Ινδία 15 ημέρες στην Ινδία

[panius]

11η ημέρα: Άγκρα

Την επόμενη ημέρα πήραμε το λεωφορείο από Τζαϊπούρ για Άγκρα.

Καθαρό δεν θα το έλεγες αλλά σε σχέση με τα τρένα, μια χαρά ήταν στο λεωφορειάκι. Χάζευα τη θέα από το παράθυρο, κάναμε στάση στον ινδικό Λεβέντη για τουαλέτα και παγωτάκι, είδαμε και 2 ταινίες Bollywood, τις οποίες παρακολούθησα χωρίς κανένα πρόβλημα! Όχι δεν ομιλώ την Hindi, απλά η θεματολογία των ταινιών αυτών ήταν πάνω κάτω η "άτιμη κενωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια", "η γυναίκα του κεφιού που δεν τη νοιάζει, δε ρωτάει" και ταλαιπωρεί τον φτωχό Ινδό Ξανθόπουλο που την αγαπάει, ξέρετε... οικεία πράγματα...

Μετά από 5 ώρες και ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα έξω από την πόλη, φτάνουμε στην Άγκρα. Και εκεί αγανάκτησα! Η βρόμα, η αθλιότητα και το χάος που αντίκρισαν τα μάτια μου δεν μπορεί να τα συλλάβει και η πιο νοσηρή φαντασία! Τα γελάδια ήταν τόσα πολλά, μα τόσα πολλά που έτσι και αποφάσιζαν να κλ@σουν όλα μαζί ταυτόχρονα, η έκρηξη που θα ακολουθούσε θα έκανε τη Χιροσίμα να μοιάζει με τζούφια πασχαλιάτικη κροτίδα. Γιατί καλοί μου Ινδοί; Πως επιτρέπετε το πιο τουριστικό σας κομμάτι να μοιάζει με στάβλο και χωματερή; Και δεν μιλάω σαν ιδιότροπος τουρίστας που χαλάστηκε απ' το θέαμα, αλλά ειλικρινά αν ήμουν Ινδός θα ντρεπόμουν για την αποκρουστική όψη που παρουσιάζει η τουριστική βιτρίνα της χώρας μου. Και δεν είναι πια η Ινδία η κακομοίρα τριτοκοσμική χώρα που δεν μπορεί ούτε το λαό της να θρέψει. Είναι η Ινδία που στέλνει δορυφόρους στο διάστημα, που παράγει τα πιο δυνατά επιστημονικά μυαλά στα μαθηματικά και τους υπολογιστές, που εξάγει τον κινηματογραφικό της πολιτισμό σε όλη την Ασία και παραπέρα και θέλει να λέγεται οικονομική υπερδύναμη. Αν μη τι άλλο, την Άγγρα θα έπρεπε να την προσέξουν λίγο παραπάνω.

Στο κέντρο της πόλης τα πράγματα ήταν κάπως πιο υποφερτά. Τουλάχιστον οι άνθρωποι υπερτερούσαν των βοοειδών.

Πάμε σε ένα εστιατόριο με roof garden να φάμε και να απολαύσουμε τη θέα του Taj, αλλά κάναμε το λάθος να ρίξουμε μια ματιά στην κουζίνα: ήταν τόσο μαύρη που αηδιάσαμε και δεν παραγγείλαμε τίποτα εκτός από αναψυκτικά. Το θέαμα όμως από την ταράτσα, συντροφιά με παιχνιδιάρικα πιθηκάκια μας αποζημίωσε.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε για το επιβεβλημένο προσκύνημα στο τοπ ινδικό αξιοθέατο. Ήταν μακράν το ποιο ακριβό εισιτήριο που πληρώσαμε (10 ευρώ ο ξένος, 30 σεντς ο ντόπιος!!!). Προετοιμαστείτε για εξονυχιστικό έλεγχο στην είσοδο... Δεν θα γράψω πολλά, όχι γιατί έχουν γραφτεί τόσα και τόσα εδώ (και αυτό) αλλά γιατί πήγαμε και το είδαμε τελείως επιφανειακά: "βγάλε με μία να πετάω στον αέρα"! "και εδώ να βγούμε μία να χορεύουμε συρτάκι"! "Δεν βγήκαν καλά τα δάχτυλα που κρατούν τον τρούλο. Ξαναβγάλε με". Μέχρι να βγάλουμε τις φωτογραφίες όπως μας άρεσαν πέρασε η ώρα και δεν πρόλαβα να απολαύσω το μνημείο. Είναι πάντως πανέμορφο! Αξίζει σίγουρα να το δεις κατά την ανατολή ή τη δύση του ηλίου (δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά τις ώρες αυτές το κτήριο μοιάζει να "διαχέεται" στην ατμόσφαιρα) και επιβάλλεται να απομακρυνθείς από τα πλήθη και να το δεις από απόσταση για να εκτιμήσεις καλύτερα την ομορφιά του. Αν έχει πολύ κόσμο (που θα έχει) και να μην μπείτε μέσα δεν θα χάσετε και τίποτα: το στριμωξίδι είναι απίστευτο, η φασαρία μεγάλη και σίγουρα θα δυσφορήσετε.

