Ήπειρος: βουνά, ποτάμια, θάλασσες.

[vasiliss]

Στα παράλια της Ηπείρου. Νεκρομαντείο και πηγές Αχέροντα.

Στα παράλια της Ηπείρου θα κάναμε 3 διανυκτερεύσεις. Εδώ και αρκετά χρόνια έχω σταματήσει το “επί τόπου” ψάξιμο δωματίων, το οποίο πολύ με κούραζε και μου έτρωγε χρόνο από τις διακοπές μου και πάντα κλείνω αρκετά νωρίς, κυρίως από την Booking. Αυτή την φορά λόγω αμφιβολιών εάν τελικά θα πάμε, δεν είχα κλείσει τίποτα. Όλοι μου έλεγαν - και η κοινή λογική βεβαίως βεβαίως - ότι επί τόπου θα έβρισκα καλύτερες τιμές. Έτσι, το πρωί πριν φύγουμε από τα Γιάννενα, πήραμε 4-5 τηλέφωνα για να πάρουμε τιμές και πολύ εύκολα και γρήγορα κλείσαμε επί τόπου έναν δωμάτιο στον Αρίλα με 50€ την βραδιά.
Ποτέ δεν ξοδεύουμε χρόνο στα δωμάτια που κλείνουμε, γιατί είμαστε όλη την ημέρα στους δρόμους. Έτσι δεν αναζητώ πολυτέλεια, θέα, κτλ. η καθαριότητα είναι αρκετή για εμάς. Όμως σε αυτό το δωμάτιο πολύ στεναχωρήθηκα που δεν βρήκα χρόνο να ξοδέψω το πρωί, αλλά κυρίως το βράδυ, στο υπέροχο μπαλκόνι του με εξαιρετική θέα έως απέναντι την Κέρκυρα.

Νεκρομαντείο και ποταμός Αχέροντας.

Ήταν δύο περιοχές που μας είχαν ξεφύγει σε προ 15ετίας επίσκεψη στην περιοχή. Το πλάνο έλεγε λοιπόν επίσκεψη στο νεκρομαντείο, τις εκβολές του Αχέροντα και τις πηγές του. Αν προλαβαίναμε θα πηγαίναμε και ως τους μύλους του Σουλίου.
Το νεκρομαντείο βρισκόταν κατά τον Όμηρο στο σημείο όπου έσμιγε ο ποταμός Αχέρων με τον Κωκυτό, στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας Λίμνης, η οποία αποτελούσε την είσοδο του κόσμου των ψυχών.
Η διαφορά αυτού του μαντείου με τα υπόλοιπα της αρχαιότητας ήταν ότι οι εκεί οι επισκέπτες δεν έπαιρναν τους χρησμούς από τους ιερείς, αλλά πήγαιναν για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές των αγαπημένων τους προσώπων. Ο Όμηρος στην Οδύσσεια περιγράφει αναλυτικά την περιοχή κατά την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη.
Στο Νεκρομαντείο Αχέροντα για να έχει ο επισκέπτης επαφή με τις ψυχές των νεκρών, έπρεπε να τελέσει προσφορές και να τις βγάλει από τη λήθη δίνοντάς τους να πιουν αίμα. Πέραν αυτού έπρεπε να υποβληθεί σε πολυήμερη δοκιμασία ψυχικού και σωματικού καθαρμού. Οι ψυχές θεωρούνταν άυλες σαν σκιές. Τα "είδωλα" των ψυχών τα ανέβαζαν οι ιερείς με σιδερένιους μοχλούς , με γρανάζια και καστανιέτες από την υπόγεια αίθουσα. Στο τέλος οι πιστοί αποχωρούσαν από άλλη έξοδο ώστε να μην έρθουν σε επαφή με τους επόμενους επισκέπτες εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη μυστικότητα.
Πολλοί ήταν οι θνητοί που πέρασαν τις πύλες του Άδη στην αρχαία μυθολογία: Ο Οδυσσέας, ο Ορφέας, ο Ηρακλής, ο Θησέας κ.α.

