bloody mary
Member
Περιεχόμενα
2η ημέρα (Μ. Σάββατο)
Η δεύτερη μέρα ήταν αφιερωμένη στα Μουσεία. Με τις πολύτιμες συμβουλές των μελών του forum και μετά από πολύ ψάξιμο μπορούσα να περηφανευτώ ότι τα κανόνισα μια χαρά. Έκλεισα guided tour με τους ξεναγούς του Βατικανού και με το fax στη μασχάλη ετοιμάστηκα να παρακάμψω με υπεροψία την ουρά του κοσμάκη.
Το θέαμα που αντικρύσαμε στην πλατεία του Α.Πέτρου είναι πέραν κάθε περιγραφής. Δείτε και μόνοι σας:
Αυτή ήταν η ουρά για την εκκλησία για την οποία δεν υπάρχει εισιτήριο ή άλλες διατυπώσεις απλά ένας έλεγχος με ανιχνευτές μετάλλων.
Βρήκαμε την ουρά για τα μουσεία (δεν ξέραμε που είναι η είσοδος) και αρχίσαμε να την ακολουθούμε μέχρι την κορυφή της. Και περπατάγαμε και περπατάγαμε, και παντού κόσμος σε πυκνή και φαρδιά ουρά να περιμένει υπομονετικά κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Και συνεχώς μελαμψοί άντρες φορτωμένοι με ομπρέλες που πουλούσαν 5?. Χρυσές δουλειές κάνανε. Περπατήσαμε την μισή περίμετρο του Βατικανού, δε θα ήτανε κανένα χιλιόμετρο? Και είδαμε επιτέλους την είσοδο.
Και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει ακόμα και εμείς να στηθούμε σε άλλη ουρά σαφώς μικρότερη, αλλά αρκετή, ενώ μας έμεναν 5 λεπτά ακόμα για να αρχίσει η ξενάγηση. Παρακαλέσαμε, ικετέψαμε, απαιτήσαμε δείχνοντας το μουσκεμένο μας fax με την ώρα έναρξης αλλά συναντήσαμε συμπαγή τοίχο. Ως γνήσιοι ελληνάρες και εμείς καταφέραμε και χωθήκαμε κάπου στη μέση της ουράς αλλά ο καιρός αποφάσισε να μας τιμωρήσει και οι ουρανοί άνοιξαν. Αυτό πια δεν ήταν βροχή, ήταν οι καταρράκτες του Νιαγάρα. Μετά από 15 λεπτά πατήσαμε επιτέλους το πόδι μας στα ενδότερα.
Η ξενάγηση φυσικά άργησε να ξεκινήσει (και άλλοι βρέθηκαν στη δική μας θέση) και γι’ αυτό έγινε ακόμα πιο σύντομη. Συνολικά 45 λεπτά για τα μουσεία καταλαβαίνετε ότι τρέχαμε. Είδαμε ρωμαϊκά γλυπτά, εκπληκτικές τοιχογραφίες που σου δίνανε την ψευδαίσθηση του βάθους, πανέμορφες ταπισερί, τον πολύ εντυπωσιακό διάδρομο των χαρτών, τις σκοτεινές αλλά θαυμάσιες αίθουσες του Ραφαήλ και καταλήξαμε στην καπέλα Σιστίνα σχεδόν αναπάντεχα. Εδώ προς μεγάλη μου έκπληξη απογοητεύτηκα. Ίσως γιατί οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες. Το ταβάνι ήταν τόσο μακρινό, δεν μπορούσες να διακρίνεις καθόλου λεπτομέρειες, ο κόσμος πολύς και το καθεστώς του σσσσσσσσσσσσσττττ από τους σεκιουριτάδες, με τον παραμικρό ψίθυρο, σου έσπαγε τα νεύρα. Δεν κατάλαβα δηλαδή κακό είναι να εκφράσει τόσος κόσμος τον θαυμασμό του με ένα επιφώνημα ή με μια κουβέντα στο διπλανό του?
