Μεξικό MÉXICO - Μi Αmor!

[varioAthens]

Συγγνωμη????
Ποτε εφτασες στα 5!!!!! ΣΟΚ

 

[tripakias]

Ε, είναι δύσκολοι οι χειμώνες...

 

[varioAthens]

ΠΑΛΕΝΚΕ ΙΙ

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε αχάραγα (για να προλάβουμε την ζέστη) με επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο του Παλένκε.

To Παλένκε ιδρύθηκε από τους Μάγιας, άκμασε τον 7ο αι. μ.Χ. κάποια στιγμή εγκαταλήφθηκε, καλύφθηκε από την ζούγκλα και ξεχάστηκε για πάρα πολλά χρόνια.
Ακόμα και σήμερα μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της αρχαίας αυτής πόλης έχει έρθει στο φως ενώ τα περισσότερα κτίρια παραμένουν σκεπασμένα από πυκνή βλάστηση.
Ο χώρος είναι εντυπωσιακός και λόγω αρχιτεκτονικής αλλά αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι η τοποθεσία του. Έτσι όπως ξεπροβάλλουν το ανάκτορο και οι ναοί μέσα από την ζούγκλα είναι κάτι το μαγικό, κι όταν σκαρφαλώνεις τα απόκρημνα σκαλιά των ναών για να φτάσεις στην κορυφή τους, το θέαμα από ψηλά σου κόβει την ανάσα.
Κι όλα αυτά με "μουσική" υπόκρουση την ηχώ από τα πουλιά και τις μαϊμούδες.
Το συγκρότημα περιλαμβάνει το βασιλικό ανάκτορο και ναούς με σημαντικότερο τον Ναό των Επιγραφών όπου έχει θαφτεί ο κυβερνήτης της πόλης, Πακάλ, ο οποίος λατρευόταν ως θεός.
Όσο περιπλανιόμασταν μέσα στην ζούγκλα και ανεβοκατεβαίναμε ναούς νιώθαμε κάτι μεταξύ Ιντιάνα Τζόουνς και Λάρα Κροφτ.
Λόγω τροπικού κλίματος, η ζέστη ήταν ανυπόφορη και κάποια στιγμή ακόμα και ακίνητοι υπό σκιάν νιώθαμε τον ιδρώτα να στάζει ποτάμι.

Περιηγηθήκαμε σίγουρα ένα γεμάτο 4ωρο-5ωρο προτού αποχωρήσουμε επεισοδιακά καθώς ο υιός είχε την φαεινή ιδέα να κόψει φεύγοντας ένα φύλλο από ένα φυτό... για πότε εμφανίστηκε ο μεξικανός φύλακας ουρλιάζοντας και χειρονομώντας, ούτε που το καταλάβαμε... ο δε, Χεκτορ σε σοκ... από την μία να προσπαθεί να εξηγήσει σε μας πόσο σοβαρό αδίκημα είναι αυτό και από την άλλη να προσπαθεί να εξηγήσει στον φύλακα πόσο ζαβά είμαστε εμείς ("άσε, αμίγκο, ελληνάκια είναι πού να ξέρουν, αυτοί είναι που κατακαίνε τα δάση τους, ναι σου λέω...δεν σκαμπάζουν..."). Εν τέλει, μετά από συνομιλίες, διαπραγματεύσεις και παρακαλετά μας άφησαν να φύγουμε και γλυτώσαμε τα χειρότερα.

Επιβίβαση στο αυτοκίνητο και αναχώρηση για Καμπέτσε.
Η διαδρομή πάλι μέσα από πυκνή φύση και χωριά με ινδιάνικο χρώμα παντού: στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων, στα φορέματα των γιαγιάδων (τα χαρακτηριστικά λευκά κεντητά), στα σπίτια που ήταν στρογγυλά με αχυροσκεπές, στα νεκροταφεία.
Εντύπωση μου έκανε το πόσες πολλές φυλακές υπάρχουν. Ακόμα και σε κάτι κουτσοχώρια υπάρχουν μικρές φυλακές που δεν θα καταλάβαινες καν τι είναι αν δεν είχαν το αγκαθωτό συρματόπλεγμα.

