ΗΠΑ I handled Vegas και όχι μόνο

[tania]

Το να φεύγεις από το Las Vegas, είναι κομματάκι ξενέρωτο, αλλά όταν αυτό γίνεται για να γνωρίσεις ένα νέο μέρος, τότε ok. Έπειτα από τρεις ημέρες στην τζογαδούπολη, πήραμε το λεωφορείο για Los Angeles. Η διαδρομή αυτή επρόκειτο να γίνει με IX αλλά για κάποιους λόγους τα σχέδια άλλαξαν.
Ο σταθμός της εταιρίας που ταξιδέψαμε ήταν κομματάκι απελπισία. Τίποτα δεν θύμιζε το Strip. "Δεν θέλω να έρθω να ζήσω μόνιμα στο Las Vegas", σημείωσα στο μυαλό μου και επιβιβάστηκα στο λεοφωρείο.

Η διαδρομή ασφαλώς δεν χάνει κάτι από την μαγεία της. Επί έξι ώρες ταξιδεύαμε μέσα στο ίδιο τοπίο, που κάποιος θα χαρακτήριζε μονότονο. Η ομορφιά της ερήμου έγκειται βέβαια ακριβώς εκεί, στην εικόνα αυτή την άχρωμη και επαναλαμβανόμενη, στην μοναξιά και την ερημιά που βγάζει. Ο χρόνος ήταν πολύς, αλλά με την κατάλληλη μουσική στο mp3 και με την φίλη μου στο διπλανό κάθισμα, πέρασε ευχάριστα.

Στο Los Angeles μας φιλεξένησε ο Misha, ρώσος στην καταγωγή. Περάσαμε δύο μέρες στην πόλη, την οποία όταν πρωτοαντίκρυσα, απογοητεύτηκα. Έτσι είναι το Hollywood; Βρώμικο με άστεγους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια; Αλλιώς το είχα στο μυαλό μου.

Ο Misha μας παρέλαβε και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην τεράαααααααστια πόλη. Πρώτος σταθμός η Venice Beach. Τουριστικό μέρος, στο οποίο περπατήσαμε βράδυ και λόγω χαμηλού φωτισμού δεν μπορέσαμε να δούμε την θάλλασα. Όχι καθαρός πεζόδρομος, πολλά μαγαζιά για φαγητό και καταστήματα με τουριστικά είδη, πολλοί τύποι με ράστα, πατίνια, skateboards κλπ και μία ταμπέλα που έλεγε ότι αν θέλεις να κάνεις bottox, μπορείς να χτυπήσεις το κουδούνι και να ανέβεις στον πάνω όροφο. Ακόμη δεν χρειάζομαι bottox, οπότε προσπέρασα την ταμπέλα.

Δεύτερος σταθμός η Santa Monica. Ωραία εμπειρία, αξίζει να πάει κανείς. Υπάρχει μια πολύ χαρακτηριστική αποβάθρα που εκτείνεται για πολλά μέτρα πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό και πάνω της έχει ένα πολύ ωραίο και φανταχτερό λούνα παρκ. "We have to make it till the end" είπε ο Misha και περπατήσαμε μέχρι το τελευταίο άκρο της αποβάθρας, εκεί που νομίζεις ότι πετάς και τα κύματα έρχονται κάτω από τα πόδια σου, ανακατεύοντας τεράστιους όγκους νερού. Δεν έχω ξαναδεί πιο μεγάλα και εντυπωσιακά κύματα.

Το δείπνο μας έλαβε χώρα σε ένα ινδικό εστιατόριο της Santa Monica και από τις γαστρονομικές εμπειρίες μου στις USA καταλήγω ότι στην Ινδία δεν θα έχω πρόβλημα με το φαγητό.