Βγαίνοντας από την Καπέλα Σιστίνα ο διάδρομος που ακολουθεί μου φάνηκε πολύ ύποπτος. Πολύ ψυχρός και απέριττος σαν να σε διώχνει…
Ρωτάω κάποιους πιο σχετικούς και παθαίνω φρίκη. Είναι η έξοδος!!!!
Δεν καταλάβατε μανδάμ, εγώ δεν ήρθα εδώ ούτε για τον Ραφαήλ, ούτε για τον Μικελάντζελο, ούτε για τις ταπισερί. Ένα είναι το μεγάλο μου πάθος, ο μεγάλος μου έρωτας και ας έζησε 400 χρόνια πιο πριν από μένα. Που είναι καλέ η Πινακοθήκη????????????
Κρατώντας σφιχτά την κορούλα μου από το χέρι και αδιαφορώντας για το αν με ακολουθούνε οι άλλοι αρχίζω να κολυμπάω κόντρα στο ρεύμα και τα κύματα του πλήθους που βγαίνει από το παρεκκλήσι. Μπαίνω ξανά μέσα και ανακαλύπτω μια μικρή πορτούλα που δεν είχα προσέξει πριν. Ρωτώντας με αγωνία όλους όσους συνάντησα στο δρόμο φτάνω στο κεντρικό χολ και κατόπιν στη είσοδο της Πινακοθήκης. Παίρνω μια ανάσα για να προετοιμαστώ ψυχολογικά και ορμάω.
Στην τρίτη ή τέταρτη αίθουσα αναγνωρίζω από μακριά το αντικείμενο του πόθου μου.
Αφήνω το μελανιασμένο χεράκι του παιδιού θρονιάζομαι στο πάτωμα και καταβροχθίζω με τα μάτια τη «Σταύρωση» τους ενός και μοναδικού Michelangelo Merisi dal Caravaggio (πιο γνωστό ως σκέτο Caravaggio).
Έχοντας πάρει την (πρώτη) δόση μου κατεβαίνω την περίφημη κυκλική σκάλα και βγαίνω στον φρέσκο αέρα με την πεποίθηση ότι αν δεν ήταν το travelstories να με κατευθύνει σωστά δεν θα άξιζε τον κόπο να σταθώ στην ατέλειωτη ουρά.
Η μέρα όμως δεν είχε τελειώσει. Αποχωρίστηκα από την υπόλοιπη παρέα που κατευθύνθηκε προς το γήπεδο να δει το Ρόμα -Εμπολι, και μόνη μου πλέον πήρα το δρόμο για την galleria Borghese.
Δεν θα σας κουράσω άλλο με τις εμμονές μου. Η Borghese είναι πολύ όμορφη και σαν αρχιτεκτόνημα και σαν περιεχόμενο και με αρκετούς και καλούς πίνακες του Caravaggio για να κατευνάσει την ακόρεστη δίψα μου.
Οι υπόλοιποι της παρέας δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί. Έφτασαν στο γήπεδο μισή ώρα πριν το ματς και αρνήθηκαν να τους πουλήσουν εισιτήριο παρόλο που το γήπεδο ήταν άδειο. Μια ώρα πριν κλείνει το ταμείο και εξαίρεση δεν γίνεται για κανένα. Κάπου θυμόμουνα ότι είχα διαβάσει για γκισέ εισιτήριων μέσα στο κέντρο άλλα όσο και αν έψαξα τα κιτάπια μου δεν βρήκα τη διεύθυνση. Κατόπιν εορτής βέβαια με ψυχραιμία, το βρήκα με διάφορα βελάκια και σελιδοδείκτες για να μην το χάσω.
Η δεύτερη μέρα τελείωσε με μια πολύ ωραία βόλτα στο Τραστέβερε, αφού και η βροχή έκανε ένα μικρό διάλειμμα. Παρακολουθήσαμε λίγο από την αναστάσιμη λειτουργία στη Παναγία του Τραστέβερε και φάγαμε σε ένα πολύ ωραίο παραδοσιακό ταβερνάκι ενώ η μικρή ξετρελάθηκε με το σπαγγέτι ναπολιτέν που παρήγγειλε.
