Panos_Red
Member
- Μηνύματα
- 67
- Likes
- 136
- Επόμενο Ταξίδι
- Ταιλάνδη
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΗΠΑ
Μια μέρα πριν το ταξίδι λοιπόν και τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα. Εντάξει ναι, θα πήγαινα στη Νορβηγία , εκπληρώνοντας μια παιδική επιθυμία χρόνων, αλλά από την άλλη θα χαιρετούσα φίλους που με συνόδευσαν σε όλη αυτή την εμπειρία. Βλέπετε διανύοντας τις τελευταίες μέρες μας στην Πολωνία, κάποιοι είχαν ήδη φύγει κάποιοι άλλοι θα έφευγαν κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου στον ευρωπαικό βορρά. Λίγο ο ενθουσιασμός, λίγο η άβολη στιγμή του αποχαιρετισμού, λίγο η πολωνική βότκα που ως συνήθως μας συντρόφευσε και εκείνο το βράδυ με έκαναν να μην κλείσω μάτι. Οι ώρες όμως πέρασαν και εγώ επιτέλους πήρα την απόφαση να μαζέψω τα πράγματα μου. Το σπίτι που είχαμε νοικίασει ήταν επί της ουσίας σε ένα μικρό ψαροχώρι, το οποίο δεν είχε κανένα κατάστημα τριγύρω όπου θα μπορούσαμε να προμηθευτούμε τα απαραίτητα. Έτσι έπρεπε να πάρουμε από την αρχή μαζί μας τα πάντα έχοντας όμως στο μυαλό μας τους αυστηρούς κανόνες της Wizzair. Αυτός ήταν κι ο λόγος που δυσκολεύτηκα. ''Μια ακόμη μπλούζα ή ένα ακόμη πακέτο μακαρόνια?''. Μάζευα τα πράγματα μου συλλογιζόμενος το εσωτερικό αυτό δίλλημα. Η απάντηση βέβαια κατέστη προφανής και τα μακαρόνια βρήκαν την θέση τους στο εσωτερικό του σάκου. Oι ακτίνες του ηλίου άρχισαν να μπαίνουν σιγά σιγά στο δωμάτιο υπενθυμίζοντας μου ότι έφτασε η πολυπόθητη στιγμή. Κατεβαίνω λοιπόν στο ισόγειο της εστίας στην οποία όλοι διαμέναμε και μέχρι να κάνω ένα τσιγάρο έκαναν την εμφάνιση τους και οι υπόλοιποι . Ένας Έλληνας, ένας Ούγγρος, μια Κροάτισσα και τρεις Τούρκοι. Όπως ακριβώς σας μαρτύρησα ήδη και από τον τίτλο της ιστορίας μου. Ιστορίας? Πιο πολύ σε ημερολόγιο μου φαίνεται τελικά. Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και η τυπική αρχή ενός ανέκδοτου. Ξέρετε, απ’αυτά με τις εθνικότητες. Εφοδιασμένοι λοιπόν με τα σακίδια μας και περίσσιο ενθουσιασμό ξεκινήσαμε για τον σταθμο τρένων του Πόζναν. Το περιβόητο Poznan Glowny.
Καπού εδώ λοιπόν ξεκινάει και επίσημα πλέον το ταξίδι μας γιατί ανεπίσημα είχε ξεκινήσει προ πολλού στο μυαλό μου. Επιβιβαζόμαστε στο τρένο, βρίσκουμε τις θέσεις μας και σιγά σιγά παρατηρώντας τις πρώτες σταγόνες βροχής που τόσο ρυθμικά έπεφταν στο παράθυρο μου αποκοιμήθηκα. ''Επόμενη στάση Γκτανσκ'' φώναζε επίμονα η κυριούλα στα μεγάφωνα και αυτή ήταν και η στιγμή που ξύπνησα. Η πολωνική γλώσσα πάντα ηχούσε παράξενα στα αυτιά μου η αλήθεια ειναι. Κατέβηκαμε , επιβεβαιώθηκαμε πως κανένας δεν αποκοιμήθηκε στις καθόλα αναπαυτικές θέσεις του τρένου και πήραμε το πρώτο αστικό που πέρασε για να πάμε στο αεροδρόμιο. Μια ώρα μετά φτάσαμε στο