panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Jaisalmer, 7η ημέρα (camel safari).
Η πόλη της ερήμου. Ένα διαμαντάκι που σχετικά πρόσφατα παραδόθηκε στον μαζικό τουρισμό με αποτέλεσμα δεκάδες καρακίτς τσαντίρια να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην καρδιά της ερήμου για να φιλοξενήσουν αφελείς τουρίστες που ήρθαν στην Ινδία να ζήσουν αυτό που πολύ φθηνότερα και καλύτερα θα γεύονταν στη Σαχάρα της Τυνησίας ή στην Ιορδανία.
Φθάσαμε ξημερώματα. Πετώντας βγήκαμε από το τρένο δοξάζοντας τον Κρίσνα που τελείωσε το μαρτύριό μας. Το μαρτύριο της βρόμας τελείωσε και αμέσως αντικαταστάθηκε από το μαρτύριο του κρύου! Στο Δημοτικό, το κεφάλαιο της Γεωγραφίας για το κλίμα της ερήμου δεν ήταν στα SOS και έτσι βρεθήκαμε με τα κοντομάνικα να κροταλίζουμε, να χοροπηδάμε και να τριβόμαστε μπας και ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας.
Το ταξί μας αφήνει σε μια κεντρική πλατεία έξω από το ξενοδοχείο που υποτίθεται θα μέναμε για λίγο μέχρι να πάμε για σαφάρι στην έρημο. Η πόλη κοιμάται ακόμα. Μόνο οι αγελάδες σουλατσάρουν στους έρημους δρόμους. Υπό άλλες συνθήκες θα εντυπωσιαζόμασταν από αυτή την εικόνα - σουρεαλιστικής για ινδική πόλη - ησυχίας, είχαμε όμως ξεπαγιάσει και χτυπάγαμε την κλειδωμένη πόρτα του ξενοδοχείου να μας ανοίξουν. Μάταια! Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από την άλλη μεριά της θύρας. Αν δεν ήταν ο καλοσυνάτος θυρωρός από το απέναντι ξενοδοχείο http://www.kalyanbhawan.com/ να μας ανοίξει, να μας βάλει στη σάλα πρωινών και να μας προσφέρει ζεστό τσάι μασάλα, θα είχαμε αρρωστήσει από το κρύο.
(το τσάι μασάλα πίνεται παντού στην Ινδία και είναι Τέ-λει-ο!!! Είναι μαύρο τσάι με μπαχαρικά ανακατεμένο με βραστό γάλα. Δυστυχώς, όσες φορές προσπάθησα να το φτιάξω στην Ελλάδα το αποτέλεσμα ήταν ένα νερόπλυμα. Στην Ινδία ήταν ένα ρόφημα δεμένο, που αν το άφηνες 1 - 2 λεπτάκια έκανε μια παχιά πέτσα στην επιφάνεια που ήταν μούρλια!!! Έβαζες και μπόλικη κανελίτσα πάνω και δεν ήθελες τίποτα άλλο! Θρέπτικο, αρωματικό και νόστιμο! To καλύτερο πρωινό! Σωστό μπάλσαμο! Αν ξέρετε πού μπορώ να αγοράσω καλό τσάι μασάλα εδώ και πώς να το φτιάξω σωστά, παρακαλώ ενημερώστε!).
Σχετικά απότομα ξημέρωσε και τα κτίρια άρχισαν να παίρνουν αυτό το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα για το οποίο η πόλη είναι γνωστή (golden city - όλη η πόλη και το φρούριό της είναι χτισμένη με χρυσοκίτρινο αμμόλιθο).
