Ivanna Petrovna
Member
- Μηνύματα
- 152
- Likes
- 1.104
(Aναζητώντας την ουγγρική όαση)
Περνώντας το σύνορο με συνοριακό σταθμό τη Σουμπότιτσα, και μετά τον αποχωρισμό με τον φλογερό Σέρβο κάπτεν, το βαγονέτο μας μαζί με το υπόλοιπο τρένο συνέχισε την πορεία του μέσα στην Ουγγαρία. Τα αποθέματα νερού είχαν πλέον σχεδόν εξαντληθεί και μας είχε κυριεύσει πανικός. Τα νερά που είχε στο ψυγειάκι του ο Κατιόνακ ήταν μόνο ανθρακούχα κι ειδικά η Αντιγκόνα δεν μπορούσε να πιεί τέτοιο νερό με τίποτα. Ήταν σαν να είχαμε αποκλειστεί σε μια κινούμενη Σαχάρα κι άγνωστο πότε θα βρίσκαμε πάλι πόσιμο νερό. Κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση, γιατί η πορεία συνεχιζόταν στο ίδιο μοτίβο, χωρίς καθόλου ενδιάμεσες στάσεις για ανεφοδιασμό και χωρίς βαγονέτο - μπαρ...
Ωσπου ξαφνικά το τρένο εντελώς αναπάντεχα, σταμάτησε στη μέση του πουθενά για άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά ως εκ θαύματος, άνοιξε και τις πόρτες. Επιτέλους η τύχη μας χαμογέλασε, γιατί ήταν ένας σταθμός ναι μεν μικρός, αλλά γεμάτος ταξιδιώτες, που φάνταζαν σωτήρες,
με παράξενα ρούχα. Η Ιβάννα, αψηφώντας το ρίσκο, γιατί δεν ήξερε πόσο θα διαρκούσε η στάση, πετάχτηκε έξω από το τρένο με την ελπίδα να δροσίσει τα χείλη της και τα χείλη των διψασμένων της φιλενάδων.
"Water, water"! έκραζαν τα αφυδατωμένα της χείλη αλλά κανείς δεν καταλάβαινε τι ζητούσε.
Η ίδια απελπισμένη κραυγή ηχούσε και από τα στόματα των φιλενάδων της που ζητούσαν νερό από τα παράθυρα του τρένου και άπλωναν τα χέρια τους ικετευτικά. Οι ταξιδιώτες τις κοιτούσαν με αμήχανα χαμόγελα, κάποιοι με αδιαφορία, αλλά κανείς από αυτούς δεν τους πρόσφερε τον αγιασμό του ...
(Η άφιξη στη Βουδαπέστη)
΄Ηδη διανύαμε τη δεύτερη μέρα κι είχαμε στερέψει από νερό.
Η μόνη μας ελπίδα πλέον ήταν όταν θα φτάναμε στη Βουδαπέστη. Δε μπορεί, κάποια στάση θα κάναμε εκεί και θα βρίσκαμε την άκρη. Η Μαρίνα, που καθόλου δεν είχε πτοηθεί, μας έδινε θάρρος κι έλεγε ότι όταν φτάσουμε στη Βουδαπέστη με το καλό, θα ανοίξουμε σαμπάνιες. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν μπήκαμε στην πόλη. Τα κακά όμως νέα δεν άργησαν να 'ρθουν ...
Με το που πατήσαμε το πόδι μας επιτέλους, μέσα στο σταθμό, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να τρέξουμε προς το πιο κοντινό κιόσκι για να εφοδιαστούμε με ό,τι αναψυκτικό βρίσκαμε μπροστά μας. Αγοράσαμε πορτοκαλάδες, νερά, energy drinks, δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο!
Τέτοια δίψα δεν είχαμε ξανασυναντήσει στη ζωή μας κι από τότε μας έμεινε και στις τρεις μας τραύμα και δεν αφήνουμε πλέον σταγόνα νερού να πάει χαμένη!
Είχαμε στήσει ένα μικρό γλέντι στην αποβάθρα, με δροσερά ποτά και γλυκά και τίποτα δε φαινόταν πια να μπορούσε να μας πτοήσει.
Η ώρα όμως περνούσε και αντιληφθήκαμε ότι υπήρχε αναταραχή μεταξύ των Κάπτεν. Δεν αργήσαμε να μάθουμε το γιατί. Ο μικρός, τροφαντός μας συνεπιβάτης πάλι ξέσπασε σε κλάματα κι εκεί που πήγαμε να τον κοροιδέψουμε και να τον πούμε κλαψιάρη, διαπιστώσαμε ότι έκλαιγε όλη του η οικογένεια.
