gioske
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 1.090
- Ταξίδι-Όνειρο
- Θιβετ
9η ημέρα (26/05)
Οι ετοιμασίες μιας ακόμη αναχώρησής μας σε αυτό το οδοιπορικό, σε τούτη την γωνιά του πλανήτη είναι πυρετώδεις. Οι βαλίτσες πακετάρονται για άλλη μια φορά, τώρα πια με μεγαλύτερη άνεση λόγω άρτι αποκτηθείσας εμπειρίας. Καθώς περιδρομιάζουμε στην reception – αίθουσα πρωινού και εισπράττουμε έκπληκτες, κλεφτές ματιές των συνδαιτυμόνων (είπαμε, από τον χώρο του πρωινού τελευταίος φεύγει μόνο ένας, ο Έλληνας), συζητάμε για την δοκιμασία που μας περιμένει την σήμερον. Η διαδρομή που καλούμαστε να διανύσουμε κοντεύει τα 450 χλμ μέχρι το Λας Βέγκας και το μεγαλύτερο τμήμα της περνάει μέσα από μια πραγματική έρημο, την Μοχάβε. Άνθρωποι και μηχανές θα δοκιμαστούν μέχρι τα όρια τους σήμερα, με την ελπίδα πως αμφότεροι θα αντέξουν. Αλλά ας ανησυχήσουμε για ένα πράγμα τη φορά, προς το παρόν αυξάνουμε τα αποθέματά μας σε ενέργεια και εφοδιαζόμαστε με ξηρά τροφή για το ταξίδι.
Κατά την αναχώρησή μας από το συμπαθέστατο ξενοδοχείο, μαθαίνουμε πως έχει και ενδιαφέρον ιστορικό παρελθόν μιας και παλιότερα έχει φιλοξενήσει αρκετούς διάσημους όπως τον James Dean, την Marilyn Monroe, τον Paul Newman. Και φυσικά ανάλογα της διαθεσιμότητας μπορείς να μείνεις σε ένα από αυτά τα δωμάτια (είπαμε όλα είναι business)! Φορτώνουμε την ασημένια βολίδα μας με νερά από το κοντινό 7-Eleven, φουλάρουμε το ντεπόζιτο και στο άψε σβήσε είμαστε στον Holywood Freeway (101) με κατεύθυνση προς τα νοτιοανατολικά της πόλης. Είναι Δευτέρα πρωί και ο δρόμος μας περνά ξυστά από το κέντρο της πόλης. Η προοπτική να μπλέξουμε στο παγκοσμίου φήμης μποτιλιάρισμα του Λ.Α. είναι αρκετή για να μας τρομοκρατήσει επί ώρα. Ευτυχώς όμως οι φόβοι διαλύονται και η ταχύτητά μας παραμένει καλή μέχρι βγούμε από τη κόλαση και να πάρουμε τον διαπολιτειακό San Bernardino Freeway (I10) προς τα ανατολικά. Για τα επόμενα 60 χλμ είμαστε χαλαροί και άνετοι και χαζεύουμε τα προάστια της μητρόπολης που αφήνουμε πίσω μας. Λίγο μετά το αεροδρόμιο του Ontario συναντάμε τον Ontario Freeway (I15) όπου θα τον ακολουθήσουμε αδιάλειπτα προς βορρά, μέχρι το Λας Βέγκας.
Η μέρα είναι ζεστή από πολύ νωρίς και έχει καλές προοπτικές να γίνει καυτή έως ανυπόφορη. Περνώντας ανάμεσα στα βουνά του San Bernardino, μπροστά μας ανοίγεται μια απέραντη πεδιάδα με λίγες εξάρσεις του εδάφους, είναι το νότιο όριο της ερήμου Μοχάβε. Ολόκληρη η έρημος εκτείνεται σε τέσσερις πολιτείες, κυρίως στην Καλιφόρνια και δευτερευόντως στην Νεβάδα, στην Αριζόνα και λίγο στη Γιούτα. Είναι η έρημος των αντιθέσεων μιας και υπάρχουν οροσειρές που φθάνουν τα 1500μ ύψος και υπάρχει και η Κοιλάδα του Θανάτου με το πιο χαμηλό σημείο στην Αμερική, 86μ κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Επίσης είναι η έρημος των ρεκόρ, με την υψηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία στον κόσμο, πάλι στην Κοιλάδα του Θανάτου, το 1913 με 56,7ΟC! Δυστυχώς, η παράκαμψη που απαιτείται για να δούμε το μοναδικό αυτό αξιοθέατο είναι πολύ μεγάλη οπότε επιλέγουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας πάνω στον Ι15.