Εδέησαν κάποια στιγμή να ξυπνήσουν και στο δικό μας ξενοδοχείο (http://www.nachanahaveli.com/). Περάσαμε την πύλη και ήταν σαν να περάσαμε από μηχάνημα τηλεμεταφοράς: αυλές με παπαγάλους σε κλουβιά, περίτεχνα συντριβάνια, σκαλιστά μπαλκόνια και παντού υπέροχες αντίκες. Ένα αρχοντικό του 1700 χτισμένο από τον μαχαραγιά της περιοχής για τα μέλη της οικογένειάς του είχε γίνει πολυτελέστατο ξενοδοχείο και είχε κρατήσει την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης. Δυστυχώς η χαρά μας κράτησε λίγο. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε σ' αυτό το ξενοδοχείο. Ενώ μας είχαν υποσχεθεί ότι μέχρι να έρθει το τζιπ να μας πάει για το σαφάρι θα μας έδιναν δωμάτιο δωρεάν να ξαποστάσουμε, τελικά δωμάτιο γιοκ (ο τζάμπας πέθανε και στο Τζαϊσαλμέρ). Μάλλον είναι κόλπο που κάνουν. Τα ξενοδοχεία στο Jaisalmer διοργανώνουν τα σαφάρι με τις καμήλες (οι σκηνές στην έρημο για διανυκτέρευση είναι παραρτήματα των ξενοδοχείων αυτών). Για να προσελκύσουν λοιπόν πελάτες, υπόσχονται και δωρεάν παραμονή στις παραμυθένιες εγκαταστάσεις τους μέσα στην πόλη, τσιμπάνε οι αφελείς τουρίστες, κλείνουν το πακέτο και καταλήγουν τελικά μόνο στα σκονισμένα τσαντίρια της ερήμου.
Δεν λέω, ήταν όμορφη εμπειρία η παραμονή στη σκηνή, αλλά χίλιες φορές θα προτιμούσα να έμενα στο παλατάκι μέσα στην πόλη. Εξάλλου το περιβόητο σαφάρι μέσα στην έρημο που κάνουν σχεδόν όλοι όσοι επισκέπτονται την περιοχή αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο από μια 20λεπτη βόλτα με καμήλα στο ηλιοβασίλεμα. Προσωπικά, δεν είχα καμία πρεμούρα για καμηλο-ιππασία. Δεν έκανα στην Αίγυπτο στην υπέρτατη έρημο Σαχάρα, θα έκανα τώρα σ' αυτό το ντεμί ερημάκι; Όλα φωνάζανε tourist trap! Και μόνο που άκουσα τη λέξη safari, ήξερα. Οι "αυθεντικές σκηνές" και το "αυθεντικό γλέντι" με ντόπιες φυλές το βράδυ που διαφήμιζε το site, απλά επιβεβαίωσαν τους φόβους μου. Η παρέα όμως το ήθελε και τι να κάνω; Συμβιβάστηκα.
Στο ξενοδοχείο μας πρότειναν να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη μέχρι να έρθει το απόγευμα το τζιπ να μας πάει στο "desert camp", όπως ήταν προγραμματισμένο. Εμείς όμως όπως ήμασταν ταλαιπωρημένοι από το train ride και την αϋπνία, απαιτήσαμε να έρθει νωρίτερα το τζιπ να μας πάει στις τέντες και να κοιμηθούμε πριν το σαφάρι. Έτσι και έγινε. Ήρθε ένα στρατιωτικού τύπου τζιπ, μας φόρτωσε και ξεκίνησε μια διαδρομή 60 χιλιομέτρων μέσα στην έρημο... ποια έρημο; ΣτηνΜύκονο αν πάτε πιο ξεραϊλα θα δείτε! Αδιαμφισβήτητα το τοπίο ήταν άνυδρο, αλλά δεν λείπανε ούτε οι θάμνοι, ούτε τα δεντράκια. "Ωραία" σκέφτηκα, "άφησα μια υπέροχη πόλη για να καβαλήσω μια καμήλα σε τοπίο νότιας Ρόδου". Δεν είπα τίποτα βέβαια... θα με πετάγανε έξω από το τζιπ εν κινήσει...
