tryxx
Member
- Μηνύματα
- 82
- Likes
- 862
Περιεχόμενα
1ο Μέρος Αμάλφι - Νάπολη
Αρχές Απρίλη ο Νίκος (cbx) μου έστειλε ένα σύνδεσμο για να δω το επικό ταξίδι ενός φίλου του στην Ν. Αμερική!
– Αντί να σου πέφτουν τα σάλια με το ταξίδι του φίλου σου γιατί δεν παίρνεις καμμιά βδομάδα άδεια να ξεδώσουμε με τις μοτοσυκλέτες, του έγραψα!
-Μέσα! Μου απάντησε ενθουσιασμένος…
Σε λίγες ώρες το σχέδιο καταστρώθηκε αφού ενημερώθηκε και ο άλλος Νίκος (bmw). Έχοντας τριγυρίσει τα Βαλκάνια, την Τουρκία και τη Σικελία η επιλογή ήταν προφανής για ένα 8ήμερο πλάνο. Αμάλφι και Τοσκάνη! Απρίλιος μήνας, καλός καιρός, ηλιόλουστες παραλίες, πράσινοι λόφοι, φως, γαστρονομία, ιστορία, πολιτισμός και ένα σωρό άλλοι λόγοι έδειχναν τον προορισμό ολοφάνερα.
Την επόμενη Παρασκευή το βράδυ ήμασταν και οι τρείς Ηγουμενίτσα με πρωινό προορισμό το Μπρίντιζι. Το ταξίδι είχε ξεκινήσει!
Ο χάρτης μέχρι τη Νάπολη και στη συνέχεια προς Τοσκάνη: https://maps.app.goo.gl/g9ucTQGb961xnFdL7
Ο χάρτης της Τοσκάνης: Montepulciano to Ancône
1η Μέρα: Αλμπερομπέλο – Ματέρα – Πιετραπερτόσα – Σαλέρνο
Εφιαλτική βραδιά στο καράβι, αφού οι μαθητές κάποιας εκδρομής δεν σταμάτησαν να τρέχουν. να ουρλιάζουν και να σπέρνουν τον πανικό όλη τη νύχτα! Νεολαία βράζει το αίμα οπότε συγκαταβατικά αποδεχθήκαμε τη μοίρα μας ζαρωμένοι σε μια γωνιά στο σαλόνι…. Το άλλο πρωί, παρά την ταλαιπωρία, ξεχυθήκαμε με κατεύθυνση τους τρούλους του Αλμπερομπέλο (Alberobello). Οι περίφημοι τρούλοι χτισμένοι παραδοσιακά με την τέχνη της ξερολιθιάς είναι μοναδικοί! Πριν πολλά χρόνια είχα ξαναπεράσει και μείνει 2 βραδιές. Ήταν πολύ όμορφα και ήσυχα. Ιδιαίτερο γραφικό χωριό με πολύ τουρισμό πλέον αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη αν και αναπόφευκτα έχει χάσει την παλιά αίσθηση.
Επόμενη στάση στη Ματέρα (Sassi di Matera) , όπου sassi σημαίνει σπηλιές), μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς Unesco όπως και το Αλμπερομπέλο. Φυσικά σχεδόν οι περισσότερες πόλεις της Ιταλίας είναι πλάκα – πλάκα μνημεία κληρονομιάς! Η Ματέρα, δίπλα στο φαράγγι του ποταμού Γκραβίνα, κατοικημένη από την παλαιολιθική εποχή θεωρείται από τις παλαιότερες πόλεις της Ευρώπης!
Ο λαξευμένος στον βράχο αστικός πυρήνας είναι τα ονομαζόμενα Sassi. Η πόλη από την αρχαιότητα ξεκίνησε ως ένα σύμπλεγμα σπηλαίων κατοικιών που ανασκάφηκαν στον πιο μαλακό ασβεστόλιθο στη δυτική όψη του φαραγγιού. Ωστόσο, μόλις στο γύρισμα του 20ου αιώνα τα Sassi κηρύχθηκαν ακατάλληλα για σύγχρονη κατοίκηση και η κυβερνητική μετεγκατάσταση όλων των κατοίκων τους σε νέες κατοικίες στο Piano ακολούθησε μεταξύ του 1952 και της δεκαετίας του 1970.