Η επόμενη μέρα ανήκε στα Universal Studios! Γουστάρω! Για την τιμή εισόδου θα σας γελάσω, θυμάμαι όμως ότι αγοράσαμε τα εισιτήρια μέσω Internet και είχαμε 10 δολλάρια έκπτωση. Εκεί είναι το ιδανικό μέρος για να νιώσεις πιτσιρίκι. Πραγματικά χάρηκα πολύ αυτή την εμπειρία!
Η μέρα στα Universal Studios ξεκίνησε με μια περιήγηση στα studios δημοφιλών ταινιών, η οποία γίνεται με τρενάκι. Έτσι, μας πήρε στο κατόπι ο ήρωας από το Ψυχώ, κρατώντας ένα μαχαίρι, ο καρχαρίας από την ταινία του Spielberg καταβρίχθησε έναν δύτη και μετά βγήκε από το νερό για να μας φάει κι εμάς, η θάλασσα άνοιξε στη μέση για να περάσουμε, είδαμε τα συντρίμια του αεροπλάνου από τον Πόλεμο των Κόσμων, εγκλωβιστήκαμε στα υπόγεια του μετρό την στιγμή που ο χώρος γύρω μας πλυμμήριζε και ένα άλλο βαγόνι έπεφτε με φόρα πάνω μας, περιηγηθήκαμε στην γειτονιά από το αγαπημένο μου σίριαλ Desperate Housewives και πολλά-πολλά άλλο. Ο ξεναγός στο τρενάκι μας ήταν πολύ αστείος και παραστατικός.
Έπειτα από το studio tour, σειρά είχαν τα υπόλοιπα happenings του πάρκου. Παρακολουθήσαμε show όπου μας εξηγούσανε πώς γίνονται τα ειδικά εφέ. Ανεβήκαμε στο τρενάκι του Jurrasic Park, από όπου βγήκαμε διασχίζοντας μια κατηφόρα 90 μοιρών. Επίσης, έπειτα από ώριμη σκέψη ανέβηκα στο τρένο της ταινίας Mummy. Θα μπορούσα να το είχα αποφύγει τώρα που το σκέφτομαι. Δεν θυμάμαι και πολλά να πω την αλήθεια, αφού κατά την διάρκεια της διαδρομής είχα κλειστά τα μάτια και επαναλάμβανα "είναι ψέμματα, είναι ψέμματα, μην φοβάσαι, δεν είναι αλήθεια". Θυμάμαι επίσης ότι τσίριζα επίτηδες γιατί οι τσιρίδες κατά κάποιον τρόπο με έκαναν να νιώθω καλύτερα, λες και έβγαινε από μέσα μου μια τεράστια ποσότητα έντασης. Τσίριζαν οι υπόλοιποι, τσίριζα κι εγώ, μετά από λίγα λεπτά τελείωσε το μαρτύριο.
Η καλύτερη εμπειρία βέβαια στα Universal Studios ήταν η ευκαιρία που είχαμε να δούμε 3D και 4D ταινίες. Το 3D movie ήταν με του Simpsons, όπου ανέβαινες σε ένα τρενάκι και η ταινία προβαλόταν τριγύρω σου. Την παρακολουθούσες χωρίς να φοράς γυαλιά. Ήταν απίστευτα αληθοφανές. Το κάθισμα κουνιόταν και ήσουν πραγματικά μέσα στο τρισδιάστατο περιβάλλον. Νόμιζες ότι πραγματικά τρέχεις σε πολύ απότομες ράγες, ότι ανοίγει η μικρή κόρη Simpson το στόμα της και σε καταβροχθίζει και άλλα τέτοια.
Η 4D εμπειρία περιελάμβανε μια ταινία με τον Shrek. Εκεί φορέσαμε ειδικά γυαλιά, καθίσαμε πάλι σε καθίσματα που κουνιόντουσαν και απολάυσαμε το θέαμα. Αποκτάς το αίσθημα ότι οι ήρωες βγαίνουν από την οθόνη και έρχονται ακριβώς μπροστά από την μύτη σου, αφού ξεγελιέσαι και απλώνεις το χέρι σου για να τους πιάσεις. Και έχει πολλά ενδιαφέροντα τρικ. Φτερνίζεται ο γάιδαρος και σου έρχεται νερό στο πρόσωπο. Οδηγούν την άμαξα οι ήρωες και το κάθισμά σου τραντάζεται λες και καλπάζεις κι εσύ.
Στα ωραία θεάματα των Universal Studios συγκαταλλέγεται και το WaterWorld, ένα ωραίο show, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία.