Μικρός ο αρχαιολογικός χώρος και σίγουρα πρέπει να έρθεις διαβασμένος, εάν θέλεις να κατανοήσεις την ιδιαιτερότητά του και την μεγάλη σημασία του χώρου κατά την αρχαιότητα.

Αν και φτάσαμε εκεί αρκετά πρωί, η ζέστη ήταν ανυπόφορη εκείνη την ημέρα. Οπότε όταν τελειώσαμε την περιήγησή μας, αφήσαμε τις εκβολές για μιαν επόμενη φορά και ξεκινήσαμε για τις πηγές του Αχέροντα, ελπίζοντας ότι μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο εκεί και να δροσιστούμε λίγο. Είχαμε μείνει με τις εντυπώσεις του μπάνιου στον Βοϊδομάτη, αλλά ξεχάσαμε ότι εκεί φορούσαμε και τις στολές που περιόριζαν το κρύο.
Αφού περάσαμε το χωριό Γλύκη, παρκάραμε στο τεράστιο δωρεάν πάρκινγκ της περιοχής. Ήταν νωρίς ακόμη και δεν είχε πολλά αυτοκίνητα, αλλά δεν άργησε να γεμίσει (ανησυχητικό αυτό). Όλοι συμβούλευαν να έχουμε ένα ζευγάρι κλειστά πλαστικά παπούτσια θαλάσσης - τα οποία πουλούσαν κι εκεί - αλλά εμείς προτιμήσαμε να βάλουμε ένα παλιό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Μετά το πάρκινγκ δεξιά και αριστερά του ποταμού ξεκινούν σκιερά μονοπάτια παράλληλα με αυτόν που οδηγούν στο σημείο των πηγών. Αρκετά παράταιρα με τον χώρο, μαγαζιά για φαγητό και καφέ έχουν στηθεί στις όχθες του ποταμού. Επίσης μπορείς να κάνεις ιππασία και ράφτινγκ, που δεν τα προτιμήσαμε καθώς είχαμε κάνει στον Βοϊδομάτη.

Θυμάμαι ότι γυρίζοντας με το λεωφορείο από το τέλος της διαδρομής στον Βοϊδομάτη, δύο οδηγοί συζητούσαν μεταξύ τους για το ράφτινγκ και τις υπηρεσίες που αυτοί προσφέρουν και κάποια στιγμή είπαν: “Δεν θα καταντήσουμε εμείς Αχέροντας” Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσαν. Μιλούσαν για χαμηλές τιμές και προχειρότητα, κάτι άλλο, δεν μπόρεσα να καταλάβω όταν είδα τους ανθρώπους που έκαναν ράφτινγκ στο ποτάμι αυτό. Την απορία αυτή ίσως μπορεί να μου την λύσει η @Grerena που έκανε λίγες ημέρες αργότερα ράφτινγκ στο ποτάμι αυτό.

Μην ξεγελαστείτε και ξεκινήσετε πολύ νωρίς την πορεία δια μέσω του ποταμού, γιατί το νερό είναι πραγματικά πολύ κρύο. Ιδίως κοντά στις πηγές, στην πρώτη επαφή νιώθεις ότι έχεις βάλει τα πόδια σου μέσα σε ένα κουβά με παγάκια, και ασυναίσθητα παίρνεις τον δρόμο για την όχθη. Η γυναίκα μου και η μικρή κόρη μου δεν άντεξαν πολύ και μετά από 5 λεπτά οπισθοχώρησαν προς την ζεστή όχθη του ποταμού. Εγώ με την μεγάλη συνεχίσαμε για κανένα 20λεπτο ακόμη, κάνοντας βέβαια και τις απαραίτητες στάσεις στις νησίδες από χαλίκια στις άκρες του ποταμού. Όπως άκουσα από διερχόμενους, ακόμη πιο πάνω το νερό βάθαινε έως την μέση και μπορούσες άνετα να κολυμπήσεις. Άνετα, λέμε τώρα, αν γλίτωνες τα κρυοπαγήματα ή το έμφραγμα. Εμείς πάντως δεν το αποτολμήσαμε αν και φορούσαμε μαγιό και είχαμε μαζί μας τα απαραίτητα.

