Ναμίμπια Ταξίδι στη χώρα που δεν υπάρχει

[Dorotija]

αυτά είναι... μπράβο lullu!

 

[xenos]

Αυτο το λουκουματο φραπεδακι στις θινες πρεπει να ητανε βαλσαμο
Αμα μπορουσε να μιληση η βαλιτσα θα σου ελεγε μεγαλες περιπετειες.
Περιμενω τη συνεχεια λεμεεεεε

 

[Pandora]

Προορισμός για λίγους, ψαγμένους, ανθεκτικούς και αλτρουιστές!

Συγχαρητήρια! Περιμένω τη συνέχεια με πολύ ενδιαφέρον...

 

[LULLU]

Από εδώ πάλι το τοπίο αλλάζει και οι σχηματισμοί θινών από γκρι άμμο μας συνοδεύουν ως το Swakopmund…τη πόλη των ανέμων..
Οι δυνατοί άνεμοι μετακινούν την άμμο που σκεπάζει το δρόμο και τις ράγες του τρένου και υπάρχουν συνεργεία που τα καθαρίζουν συνεχώς από τη συσσωρευμένη άμμο που επιμένει να αλλάζει διαρκώς το οδικό χάρτη της περιοχής…
Φτάσαμε στο Swakopmund απόγευμα και απεγκλωβιστήκαμε από το πέπλο σκόνης μόλις μπήκαμε στο INDIGO ,το ξενοδοχείο μας.. ένα τριώροφο αρχοντικό, που πρέπει να τηλεφωνήσεις για να σου ανοίξουν τη πόρτα, το βράδυ δεν υπάρχει κανείς και μη διανοηθείς να ζητήσεις room service η επιπλέον πετσέτα ..
Δεν είδαμε και πολλά στη απογευματινή βόλτα.. η ζωή εδώ σταματά στις 5 , οι δρόμοι ερημώνουν, τα μαγαζιά κλείνουν, και όλοι βιάζονται να κλειστούν στα σπίτια τους , στη ασφάλεια τους, περιμένοντας να ξημερώσει…
Και εμείς περιμέναμε με αγωνία το ξημέρωμα για να βρούμε να φάμε, μας είχε κόψει μαύρη πείνα, τι να σου κάνουν τα αμύγδαλα τα φιστίκια και τα κράκερ Παπαδοπούλου?
Η πόλη όμορφη , τέλεια ρυμοτομημένη, με μεγάλους κεντρικούς δρόμους και στραμμένη στη θάλασσα που τα κύματα της σκούν σε μια ακτή που για άμμο έχει μεγάλα μαύρα κοχύλια, όστρακα και χαλαζία…γεγονός που μας έκανε να προσκυνήσουμε αμέτρητες φορές θαυμάζοντας αλλά και μαζεύοντας κάποια ωραία κομμάτια από αυτά… για ενθύμιο.
Είχαμε αποφασίσει να μείνουμε 2 μέρες και να επιδοθεί ο καθένας σε ότι δραστηριότητα ήθελε.. αλλά λογαριάζαμε χωρίς το ξενοδόχο…δηλαδή το δυνατό άνεμο, τη θαλασσοταραχή και το χάσιμο χρόνου στο να αντικαταστήσουμε το βανάκι μας , αφού μας έκλεψαν τα κλειδιά μπρος στα μάτια μας….
Η βόλτα με το αερόστατο ήταν κακή επιλογή , αφού το μόνο που είδαμε ήταν τα ορυχεία της περιοχής και όχι από κοντά ,αφου η χαμηλη πτηση σε μεγάλη ακτινα απογορευόταν ,στη ακτή δεν μπορέσαμε να πλησιάσουμε και στο τέλος είχαμε και μια ανώμαλη προσγείωση, ευτυχώς χωρίς επιπλοκές…δοξα το θεό ομως το πρωινο ήταν πλουσιο και ο καφες στα μετρα μου και σε ποσοτητα και σε ποιοτητα......
-Να είδες που τα κιλά μου βοήθησαν? , λέει η Αγγελική.. σφήνωσα στη καλάθα και ακούμπησα στα μαλακά!!!!!
Η επιστροφή μας στη πόλη ήταν το μεσημεράκι όπου τα μαγαζάκια ήταν φουλ από κόσμο. .,εκεί βρήκαμε και τις δικές μας που είχαν κάνει επιδρομή …είχε αναστενάξει η αγορά από τα παζάρια και τα ψώνια τους…γεμάτες σακούλες, τσαντάκια ,παρατσαντακια, είπαμε να κάτσουμε και να φάμε επιτέλους..