Ένας νέος νόμος το 1986 άνοιξε το δρόμο για την αποκατάσταση και την εκ νέου κατάληψη των Sassi, αυτή τη φορά προς όφελος της πλούσιας μεσαίας τάξης. Φυσικά σήμερα η Ματέρα και τα εντυπωσιακά Sassi είναι πόλος έλξης πολλών τουριστών και η πόλη ακμάζει.
Το 2019 το CNN είχε τοποθετήσει τη Πιετραπετρόσα (Pietrapertosa) στα 20 πιο όμορφα χωριά της Ιταλίας. Λίγη σημασία έχει αυτό αφού όντως το χωριό σκαρφαλωμένο ψηλά στα βράχια προσφέρει εντυπωσιακή θέα και δεν μετανιώσαμε για την παράκαμψη και το φιδίσιο στροφιλίκι που μας οδήγησε στην πλατεία του.
Ο τελικός προορισμός της μέρας ήταν το παραλιακό Σαλέρνο (Salerno). Φθάσαμε ήδη πολύ αργά και καταλύσαμε δυστυχώς μακριά από το κέντρο ψηλά στην πλαγιά αφού η απόσταση της κατοικίας δεν ήταν 2χλμ όπως έγραφε αλλά 7χλμ Εξουθενωμένοι φάγαμε πόρτα στην γειτονική πιτσαρία μιας και σαββατιάτικα όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα και αναγκαστήκαμε να ξανακαβαλήσουμε τις μηχανές σε αναζήτηση άλλη πιτσαρίας στο κέντρο. Ο ύπνος, ύστερα από το προηγούμενο ξενύχτι και την πολύωρη οδήγηση, ήταν πολύ γλυκός εκείνη την βραδιά!
2η Μέρα: Σαλέρνο – Αμάλφι – Ποζιτάνο – Σορέντο – Νάπολη
Νωρίς οδηγήσαμε προς κέντρο και περιηγηθήκαμε βιαστικά το Σαλέρνο.
Στο μυαλό ήταν η πολυφωτογραφημένη φιδίσια διαδρομή του Αμάλφι (Amalfi coast). Ήταν Κυριακή και αναμέναμε πολύ κίνηση αλλά ευτυχώς πέρα από κάποιους τρελαμένους Ιταλούς μοτοσικλετιστές που τρέχανε νομίζοντας ότι είναι οι… Βαλεντίνο Ρόσσι… δεν είχε κυκλοφοριακή μιζέρια η φανταστική αυτή διαδρομή.
Cetara, Atrani, Amalfi, Praiano, Positano….. Breath taking και stunning views που λένε οι Εγγλέζοι, η μία θέα διαδέχεται την άλλη. Πολλές φορτωμένες λεμονιές – η περιοχή είναι γνωστή για το ονομαστό τοπικό λικέρ από λεμόνι το “λιμοντσέλο” (limoncello) – βλάστηση, απόκρημνες παραλίες, ωραία χωριά συνθέτουν ένα αυθεντικό μεσογειακό σκηνικό ιδιαίτερου κάλλους που φυσικά δεν είναι επισκέψιμο το καλοκαίρι! Φαντάζομαι την κόλαση των οχημάτων και λεωφορείων τους μήνες αιχμής στον στενό αυτόν δρόμο. Ευτυχώς διαλέξαμε σωστή εποχή με καλό ζεστό καιρό.
