taver
Member
- Μηνύματα
- 12.503
- Likes
- 29.162
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κατηφορίζουμε προς το ποτάμι, και περπατάμε τα στενά σοκάκια της εβραϊκής γειτονιάς για να φτάσουμε πάνω από την Puente de San Martín, τη δεύτερη μεσαιωνική γέφυρα πάνω από το ποτάμι, στο άλλο άκρο της πόλης. Η γέφυρα αυτή, στη συνημμένη φωτογραφία, ήταν ένα σημαντικό τεχνικό έργο για την εποχή της, το 14ο αιώνα, με μια από τις πέντε της αψίδες να έχει πλάτος 40 μέτρα.
Αφού θαυμάζουμε τη γέφυρα, ανηφορίζουμε και πάλι. Φτάνουμε στο San Juan de los Reyes, ένα φραντσισκανικό μοναστήρι και εκκλησία με φανταστικά cloisters, στα οποία ρίχνουμε μια ματιά για 2.30 ευρώ. Η ανηφόρα συνεχίζεται μέχρι την εκκλησία του San Ildefonso των Ιησουιτών, μια αδιάφορη εκκλησία, που όμως παρέχει πανοραμική θέα στο Τολέδο και το skyline του. Εγώ είμαι ήδη με τη γλώσσα έξω όταν φτάνουμε εκεί, οπότε επιλέγω να καθίσω σε ένα παγκάκι όσο ο Α. ανεβαίνει τις σκάλες ως την κορυφή…
Συνεχίζουμε μέσα από τα δαιδαλώδη γραφικά σοκάκια της πόλης για το Santo Domingo el Antigua, ένα Δομηνικανικό γυναικείο μοναστήρι, όπου ανάμεσα σε μια σειρά από αδιάφορα εκθέματα εκκλησιαστικής τέχνης, βρίσκεται και ο τάφος του El Greco. Όχι κάποιο σπουδαίο θέαμα, απλώς μέσα από μια τρύπα στο πάτωμα βλέπουμε την κρύπτη που έχει ταφεί, κι αυτό μόνο όταν η ευγενική καλόγρια θελήσει να ανάψει το φώς (κάτι που θα το κάνει μόνο όταν έχουμε δει όλο το υπόλοιπο μουσείο…)
Μετά από λίγο ακόμη περπάτημα στα στενά σοκάκια της πόλης, καταλήγουμε και πάλι στην κεντρική πλατεία Zocodover, με γύρω στις 2 ώρες στη διάθεσή μας. Τσιμπάμε ένα Ντονέρ από ένα πακιστανό για να κόψει η πείνα, μια από τις ελάχιστες επιλογές που είχαμε για αλμυρό φαγητό (ή αυτό η McDonalds, όλα τα άλλα ήταν κλειστά Γενάρη μήνα…) κι εκεί που ψαχνόμαστε τι να κάνουμε, η ιδέα έρχεται αμέσως. Θα πάρουμε το τουριστικό τρενάκι (Zocotren) που είναι έτοιμο να αναχωρήσει, να μας κάνει κι αυτό μια ακόμα βόλτα στην πόλη. Δεν το έχω ξανακάνει σε Ευρωπαϊκή πόλη, αλλά είναι κι αυτό μια λύση.