Κάποια στιγμή, σταματήσαμε στην μέση του πουθενά για φαγητό και ήταν ότι πιο ορίτζιναλ μπορούσα να φανταστώ. Μια πανέμορφη δροσερή αυλή με ξύλινα τραπεζοκαθίσματα και με το ραδιόφωνο να παίζει μεξικάνικη μουσική (όχι παραδοσιακή). Την ταβέρνα την είχε μια οικογένεια που η μαμά μαγείρευε, ο μπαμπάς έψηνε, η γιαγιά έπλενε πιάτα και οι γιοι σέρβιραν. Ευτυχώς είχαμε τον Χεκτορ ο οποίος συνεννοήθηκε για μας αφού (εννοείται πώς) δεν μιλούσαν γρι αγγλικά κι εμείς γρι ισπανικά. Το μαγαζί δεν σέρβιρε τάκος και τα υπόλοιπα που έχουμε στο μυαλό μας ως μεξικάνικη κουζίνα παρά μόνο μπριζόλες διαφόρων ειδών -αυτές που στην Ελλάδα θα χρυσοπληρώναμε ως «κοπές»- 2 σαλάτες και πίτες, οι οποίες στην αυθεντική τους εκδοχή (όχι αυτές που αποκαλούμε τορτίγιας στην Ελλάδα) προσωπικά μου βρωμούσαν. Πάντως φάγαμε εξαιρετικά και σε απίστευτες τιμές αφού το μαγαζί εκεί όπου βρισκόταν απευθυνόταν σε ντόπιους θαμώνες. Και μάλιστα βγήκαμε και αλώβητοι στομαχικώς, ενώ αντίθετα την πάθαμε σε κυριλέ μαγαζί τίγκα στους τουρίστες την μεθεπόμενη μέρα.

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στην Καμπέτσε, έχοντας πια πατήσει Χερσόνησο Γιουκατάν.

 

[KIKI]

Ωραία ιστορία και καταπληκτικές φωτογραφίες!
Περιμένω τη συνεχεια γιατι καπως ετσι φαντάζομαι ενα ταξιδι στο Μεξικό.

 

[varioAthens]

Ωραία ιστορία και καταπληκτικές φωτογραφίες!
Περιμένω τη συνεχεια γιατι καπως ετσι φαντάζομαι ενα ταξιδι στο Μεξικό.

Σε ευχαριστώ πολύ Κική μου!
Μόνο μην κόψεις κανένα φυλλαράκι

 

[varioAthens]

ΚΑΜΠΕΤΣΕ


Η Καμπέτσε προέκυψε τυχαία.
Σκοπεύαμε να επισκεφθούμε, εκτός από την Μέριδα, μία ακόμα colonial πόλη και κλίναμε προς Βαγιαδολίδ. Όμως, επειδή θέλαμε να "σπάσουμε" την διαδρομή Παλένκε-Μέριδα στην μέση για να μην είμαστε πολλές ώρες (και μάλιστα βραδινές) on the road, καταλήξαμε να αφαιρέσουμε την διανυκτέρευση από Βαγιαδολίδ και να την προσθέσουμε στην Καμπέτσε, και τελικά φάνηκε ότι πράξαμε σωστά.
Γιατί η Καμπέτσε αποδείχτηκε η έκπληξη του ταξιδιού. Ιστορική, γραφική και πολύχρωμη αλλά το κυριότερο: πολύ λιγότερο τουριστική από την Μέριδα και το Βαγιαδολίδ.