Μετά από τα Studios σειρά είχε το Beverly Hills για να δούμε κι εμείς οι φτωχοί και ταπεινοί άνθρωποι που ζουν οι αστέρες της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ακολούθησε επίσκεψη στο Kodak Theater, το οποίο θα έχετε ακούσει βέβαια ότι δεν είναι κάτι το ιδιαιτέρως εντυπωσιακό. Πιθανόν τις ημέρες που δίνονται τα Oscar να είναι πιο ωραίο. Περπατήσαμε λίγο και στον δρόμο μπροστά, όπου είδαμε πολλά από τα αστέρια που κοσμούν το πεζοδρόμιο και φέρουν τα ονόματα ηθοποιών.

Ο Misha μας πήγε και στο αστεροσκοπείο το οποίο υπάρχει στην κορυφή ενός λόφου στο Los Angeles και το οποίο για τους λάτρεις του είδους είναι πάρα πολύ καλό και αξίζει επίσκεψη. Σε μικρή απόσταση, πάνω σε έναν λόφο βλέπαμε και την περίφημη αναγραφή Hollywood με τα άσπρα γράμματα που όλοι ξέρουμε από τις φωτογραφίες.

Η μέρα έκλεισε σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο, επίσης πολύ αγαπημένο. Ωραία κουζίνα, ωραία ποτά, ωραία παρέα. Η επιστροφή στο σπίτι του Misha ήταν μόνο για κάποιες ώρες. Προλάβαμε να κοιμηθούμε λίγο και στις 3 το πρωί είχαμε κλείσει ένα πουλμανάκι που ήρθε και μας παρέλαβε για να μας πάει στο αεροδρόμιο.

Συμπέρασμα: Η φιλοξενία του Misha ήταν πολύ καλή, τα Universal Studios ήταν πολύ διασκεδαστικά, αλλά δεν θα με πειράξει και να μην ξαναπάω στο Los Angeles.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

First Προηγούμενη 4 of 4

Go to chapter

Go

[marydim]

Και εμάς μας αρέσει να διαβάζουμε tania.
Περιμένουμε τη συνέχεια του ταξιδιού.

 

[ΕΡΣΗ]

Τι ωραια! Να μας πεις και για το Providence!

 

[tania]

Vegas!!!

Φυσικά! Για όλες τις πόλεις θα σας πω. Θα ξεκινήσω από αυτή που με θάμπωσε όμως, η οποία δεν είναι άλλη από το Las Vegas . . .
Αναρωτιέμαι ξέρετε τι μπορώ να πω για το Las Vegas. Κολοκύθια. Το μόνο που είδα ήταν το Strip, επομένως ειλικρινά δεν ξέρω πώς είναι η πόλη στ’ αλήθεια. Και αυτό συνέβη επειδή το Strip μας πήρε τα μυαλά. Μέναμε στο Luxor (www.luxor.com), το οποίο πραγματικά δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε έχω δει έως σήμερα σε ξενοδοχείο και το οποίο έχει σχήμα πυραμίδας. Για να μπορούμε να μετακινούμαστε μέσα στο ξενοδοχείο, μας έδωσαν χάρτη, έτσι για να πάρετε μια ιδέα του μεγέθους. Προσγειωθήκαμε με την Αγγελική νύχτα στην πόλη, έπειτα από μία βαρετή πτήση διάρκειας 6 ωρών και το πρώτο που αντικρίσαμε στο αεροδρόμιο της πόλης ήταν μια σειρά από κουλοχέρηδες. Σημειώστε παρακαλώ πως στις ενδοαμερικάνικες πτήσεις, όχι μόνο σε αφήνουν να ψοφήσεις από την πείνα, αλλά σου χρεώνουν και τις αποσκευές. Έδωσα 80 δολάρια μόνο για να μεταφέρω τις βαλίτσες μου, γαμώ τις χρεώσεις μου, γαμώ!

