tania
Member
- Μηνύματα
- 203
- Likes
- 179
- Επόμενο Ταξίδι
- δεν ξέρω!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Το επόμενο ταξίδι
Ασφαλώς και μου αρέσει να ταξιδεύω γενικά, αλλά όπως όλοι μας, έτσι κι εγώ έχω στο μυαλό μου μια μικρή λίστα από προορισμούς που είναι όνειρο ζωής να τους επισκεφτώ. Το Grand Canyon υπήρχε στο μυαλό μου σαν κάτι εντελώς μακρινό και άπιαστο, οπότε το πρωί που ξύπνησα στο ξενοδοχείο του Las Vegas, γνωρίζοντας ότι σε τρεις ώρες θα έβλεπα το Μεγάλο Φαράγγι είπα στον εαυτό μου: "Κούκλα άσε τις υψοφοβίες στην άκρη. Έφτασε η ώρα".
Οι διακοπές ασφαλώς σημαίνουν ξεκούραση οπότε είχαμε κλείσει μέσω Internet ένα πακέτο για εκδρομή στις 10:30. Είχαμε χρόνο να φάμε με την ησυχία μας και μετά να μεταφερθούμε στο διπλανό ξενοδοχείο Excalibeur απ' όπου μας είχαν ενημερώσει ότι θα ερχόταν το λεοφωρειάκι να μας πάρει. Μια πολυεθνική παρέα λοιπόν - και μια οικογένεια Ινδών στο team - ξεκινήσαμε για το άεροδρόμιο από όπου με ένα 8θέσιο αεροπλανάκι θα πηγαίναμε στην Αριζόνα.
Τα αεροπλάνα που αντίκρυσα με ξένισαν. Τόσο δα μικρούτσικα. Ανεβήκαμε πάνω, δεθήκαμε, η πιλότος πήρε φόρα και βζζζζζζζζζζζζ.... απογειωθήκαμε. Το τοπίο ήταν ξερό - έρημος γαρ - πλην ενός φράγματος που είδαμε. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα την πτήση για Αριζόνα μιας και το ρημάδι ΚΟΥΝΟΥΣΕ τόσο που μου γυρνούσε το στομάχι ανάποδα. Η Ινδή της παρέας είχε και το μωρό της μαζί το οποίο εν μέσω κουνημάτων είχε το μπιμπερό και το τάιζε. Το λυπήθηκα το καημένο το μικρό.
Έπειτα από τρία τέταρτα περίπου φάνηκε η τεράστια σχισμή στο έδαφος. Πλησιάζαμε και το άνοιγμα φαινόταν όλο και μεγαλύτερο. Μόλις προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο περίμενα ότι θα νιώθω ανακούφιση,πράγμα που δεν έγινε, αφού η εικόνα με έκανε να νιώθω κάπως αμήχανα. Ήμουν ένας μικρός, τόσος δα άνθρωπος, κοντά σε ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο. Έχω βρεθεί μέσα σε μεγάλα μνημεία, όπως ο Άγιος Πέτρος στο Βατικανό, αλλά αυτό το πράγμα ήταν κάτι διαφορετικό. Πήραμε με την Angelika το λεοφωρείο και επισκεφτήκαμε δύο σημεία του Grand Canyon. Το ένα είναι το περίφημο Eagle Point όπου υπάρχει το δημοφιλές SkyWalk, ένα πέταλο με γυάλινο πάτωμα ππου κρέμεται πάνω από το φαράγγι. Η φιλενάδα μου το επισκέφτηκε, εγώ όχι. Είπαμε, θα καταπολεμήσουμε την υψοφοβία, αλλά ας μην πάθουμε και καρδιακό στην Αριζόνα. Κάθισα κάπου στην άκρη και κοίταζα το τοπίο. Λυπάμαι που θα το γράψω αυτό, είναι δύσκολο να σας το περιγράψω. Το ύψος είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και η χαράδρα είναι φοβερά απότομη, λες και την έκοψες με μαχαίρι. Το έδαφος έχει την κανονική επίπεδη μορφή του και σε ένα σημείο . . . τίποτα. Κόβεται και μετά το χάος. Επιβλητικό, καθηλωτικό, απίστευτο. Επισκεφτήκαμε και ένα άλλο σημείο όπου υπάρχει ένα παλιό εργοτάξιο. Επίσης εντυπωσιακό και προσφέρει ωραία θέα στο ποτάμι που διασχίζει το Φαράγγι, το Colorado river.