Στα χρόνια της ισπανικής αποικιοκρατίας, η Καμπέτσε ήταν πολύ σημαντική πόλη λόγω του λιμανιού της που ήταν το κύριο λιμάνι της Χερσονήσου Γιουκατάν. Γι' αυτό και δεχόταν συχνές επιθέσεις από πειρατές και έτσι αναγκάστηκαν να την οχυρώσουν. Μέρος των τειχών διατηρείται μέχρι σήμερα, χωρίζοντας ουσιαστικά το ιστορικό κέντρο της πόλης από την παραλιακή λεωφόρο.
Οι ντόπιοι έχουν περί πολλού την παραλιακή τους λεωφόρο με την περαντζάδα και τις ταβέρνες και καμαρώνουν που η πόλη τους, σε σχέση με την "ανταγωνίστρια" Μέριδα, βρέχεται από τον ωκεανό. Βέβαια, γιατί αποκαλούν τον Κόλπο του Μεξικού ωκεανό, δεν το κατάλαβα... μάλλον για το εφέ.
Να πώ την αλήθεια δεν χάσαμε πολύ χρόνο στον παραλιακό δρόμο γιατί μας γοήτευσε πολύ περισσότερο το ιστορικό κέντρο το οποίο ήταν μια μαγεία με τα καλοδιατηρημένα ιστορικά κτίρια, τις εκκλησίες, τα πολύχρωμα σπίτια colonial αρχιτεκτονικής, τους πεζόδρομους με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα σημαιάκια...
Ακόμα και οι δρόμοι έξω από το ιστορικό κέντρο, χάρη στην ελάχιστη κίνηση αυτοκινήτων, ήταν ό,τι έπρεπε για βόλτα και χάζι μέσα από τα ορθάνοιχτα παράθυρα των σπιτιών.
Τρομερά φωτογενής πόλη... τόσο "καθαρές" φωτογραφίες χωρίς ένα τσούρμο τουρίστες και μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα στο πλάνο μου, πραγματικά, δεν έχω από Μέριδα.

Και όσο βράδιαζε, που η πόλη λουζόταν στο πορτοκαλί χρώμα του ηλιοβασιλέματος και άναβαν σιγά-σιγά τα κρεμαστά φωτάκια στους πεζόδρομους, η ατμόσφαιρα γινόταν ονειρική.

Την ευχαριστηθήκαμε πολύ την πόλη... και πρωί την περπατήσαμε και απόγευμα και βράδυ... και βραδινό φαγητό απολαύσαμε σε έναν πεζόδρομο με τον ρομαντικό φωτισμό από τα κρεμαστά φωτάκια, και πρωινό καφέ ήπιαμε μέσα σε μια κρυμμένη πανέμορφη αυλή... και δύσκολα την αποχωριστήκαμε η αλήθεια είναι, αλλά τουλάχιστον ήμασταν ακόμα στην μέση του ταξιδιού...

 

[varioAthens]

ΜΕΡΙΔΑ


Η Μέριδα, πρωτεύουσα της Πολιτείας Γιουκατάν, θεωρείται μια από τις ομορφότερες αποικιακές πόλεις στο Μεξικό. Και όχι άδικα. Είναι ό,τι ακριβώς έχει κάποιος στο μυαλό του ως τυπική μεξικάνικη πόλη αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής.

Το ιστορικό της κέντρο είναι γεμάτο πλακόστρωτους δρόμους, νεοκλασικά αρχοντικά με εσωτερικές αυλές (πολλά από αυτά έχουν μετατραπεί σε boutique ξενοδοχεία και ωραία εστιατόρια), σπίτια σε έντονα χρώματα, πέτρινες εκκλησίες με χαρακτηριστικά καμπαναριά και καταπράσινες πλατείες γεμάτες κόσμο: πωλητές με καροτσάκια που πουλάνε φαγητό, ντόπιους όλων των ηλικιών που κάνουν την βόλτα τους και φυσικά τουρίστες.