Στο Αμάλφι – κι αυτό πολιτιστικό μνημείο Ουνέσκο – το χωνάκι κάνει 7ευρώ και το βάζουν στη μισή λεμονόφλουδα. Εμείς καθίσαμε και πήραμε χωνάκι και πληρώσαμε 11ευρώ!! 9 το χωνάκι με μια μπάλα και 2 το σέρβις επειδή καθίσαμε στην καρέκλα!! Χαααααα
Το Ποζιτάνο το πιο εντυπωσιακό χωριό της διαδρομής κυλάει από ψηλά στα βράχια μέχρι κάτω τη θάλασσα. Πολύ όμορφα! Αλλά ήδη πολύ κόσμος μέσα Απρίλη. Πολλές ταινίες του Ιταλικού – και όχι μόνο – σινεμά έχουν σκηνές εδώ.
Φτάνοντας στο Σορέντο (Sorento) ο εμβληματικός Βεζούβιος και η Νάπολη φαίνονται από μακριά. Θα τριγυρίσουμε στο υπέροχο αυτό μέρος με την εκπληκτική απόκρημνη παραλία και τα υπέροχα στενά του με τα όμορφα μαγαζιά.
Κατάληξή μας το ιστορικό κέντρο της Νάπολη (Napoli). Θα διανυκτερεύαμε 2 βραδιές. Ίσως θα έπρεπε η πόλη να μετονομαστεί σε Μαραντόνα. Από τότε που ο μακαρίτης πέρασε ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του εδώ η πόλη ζει γι αυτόν και ό ίδιος …ζεί ακόμα εδώ!
Τι να γράψεις τώρα για την διονυσιακή αυτή πόλη; Ίσως να είναι η πιο βρώμικη της Ιταλίας, ίσως η πιο άναρχη, ίσως η πιο φασαριόζικη αλλά ή την ερωτεύεσαι ή την προσπερνάς. Προσωπικά ανήκω στους πρώτους! Φυσικά και σαν Έλληνας νιώθω μεγάλη εξοικείωση με το αστικό περιβάλλον της Νάπολη. Πολύ ζωντάνια, μαγαζιά, μπαρ, καφέ, εστιατόρια, ο κόσμος, η νεολαία… Φυσικά ο Βεζούβιος στέλνει τόση ενέργεια στην πόλη!!!
Είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας μετά τη Ρώμη και το Μιλάνο. Το λιμάνι της είναι το δεύτερο σε επιβατική κίνηση στον κόσμο μετά το λιμάνι του Hong Kong. Φυσικά το ιστορικό της κέντρο είναι πάλι πολιτιστικό μνημείο Ουνέσκο… Το πανεπιστήμιό της -φυσικά έχει πολλά – από τα πιο αρχαία (1224μχ) και μεγαλύτερα στην Ευρώπη έχει πολλούς φοιτητές και είναι και ένας λόγος της ζωντάνιας της.
Υπάρχουν σημαντικά αξιοθέατα να δει κάποιος στη Νάπολη, εκκλησίες, μνημεία, μοναστήρια μεσαιωνικά κάστρα αλλά ο πόλος έλξης κυρίως είναι η Σπακανάπολι (Spaccanapoli ) ο κεντρικός δρόμος που χωρίζει το ιστορικό κέντρο στα δύο και όπου στα γύρω στενά τουρίστες, μηχανάκια, ντόπιοι και αμάξια “μάχονται” όλη μέρα. Το βράδυ νεολαία και επισκέπτες γεμίζουν τα φτηνά μπαράκια και τις πλατείες όπου Aperol Spritz, Campari, κρασί και aperitivo -οι Ιταλοί πριν το δείπνο πάντα πίνουν κάτι με συνοδεία ελαφρών μεζέδων – έχουν τον πρώτο λόγο. Πραγματικά οι Ιταλοί αγαπάνε τη ζωή! Και είναι κι αυτό που λένε οι Γάλλοι… Βon Viveur!!
