tania
Member
- Μηνύματα
- 203
- Likes
- 179
- Επόμενο Ταξίδι
- δεν ξέρω!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Το επόμενο ταξίδι
Να 'μαστε λοιπόν την επόμενη μέρα στα κρεβάτια μας, προσπαθώντας να ξυπνήσουμε για την εκδρομή στο ηφαίστειο. Έχοντας την ταλαιπωρία της προηγούμενης ημέρας, μας πήρε κανένα μισάωρο να ξεκολλήσουμε από το στρώμα.
Μιας και η καινούργια φίλη στο forum ετοιμάζεται να φύγει για Σαντορίνη στις 25 του μήνα, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω ότι υπάρχουν πολλά γραφεία στο νησί που οργανώνουν εκδρομές στο ηφαίστειο. Μη βιαστείς να κλείσεις, γιατί ζητάν όσα θέλουν, ενώ όλοι πουλάνε την ίδια ακριβώς εκδρομή, στα ίδια καραβάκια. Στην αρχή μας ζήτησαν 28 ευρώ. Τόσα είχε δώσει η αδερφή μου πριν κανένα μήνα που πήγε. Εμείς κατά τύχη βρήκαμε σε άλλο πρακτορείο με 18 ευρώπουλα.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κομμάτι, τη νύχτα που μας πέρασε δεν είχαμε εικόνα της καλντέρας. Το πρωί όμως . . . Ανεβήκαμε την ανηφόρα των Φηρών και φτάσαμε στο κεντρικό καλντερίμι που βλέπει στο γκρεμό. Τι υπέροχο θέαμα ήταν αυτό! Ήταν νωρίς το πρωί και ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Ένα καφέ πιο κάτω έπαιζε μια απαλή μουσική. Ο γκρεμός . . . Ήταν απίστευτος ο γκρεμός. Δεξιά και αριστερά των Φηρών, το νησί σχηματίζει έναν κόλπο στον οποίο υπάρχει μόνο γκρεμός. Αποτέλεσμα των απανωτών εκρήξεων και των συνεχών καθιζήσεων. Γιατί, ναι. Κάποτε η Σαντορίνη ήταν ένα νησί, όπως όλα τα υπόλοιπα. Μόνο που το ηφαίστειο άρχισε να βγάζει τη λάβα από το εσωτερικό του, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του να "καθίσει" και να σχηματιστεί από το καταπληκτικό θέαμα. Βλέπαμε τον κρατήρα, ξεχωριστό νησάκι, στο κέντρο του σχηματισμού. Κατάμαυρο. Και νομίζεις ότι αν απλώσεις το χέρι σου θα το πιάσεις. Δίπλα αραγμένα κρουαζιερόπλοια. Μια ενδιαφέρουσα αντίθεση.
Αφού μείναμε να κοιτάμε σαν χαζοπούλια, πήγαμε στο σημείο που έπρεπε να κατηφορίσουμε για το λιμανάκι απ' όπου ξεκινούσαμε την εκδρομούλα μας. Είχαμε τρεις επιλογές: Να πάρουμε το γαϊδουράκι, να χρησιμοποιήσουμε το τελεφερίκ, να πάμε με τα πόδια. Εγώ τα γαϊδουράκια τα λυπάμαι και δεν ανεβαίνω, αλλά είχαμε και μία ώρα μπροστά μας, οπότε λέω στην Αγγελική: "θα κατεβούμε με τα πόδια, να απολαύσουμε τη θέα". Τον κακό μου τον καιρό. Ένα έχω να σας πω. Ο δρόμος είναι πολύς και γεμάτος από κακάκια γαϊδουριών. Το είπα αρκετά κομψά; Τελοσπάντων, καλύτερα να έπαιρνα το τελεφερίκ. Ενημερωτικά, για το Rozaki@, κοστίζουν 5 ευρώ τα donkeys και 4 ευρώ το τελεφερίκ. Άσε που ενώ κατεβαίνεις ακούς από παντού "donkeys madame! donkeys"!