Έχει, επίσης, έντονη πολιτιστική ταυτότητα καθώς φιλοξενεί πολλά μουσεία και γκαλερί, ενώ σχεδόν καθημερινά γίνονται στις πλατείες υπαίθρια φεστιβάλ.

Η καρδιά της Mέριδα είναι η Plaza Grande ή Plaza des Armas με τα πανύψηλα δέντρα της, τα εμβληματικά "Tu y Yo" καθίσματα (λευκές καρέκλες μόνο για 2 άτομα που κάθονται αντικρυστά) και τα ιστορικά κτίρια γύρω της:
- τον Καθεδρικό Ναό
- το Παλάτι του Κυβερνήτη, με τις πολύ εντυπωσιακές τοιχογραφίες του Pacheco και
- το Casa de Montejo, την οικία των ισπανών Montejo που λειτουργεί ως μουσείο, έχει μια μόνιμη (πολύ ενδιαφέρουσα) έκθεση φωτογραφίας με φωτογραφίες από τα παλιά χρόνια στο Μεξικό και πορτραίτα μεξικανών.

H 2η σημαντική πλατεία της Μέριδα είναι η Parque Santa Lucia η οποία έχει ακόμα περισσότερη ζωντάνια λόγω των πολλών εστιατορίων και των φεστιβάλ που γίνονται κάθε τόσο.
Εμείς πετύχαμε αυτό που γίνεται κάθε Πέμπτη, το "Serenatas Yucatecas" που περιλαμβάνει παραδοσιακούς χορούς και μουσική γιουκατέκαν τρόβα, δηλ. ρομαντική μουσική από τροβαδούρους με τη συνοδεία λίγων μουσικών οργάνων... περιλαμβάνει και κάτι απαγγελίες που δεν τις κατάλαβα λόγω γλώσσας.
Είναι δωρεάν, και είναι αυτό: Yucatecan Serenata - Santa Lucia Park
και αυτό: Jueves de Serenata Yucateca en el parque de Santa Lucía, Mérida, Yucatán
Εντύπωση μου έκανε ότι είχε και πολλούς ντόπιους που το καταδιασκέδαζαν και δεν ήταν απλά μια τουριστική φιέστα.

Η Μέριδα είναι πανέμορφη, πολύ γραφική και γεμάτη ζωντάνια πόλη.
Έχει υπέροχα σημεία και αυλές όπου μπορείς να κάτσεις για φαγητό ή ποτό και μπορείς να την νυχτοπερπατήσεις άνετα μιας και θεωρείται η ασφαλέστερη πόλη του Μεξικού.
Αποτελεί, επίσης, καλό ορμητήριο για εκδρομές σε αρχαιολογικούς χώρους και σενότες που εξερευνήσαμε τις επόμενες μέρες.

Το μόνο αρνητικό είναι ότι έχει πάρα πολλούς τουρίστες που με δυσκόλεψε ακόμα και στις φωτογραφίες.
Α! και ένα 2ο αρνητικό αλλά αφορά μόνο εμένα ... μου άφησε μια ωραία γαστρεντερίτιδα που με ακολούθησε για αρκετό καιρό.

Σημείωση: στην 2ο φωτο βλέπουμε και αυτό που είχα αναφέρει σε προηγούμενο καφάλαιο της ιστορίας μου για το πόσο θερμοί και εκδηλωτικοί είναι οι μεξικανοί δημοσίως.

 

[varioAthens]

UXMAL - CENOTES (X-Batun και Dzombakal)

Oι αρχαιολογικοί χώροι που θέλαμε να δούμε στην Γιουκατάν ήταν το Τσιτσέν Ιτζά (αδιαπραγμάτευτα) και το Τουλούμ (κυρίως για την τοποθεσία). Για 3η επιλογή αμφιταλαντευόμασταν μεταξύ Uxmal και Coba. Κέρδισε το Uxmal, μετά από ενδελεχή έρευνα που έκανα, λόγω του ότι: είναι πιο καλοσυντηρημένος χώρος, θεωρείται πολύ αντιπροσωπευτικός του στυλ των Μάγιας και έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO για την πολιτιστική του σημασία. Μπόνους: είναι πιο κοντά στην Μέριδα από την Coba.