Όταν φτάσαμε στο desert camp άρχισα να κλαίω από μέσα μου. Πώς είναι τα all inclusive ξενοδοχεία στο Λαγανά της Ζακύνθου, στο Φαληράκι της Ρόδου ή στη Χερσόνησο της Κρήτης; Ε, ένα τέτοιο πράγμα συναντήσαμε μέσα στην έρημο. Δεκάδες λευκές τέντες - τσαντήρια όλα στη σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο. Εκεί που ήλπιζα τουλάχιστον να δω κατασκότεινους έναστρους ουρανούς και να αφουγκραστώ την απόλυτη σιωπή της ερήμου, άκουγα από το διπλανό καταυλισμό Pitbull, David Guetta και άλλα μπιτάκια παραλιακής. Φυσικά πάλι δεν είπα τίποτα γιατί η παρέα ήταν ενθουσιασμένη! Οι σκηνές είχαν πριβέ μπαλκονάκι, τεράστιο μπάνιο με δυτική τουαλέτα, και κρεβάτι με κουνουπιέρα. Αυθεντική εμπειρία δηλαδή! Το δε κλιματιστικό ήταν στην κυριολεξία ένας κινητήρας φορτηγού ακουμπισμένος πάνω σε ένα σκαμπό! Αν το άνοιγες έκανε τόσο θόρυβο, σαν σκουτεράκι με τρύπια εξάτμιση! Δεν παραπονιέμαι όμως. Χάρη σ'αυτό αντέξαμε την αφόρητη ζέστη της ημέρας και το φοβερό κρύο της νύχτας.
Τέλος πάντων, σ' αυτό το ειδυλλιακό μέρος μας άφησε το τζιπ και εμείς απλά πέσαμε στα κρεβάτια και κλείσαμε τα μάτια. Σχεδόν κοντέψαμε να χάσουμε το σαφάρι. Ο ήλιος έδυε και 'μεις ακόμα κοιμόμαστε. Μας ξυπνάνε απ' το ξενοδοχείο, ετοιμαζόμαστε και συναντάμε τους οδηγούς μας. Δύο 12χρονα παιδάκια, γελαστά και συμπαθητικά (έπαψαν να είναι συμπαθητικά όταν το πουρμπουάρ τους φάνηκε λίγο και άρχισαν να ζητάνε κι άλλο - αχάριστα παλιόπαιδα!). Οι καμήλες πολύ χαριτωμένες και συμπαθητικές κι αυτές.
Ανεβήκαμε πάνω και ξεκινήσαμε για τους παρακείμενους αμμόλοφους. Ο ήλιος είχε βάψει κατακόκκινο τον ουρανό. Τριγύρω δεκάδες καραβάνια είχαν πιάσει τις αμμοκορυφές και χαζεύανε έναν τεράστιο ηλιακό δίσκο, σαν ταψί να χάνεται πίσω στα εδάφη του Πακιστάν. Εντάξει, το παραδέχομαι. Μου άρεσε πολύ! Το camel ride το έχω καταχωρήσει στα highlights του ταξιδιού αυτού. Απλά η διανυκτέρευση στις σκηνές μου φάνηκε περιττή. Θα μπορούσαμε άνετα να μέναμε στην πόλη, να κάναμε μια τρίωρη εκδρομούλα στην έρημο και να γυρίζαμε πίσω. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, ο δρόμος είναι σε άριστη κατάσταση (κατασκευασμένος από τον Ινδικό στρατό - είμαστε και στα σύνορα με την ακατανόμαστη χώρα, μην το ξεχνάμε) και παντού υπάρχουν γραφεία που σου κλείνουν τέτοιες εκδρομές. Πραγματικά η διανυκτέρευση στις τέντες είναι ανούσια.
Συμβουλή: φορέστε μακρύ παντελόνι στο camel ride. Δεν είναι και η ωραιότερη αίσθηση να τρίβονται τα πόδια στα βρόμικα υφάσματα που καλύπτουν τη ράχη της καμήλας.
H βραδιά έκλεισε με "αυθεντικό" τοπικό γλέντι . Ξεκίνησε καλά με έναν φοβερό τραγουδιστή, συνέχισε με ενδιαφέρον με 2 χορεύτριες που έκαναν και ακροβατικά (τρυπιόντουσαν με κάτι βελόνες) και κατέληξε ως το απόλυτο τουριστικό φιάσκο: μας σήκωσαν, χορέψαμε (και καλά) και κάναμε και το τρενάκι!!! Πάλι καλά που δεν βάλανε το cd με τα Ζουζούνια να χορέψουμε τα παπάκια και σκα-σου-σου! Τουλάχιστον κράτησαν τα προσχήματα στο δικό μας camp. Παραδίπλα η Lady Gaga είχε ήδη αρχίσει να ξεφωνίζει τρομάζοντας τα κουνούπια...
