχέθηκα οτι θα τους ξαναδώ σύντομα και έφυγα.
Πόσο πιο "πολιτισμένοι",πιο άνθρωποι,είναι αυτοί οι απλοί κάτοικοι;Που δεν έχουν περιπλέξει την ζωή τους,απλά μόνο την χαίρονται;
Βυθισμένος στις σκέψεις μου πήρα τον δρόμο του γυρισμού στην βάση μου,με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό μου για την εμπειρία που έζησα.
dmdoc.
Αφιερώνω την ιστορία μου σε όλους τους ακρίτες που έχω γνωρίσει και σε όλους αυτούς που έχουν φροντίσει να γνωρίσουν την μαμά πατρίδα πριν ανοίξουν φτερά για άλλες αγκαλιές.
ΤΥΧΕΡΟ-ΦΥΛΑΚΤΟ
Αφορμή για την επίσκεψή μου αποτέλεσαν οι πληροφορίες για τα απολιθωμένα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν εκεί.
Οφείλω να ομολογήσω οτι αποτελεί μια μικρή απογοήτευση,αφενός γιατί το κέντρο υποδοχής επισκεπτών ήταν για άγνωστο λόγο κλειστό,αφετέρου γιατί τα ευρήματα είναι το εξής ένα:ένας απολιθωμένος κορμός δέντρου στη μέση ενός χωραφιού.
Βέβαια το τουριστικό περίπτερο βρίσκεται μπροστά σε μια μικρή λίμνη και διαθέτει και αναψυκτήριο (για τους θερινούς μήνες),ένα μικρό κολυμβητήριο,αμφιθέατρο καθώς και κατάστημα με τοπικά προιόντα.Μακάρι να υπάρχουν και περισσότερα εκθέματα εντός του περιπτέρου.
ΔΑΔΙΑ
Τα λόγια περιττεύουν.Δεν είναι περίεργο που είναι γνωστή για το Δάσος της σε όλη την Ελλάδα."Χαθείτε" στα μονοπάτια του δάσους και μην παραλείψετε το παρατηρητήριο απ'όπου θα δείτε πολλά είδη αρπακτικών κυρίως πουλιών.Καλό είναι η απο πριν ενημέρωση στο τουριστικό περίπτερο.
ΖΩΝΗ-ΧΕΛΙΔΟΝΑ-ΜΙΚΡΗ Κ ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΞΙΠΑΡΑ
Ένα μικρό διαμάντι η αρχαιολογική ανασκαφή του ταφικού τύμβου που βρέθηκε στην περιοχή.
5 τετράτροχες άμαξες,15 σκελετοί αλόγων,1 σκελετός σκύλου,4 τάφοι,σκεύη,κοσμήματα,ένα νόμισμα,κεραμικά,γυάλινα δοχεία και πλήθος άλλων κτερισμάτων ανακαλύφθηκαν στην περιοχή και μάλιστα καλοδιατηρημένα και ηλικίας;2000 χρόνων!!!!!!!!!
Οποιαδήποτε μέρα και ώρα οι αρχαιολόγοι της βάρδιας ευχαρίστως θα προσφέρουν στον επισκέπτη μια μικρή ξενάγηση στα ευρήματα...και μάλιστα αφιλοκερδώς!!Ο Γιάννης,που ανέλαβε την δική μου,με την γλαφυρότητα και την επιστημονική του κατάρτιση,κατάφερε να με ταξιδέψει σε άλλα μέρη,να βλέπω όλα αυτά τα άψυχα ευρήματα να ζωντανεύουν μπροστά μου αναπαραγάγοντας τις πιθανές συνθήκες ζωής εκείνης της εποχής.Είναι μοναδική η εικόνα ενός δοχείου,ενός σκελετού αλόγου,ενός χρυσού κοσμήματος να αναδύονται από το χώμα(η ανασκαφή συνεχίζεται ακόμα).Τα βλέπεις μπροστά σου σα κρυμμένο θησαυρό,αλλά είναι τα αντικείμενα καθημερινότητας ενός κόσμου 2000 ετών παλαιότερο από μας.Κανείς δεν πρέπει να χάσει μια τόσο ζωντανή ανασκαφή.Για του λόγου το αληθές...
Αν όλα αυτά κίνησαν το ενδιαφέρον κάποιων υπάρχει και το επίσημο site
Mikri Doxipara-Zoni Excavation
Σταθείτε λίγο στα σχέδια ανακατασκευής του χώρου για την δημιουργία μουσείου.
ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ-ΜΙΚΡΟ ΔΕΡΕΙΟ-ΡΟΥΣΣΑ
Χωρίς Σαββατιάικο ξενύχτι η Κυριακή φαίνεται τεράστια.Έχοντας λοιπόν ξυπνήσει νωρίς αποφάσισα να κάνω μια από τις γνωστές μου εξορμήσεις στα περίχωρα της περιοχής.Ο καιρός βοηθούσε πολύ.Μεγάλα γκρι σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό,ο ήλιος όμως πίσω τους έλαμπε δυνατά δίνοντας μια περίεργη φωτεινότητα στην ατμόσφαιρα.Κάτι μοναδικό που είχα ξαναδεί μόνο στην παραλία της Θεσ/νίκης όταν το γκρι ένωνε ουρανό και θάλασσα και εξαφάνιζε τον ορίζοντα.