Η πυραμίδα μας όπως και όλο το Strip άστραφτε στα μάτια μας. Αφού κάναμε το check in αρχίσαμε να ψάχνουμε το δωμάτιό μας. Εδώ το δωμάτιο, εκεί το δωμάτιο, πουθενά το δωμάτιο. Όλη την πυραμίδα γυρίσαμε και τελικά έπειτα από δοκιμή διαφορετικών ασανσέρ το βρήκαμε το ρημάδι. Λίγο πριν αρχίσει να αποσυντίθεται το πτώμα μου, πρόλαβα και σωριάστηκα στο τεράστιο κρεβάτι μου.
Την άλλη μέρα εγώ λόγω jet lang ξύπνησα χαράματα και παρίστανα την κουκουβάγια. Μόλις σηκώθηκε και η φιλενάδα μου και σουλουπωθήκαμε πήγαμε για ένα super πρωινό γεύμα στο Luxor cafe. Να αναφέρω εδώ ότι παντού στην Αμερική συναντούσα τεράστιες ουρές, καμία όμως δεν με έκανε να δυσανασχετήσω, λόγω του ότι ο κόσμος κινούνταν πολύ γρήγορα. Αφού φάγαμε έφτασε η ώρα για την βόλτα στα ξενοδοχεία του Strip. Πολλοί λένε ότι το Las Vegas είναι κιτς. Μα ασφαλώς και είναι. Αλλά είναι πολύ ωραίο!
Το Excaliber είναι φτιαγμένο σαν κάστρο παραμυθιού. Το New York, New York θυμίζει σύμπλεγμα από ουρανοξύστες και εξωτερικά έχει αντίγραφο του αγάλματος της ελευθερίας. Περιτριγυρίζεται από ένα roler coaster και μπορείς από πολύ μακριά να ακούσεις τις τσιρίδες όσων επιβαίνουν σε αυτό. No mercy, που λέει και ο πατέρας μου. Όποιος ανεβαίνει εκεί, τα θέλει και τα παθαίνει και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου
Το Venetian διασχίζεται από κανάλια στα οποία μπορείς να κάνεις βόλτα με γόνδολες. Το Paris έχει αντίγραφο του πύργου του Άιφελ στο εξωτερικό του ενώ εσωτερικά σου δίνει την αίσθηση ότι περπατάς κάτω από τον παριζιάνικο ουρανό. Το καλύτερο ξενοδοχείο λέγεται πως είναι το Ceazar’s Palace, οπότε το επισκεφτήκαμε και αυτό. Διαθέτει μέχρι και αντίγραφο της Fontana Di Trevi αλλά και αντίγραφο του Κολοσσαίου, στο οποίο την συγκεκριμένη περίοδο έδινε shows η λατρεμένη τραγουδίστρια σύμβολο του μαξιμαλισμού, Cher. Σας μιλάω πραγματικά, το κιτς στο μεγαλείο του, αλλά μου άρεσε πολύ όλο αυτό το πράγμα που έβλεπα.
Στα shows του Las Vegas, πρέπει να κατατάξετε τα σιντριβάνια του Bellagio. Κάθε μισή ώρα, η μουσική συντονίζεται με το νερό και δημιουργείται ένα υπέροχο θέαμα. Με την φιλενάδα μου επισκεφτήκαμε και το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Madame Tussauds, όπου είχα την ευκαιρία να φωτογραφηθώ με τον Larry King, τον Obama και την Cameron Diaz. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως είχαν κέρινο ομοίωμα της sexy αρχικουνέλας που έχει ο ιδιοκτήτης του PlayBoy στην πολυτελή του βίλα. Las Vegas είναι αυτό!