Δυστυχώς επειδή δεν έχουμε αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή, αφήσαμε την μηχανή στο αυτοκίνητο και το κινητό το βάλαμε σε μια αδιάβροχη θήκη, οπότε ότι φωτογραφίες βγάλαμε στο ποτάμι, ήταν επιεικώς απαράδεκτες.

Μπάνιο δεν κάναμε, αλλά την απαραίτητη δόση δροσιάς την είχαμε πάρει σίγουρα. Αφού λοιπόν είχαμε χρόνο, αποφασίσαμε να πάμε έως τους μύλους Σουλίου, για να πιούμε έναν καφέ στο εκεί παραδοσιακό καφενείο, σε έναν συντηρημένο μύλο. Αν και οι στροφές έως εκεί ήταν πολλές, η επίσκεψη άξιζε τον κόπο. Όλα τα λεφτά ήταν τα λιγοστά τραπέζια που βρίσκονταν διάσπαρτα κάτω από τα πλατάνια ακριβώς δίπλα στο ποτάμι. Εμείς αρκεστήκαμε σε καφέδες και γλυκά του κουταλιού και δεν δοκιμάσαμε τα σουβλάκια τους για να δούμε εάν κι αυτά άξιζαν τον κόπο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Επιτέλους!!!
Γράφε και μη μελαγχολείς! Όλα θα βρουν το δρόμο τους ξανά και αυτό ισχύει και για τα ταξίδια

Είναι η πρώτη μου φορά, εδώ και πολλά χρόνια που υπάρχει τέτοια αβεβαιότητα και δεν μπορώ να οριστικοποιήσω κανένα ταξιδιωτικό σχέδιο.

Αυτήν την αβεβαιότητα Βασίλη την έχω εδώ και 6 χρονια σε μία μόνιμη βάση και ναι είναι φοβερό άγχος κατα την διάρκεια του ταξιδιού, γιατί μπορεί να σου ανατρέψει τα πάντα στο λεπτό...

 

[vasiliss]

Γράφε και μη μελαγχολείς!

Δύσκολο αυτό, γιατί, για εμένα, προβλέπεται ένας χειμώνας αταξίδευτος. Από την άνοιξη και αν επιτρέψει ο κύριος covid, πάλι στους δρόμους. Δεν έχω όρεξη ούτε σχέδια για το επόμενο καλοκαίρι να κάνω.
Σε αντίθεση με εσένα που βλέπω και χαίρομαι, ότι ετοιμάζεις το καλοκαιρινό oδικό σου στην Ιταλία.
Καλές ασκήσεις επί χάρτου!

 

[Thalassaki]

Για όλους μας είναι δυσάρεστος αυτός ο αποκλεισμός καθώς και η αβεβαιότητα και η αδυναμία προγραμματισμού για οποιοδήποτε ταξίδι ακόμα και εντός συνόρων και καταλαβαίνω και συμμερίζομαι την απογοήτευσή σου και τα συναισθήματα που μοιράζεσαι.

Προσωπικά τους τελευταίους μήνες έχω φάει στον σβέρκο ήδη την ακύρωση δύο μεγάλων ταξιδιών στο εξωτερικό που χρειάστηκαν μήνες προγραμματισμού και προετοιμασιών και ακόμα τριών εντός συνόρων και ταυτοχρόνως έχοντας καταναλώσει τις 15 από τις 25 μέρες επίσημης άδειας που δικαιούμαστε εν μέσω γενικής καραντίνας αναγκάζοντάς μας να κάνουμε διακοπές στο μπαλκόνι ομολογώ ότι γεύτηκα παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σου.