 

[LULLU]

..το παρακανα με τη γραμματοσειρα και το μεγεθος...αραγε η ρενατα θα διαμαρτυρηθει????

 

[varioAthens]

Τώρα κατάφερα να διαβάσω την ιστορία σου! Πολύ ενδιαφέρουσα! Μπράβο!

 

[LULLU]

Τη επομένη το πρωί άλλος τζίφος…κατάδυση μηδέν.. που να πάρει η ευχή να πάρει…
-Καλά μη κάνεις και έτσι. .λένε οι άλλες..
-Θα πάμε στο ενυδρείο να δεις και καρχαρίες να σου περάσει ..ο οδηγός γράφει ότι έχει ένα ωραίο ενυδρείο..

-Ο οδηγός ? ησύχασα τώρα. αφού το λέει και ο οδηγός!!!
-Και πως πάμε εκεί?
-Με τα πόδια είναι κοντά? Ρωτώ στο μαγαζί..
-Α δεν μπορείτε να πάτε με τα πόδια ..είναι πολύ επικίνδυνα..
- Και ποιος είναι ο κίνδυνος ?
- Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους, ..λέει αποσβολωμένη η λευκή ιδιοκτήτρια του μαγαζιού ..
Και με αυτούς τους ανθρώπους αναφέρεται στους κάτοικους της χώρας τούτης που ζει και πλουτίζει και λογαριασμό δεν δίνει…
Με τα πόδια λέμε όλοι …και κόβουμε παραλιακά …
Από μακριά κάνει την εμφάνιση του ένα ημιστρογγυλο κτίσμα που το μανιασμένο κύμα το λούζει με νερό και αλμύρα …
Τι απογοήτευση και αυτή θεέ μου…..Δυο κολύμπες, που ενώνονται με ένα κομμάτι τζάμι στη οροφή και αυτό παίζει το ρόλο της σήραγγας μέσα στο θαλάσσιο κόσμο…
-Βρε λέει και καμιά φορά παπαριές και ο lonely planet..έτσι?
-Σιγά το ενυδρείο …2 ντεπόζιτα νερού και καμιά δεκαριά ψάρια.. λέω όταν βγαίνω έξω..
Οι άλλοι στα πεζούλια βάζουν τα γέλια…
-Βρε και εμείς περιμένουμε να ακούσουμε τα βρισιδια σου..!!!! και αφού είδαμε ότι δεν έλεγες να βγεις έξω, είπαμε ότι μπορεί και να σου άρεσε και καλόκατσες..
-Τι να μου άρεσε καλέ? Τη μηχανή ρύθμιζα τόση ώρα για να βγάλω καμιά φωτογραφία της προκοπής ….!!!!!!!
-Καλά, φτηνά τη γλυτώσατε πάμε για φαί….
Μέχρι να φτάσουμε στη προβλήτα στα δέκα μέτρα η ώρα είχε πάει 2,45..Βρισκουμε ένα τραπέζι σχεδόν πάνω στο κύμα και χαρούμενοι περιμέναμε το σερβιτόρο…
-Μαμ…θα έχετε τελειώσει ως τις 3?
-Γιατί θα έλθει τσουνάμι στις 3?
-Όχι λέει.. κλείνουμε ..η άλλη βάρδια έρχεται 3και μισή..
Κοίτα τώρα σύστημα ….
Πήραμε τα άδεια στομάχια μας και κατευθυνθήκαμε στο παρακάτω μαγαζί που είχε κόσμο έξω στη αυλή.. αλλά και εδώ φάγαμε πόρτα….
-Σορυ μαμ…μόνο ντρινκ..
-Ντρινκ γιες, μαμ νο ε????
Πάνω στη μαύρη απελπισία σκάει μύτη ο Σαμούρα που επιτέλους βρήκε ‘άλλο βαν..
-Που μπορούμε να φάμε Σαμούρα πριν φάει ο ένας το άλλο μας?
-Στο σουπερ μάρκετ μαμ….
-Άιντε παιδάκι μου…..πες το επιτέλους!!!!!!!!!
Στα σουπερ μάρκετ, όπου υπάρχουν, λοιπόν στη χώρα ετουτη υπάρχει τμήμα εστιατορίου με φρεσκότατο ζεστό μαγειρευτό φαγητό, μάλλον κάποιος πεινασμένος τουρίστας θα πρέπει να εισηγήθηκε για αυτό κάποτε!!!!!!!
Με το στομάχι ταράτσα πια…φύγαμε για το ξενοδοχείο…ικανοποιημένοι δε που θα αντιμετωπίσουμε την άγρια πανίδα που οδηγεί στη Damaralαnd με γεμάτο στομαχι....