Μείναμε σε ένα από τα στενά αυτά σε ένα εξαιρετικά φτηνό αλλά πλήρως ανακαινισμένο ισόγειο διαμέρισμα. Κϋριο μέλημα που θα παρκάρουμε τις μηχανές γιατί στα στενά αυτά πάντα ελλοχεύουν κίνδυνοι! Σε κλειστο πάρκιν πληρώσαμε σχεδόν για τις 3 μηχανές όσο το διαμέρισμα αλλά ήμασταν ήσυχοι…
3η Μέρα: Πομπηία – Βεζούβιος – Νάπολη.
Το επόμενο πρωί πήραμε στο παραδίπλα μπαρ εσπρεσάκι και κρουασάν προσφορά του διαμερίσματος που μέναμε!! Περιττό να πω ότι αυτό είναι και το συνηθισμένο πρωινό των περισσότερων Ιταλών!
Η μέρα ήταν αφιερωμένη στην ιστορική Πομπηία μια ώρα απόσταση από την Νάπολη. Ο ισχυρός σεισμός του 79μχ με το τεράστιο ηφαιστειακό κύμα στάχτης που ακολούθησε σκέπασε ολοσχερώς την ανθηρή και πανέμορφη ρωμαϊκή αυτή πόλη. Ύστερα από το σύννεφο της στάχτης, κατέκλυσε την πόλη μία αφάνταστη καταιγίδα από ηφαιστειακά αναβλύσματα και ελαφρόπετρα που την σκέπασαν σε ύψος 3 και περισσότερα μέτρα, πάνω δε σ’ αυτές επικάθησε νέο στρώμα από στάχτη και πέτρες, ώστε η σημερινή επίχωση φτάνει τα 6-7 μέτρα. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 2.000 άτομα τάφηκαν ζωντανά και πέθαναν έτσι από ασφυξία. (Wikipedia).
Η περιήγηση στην Πομπηία κρατάει ώρες, εμείς ξοδέψαμε γύρω στις 3, πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον έχει έντονη συναισθηματική φόρτιση βλέποντας πολλούς “πετρωμένους” νεκρούς από το πυροκλαστικό κύμα.
Πιο κοντά στη Νάπολη είναι και ο έτερος αρχαιολογικός χώρος του Ερκολάνο (Αρχαίο Ηράκλειο) που κι αυτό καταστράφηκε από την μεγάλη έκρηξη και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον αλλά δεν επισκεφθήκαμε. Πολλοί το προτιμούν γιατί χρειάζεται λιγότερη ώρα η περιήγησή του.
Ένα τελευταίο αξιοθέατο των όψιμων YouTubers και απανταχού influencers είναι η παλιά πιτσαρία L’Antica Pizzeria da Michele. Διπλές ουρές – μία για να καθίσεις σε κάποιο τραπέζι και μία ουρά για να πάρεις take-away είναι ήδη σχηματισμένες. Το καλοκαίρι μπορεί να περιμένεις 2-3 ώρες στην ουρά για να αγοράσεις μια από τις λίγες παραλλαγές της πίτσας τους. ΟΙ τιμές φτηνές. 5-6 ευρώ για μια πίτσα κανονικού ιταλικού μεγέθους. Δεν περιμέναμε πολύ… Το αποτέλεσμα απογοητευτικό. Μια άψητη, πλαστική λασποειδής πίτσα με γεύση ντομάτας και τίποτα άλλο. Ίσως άλλες φορές να είναι λίγο καλύτερη,,. αυτή που φάγαμε όμως ήταν για τα σκουπίδια.Για γέλια και για κλάματα. Ένα καταπληκτικό σαρκαστικό άρθρο – ο κόσμος περιμένει στην ουρά να φάει 2-3 ώρες μια πίτσα αλλά δεν αντέχει να επισκεφτεί 3 ωρες την Πομπηία – για την συγκεκριμένη πίτσα και τον ρόλο των influencers και food bloggers στο Lifo εδώ:
Στην ουρά για την «καλύτερη πίτσα του κόσμου»
Το απόγευμα φυσικά συνεχίστηκε με το κλασσικό απεριτίβο και ατέλειωτες βόλτες στα σοκάκια.