Παρόλα αυτά κι επειδή είμαι άνθρωπος που προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο την όλη κατάσταση την είδα σαν μια ευκαιρία για έστω σύντομες αποδράσεις του τριήμερου ή τετραήμερου εντός συνόρων απολαμβάνοντας τις ομορφιές της χώρας μας που σίγουρα δεν είναι λίγες και δεν εξαντλούνται όσα χρόνια και να περάσουν.

Περιμένω και την συνέχεια από την εξόρμησή σας μαζί με φωτογραφίες από την όμορφη Ήπειρο που αποτελεί και για μένα αγαπημένο προορισμό!

 

[Sassenach77]

Δύσκολο αυτό, γιατί, για εμένα, προβλέπεται ένας χειμώνας αταξίδευτος. Από την άνοιξη και αν επιτρέψει ο κύριος covid, πάλι στους δρόμους. Δεν έχω όρεξη ούτε σχέδια για το επόμενο καλοκαίρι να κάνω.
Σε αντίθεση με εσένα που βλέπω και χαίρομαι, ότι ετοιμάζεις το καλοκαιρινό oδικό σου στην Ιταλία.
Καλές ασκήσεις επί χάρτου!

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!....
Σχεδιάζω ένα ταξίδι που δεν έχω ιδέα αν θα καταφέρω να πραγματοποιήσω, αλλά το σχεδιάζω γιατί με βοηθάει και με ευχαριστεί η διαδικασία αυτή! Το πολύ πολύ να μείνει για αργότερα...

Περιμένω την συνέχεια της ιστορίας!

 

[vasiliss]

Για όλους μας είναι δυσάρεστος αυτός ο αποκλεισμός καθώς και η αβεβαιότητα και η αδυναμία προγραμματισμού για οποιοδήποτε ταξίδι ακόμα και εντός συνόρων και καταλαβαίνω και συμμερίζομαι την απογοήτευσή σου και τα συναισθήματα που μοιράζεσαι.

Προσωπικά τους τελευταίους μήνες έχω φάει στον σβέρκο ήδη την ακύρωση δύο μεγάλων ταξιδιών στο εξωτερικό που χρειάστηκαν μήνες προγραμματισμού και προετοιμασιών και ακόμα τριών εντός συνόρων και ταυτοχρόνως έχοντας καταναλώσει τις 15 από τις 25 μέρες επίσημης άδειας που δικαιούμαστε εν μέσω γενικής καραντίνας αναγκάζοντάς μας να κάνουμε διακοπές στο μπαλκόνι ομολογώ ότι γεύτηκα παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σου.

Παρόλα αυτά κι επειδή είμαι άνθρωπος που προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο την όλη κατάσταση την είδα σαν μια ευκαιρία για έστω σύντομες αποδράσεις του τριήμερου ή τετραήμερου εντός συνόρων απολαμβάνοντας τις ομορφιές της χώρας μας που σίγουρα δεν είναι λίγες και δεν εξαντλούνται όσα χρόνια και να περάσουν.

Περιμένω και την συνέχεια από την εξόρμησή σας μαζί με φωτογραφίες από την όμορφη Ήπειρο που αποτελεί και για μένα αγαπημένο προορισμό!

Καταλαβαίνω @Thalassaki ότι πολλοί επηρεάστηκαν ταξιδιωτικά πολύ περισσότερο από εμένα, έχασαν χρήματα κτλ.
Κι εγώ συνήθως το βλέπω μισογεμάτο το ποτήρι, αλλά τώρα έκατσε η περίοδος που το βλέπω μισοάδειο.
Ελπίζω να γεμίσει σύντομα.
Η συνέχεια σύντομα στις οθόνες σας.

 

[vasiliss]

Στα Ζαγοροχώρια - τα γεφύρια.