αεροδρόμιο της πόλης στο οποίο έιχα βρεθεί ακόμα μια φορά και που μόνο ευχάριστες αναμνήσεις είχε να μου προσφέρει. Απαραίτητη η βόλτα στα μαγαζιά προκειμένου να σκοτώσουμε την ώρα μας, απαραίτητο και το τσιγάρο στο καπνιστήριο. Η ώρα λοιπόν έφτασε. Και μόνο στη σκέψη ότι θα έμπαινα για ακόμη μια φορά σε αεροπλάνο με έκανε να χαίρομαι σαν μικρό παιδί! Αφού περάσαμε τους απαραίτητους ελέγχους επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο και χωρίς να σπαταλήσω ούτε στιγμή έπεσα πάλι για ύπνο. Τα επιφωνήματα θαυμασμού των διπλανών μου ήταν τόσο έντονα ώστε κατάφεραν να με ξυπνήσουν. Γεμάτος απορία κοιτάω έξω από το παράθυρο μου και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε ασυνείδητα στο πρόσωπο μου. Πετούσαμε πάνω από την Νορβηγία όπως καταλάβατε. Μου ήταν αδύνατο να κρύψω την χαρά μου! Η θέα των φιορδ μου είχε κόψει κυριολεκτικά την ανάσα! Το αεροπλάνο είχε πάρει ήδη την πορεία του για προσγειώση. Αφού λοιπόν αποβιβαστήκαμε και αλλάξαμε τα χρήματα μας σε αντίστοιχα νορβηγικά, τα πρώτα σημάδια του σκανδιναβικού πολιτισμού είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Η γλυκύτατη οδηγός του λεωφορείου μας καλωσόρισε στην χώρα της και εμείς πλέον ήμασταν στον δρόμο για το απομονωμένο πλην όμως προικισμένου από τη φύση χωριό. Η διαδρομή άκρως νορβηγική. Μικρά χωριά ξεπρόβαλλαν απο παντού όσο τα φωτάκια από τα μικρά ψαράδικα καραβάκια έδιναν μια λάμψη στο σκοτάδι που μόλις είχε πέσει. Σαν σκηνή από ταινία Σκανδιναβού σκηνοθέτη αποτύπωθηκε στο μυαλό μου. Μετά από λίγο φτάσαμε χωρίς να το καταλάβω στον προορισμό μας. Κατεβήκαμε στην στάση και δεν υπήρχε κανένα δείγμα ανθρώπινης παρουσίας. Ήταν όλα τόσο απόκοσμα όμορφα, τόσο ήσυχα. Μόνο το κύμα του ωκεανού τάραζε γλυκά την ησυχία αυτή. Με λίγο περπάτημα και σχετικά εύκολα βρήκαμε το σπίτι. Το σπίτι που τόσο έντονα ήθελα να δω και τελικά δεν με απογοήτευσε καθόλου. Μπορούσες να πεις πως ξεπήδησε απευθείας από έναν κατάλογο IKEA ή ότι αντικατοπτρίζει πλήρως την σκανδινανική φιλοσοφία του ''hugge'' που μόλις είχα μάθει από σχετικό τουρ στην γειτόνισσα Κοπεγχάγη. Αφού λοιπόν αδειάσαμε τα τρόφιμα στον πάγκο της κουζίνας που θύμιζε προετοιμασία για κάποιου είδους απομόνωση ή πόλεμο, εξερεύνησαμε και τα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού. Ήταν ήδη απόγευμα, το σκοτάδι είχε κάνει την εμφάνιση του προ πολλού οπότε η πρώτη μας μέρα στην επαρχία του Μπέργκεν τελείωσε πριν καν αρχίσει. Η μέρα μας πέρασε βλέποντας ταινία και πίνοντας την αγαπημένη μας πολωνική βότκα που είχαμε προμηθευτεί από τα duty free στο Γκτανσκ. Kάπως έτσι η πρώτη μας μέρα στην πιο βροχερή πόλη της Ευρώπης έφτασε στο τέλος της. Οι επόμενες μέρες θα έκρυβαν περισσότερες ακόμα συγκίνησεις για μας..