Από το προσωπικό μου Blog Moto trip to Amalfi and Tuscany
Αρχές Απρίλη ο Νίκος (cbx) μου έστειλε ένα σύνδεσμο για να δω το επικό ταξίδι ενός φίλου του στην Ν. Αμερική!
– Αντί να σου πέφτουν τα σάλια με το ταξίδι του φίλου σου γιατί δεν παίρνεις καμμιά βδομάδα άδεια να ξεδώσουμε με τις μοτοσυκλέτες, του έγραψα!
-Μέσα! Μου απάντησε ενθουσιασμένος…
Σε λίγες ώρες το σχέδιο καταστρώθηκε αφού ενημερώθηκε και ο άλλος Νίκος (bmw). Έχοντας τριγυρίσει τα Βαλκάνια, την Τουρκία και τη Σικελία η επιλογή ήταν προφανής για ένα 8ήμερο πλάνο. Αμάλφι και Τοσκάνη! Απρίλιος μήνας, καλός καιρός, ηλιόλουστες παραλίες, πράσινοι λόφοι, φως, γαστρονομία, ιστορία, πολιτισμός και ένα σωρό άλλοι λόγοι έδειχναν τον προορισμό ολοφάνερα.
Την επόμενη Παρασκευή το βράδυ ήμασταν και οι τρείς Ηγουμενίτσα με πρωινό προορισμό το Μπρίντιζι. Το ταξίδι είχε ξεκινήσει!
Ο χάρτης μέχρι τη Νάπολη και στη συνέχεια προς Τοσκάνη: https://maps.app.goo.gl/g9ucTQGb961xnFdL7
Ο χάρτης της Τοσκάνης: Montepulciano to Ancône
1η Μέρα: Αλμπερομπέλο – Ματέρα – Πιετραπερτόσα – Σαλέρνο
Εφιαλτική βραδιά στο καράβι, αφού οι μαθητές κάποιας εκδρομής δεν σταμάτησαν να τρέχουν. να ουρλιάζουν και να σπέρνουν τον πανικό όλη τη νύχτα! Νεολαία βράζει το αίμα οπότε συγκαταβατικά αποδεχθήκαμε τη μοίρα μας ζαρωμένοι σε μια γωνιά στο σαλόνι…. Το άλλο πρωί, παρά την ταλαιπωρία, ξεχυθήκαμε με κατεύθυνση τους τρούλους του Αλμπερομπέλο (Alberobello). Οι περίφημοι τρούλοι χτισμένοι παραδοσιακά με την τέχνη της ξερολιθιάς είναι μοναδικοί! Πριν πολλά χρόνια είχα ξαναπεράσει και μείνει 2 βραδιές. Ήταν πολύ όμορφα και ήσυχα. Ιδιαίτερο γραφικό χωριό με πολύ τουρισμό πλέον αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη αν και αναπόφευκτα έχει χάσει την παλιά αίσθηση.
Επόμενη στάση στη Ματέρα (Sassi di Matera) , όπου sassi σημαίνει σπηλιές), μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς Unesco όπως και το Αλμπερομπέλο. Φυσικά σχεδόν οι περισσότερες πόλεις της Ιταλίας είναι πλάκα – πλάκα μνημεία κληρονομιάς! Η Ματέρα, δίπλα στο φαράγγι του ποταμού Γκραβίνα, κατοικημένη από την παλαιολιθική εποχή θεωρείται από τις παλαιότερες πόλεις της Ευρώπης!
Ο λαξευμένος στον βράχο αστικός πυρήνας είναι τα ονομαζόμενα Sassi. Η πόλη από την αρχαιότητα ξεκίνησε ως ένα σύμπλεγμα σπηλαίων κατοικιών που ανασκάφηκαν στον πιο μαλακό ασβεστόλιθο στη δυτική όψη του φαραγγιού. Ωστόσο, μόλις στο γύρισμα του 20ου αιώνα τα Sassi κηρύχθηκαν ακατάλληλα για σύγχρονη κατοίκηση και η κυβερνητική μετεγκατάσταση όλων των κατοίκων τους σε νέες κατοικίες στο Piano ακολούθησε μεταξύ του 1952 και της δεκαετίας του 1970.
