travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 14.733
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρώτη μέρα στο Βίντχοκ.
- Από το Windhoek στο Sossusvlei. 1
- Από το Windhoek στο Sossusvlei. 2
- Επίσκεψη στο Sossusvlei
- Επιστροφή από το Sossusvlei. Sesriem Canyon.
- Οδικώς στο Swakopmund.
- Βόλτες στο Σβάκοπμουντ.
- Πρώτη μέρα με το πρακτορείο
- Στο πάρκο Ετόσα.
- Σαφάρι στο πάρκο Ετόσα.
- Πάρκο Ετόσα, αλλαγή λοτζ.
- Ταξίδι δίπλα στον ποταμό Okavango.
- Βόλτες στο ποτάμι και άφιξη στη Μποτσουάνα.
- Στο Δέλτα του Οκαβάνγκο, με αεροπλάνο.
- Στο Δέλτα του Οκαβάνγκο, με αυτοκίνητο. Πρώτη μέρα.
- Ολοήμερο σαφάρι στο Δέλτα του Οκαβάνγκο. Δεύτερη μέρα.
- Λίγο σαφάρι ακόμα και άφιξη στη Νάτα.
- Nata salt pans.
- Βόλτα στον ποταμό Chobe
- Στους Καταρράκτες Βικτώρια.
- Επίσκεψη στους καταρράκτες.
- Η επιστροφή.
- Βίντεο
Επίσκεψη στους καταρράκτες.
Το πρωί λοιπόν σηκωθήκαμε πολύ νωρίς και αφού ετοιμαστήκαμε, πήγαμε στις 7:00 για πρωινό. Ήδη εκεί υπήρχε αρκετός κόσμος. Για ένα τόσο καλό ξενοδοχείο θεωρώ ότι έπρεπε να είναι καλύτερο και πλουσιότερο το πρωινό. Όμως εμένα δεν με πείραξε και έφαγα αρκετά πράγματα, δηλαδή γιαούρτι με δημητριακά, 2 αυγά ομελέτα και διάφορα πικάντικα δηλαδή κάτι σαν πίτσα λίγο ζαμπόν και δύο γλυκάκια. Λίγο πριν τις 8:00 βάλαμε τα πράγματά μας σε μια αποθηκούλα του ξενοδοχείου και παραδώσαμε τα κλειδιά. Θα περνούσαμε όταν τελειώναμε τις βόλτες μας να τα πάρουμε και να πάμε στο άλλο (φθηνό) ξενοδοχείο.
Στις 8:00 ξεκινήσαμε με τα πόδια και πήγαμε στην είσοδο του Καταρράκτη Βικτώρια, που απέχει περίπου 800 μέτρα από το ξενοδοχείο. Μόλις άρχισε λοιπόν να κάνει ζέστη εμείς μπήκαμε στο πάρκο,(είσοδος 50 δολάρια Αμερικής) το οποίο στην περισσότερη διαδρομή είχε σκιά. Απέναντί μας συνήθως βλέπαμε τους Καταρράκτες που δημιουργούνταν από την πτώση του νερού του Ζαμβέζη στην πλευρά της Ζάμπια.
Ήταν νωρίς και ο ήλιος ήταν χαμηλά. Αυτό είχε σαν συνέπεια όταν βγάζαμε φωτογραφίες προς την ανατολή να έχουμε τον ήλιο φάτσα και οι φωτογραφίες να μην είναι πολύ καθαρές. Όμως μπορούσαμε να τραβήξουμε πολύ όμορφα ουράνια τόξα από τα σταγονίδια που δημιουργούνταν από την πτώση του νερού. Αυτά τα ουράνια τόξα, μονά και διπλά, ήταν υπέροχα και το μεσημέρι πλέον δεν υπήρχαν, αφού ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά ψηλά. Το θέμα είναι ότι τα σταγονίδια αυτά σε πολλές περιπτώσεις γίνονταν κανονική βροχή, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μούσκεμα. Πιο πολύ όμως φοβόμασταν για τις φωτογραφικές μηχανές.