Η πόλη της ερήμου. Ένα διαμαντάκι που σχετικά πρόσφατα παραδόθηκε στον μαζικό τουρισμό με αποτέλεσμα δεκάδες καρακίτς τσαντίρια να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην καρδιά της ερήμου για να φιλοξενήσουν αφελείς τουρίστες που ήρθαν στην Ινδία να ζήσουν αυτό που πολύ φθηνότερα και καλύτερα θα γεύονταν στη Σαχάρα της Τυνησίας ή στην Ιορδανία.
Φθάσαμε ξημερώματα. Πετώντας βγήκαμε από το τρένο δοξάζοντας τον Κρίσνα που τελείωσε το μαρτύριό μας. Το μαρτύριο της βρόμας τελείωσε και αμέσως αντικαταστάθηκε από το μαρτύριο του κρύου! Στο Δημοτικό, το κεφάλαιο της Γεωγραφίας για το κλίμα της ερήμου δεν ήταν στα SOS και έτσι βρεθήκαμε με τα κοντομάνικα να κροταλίζουμε, να χοροπηδάμε και να τριβόμαστε μπας και ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας.
Το ταξί μας αφήνει σε μια κεντρική πλατεία έξω από το ξενοδοχείο που υποτίθεται θα μέναμε για λίγο μέχρι να πάμε για σαφάρι στην έρημο. Η πόλη κοιμάται ακόμα. Μόνο οι αγελάδες σουλατσάρουν στους έρημους δρόμους. Υπό άλλες συνθήκες θα εντυπωσιαζόμασταν από αυτή την εικόνα - σουρεαλιστικής για ινδική πόλη - ησυχίας, είχαμε όμως ξεπαγιάσει και χτυπάγαμε την κλειδωμένη πόρτα του ξενοδοχείου να μας ανοίξουν. Μάταια! Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από την άλλη μεριά της θύρας. Αν δεν ήταν ο καλοσυνάτος θυρωρός από το απέναντι ξενοδοχείο http://www.kalyanbhawan.com/ να μας ανοίξει, να μας βάλει στη σάλα πρωινών και να μας προσφέρει ζεστό τσάι μασάλα, θα είχαμε αρρωστήσει από το κρύο.
(το τσάι μασάλα πίνεται παντού στην Ινδία και είναι Τέ-λει-ο!!! Είναι μαύρο τσάι με μπαχαρικά ανακατεμένο με βραστό γάλα. Δυστυχώς, όσες φορές προσπάθησα να το φτιάξω στην Ελλάδα το αποτέλεσμα ήταν ένα νερόπλυμα. Στην Ινδία ήταν ένα ρόφημα δεμένο, που αν το άφηνες 1 - 2 λεπτάκια έκανε μια παχιά πέτσα στην επιφάνεια που ήταν μούρλια!!! Έβαζες και μπόλικη κανελίτσα πάνω και δεν ήθελες τίποτα άλλο! Θρέπτικο, αρωματικό και νόστιμο! To καλύτερο πρωινό! Σωστό μπάλσαμο! Αν ξέρετε πού μπορώ να αγοράσω καλό τσάι μασάλα εδώ και πώς να το φτιάξω σωστά, παρακαλώ ενημερώστε!).
Σχετικά απότομα ξημέρωσε και τα κτίρια άρχισαν να παίρνουν αυτό το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα για το οποίο η πόλη είναι γνωστή (golden city - όλη η πόλη και το φρούριό της είναι χτισμένη με χρυσοκίτρινο αμμόλιθο).