Ένας νέος νόμος το 1986 άνοιξε το δρόμο για την αποκατάσταση και την εκ νέου κατάληψη των Sassi, αυτή τη φορά προς όφελος της πλούσιας μεσαίας τάξης. Φυσικά σήμερα η Ματέρα και τα εντυπωσιακά Sassi είναι πόλος έλξης πολλών τουριστών και η πόλη ακμάζει.
Το 2019 το CNN είχε τοποθετήσει τη Πιετραπετρόσα (Pietrapertosa) στα 20 πιο όμορφα χωριά της Ιταλίας. Λίγη σημασία έχει αυτό αφού όντως το χωριό σκαρφαλωμένο ψηλά στα βράχια προσφέρει εντυπωσιακή θέα και δεν μετανιώσαμε για την παράκαμψη και το φιδίσιο στροφιλίκι που μας οδήγησε στην πλατεία του.
Ο τελικός προορισμός της μέρας ήταν το παραλιακό Σαλέρνο (Salerno). Φθάσαμε ήδη πολύ αργά και καταλύσαμε δυστυχώς μακριά από το κέντρο ψηλά στην πλαγιά αφού η απόσταση της κατοικίας δεν ήταν 2χλμ όπως έγραφε αλλά 7χλμ Εξουθενωμένοι φάγαμε πόρτα στην γειτονική πιτσαρία μιας και σαββατιάτικα όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα και αναγκαστήκαμε να ξανακαβαλήσουμε τις μηχανές σε αναζήτηση άλλη πιτσαρίας στο κέντρο. Ο ύπνος, ύστερα από το προηγούμενο ξενύχτι και την πολύωρη οδήγηση, ήταν πολύ γλυκός εκείνη την βραδιά!
2η Μέρα: Σαλέρνο – Αμάλφι – Ποζιτάνο – Σορέντο – Νάπολη
Νωρίς οδηγήσαμε προς κέντρο και περιηγηθήκαμε βιαστικά το Σαλέρνο.
Στο μυαλό ήταν η πολυφωτογραφημένη φιδίσια διαδρομή του Αμάλφι (Amalfi coast). Ήταν Κυριακή και αναμέναμε πολύ κίνηση αλλά ευτυχώς πέρα από κάποιους τρελαμένους Ιταλούς μοτοσικλετιστές που τρέχανε νομίζοντας ότι είναι οι… Βαλεντίνο Ρόσσι… δεν είχε κυκλοφοριακή μιζέρια η φανταστική αυτή διαδρομή.
Cetara, Atrani, Amalfi, Praiano, Positano….. Breath taking και stunning views που λένε οι Εγγλέζοι, η μία θέα διαδέχεται την άλλη. Πολλές φορτωμένες λεμονιές – η περιοχή είναι γνωστή για το ονομαστό τοπικό λικέρ από λεμόνι το “λιμοντσέλο” (limoncello) – βλάστηση, απόκρημνες παραλίες, ωραία χωριά συνθέτουν ένα αυθεντικό μεσογειακό σκηνικό ιδιαίτερου κάλλους που φυσικά δεν είναι επισκέψιμο το καλοκαίρι! Φαντάζομαι την κόλαση των οχημάτων και λεωφορείων τους μήνες αιχμής στον στενό αυτόν δρόμο. Ευτυχώς διαλέξαμε σωστή εποχή με καλό ζεστό καιρό.