Tο Uxmal ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ., σταδιακά έγινε το επίκεντρο της περιοχής και έφτασε στο ζενίθ του τον 8ο και 9ο αιώνα.
Το πρώτο κτίσμα που βλέπει κανείς μπαίνοντας είναι η Πυραμίδα του Μάγου. Σύμφωνα με το μύθο, την πυραμίδα την έχτισε ένας μάγος (εξ'ου και το όνομα της) μέσα σε μία νύχτα . Σύμφωνα με την πραγματικότητα όμως, χτίστηκε από κανονικούς ανθρώπους-ινδιάνους στη διάρκεια αρκετών αιώνων.
Εκτός από την Πυραμίδα του Μάγου, που είναι η μεγαλύτερη και δεσπόζει στον χώρο, τα άλλα βασικά αξιοθέατα είναι: το Παλάτι του Κυβερνήτη και μια τετράγωνη πλατεία που περιβάλλεται από τα ανάκτορα (4 στον αριθμό) και το όλο σύμπλεγμα των κτιρίων ονομάστηκε μοναστήρι από τους ισπανούς λόγω του ότι μοιάζει με μοναστήρι .

Όλοι κι όλοι ήμασταν 10 παρέες τουριστών, οπότε είχαμε την ευκαιρία να περιηγηθούμε με την ησυχία μας και να απολαύσουμε τον χώρο που πράγματι άξιζε την επίσκεψή μας.

Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε σενότες. Και τι σενότες! Στην μέση του πουθενά... κοντέψαμε να σπάσουμε το αυτοκίνητο για να φτάσουμε. Η off road διαδρομή περνούσε μέσα από μια πλούσια σε βλάστηση πεδιάδα γεμάτη πεταλούδες... δεν έχω ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου τόσες πεταλούδες (ούτε καν στην Ρόδο που έχει και το όνομα)... ήταν τόσες που κάποιες φορές κάλυπταν το παρμπριζ και δεν έβλεπες να οδηγήσεις... το θέαμα ήταν απίστευτο!

Τελικά φτάσαμε σε έναν μικρό οικισμό όπου φαινόταν να τελειώνει ο δρόμος. Ωστόσο, ήρθε μια ντόπια γιαγιά και μας άνοιξε (με το ανάλογο αντίτιμο) μια ξύλινη μπάρα και συνεχίσαμε σε έναν ακόμα μικρότερο δρόμο με πιο έντονη βλάστηση μέχρι που κάποια στιγμή όντως τελείωνε ο δρόμος. Κατεβήκαμε και οι υπεύθυνοι μας έδωσαν οδηγίες: να βγάλουμε ρούχα, να μείνουμε με τα μαγιό, να μην βάλουμε αντιηλιακό και να κάνουμε ντους πριν βουτήξουμε. Έτσι εξηγείται γιατί ήταν τόσο καθαρά τα νερά.

Η σενότε X-Batun είναι μια μαγεία. Πολύ μικρή σε σύγκριση με άλλες σενότες αλλά έχει απίστευτη φυσική ομορφιά. Είναι φωλιασμένη μέσα σε πυκνή βλάστηση, ενώ το τυρκουάζ της νερό, τα νούφαρα που επιπλέουν και οι ρίζες δέντρων που κρέμονται από την γκρεμισμένη οροφή συνθέτουν ένα ονειρεμένο σκηνικό. Και λόγω του ότι δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή και έχει δύσκολη πρόσβαση, ήμασταν, και εδώ, λίγοι οι επισκέπτες και την απολαύσαμε σχεδόν πριβέ.