Δεν ανέφερα τα καζίνο και κάτι τέτοιο θα ήταν σημαντική παράλειψη. Στο ισόγειο κάθε ξενοδοχείου υπάρχει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ καζίνο, το οποίο λειτουργεί μέρα νύχτα. Πραγματικά όποια ώρα και αν πας, υπάρχει κόσμος εκεί που κάθεται με ένα πούρο και τζογάρει. Δοκιμάσαμε και εμείς την τύχη μας! Πιάσαμε από έναν κουλοχέρη και πατούσαμε το κουμπί, βλέποντας σε κάθε χτύπημα τα χρήματά μας να χάνονται. Βέβαια, η Αγγελική κέρδισε ένα δολάριο!!!!! Γεια σου ρε Αγγελική, τζογαδόρα!!!!!
Στο Las Vegas έχουν μεγάλη φήμη τα shows. Πήγαμε λοιπόν με την φίλη μου στο show του Chris Angel, ο οποίος στο Las Vegas είναι ο αντίστοιχος Ρουβάς της Ελλάδος. Μέχρι και διαγωνισμό κάνανε για να κερδίσεις το αμάξι του, ενώ στην έκθεση κέρινων ομοιωμάτων που προανέφερα υπήρχε και δικό του άγαλμα. Ας αναφέρω ότι ο Chris Angel είναι έλληνας και δίνει ένα show με τίτλο «beLIEve», βασισμένο εξολοκλήρου σε illusions. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Αφήστε που μου κέντρισε την περιέργεια. Αλήθεια, εγώ πώς μπορώ να γίνω ταχυδακτυλουργός και να μάθω πώς γίνονται όλα αυτά τα κόλπα; Όποιος ξέρει, να μου πει παρακαλώ πολύ.
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να παραλείψω να αναφερθώ στην έκθεση Bodies (http://www.bodiestheexhibition.com/), την οποία είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο Luxor. Η έκθεση αυτή είχε έρθει στην Ελλάδα πριν κάποιους μήνες, δυστυχώς όμως δεν είχα καταφέρει να πάω στην Αθήνα και να την δω. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν είδα να την διαφημίζουν στο ξενοδοχείο. Πρόκειται για μία έκθεση με αληθινά ανθρώπινα σώματα και αληθινά ανθρώπινα όργανα. Η Αγγελική που δεν είναι πολύ της . . . ωμής ιατρικής προτίμησε μία βόλτα με αερόστατο πάνω από το διπλανό ξενοδοχείο και εμένα με άφησε να περιφέρομαι ανάμεσα με καρδιές, σπονδυλικές στήλες, εντεράκια, μωρά που είχαν προκύψει από αποβολές και πτώματα κινέζων. Πραγματικά, έφυγα πιο μορφωμένη από την έκθεση αυτή, έχοντας μία πολύ καλή εικόνα για το πόσο μοναδικά λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα.
Η εκδρομή στο Grand Canyon συμπλήρωσε αυτές τις δύο ημέρες στο Las Vegas. Είναι το επόμενο που θα σας διηγηθώ. Θα σας αναφέρω και ό,τι θυμάμαι για το κόστος: 300 δολάρια ένα δίκλινο δωμάτιο (τα κρεβάτια ήταν τεράστια) για τρεις νύχτες, 38 δολάρια το show του Chris Angel (η κανονική τιμή ήταν 170 δολάρια για την θέση που είχαμε εμείς, απλά επειδή ήταν ημέρα του ThanksGiving πετύχαμε μία προσφορά), 22-28 δολάρια το κάθε γεύμα, 20 δολάρια η είσοδος στα κέρινα ομοιώματα (με εκπτωτικό κουπόνι), 28 δολάρια η είσοδος στο Bodies (με εκπτωτικό κουπόνι), 38 δολάρια η βόλτα της Αγγελικής με το αερόστατο.