Φτάσαμε λοιπόν στο λιμανάκι, ανεβήκαμε στο πειρατικού τύπου καραβάκι μας και φύγαμε! Όπως λοιπόν μπορείτε να υποθέσετε, όσο ομορφη είναι η καλντέρα από πάνω, τόσο επιβλητική είναι και από κάτω, όταν την βλέπει κανείς από τη θάλασσα και αντικρύζει τα λευκά χωριά που κρέμονται στην κυριολεξία από τα βράχια. Μετά από λίγο φτάσαμε στο νησάκι του ηφαιστείου. Μάυρο, κατράμι, λάβα και τίποτα άλλο. Το λέω και το εννοώ. Θέαμα ξένο στο ελληνικό μάτι και σίγουρα αξίζει κάποιος να το δει. Λέει λοιπόν η καλή κοπέλα από το μεγάφωνο: "Σας προτείνουμε να πάρετε μαζί σας μόνο νερό και κάμερα". Ωχ, σκέφτηκα, αυτό ακούγεται ύποπτο. Πράγματι λοιπόν, ενώ οι κρατήρες και το θέαμα είναι ξεχωριστά αφού επισκέπτεσαι ένα σεληνιακού τύπου τοπίο, σε περιμένουν 40 λεπτά ανάβασης πάνω στη λάβα, κάτω από τον ήλιο. Μην πάτε χωρίς νερό και καπέλο!!! Εγώ κοκκίνησα σε όλο μου το σώμα. Η πλάτη μου πήρε το σχήμα του φορέματός μου, χάρμα οφθαλμών. Τα παπούτσια μου σκίστηκαν, να το πω κι αυτό. Αλλά να πάτε. Και να περπατήσετε δίπλα στους κρατήρες. Και να χαιρετήσετε αυτούς που είναι στην απέναντι πλευρά του κρατήρα. Έχει πλάκα. Α, η ξεναγός μας είπε ότι μετά από πέντε χρόνια, περιμένουν μια ακόμη έκρηξη στην Σαντορίνη. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, ακούγεται πολύ tricky πάντως και σας το μεταφέρω.
Ανεβήκαμε στο καραβάκι και ενώ η ώρα ήταν δέκα λεπτά πριν από την προκαθορισμένη ώρα αναχώρησης, ο οδηγός μας μέτρησε, είδε ότι ήμασταν δύο λιγότεροι και μεντέψτε τι έκανε: Έφυγε! Κάποιος άλλος θα τους φέρει αυτούς που λείπουν, είπε. Παιδιά, μπορείτε να το διανοηθείτε; Έφυγε αφήνοντας κόσμο στο ηφαίστειο. Και ας υποθέσουμε ότι αφήνει δύο Ιταλούς τουρίστες. Αυτοί οι άνθρωποι, όταν θα ξαναγυρίσουν στη χώρα τους, τι σκατά θα πουν στους φίλους τους για την Σααντορίνη και τις διακοπές στην Ελλάδα; Γενικά από τους κατοίκους του νησιού δεν έχω καλή εντύπωση. Επειδή έχουν τη θέα, νομίζουν όι αυτό αρκεί. Αντιλαμβάνομαι την αγάπη πολλών μελών στο forum για την φυσική ομορφιά του νησιού και το γεγονός ότι το επισκέπτονται συχνά, εγώ όμς δύσκολα θα ξαναπήγαινα.
Άκούστε κι αυτό: Μετά το ηφαίστειο μας πήγαν στο νησάκι Παλιά Καμένη που βρίσκεται ακριβώς από πίσω. Εκεί σταματάει το καραβάκι και βουτάς μέσα σε θειούχα νερά που είναι ζεστά και λένε ότι είναι ιαματικά (και μεταξύ μας, βρωμοκοπάνε). Είδα έναν υπάλληλο από ένα καραβάκι που βρισκόταν δίπλα μας, να καπνίζει και να πετάει τα αποτσίγαρά του στα κρυστάλλινα νερά. Πριν από λίγο μας είχαν δώσει ένα φυλλάδιο που μεταξύ άλλων μας παρακαλούσε να σεβόμαστε τον χώρο και να τον κρατάμε καθαρό. Ντόιιιιινγκ!!!!!