Παίρνουμε τα εισιτήρια, επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε. Το τρενάκι μας κάνει πρώτα μια βόλτα γύρω από το Alcazar, και η κασέτα παίζει δίνοντάς μας κάποιες πληροφορίες γι αυτό. Στη συνέχεια, η υπόλοιπη διαδρομή είναι έξω από την παλιά πόλη. Συνεχίζουμε, με την κασέτα να παίζει διάφορες πληροφορίες, και εκτός των τειχών περικυκλώνουμε την παλιά πόλη. Τα 3/4 της διαδρομής θα είναι εκτός πόλης… Σιγά-σιγά ο ήλιος πέφτει, ο άνεμος δυναμώνει, κι εμείς εκτεθειμένοι πάνω στο τρενάκι την έχουμε δαγκώσει…. Όταν πια φτάνουμε στα σημεία με την καλή θέα, πανόραμα πάνω από την πόλη, το τρενάκι δε σταματά και οι φωτογραφίες πρέπει να βγουν εν κινήσει…
Στο τέλος επιστρέφουμε στην παλιά πόλη, ίσα για να κάνουμε μια βόλτα μέχρι πάνω από τη γέφυρα San Martin (όπου βρεθήκαμε και νωρίτερα), και να περάσουμε από την πόρτα του Ήλιου (Puerta del Sol), την κλασσική τουριστική είσοδο στην πόλη, προτού καταλήξουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε, μια ώρα από τη ζωή μας αργότερα και μερικά ευρώ φτωχότεροι.
Έτσι όπως είμαστε παγωμένοι από το τρενάκι, μπαίνουμε γρήγορα-γρήγορα σε ένα καφέ, παίρνουμε κάτι ζεστό, και μετά από λίγο ξεκινάμε το δρόμο για το σταθμό. Είμαστε στην ώρα μας, περνάμε τον έλεγχο, μπαίνουμε στο τρένο, και αράζουμε… Κατά τις 8 και κάτι είμαστε στη Μαδρίτη. Ο Α. πάει να βρεί τους άλλους στο μουσείο Reina Sofia, γιατί δεν έχει κλειδιά για το δωμάτιο, εγώ πηγαίνω απευθείας στο ξενοδοχείο μου.
Με τον Α. Έχουμε πει να βρεθούμε πιο αργά για φαγητό, όμως δεν πεινάμε. Βρισκόμαστε ίσα για μια βόλτα, και παίρνουμε από μια Empanada από ένα φούρνο έτσι για να μην πεινάσουμε αργότερα. Είμαστε λιώμα από την κούραση, οπότε η μοναδική μας δραστηριότητα Δευτέρα βράδυ είναι μια επίσκεψη στην περίφημη Chocolateria San Gines, ένα μαγαζί στο κέντρο της Μαδρίτης που λειτουργεί όλο το 24ωρο σερβίροντας το καλύτερο ρόφημα σοκολάτας της πόλης. Μετά από μια "Chocolata con Churros", είναι πια ώρα για ύπνο.
Αφού θαυμάζουμε τη γέφυρα, ανηφορίζουμε και πάλι. Φτάνουμε στο San Juan de los Reyes, ένα φραντσισκανικό μοναστήρι και εκκλησία με φανταστικά cloisters, στα οποία ρίχνουμε μια ματιά για 2.30 ευρώ. Η ανηφόρα συνεχίζεται μέχρι την εκκλησία του San Ildefonso των Ιησουιτών, μια αδιάφορη εκκλησία, που όμως παρέχει πανοραμική θέα στο Τολέδο και το skyline του. Εγώ είμαι ήδη με τη γλώσσα έξω όταν φτάνουμε εκεί, οπότε επιλέγω να καθίσω σε ένα παγκάκι όσο ο Α. ανεβαίνει τις σκάλες ως την κορυφή…
Συνεχίζουμε μέσα από τα δαιδαλώδη γραφικά σοκάκια της πόλης για το Santo Domingo el Antigua, ένα Δομηνικανικό γυναικείο μοναστήρι, όπου ανάμεσα σε μια σειρά από αδιάφορα εκθέματα εκκλησιαστικής τέχνης, βρίσκεται και ο τάφος του El Greco. Όχι κάποιο σπουδαίο θέαμα, απλώς μέσα από μια τρύπα στο πάτωμα βλέπουμε την κρύπτη που έχει ταφεί, κι αυτό μόνο όταν η ευγενική καλόγρια θελήσει να ανάψει το φώς (κάτι που θα το κάνει μόνο όταν έχουμε δει όλο το υπόλοιπο μουσείο…)
Μετά από λίγο ακόμη περπάτημα στα στενά σοκάκια της πόλης, καταλήγουμε και πάλι στην κεντρική πλατεία Zocodover, με γύρω στις 2 ώρες στη διάθεσή μας. Τσιμπάμε ένα Ντονέρ από ένα πακιστανό για να κόψει η πείνα, μια από τις ελάχιστες επιλογές που είχαμε για αλμυρό φαγητό (ή αυτό η McDonalds, όλα τα άλλα ήταν κλειστά Γενάρη μήνα…) κι εκεί που ψαχνόμαστε τι να κάνουμε, η ιδέα έρχεται αμέσως. Θα πάρουμε το τουριστικό τρενάκι (Zocotren) που είναι έτοιμο να αναχωρήσει, να μας κάνει κι αυτό μια ακόμα βόλτα στην πόλη. Δεν το έχω ξανακάνει σε Ευρωπαϊκή πόλη, αλλά είναι κι αυτό μια λύση.