Στο Αμάλφι – κι αυτό πολιτιστικό μνημείο Ουνέσκο – το χωνάκι κάνει 7ευρώ και το βάζουν στη μισή λεμονόφλουδα. Εμείς καθίσαμε και πήραμε χωνάκι και πληρώσαμε 11ευρώ!! 9 το χωνάκι με μια μπάλα και 2 το σέρβις επειδή καθίσαμε στην καρέκλα!! Χαααααα
Το Ποζιτάνο το πιο εντυπωσιακό χωριό της διαδρομής κυλάει από ψηλά στα βράχια μέχρι κάτω τη θάλασσα. Πολύ όμορφα! Αλλά ήδη πολύ κόσμος μέσα Απρίλη. Πολλές ταινίες του Ιταλικού – και όχι μόνο – σινεμά έχουν σκηνές εδώ.
Φτάνοντας στο Σορέντο (Sorento) ο εμβληματικός Βεζούβιος και η Νάπολη φαίνονται από μακριά. Θα τριγυρίσουμε στο υπέροχο αυτό μέρος με την εκπληκτική απόκρημνη παραλία και τα υπέροχα στενά του με τα όμορφα μαγαζιά.
Κατάληξή μας το ιστορικό κέντρο της Νάπολη (Napoli). Θα διανυκτερεύαμε 2 βραδιές. Ίσως θα έπρεπε η πόλη να μετονομαστεί σε Μαραντόνα. Από τότε που ο μακαρίτης πέρασε ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του εδώ η πόλη ζει γι αυτόν και ό ίδιος …ζεί ακόμα εδώ!
Τι να γράψεις τώρα για την διονυσιακή αυτή πόλη; Ίσως να είναι η πιο βρώμικη της Ιταλίας, ίσως η πιο άναρχη, ίσως η πιο φασαριόζικη αλλά ή την ερωτεύεσαι ή την προσπερνάς. Προσωπικά ανήκω στους πρώτους! Φυσικά και σαν Έλληνας νιώθω μεγάλη εξοικείωση με το αστικό περιβάλλον της Νάπολη. Πολύ ζωντάνια, μαγαζιά, μπαρ, καφέ, εστιατόρια, ο κόσμος, η νεολαία… Φυσικά ο Βεζούβιος στέλνει τόση ενέργεια στην πόλη!!!
Είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας μετά τη Ρώμη και το Μιλάνο. Το λιμάνι της είναι το δεύτερο σε επιβατική κίνηση στον κόσμο μετά το λιμάνι του Hong Kong. Φυσικά το ιστορικό της κέντρο είναι πάλι πολιτιστικό μνημείο Ουνέσκο… Το πανεπιστήμιό της -φυσικά έχει πολλά – από τα πιο αρχαία (1224μχ) και μεγαλύτερα στην Ευρώπη έχει πολλούς φοιτητές και είναι και ένας λόγος της ζωντάνιας της.
Υπάρχουν σημαντικά αξιοθέατα να δει κάποιος στη Νάπολη, εκκλησίες, μνημεία, μοναστήρια μεσαιωνικά κάστρα αλλά ο πόλος έλξης κυρίως είναι η Σπακανάπολι (Spaccanapoli ) ο κεντρικός δρόμος που χωρίζει το ιστορικό κέντρο στα δύο και όπου στα γύρω στενά τουρίστες, μηχανάκια, ντόπιοι και αμάξια “μάχονται” όλη μέρα. Το βράδυ νεολαία και επισκέπτες γεμίζουν τα φτηνά μπαράκια και τις πλατείες όπου Aperol Spritz, Campari, κρασί και aperitivo -οι Ιταλοί πριν το δείπνο πάντα πίνουν κάτι με συνοδεία ελαφρών μεζέδων – έχουν τον πρώτο λόγο. Πραγματικά οι Ιταλοί αγαπάνε τη ζωή! Και είναι κι αυτό που λένε οι Γάλλοι… Βon Viveur!!
Μείναμε σε ένα από τα στενά αυτά σε ένα εξαιρετικά φτηνό αλλά πλήρως ανακαινισμένο ισόγειο διαμέρισμα. Κϋριο μέλημα που θα παρκάρουμε τις μηχανές γιατί στα στενά αυτά πάντα ελλοχεύουν κίνδυνοι! Σε κλειστο πάρκιν πληρώσαμε σχεδόν για τις 3 μηχανές όσο το διαμέρισμα αλλά ήμασταν ήσυχοι…
3η Μέρα: Πομπηία – Βεζούβιος – Νάπολη.