Στα μισά περίπου της διαδρομής και αμέσως μετά το Barstow όπου υπάρχουν πολλές δυνατότητες ανεφοδιασμού (μέχρι και outlets υπάρχουν...καταμεσής της ερήμου!!) φθάνουμε στο μέρος που θα κάνουμε την πρώτη στάση του ταξιδιού. Πρόκειται για μια αυθεντική πόλη-φάντασμα της αμερικανικής δύσης, η Calico Ghost Town. Ιδρύθηκε το 1881 από περιπλανώμενους μεταλλωρύχους όταν στην ευρύτερη περιοχή βρέθηκε το μεγαλύτερο κοίτασμα ασημιού στην Καλιφόρνια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ανοίξουν πάνω από 500 ορυχεία ασημιού και ο πληθυσμός να φτάσει τους 3500 στην ακμή της πόλης. Καθώς όμως σταδιακά η τιμή του ασημιού έπεφτε, ο κόσμος αποχωρούσε προς αναζήτηση νέων ευκαιριών και το 1900 η πόλη ερήμωσε. Κανείς δεν ξανασχολήθηκε μαζί της μέχρι το 1950 οπότε κάποιος Walter Knott αγόρασε την πόλη και άρχισε να την επαναφέρει στην πρότερη κατάσταση. Κατάφερε να την αναγνωρίσει ως επίσημη πόλη-φάντασμα της εποχής του "silver rush" και εξασφάλισε έτσι τουριστική επισκεψιμότητα.
Η ώρα είναι μία το μεσημέρι και ο ήλιος που μεσουρανεί, πυρώνει ανελέητα το άγριο τοπίο γύρω μας. Η μικρή παράκαμψη από τον αυτοκινητόδρομο σίγουρα αξίζει τον κόπο. Εκ των προτέρων και πριν προχωρήσουμε στα ενδότερα του χωριού (πληρώνοντας 8$ έκαστος) δηλώνουμε τον απεριόριστο θαυμασμό μας για τους ανθρώπους που κάποτε έμειναν σε αυτή την περιοχή. Μπορούμε να φανταστούμε την καθημερινή τους αναμέτρηση με τα φυσικά στοιχεία, μπορούμε να εκτιμήσουμε το ιδιαίτερο μέταλλο που πρέπει να είχαν στην ψυχή τους για να επιβιώνουν αλλά ταυτόχρονα στα σύγχρονα μάτια μας φαίνεται τόσο παράλογος και άνισος αυτός ο αγώνας. Μπορεί το πλήθος των τουριστών και η φολκλόρ ατμόσφαιρα να δίνουν την εντύπωση ενός σικέ (αλλά καλοφτιαγμένου) σκηνικού, αλλά η αύρα αυτών των ακραίων ανθρώπων που κάποτε άγγιξαν τα σπλάχνα της γης τους είναι ακόμα εκεί.