Ξεκινήσαμε στην αρχή από τη δυτική πλευρά και προχωρώντας ανατολικά φτάσαμε μέχρι το σημείο που είναι η γέφυρα που είχαμε περπατήσει την προηγούμενη ημέρα, που ενώνει δηλαδή την Ζάμπια με την Ζιμπάμπουε. Η διαδρομή ήταν κοντά στο ένα χιλιόμετρο. Έχει ένα κεντρικό μονοπάτι και μετά υπάρχουν μικρά μονοπάτια που οδηγούν στο χείλος του γκρεμού να δεις όσο γίνεται καλύτερα τους Καταρράκτες. Αφού κάναμε την πρώτη διαδρομή, σε περίπου μιάμιση ώρα, καθίσαμε για μισή ώρα να ξεκουραστούμε. Μετά κάναμε την ίδια διαδρομή αντίστροφα για να τραβήξουμε και άλλες φωτογραφίες χωρίς να μας ενοχλεί ο ήλιος που πλέον είχε ανέβει αρκετά. Όμως φυσούσε περισσότερο, με αποτέλεσμα τα σταγονίδια του νερού να είναι πολύ περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά κάναμε τη βόλτα μας και πήγαμε πάλι μέχρι τον καταρράκτη του διαβόλου που είναι στη δυτική άκρη των καταρρακτών. Την ώρα που βρισκόμασταν εκεί και κάναμε βόλτα είδαμε και μερικούς δικούς μας (από το γκρουπ) οι οποίοι έκαναν βόλτα και αυτοί.
Περίπου στις 12:00 αποφασίσαμε ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε την επιστροφή, την οποία όντως κάναμε πάλι με τα πόδια, αλλά η ζέστη ήταν πολύ δυνατή. Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε και επιστρέψαμε χωρίς μεγάλα προβλήματα. Περιμέναμε λίγο στη ρεσεψιόν και δεν άργησε να έρθει ο ταξιτζής που είχαμε κανονίσει από την προηγούμενη μέρα να μας μεταφέρει από το Shearwater Hotel στο καινούργιο μας ξενοδοχείο, το Pennywise Cottages.
Ένα πρόβλημα που είχαμε με τις κάρτες είναι ότι γενικά η mastercard δεν γίνεται αποδεκτή. Ούτε στα εισιτήρια μπορέσαμε να πληρώσουμε αλλά ούτε και από μηχάνημα ΑΤΜ καταφέραμε να πάρουμε χρήματα.
Στο ξενοδοχείο που μας είχαν κλείσει οι Νόμαντς, ρώτησα και ήθελαν για μια βραδιά 168$ ενώ εδώ στο καινούργιο που πήγαμε πληρώσαμε μόλις 50$ Αμερικής για το δίκλινο. Δεν είχε τις πολυτέλειες του προηγούμενου, όμως είχε στο δωμάτιο ψυγείο και τηλεόραση που το προηγούμενο δεν τα είχε. Σαν χώρος το δωμάτιο ήταν περίπου ο ίδιος και αν κάτι ήταν άσχημο ήταν ότι δεν ήταν στο κέντρο της πόλης. Ήταν περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά. Ο ταξιτζής που μας έφερε, και πήρε 5$, μας είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα την ημέρα να μετακινούμαστε, αλλά το βράδυ καλύτερα να παίρνουμε ταξί.
Ενώ τη Ναμίμπια και τη Μποτσουάνα μπορούμε να πούμε ότι τις είδαμε κάπως, δεν ισχύει το ίδιο και για την Ζιμπάμπουε που είδαμε μόνο την περιοχή των καταρρακτών. Στη Ναμίμπια μείναμε 10 βραδιές (πέντε μόνοι μας, πέντε με το πρακτορείο) και στη Μποτσουάνα άλλες 5. Τέλος στη Ζιμπάμπουε μείναμε δύο βραδιές.