Στη συνέχεια, πήγαμε στη Θηρασιά. Η Θηρασιά είναι ένα τμήμα του παλιού νησιού που έχει μείνει αβύθιστο. Εκεί είχαμε περίπου δύο ώρες ελεύθερο χρόνο, οπότε κάναμε μπάνιο με την Αγγελική. Πάτησα και έναν ωραίο αχινό. Έσκισα και το πόδι που απο τις πέτρες. Φαινόταν καθαρά πάντως. Μετά καθίσαμε να φάμε σε ένα τραπεζάκι δίπλα στο κύμα. Ο μαγαζάτορας ήταν τόσο επαγγελματίας που περίμενε από εμάς να φάμε πάνω στις στάχτες από τα τσιγάρα των προηγούμενων πελατών, ενώ η χωριάτικη, μαζί με την φρέσκια ντομάτα είχε και κομματάκια μαραγκιασμένης ντομάτας από τον προηγούμενο μήνα. Το μυδοπίλαφο ήταν ξαναμαναζεσταμένο αλλά τελοσπάντων ζήσαμε και δεν πάθαμε τίποτα (νομίζω). Κανένα μισάωρο πριν την προκαθορισμένη ώρα αναχώρησης λέμε "πάμε καλύτερα πιο νωρίς στο καραβάκι, γιατί αυτός ο μουρλός θα μας αφήσει εδώ".
Φύγαμε λοιπόν και πριν την επιστροφή στα Φυρά, το καραβάκι έκανε στάση στο λιμανάκι της Οίας. Εκεί είχαμε αποφασίσει να κατεβούμε με την Αγγελική για να μείνουμε το βράδυ και να δούμε το περίφημο ηλιοβασίλεμα. Αυτή θα είναι η ιστορία που θα σας διηγηθώ στην συνέχεια αλλά για το ηλιοβασίλεμα της Οίας, αυτό που έχω να πω προς το παρόν είναι αυτή την παροιμία με τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι.
Μιας και η καινούργια φίλη στο forum ετοιμάζεται να φύγει για Σαντορίνη στις 25 του μήνα, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω ότι υπάρχουν πολλά γραφεία στο νησί που οργανώνουν εκδρομές στο ηφαίστειο. Μη βιαστείς να κλείσεις, γιατί ζητάν όσα θέλουν, ενώ όλοι πουλάνε την ίδια ακριβώς εκδρομή, στα ίδια καραβάκια. Στην αρχή μας ζήτησαν 28 ευρώ. Τόσα είχε δώσει η αδερφή μου πριν κανένα μήνα που πήγε. Εμείς κατά τύχη βρήκαμε σε άλλο πρακτορείο με 18 ευρώπουλα.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κομμάτι, τη νύχτα που μας πέρασε δεν είχαμε εικόνα της καλντέρας. Το πρωί όμως . . . Ανεβήκαμε την ανηφόρα των Φηρών και φτάσαμε στο κεντρικό καλντερίμι που βλέπει στο γκρεμό. Τι υπέροχο θέαμα ήταν αυτό! Ήταν νωρίς το πρωί και ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Ένα καφέ πιο κάτω έπαιζε μια απαλή μουσική. Ο γκρεμός . . . Ήταν απίστευτος ο γκρεμός. Δεξιά και αριστερά των Φηρών, το νησί σχηματίζει έναν κόλπο στον οποίο υπάρχει μόνο γκρεμός. Αποτέλεσμα των απανωτών εκρήξεων και των συνεχών καθιζήσεων. Γιατί, ναι. Κάποτε η Σαντορίνη ήταν ένα νησί, όπως όλα τα υπόλοιπα. Μόνο που το ηφαίστειο άρχισε να βγάζει τη λάβα από το εσωτερικό του, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του να "καθίσει" και να σχηματιστεί από το καταπληκτικό θέαμα. Βλέπαμε τον κρατήρα, ξεχωριστό νησάκι, στο κέντρο του σχηματισμού. Κατάμαυρο. Και νομίζεις ότι αν απλώσεις το χέρι σου θα το πιάσεις. Δίπλα αραγμένα κρουαζιερόπλοια. Μια ενδιαφέρουσα αντίθεση.