Από κει και μετά, περνάμε από την καρδιά της Μοχάβε και η θερμοκρασία έχει πια ξεφύγει. Η ώρα είναι καλές 3.30 και το θερμόμετρο του αυτοκινήτου δείχνει 111 βαθμούς Fahreneit, όπερ σημαίνει43.9ºC. Το τοπίο γίνεται πιο άγριο και μονότονο αλλά ταυτόχρονα ακραία σαγηνευτικό. Οδηγώντας για περίπου μία ώρα η βλάστηση περιλαμβάνει πια και JoshuaTrees οπότε αποφασίζουμε πως μια μικρή παράκαμψη για να δούμε αυτά τα αλλόκοτα φυτά αξίζει τον κόπο. Φτάνοντας στην έξοδο προς Nipton Rd. βγαίνουμε από την εθνική και οδηγάμε σε επαρχιακή οδό που δεξιά και αριστερά είναι γεμάτη από αυτούς τους υπέροχους κάκτους.
Φτάνοντας στα σύνορα της Νεβάδα, ένα μεγαλοπρεπές...καζίνο, το Buffalo Bill's μας καλωσορίζει στην πολιτεία του τζόγου και της διασκέδασης. Η βλάστηση πια είναι ανύπαρκτη αλλά αυτό αντισταθμίζεται από τα θέρετρα-καζίνο που από δω και έπειτα φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Το να ζει κανείς καταμεσής της ερήμου είναι μια συνήθεια που δεν εξασφαλίζει μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα, παρά τα πλούσια κοιτάσματα πολύτιμων μετάλλων. Όταν έγινε αυτή η διαπίστωση περί τα 1900, ο πληθυσμός της μικρότερης πολιτείας της Αμερικής συρρικνωνόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Η κατάσταση σύντομα θα γινόταν μη αναστρέψιμη, ώσπου κάποιοι οραματιστές της εποχής μπροστά σε αυτή την απειλή διέκριναν και τη λύση: Να νομιμοποιήσουν ό,τι ήταν παράνομο στην γειτονική Καλιφόρνια. Περιττό να πούμε πόσο σοφή επιλογή έκαναν. Άλλωστε τα 39.000.000+ τουριστών κάθε χρόνο είναι αδιάψευστος μάρτυρας και αρωγός αυτής της ιστορικής απόφασης!
Λίγο έξω από το Λας Βέγκας αφήνουμε τον I-15 και παίρνουμε την South Las Vegas Blvd που κινείται παράλληλα και θα μας περάσει μέσα από την περιοχή των Καζίνο. Η διαδρομή είναι γεμάτη outlets, πολυτελή resorts και φυσικά καζίνο. Λίγο πριν το Mandalay Bay ξεκινά η λεωφόρος του τζόγου, η λεγόμενη "Strip" που περνάει μπροστά από τα μεγαθήρια καζίνο-ξενοδοχεία και τελειώνει 6.8 χλμ βόρεια , στο ύψους 350μ. Stratosphere Tower. Το ρολόι δείχνει 5.30 το απόγευμα και τα φώτα της πόλης δεν έχουν ανάψει ή για την ακρίβεια εμείς δεν τα βλέπουμε γιατί ως γνωστό τα φώτα του Λας Βέγκας από το 1950 και εντεύθεν δεν έχουν σβήσει ποτέ. Καλώς ήρθαμε λοιπόν στην Disneyland των ενηλίκων.
Θα μπορούσε κανείς να οδηγεί πάνω κάτω αυτά τα 7 χλμ. όλη την ημέρα, μόνο για να βλέπει τι μπορεί να σκαρφιστεί ο άνθρωπος όταν πρόκειται για τη διασκέδασή του. Ο κόσμος που κινείται είναι λιγοστός, σε αυτό δεν βοηθάει και η αποπνικτική ζέστη της ατμόσφαιρας. Όλοι έχουν βρει καταφύγιο σε κάποιο χλιδάτο εμπορικό, τζογάρουν στα καζίνο ή απλά χαλαρώνουν δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου τους περιμένοντας την βραδινή τους έξοδο. Στο τέλος σχεδόν της Strip μας περιμένει το ξενοδοχείο μας, το Hilton Grand Vacation Suites.