 

[renata]

Τη επομένη το πρωί άλλος τζίφος…κατάδυση μηδέν.. που να πάρει η ευχή να πάρει…

ήταν να μην μάθεις τις καταδύσεις!!! τώρα τα ταξίδια σου όλο απο εκεί γύρω γυρίζουν..ξέρω ένα μέρος που έχει κάτι καρχαριάκια λουκούμια!! θα σε ρίξω εκεί!!

 

[xenos]

Μπραβο LULLU τα γραφεις πολυ ωραια,και σε βρισκω πολυ adventure ατομο!!!
Δωσε Ναμιμπια στο λαο.....

 

[LULLU]

Το πρωί μας έζωσαν τα μαύρα φίδια από τη μια , οι τύψεις από την άλλη που ενώ είχαμε χρόνο δεν πήγαμε και στο luderitz , τη πόλη φάντασμα , τη πόλη των διαμαντιών…τη πόλη που οι κάτοικοι της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν σε μια νύχτα ,διωγμένοι, ουδόλως ευγενικά, από τους υπευθύνους της εταιρείας διαμαντιών , γερμανοί και νότιο αφρικανοί λευκοί. Και πάνω που είχαμε αποφασίσει να πάμε έστω και με χαμηλή πτήση, με αυτά τα αεροπλανάκια που μοιάζουν με συναρμολογούμενα της playmobil..φάγαμε για μια ακόμη φορά πόρτα!!!
-Μαμ μόλις απογειώθηκε και η επόμενη πτήση είναι αύριο…
-Που να πάρει. .πάλι τελευταίοι?
-Εντάξει δεν έγινε και τίποτα καλέ… αντί για διαμάντια, άσε που ούτε με κιάλια δεν θα βλέπαμε, θα δούμε φώκες στο Cape Cross..και γλυτώσαμε και τα 500 ευρωπουλα που ήθελαν οι μάγκες …τόσο η τιμή του εισιτηρίου κατά κεφαλή ….και ύστερα σου λένε για την Ολυμπιακή …!!
Το πρωινό κύλισε κάπως έτσι οι μισοί να τρώγονται με την ατυχία τους που δεν πέταξαν και οι άλλοι να μακαρίζουν που γλύτωσαν ….
Ο δρόμος για το cape cross μας έφερε κοντά στο πιο πρόσφατο ναυάγιο . Σε αυτή τη πλευρά του ωκεανού που λέγεται skeleton coast, σκελετοί πολλών πλοίων σπρωγμένοι από τους δυνατούς ανέμους είναι σπαρμένοι, μισοθαμένοι από τις αμμοθίνες, εκατοντάδες μέτρων ακόμη και χιλιομέτρων μέσα στην έρημο..
Τούτο εδώ το ναυάγιο είναι πρόσφατο, μόλις 3 μηνών και οι άνεμοι από το WalvisBay το έσπρωξαν εδώ και το ψαροκάικο βρήκε το τάφο του εδώ, εκατό περίπου χιλιόμετρα πιο βόρεια .. Φανταζόμαστε που θα βρίσκεται σε καμιά 20ρια χρόνια.. θαμμένο στη άμμο και θα αποτελεί την νέα τουριστική ατραξιόν μια και τα παλιά μπορείς να τα δεις μόνο με αεροπλάνο, αφού δρόμοι δεν υπάρχουν, είναι μια άβατη περιοχή…
Μπροστά μας , ένας ευθύς, αλατένιος δρόμος.. , αλυκές , αλάτι άσπρο , γυαλιστερό ..στις άκρες του δρόμου αυτοσχέδιοι πάγκοι πάνω σε κομμένα βαρέλια μοστράρουν προς πώληση κομμάτια αλατιού σε διάφορα και περίεργα σχήματα με αναγραφόμενη τη τιμή πάνω σε ένα τσίγκινο κονσερβοκούτι .
Self-service η αγορά εδώ.. κατεβαίνεις, διαλέγεις το κομμάτι και βάζεις τα χρήματα στο κονσερβοκούτι , χώνεις και τη πέτρα μέσα για να μην το σηκώσει ο αέρας και φεύγεις..
-Και αν κάποιος δεν πληρώσει?
-Θα τον πιάσουν από τη κρυφή κάμαρα…!
-Αν φοβόντουσαν τους κλέφτες ας έβαζαν υπάλληλο!! Λέει άλλος …
-Αλλά επειδή δεν έχουν το μυαλό μας.. σκέφτηκαν ότι και ένας να φιλοτιμηθεί πληρώσει για ένα πράγμα που βρίσκεται στα πόδια σου και μπορείς να πάρεις τζάμπα , θα είναι κέρδος για αυτούς, σε αφήνουν στο φιλότιμο σου…
- Άντε πληρώστε να φύγουμε..