Φτάσαμε με το ταξί στο καινούργιο μας ξενοδοχείο περίπου στις 14:00. Ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 16:00, που πέρασε ένα αυτοκίνητο για να μας πάει μέχρι το μικρό ποταμόπλοιο στον ποταμό Ζαμβέζη που θα μας έκανε μια βόλτα δύο ωρών για να δούμε κάποια ζώα και το ηλιοβασίλεμα. Ζώα τελικά δεν είδαμε πλην 2-3 ιπποπόταμων στο ποτάμι και δύο πολύ μικρών κροκόδειλων σε μια μικρή αμμουδιά. Μέσα στο καραβάκι ήμασταν εμείς οι 3, άλλο ένα ζευγάρι μαύροι και ένα ζευγάρι μεγάλης ηλικίας σαν και εμάς. Μαζί με τους τελευταίους ήταν δύο νέοι άνδρες με τις γυναίκες τους και το κάθε ζευγάρι από τα νέα είχε 3 παιδιά. Ουσιαστικά δηλαδή ήτανε 6 οι ενήλικες και 6 τα μικρά παιδιά και 5 εμείς οι υπόλοιποι. Μας είπαν ότι είναι ολλανδοί, δύο εκ των οποίων με τα παιδιά τους είπαν ότι είναι όμως κάτοικοι Ζιμπάμπουε. Εγώ τους έκοψα είτε για εβραίους είτε για ανθρώπους που ανήκουν σε κάποια θρησκευτική οργάνωση που θέλουν να βρουν την ησυχία της στη Ζιμπάμπουε. Οι άνθρωποι λίγο μίλησαν μαζί μας.
Εκεί υπήρχαν 2 ειδών κρουαζιέρες: η στάνταρ κρουαζιέρα που χρεώνεται ένα ποσόν και η πολυτελείας η οποία χρεώνεται σχεδόν τα διπλά λεφτά. Στην πρώτη απλά κάνεις την κρουαζιέρα και δεν σου προσφέρουν τίποτα στο πλοιάριο, ενώ στη δεύτερη σου προσφέρουν ποτά και διάφορα σνακ μέσα στην τιμή. Εμείς δώσαμε 25$ και είχαμε την απλή, την οποία άλλα πρακτορεία τη χρεώνουν 40 ή και παραπάνω δολάρια Αμερικής. Όμως το πλήρωμα του σκάφους, μας πρόσφεραν δύο μπύρες, μια κόκα κόλα και φυστικάκια. Βέβαια και εμείς τους δώσαμε κάποιο φιλοδώρημα λίγο μεγαλύτερης αξίας. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους τους να μας κεράσουν. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε η βόλτα αυτή, γιατί δεν είδαμε πολλά ζώα και επίσης δεν είχε πολύ ενδιαφέρον αυτό το οποίο βλέπαμε. Ούτε καν το ηλιοβασίλεμα είδαμε καλά καλά γιατί ο ήλιος χάθηκε πίσω από τα δέντρα, ενώ ακόμα ήταν ψηλά . Έτσι δεν είδαμε τα κόκκινα χρώματα.
Στο τέλος μας επέστρεψαν με το ίδιο αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο μας περίπου στις 7 και κάτσαμε στην όμορφη βεράντα μέχρι τις 10 που κοιμηθήκαμε. Άλλος έτρωγε, άλλος έβλεπε τηλεόραση κι άλλος έβλεπε ειδήσεις στο κινητό. Στο χώρο του ξενοδοχείου έμεναν και μερικοί άλλοι. Όμως πιστεύω ότι μόνο ο ένας ήταν τουρίστας. Οι άλλοι πρέπει να ήταν ντόπιοι εργαζόμενοι που μένουν εκεί.
Το πρωί λοιπόν σηκωθήκαμε πολύ νωρίς και αφού ετοιμαστήκαμε, πήγαμε στις 7:00 για πρωινό. Ήδη εκεί υπήρχε αρκετός κόσμος. Για ένα τόσο καλό ξενοδοχείο θεωρώ ότι έπρεπε να είναι καλύτερο και πλουσιότερο το πρωινό. Όμως εμένα δεν με πείραξε και έφαγα αρκετά πράγματα, δηλαδή γιαούρτι με δημητριακά, 2 αυγά ομελέτα και διάφορα πικάντικα δηλαδή κάτι σαν πίτσα λίγο ζαμπόν και δύο γλυκάκια. Λίγο πριν τις 8:00 βάλαμε τα πράγματά μας σε μια αποθηκούλα του ξενοδοχείου και παραδώσαμε τα κλειδιά. Θα περνούσαμε όταν τελειώναμε τις βόλτες μας να τα πάρουμε και να πάμε στο άλλο (φθηνό) ξενοδοχείο.
Στις 8:00 ξεκινήσαμε με τα πόδια και πήγαμε στην είσοδο του Καταρράκτη Βικτώρια, που απέχει περίπου 800 μέτρα από το ξενοδοχείο. Μόλις άρχισε λοιπόν να κάνει ζέστη εμείς μπήκαμε στο πάρκο,(είσοδος 50 δολάρια Αμερικής) το οποίο στην περισσότερη διαδρομή είχε σκιά. Απέναντί μας συνήθως βλέπαμε τους Καταρράκτες που δημιουργούνταν από την πτώση του νερού του Ζαμβέζη στην πλευρά της Ζάμπια.