Μετά την απαραίτητη χαλάρωση στο δωμάτιο, είναι ώρα να περπατήσουμε πάνω στην Strip, με κατεύθυνση προς τα νότια της λεωφόρου. Η ώρα έχει φτάσει αισίως 8.30 και η ζέστη είναι παραπάνω από αισθητή. Στο πρώτο μαγαζί με σουβενίρ εφοδιαζόμαστε με νερό και συνεχίζουμε προς τα καζίνο με τα φώτα που δεν σβήνουν ποτέ. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς: To Circus Circus που διαθέτει και σκηνή τσίρκου, το Palazzo μαζί με το Venetian με τα περίφημα κανάλια όπου σε ξεναγούν γονδολιέρηδες, με το πιστό αντίγραφο της πλατείας του Αγίου Μάρκου και του παλατιού του Δόγη, με τη γέφυρα των Στεναγμών (όλα εσωτερικά). Το Treasure Island με το πειρατικό καράβι στην είσοδο και το Mirage με την έκρηξη ηφαιστείου κάθε μισή ώρα υπό τους ήχους ατμοσφαιρικής μουσικής. Το Caesars Palace με τα πανάκριβα εμπορικά καταστήματα και το υπέροχο αίθριο με τα αγάλματα και το Κολοσσαίο oπου εμφανίζεται η Celine Dion. To Flamingo με το καταφύγιο για εξωτικά πουλιά και ζώα όπου μπορείς να τα θαυμάσεις δωρεάν και το Bellagio με το φανταστικό σόου των σιντριβανιών του (όλοι το έχουμε θαυμάσει στο τέλος της ταινίας Ocean’s Eleven). Το Paris με τον πύργο του Άιφελ που έχει το μισό ύψος του κανονικού και την πιο ωραία θέα της Strip σε όλη την πόλη μέχρι το New York New York όπου τα δωμάτια του ξενοδοχείου είναι σε πιστά αντίγραφα των κτιρίων της Νέας Υόρκης.
Φώτο από Strip at night
Η ώρα πια είναι περασμένη. Όσο απίστευτα θεάματα και αν προσφέρει αυτή η πόλη, πρέπει να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο. Η αυριανή μέρα θα είναι εξίσου απαιτητική, το Grand Canyon μας περιμένει…
Οι ετοιμασίες μιας ακόμη αναχώρησής μας σε αυτό το οδοιπορικό, σε τούτη την γωνιά του πλανήτη είναι πυρετώδεις. Οι βαλίτσες πακετάρονται για άλλη μια φορά, τώρα πια με μεγαλύτερη άνεση λόγω άρτι αποκτηθείσας εμπειρίας. Καθώς περιδρομιάζουμε στην reception – αίθουσα πρωινού και εισπράττουμε έκπληκτες, κλεφτές ματιές των συνδαιτυμόνων (είπαμε, από τον χώρο του πρωινού τελευταίος φεύγει μόνο ένας, ο Έλληνας), συζητάμε για την δοκιμασία που μας περιμένει την σήμερον. Η διαδρομή που καλούμαστε να διανύσουμε κοντεύει τα 450 χλμ μέχρι το Λας Βέγκας και το μεγαλύτερο τμήμα της περνάει μέσα από μια πραγματική έρημο, την Μοχάβε. Άνθρωποι και μηχανές θα δοκιμαστούν μέχρι τα όρια τους σήμερα, με την ελπίδα πως αμφότεροι θα αντέξουν. Αλλά ας ανησυχήσουμε για ένα πράγμα τη φορά, προς το παρόν αυξάνουμε τα αποθέματά μας σε ενέργεια και εφοδιαζόμαστε με ξηρά τροφή για το ταξίδι.