Φώκιες, παντού …πάνω στα βράχια, μέσα στη θάλασσα, πάνω στη άμμο….φώκιες.., φώκιες..….πλημμύρισε το μάτι στο θέαμα η μύτη από τη βρώμα.. μια βρώμα απίστευτη …και τα αυτιά από τις φωνές των πλασμάτων αυτών ..
Το ξύλινο παρατηρητήριο μας φέρνει πιο κοντά και στα μάτια μας εξελίσσονται σκηνές ντοκιμαντέρ.. Τα αρσενικά να επιβλέπουν τη περιοχή τους , να μάχονται να διεκδικούν τα θηλυκά να επιβάλουν την υπεροχή του ενός αρχηγού, του πρώτου επιβήτορα..
Τα θηλυκά αραχτά η περιμένουν να γεννήσουν η θηλάζουν όσες έχουν γεννήσει. Είναι τέλος Νοέμβρη και ο κύκλος γεννήσεων έχει ήδη καλύψει τη μισή του διάρκεια . Νοέμβρης και Δεκέμβρης είναι οι μήνες γεννήσεων..
Εκτός από τις χιλιάδες φώκιες, άλλα τόσα περίπου πουλιά παραμονεύουν τριγύρω , κάνουν εφόδους, επιθέσεις στα μωρά που οι μανάδες φώκιες αφήνουν για λίγο απροστάτευτα προς εύρεση τροφής και ότι πετύχουν…τα δε τσακάλια περιμένουν με τη σειρά τους…, έχουν τόση υπομονή όση και η ασκήμια τους. .και πονηριά…μας βλέπουν και κάνουν πως απομακρύνονται τάχαμου αδιάφορα, με νωχελικό βήμα, μόνο που δεν σφυρίζουν τα άτιμα κιόλας..
Σαν να μην έφταναν τα όρνεα και τα τσακάλια έχει βάλει και η κυβέρνηση το χεράκι της για να μειωθεί ο υπερπληθυσμός, ..φαίνεται ότι εδώ οι φώκιες είναι πολύ καρποφόρες γεννούν πολλά μικρά και τα ψάρια της περιοχής έχουν αφανιστεί. Έτσι η απόφαση να θανατωθούν 3000 φώκιες και να θανατώνονται ετησίως ένα ανάλογο νούμερο , φάνηκε η μόνη σωστή λύση του προβλήματος για τη κυβέρνηση που περιμένει να γεμίσουν ψάρια πάλι οι θάλασσες.., εμ βέβαια τις φώκιες τις βρήκαν βολικές και του χεριού τους γιατί που να τρέχουν τώρα για κυνήγι καρχαριών στα βαθιά, άσε που είναι και πιο άγριοι.. τρώνε και ανθρώπους εκτός από ψάρια, ενώ οι φώκιες παρότι έχουν αρχίσει επιθέσεις στο ανθρώπινο είδος, δεν έχουν περιλάβει στο διαιτολόγιο τους καθημερινά τη ανθρώπινη λιχουδιά.. ..