Ήταν νωρίς και ο ήλιος ήταν χαμηλά. Αυτό είχε σαν συνέπεια όταν βγάζαμε φωτογραφίες προς την ανατολή να έχουμε τον ήλιο φάτσα και οι φωτογραφίες να μην είναι πολύ καθαρές. Όμως μπορούσαμε να τραβήξουμε πολύ όμορφα ουράνια τόξα από τα σταγονίδια που δημιουργούνταν από την πτώση του νερού. Αυτά τα ουράνια τόξα, μονά και διπλά, ήταν υπέροχα και το μεσημέρι πλέον δεν υπήρχαν, αφού ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά ψηλά. Το θέμα είναι ότι τα σταγονίδια αυτά σε πολλές περιπτώσεις γίνονταν κανονική βροχή, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μούσκεμα. Πιο πολύ όμως φοβόμασταν για τις φωτογραφικές μηχανές.
Ξεκινήσαμε στην αρχή από τη δυτική πλευρά και προχωρώντας ανατολικά φτάσαμε μέχρι το σημείο που είναι η γέφυρα που είχαμε περπατήσει την προηγούμενη ημέρα, που ενώνει δηλαδή την Ζάμπια με την Ζιμπάμπουε. Η διαδρομή ήταν κοντά στο ένα χιλιόμετρο. Έχει ένα κεντρικό μονοπάτι και μετά υπάρχουν μικρά μονοπάτια που οδηγούν στο χείλος του γκρεμού να δεις όσο γίνεται καλύτερα τους Καταρράκτες. Αφού κάναμε την πρώτη διαδρομή, σε περίπου μιάμιση ώρα, καθίσαμε για μισή ώρα να ξεκουραστούμε. Μετά κάναμε την ίδια διαδρομή αντίστροφα για να τραβήξουμε και άλλες φωτογραφίες χωρίς να μας ενοχλεί ο ήλιος που πλέον είχε ανέβει αρκετά. Όμως φυσούσε περισσότερο, με αποτέλεσμα τα σταγονίδια του νερού να είναι πολύ περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά κάναμε τη βόλτα μας και πήγαμε πάλι μέχρι τον καταρράκτη του διαβόλου που είναι στη δυτική άκρη των καταρρακτών. Την ώρα που βρισκόμασταν εκεί και κάναμε βόλτα είδαμε και μερικούς δικούς μας (από το γκρουπ) οι οποίοι έκαναν βόλτα και αυτοί.
Περίπου στις 12:00 αποφασίσαμε ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε την επιστροφή, την οποία όντως κάναμε πάλι με τα πόδια, αλλά η ζέστη ήταν πολύ δυνατή. Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε και επιστρέψαμε χωρίς μεγάλα προβλήματα. Περιμέναμε λίγο στη ρεσεψιόν και δεν άργησε να έρθει ο ταξιτζής που είχαμε κανονίσει από την προηγούμενη μέρα να μας μεταφέρει από το Shearwater Hotel στο καινούργιο μας ξενοδοχείο, το Pennywise Cottages.
Ένα πρόβλημα που είχαμε με τις κάρτες είναι ότι γενικά η mastercard δεν γίνεται αποδεκτή. Ούτε στα εισιτήρια μπορέσαμε να πληρώσουμε αλλά ούτε και από μηχάνημα ΑΤΜ καταφέραμε να πάρουμε χρήματα.
Στο ξενοδοχείο που μας είχαν κλείσει οι Νόμαντς, ρώτησα και ήθελαν για μια βραδιά 168$ ενώ εδώ στο καινούργιο που πήγαμε πληρώσαμε μόλις 50$ Αμερικής για το δίκλινο. Δεν είχε τις πολυτέλειες του προηγούμενου, όμως είχε στο δωμάτιο ψυγείο και τηλεόραση που το προηγούμενο δεν τα είχε. Σαν χώρος το δωμάτιο ήταν περίπου ο ίδιος και αν κάτι ήταν άσχημο ήταν ότι δεν ήταν στο κέντρο της πόλης. Ήταν περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά. Ο ταξιτζής που μας έφερε, και πήρε 5$, μας είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα την ημέρα να μετακινούμαστε, αλλά το βράδυ καλύτερα να παίρνουμε ταξί.