Κατά την αναχώρησή μας από το συμπαθέστατο ξενοδοχείο, μαθαίνουμε πως έχει και ενδιαφέρον ιστορικό παρελθόν μιας και παλιότερα έχει φιλοξενήσει αρκετούς διάσημους όπως τον James Dean, την Marilyn Monroe, τον Paul Newman. Και φυσικά ανάλογα της διαθεσιμότητας μπορείς να μείνεις σε ένα από αυτά τα δωμάτια (είπαμε όλα είναι business)! Φορτώνουμε την ασημένια βολίδα μας με νερά από το κοντινό 7-Eleven, φουλάρουμε το ντεπόζιτο και στο άψε σβήσε είμαστε στον Holywood Freeway (101) με κατεύθυνση προς τα νοτιοανατολικά της πόλης. Είναι Δευτέρα πρωί και ο δρόμος μας περνά ξυστά από το κέντρο της πόλης. Η προοπτική να μπλέξουμε στο παγκοσμίου φήμης μποτιλιάρισμα του Λ.Α. είναι αρκετή για να μας τρομοκρατήσει επί ώρα. Ευτυχώς όμως οι φόβοι διαλύονται και η ταχύτητά μας παραμένει καλή μέχρι βγούμε από τη κόλαση και να πάρουμε τον διαπολιτειακό San Bernardino Freeway (I10) προς τα ανατολικά. Για τα επόμενα 60 χλμ είμαστε χαλαροί και άνετοι και χαζεύουμε τα προάστια της μητρόπολης που αφήνουμε πίσω μας. Λίγο μετά το αεροδρόμιο του Ontario συναντάμε τον Ontario Freeway (I15) όπου θα τον ακολουθήσουμε αδιάλειπτα προς βορρά, μέχρι το Λας Βέγκας.
Η μέρα είναι ζεστή από πολύ νωρίς και έχει καλές προοπτικές να γίνει καυτή έως ανυπόφορη. Περνώντας ανάμεσα στα βουνά του San Bernardino, μπροστά μας ανοίγεται μια απέραντη πεδιάδα με λίγες εξάρσεις του εδάφους, είναι το νότιο όριο της ερήμου Μοχάβε. Ολόκληρη η έρημος εκτείνεται σε τέσσερις πολιτείες, κυρίως στην Καλιφόρνια και δευτερευόντως στην Νεβάδα, στην Αριζόνα και λίγο στη Γιούτα. Είναι η έρημος των αντιθέσεων μιας και υπάρχουν οροσειρές που φθάνουν τα 1500μ ύψος και υπάρχει και η Κοιλάδα του Θανάτου με το πιο χαμηλό σημείο στην Αμερική, 86μ κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Επίσης είναι η έρημος των ρεκόρ, με την υψηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία στον κόσμο, πάλι στην Κοιλάδα του Θανάτου, το 1913 με 56,7ΟC! Δυστυχώς, η παράκαμψη που απαιτείται για να δούμε το μοναδικό αυτό αξιοθέατο είναι πολύ μεγάλη οπότε επιλέγουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας πάνω στον Ι15.
Στα μισά περίπου της διαδρομής και αμέσως μετά το Barstow όπου υπάρχουν πολλές δυνατότητες ανεφοδιασμού (μέχρι και outlets υπάρχουν...καταμεσής της ερήμου!!) φθάνουμε στο μέρος που θα κάνουμε την πρώτη στάση του ταξιδιού. Πρόκειται για μια αυθεντική πόλη-φάντασμα της αμερικανικής δύσης, η Calico Ghost Town. Ιδρύθηκε το 1881 από περιπλανώμενους μεταλλωρύχους όταν στην ευρύτερη περιοχή βρέθηκε το μεγαλύτερο κοίτασμα ασημιού στην Καλιφόρνια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ανοίξουν πάνω από 500 ορυχεία ασημιού και ο πληθυσμός να φτάσει τους 3500 στην ακμή της πόλης. Καθώς όμως σταδιακά η τιμή του ασημιού έπεφτε, ο κόσμος αποχωρούσε προς αναζήτηση νέων ευκαιριών και το 1900 η πόλη ερήμωσε. Κανείς δεν ξανασχολήθηκε μαζί της μέχρι το 1950 οπότε κάποιος Walter Knott αγόρασε την πόλη και άρχισε να την επαναφέρει στην πρότερη κατάσταση. Κατάφερε να την αναγνωρίσει ως επίσημη πόλη-φάντασμα της εποχής του "silver rush" και εξασφάλισε έτσι τουριστική επισκεψιμότητα.