Για κολύμπι ούτε λόγος…ούτε σκέψη….ένα πράσινο χαλί επιπλέει στα νερά αποτελούμενο από ούρα, σπέρμα των αρσενικών, και αν είναι σωστός ο ορος ,κολπικά υγρά των θηλυκών.. άσε δε τη βρώμα που σου κόβει εκτός τη ανάσα και τη όρεξη …
Αναχώρηση για τα βάθη, τη κοιλάδα skeleton coast ..για αρκετά χιλιόμετρα τα αλατοχώραφα και ο αλατόδρομος μας συντροφεύουν, τόσο μας θάμπωνε το άσπρο του αλατιού και ο ήλιος που χάσαμε το δρόμο.., και δεν το καταλάβαμε ενωρίς συνεπαρμένοι φωτογραφίζοντας τα διάφορα ζωάκια που συναντήσαμε , που να ξέραμε πως θα αηδιάζαμε από κορεσμό αργότερα στο Ετοσα, αν δεν μας έβγαζε από τον οίστρο της φωτογράφισης ένα δυνατό και πολύ κοντινό μπουμμμμμμμμ!!!!
-Βρε Σαμούρα τι έγινε μας την έπεσαν?
-Δεν νομίζω μαμ.. μάλλον έχουμε μπει σε απαγορευμένη ζώνη!
-Χάσαμε το δρόμο δηλαδή ένα πράμα ε?
-ABSOLUTLY mom …
-Great..
-Kαι για πόσο παιδάκι μου ναχουμε και καλό ρωτημα?
-Υπολογίζω όχι περισσότερο από 100 χιλιόμετρα!!!!
-Ααααααα τόσο λίγο!!!!!!!!!!
-Όποια πει να ξαναφωτογραφησει τα γ..μενα springbok θα μείνει μαζί τους !!!!! ταχασε βέβαια ο άνθρωπος με τα σταμάτα εδώ , κάνε πίσω εκεί, τον τρελάνατε υστερικές ρεπορταζουδες!!!!! Άντε να δούμε τι ώρα θα μπούμε και θα βγούμε από τη κοιλάδα ..τα κόκαλα μας θα αφήσουμε και εμείς εδώ για ατραξιόν!!! αναφωνεί η μόνη επιμένουσα στη παλιά τεχνολογία του κλασικού 36…
-Κάτσε να τη βρούμε πρώτα και ύστερα βλέπουμε…έφερε κανείς υπνόσακο η στο κάθισμα θα τη βγάλουμε???
Δεν ήταν 100 χιλιόμετρα η παράκαμψη μέσα στα ορυχεία., μόνο 75 χιλιόμετρα, πάλι καλά που μας σταμάτησε ο ήχος των φουρνέλων , αλλιώς η θα τραυματιζόμαστε η στη καλύτερη θα είχαμε συλληφθεί και οδηγηθεί στη στενή ….
Επιτέλους βρήκαμε το σωστό δρόμο που αλήθεια είναι,, ήταν μια ευθεία ,,,εμείς γιατί είχαμε στρίψει δεν κατάλαβα!
Στο δρόμο συναντήσαμε ότι απέμεινε από το σκαρί ενός πλοίου, το μόνο που ο επισκέπτης μπορεί να δει οδικώς…και αυτό για πολύ λίγο δεν έμεινε και πολύ…ίσα- ισα 2-3 ξύλα μια τροχαλία και ένα παλαμάρι. .,τα άλλα ξεβρασμένα σκαριά είναι θαμμένα στα βάθη της ερήμου και μόνο με αεροπλάνο είναι επισκέψιμα.