Αφού μείναμε να κοιτάμε σαν χαζοπούλια, πήγαμε στο σημείο που έπρεπε να κατηφορίσουμε για το λιμανάκι απ' όπου ξεκινούσαμε την εκδρομούλα μας. Είχαμε τρεις επιλογές: Να πάρουμε το γαϊδουράκι, να χρησιμοποιήσουμε το τελεφερίκ, να πάμε με τα πόδια. Εγώ τα γαϊδουράκια τα λυπάμαι και δεν ανεβαίνω, αλλά είχαμε και μία ώρα μπροστά μας, οπότε λέω στην Αγγελική: "θα κατεβούμε με τα πόδια, να απολαύσουμε τη θέα". Τον κακό μου τον καιρό. Ένα έχω να σας πω. Ο δρόμος είναι πολύς και γεμάτος από κακάκια γαϊδουριών. Το είπα αρκετά κομψά; Τελοσπάντων, καλύτερα να έπαιρνα το τελεφερίκ. Ενημερωτικά, για το Rozaki@, κοστίζουν 5 ευρώ τα donkeys και 4 ευρώ το τελεφερίκ. Άσε που ενώ κατεβαίνεις ακούς από παντού "donkeys madame! donkeys"!
Φτάσαμε λοιπόν στο λιμανάκι, ανεβήκαμε στο πειρατικού τύπου καραβάκι μας και φύγαμε! Όπως λοιπόν μπορείτε να υποθέσετε, όσο ομορφη είναι η καλντέρα από πάνω, τόσο επιβλητική είναι και από κάτω, όταν την βλέπει κανείς από τη θάλασσα και αντικρύζει τα λευκά χωριά που κρέμονται στην κυριολεξία από τα βράχια. Μετά από λίγο φτάσαμε στο νησάκι του ηφαιστείου. Μάυρο, κατράμι, λάβα και τίποτα άλλο. Το λέω και το εννοώ. Θέαμα ξένο στο ελληνικό μάτι και σίγουρα αξίζει κάποιος να το δει. Λέει λοιπόν η καλή κοπέλα από το μεγάφωνο: "Σας προτείνουμε να πάρετε μαζί σας μόνο νερό και κάμερα". Ωχ, σκέφτηκα, αυτό ακούγεται ύποπτο. Πράγματι λοιπόν, ενώ οι κρατήρες και το θέαμα είναι ξεχωριστά αφού επισκέπτεσαι ένα σεληνιακού τύπου τοπίο, σε περιμένουν 40 λεπτά ανάβασης πάνω στη λάβα, κάτω από τον ήλιο. Μην πάτε χωρίς νερό και καπέλο!!! Εγώ κοκκίνησα σε όλο μου το σώμα. Η πλάτη μου πήρε το σχήμα του φορέματός μου, χάρμα οφθαλμών. Τα παπούτσια μου σκίστηκαν, να το πω κι αυτό. Αλλά να πάτε. Και να περπατήσετε δίπλα στους κρατήρες. Και να χαιρετήσετε αυτούς που είναι στην απέναντι πλευρά του κρατήρα. Έχει πλάκα. Α, η ξεναγός μας είπε ότι μετά από πέντε χρόνια, περιμένουν μια ακόμη έκρηξη στην Σαντορίνη. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, ακούγεται πολύ tricky πάντως και σας το μεταφέρω.