Είχαμε σαστίσει μπροστά στα ακατάληπτα ρώσικα, στην αναστάτωση που επικρατούσε και στην ικανοποίηση της δίψας μας. Για ακόμα μια φορά, η Μαρίνα μας εξήγησε τι είχε συμβεί:
Επειδή το βαγονέτο μας καθυστέρησε να φτάσει στη Βουδαπέστη, το ρώσικο τρένο στο οποίο θα ενσωματωνόταν, δεν περίμενε την άφιξή μας κι είχε ήδη αναχωρήσει. Αυτό σήμαινε μια ολόκληρη μέρα καθυστέρησης, τουλάχιστον!
Η οικογένεια του χοντρούλη ήταν σε χειρότερη μοίρα από εμάς, αφού έχασε και την ανταπόκριση
του τρένου στη Μόσχα, που θα τους οδηγούσε σπίτι τους,στα βάθη της Σιβηρίας ...
Όχι μόνο έχασαν το τρένο, αλλά δεν είχαν άλλα χρήματα, γιατί τα ξόδεψαν όλα στο ταξίδι τους στη Χαλκιδική. ΄Ηταν τόσο στεναχωρημένοι, κι εμείς για να τους δείξουμε τη συμπαράστασή μας, θελήσαμε να τους προσφέρουμε ό,τι πιο πολύτιμο είχαμε στο ταξίδι, το νερό μας. Ο χοντρούλης
δεν καταδέχτηκε τη βοήθειά μας, ούτε κι η μαμά του ...
Η ώρα περνούσε και δεν έβγαινε άκρη. Είχαμε αρχίσει να αγανακτούμε με τη γενικότερη ανοργανωσιά και σκεφτόμασταν σοβαρά να ζητήσουμε πίσω τα 300 ευρώ που δώσαμε για το έξτρα κουπέ, να πάρουμε το τρένο που βλέπαμε στην απέναντι πλατφόρμα και να πάμε στηΒιέννη, και με αεροπλάνο να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας.
Ανεβαίνοντας στο μοναχικό βαγονέτο, -μιας και το τρένο που θα μας μετακινούσε, ήταν άφαντο- ο Κατιόνακ, παρ'όλο που σ' όλο το ταξίδι μας είχε εντελώς γραμμένες και μας εκμεταλλευόταν, αυτή τη φορά πήγε να μας καλοπιάσει, γιατί ειδικά η Αντιγκόνα ήταν εκτός εαυτού. Απειλούσε
θεούς και δαίμονες και με μεταφράστρια τη Μαρίνα, του είπε ότι θα απευθυνθεί στην πρεσβεία για αποζημίωση ηθική και χρηματική.
Αυτός απτόητος και ψυχρός, αλλά και με μια δόση ανησυχίας, πρότεινε ως αποζημίωση να μας επιστρέψει τα χρήματα και να μας τακτοποιήσει και τις τρεις στο ένα κουπέ, όπως ήμασταν στην αρχή!. Γελάσαμε με τη βλακεία που μας πρότεινε και του είπαμε ότι σκοπεύαμε να τον εγκαταλείψουμε και να φύγουμε με αεροπλάνο, και φυσικά τα λεφτά μας θα τα παίρναμε πίσω.
Αυτός, παρ'όλο που ήταν τσιφούτης, ήταν και περήφανος, γι' αυτό και θεώρησε ατιμωτικό να φύγουμε από το τρένο με τις χειρότερες εντυπώσεις. Κρατούσε βιβλίο επισκεπτών και ήθελε μόνο καλά σχόλια.
Έτσι λοιπόν έβαλε νερό στο κρασί του κι όχι μόνο μας παραχώρησε τρίτο κουπέ χωρίς λεφτά, αλλά άνοιξε και το ντους, κι έτσι μετά από δύο μέρες μες στον καύσωνα, θα κάναμε και μπάνιο!
Ήταν ανέλπιστη τύχη μέσα στην ατυχία μας. Κατόπιν πληροφορηθήκαμε ότι θα μεταφερόμασταν σε άλλο σταθμό μέσα στη Βουδαπέστη και μετά από μερικές ώρες θα πηγαίναμε με άλλο διερχόμενο τρένο μέχρι τα σύνορα με την Ουκρανία.
Επιτέλους, μετά από δύο μέρες σ' αυτό το τρένο της συμφοράς, το ταξίδι άρχισε να διαδραματίζεται περίπου όπως το είχαμε φανταστεί στην αρχή, όταν διαβάζαμε το πρόγραμμα των αναχωρήσεων από τη Θεσσαλονίκη. Στον σταθμό που προσαράξαμε τελικά, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε και τη βόλτα μας, να πιούμε τα ποτά μας και να συναναστραφούμε με τον ντόπιο πληθυσμό (ό,τι υπήρχε εκείνη την ώρα), πάντα με τη γλώσσα του σώματος ...