 

[LULLU]

Ευτυχώς η γκρίνια που δεν θα μπορούμε να δούμε τα ναυάγια κράτησε λίγο ,γιατί δεν μπόρεσε η ματιά μας να μείνει ασυγκίνητη από τη άγρια ομορφιά του τοπίου που ξεδιπλώνονταν μπροστά μας…
Η ψηλή συρματένια διπλή περίφραξη από τα δεξιά μας είναι το σύνορο της περιοχής των Hiba.. εμποδίζοντας λέει τα ζώα της φυλής να περάσουν στη αποδώ αμόλυντη πλευρά, με τη αιτιολογία του μη εμβολιασμού τους , και προς αποφυγή μετάδοσης ασθενειών ….μαζί όμως με το αποκλεισμό των ζώων έχουν αποκλειστεί και οι άνθρωποι.. οι Hiba με τη ιδιόμορφη ενδυμασία, για την ακρίβεια με την καθόλου ενδυμασία.. Τα σοκολατένια κορμιά τους καλυμμένα με λωρίδες δέρμα η σχοινί , τα στήθη γυμνά που τις περισσότερες φορές είναι αγκιστρωμένα στις θηλές τα πεινασμένα μωρά, τα μαλλιά παστωμένα από ένα μίγμα λάσπης και ζωικού λίπους μιας απίστευτης μυρωδιάς και στα χέρια να κουδουνίζουν δεκάδες βραχιόλια δικής τους τέχνης και επινόησης.
Μια αχυροκίτρινη άμμος καλύπτει τα χαμηλά, τη ίδια ώρα που ορθώνονται κατακόκκινες οι κορυφές και ο κύριος όγκος των βουνών .
Ανάμεσα στα κιτρινόχροα χωράφια κάνουν την εμφάνιση τους στενόμακρες καλύβες με αλουμινένιες σκεπές που αποτελούν τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά δόμησης της φυλής Damara.Η φυλή αυτή έχει ένα χαρακτηριστικό ηχητικό άκουσμα στη ομιλία της, ένα γρήγορο γκλρικ γκλρικ ανάμεσα στις λέξεις που στα αυτιά μας φαίνεται να φτάνει τελικά μόνο αυτό…, και στο μυαλό μου έρχεται η φοβερή ταινία,, και οι θεοί τρελαθήκαν…
Φτάσαμε στο Xaragu κάμπ. .. πω πω!!!! μέσα .στη πολυτέλεια ..Σε ένα ύψωμα πάνω από ένα ξερό ποταμό δεκάδες πράσινες στρατιωτικές τέντες σκορπισμένες… σε μια γωνιά ένα υπόστεγο χρησιμεύει για στάθμευση οχημάτων αλλά και για ελεύθερο κάμπινγκ, στη άλλη άκρη ένα μπαρ με πέτρινα τραπέζια στενόμακρα που πάνω υπάρχουν πάρα πολλές λάμπες θυέλλης και η μυρωδιά της κηροζίνης σε πνίγει αφού χρησιμοποιείται και για καθαρισμό των επιφανειών.. Από ένα τέτοιο χώρο δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι ψησταριές ,πράγμα που μας γέμισε χαρά, τα τζάκια και ένα είδος ζωολογικού κήπου, αν και ο ιδιοκτήτης δεν έχει την ίδια άποψη.. Ο δεμένος