Παίρνουμε τα εισιτήρια, επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε. Το τρενάκι μας κάνει πρώτα μια βόλτα γύρω από το Alcazar, και η κασέτα παίζει δίνοντάς μας κάποιες πληροφορίες γι αυτό. Στη συνέχεια, η υπόλοιπη διαδρομή είναι έξω από την παλιά πόλη. Συνεχίζουμε, με την κασέτα να παίζει διάφορες πληροφορίες, και εκτός των τειχών περικυκλώνουμε την παλιά πόλη. Τα 3/4 της διαδρομής θα είναι εκτός πόλης… Σιγά-σιγά ο ήλιος πέφτει, ο άνεμος δυναμώνει, κι εμείς εκτεθειμένοι πάνω στο τρενάκι την έχουμε δαγκώσει…. Όταν πια φτάνουμε στα σημεία με την καλή θέα, πανόραμα πάνω από την πόλη, το τρενάκι δε σταματά και οι φωτογραφίες πρέπει να βγουν εν κινήσει…
Στο τέλος επιστρέφουμε στην παλιά πόλη, ίσα για να κάνουμε μια βόλτα μέχρι πάνω από τη γέφυρα San Martin (όπου βρεθήκαμε και νωρίτερα), και να περάσουμε από την πόρτα του Ήλιου (Puerta del Sol), την κλασσική τουριστική είσοδο στην πόλη, προτού καταλήξουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε, μια ώρα από τη ζωή μας αργότερα και μερικά ευρώ φτωχότεροι.
Έτσι όπως είμαστε παγωμένοι από το τρενάκι, μπαίνουμε γρήγορα-γρήγορα σε ένα καφέ, παίρνουμε κάτι ζεστό, και μετά από λίγο ξεκινάμε το δρόμο για το σταθμό. Είμαστε στην ώρα μας, περνάμε τον έλεγχο, μπαίνουμε στο τρένο, και αράζουμε… Κατά τις 8 και κάτι είμαστε στη Μαδρίτη. Ο Α. πάει να βρεί τους άλλους στο μουσείο Reina Sofia, γιατί δεν έχει κλειδιά για το δωμάτιο, εγώ πηγαίνω απευθείας στο ξενοδοχείο μου.
Με τον Α. Έχουμε πει να βρεθούμε πιο αργά για φαγητό, όμως δεν πεινάμε. Βρισκόμαστε ίσα για μια βόλτα, και παίρνουμε από μια Empanada από ένα φούρνο έτσι για να μην πεινάσουμε αργότερα. Είμαστε λιώμα από την κούραση, οπότε η μοναδική μας δραστηριότητα Δευτέρα βράδυ είναι μια επίσκεψη στην περίφημη Chocolateria San Gines, ένα μαγαζί στο κέντρο της Μαδρίτης που λειτουργεί όλο το 24ωρο σερβίροντας το καλύτερο ρόφημα σοκολάτας της πόλης. Μετά από μια "Chocolata con Churros", είναι πια ώρα για ύπνο.
