Kingmouf
Member
- Μηνύματα
- 100
- Likes
- 462
Περιεχόμενα
Πριν αρχίσουν να φτάνουν οι εκδρομείς της νέας μέρας ετοιμαζόμαστε και σαλπάρουμε για Αδάμαντα. Έχουμε δρόμο. Είναι πια απόγευμα όταν φτάνουμε και η πρώτη φορά που αποβιβαζόμαστε στη στεριά μετά από σχεδόν δύο μέρες. Ή το νησί κουνάει ή εγώ δε τη παλεύω. Μάλλον το πρώτο.
Με τα πολλά καταφέρνουμε να βρούμε δύο μισοδιαλυμένα σκουτεράκια να νοικιάσουμε. Η επόμενη μέρα έχει εξερεύνηση. Η Μήλος είναι υπέροχη. Συνειδητοποιώ ότι ως νησιώτης δύσκολα ταξιδεύω σε άλλα νησιά. Πόσο κρίμα να χάνω τέτοια ομορφιά!
Ο Αντώνης ανοίγει το δρόμο. Το γεγονός ότι τα σκουτεράκια είναι τελείως της πλάκας, μας κάνει να μη σταματάμε πουθενά. Δρόμοι, καρόδρομοι, χωματόδρομοι, στενάκια, σκαλιά, όλα παίζουν. Αφού το έβαλε αυτός εκεί, ακολουθώ και εγώ και ό,τι γίνει! Μέχρι το απόγευμα έχουμε γυρίσει σχεδόν όλο το νησί. Πάνω που σκεφτόμουν ότι τα χρήματα που έδωσα για το μηχανάκι ήταν από τα έξοδα που έχω ευχαριστηθεί όσο λίγα, προσγειώνονται στο τραπέζι κάτι θεϊκά πιάτα. Καλά πάμε…
Με τη κοιλιά μέχρι κάτω επιστρέφουμε στο ιστιοπλοϊκό. Σαλπάρουμε για Κίμωλο! Ναι! Τί ωραία! Ώπα! Τί ωραία; Με τη κοιλιά έτοιμη να σκάσει; Κουμπώνω επιτοπίως δύο δραμαμίνες. Πάντα υπερβολικός…
… όπως αποδείχτηκε με την άφιξη μας στη Κίμωλο. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού ελπίζω να το έχω ξεπεράσει το θέμα.
Έχει βραδυάσει για τα καλά αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε στο νησί. Για τη Κίμωλο η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει τίποτα, αλλά όλοι μου λένε πως θα μου αρέσει πολύ περισσότερο και από τη Μήλο. Και η πρώτη αίσθηση μάλλον επιβεβαιώνει αυτήν την άποψη.
Η Κίμωλος ξυπνάει μνήμες χωριού. Εκείνες τις παλιές εποχές που δεν ήταν όλα τουριστικά, που δεν υπήρχε φόβος, που δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά και η τηλεόραση είχε μόνο ΕΡΤ που έπαιζε ειδήσεις – μόνο η θάλασσα και η μπάλα είχαν σημασία. Που παίζαμε μέχρι το βράδυ, μέχρι να μας πάρει κυνήγι η γιαγιά που πάλι αργήσαμε και να αρχίσει να ξεφυσάει ότι δε μαζευόμαστε πλέον και έχουμε γίνει αλητάκια.
Με τα πολλά καταφέρνουμε να βρούμε δύο μισοδιαλυμένα σκουτεράκια να νοικιάσουμε. Η επόμενη μέρα έχει εξερεύνηση. Η Μήλος είναι υπέροχη. Συνειδητοποιώ ότι ως νησιώτης δύσκολα ταξιδεύω σε άλλα νησιά. Πόσο κρίμα να χάνω τέτοια ομορφιά!
Ο Αντώνης ανοίγει το δρόμο. Το γεγονός ότι τα σκουτεράκια είναι τελείως της πλάκας, μας κάνει να μη σταματάμε πουθενά. Δρόμοι, καρόδρομοι, χωματόδρομοι, στενάκια, σκαλιά, όλα παίζουν. Αφού το έβαλε αυτός εκεί, ακολουθώ και εγώ και ό,τι γίνει! Μέχρι το απόγευμα έχουμε γυρίσει σχεδόν όλο το νησί. Πάνω που σκεφτόμουν ότι τα χρήματα που έδωσα για το μηχανάκι ήταν από τα έξοδα που έχω ευχαριστηθεί όσο λίγα, προσγειώνονται στο τραπέζι κάτι θεϊκά πιάτα. Καλά πάμε…
Με τη κοιλιά μέχρι κάτω επιστρέφουμε στο ιστιοπλοϊκό. Σαλπάρουμε για Κίμωλο! Ναι! Τί ωραία! Ώπα! Τί ωραία; Με τη κοιλιά έτοιμη να σκάσει; Κουμπώνω επιτοπίως δύο δραμαμίνες. Πάντα υπερβολικός…
… όπως αποδείχτηκε με την άφιξη μας στη Κίμωλο. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού ελπίζω να το έχω ξεπεράσει το θέμα.
Έχει βραδυάσει για τα καλά αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε στο νησί. Για τη Κίμωλο η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει τίποτα, αλλά όλοι μου λένε πως θα μου αρέσει πολύ περισσότερο και από τη Μήλο. Και η πρώτη αίσθηση μάλλον επιβεβαιώνει αυτήν την άποψη.
Η Κίμωλος ξυπνάει μνήμες χωριού. Εκείνες τις παλιές εποχές που δεν ήταν όλα τουριστικά, που δεν υπήρχε φόβος, που δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά και η τηλεόραση είχε μόνο ΕΡΤ που έπαιζε ειδήσεις – μόνο η θάλασσα και η μπάλα είχαν σημασία. Που παίζαμε μέχρι το βράδυ, μέχρι να μας πάρει κυνήγι η γιαγιά που πάλι αργήσαμε και να αρχίσει να ξεφυσάει ότι δε μαζευόμαστε πλέον και έχουμε γίνει αλητάκια.