Η επιστροφή στο αεροδρόμιο έπρεπε να γίνει έγκαιρα διότι μας περίμενε το ελικόπτερο για μια συναρπαστική "βουτιά" σε ένα από τα πιο υπέροχα σημεία του πλανήτη! Ανεβήκαμε, δεθήκαμε, βάλαμε τα ακουστικά, εγώ με την φιλενάδα μου μπροστά, έχοντας πλήρη θέα και οι Ινδοί από πίσω, με το μωρό αγγαλιά. Είναι σαφές βέβαια, ότι το γυαλί που υπάρχει εξ΄ολοκλήρου στο μπροστινό μέρος του ελικοπτέρου σου δημιουργεί ένα άισθημα, πώς να το πώ τώρα, ότι πετάς να το πώ, ότι πέφτεις να το πω, ότι θα σου φύγει η ψυχή να το πω, πώς να το πω τώρα. Ναι, έτσι θα το πω. Σου δημιουργεί ένα αίσθημα δέους. Το ελικόπτερο παίρνει ύψος και αρχίζει να πλησιάζει στην χαράδρα λοιπόν.
Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι: Έκανα καλά που ήρθα εδώ; Το ελικόπτερο πλησιάζει κι άλλο στην χαράδρα. Μήπως να πήγαινα ένα ταξίδι στην Χαλκιδική; Γιατί δηλαδή άσχημη είναι η Χαλκιδική; Το ελικόπτερο μπαίνει μέσα στην χαράδρα και είναι η ώρα που διαπιστώνεις το ύψος πάνω στο οποίο κρέμεσαι. Ε, εκεί, κάνεις ότι σε φωτίσει, γουρλώνεις τα μάτια, πιάνεις το χέρι της φιλενάδας σου και το σφίγγεις και λες στο εαυτό σου: Κακώς δεν πιστεύω σε θεούς και θρησκείες, αν πέσουμε τώρα θα έχω καμιά ελπίδα να πάω στον παράδεισο;
Και μετά λες: "΄Σύνελθε κούκλα, μια φορά έρχεσαι εδώ, ζήσ'το!" Ένιωθα ότι ήμουν σε ντοκυμαντέρ. Το ελικόπτερο, ένα τόσο δα πραγματάκι, πνιγμένο μέσα στα βράχια και επιβλητικά και δυσθεώρατα ύψη του Μεγάλου Φαρραγιού. Είμαι ευγνώμων που είχα αυτήν την εμπειρία στην ζωή μου. Θα την θυμάμαι για πάντα.
Ακολούθησε η προσγείωση στο ποτάμι, στον πάτο του Grand Canyon. Όμορφη βόλτα, ωραία θέα του Φαραγγιού από την βάση του και συμπαθέστατος και εξυπηρετικότατος ασιάτης ξεναγός. Του αφήσαμε tip, αφού όλη την ώρα μας τράβαγε φωτογραφίες.
Ακολούθησε η ανάβαση στο Φαράγγι, επίσης με το ελικόπτερο και μια μικρή βόλτα στο gift shop για να πάρω ένα δώρο στον πατέρα μου. Του πήρα μια διακοσμητική ινδιάνικη μπότα για το κτήμα του, έτσι να μπαίνει στο κλίμα της Άγριας Δύσης. Αυτό που είχε πολλή πλάκα, ήταν το ότι μας έδωσαν πιστοποιητικά της επίσκεψής μας στο Μεγάλο Φαράγγι. Αμερικανιά αλλά είχε πολλή φάση! "Αυτό το πιστοποιητικό μπορούμε να το βάλουμε και στο βιογραφικό μας;", ρώτησα την φιλενάδα μου πριν ανεβούμε στο 8θέσιο αεροπλανάκι για την επιστροφή στο Las Vegas και σκάσαμε στα γέλια.