Στη συνέχεια μας περίμενε ο Γολγοθάς. 12ωρο ταξίδι με το αγαπημένο μας τρενάκι μέχρι το Βαρανάσι. Ναι, καλά καταλάβατε! Δεν διανυκτερεύσαμε στην Άγγρα. Μια στάση κάναμε εκεί και συνεχίσαμε σερί μέχρι το Βαρανάσι. Είμαστε τρελοί το ξέρω...
Ο σταθμός στην 'Αγγρα μια ομορφιά! Σαν διαφήμιση χλωρίνης ένα πράμα:
"Μάνα σώσε με! Έρχεται αύριο ο σταθμάρχης και πρέπει να είναι όλα τέλεια"!
" Άκου λοιπόν τι θα κάνεις: θα πάρεις τη νέα χλωρίνη με άρωμα φρεσκάδας και θα περάσεις τα πάντα! Δεν θα αφήσεις τίποτα!"
"Ρε μάνα δεν καθαρίζει!!!"
"Πού είσαι παιδί μου"
"Στην 'Αγγρα"
"Στην Άαααγγρα??? (λυποθυμία)...λυπάμαι παιδάκι μου αλλά η Άγγρα δεν καθαρίζει με τίποτα!!!"

Εδώ να πω ότι απλά φτάσαμε στα όριά μας. Κάτι η κούραση από το εξουθενωτικό πρόγραμμα, κάτι τα ποντίκια που σουλατσάρανε θρασύτατα στις αποβάθρες χωρίς κανένα φόβο, κάτι οι απίστευτα πολλές κατσαρίδες μες στο βαγόνι (είδα με τα μάτια μου κατσαρίδα να κάνει βόλτες στη μασχάλη του ξαπλωμένου επιβάτη στο κάτω κουπέ), κάτι η τραυματική εμπειρία μου στην τουαλέτα του βαγονιού, κάτι η ακόμα πιο τραυματική εμπειρία του Sunwy στην ίδια τουαλέτα όπου τα γυαλιά του έπεσαν μέσα στη λεκάνη (φυσικά και δεν τα μάζεψε ποτέ), όλοι κάποια στιγμή βρεθήκαμε το επόμενο πρωινό λίγο πριν φτάσουμε στο Βαρανάσι να κοιταζόμαστε αμίλητοι, ταλαιπωρημένοι, άυπνοι και να αναστενάζουμε...
Ινδία - αφελείς ταξιδιώτες σημειώσατε 1!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• 14
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[_antonis_]

ΠΑΡΑ πολύ Ινδία εφέτος, ΠΑΡΑ πολύ! Και δεν έγραψα κι εγώ...

Καλά αυτό με το Άγγλος Λόρδος, φοβερό!
Πόσες φορές λέω θα με λέτε με το όνομά μου, αυτοί εκεί, συνήθεια βλέπεις, sir και sir!!

Επίσης η Turkish το πάει καλά με τις καθυστερήσεις! Εμείς να δείς ταλαιπώρια...

 

[villi]

ΠΑΡΑ πολύ Ινδία εφέτος, ΠΑΡΑ πολύ! Και δεν έγραψα κι εγώ...

O Panius πήγε πέρισυ οπότε δε πιάνετε στους ταξιδιώτες του 2013!Γενικά πάντως ισχυει,οι έλληνες φετος ψηφίσαμε Ινδια!

Πολύ ωραία μας τα λες Panius,συμφωνώ και επαυξάνω σε όλα.Πες μου ότι πήγατε Κεράλα να με φτιάξεις!