Τα τελευταία 20 χρόνια, έχουμε επισκεφτεί αρκετές φορές τα Γιάννενα και έχουμε κάνει εξορμήσεις στα Ζαγοροχώρια, όλες τις εποχές του έτους. Όμως με τα παιδιά μας δεν είχαμε ξανοιχτεί πολύ και δεν είχαμε επισκεφτεί πολλά από αυτά. Βέβαια κατά την γνώμη μου το καλοκαίρι δεν είναι η κατάλληλη εποχή για να τα επισκεφτείς. Και αν συνυπολογίσεις και μια κουραστική ζέστη που μας βασάνισε εκείνες τις ημέρες, δεν μπορείς να πεις ότι τα περπατήσαμε και ευχαριστηθήκαμε όσο πρέπει.
Στην αρχή της περιήγησής μας επικεντρωθήκαμε στα πέτρινα γεφύρια που κατά δεκάδες συναντάς στα χωριά αυτά. Άλλα πιο διάσημα και πολυφωτογραφημένα, άλλα πιο μικρά και κρυμμένα από τα μάτια των περαστικών, μονότοξα, δίτοξα ή τρίτοξα.

Στον δρόμο για τους Κήπους, μπορείς να συναντήσεις αρκετά, με εύκολη πρόσβαση. Είναι τέλη Αυγούστου βέβαια και στα περισσότερα από αυτά, δεν υπάρχει νερό ούτε για δείγμα, κάτι που τους αφαιρεί λίγο από την γοητεία τους.

Τα πέτρινα γεφύρια, αποτελούν έκφραση βασικής ανάγκης του ανθρώπου για επικοινωνία, ασφαλή μετακίνηση, συντόμευση των αποστάσεων, υπερπήδηση των φυσικών εμποδίων.
Η ποικιλομορφία και η διαφορετικότητα στην αρχιτεκτονική σύνθεση των γεφυριών παραπέμπει στο «μεράκι» του πρωτομάστορα.
Η ονομασία τους συνήθως προέρχεται από το όνομα του χορηγού που έδινε τα χρήματα για την κατασκευή τους ή την επισκευή τους. Άλλες φορές τα ονόματα προέρχονταν από το ρέμα που γεφύρωναν, από την περιοχή που ήταν κατασκευασμένα ή από τα ονόματα γειτονικών μύλων.
Τα Ηπειρωτικά γεφύρια είναι απέριττα, χωρίς υπερβολικές διακοσμήσεις, είναι χτισμένα συνήθως σε ορεινούς όγκους και δίνουν την αίσθηση ότι αποτελούν φυσική προέκταση των βράχων.

Το γεφύρι του Κόκκορη

Το γεφύρι του Πλακίδα

Το γεφύρι του μύλου και ο μικρός νερόμυλος δίπλα του

Το γεφύρι της Κλειδωνιάς, όπως ξεπροβάλει πάνω από τα κεφάλια μας την ώρα του ράφτινγκ.

Αυτό το ξέρω είναι λίγο άσχετο, αλλά κάπου πρέπει να το βάλω κι αυτό να μην μείνει παραπονεμένο.

Το γεφύρι της Άρτας (Πέτρινο γεφύρι στην Ήπειρο είναι κι αυτό ) Περάσαμε από εκεί την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας στην επιστροφή για το σπίτι μας.

 

[vasiliss]

Στα Ζαγοροχώρια - τα χωριά.

Το Ζαγόρι είναι περιοχή στην οροσειρά της Πίνδου. Στην περιοχή υπάρχουν 46 οικισμοί τα αποκαλούμενα Ζαγοροχώρια. Η λέξη Ζαγόρι προέρχεται από την Σλαβική πρόθεση Za που σημαίνει «πίσω» και το ουσιαστικό gora που σημαίνει “βουνό” το οποίο με την σειρά του είναι παραφθορά του ελληνικού όρος. Τα χωριά λοιπόν πίσω από το βουνό, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τα όμορφα πέτρινα σπίτια με τις σχιστόπλακες στις στέγες, τα πλακόστρωτα δρομάκια και μονοπάτια, τις ζωντανές πλατείες τους με τις όμορφες εκκλησίες και τα διάσπαρτα μοναστήρια, όλα τέλεια εναρμονισμένα με την φύση γύρω τους.