Περνώντας το σύνορο με συνοριακό σταθμό τη Σουμπότιτσα, και μετά τον αποχωρισμό με τον φλογερό Σέρβο κάπτεν, το βαγονέτο μας μαζί με το υπόλοιπο τρένο συνέχισε την πορεία του μέσα στην Ουγγαρία. Τα αποθέματα νερού είχαν πλέον σχεδόν εξαντληθεί και μας είχε κυριεύσει πανικός. Τα νερά που είχε στο ψυγειάκι του ο Κατιόνακ ήταν μόνο ανθρακούχα κι ειδικά η Αντιγκόνα δεν μπορούσε να πιεί τέτοιο νερό με τίποτα. Ήταν σαν να είχαμε αποκλειστεί σε μια κινούμενη Σαχάρα κι άγνωστο πότε θα βρίσκαμε πάλι πόσιμο νερό. Κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση, γιατί η πορεία συνεχιζόταν στο ίδιο μοτίβο, χωρίς καθόλου ενδιάμεσες στάσεις για ανεφοδιασμό και χωρίς βαγονέτο - μπαρ...
Ωσπου ξαφνικά το τρένο εντελώς αναπάντεχα, σταμάτησε στη μέση του πουθενά για άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά ως εκ θαύματος, άνοιξε και τις πόρτες. Επιτέλους η τύχη μας χαμογέλασε, γιατί ήταν ένας σταθμός ναι μεν μικρός, αλλά γεμάτος ταξιδιώτες, που φάνταζαν σωτήρες,
με παράξενα ρούχα. Η Ιβάννα, αψηφώντας το ρίσκο, γιατί δεν ήξερε πόσο θα διαρκούσε η στάση, πετάχτηκε έξω από το τρένο με την ελπίδα να δροσίσει τα χείλη της και τα χείλη των διψασμένων της φιλενάδων.
"Water, water"! έκραζαν τα αφυδατωμένα της χείλη αλλά κανείς δεν καταλάβαινε τι ζητούσε.
Η ίδια απελπισμένη κραυγή ηχούσε και από τα στόματα των φιλενάδων της που ζητούσαν νερό από τα παράθυρα του τρένου και άπλωναν τα χέρια τους ικετευτικά. Οι ταξιδιώτες τις κοιτούσαν με αμήχανα χαμόγελα, κάποιοι με αδιαφορία, αλλά κανείς από αυτούς δεν τους πρόσφερε τον αγιασμό του ...
(Η άφιξη στη Βουδαπέστη)
΄Ηδη διανύαμε τη δεύτερη μέρα κι είχαμε στερέψει από νερό.
Η μόνη μας ελπίδα πλέον ήταν όταν θα φτάναμε στη Βουδαπέστη. Δε μπορεί, κάποια στάση θα κάναμε εκεί και θα βρίσκαμε την άκρη. Η Μαρίνα, που καθόλου δεν είχε πτοηθεί, μας έδινε θάρρος κι έλεγε ότι όταν φτάσουμε στη Βουδαπέστη με το καλό, θα ανοίξουμε σαμπάνιες. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν μπήκαμε στην πόλη. Τα κακά όμως νέα δεν άργησαν να 'ρθουν ...
Με το που πατήσαμε το πόδι μας επιτέλους, μέσα στο σταθμό, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να τρέξουμε προς το πιο κοντινό κιόσκι για να εφοδιαστούμε με ό,τι αναψυκτικό βρίσκαμε μπροστά μας. Αγοράσαμε πορτοκαλάδες, νερά, energy drinks, δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο!
Τέτοια δίψα δεν είχαμε ξανασυναντήσει στη ζωή μας κι από τότε μας έμεινε και στις τρεις μας τραύμα και δεν αφήνουμε πλέον σταγόνα νερού να πάει χαμένη!
Είχαμε στήσει ένα μικρό γλέντι στην αποβάθρα, με δροσερά ποτά και γλυκά και τίποτα δε φαινόταν πια να μπορούσε να μας πτοήσει.
Η ώρα όμως περνούσε και αντιληφθήκαμε ότι υπήρχε αναταραχή μεταξύ των Κάπτεν. Δεν αργήσαμε να μάθουμε το γιατί. Ο μικρός, τροφαντός μας συνεπιβάτης πάλι ξέσπασε σε κλάματα κι εκεί που πήγαμε να τον κοροιδέψουμε και να τον πούμε κλαψιάρη, διαπιστώσαμε ότι έκλαιγε όλη του η οικογένεια.