 

[karfitsa]

Μου αρεσε πολυ ο τροπος που γραφεις...συνεχισε ετσι

 

[panius]

Δυστυχώς @villi Κεράλα δεν πήγαμε την επόμενη φορά
Σ' ευχαριστώ @karfitsa !!!

 

[ggonholidays]

Τα γραφεις πολυ ωραια και οι φωτο ειναι καταπληκτικες!!! Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον μιας και σε ενα μηνα θα βρσκομαι εκει!!!

 

[karfitsa]

... σε ενα μηνα θα βρσκομαι εκει!!!

Δεν εχεις παραπονο...υπαρχει υπερπροσφορα ιστοριων για Ινδια

 

[panius]

Σ' ευχαριστώ @ggonholidays . Ελπίζω να σε βοηθήσει το report μου στο ταξίδι σου!

 

[panius]

Δελχί, ημέρα 2η

Παίρνουμε το πρωινό μας στο roof garden του ξενοδοχείου. Στη διπλανή ταράτσα ένας νεαρός Ινδός έχει ξεντυθεί και με μια πετσέτα τυλιγμένη στη μέση προσπαθεί να κάνει μπάνιο. Στα καλώδια της τηλεφωνίας μικρά σκιουράκια τρέχουν χαρούμενα και στο δρόμο κάτω, οι κόρνες δίνουν ρεσιτάλ.

Εμείς πάλι προσπαθούμε να βρούμε λίγο έξτρα βούτυρο να αλείψουμε στο ψωμί. Σπάνιο είδος το βούτυρο στην Ινδία. Μάλλον το μοιράζουν με το δελτίο, τι να πω. Κρίμα τόσες αγελάδες. Τουλάχιστον είχαν ωραία φρούτα σε αφθονία (μπανάνες, ανανά και άλλα τροπικά). Α! όταν λέμε ψωμί, εννοούμε φυσικά το ψωμί του τοστ. Για καρβέλια, φρατζόλες, και λοιπά σφολιατοειδή ούτε λόγος! Είναι άγνωστα είδη σε μια χώρα που τρώει μόνο naan (πεντανόστιμο πολύ λεπτό στρογγυλό πλακουτσωτό ψωμάκι ψημένο σε πυρωμένες πέτρες).

Σήμερα θα δούμε τα 2 τοπ αξιοθέατα στο Δελχί: Το Qutub Minar και το Red Fort. Εδώ θα πρέπει να πω ότι όποιος ενδιαφέρεται για αρχαίους ινδουιστικούς ναούς και μνημεία, θα πρέπει να ταξιδέψει πιο νότια από την πρωτεύουσα και το δημοφιλές Rajasthan. Τα μνημεία του Δελχί, αλλά και όλα τα διάσημα αξιοθέατα της Ινδίας που επισκέπτονται οι ξένοι τουρίστες (Taj Mahal, κάστρα, παλάτια κλπ) είναι κυρίως μουσουλμανικά μνημεία χτισμένα την περίοδο της αυτοκρατορίας των Mughal (βασιλιάδες τουρκομογγολικής καταγωγής που κυβέρνησαν το μεγαλύτερο μέρος της ινδικής χερσονήσου από το 1500 μέχρι την άφιξη των Άγγλων).

To Qutub Minar είναι ακόμα παλαιότερο. Χτίστηκε περίπου το 1200 από τον πρώτο μουσουλμάνο σουλτάνο του Δελχί και σηματοδοτεί την έναρξη της ισλαμικής κυριαρχίας στην Ινδία και την κατάρρευση των αρχαίων ινδουιστικών βασιλείων. Πρόκειται για το αρχαιότερο τζαμί της Ινδίας, για το χτίσιμο του οποίου χρησιμοποιήθηκαν κυρίως μέλη από παλιότερους ινδουιστικούς ναούς που βρίσκονταν εκεί (πράγμα που το κάνει μοναδικό στην όψη).

Διαθέτει τον ψηλότερο τούβλινο μιναρέ του κόσμου (73 μέτρα) και αποτελεί αξιολογότατο δείγμα πρώιμης ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Διαθέτει και μια σιδερένια στήλη 7 μέτρων από έναν ναό του Βίσνου η οποία χρονολογείται από το 400 μΧ. και εντυπωσιάζει ακόμα και σήμερα διότι τόσους αιώνες δεν έχει σκουριάσει καθόλου! (οι επιστήμονες ακόμα προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο). Είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και συναγωνίζεται το Taj Mahal σε αριθμό επισκεπτών. Όλα αυτά καθιστούν για μένα το Qutub Minar το μοναδικό μνημείο που πρέπει να δει κάποιος στο Δελχί αν δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Θα πάτε εκεί με το μετρό απ' όπου θα πάρετε tuk tuk (τρίκυκλο ταξί) για τον αρχαιολογικό χώρο .