Εδέησαν κάποια στιγμή να ξυπνήσουν και στο δικό μας ξενοδοχείο (http://www.nachanahaveli.com/). Περάσαμε την πύλη και ήταν σαν να περάσαμε από μηχάνημα τηλεμεταφοράς: αυλές με παπαγάλους σε κλουβιά, περίτεχνα συντριβάνια, σκαλιστά μπαλκόνια και παντού υπέροχες αντίκες. Ένα αρχοντικό του 1700 χτισμένο από τον μαχαραγιά της περιοχής για τα μέλη της οικογένειάς του είχε γίνει πολυτελέστατο ξενοδοχείο και είχε κρατήσει την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης. Δυστυχώς η χαρά μας κράτησε λίγο. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε σ' αυτό το ξενοδοχείο. Ενώ μας είχαν υποσχεθεί ότι μέχρι να έρθει το τζιπ να μας πάει για το σαφάρι θα μας έδιναν δωμάτιο δωρεάν να ξαποστάσουμε, τελικά δωμάτιο γιοκ (ο τζάμπας πέθανε και στο Τζαϊσαλμέρ). Μάλλον είναι κόλπο που κάνουν. Τα ξενοδοχεία στο Jaisalmer διοργανώνουν τα σαφάρι με τις καμήλες (οι σκηνές στην έρημο για διανυκτέρευση είναι παραρτήματα των ξενοδοχείων αυτών). Για να προσελκύσουν λοιπόν πελάτες, υπόσχονται και δωρεάν παραμονή στις παραμυθένιες εγκαταστάσεις τους μέσα στην πόλη, τσιμπάνε οι αφελείς τουρίστες, κλείνουν το πακέτο και καταλήγουν τελικά μόνο στα σκονισμένα τσαντίρια της ερήμου.
Δεν λέω, ήταν όμορφη εμπειρία η παραμονή στη σκηνή, αλλά χίλιες φορές θα προτιμούσα να έμενα στο παλατάκι μέσα στην πόλη. Εξάλλου το περιβόητο σαφάρι μέσα στην έρημο που κάνουν σχεδόν όλοι όσοι επισκέπτονται την περιοχή αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο από μια 20λεπτη βόλτα με καμήλα στο ηλιοβασίλεμα. Προσωπικά, δεν είχα καμία πρεμούρα για καμηλο-ιππασία. Δεν έκανα στην Αίγυπτο στην υπέρτατη έρημο Σαχάρα, θα έκανα τώρα σ' αυτό το ντεμί ερημάκι; Όλα φωνάζανε tourist trap! Και μόνο που άκουσα τη λέξη safari, ήξερα. Οι "αυθεντικές σκηνές" και το "αυθεντικό γλέντι" με ντόπιες φυλές το βράδυ που διαφήμιζε το site, απλά επιβεβαίωσαν τους φόβους μου. Η παρέα όμως το ήθελε και τι να κάνω; Συμβιβάστηκα.
Στο ξενοδοχείο μας πρότειναν να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη μέχρι να έρθει το απόγευμα το τζιπ να μας πάει στο "desert camp", όπως ήταν προγραμματισμένο. Εμείς όμως όπως ήμασταν ταλαιπωρημένοι από το train ride και την αϋπνία, απαιτήσαμε να έρθει νωρίτερα το τζιπ να μας πάει στις τέντες και να κοιμηθούμε πριν το σαφάρι. Έτσι και έγινε. Ήρθε ένα στρατιωτικού τύπου τζιπ, μας φόρτωσε και ξεκίνησε μια διαδρομή 60 χιλιομέτρων μέσα στην έρημο... ποια έρημο; ΣτηνΜύκονο αν πάτε πιο ξεραϊλα θα δείτε! Αδιαμφισβήτητα το τοπίο ήταν άνυδρο, αλλά δεν λείπανε ούτε οι θάμνοι, ούτε τα δεντράκια. "Ωραία" σκέφτηκα, "άφησα μια υπέροχη πόλη για να καβαλήσω μια καμήλα σε τοπίο νότιας Ρόδου". Δεν είπα τίποτα βέβαια... θα με πετάγανε έξω από το τζιπ εν κινήσει...