Ενώ τη Ναμίμπια και τη Μποτσουάνα μπορούμε να πούμε ότι τις είδαμε κάπως, δεν ισχύει το ίδιο και για την Ζιμπάμπουε που είδαμε μόνο την περιοχή των καταρρακτών. Στη Ναμίμπια μείναμε 10 βραδιές (πέντε μόνοι μας, πέντε με το πρακτορείο) και στη Μποτσουάνα άλλες 5. Τέλος στη Ζιμπάμπουε μείναμε δύο βραδιές.
Φτάσαμε με το ταξί στο καινούργιο μας ξενοδοχείο περίπου στις 14:00. Ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 16:00, που πέρασε ένα αυτοκίνητο για να μας πάει μέχρι το μικρό ποταμόπλοιο στον ποταμό Ζαμβέζη που θα μας έκανε μια βόλτα δύο ωρών για να δούμε κάποια ζώα και το ηλιοβασίλεμα. Ζώα τελικά δεν είδαμε πλην 2-3 ιπποπόταμων στο ποτάμι και δύο πολύ μικρών κροκόδειλων σε μια μικρή αμμουδιά. Μέσα στο καραβάκι ήμασταν εμείς οι 3, άλλο ένα ζευγάρι μαύροι και ένα ζευγάρι μεγάλης ηλικίας σαν και εμάς. Μαζί με τους τελευταίους ήταν δύο νέοι άνδρες με τις γυναίκες τους και το κάθε ζευγάρι από τα νέα είχε 3 παιδιά. Ουσιαστικά δηλαδή ήτανε 6 οι ενήλικες και 6 τα μικρά παιδιά και 5 εμείς οι υπόλοιποι. Μας είπαν ότι είναι ολλανδοί, δύο εκ των οποίων με τα παιδιά τους είπαν ότι είναι όμως κάτοικοι Ζιμπάμπουε. Εγώ τους έκοψα είτε για εβραίους είτε για ανθρώπους που ανήκουν σε κάποια θρησκευτική οργάνωση που θέλουν να βρουν την ησυχία της στη Ζιμπάμπουε. Οι άνθρωποι λίγο μίλησαν μαζί μας.
Εκεί υπήρχαν 2 ειδών κρουαζιέρες: η στάνταρ κρουαζιέρα που χρεώνεται ένα ποσόν και η πολυτελείας η οποία χρεώνεται σχεδόν τα διπλά λεφτά. Στην πρώτη απλά κάνεις την κρουαζιέρα και δεν σου προσφέρουν τίποτα στο πλοιάριο, ενώ στη δεύτερη σου προσφέρουν ποτά και διάφορα σνακ μέσα στην τιμή. Εμείς δώσαμε 25$ και είχαμε την απλή, την οποία άλλα πρακτορεία τη χρεώνουν 40 ή και παραπάνω δολάρια Αμερικής. Όμως το πλήρωμα του σκάφους, μας πρόσφεραν δύο μπύρες, μια κόκα κόλα και φυστικάκια. Βέβαια και εμείς τους δώσαμε κάποιο φιλοδώρημα λίγο μεγαλύτερης αξίας. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους τους να μας κεράσουν. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε η βόλτα αυτή, γιατί δεν είδαμε πολλά ζώα και επίσης δεν είχε πολύ ενδιαφέρον αυτό το οποίο βλέπαμε. Ούτε καν το ηλιοβασίλεμα είδαμε καλά καλά γιατί ο ήλιος χάθηκε πίσω από τα δέντρα, ενώ ακόμα ήταν ψηλά . Έτσι δεν είδαμε τα κόκκινα χρώματα.
Στο τέλος μας επέστρεψαν με το ίδιο αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο μας περίπου στις 7 και κάτσαμε στην όμορφη βεράντα μέχρι τις 10 που κοιμηθήκαμε. Άλλος έτρωγε, άλλος έβλεπε τηλεόραση κι άλλος έβλεπε ειδήσεις στο κινητό. Στο χώρο του ξενοδοχείου έμεναν και μερικοί άλλοι. Όμως πιστεύω ότι μόνο ο ένας ήταν τουρίστας. Οι άλλοι πρέπει να ήταν ντόπιοι εργαζόμενοι που μένουν εκεί.