Σε πολύ κοντινή απόσταση είναι και η cenote Dzombakal. Δεν είναι τόσο εντυπωσιακή για φωτογραφίες ή κολύμπι όσο η X-Batun γιατί το μεγαλύτερο μέρος της οροφής της διατηρείται οπότε τα νερά είναι σκοτεινά και άρα όχι τόσο θελκτικά για κολύμπι. Είδα όμως να κάνουν cave diving και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον.

Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στην Μέριδα για την τελευταία μας διανυκτέρευση εκεί.

 

[varioAthens]

CHICHEN ITZA - CENOTES (Samaal και Suytun)

Την επόμενη μέρα αποχαιρετήσαμε την Μέριδα και ξεκινήσαμε για Chichén Itzá και 2 ακόμα cenotes προτού καταλήξουμε στο Tulum.

Έχοντας καλομάθει τις προηγούμενες μέρες να βρισκόμαστε στους αρχαιολογικούς χώρους σχεδόν μόνοι μας, μας κακοφάνηκε που είδαμε στην είσοδο του Chichén Itzá να γίνεται ένας χαμός. Μιλάμε για απίστευτη κοσμοσυρροή. Ευτυχώς, λόγω Χέκτορ, παρακάμψαμε τις ατελείωτες ουρές και μπήκαμε χωρίς πολλή καθυστέρηση.

Ο χώρος είναι, πραγματικά, πολύ εντυπωσιακός και μπορείς να καταλάβεις εύκολα γιατί συγκαταλέγεται στα «7 Νέα Θαύματα του Κόσμου».
Τα κτίρια είναι τόσο επιβλητικά που όταν έφτασαν οι ισπανοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τα είχαν φτιάξει οι "άγριοι ιθαγενείς".

Το Chichén Itzá ιδρύθηκε από τους Μάγιας σε μια περιοχή που αρχικά ήταν άνυδρη και έπαιρνε νερό από 2 γειτονικές cenotes, εξ' ου και το όνομα της πόλης, αφού το Chichén Itzá σημαίνει "στο στόμα του πηγαδιού Ιτζά" (Ιτζά ήταν οι ιθαγενείς της περιοχής).
Για να είμαστε πιο σωστοί, η μία cenote τροφοδοτούσε την πόλη με νερό, ενώ η άλλη χρησιμοποιούταν για τελετές προς τον θεό της βροχής Chaac, σε περιόδους ξηρασίας.

Οι αρχαιολόγοι δεν ξέρουν ούτε πότε χτίστηκε ακριβώς -υπολογίζουν μεταξύ 6-12ου αιώνα- ούτε πότε εγκαταλείφθηκε και γιατί. Ήταν λόγω φυσικής καταστροφής? Ήταν λόγω πολέμου? Κανείς δεν ξέρει.
Πάντως η πόλη υπήρξε σημαντικό πολιτικό, στρατιωτικό, εμπορικό και θρησκευτικό κέντρο που αριθμούσε μέχρι 35.000 κατοίκους.

Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα είναι η κλιμακωτή πυραμίδα El Castillo ή Temple of Kukulcán
και το στάδιο/γήπεδο του ποδοσφαίρου.

Το ποδόσφαιρο των Μάγιας δεν ήταν σαν αυτό που ξέρουμε σήμερα. Παιζόταν χτυπώντας οι παίκτες την λαστιχένια μπάλα μόνο με τα γόνατά τους και o σκοπός δεν ήταν τόσο η διασκέδαση όσο η επίλυση διαφωνιών και το θρησκευτικό τελετουργικό.
Πάντως, θεωρείται το 1ο ομαδικό οργανωμένο παιχνίδι στην ιστορία.

Αν χωθείς στο δάσος που πλαισιώνει την κεντρική πυραμίδα El Castillo, θα ανακαλύψεις κι άλλα αξιοθέατα: τον ναό των πολεμιστών, τον ναό των ιαγουάρων, το Καρακόλ (αστεροσκοπείο) κ.λ.π.
Είναι τέτοια η ζέστη δε, που η βόλτα στο δάσος είναι και μια ανακούφιση δροσιάς.