Από τα χωριά περιηγηθήκαμε πιο επισταμένα στο Τσεπέλοβο, το Μονοδένδρι, την Αρίστη, το Πάπιγκο και το μικρό Πάπιγκο, ενώ από κάποια άλλα κάναμε μόνο ένα σύντομο πέρασμα. Η κίνηση σε όλα ήταν - λόγω της κατάστασης - υποτονική. Στο δε μικρό Πάπιγκο είναι ζήτημα αν συναντήσαμε 2 ανθρώπους όταν ένα μεσημέρι τριγυρίζαμε στα στενά του. Εκείνο που κέρδισε τις εντυπώσεις μας ήταν το Τσεπέλοβο με την δροσερή πλατεία του τα παιδιά που έπαιζαν στους δρόμους, τα μαγαζιά που είχαν λίγη κίνηση και γενικά η αίσθηση που μας έδωσε, ενός “ζωντανού” χωριού.

Το Τσεπέλοβο:

Ο τάφος του ποιητή Ιωάννη Βηλαρά, έξω από το Τσούφλειο φαρμακείο, του 1874, στο Τσεπέλοβο.

Το Μονοδένδρι:

Το Πάπιγκο, με εξαιρετική θέα στην Αστράκα:

Το Μικρό Πάπιγκο, πανέμορφο χωριό, αλλά δυστυχώς σχεδόν έρημο, όταν πήγαμε εμείς.

Στο δρόμο για το μικρό Πάπιγκο, δίπλα στον δρόμο, βρίσκονται οι “οβίρες” ή “κολυμπήθρες” στο ρέμα του Ρογκόβου. Μικρά φυσικά κοιλώματα, που φτιάχνουν φυσικές ή ημιφυσικές “πισίνες”, τέλειες για μία πολύ δροσερή βουτιά. Έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε εμείς.
Φτάνοντας εκεί ένα πολύ ζεστό μεσημέρι, φορέσαμε όλα χαρά τα μαγιό μας στο αυτοκίνητο, φορτωθήκαμε τις πετσέτες και το κολατσιό μας για μετά και με ανυπομονησία κινήσαμε για να δροσιστούμε. Δεν υπολογίσαμε όμως οι δυστυχείς ότι ήταν τέλη Αυγούστου και τα νερά ήταν λιγοστά ακόμη και στα ποτάμια, πόσο μάλλον στα ρέματα. Λίγο λιμνάζον νερό μόνο στην πρώτη μεγάλη “πισίνα” και ελάχιστο δυστυχώς στις υπόλοιπες. Το μπάνιο και η δροσιά του, μόλις είχαν πάει περίπατο.

 

[malysa]

Θα έλεγα και γω πως ο καιρός που ταιριάζει στα χωριά, είναι ο συννεφιασμένος....

Και η πλατεία του Τσεπέλοβου είναι κούκλα... (η πιο όμορφη κατ΄εμέ και στη σειρά μετά έρχεται αυτή του Δίλοφου.... !!! )
δυστυχώς, τέλη Σεπτέμβρη, ήταν σχεδόν όλα κλειστά και υπό βροχή, δεν καταφέραμε ούτε καφεδάκι να πιούμε κοιτώντας το ρολόι της και τον αιωνόβιο πλάτανο

Να μου επιτρέψεις να προσθέσω και τα παρακάτω ?...

1) Γεφύρι τού Καπετάν Αρκούδα ή “Γεφύρι του Εβραίου” ...
Μικρό αλλά κουκλίστικο.... στο δεξί χέρι πριν φθάσεις στο γεφύρι του Κοκκόρου (από Γιάννενα)... αφήνεις το αυτοκίνητο και περπατάς 50μ

2) πριν φθάσεις Αρίστη, αξίζει να κάνεις δεξιά παράκαμψη (5χλμ) για να πας στο χωριό Βίκος
Το χωριό μικρό με 2 ταβερνάκια, αλλά αυτό για το οποίο αξίζει είναι η θέα προς την χαράδρα του Βίκου !!! Α-ξε-πέ-ρα-στη!! Από το ξύλινο κιόσκι να την αγναντεύεις με συνεφιασμένο καιρό (και να είσαι και μόνος σου, χωρίς άλλους εκεί....)