 

[Pandora]

Ωραία ιστορία προδιαγράφεται !

Σ΄ακολουθώ...

 

[ioanna karagianni]

Ωραία ιστορία Τάνια, χλιδάτη. Εξισορροπεί και τις άγριες νύχτες και μέρες του GTS. Έτσι έχουμε από όλα, πολυτέλεια και κιτς στην Αμερική, περιπέτεια και φυσική ομορφιά στην Αφρική.

 

[go2dbeach]

Πολυ ωραια η διηγηση Tania , περιμενω τη συνεχεια!!

 

[anny]

Σημειώστε παρακαλώ πως στις ενδοαμερικάνικες πτήσεις, όχι μόνο σε αφήνουν να ψοφήσεις από την πείνα, αλλά σου χρεώνουν και τις αποσκευές. Έδωσα 80 δολάρια μόνο για να μεταφέρω τις βαλίτσες μου, γαμώ τις χρεώσεις μου, γαμώ!

Πάντως, στην πτήση που βρέθηκα εγώ πριν από μερικά χρόνια, δεν ψοφήσαμε καθόλου της πείνας. Από Σικάγο για Λας Βέγκας, μας σέρβιραν κάτι τεράστια για τα δεδομένα αεροπλάνου burgers με αναψυκτικό και γκοφρετίτσα. Δε θυμάμαι ποιά συνεργαζόμενη με τη Lufthansa αμερικάνικη εταιρεία ήταν.

 

[Dorotija]

Αναρωτιέμαι ξέρετε τι μπορώ να πω για το Las Vegas. Κολοκύθια. Το μόνο που είδα ήταν το Strip, επομένως ειλικρινά δεν ξέρω πώς είναι η πόλη στ’ αλήθεια.

Δεν έχω περάσει ποτέ τον Ατλαντικό (ως εκ τούτου δεν έχω πάει και στο Λας Βέγκας) ωστόσο έχω την αίσθηση πως το Las Vegas ΕΙΝΑΙ το Strip... Δεν νομίζω ότι υπάρχουν στην πόλη αυθεντικές γωνιές και μυστικά κρυμμένα...

 

[tania]

Δεν έχω περάσει ποτέ τον Ατλαντικό (ως εκ τούτου δεν έχω πάει και στο Λας Βέγκας) ωστόσο έχω την αίσθηση πως το Las Vegas ΕΙΝΑΙ το Strip... Δεν νομίζω ότι υπάρχουν στην πόλη αυθεντικές γωνιές και μυστικά κρυμμένα...

Να σου πω, από μία άποψη έχεις δίκιο. Από την άλλη όμως με προβλημάτισε πάρα πολύ την ημέρα που φεύγαμε από το Las Vegas, αυτό που είδα στον σταθμό λεωφορείων που βρέθηκα. Επρόκειτο να ταξιδέψουμε με την φιλενάδα μου από το Las Vegas στο Los Angeles με ΙΧ, αλλά για τεχνικούς λόγους, αναγκαστήκαμε να τρέχουμε πρωί-πρωί στα ΚΤΕΛ. Σου μιλάω για βρωμιά και δυσωδία. Καμία σχέση με αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου στο Strip. Κόσμος ντυμένος φτωχικά και ένα λεωφορείο βρώμικο και παλιό.

Βέβαια, η διαδρομή μέσα στην έρημο δεν έχασε σε τίποτα από την ομορφιά της, όπως και να ταξιδεύεις, ήταν εμπειρία σημαντική για εμένα ούτως ή άλλως.

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ ωραια! Για παμε και παρα κατω! Εχει ενδιαφερον το θεμα!

 

[tania]