Το μετρό του Δελχί είναι πραγματική ευλογία για την πόλη! Είναι καινούργιο, καθαρό και γρήγορο. Δυστυχώς, λόγω του φόβου βομβιστικών επιθέσεων έπρεπε να περάσουμε από αυστηρό έλεγχο αεροπορικού τύπου. Οι ουρές που σχηματίζονται στις εισόδους του μετρό είναι τεράστιες λόγω των ελέγχων. Σε ώρες αιχμής η αναμονή στους κεντρικούς σταθμούς μπορεί να φτάσει και τη 1 ώρα. Εμείς πάλι περιμέναμε γύρω στο 10λεπτο. Μέσα στο βαγόνι ήμασταν το επίκεντρο της προσοχής. Μας χαμογελούσαν, μας έπιαναν την κουβέντα, ένας καλοβαλμένος κύριος μάλιστα σηκώθηκε για να κάτσω! Αμέσως ένας άλλος δίπλα του σηκώθηκε για να κάτσει η Ελευθερία! Πιστέψτε με, δεν είμαστε τόσο μεγάλοι! Δεν σήκωναν όμως κουβέντα! Έπρεπε σώνει και καλά να κάτσουμε (καλά, αφού επιμένετε θα κάτσουμε. Χατήρια δεν χαλάμε.)

Συμβουλή: Στο πρώτο βαγόνι του μετρό ταξιδεύουν αποκλειστικά γυναίκες. Τα άλλα βαγόνια είναι mixed. Οι άντρες επιβάτες για λιγότερο συνωστισμό σταθείτε στον συνδετικό διάδρομο μεταξύ πρώτου και δεύτερου βαγονιού.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Qutub Minar μια παρέα νεαρών Ινδών με πλησιάζει.
-Excuse me Sir! One photo please?
-Of course Sir! Certainly
τους απαντώ και κάνω να πάρω τη μηχανή να τους φωτογραφήσω. Αμ δε! Να φωτογραφηθώ μαζί τους ήθελαν!!! Ήταν μέρα σχολικών εκδρομών. Τα παιδάκια όλα με τις ομοιόμορφες στολές τους (άλλη μια βρετανική παράδοση που κράτησε στην Ινδία) μας φώναζαν χαμογελαστά "helloooooooo" και φυσικά έσπευσαν να φωτογραφηθούν μαζί μας. Εντάξει, στην Ελλάδα είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας καθότι με ξέρουν όλοι (στην πολυκατοικία) αλλά στην Ινδία δεν το περίμενα! Λογικά, αυτή τη στιγμή οι φάτσες μας, πλαισιωμένες από διακριτικές επίχρυσες κορνίζες, κοσμούν περίπου 10 ινδικά σαλόνια δίπλα στο θεό Ganisha και αρωματικά στικάκια μας λιβανίζουν.

Πολύ μου άρεσε το Qutub Minar! Ενδιαφέροντα μνημεία, υπέροχο φυσικό περιβάλλον με σκιουράκια στα γρασίδια και πράσινα παπαγαλάκια να πετούν τριγύρω. Και φυσικά ο λαός μου να με αποθεώνει (ψωνάραααα)!

Το Red Fort είναι το άλλο τοπ αξιοθέατο στο Δελχί. Η κεντρική του είσοδος, η πύλη της Λαχόρης, έχει μεγάλη σημασία για τους Ινδούς γιατί από εκεί έγινε η διακήρυξη της ανεξαρτησίας από το Βρετανικό στέμμα το 1947.

Χτίστηκε γύρω στο 1650 ως φρούριο - ανάκτορο και σήμερα είναι ένας παράδεισος ησυχίας και ηρεμίας στο κέντρο της χαοτικής μεγαλούπολης. Έχει πανέμορφους κήπους με λουλούδια, ρυάκια και σιντριβανάκια.