Καπού εδώ λοιπόν ξεκινάει και επίσημα πλέον το ταξίδι μας γιατί ανεπίσημα είχε ξεκινήσει προ πολλού στο μυαλό μου. Επιβιβαζόμαστε στο τρένο, βρίσκουμε τις θέσεις μας και σιγά σιγά παρατηρώντας τις πρώτες σταγόνες βροχής που τόσο ρυθμικά έπεφταν στο παράθυρο μου αποκοιμήθηκα. ''Επόμενη στάση Γκτανσκ'' φώναζε επίμονα η κυριούλα στα μεγάφωνα και αυτή ήταν και η στιγμή που ξύπνησα. Η πολωνική γλώσσα πάντα ηχούσε παράξενα στα αυτιά μου η αλήθεια ειναι. Κατέβηκαμε , επιβεβαιώθηκαμε πως κανένας δεν αποκοιμήθηκε στις καθόλα αναπαυτικές θέσεις του τρένου και πήραμε το πρώτο αστικό που πέρασε για να πάμε στο αεροδρόμιο. Μια ώρα μετά φτάσαμε στο αεροδρόμιο της πόλης στο οποίο έιχα βρεθεί ακόμα μια φορά και που μόνο ευχάριστες αναμνήσεις είχε να μου προσφέρει. Απαραίτητη η βόλτα στα μαγαζιά προκειμένου να σκοτώσουμε την ώρα μας, απαραίτητο και το τσιγάρο στο καπνιστήριο. Η ώρα λοιπόν έφτασε. Και μόνο στη σκέψη ότι θα έμπαινα για ακόμη μια φορά σε αεροπλάνο με έκανε να χαίρομαι σαν μικρό παιδί! Αφού περάσαμε τους απαραίτητους ελέγχους επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο και χωρίς να σπαταλήσω ούτε στιγμή έπεσα πάλι για ύπνο. Τα επιφωνήματα θαυμασμού των διπλανών μου ήταν τόσο έντονα ώστε κατάφεραν να με ξυπνήσουν. Γεμάτος απορία κοιτάω έξω από το παράθυρο μου και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε ασυνείδητα στο πρόσωπο μου. Πετούσαμε πάνω από την Νορβηγία όπως καταλάβατε. Μου ήταν αδύνατο να κρύψω την χαρά μου! Η θέα των φιορδ μου είχε κόψει κυριολεκτικά την ανάσα! Το αεροπλάνο είχε πάρει ήδη την πορεία του για προσγειώση. Αφού λοιπόν αποβιβαστήκαμε και αλλάξαμε τα χρήματα μας σε αντίστοιχα νορβηγικά, τα πρώτα σημάδια του σκανδιναβικού πολιτισμού είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Η γλυκύτατη οδηγός του λεωφορείου μας καλωσόρισε στην χώρα της και εμείς πλέον ήμασταν στον δρόμο για το απομονωμένο πλην όμως προικισμένου από τη φύση χωριό. Η διαδρομή άκρως νορβηγική. Μικρά χωριά ξεπρόβαλλαν απο παντού όσο τα φωτάκια από τα μικρά ψαράδικα καραβάκια έδιναν μια λάμψη στο σκοτάδι που μόλις είχε πέσει. Σαν σκηνή από ταινία Σκανδιναβού σκηνοθέτη αποτύπωθηκε στο μυαλό μου. Μετά από λίγο φτάσαμε χωρίς να το καταλάβω στον προορισμό μας. Κατεβήκαμε στην στάση και δεν υπήρχε κανένα δείγμα ανθρώπινης παρουσίας. Ήταν όλα τόσο απόκοσμα όμορφα, τόσο ήσυχα. Μόνο το κύμα του ωκεανού τάραζε γλυκά την ησυχία αυτή. Με λίγο περπάτημα και σχετικά εύκολα βρήκαμε το σπίτι. Το σπίτι που τόσο έντονα ήθελα να δω και τελικά δεν με απογοήτευσε καθόλου. Μπορούσες να πεις πως ξεπήδησε απευθείας από έναν κατάλογο IKEA ή ότι αντικατοπτρίζει πλήρως την σκανδινανική φιλοσοφία του ''hugge'' που μόλις είχα μάθει από σχετικό τουρ στην γειτόνισσα Κοπεγχάγη. Αφού λοιπόν αδειάσαμε τα τρόφιμα στον πάγκο της κουζίνας που θύμιζε προετοιμασία για κάποιου είδους απομόνωση ή πόλεμο, εξερεύνησαμε και τα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού. Ήταν ήδη απόγευμα, το σκοτάδι είχε κάνει την εμφάνιση του προ πολλού οπότε η πρώτη μας μέρα στην επαρχία του Μπέργκεν τελείωσε πριν καν αρχίσει. Η μέρα μας πέρασε βλέποντας ταινία και πίνοντας την αγαπημένη μας πολωνική βότκα που είχαμε προμηθευτεί από τα duty free στο Γκτανσκ. Kάπως έτσι η πρώτη μας μέρα στην πιο βροχερή πόλη της Ευρώπης έφτασε στο τέλος της. Οι επόμενες μέρες θα έκρυβαν περισσότερες ακόμα συγκίνησεις για μας..