Το Grand - εντελώς grand - Canyon

Ασφαλώς και μου αρέσει να ταξιδεύω γενικά, αλλά όπως όλοι μας, έτσι κι εγώ έχω στο μυαλό μου μια μικρή λίστα από προορισμούς που είναι όνειρο ζωής να τους επισκεφτώ. Το Grand Canyon υπήρχε στο μυαλό μου σαν κάτι εντελώς μακρινό και άπιαστο, οπότε το πρωί που ξύπνησα στο ξενοδοχείο του Las Vegas, γνωρίζοντας ότι σε τρεις ώρες θα έβλεπα το Μεγάλο Φαράγγι είπα στον εαυτό μου: "Κούκλα άσε τις υψοφοβίες στην άκρη. Έφτασε η ώρα".
Οι διακοπές ασφαλώς σημαίνουν ξεκούραση οπότε είχαμε κλείσει μέσω Internet ένα πακέτο για εκδρομή στις 10:30. Είχαμε χρόνο να φάμε με την ησυχία μας και μετά να μεταφερθούμε στο διπλανό ξενοδοχείο Excalibeur απ' όπου μας είχαν ενημερώσει ότι θα ερχόταν το λεοφωρειάκι να μας πάρει. Μια πολυεθνική παρέα λοιπόν - και μια οικογένεια Ινδών στο team - ξεκινήσαμε για το άεροδρόμιο από όπου με ένα 8θέσιο αεροπλανάκι θα πηγαίναμε στην Αριζόνα.
Τα αεροπλάνα που αντίκρυσα με ξένισαν. Τόσο δα μικρούτσικα. Ανεβήκαμε πάνω, δεθήκαμε, η πιλότος πήρε φόρα και βζζζζζζζζζζζζ.... απογειωθήκαμε. Το τοπίο ήταν ξερό - έρημος γαρ - πλην ενός φράγματος που είδαμε. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα την πτήση για Αριζόνα μιας και το ρημάδι ΚΟΥΝΟΥΣΕ τόσο που μου γυρνούσε το στομάχι ανάποδα. Η Ινδή της παρέας είχε και το μωρό της μαζί το οποίο εν μέσω κουνημάτων είχε το μπιμπερό και το τάιζε. Το λυπήθηκα το καημένο το μικρό.

Έπειτα από τρία τέταρτα περίπου φάνηκε η τεράστια σχισμή στο έδαφος. Πλησιάζαμε και το άνοιγμα φαινόταν όλο και μεγαλύτερο. Μόλις προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο περίμενα ότι θα νιώθω ανακούφιση,πράγμα που δεν έγινε, αφού η εικόνα με έκανε να νιώθω κάπως αμήχανα. Ήμουν ένας μικρός, τόσος δα άνθρωπος, κοντά σε ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο. Έχω βρεθεί μέσα σε μεγάλα μνημεία, όπως ο Άγιος Πέτρος στο Βατικανό, αλλά αυτό το πράγμα ήταν κάτι διαφορετικό. Πήραμε με την Angelika το λεοφωρείο και επισκεφτήκαμε δύο σημεία του Grand Canyon. Το ένα είναι το περίφημο Eagle Point όπου υπάρχει το δημοφιλές SkyWalk, ένα πέταλο με γυάλινο πάτωμα ππου κρέμεται πάνω από το φαράγγι. Η φιλενάδα μου το επισκέφτηκε, εγώ όχι. Είπαμε, θα καταπολεμήσουμε την υψοφοβία, αλλά ας μην πάθουμε και καρδιακό στην Αριζόνα. Κάθισα κάπου στην άκρη και κοίταζα το τοπίο. Λυπάμαι που θα το γράψω αυτό, είναι δύσκολο να σας το περιγράψω. Το ύψος είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και η χαράδρα είναι φοβερά απότομη, λες και την έκοψες με μαχαίρι. Το έδαφος έχει την κανονική επίπεδη μορφή του και σε ένα σημείο . . . τίποτα. Κόβεται και μετά το χάος. Επιβλητικό, καθηλωτικό, απίστευτο. Επισκεφτήκαμε και ένα άλλο σημείο όπου υπάρχει ένα παλιό εργοτάξιο. Επίσης εντυπωσιακό και προσφέρει ωραία θέα στο ποτάμι που διασχίζει το Φαράγγι, το Colorado river.
Η επιστροφή στο αεροδρόμιο έπρεπε να γίνει έγκαιρα διότι μας περίμενε το ελικόπτερο για μια συναρπαστική "βουτιά" σε ένα από τα πιο υπέροχα σημεία του πλανήτη! Ανεβήκαμε, δεθήκαμε, βάλαμε τα ακουστικά, εγώ με την φιλενάδα μου μπροστά, έχοντας πλήρη θέα και οι Ινδοί από πίσω, με το μωρό αγγαλιά. Είναι σαφές βέβαια, ότι το γυαλί που υπάρχει εξ΄ολοκλήρου στο μπροστινό μέρος του ελικοπτέρου σου δημιουργεί ένα άισθημα, πώς να το πώ τώρα, ότι πετάς να το πώ, ότι πέφτεις να το πω, ότι θα σου φύγει η ψυχή να το πω, πώς να το πω τώρα. Ναι, έτσι θα το πω. Σου δημιουργεί ένα αίσθημα δέους. Το ελικόπτερο παίρνει ύψος και αρχίζει να πλησιάζει στην χαράδρα λοιπόν.

Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι: Έκανα καλά που ήρθα εδώ; Το ελικόπτερο πλησιάζει κι άλλο στην χαράδρα. Μήπως να πήγαινα ένα ταξίδι στην Χαλκιδική; Γιατί δηλαδή άσχημη είναι η Χαλκιδική; Το ελικόπτερο μπαίνει μέσα στην χαράδρα και είναι η ώρα που διαπιστώνεις το ύψος πάνω στο οποίο κρέμεσαι. Ε, εκεί, κάνεις ότι σε φωτίσει, γουρλώνεις τα μάτια, πιάνεις το χέρι της φιλενάδας σου και το σφίγγεις και λες στο εαυτό σου: Κακώς δεν πιστεύω σε θεούς και θρησκείες, αν πέσουμε τώρα θα έχω καμιά ελπίδα να πάω στον παράδεισο;
Και μετά λες: "΄Σύνελθε κούκλα, μια φορά έρχεσαι εδώ, ζήσ'το!" Ένιωθα ότι ήμουν σε ντοκυμαντέρ. Το ελικόπτερο, ένα τόσο δα πραγματάκι, πνιγμένο μέσα στα βράχια και επιβλητικά και δυσθεώρατα ύψη του Μεγάλου Φαρραγιού. Είμαι ευγνώμων που είχα αυτήν την εμπειρία στην ζωή μου. Θα την θυμάμαι για πάντα.
Ακολούθησε η προσγείωση στο ποτάμι, στον πάτο του Grand Canyon. Όμορφη βόλτα, ωραία θέα του Φαραγγιού από την βάση του και συμπαθέστατος και εξυπηρετικότατος ασιάτης ξεναγός. Του αφήσαμε tip, αφού όλη την ώρα μας τράβαγε φωτογραφίες.
Ακολούθησε η ανάβαση στο Φαράγγι, επίσης με το ελικόπτερο και μια μικρή βόλτα στο gift shop για να πάρω ένα δώρο στον πατέρα μου. Του πήρα μια διακοσμητική ινδιάνικη μπότα για το κτήμα του, έτσι να μπαίνει στο κλίμα της Άγριας Δύσης. Αυτό που είχε πολλή πλάκα, ήταν το ότι μας έδωσαν πιστοποιητικά της επίσκεψής μας στο Μεγάλο Φαράγγι. Αμερικανιά αλλά είχε πολλή φάση! "Αυτό το πιστοποιητικό μπορούμε να το βάλουμε και στο βιογραφικό μας;", ρώτησα την φιλενάδα μου πριν ανεβούμε στο 8θέσιο αεροπλανάκι για την επιστροφή στο Las Vegas και σκάσαμε στα γέλια.
Συμπερασματικά: Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για τα 300 δολλάρια που έδωσα για την ημερήσια εκδρομή. Αν ποτέ βρεθείτε σε εκείνο το σημείο του πλανήτη, να διαλέξετε οπωσδήποτε ξενάγηση με το ελικόπτερο. Αν δεν τον είχα κάνει, θα είχα χάσει πολύ μεγάλο μέρος από την μαγεία του τόπου αυτού.