μπαμπουίνος λέει και το γράφει κιόλας σε μια τεράστια επιγραφή στη είσοδο, αποτελεί θύμα της κοινωνίας των μπαμπουίνων, όταν αφού ανέρρωσε από τον τραυματισμό που τον έφερε στο κάμπ, δεν τον δέχτηκαν πίσω , προσπάθησαν να τον σκοτώσουν και έτσι παρέμεινε εδώ δεμένος γιατί προκαλεί ζημιές στους τουρίστες όταν καταλειφθεί από τις συχνές επιληπτικές κρίσεις.
Το δικό μας σαλέ, στο τέρμα στο έλεος των τσακαλιών, που για να βρούμε το δρομάκι χρησιμοποιούσαμε εκτός των φακών μας, τις ανάμενες δάδες και τις φωτιές που άναβαν τριγύρω για να ζεσταίνουν τα νερά στα κεντρικά ντεπόζιτα . Ευτυχώς που κάθε σαλέ είχε και τη τουαλέτα του , σαλέ είπαμε είναι αυτό, αλλιώς έπρεπε να διασχίζω μέσα στη νύχτα ,μεγάλη απόσταση ως τις κοινές τουαλέτες ,πράγμα πολύ ενοχλητικό αν όχι οδυνηρό…
Το βραδινό μαγειρεμένο στα κάρβουνα αλλά ωμό.. και το να τρως ωμό το Kudu είναι σαν να βλέπεις να δακρύζουν τα μάτια του από το ταριχευμένο κεφάλι που κοσμεί μαζί με άλλα , τον μοναδικό τοίχο του μπαρ.. Ο αγέλαστος , ψυχρός με βλέμμα απλανές ιδιοκτήτης του κάμπ δεν τα καταφέρνει σαν σεφ…
Καθισμένη μέσα στη νύχτα, δίπλα σε μια αναμμένη φωτιά, ακούγοντας τις περίεργες πρωτάκουστες φωνές ζώων, με τον έναστρο πανέμορφο ουρανό που θαρρείς αν τεντώσεις τα χέρια σου θα γεμίσεις τις χούφτες σου αστέρια, νιώθω να με πλημμυρίζουν τα ίδια συναισθήματα και εικόνες της Αφρικής που γνώρισα πριν πολλά χρόνια στη Σομαλία, τις στιγμές, τα χρώματα , τα αρώματα που μένουν , ενσωματώνονται με το DNA σου και τις κουβαλάς μια ζωή ..,και είναι τόσο έντονες οι αναμνήσεις που διώχνουν μακριά το ύπνο, που με κάνουν να βγω έξω , να νιώσω τη παγωνιά της ερήμου να με περονιάζει, να γεμίσω τα πνευμόνια μου με τις μοναδικές μυρωδιές του αέρα ,να αιχμαλωτίσω στη μηχανή και στα μάτια μου, τα πανέμορφα χρώματα ενός ουρανού που παραδίνεται στη ζεστασιά του ήλιου που ανατέλλει..
Ξημέρωσε και από το σαλέ 8 σκάει μύτη ο Νώντας, λάτρης και αυτός του πρωινού περίπατου. Λίγη φασαρία και οι υπόλοιπες από το 7 και 6 ανοίγουν τις σκηνές και στη βεραντούλα μας, προσφέρεται ο πρώτος πρωινός καφές..

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ μπράβο! Τι ωραία αφήγηση!