Συμπερασματικά: Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για τα 300 δολλάρια που έδωσα για την ημερήσια εκδρομή. Αν ποτέ βρεθείτε σε εκείνο το σημείο του πλανήτη, να διαλέξετε οπωσδήποτε ξενάγηση με το ελικόπτερο. Αν δεν τον είχα κάνει, θα είχα χάσει πολύ μεγάλο μέρος από την μαγεία του τόπου αυτού.
Οι διακοπές ασφαλώς σημαίνουν ξεκούραση οπότε είχαμε κλείσει μέσω Internet ένα πακέτο για εκδρομή στις 10:30. Είχαμε χρόνο να φάμε με την ησυχία μας και μετά να μεταφερθούμε στο διπλανό ξενοδοχείο Excalibeur απ' όπου μας είχαν ενημερώσει ότι θα ερχόταν το λεοφωρειάκι να μας πάρει. Μια πολυεθνική παρέα λοιπόν - και μια οικογένεια Ινδών στο team - ξεκινήσαμε για το άεροδρόμιο από όπου με ένα 8θέσιο αεροπλανάκι θα πηγαίναμε στην Αριζόνα.
Τα αεροπλάνα που αντίκρυσα με ξένισαν. Τόσο δα μικρούτσικα. Ανεβήκαμε πάνω, δεθήκαμε, η πιλότος πήρε φόρα και βζζζζζζζζζζζζ.... απογειωθήκαμε. Το τοπίο ήταν ξερό - έρημος γαρ - πλην ενός φράγματος που είδαμε. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα την πτήση για Αριζόνα μιας και το ρημάδι ΚΟΥΝΟΥΣΕ τόσο που μου γυρνούσε το στομάχι ανάποδα. Η Ινδή της παρέας είχε και το μωρό της μαζί το οποίο εν μέσω κουνημάτων είχε το μπιμπερό και το τάιζε. Το λυπήθηκα το καημένο το μικρό.
Έπειτα από τρία τέταρτα περίπου φάνηκε η τεράστια σχισμή στο έδαφος. Πλησιάζαμε και το άνοιγμα φαινόταν όλο και μεγαλύτερο. Μόλις προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο περίμενα ότι θα νιώθω ανακούφιση,πράγμα που δεν έγινε, αφού η εικόνα με έκανε να νιώθω κάπως αμήχανα. Ήμουν ένας μικρός, τόσος δα άνθρωπος, κοντά σε ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο. Έχω βρεθεί μέσα σε μεγάλα μνημεία, όπως ο Άγιος Πέτρος στο Βατικανό, αλλά αυτό το πράγμα ήταν κάτι διαφορετικό. Πήραμε με την Angelika το λεοφωρείο και επισκεφτήκαμε δύο σημεία του Grand Canyon. Το ένα είναι το περίφημο Eagle Point όπου υπάρχει το δημοφιλές SkyWalk, ένα πέταλο με γυάλινο πάτωμα ππου κρέμεται πάνω από το φαράγγι. Η φιλενάδα μου το επισκέφτηκε, εγώ όχι. Είπαμε, θα καταπολεμήσουμε την υψοφοβία, αλλά ας μην πάθουμε και καρδιακό στην Αριζόνα. Κάθισα κάπου στην άκρη και κοίταζα το τοπίο. Λυπάμαι που θα το γράψω αυτό, είναι δύσκολο να σας το περιγράψω. Το ύψος είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και η χαράδρα είναι φοβερά απότομη, λες και την έκοψες με μαχαίρι. Το έδαφος έχει την κανονική επίπεδη μορφή του και σε ένα σημείο . . . τίποτα. Κόβεται και μετά το χάος. Επιβλητικό, καθηλωτικό, απίστευτο. Επισκεφτήκαμε και ένα άλλο σημείο όπου υπάρχει ένα παλιό εργοτάξιο. Επίσης εντυπωσιακό και προσφέρει ωραία θέα στο ποτάμι που διασχίζει το Φαράγγι, το Colorado river.