Η ώρα είναι μία το μεσημέρι και ο ήλιος που μεσουρανεί, πυρώνει ανελέητα το άγριο τοπίο γύρω μας. Η μικρή παράκαμψη από τον αυτοκινητόδρομο σίγουρα αξίζει τον κόπο. Εκ των προτέρων και πριν προχωρήσουμε στα ενδότερα του χωριού (πληρώνοντας 8$ έκαστος) δηλώνουμε τον απεριόριστο θαυμασμό μας για τους ανθρώπους που κάποτε έμειναν σε αυτή την περιοχή. Μπορούμε να φανταστούμε την καθημερινή τους αναμέτρηση με τα φυσικά στοιχεία, μπορούμε να εκτιμήσουμε το ιδιαίτερο μέταλλο που πρέπει να είχαν στην ψυχή τους για να επιβιώνουν αλλά ταυτόχρονα στα σύγχρονα μάτια μας φαίνεται τόσο παράλογος και άνισος αυτός ο αγώνας. Μπορεί το πλήθος των τουριστών και η φολκλόρ ατμόσφαιρα να δίνουν την εντύπωση ενός σικέ (αλλά καλοφτιαγμένου) σκηνικού, αλλά η αύρα αυτών των ακραίων ανθρώπων που κάποτε άγγιξαν τα σπλάχνα της γης τους είναι ακόμα εκεί.
Από κει και μετά, περνάμε από την καρδιά της Μοχάβε και η θερμοκρασία έχει πια ξεφύγει. Η ώρα είναι καλές 3.30 και το θερμόμετρο του αυτοκινήτου δείχνει 111 βαθμούς Fahreneit, όπερ σημαίνει43.9ºC. Το τοπίο γίνεται πιο άγριο και μονότονο αλλά ταυτόχρονα ακραία σαγηνευτικό. Οδηγώντας για περίπου μία ώρα η βλάστηση περιλαμβάνει πια και JoshuaTrees οπότε αποφασίζουμε πως μια μικρή παράκαμψη για να δούμε αυτά τα αλλόκοτα φυτά αξίζει τον κόπο. Φτάνοντας στην έξοδο προς Nipton Rd. βγαίνουμε από την εθνική και οδηγάμε σε επαρχιακή οδό που δεξιά και αριστερά είναι γεμάτη από αυτούς τους υπέροχους κάκτους.
Φτάνοντας στα σύνορα της Νεβάδα, ένα μεγαλοπρεπές...καζίνο, το Buffalo Bill's μας καλωσορίζει στην πολιτεία του τζόγου και της διασκέδασης. Η βλάστηση πια είναι ανύπαρκτη αλλά αυτό αντισταθμίζεται από τα θέρετρα-καζίνο που από δω και έπειτα φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Το να ζει κανείς καταμεσής της ερήμου είναι μια συνήθεια που δεν εξασφαλίζει μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα, παρά τα πλούσια κοιτάσματα πολύτιμων μετάλλων. Όταν έγινε αυτή η διαπίστωση περί τα 1900, ο πληθυσμός της μικρότερης πολιτείας της Αμερικής συρρικνωνόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Η κατάσταση σύντομα θα γινόταν μη αναστρέψιμη, ώσπου κάποιοι οραματιστές της εποχής μπροστά σε αυτή την απειλή διέκριναν και τη λύση: Να νομιμοποιήσουν ό,τι ήταν παράνομο στην γειτονική Καλιφόρνια. Περιττό να πούμε πόσο σοφή επιλογή έκαναν. Άλλωστε τα 39.000.000+ τουριστών κάθε χρόνο είναι αδιάψευστος μάρτυρας και αρωγός αυτής της ιστορικής απόφασης!