Είχαμε σαστίσει μπροστά στα ακατάληπτα ρώσικα, στην αναστάτωση που επικρατούσε και στην ικανοποίηση της δίψας μας. Για ακόμα μια φορά, η Μαρίνα μας εξήγησε τι είχε συμβεί:
Επειδή το βαγονέτο μας καθυστέρησε να φτάσει στη Βουδαπέστη, το ρώσικο τρένο στο οποίο θα ενσωματωνόταν, δεν περίμενε την άφιξή μας κι είχε ήδη αναχωρήσει. Αυτό σήμαινε μια ολόκληρη μέρα καθυστέρησης, τουλάχιστον!
Η οικογένεια του χοντρούλη ήταν σε χειρότερη μοίρα από εμάς, αφού έχασε και την ανταπόκριση
του τρένου στη Μόσχα, που θα τους οδηγούσε σπίτι τους,στα βάθη της Σιβηρίας ...
Όχι μόνο έχασαν το τρένο, αλλά δεν είχαν άλλα χρήματα, γιατί τα ξόδεψαν όλα στο ταξίδι τους στη Χαλκιδική. ΄Ηταν τόσο στεναχωρημένοι, κι εμείς για να τους δείξουμε τη συμπαράστασή μας, θελήσαμε να τους προσφέρουμε ό,τι πιο πολύτιμο είχαμε στο ταξίδι, το νερό μας. Ο χοντρούλης
δεν καταδέχτηκε τη βοήθειά μας, ούτε κι η μαμά του ...
Η ώρα περνούσε και δεν έβγαινε άκρη. Είχαμε αρχίσει να αγανακτούμε με τη γενικότερη ανοργανωσιά και σκεφτόμασταν σοβαρά να ζητήσουμε πίσω τα 300 ευρώ που δώσαμε για το έξτρα κουπέ, να πάρουμε το τρένο που βλέπαμε στην απέναντι πλατφόρμα και να πάμε στηΒιέννη, και με αεροπλάνο να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας.
Ανεβαίνοντας στο μοναχικό βαγονέτο, -μιας και το τρένο που θα μας μετακινούσε, ήταν άφαντο- ο Κατιόνακ, παρ'όλο που σ' όλο το ταξίδι μας είχε εντελώς γραμμένες και μας εκμεταλλευόταν, αυτή τη φορά πήγε να μας καλοπιάσει, γιατί ειδικά η Αντιγκόνα ήταν εκτός εαυτού. Απειλούσε
θεούς και δαίμονες και με μεταφράστρια τη Μαρίνα, του είπε ότι θα απευθυνθεί στην πρεσβεία για αποζημίωση ηθική και χρηματική.
Αυτός απτόητος και ψυχρός, αλλά και με μια δόση ανησυχίας, πρότεινε ως αποζημίωση να μας επιστρέψει τα χρήματα και να μας τακτοποιήσει και τις τρεις στο ένα κουπέ, όπως ήμασταν στην αρχή!. Γελάσαμε με τη βλακεία που μας πρότεινε και του είπαμε ότι σκοπεύαμε να τον εγκαταλείψουμε και να φύγουμε με αεροπλάνο, και φυσικά τα λεφτά μας θα τα παίρναμε πίσω.
Αυτός, παρ'όλο που ήταν τσιφούτης, ήταν και περήφανος, γι' αυτό και θεώρησε ατιμωτικό να φύγουμε από το τρένο με τις χειρότερες εντυπώσεις. Κρατούσε βιβλίο επισκεπτών και ήθελε μόνο καλά σχόλια.
Έτσι λοιπόν έβαλε νερό στο κρασί του κι όχι μόνο μας παραχώρησε τρίτο κουπέ χωρίς λεφτά, αλλά άνοιξε και το ντους, κι έτσι μετά από δύο μέρες μες στον καύσωνα, θα κάναμε και μπάνιο!
Ήταν ανέλπιστη τύχη μέσα στην ατυχία μας. Κατόπιν πληροφορηθήκαμε ότι θα μεταφερόμασταν σε άλλο σταθμό μέσα στη Βουδαπέστη και μετά από μερικές ώρες θα πηγαίναμε με άλλο διερχόμενο τρένο μέχρι τα σύνορα με την Ουκρανία.
Επιτέλους, μετά από δύο μέρες σ' αυτό το τρένο της συμφοράς, το ταξίδι άρχισε να διαδραματίζεται περίπου όπως το είχαμε φανταστεί στην αρχή, όταν διαβάζαμε το πρόγραμμα των αναχωρήσεων από τη Θεσσαλονίκη. Στον σταθμό που προσαράξαμε τελικά, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε και τη βόλτα μας, να πιούμε τα ποτά μας και να συναναστραφούμε με τον ντόπιο πληθυσμό (ό,τι υπήρχε εκείνη την ώρα), πάντα με τη γλώσσα του σώματος ...