Ανεβήκαμε στο καραβάκι και ενώ η ώρα ήταν δέκα λεπτά πριν από την προκαθορισμένη ώρα αναχώρησης, ο οδηγός μας μέτρησε, είδε ότι ήμασταν δύο λιγότεροι και μεντέψτε τι έκανε: Έφυγε! Κάποιος άλλος θα τους φέρει αυτούς που λείπουν, είπε. Παιδιά, μπορείτε να το διανοηθείτε; Έφυγε αφήνοντας κόσμο στο ηφαίστειο. Και ας υποθέσουμε ότι αφήνει δύο Ιταλούς τουρίστες. Αυτοί οι άνθρωποι, όταν θα ξαναγυρίσουν στη χώρα τους, τι σκατά θα πουν στους φίλους τους για την Σααντορίνη και τις διακοπές στην Ελλάδα; Γενικά από τους κατοίκους του νησιού δεν έχω καλή εντύπωση. Επειδή έχουν τη θέα, νομίζουν όι αυτό αρκεί. Αντιλαμβάνομαι την αγάπη πολλών μελών στο forum για την φυσική ομορφιά του νησιού και το γεγονός ότι το επισκέπτονται συχνά, εγώ όμς δύσκολα θα ξαναπήγαινα.
Άκούστε κι αυτό: Μετά το ηφαίστειο μας πήγαν στο νησάκι Παλιά Καμένη που βρίσκεται ακριβώς από πίσω. Εκεί σταματάει το καραβάκι και βουτάς μέσα σε θειούχα νερά που είναι ζεστά και λένε ότι είναι ιαματικά (και μεταξύ μας, βρωμοκοπάνε). Είδα έναν υπάλληλο από ένα καραβάκι που βρισκόταν δίπλα μας, να καπνίζει και να πετάει τα αποτσίγαρά του στα κρυστάλλινα νερά. Πριν από λίγο μας είχαν δώσει ένα φυλλάδιο που μεταξύ άλλων μας παρακαλούσε να σεβόμαστε τον χώρο και να τον κρατάμε καθαρό. Ντόιιιιινγκ!!!!!
Στη συνέχεια, πήγαμε στη Θηρασιά. Η Θηρασιά είναι ένα τμήμα του παλιού νησιού που έχει μείνει αβύθιστο. Εκεί είχαμε περίπου δύο ώρες ελεύθερο χρόνο, οπότε κάναμε μπάνιο με την Αγγελική. Πάτησα και έναν ωραίο αχινό. Έσκισα και το πόδι που απο τις πέτρες. Φαινόταν καθαρά πάντως. Μετά καθίσαμε να φάμε σε ένα τραπεζάκι δίπλα στο κύμα. Ο μαγαζάτορας ήταν τόσο επαγγελματίας που περίμενε από εμάς να φάμε πάνω στις στάχτες από τα τσιγάρα των προηγούμενων πελατών, ενώ η χωριάτικη, μαζί με την φρέσκια ντομάτα είχε και κομματάκια μαραγκιασμένης ντομάτας από τον προηγούμενο μήνα. Το μυδοπίλαφο ήταν ξαναμαναζεσταμένο αλλά τελοσπάντων ζήσαμε και δεν πάθαμε τίποτα (νομίζω). Κανένα μισάωρο πριν την προκαθορισμένη ώρα αναχώρησης λέμε "πάμε καλύτερα πιο νωρίς στο καραβάκι, γιατί αυτός ο μουρλός θα μας αφήσει εδώ".
Φύγαμε λοιπόν και πριν την επιστροφή στα Φυρά, το καραβάκι έκανε στάση στο λιμανάκι της Οίας. Εκεί είχαμε αποφασίσει να κατεβούμε με την Αγγελική για να μείνουμε το βράδυ και να δούμε το περίφημο ηλιοβασίλεμα. Αυτή θα είναι η ιστορία που θα σας διηγηθώ στην συνέχεια αλλά για το ηλιοβασίλεμα της Οίας, αυτό που έχω να πω προς το παρόν είναι αυτή την παροιμία με τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι.
Attachments
-
31,9 KB Προβολές: 217