Λίγο έξω από το Λας Βέγκας αφήνουμε τον I-15 και παίρνουμε την South Las Vegas Blvd που κινείται παράλληλα και θα μας περάσει μέσα από την περιοχή των Καζίνο. Η διαδρομή είναι γεμάτη outlets, πολυτελή resorts και φυσικά καζίνο. Λίγο πριν το Mandalay Bay ξεκινά η λεωφόρος του τζόγου, η λεγόμενη "Strip" που περνάει μπροστά από τα μεγαθήρια καζίνο-ξενοδοχεία και τελειώνει 6.8 χλμ βόρεια , στο ύψους 350μ. Stratosphere Tower. Το ρολόι δείχνει 5.30 το απόγευμα και τα φώτα της πόλης δεν έχουν ανάψει ή για την ακρίβεια εμείς δεν τα βλέπουμε γιατί ως γνωστό τα φώτα του Λας Βέγκας από το 1950 και εντεύθεν δεν έχουν σβήσει ποτέ. Καλώς ήρθαμε λοιπόν στην Disneyland των ενηλίκων.
Θα μπορούσε κανείς να οδηγεί πάνω κάτω αυτά τα 7 χλμ. όλη την ημέρα, μόνο για να βλέπει τι μπορεί να σκαρφιστεί ο άνθρωπος όταν πρόκειται για τη διασκέδασή του. Ο κόσμος που κινείται είναι λιγοστός, σε αυτό δεν βοηθάει και η αποπνικτική ζέστη της ατμόσφαιρας. Όλοι έχουν βρει καταφύγιο σε κάποιο χλιδάτο εμπορικό, τζογάρουν στα καζίνο ή απλά χαλαρώνουν δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου τους περιμένοντας την βραδινή τους έξοδο. Στο τέλος σχεδόν της Strip μας περιμένει το ξενοδοχείο μας, το Hilton Grand Vacation Suites.
Μετά την απαραίτητη χαλάρωση στο δωμάτιο, είναι ώρα να περπατήσουμε πάνω στην Strip, με κατεύθυνση προς τα νότια της λεωφόρου. Η ώρα έχει φτάσει αισίως 8.30 και η ζέστη είναι παραπάνω από αισθητή. Στο πρώτο μαγαζί με σουβενίρ εφοδιαζόμαστε με νερό και συνεχίζουμε προς τα καζίνο με τα φώτα που δεν σβήνουν ποτέ. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς: To Circus Circus που διαθέτει και σκηνή τσίρκου, το Palazzo μαζί με το Venetian με τα περίφημα κανάλια όπου σε ξεναγούν γονδολιέρηδες, με το πιστό αντίγραφο της πλατείας του Αγίου Μάρκου και του παλατιού του Δόγη, με τη γέφυρα των Στεναγμών (όλα εσωτερικά). Το Treasure Island με το πειρατικό καράβι στην είσοδο και το Mirage με την έκρηξη ηφαιστείου κάθε μισή ώρα υπό τους ήχους ατμοσφαιρικής μουσικής. Το Caesars Palace με τα πανάκριβα εμπορικά καταστήματα και το υπέροχο αίθριο με τα αγάλματα και το Κολοσσαίο oπου εμφανίζεται η Celine Dion. To Flamingo με το καταφύγιο για εξωτικά πουλιά και ζώα όπου μπορείς να τα θαυμάσεις δωρεάν και το Bellagio με το φανταστικό σόου των σιντριβανιών του (όλοι το έχουμε θαυμάσει στο τέλος της ταινίας Ocean’s Eleven). Το Paris με τον πύργο του Άιφελ που έχει το μισό ύψος του κανονικού και την πιο ωραία θέα της Strip σε όλη την πόλη μέχρι το New York New York όπου τα δωμάτια του ξενοδοχείου είναι σε πιστά αντίγραφα των κτιρίων της Νέας Υόρκης.
Φώτο από Strip at night
Η ώρα πια είναι περασμένη. Όσο απίστευτα θεάματα και αν προσφέρει αυτή η πόλη, πρέπει να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο. Η αυριανή μέρα θα είναι εξίσου απαιτητική, το Grand Canyon μας περιμένει…
Last edited:
