panius
Member
- Μηνύματα
- 671
- Likes
- 2.762
Περιεχόμενα
Ξημέρωσε Σάββατο 25η Μαρτίου και εμείς από τις 7 το πρωί ήμασταν ήδη έξω στους έρημους και παγωμένους δρόμους της πόλης, να περπατήσουμε και να απολαύσουμε τις ομορφιές της πριν το επιβεβλημένο τουρ στα ναζιστικά στρατόπεδα Άουσβιτς - Μπίρκεναου.
Η ομίχλη που είχε απλωθεί έκανε τη βόλτα μας ακόμα περισσότερο μυστηριακή και ατμοσφαιρική. Κινηθήκαμε γύρω από τα τείχη του κάστρου της πόλης, διασχίσαμε όμορφα πάρκα με ατελείωτο γρασίδι και περπατήσαμε κατά μήκος των όχθεων του Βιστούλα παρέα με δεκάδες κύκνους που κολυμπούσαν νωχελικά στο ποτάμι.
Επιστρέψαμε κατά τις δέκα στο ξενοδοχείο, όπου ήταν και το σημείο συνάντησης με το μίνι βαν που θα μας πήγαινε στα στρατόπεδα.
Είχαμε κλείσει την προηγούμενη μέρα σε ένα από τα πολλά τουριστικά πρακτορεία που συναντάς στους δρόμους της πόλης και πληρώσαμε περίπου 20 ευρώ το άτομο (90 ζλότυ) για τη μετάβαση και την επιστροφή, τα εισιτήρια (βασικά είναι δωρεάν, αλλά χρειάζεται κάποιου είδους ηλεκτρονική κράτηση για την οποία δεν είχαμε το χρονικό περιθώριο να ψάξουμε) και ένα φυλλάδιο με βασικές πληροφορίες και σχεδιάγραμμα των κατόψεων.
Ταξιδέψαμε παρέα με ένα ζευγάρι Ισπανών (πολύ ήσυχοι) και δύο Αγγλίδες (τρελές και ντίρλα από το χθεσινό μεθύσι) που γλώσσα δεν έβαλαν μέσα σε όλη τη διαδρομή. Σε 1μιση ώρα φτάσαμε στο Άουσβιτς. Ο οδηγός μας έβαλε μέσα και μας έδωσε 1μιση ώρα περιθώριο να δούμε το μέρος πριν μας μαζέψει και μας οδηγήσει στο Μπίρκεναου, 3 χιλιόμετρα μακρύτερα.
Πριν λίγα χρόνια είχα δει το αντίστοιχο στρατόπεδο στο Νταχάου της Γερμανίας, το οποίο ήταν το πρώτο και χρησίμευσε ως πρότυπο για όλα τα υπόλοιπα. Είχα συγκλονιστεί τότε και πίστευα ότι θα ήμουν περισσότερο προετοιμασμένος ψυχολογικά για το Άουσβιτς.
Πράγματι ήμουν... στο Άουσβιτς.
Στο Μπίκερναου όμως μου σηκώθηκε η τρίχα! Αυτή η τεράστια ευθεία της σιδηροδρομικής γραμμής, που περνάει την πύλη και πάει κατευθείαν στους θαλάμους αερίων και στα κρεματόρια για μαζική εξόντωση με το που κατέβαιναν οι κρατούμενοι από το βαγόνι, χωρίς καταγραφή ονομάτων, με την μπάντα να παίζει εμβατήρια για να βαδίζουν ήρεμα και χωρίς καθυστερήσεις προς τον θάνατό τους με τάραξε. Γενοκτονίες είχαν υπάρξει και στο παρελθόν (και δυστυχώς θα υπάρξουν και στο μέλλον). Οργανωμένη όμως εξόντωση ανθρώπων με σχεδιασμό ανάλογο βιομηχανικής αλυσίδας παραγωγής προϊόντων, δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία! Απλά φρίκη και αποτροπιασμός για το πού μπορεί να φτάσει η κτηνωδία του είδους μας.
Οι τρελοαγγλίδες ελάφρυναν το κλίμα με τις βλακείες που έλεγαν και κατά τις 16:00 ήμασταν όλοι συγκεντρωμένοι στο βανάκι και έτοιμοι για την επιστροφή στην πόλη.
Ενώ το είχαμε αποκλείσει στην αρχή, τελικά αποφασίσαμε ότι θα ήταν κρίμα να χάναμε τα αλατωρυχεία και ρωτάμε τον οδηγό αν γίνεται να μας πάει μέχρι εκεί, με το αζημίωτο φυσικά. Κάνει αυτός τα τηλεφωνήματά του και μας λέει "Βεβαίως! 130 ζλότυ!!!" (33 ευρώ!)
Εκείνη την ώρα μας φάνηκε ότι μας έπιασε λίγο τον... ποπό με την τιμή που μας είπε, αλλά ήταν κάτι απρογραμμάτιστο, (έξτρα 3 ώρες), συν τη μεταφορά, συν τα εισιτήρια, οπότε νομίζω τελικά ότι η τιμή ήταν λογική.
Και ευτυχώς που το αποφασίσαμε! Άξιζε και με το παραπάνω! Είχαμε μια υπέροχη ξεναγό που μας άφηνε αρκετή ώρα να περιηγηθούμε με την ησυχία μας στις στοές, στις αίθουσες και στις εκκλησίες. Ναι, εκκλησίες! Ολόκληροι ναοί 250 μέτρα κάτω από τη γη, πλήρως λειτουργικοί, ευρύχωροι, με πολυελαίους, αγάλματα και ανάγλυφα, όλα φτιαγμένα από αλάτι!
not mine
Αν θέλετε μπορείτε άνετα να δοκιμάσετε το αλατισμένο νερό που κυλάει σε διάφορα σημεία ή να τρίψετε αλάτι από τα τοιχώματα και να το δοκιμάσετε επίσης. Η ίδια η ξεναγός μας προέτρεπε να το κάνουμε.
20 λεπτά μετά την είσοδό μας στο αλατωρυχείο ένιωθα λες και είχα πάει για μακροβούτια στο Αιγαίο! Όλες οι στοματικές και οσφρητικές κοιλότητες είχαν γεμίσει ιώδιο και αρμύρα. Η ατμόσφαιρα μέσα στα ορυχεία είναι, λόγω του αλατιού, από τις πιο καθαρές και υγιεινές που μπορεί να βρει κανείς. Η ξεναγός είπε ότι ασθενείς με αναπνευστικά προβλήματα έρχονται τακτικά στο ορυχείο και κάθονται για λίγες ώρες μέσα σε αυτό.
not mine
Κατά τις 9 παρά τη νύχτα επιστρέψαμε στην Κρακοβία.
Κάναμε μια σύντομη αποχαιρετιστήρια βόλτα στην παλιά πόλη και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας στην εβραϊκή γειτονιά, η οποία το βράδυ είναι το πιο in μέρος για να βγεις, να διασκεδάσεις. Υπέροχη ατμόσφαιρα, μπαράκια, εστιατόρια, μπυραρίες και μια κεντρική πλατεία γεμάτη πάγκους και καταστήματα με νόστιμο street food.
Φάγαμε πάμφθηνο λουκάνικο με ψωμί, πήραμε καταπληκτικό παγωτό από το GoodLood (http://www.goodlood.com/), το οποίο πρέπει να δοκιμάσετε οπωσδήποτε! Εφάμιλλο των ιταλικών!
Πριν ξεκουράσουμε τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά στο ξενοδοχείο, κάναμε και μια στάση στο La Habana για μπυρίτσα! (πολύ όμορφο περιβάλλον - να πάτε! https://www.facebook.com/publahabana) Μισό λίτρο μπύρα μόλις με 2 ευρώ! (8 ζλότι). Τελικά στην Πολωνία η φθήνια δεν τρώει τον παρά!
Την Κυριακή επιστρέψαμε Βαρσοβία για την πτήση της επιστροφής. Στο αεροδρόμιο, κάπου ανάμεσα στα ράφια με τις βότκες συναντάω τυχαία μια συνάδελφο από τη δουλειά. Λίγο μετά πέφτω πάνω σε μια γνωστή μου με την παρέα της! Είπαμε, και η κουτσή Μαρία θα πάει Πολωνία τη σήμερον. Εμείς δεν θα πηγαίναμε;
Να πάτε και εσείς, ακόμα και για ΣΚ! Αξίζει (και δεν κοστίζει)!!!
Τέλος!
Η ομίχλη που είχε απλωθεί έκανε τη βόλτα μας ακόμα περισσότερο μυστηριακή και ατμοσφαιρική. Κινηθήκαμε γύρω από τα τείχη του κάστρου της πόλης, διασχίσαμε όμορφα πάρκα με ατελείωτο γρασίδι και περπατήσαμε κατά μήκος των όχθεων του Βιστούλα παρέα με δεκάδες κύκνους που κολυμπούσαν νωχελικά στο ποτάμι.


Επιστρέψαμε κατά τις δέκα στο ξενοδοχείο, όπου ήταν και το σημείο συνάντησης με το μίνι βαν που θα μας πήγαινε στα στρατόπεδα.
Είχαμε κλείσει την προηγούμενη μέρα σε ένα από τα πολλά τουριστικά πρακτορεία που συναντάς στους δρόμους της πόλης και πληρώσαμε περίπου 20 ευρώ το άτομο (90 ζλότυ) για τη μετάβαση και την επιστροφή, τα εισιτήρια (βασικά είναι δωρεάν, αλλά χρειάζεται κάποιου είδους ηλεκτρονική κράτηση για την οποία δεν είχαμε το χρονικό περιθώριο να ψάξουμε) και ένα φυλλάδιο με βασικές πληροφορίες και σχεδιάγραμμα των κατόψεων.
Ταξιδέψαμε παρέα με ένα ζευγάρι Ισπανών (πολύ ήσυχοι) και δύο Αγγλίδες (τρελές και ντίρλα από το χθεσινό μεθύσι) που γλώσσα δεν έβαλαν μέσα σε όλη τη διαδρομή. Σε 1μιση ώρα φτάσαμε στο Άουσβιτς. Ο οδηγός μας έβαλε μέσα και μας έδωσε 1μιση ώρα περιθώριο να δούμε το μέρος πριν μας μαζέψει και μας οδηγήσει στο Μπίρκεναου, 3 χιλιόμετρα μακρύτερα.





Πριν λίγα χρόνια είχα δει το αντίστοιχο στρατόπεδο στο Νταχάου της Γερμανίας, το οποίο ήταν το πρώτο και χρησίμευσε ως πρότυπο για όλα τα υπόλοιπα. Είχα συγκλονιστεί τότε και πίστευα ότι θα ήμουν περισσότερο προετοιμασμένος ψυχολογικά για το Άουσβιτς.
Πράγματι ήμουν... στο Άουσβιτς.
Στο Μπίκερναου όμως μου σηκώθηκε η τρίχα! Αυτή η τεράστια ευθεία της σιδηροδρομικής γραμμής, που περνάει την πύλη και πάει κατευθείαν στους θαλάμους αερίων και στα κρεματόρια για μαζική εξόντωση με το που κατέβαιναν οι κρατούμενοι από το βαγόνι, χωρίς καταγραφή ονομάτων, με την μπάντα να παίζει εμβατήρια για να βαδίζουν ήρεμα και χωρίς καθυστερήσεις προς τον θάνατό τους με τάραξε. Γενοκτονίες είχαν υπάρξει και στο παρελθόν (και δυστυχώς θα υπάρξουν και στο μέλλον). Οργανωμένη όμως εξόντωση ανθρώπων με σχεδιασμό ανάλογο βιομηχανικής αλυσίδας παραγωγής προϊόντων, δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία! Απλά φρίκη και αποτροπιασμός για το πού μπορεί να φτάσει η κτηνωδία του είδους μας.
Οι τρελοαγγλίδες ελάφρυναν το κλίμα με τις βλακείες που έλεγαν και κατά τις 16:00 ήμασταν όλοι συγκεντρωμένοι στο βανάκι και έτοιμοι για την επιστροφή στην πόλη.
Ενώ το είχαμε αποκλείσει στην αρχή, τελικά αποφασίσαμε ότι θα ήταν κρίμα να χάναμε τα αλατωρυχεία και ρωτάμε τον οδηγό αν γίνεται να μας πάει μέχρι εκεί, με το αζημίωτο φυσικά. Κάνει αυτός τα τηλεφωνήματά του και μας λέει "Βεβαίως! 130 ζλότυ!!!" (33 ευρώ!)
Εκείνη την ώρα μας φάνηκε ότι μας έπιασε λίγο τον... ποπό με την τιμή που μας είπε, αλλά ήταν κάτι απρογραμμάτιστο, (έξτρα 3 ώρες), συν τη μεταφορά, συν τα εισιτήρια, οπότε νομίζω τελικά ότι η τιμή ήταν λογική.
Και ευτυχώς που το αποφασίσαμε! Άξιζε και με το παραπάνω! Είχαμε μια υπέροχη ξεναγό που μας άφηνε αρκετή ώρα να περιηγηθούμε με την ησυχία μας στις στοές, στις αίθουσες και στις εκκλησίες. Ναι, εκκλησίες! Ολόκληροι ναοί 250 μέτρα κάτω από τη γη, πλήρως λειτουργικοί, ευρύχωροι, με πολυελαίους, αγάλματα και ανάγλυφα, όλα φτιαγμένα από αλάτι!

not mine

Αν θέλετε μπορείτε άνετα να δοκιμάσετε το αλατισμένο νερό που κυλάει σε διάφορα σημεία ή να τρίψετε αλάτι από τα τοιχώματα και να το δοκιμάσετε επίσης. Η ίδια η ξεναγός μας προέτρεπε να το κάνουμε.
20 λεπτά μετά την είσοδό μας στο αλατωρυχείο ένιωθα λες και είχα πάει για μακροβούτια στο Αιγαίο! Όλες οι στοματικές και οσφρητικές κοιλότητες είχαν γεμίσει ιώδιο και αρμύρα. Η ατμόσφαιρα μέσα στα ορυχεία είναι, λόγω του αλατιού, από τις πιο καθαρές και υγιεινές που μπορεί να βρει κανείς. Η ξεναγός είπε ότι ασθενείς με αναπνευστικά προβλήματα έρχονται τακτικά στο ορυχείο και κάθονται για λίγες ώρες μέσα σε αυτό.

not mine

Κατά τις 9 παρά τη νύχτα επιστρέψαμε στην Κρακοβία.

Κάναμε μια σύντομη αποχαιρετιστήρια βόλτα στην παλιά πόλη και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας στην εβραϊκή γειτονιά, η οποία το βράδυ είναι το πιο in μέρος για να βγεις, να διασκεδάσεις. Υπέροχη ατμόσφαιρα, μπαράκια, εστιατόρια, μπυραρίες και μια κεντρική πλατεία γεμάτη πάγκους και καταστήματα με νόστιμο street food.
Φάγαμε πάμφθηνο λουκάνικο με ψωμί, πήραμε καταπληκτικό παγωτό από το GoodLood (http://www.goodlood.com/), το οποίο πρέπει να δοκιμάσετε οπωσδήποτε! Εφάμιλλο των ιταλικών!

Πριν ξεκουράσουμε τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά στο ξενοδοχείο, κάναμε και μια στάση στο La Habana για μπυρίτσα! (πολύ όμορφο περιβάλλον - να πάτε! https://www.facebook.com/publahabana) Μισό λίτρο μπύρα μόλις με 2 ευρώ! (8 ζλότι). Τελικά στην Πολωνία η φθήνια δεν τρώει τον παρά!
Την Κυριακή επιστρέψαμε Βαρσοβία για την πτήση της επιστροφής. Στο αεροδρόμιο, κάπου ανάμεσα στα ράφια με τις βότκες συναντάω τυχαία μια συνάδελφο από τη δουλειά. Λίγο μετά πέφτω πάνω σε μια γνωστή μου με την παρέα της! Είπαμε, και η κουτσή Μαρία θα πάει Πολωνία τη σήμερον. Εμείς δεν θα πηγαίναμε;
Να πάτε και εσείς, ακόμα και για ΣΚ! Αξίζει (και δεν κοστίζει)!!!
Τέλος!