 

[vasiliss]

Θα έλεγα και γω πως ο καιρός που ταιριάζει στα χωριά, είναι ο συννεφιασμένος....

Πράγματι, το Φθινόπωρο και ο χειμώνας νομίζω ότι είναι οι εποχές που ταιριάζουν στα χωριά αυτά.
Βέβαια, εγώ για τις περιηγήσεις μου στη φύση προτιμώ την άνοιξη. Νομίζω ότι η αναγεννημένη φύση σου δημιουργεί μια ανεπανάληπτη ευφορία αυτή την εποχή.

Να μου επιτρέψεις να προσθέσω και τα παρακάτω ?...

1) Γεφύρι τού Καπετάν Αρκούδα ή “Γεφύρι του Εβραίου” ...
Μικρό αλλά κουκλίστικο.... στο δεξί χέρι πριν φθάσεις στο γεφύρι του Κοκκόρου (από Γιάννενα)... αφήνεις το αυτοκίνητο και περπατάς 50μ

2) πριν φθάσεις Αρίστη, αξίζει να κάνεις δεξιά παράκαμψη (5χλμ) για να πας στο χωριό Βίκος
Το χωριό μικρό με 2 ταβερνάκια, αλλά αυτό για το οποίο αξίζει είναι η θέα προς την χαράδρα του Βίκου !!! Α-ξε-πέ-ρα-στη!! Από το ξύλινο κιόσκι να την αγναντεύεις με συνεφιασμένο καιρό (και να είσαι και μόνος σου, χωρίς άλλους εκεί....)

Ελεύθερα, @malysa πρόσθεσε όποια πληροφορία θέλεις, γι' αυτό είναι το φόρουμ, για ανταλλάσσουμε γνώμες και πληροφορίες.

 

[vasiliss]

Το φαράγγι του Βίκου.

Καρδιά του Εθνικού Δρυμού Βίκου-Αώου, το φαράγγι του Βίκου, είναι το μεγαλύτερο και πιο γραφικό από τα φαράγγια του Ζαγορίου. Tο Φαράγγι του Βίκου συλλέγει τα νερά πολλών μικρών ποταμών που καταλήγουν στον ποταμό Βοϊδομάτη, που ρέει μέσα στο φαράγγι. Έχει 990 μέτρα βάθος και είναι ένα από τα βαθύτερα στον κόσμο, οι κάτοικοι βέβαια της περιοχής λένε ότι είναι το βαθύτερο στον κόσμο (μάλλον σε αναλογία με το πλάτος του , αν κατάλαβα καλά) και έχει καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες.

Για να μπορέσουμε να το θαυμάσουμε από διάφορες περιοχές, τρία ήταν τα σημεία τα οποία είχα σημειώσει ότι πρέπει να επισκεφτούμε. Την μονή της Αγίας Παρασκευής λίγο πιο έξω από το Μονοδένδρι και την θέση Οξυά δυτικά και την θέση Μπελόη ανατολικά. Την Μπελόη την αφήσαμε τελικά για άλλη φορά, καθώς θα έπρεπε να κάνουμε μεγάλο κύκλο για να την προσεγγίσουμε.