Ο δρόμος προς Μεταξάδες δεν προσφέρει κάτι,ούτε και η ίδια αυτή κωμόπολη.Μεγάλο της ατού η αμφιθεατρική της θέση γιαυτό επιβάλλεται ένα stop για καφεδάκι στη Ρέμβη.Εντάξει,όχι και ο καλύτερος καφές που έχω πιεί,αλλά η θέα αποζημιώνει.
Θέλοντας να γνωρίσω κάθε γωνιά αυτού του τόπου πήρα τον περιφερειακό για Μικρό Δέρειο.Ένα μικρό χωριό που στο χάρτη φαίνεται να ακουμπάει τα ΕλληνοΒουλγαρικά σύνορα(μα τι μανία κι αυτή να κυνηγάω τις άκρες του χάρτη!!!).Ο δρόμος στενός επαρχιακός αλλά με διαδρομή που την απολαμβάνεις.Αρχικά ανάμεσα σε χαμηλά δέντρα,με τις ακτίνες του ήλιου να γλιστρούν ανάμεσά τους και να προσδίδουν απίστευτες αποχρώσεις στο φορεμένο χειμωνιάτικο καφεκόκκινό τους φύλλωμα.Και μετά μικρά οροπέδια,με λιβάδια άλλοτε άλλου χρώματος,που προσπαθούν να απομυζήσουν το νερό της βροχής και την υγρασία και να πρασινίσουν.Και εκεί που χάνεται το μάτι σου στην φυσική ομορφιά,ξανά ένας "στενωπός" δέντρων...και ξανά οροπέδια.Το εκπληκτικό της διαδρομής είναι οτι κινείται στην κορυφογραμμή των ομαλών βουνών.Δεν είναι ανάβαση.Και σου δίνει την αίσθηση οτι πετάς,είσαι σε υψόμετρο και το μάτι χάνεται.Και αποπροσανατολίζεται.Με τόσα χλμ θέας και την ομαλή ομοιομορφία του τοπίου δεν ξέρεις που είναι Ελλάδα,που Βουλγαρία,που Τουρκία.Το μόνο σημείο αναγνώρισης τα ψηλά βουνά της Ροδόπης στο βάθος...που πλησιάζουν.
Καθώς το τοπίο αγριεύει και τα βουνά ψηλώνουν,γλιστρώντας μεταξύ δύο λόφων βγαίνω σε μια "κρυψώνα".Ένα καλά κρυμμένο οροπέδιο που το αγκαλιάζουν στοργικά τα βουνά και το προστατεύουν ακόμα και από αμθρώπου μάτι.Και στη μέση το χωριό,να απλώνεται αισθανόμενο ασφάλεια στην κρυψώνα του.Για κάθε "κακόβουλο",ένα ποτάμι αποτελεί το τελευταίο εμπόδιο για να βρεθείς ανάμεσα στα σπίτια.Η διάβασή του γίνεται μέσω μιας πολύ στενής παλιάς σιδερένιας γέφυρας,απομεινάρι των έργων του μηχανικού του στρατού.Αναρωτιέμαι σε ποια εποχή να ζουν οι κάτοικοι.Σύντομα θα έπαιρνα την απάντηση.
Κάνοντας μια μικρή διερευνητική βόλτα κολλάω στην πινακίδα "Βραχογραφίες Ρούσσας".Άλλο πάλι και τούτο!!!.Σαν μικρός εξερευνητής,στρίβω δεξιά και ακολουθώ την μικρή ανηφόρα.Πίσω μου εκκωφαντικά κορναρίσματα τραβήξαν την προσοχή μου,αλλά τα αγνόησα καθώς θεώρησα οτι πρόκειται για κάποιον γάμο.Η επόμενη ταμπέλα έγραφε "Ρούσσα 11χλμ".Κι άλλο ελληνικό χωριό;και πιο μακριά;ή μήπως πλέον μπαίνω Βουλγαρία;Σαστισμένος για λίγο,συνέχισα να οδηγώ.Η διαδρομή πιο τραχιά,πιο άγρια,μεταξύ των βουνών πλεόν.Και καθώς δεν υπάρχει πουλί πετούμενο γύρω-γύρω,αισθάνομαι οτι πάω στο τέλος του κόσμου.Φευ όμως προβάλλει μπροστά μου η Ρούσσα.Τοποθετημένη αμφιθεατρικά σε οροπέδιο και αυτή και περιτριγυρισμένη από καταπράσινα(;;;;;;
μικρά λιβάδια.Όπου και αν κοίταξα δεν είδα δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού στον ορίζοντα,κάποιες τηλεπικοινωνιακές κεραίες μόνο,στο βάθος....στο πολύ βάθος.Παρότι τόσο μακριά και απομονωμένη,διέθετε αρκετούς κατοίκους,όπως άλλωστε όλα τα χωριά σ'αυτό τον τόπο.Παρά την περιήγησή μου δυστυχώς δεν βρήκα τις βραχογραφίες,αλλά ο προορισμός δεν είναι πάντα που μετράει.Στο δρόμο του γυρισμού είχα ήδη αποφασίσει να σταματήσω για φαγητό στο Δέρειο,η ώρα περασμένη γαρ και οι καφέδες είχαν αρχίσει να διαβρώνουν το στομάχι μου.Σταματώντας στη "Βασιλική" στην κεντρική πλατεία διαπίστωσα την αιτία των κορναρισμάτων.Είχαν γυρίσει οι κυνηγοί.Και είχαν συγκεντρωθεί στην ταβέρνα.Κάθισα στην "γωνιά" μου και πριν παραγγείλω με πλησιάζει ένας παππούς...απ'αυτούς...τους κυνηγούς.