Είδαμε μαρμάρινα περίπτερα με περίτεχνες κολώνες, κατακόκκινα εντυπωσιακά τείχη που την ώρα του ηλιοβασιλέματος γίνονται ακόμα πιο κόκκινα, και ένα νιόπαντρο ζευγάρι να φωτογραφίζεται... κάπως ιδιαίτερα: η σύζυγος, ολίγον έγκυος, όρθια και ο σύζυγος σε ψηλότερο επίπεδο σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας καθισμένος σε ανάκλιντρο (μόνο η σκλάβα να τον ταΐζει σταφύλια έλειπε) να δηλώνει στο φακό "τα κατάφερα ο Α-ΝΤΡΑ-ΚΛΑΣ".

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, δεν είχαμε φάει τίποτα όλη την ημέρα και νιώσαμε μια πείνα (μας είχε κόψει η λόρδα βασικά. Μόνο πρωινό είχαμε φάει). Πήγαμε με ταξί στην καρδιά του ισλαμικού Δελχί στο φημισμένο εστιατόριο Karim's. Ο χώρος είναι πολύ απλός και φτωχικός. Το φαγητό όμως... τι θεσπέσιο φαγητό ήταν αυτό Χριστέ μου!!! (ή μάλλον Αλλάχ μου). Αν βρεθείτε ποτέ Δελχί και δεν πάτε στου Karim's... τσ, τσ, τσ... κρίμα. Τα καλύτερα naan στο ταξίδι μας τα φάγαμε εκεί. Το tadoori chicken ήταν αποκάλυψη! Και επιτέλους! Κοκα κόλα σε γυάλινο μπουκάλι σαν αυτά που είχαμε και στην Ελλάδα πριν μας επιβάλλουν τα μπουκάλια - σφηνάκια (τι; δεν σας αρέσει η κοκα κόλα και θέλετε μπύρα;; Είπαμε! Ισλαμικό Δελχί! ΔΕΝ έχει μπύρα!).

SOS Συμβουλή!!! Προσέξτε την ενδυμασία σας στο παλιό (ισλαμικό) Δελχί, ιδίως οι γυναίκες! Είναι πιο συντηρητικοί εκεί οι άνθρωποι. Οι μακριές μπλούζες επιβάλλονται. Όπως τρώγαμε στου Karim'sείχε σηκωθεί λίγο η μπλούζα της Ελευθερίας από πίσω και μια παρέα που καθόταν δίπλα μας σκανδαλίστηκε. Δεν μας είπαν τίποτα αλλά φάνηκε ότι είχαν εκνευριστεί και μας κοίταζαν περίεργα. Έλα όμως που ο Sunwy κατάλαβε τι έλεγαν μεταξύ τους και ...ζήτησε τον λόγο. Αυτό ήταν λέω. Θα μας αποκεφαλίσουν αλαλάζοντας όπως οι ταλιμπάν τα αμερικανάκια. Ο σερβιτόρος τους έβαλε γρήγορα στη θέση τους, εμείς όμως φύγαμε κακήν κακώς κοιτάζοντας διαρκώς πίσω μας για φανατικούς μουτζαχεντίν. Στο μεταξύ η Ελευθερία σκεφτόταν το χρωματάκι τσαντόρ που θα αναδείκνυε καλύτερα τα μάτια της.

Πίσω στο Xοτελ. Αύριο πετάμε για Udaipur.

 

[chris7]

Πολύ ωραία και ευχάριστη γραφή. Θαυμάσιες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[mariath]

Ωραία ξεκίνησες την ιστορία. Για πάμε Udaipur τώρα!

 

[echo2011]

Είδαμε μαρμάρινα περίπτερα με περίτεχνες κολώνες, κατακόκκινα εντυπωσιακά τείχη που την ώρα του ηλιοβασιλέματος γίνονται ακόμα πιο κόκκινα, και ένα νιόπαντρο ζευγάρι να φωτογραφίζεται... κάπως ιδιαίτερα: η σύζυγος, ολίγον έγκυος, όρθια και ο σύζυγος σε ψηλότερο επίπεδο σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας καθισμένος σε ανάκλιντρο (μόνο η σκλάβα να τον ταΐζει σταφύλια έλειπε) να δηλώνει στο φακό "τα κατάφερα ο Α-ΝΤΡΑ-ΚΛΑΣ".

Η φωτογραφία κάτω απ'τον ΑΝΤΡΑΚΛΑ δε μου ανοίγει! Και η περιγραφή με έκανε πολύ περίεργη να τη δω!
PS: πολύ μου αρέσει η ιστορία σου!!