Πρώτα πήγαμε στην Αγία Παρασκευή. Στο Μονοδένδρι, αφήσαμε το αυτοκίνητο και μέσω ενός φαρδιού πλακοστρωμένου μονοπατιού κινηθήκαμε προς το μοναστήρι το οποίο απέχει περίπου 10 λεπτά. Είναι χτισμένο στην άκρη του βράχου με ωραία θέα προς το φαράγγι. Είχαν γίνει κι κάποιες κατολισθήσεις, με μικρές ευτυχώς καταστροφές στον μαντρότοιχο της μονής. Στο μοναστήρι συναντήσαμε έναν ιερέα αγιογράφο, ο οποίος μαζί με κάποιους φοιτητές της σχολής καλών τεχνών, αγιογραφούσαν και πουλούσαν μικρές εικόνες. Αφού επισκεφτήκαμε την εκκλησία, πιάσαμε μια μικρή συζήτηση μαζί τους, με αποτέλεσμα να ξεχάσουμε τον κύριο λόγο για τον οποίο είχαμε πάει εκεί, να δούμε δηλαδή την θέα από το μικρό μπαλκόνι της μονής δίπλα από την εκκλησία. Όταν βγήκαμε από το μοναστήρι το θυμηθήκαμε και γυρίσαμε λίγο ντροπιασμένοι πάλι πίσω.

Σε μικρή απόσταση από το Μονοδένδρι, ανηφορίζοντας με το αυτοκίνητο για 10 λεπτά, υπάρχει η επόμενη θέση παρατήρησης, η “θέση Οξυά”.
Λίγο πιο πριν βρίσκεται το “πέτρινο δάσος” το οποίο δεν γνωρίζαμε και αντιληφθήκαμε την ύπαρξή του από τις εκεί ενημερωτικές πινακίδες. Πέτρινοι γκρίζοι σχιστολιθικοί βράχοι, που ξεπροβάλλουν ως άλλα πέτρινα “δέντρα” ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Αξίζει και εκεί λοιπόν μια σύντομη στάση.

Για να πας στην “Οξυά”, αφήνεις το αυτοκίνητο στον δρόμο και ακολουθείς ένα στενό σύντομο μονοπάτι. Στο τέλος του φανερώνεται το φαράγγι σε όλο του το μεγαλείο. Νομίζω ότι από τα δύο σημεία που επισκεφτήκαμε αυτό είχε την ομορφότερη θέα.
Στο σημείο αυτό το μονοπάτι, για λίγα μόνο μέτρα, προστατεύεται από έναν μικρό μαντρότοιχο, όμως αν συνεχίσεις νομίζεις ότι ακροβατείς στην άκρη του γκρεμού και νιώθεις μια μικρή έως μεγάλη ανασφάλεια. Η γυναίκα μου επιμένει ότι πριν 20 χρόνια που είχαμε ξαναπάει, την τραβολογούσα να περπατήσουμε εκεί στην κόψη του γκρεμού και της είχε βγει η ψυχή από το στόμα, εγώ πάλι δεν θυμόμουν τίποτα. Πάντως εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι δεν είχα κακό σκοπό. Αυτή την φορά πάντως δεν συνεχίσαμε για πολύ, καθώς είχαμε μαζί και τα παιδιά.

Στα ανεκπλήρωτα σχέδιά μου που έχουν σχέση με το φαράγγι του Βίκου, ήταν και η κάθοδος και πεζοπορία από το χωριό Βίκος έως τις πηγές του Βοϊδομάτη. Όμως ούτε χρόνο είχαμε και λόγω της ζέστης δεν είχε και όρεξη η μισή οικογένεια, οπότε, καλά να είμαστε, το αφήσαμε για καμία επόμενη άνοιξη, στο άμεσο μέλλον ελπίζω, μαζί με την σκάλα του Βραδέτου, που είναι κι αυτή μέσα στα άμεσα σχέδιά μου.

 

[interted]

Στο σημείο αυτό το μονοπάτι, για λίγα μόνο μέτρα, προστατεύεται από έναν μικρό μαντρότοιχο, όμως αν συνεχίσεις νομίζεις ότι ακροβατείς στην άκρη του γκρεμού και νιώθεις μια μικρή έως μεγάλη ανασφάλεια. Η γυναίκα μου επιμένει ότι πριν 20 χρόνια που είχαμε ξαναπάει, την τραβολογούσα να περπατήσουμε εκεί στην κόψη του γκρεμού και της είχε βγει η ψυχή από το στόμα,

Φοβερό και τρομαχτικότατο σημείο για ανθρώπους που είναι ελαφρώς ακροφοβικοί...