Η δεύτερη μέρα ήταν αφιερωμένη στα Μουσεία. Με τις πολύτιμες συμβουλές των μελών του forum και μετά από πολύ ψάξιμο μπορούσα να περηφανευτώ ότι τα κανόνισα μια χαρά. Έκλεισα guided tour με τους ξεναγούς του Βατικανού και με το fax στη μασχάλη ετοιμάστηκα να παρακάμψω με υπεροψία την ουρά του κοσμάκη.
Το θέαμα που αντικρύσαμε στην πλατεία του Α.Πέτρου είναι πέραν κάθε περιγραφής. Δείτε και μόνοι σας:
Αυτή ήταν η ουρά για την εκκλησία για την οποία δεν υπάρχει εισιτήριο ή άλλες διατυπώσεις απλά ένας έλεγχος με ανιχνευτές μετάλλων.
Βρήκαμε την ουρά για τα μουσεία (δεν ξέραμε που είναι η είσοδος) και αρχίσαμε να την ακολουθούμε μέχρι την κορυφή της. Και περπατάγαμε και περπατάγαμε, και παντού κόσμος σε πυκνή και φαρδιά ουρά να περιμένει υπομονετικά κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Και συνεχώς μελαμψοί άντρες φορτωμένοι με ομπρέλες που πουλούσαν 5?. Χρυσές δουλειές κάνανε. Περπατήσαμε την μισή περίμετρο του Βατικανού, δε θα ήτανε κανένα χιλιόμετρο? Και είδαμε επιτέλους την είσοδο.
Και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει ακόμα και εμείς να στηθούμε σε άλλη ουρά σαφώς μικρότερη, αλλά αρκετή, ενώ μας έμεναν 5 λεπτά ακόμα για να αρχίσει η ξενάγηση. Παρακαλέσαμε, ικετέψαμε, απαιτήσαμε δείχνοντας το μουσκεμένο μας fax με την ώρα έναρξης αλλά συναντήσαμε συμπαγή τοίχο. Ως γνήσιοι ελληνάρες και εμείς καταφέραμε και χωθήκαμε κάπου στη μέση της ουράς αλλά ο καιρός αποφάσισε να μας τιμωρήσει και οι ουρανοί άνοιξαν. Αυτό πια δεν ήταν βροχή, ήταν οι καταρράκτες του Νιαγάρα. Μετά από 15 λεπτά πατήσαμε επιτέλους το πόδι μας στα ενδότερα.
Η ξενάγηση φυσικά άργησε να ξεκινήσει (και άλλοι βρέθηκαν στη δική μας θέση) και γι’ αυτό έγινε ακόμα πιο σύντομη. Συνολικά 45 λεπτά για τα μουσεία καταλαβαίνετε ότι τρέχαμε. Είδαμε ρωμαϊκά γλυπτά, εκπληκτικές τοιχογραφίες που σου δίνανε την ψευδαίσθηση του βάθους, πανέμορφες ταπισερί, τον πολύ εντυπωσιακό διάδρομο των χαρτών, τις σκοτεινές αλλά θαυμάσιες αίθουσες του Ραφαήλ και καταλήξαμε στην καπέλα Σιστίνα σχεδόν αναπάντεχα. Εδώ προς μεγάλη μου έκπληξη απογοητεύτηκα. Ίσως γιατί οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες. Το ταβάνι ήταν τόσο μακρινό, δεν μπορούσες να διακρίνεις καθόλου λεπτομέρειες, ο κόσμος πολύς και το καθεστώς του σσσσσσσσσσσσσττττ από τους σεκιουριτάδες, με τον παραμικρό ψίθυρο, σου έσπαγε τα νεύρα. Δεν κατάλαβα δηλαδή κακό είναι να εκφράσει τόσος κόσμος τον θαυμασμό του με ένα επιφώνημα ή με μια κουβέντα στο διπλανό του?