Το επόμενο πρωί πήραμε στο παραδίπλα μπαρ εσπρεσάκι και κρουασάν προσφορά του διαμερίσματος που μέναμε!! Περιττό να πω ότι αυτό είναι και το συνηθισμένο πρωινό των περισσότερων Ιταλών!
Η μέρα ήταν αφιερωμένη στην ιστορική Πομπηία μια ώρα απόσταση από την Νάπολη. Ο ισχυρός σεισμός του 79μχ με το τεράστιο ηφαιστειακό κύμα στάχτης που ακολούθησε σκέπασε ολοσχερώς την ανθηρή και πανέμορφη ρωμαϊκή αυτή πόλη. Ύστερα από το σύννεφο της στάχτης, κατέκλυσε την πόλη μία αφάνταστη καταιγίδα από ηφαιστειακά αναβλύσματα και ελαφρόπετρα που την σκέπασαν σε ύψος 3 και περισσότερα μέτρα, πάνω δε σ’ αυτές επικάθησε νέο στρώμα από στάχτη και πέτρες, ώστε η σημερινή επίχωση φτάνει τα 6-7 μέτρα. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 2.000 άτομα τάφηκαν ζωντανά και πέθαναν έτσι από ασφυξία. (Wikipedia).
Η περιήγηση στην Πομπηία κρατάει ώρες, εμείς ξοδέψαμε γύρω στις 3, πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον έχει έντονη συναισθηματική φόρτιση βλέποντας πολλούς “πετρωμένους” νεκρούς από το πυροκλαστικό κύμα.
Πιο κοντά στη Νάπολη είναι και ο έτερος αρχαιολογικός χώρος του Ερκολάνο (Αρχαίο Ηράκλειο) που κι αυτό καταστράφηκε από την μεγάλη έκρηξη και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον αλλά δεν επισκεφθήκαμε. Πολλοί το προτιμούν γιατί χρειάζεται λιγότερη ώρα η περιήγησή του.
Ένα τελευταίο αξιοθέατο των όψιμων YouTubers και απανταχού influencers είναι η παλιά πιτσαρία L’Antica Pizzeria da Michele. Διπλές ουρές – μία για να καθίσεις σε κάποιο τραπέζι και μία ουρά για να πάρεις take-away είναι ήδη σχηματισμένες. Το καλοκαίρι μπορεί να περιμένεις 2-3 ώρες στην ουρά για να αγοράσεις μια από τις λίγες παραλλαγές της πίτσας τους. ΟΙ τιμές φτηνές. 5-6 ευρώ για μια πίτσα κανονικού ιταλικού μεγέθους. Δεν περιμέναμε πολύ… Το αποτέλεσμα απογοητευτικό. Μια άψητη, πλαστική λασποειδής πίτσα με γεύση ντομάτας και τίποτα άλλο. Ίσως άλλες φορές να είναι λίγο καλύτερη,,. αυτή που φάγαμε όμως ήταν για τα σκουπίδια.Για γέλια και για κλάματα. Ένα καταπληκτικό σαρκαστικό άρθρο – ο κόσμος περιμένει στην ουρά να φάει 2-3 ώρες μια πίτσα αλλά δεν αντέχει να επισκεφτεί 3 ωρες την Πομπηία – για την συγκεκριμένη πίτσα και τον ρόλο των influencers και food bloggers στο Lifo εδώ:
Στην ουρά για την «καλύτερη πίτσα του κόσμου»
Το απόγευμα φυσικά συνεχίστηκε με το κλασσικό απεριτίβο και ατέλειωτες βόλτες στα σοκάκια.
Από το προσωπικό μου Blog Moto trip to Amalfi and Tuscany