-Δεν είσαι από εδώ παλικάρι!!!
Και το λέω την μικρή μου ιστορία.
-Έλα να φας μαζί μας.
Προσπαθώντας να ξεφύγω απο την πρόσκληση του εξήγησα οτι ήταν δικό τους γλέντι.Εγώ μια μικρή στάση έκανα.
-Τέτοιο κυνήγι δεν έχεις ξαναφάει,και εξάλλου ένα στόμα παραπάνω.Πόσο τέλος πάντων τρώς;
"Στρατηγέ αργείς,φέρε το παλικάρι στο τραπέζι"ακούστηκε μια φωνή.
-Είδες θα με αποτάξουν αν δεν σε καταφέρω.
Σηκώθηκα,τον ακολούθησα και πήρα μια θέση δίπλα του.
"Γιατί στρατηγός;" τον ρώτησα.
-Μεγάλη ιστορία φίλε μου.Τρώγε όμως...και πίνε.Το κρασί είναι δικιάς μου σοδειάς.
Και άρχισε να εξιστορεί...
Για το '40 που ήταν κοντά 15 χρονών.Που δεν μπόρεσε να πάει να πολεμήσει,που έτρεχε κρυφά στα βουνά,που κρυβόντουσαν από τον εχθρό,που πεινούσαν,που τελικά τα κατάφερε.Και με μάγεψε.Και είδα στο βλέμμα του την ώρα που μιλούσε όλη αυτή την Οδύσσεια,αυτό το Έπος.Και πως τελικά το "στρατηγός" είναι το χαιδευτικό του επειδή είναι άσσος στο σημάδι...και επειδή επιβίωσε.
"Με το Μ1 ρίχνει καλύτερα,παρά με την μπερέτα" τον πειράζουν οι υπόλοιποι και ξεκαρδίζονται.
-Και αυτό το G3 πολύ με δυσκολεύει παιδάκι μου...και δεν ξέρω γιατί!!!
G3;Μα αυτό το έχει ο στρατός,σημειώνω.
-Εθνοφύλακας είμαι.Από τότε που απολύθηκα.
Και αρχίζει ιστορίες για εκπαίδευση,για βολές,για διάφορα ευτράπελα.
Δηλαδή το '87 γυάλισες το όπλο σου; τον πειράζω.
Συνοφρυώνεται και απαντάει σοβαρά,
-Το όπλο μου είναι ΠΑΝΤΑ σε καλύτερη κατάσταση και από το σπίτι μου!!!
αντιλαμβάνεται την ένταση της φωνής του και χαλαρώνει,
-Όχι οτι έχω και κανά σπουδαίο σπίτι...και χαμογελάει.
Και περιγράφει το '87,έτσι όπως το έζησαν αυτοί...οι ακρίτες.
Και ακούω για επιστρατεύσεις,για τανκς,για επιφυλακές,για κλεισίματα σπιτιών,για ένταξη στα τάγματα.Για πολεμικές καταστάσεις.Και την δίψα του να αποδείξει οτι έστω και τώρα μπορεί να υπερασπίσει την χώρα του,να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε νέος...και δακρύζει.
-Σήμερα γλεντάμε όμως φίλε μου.Φάε,πιές.
Και τότε γίνεται το μαγικό.Φέρνει την πίπιζα και αρχίζει να παίζει.Και έγινε της κακομοίρας.Δώσ'του χορός,δώσ'του κρασί.
Μετά από κάποια λίτρα κρασιού και μετά από διπλό καφεδάκι,χαιρετιστήκαμε,υποσχέθηκα οτι θα τους ξαναδώ σύντομα και έφυγα.
Πόσο πιο "πολιτισμένοι",πιο άνθρωποι,είναι αυτοί οι απλοί κάτοικοι;Που δεν έχουν περιπλέξει την ζωή τους,απλά μόνο την χαίρονται;
Βυθισμένος στις σκέψεις μου πήρα τον δρόμο του γυρισμού στην βάση μου,με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό μου για την εμπειρία που έζησα.
dmdoc.
Αφιερώνω την ιστορία μου σε όλους τους ακρίτες που έχω γνωρίσει και σε όλους αυτούς που έχουν φροντίσει να γνωρίσουν την μαμά πατρίδα πριν ανοίξουν φτερά για άλλες αγκαλιές.