Όταν φτάσαμε στο desert camp άρχισα να κλαίω από μέσα μου. Πώς είναι τα all inclusive ξενοδοχεία στο Λαγανά της Ζακύνθου, στο Φαληράκι της Ρόδου ή στη Χερσόνησο της Κρήτης; Ε, ένα τέτοιο πράγμα συναντήσαμε μέσα στην έρημο. Δεκάδες λευκές τέντες - τσαντήρια όλα στη σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο. Εκεί που ήλπιζα τουλάχιστον να δω κατασκότεινους έναστρους ουρανούς και να αφουγκραστώ την απόλυτη σιωπή της ερήμου, άκουγα από το διπλανό καταυλισμό Pitbull, David Guetta και άλλα μπιτάκια παραλιακής. Φυσικά πάλι δεν είπα τίποτα γιατί η παρέα ήταν ενθουσιασμένη! Οι σκηνές είχαν πριβέ μπαλκονάκι, τεράστιο μπάνιο με δυτική τουαλέτα, και κρεβάτι με κουνουπιέρα. Αυθεντική εμπειρία δηλαδή! Το δε κλιματιστικό ήταν στην κυριολεξία ένας κινητήρας φορτηγού ακουμπισμένος πάνω σε ένα σκαμπό! Αν το άνοιγες έκανε τόσο θόρυβο, σαν σκουτεράκι με τρύπια εξάτμιση! Δεν παραπονιέμαι όμως. Χάρη σ'αυτό αντέξαμε την αφόρητη ζέστη της ημέρας και το φοβερό κρύο της νύχτας.
Τέλος πάντων, σ' αυτό το ειδυλλιακό μέρος μας άφησε το τζιπ και εμείς απλά πέσαμε στα κρεβάτια και κλείσαμε τα μάτια. Σχεδόν κοντέψαμε να χάσουμε το σαφάρι. Ο ήλιος έδυε και 'μεις ακόμα κοιμόμαστε. Μας ξυπνάνε απ' το ξενοδοχείο, ετοιμαζόμαστε και συναντάμε τους οδηγούς μας. Δύο 12χρονα παιδάκια, γελαστά και συμπαθητικά (έπαψαν να είναι συμπαθητικά όταν το πουρμπουάρ τους φάνηκε λίγο και άρχισαν να ζητάνε κι άλλο - αχάριστα παλιόπαιδα!). Οι καμήλες πολύ χαριτωμένες και συμπαθητικές κι αυτές.
Ανεβήκαμε πάνω και ξεκινήσαμε για τους παρακείμενους αμμόλοφους. Ο ήλιος είχε βάψει κατακόκκινο τον ουρανό. Τριγύρω δεκάδες καραβάνια είχαν πιάσει τις αμμοκορυφές και χαζεύανε έναν τεράστιο ηλιακό δίσκο, σαν ταψί να χάνεται πίσω στα εδάφη του Πακιστάν. Εντάξει, το παραδέχομαι. Μου άρεσε πολύ! Το camel ride το έχω καταχωρήσει στα highlights του ταξιδιού αυτού. Απλά η διανυκτέρευση στις σκηνές μου φάνηκε περιττή. Θα μπορούσαμε άνετα να μέναμε στην πόλη, να κάναμε μια τρίωρη εκδρομούλα στην έρημο και να γυρίζαμε πίσω. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, ο δρόμος είναι σε άριστη κατάσταση (κατασκευασμένος από τον Ινδικό στρατό - είμαστε και στα σύνορα με την ακατανόμαστη χώρα, μην το ξεχνάμε) και παντού υπάρχουν γραφεία που σου κλείνουν τέτοιες εκδρομές. Πραγματικά η διανυκτέρευση στις τέντες είναι ανούσια.
Συμβουλή: φορέστε μακρύ παντελόνι στο camel ride. Δεν είναι και η ωραιότερη αίσθηση να τρίβονται τα πόδια στα βρόμικα υφάσματα που καλύπτουν τη ράχη της καμήλας.
H βραδιά έκλεισε με "αυθεντικό" τοπικό γλέντι . Ξεκίνησε καλά με έναν φοβερό τραγουδιστή, συνέχισε με ενδιαφέρον με 2 χορεύτριες που έκαναν και ακροβατικά (τρυπιόντουσαν με κάτι βελόνες) και κατέληξε ως το απόλυτο τουριστικό φιάσκο: μας σήκωσαν, χορέψαμε (και καλά) και κάναμε και το τρενάκι!!! Πάλι καλά που δεν βάλανε το cd με τα Ζουζούνια να χορέψουμε τα παπάκια και σκα-σου-σου! Τουλάχιστον κράτησαν τα προσχήματα στο δικό μας camp. Παραδίπλα η Lady Gaga είχε ήδη αρχίσει να ξεφωνίζει τρομάζοντας τα κουνούπια...