Βγαίνοντας από την Καπέλα Σιστίνα ο διάδρομος που ακολουθεί μου φάνηκε πολύ ύποπτος. Πολύ ψυχρός και απέριττος σαν να σε διώχνει…
Ρωτάω κάποιους πιο σχετικούς και παθαίνω φρίκη. Είναι η έξοδος!!!!
Δεν καταλάβατε μανδάμ, εγώ δεν ήρθα εδώ ούτε για τον Ραφαήλ, ούτε για τον Μικελάντζελο, ούτε για τις ταπισερί. Ένα είναι το μεγάλο μου πάθος, ο μεγάλος μου έρωτας και ας έζησε 400 χρόνια πιο πριν από μένα. Που είναι καλέ η Πινακοθήκη????????????
Κρατώντας σφιχτά την κορούλα μου από το χέρι και αδιαφορώντας για το αν με ακολουθούνε οι άλλοι αρχίζω να κολυμπάω κόντρα στο ρεύμα και τα κύματα του πλήθους που βγαίνει από το παρεκκλήσι. Μπαίνω ξανά μέσα και ανακαλύπτω μια μικρή πορτούλα που δεν είχα προσέξει πριν. Ρωτώντας με αγωνία όλους όσους συνάντησα στο δρόμο φτάνω στο κεντρικό χολ και κατόπιν στη είσοδο της Πινακοθήκης. Παίρνω μια ανάσα για να προετοιμαστώ ψυχολογικά και ορμάω.
Στην τρίτη ή τέταρτη αίθουσα αναγνωρίζω από μακριά το αντικείμενο του πόθου μου.
Αφήνω το μελανιασμένο χεράκι του παιδιού θρονιάζομαι στο πάτωμα και καταβροχθίζω με τα μάτια τη «Σταύρωση» τους ενός και μοναδικού Michelangelo Merisi dal Caravaggio (πιο γνωστό ως σκέτο Caravaggio).
Έχοντας πάρει την (πρώτη) δόση μου κατεβαίνω την περίφημη κυκλική σκάλα και βγαίνω στον φρέσκο αέρα με την πεποίθηση ότι αν δεν ήταν το travelstories να με κατευθύνει σωστά δεν θα άξιζε τον κόπο να σταθώ στην ατέλειωτη ουρά.
Η μέρα όμως δεν είχε τελειώσει. Αποχωρίστηκα από την υπόλοιπη παρέα που κατευθύνθηκε προς το γήπεδο να δει το Ρόμα -Εμπολι, και μόνη μου πλέον πήρα το δρόμο για την galleria Borghese.
Δεν θα σας κουράσω άλλο με τις εμμονές μου. Η Borghese είναι πολύ όμορφη και σαν αρχιτεκτόνημα και σαν περιεχόμενο και με αρκετούς και καλούς πίνακες του Caravaggio για να κατευνάσει την ακόρεστη δίψα μου.
Οι υπόλοιποι της παρέας δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί. Έφτασαν στο γήπεδο μισή ώρα πριν το ματς και αρνήθηκαν να τους πουλήσουν εισιτήριο παρόλο που το γήπεδο ήταν άδειο. Μια ώρα πριν κλείνει το ταμείο και εξαίρεση δεν γίνεται για κανένα. Κάπου θυμόμουνα ότι είχα διαβάσει για γκισέ εισιτήριων μέσα στο κέντρο άλλα όσο και αν έψαξα τα κιτάπια μου δεν βρήκα τη διεύθυνση. Κατόπιν εορτής βέβαια με ψυχραιμία, το βρήκα με διάφορα βελάκια και σελιδοδείκτες για να μην το χάσω.
Η δεύτερη μέρα τελείωσε με μια πολύ ωραία βόλτα στο Τραστέβερε, αφού και η βροχή έκανε ένα μικρό διάλειμμα. Παρακολουθήσαμε λίγο από την αναστάσιμη λειτουργία στη Παναγία του Τραστέβερε και φάγαμε σε ένα πολύ ωραίο παραδοσιακό ταβερνάκι ενώ η μικρή ξετρελάθηκε με το σπαγγέτι ναπολιτέν που παρήγγειλε.