Η επιστροφή στο αεροδρόμιο έπρεπε να γίνει έγκαιρα διότι μας περίμενε το ελικόπτερο για μια συναρπαστική "βουτιά" σε ένα από τα πιο υπέροχα σημεία του πλανήτη! Ανεβήκαμε, δεθήκαμε, βάλαμε τα ακουστικά, εγώ με την φιλενάδα μου μπροστά, έχοντας πλήρη θέα και οι Ινδοί από πίσω, με το μωρό αγγαλιά. Είναι σαφές βέβαια, ότι το γυαλί που υπάρχει εξ΄ολοκλήρου στο μπροστινό μέρος του ελικοπτέρου σου δημιουργεί ένα άισθημα, πώς να το πώ τώρα, ότι πετάς να το πώ, ότι πέφτεις να το πω, ότι θα σου φύγει η ψυχή να το πω, πώς να το πω τώρα. Ναι, έτσι θα το πω. Σου δημιουργεί ένα αίσθημα δέους. Το ελικόπτερο παίρνει ύψος και αρχίζει να πλησιάζει στην χαράδρα λοιπόν.
Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι: Έκανα καλά που ήρθα εδώ; Το ελικόπτερο πλησιάζει κι άλλο στην χαράδρα. Μήπως να πήγαινα ένα ταξίδι στην Χαλκιδική; Γιατί δηλαδή άσχημη είναι η Χαλκιδική; Το ελικόπτερο μπαίνει μέσα στην χαράδρα και είναι η ώρα που διαπιστώνεις το ύψος πάνω στο οποίο κρέμεσαι. Ε, εκεί, κάνεις ότι σε φωτίσει, γουρλώνεις τα μάτια, πιάνεις το χέρι της φιλενάδας σου και το σφίγγεις και λες στο εαυτό σου: Κακώς δεν πιστεύω σε θεούς και θρησκείες, αν πέσουμε τώρα θα έχω καμιά ελπίδα να πάω στον παράδεισο;
Και μετά λες: "΄Σύνελθε κούκλα, μια φορά έρχεσαι εδώ, ζήσ'το!" Ένιωθα ότι ήμουν σε ντοκυμαντέρ. Το ελικόπτερο, ένα τόσο δα πραγματάκι, πνιγμένο μέσα στα βράχια και επιβλητικά και δυσθεώρατα ύψη του Μεγάλου Φαρραγιού. Είμαι ευγνώμων που είχα αυτήν την εμπειρία στην ζωή μου. Θα την θυμάμαι για πάντα.
Ακολούθησε η προσγείωση στο ποτάμι, στον πάτο του Grand Canyon. Όμορφη βόλτα, ωραία θέα του Φαραγγιού από την βάση του και συμπαθέστατος και εξυπηρετικότατος ασιάτης ξεναγός. Του αφήσαμε tip, αφού όλη την ώρα μας τράβαγε φωτογραφίες.
Ακολούθησε η ανάβαση στο Φαράγγι, επίσης με το ελικόπτερο και μια μικρή βόλτα στο gift shop για να πάρω ένα δώρο στον πατέρα μου. Του πήρα μια διακοσμητική ινδιάνικη μπότα για το κτήμα του, έτσι να μπαίνει στο κλίμα της Άγριας Δύσης. Αυτό που είχε πολλή πλάκα, ήταν το ότι μας έδωσαν πιστοποιητικά της επίσκεψής μας στο Μεγάλο Φαράγγι. Αμερικανιά αλλά είχε πολλή φάση! "Αυτό το πιστοποιητικό μπορούμε να το βάλουμε και στο βιογραφικό μας;", ρώτησα την φιλενάδα μου πριν ανεβούμε στο 8θέσιο αεροπλανάκι για την επιστροφή στο Las Vegas και σκάσαμε στα γέλια.
Συμπερασματικά: Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για τα 300 δολλάρια που έδωσα για την ημερήσια εκδρομή. Αν ποτέ βρεθείτε σε εκείνο το σημείο του πλανήτη, να διαλέξετε οπωσδήποτε ξενάγηση με το ελικόπτερο. Αν δεν τον είχα κάνει, θα είχα χάσει πολύ μεγάλο μέρος από την μαγεία του τόπου αυτού.
Attachments
-
56,4 KB Προβολές: 165