Αφού τελειώσαμε την περιήγησή μας στο Chichén Itzá, κατευθυνθήκαμε στον επόμενο σταθμό της εκδρομής μας, την Samaal Cenote.
Όμορφη, μεγάλη, με ανοιχτή οροφή, τέλεια για κολύμπι και βουτιές από ψηλά. Ξετρελάθηκαν μικροί και μεγάλοι.
Bέβαια πολύς κόσμος, όπως παντού από αυτό το σημείο της Γιουκατάν και μετά, αλλά τουλάχιστον καλή οργάνωση ώστε να μην δημιουργούνται ουρές και συνωστισμός.

Μετά, κάναμε ένα πέρασμα από Βαγιαδολίδ. Πολύ όμορφη αποικιοκρατική πόλη, πολύχρωμη και ζωντανή αλλά και εδώ υπερβολικός κόσμος -ειδικά σαματατζήδες αμερικανοί σε τεράστιες παρέες- και πολλή κίνηση από αυτοκίνητα και μηχανάκια.

Τελευταία στάση (πριν τον τελικό μας προορισμό) ήταν η Cenote Suytun. Πανέμορφη και ατμοσφαιρική cenote. Δεν είναι πολύ ελκυστική για κολύμπι λόγω του ότι είναι εντελώς κλειστή η οροφή της, έχει μόνο ένα μικρό άνοιγμα από το οποίο μπαίνει το φως του ήλιου για πολύ λίγο, μια συγκεκριμένη ώρα μέσα στην ημέρα.
Είναι όμως πασίγνωστη από το instagram και γι' αυτό είδαμε πάρα πολλούς instagrammers ή wanna-be να ξεροσταλιάζουν σε μία ατελείωτη ουρά για το πολυπόθητο κλικ. Η ιδανική λήψη, όμως, είναι εκείνη την πολύ συγκεκριμένη στιγμή που μπαίνει η αχτίδα του ήλιου.

Να πω την αλήθεια δεν στήθηκα στην ουρά μαζί με όλους τους ινφλουένσερς, έβγαλα κάποιες λήψεις από ψηλά και γεια χαρά... δεν μπορούσαμε να καθυστερήσουμε άλλωστε... μας περίμενε η Τουλούμ.

 

[agmi]

Δεν εχουνε βρει ακομα τους λογους που της εξαφανισης των Μαγιας, πιθανολογουνε κακιες πρακτικες καλιεργιας (που ειχε σαν αποτελεσμα την πεινα λογω και υπερσυγκομιδης), και αυτα που αναφερεις, καθως και αρρωστιες (ισως και εισαγωμενες απο τους λευκους).
Οσο για το Pok A Tok που παιζανε εκει που πηγες, η το πιτς (παρεμφερει του ποκ α τοκ) δεν ειναι αρχαιοτερο οργανωμενο, αλλα το πολο στην Περσια. Σημερα το'μαθα!

 

[varioAthens]

Δεν εχουνε βρει ακομα τους λογους που της εξαφανισης των Μαγιας, πιθανολογουνε κακιες πρακτικες καλιεργιας (που ειχε σαν αποτελεσμα την πεινα λογω και υπερσυγκομιδης), και αυτα που αναφερεις, καθως και αρρωστιες (ισως και εισαγωμενες απο τους λευκους).
Οσο για το Pok A Tok που παιζανε εκει που πηγες, η το πιτς (παρεμφερει του ποκ α τοκ) δεν ειναι αρχαιοτερο οργανωμενο, αλλα το πολο στην Περσια. Σημερα το'μαθα!

Αληθεια? Πολυ ενδιαφερουσα πληροφορια!

 

[varioAthens]

Eν τω μεταξυ στη wikipedia:
Maya Ballgame: originated more than 3,000 years ago
Persian Polo: Origin 6th C. BCE