Thanasis_v
Member
- Μηνύματα
- 100
- Likes
- 88
Περιεχόμενα
Το πρωί μετά το γλυκό ήχο της καμπάνας (το γλυκός το εννοώ γιατί ο ήχος ήταν πραγματικά ευχάριστος) άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος στην εκκλησία για την πρωινή θεία λειτουργία, οπότε εκ των πραγμάτων έπρεπε να ξυπνήσουμε και να μαζέψουμε την υπαίθρια κλίνη μας. Μετά τη λειτουργία και τον αγιασμό που έγινε στο σπήλαιο όπου βρέθηκε η εικόνα του Αγίου, στήθηκε εκ νέου η τράπεζα. Το μενού ήταν πλουσιότερο καθώς εκτός των άρτων, μοιράστηκαν τυρί, σαλάτα, γαμοπίλαφο και κατσικάκι, τα οποία ετοιμαζόντουσαν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας με ξύλα που είχαν κοπεί από δέντρα του μοναστηριού. Οι ντομάτες ήταν πραγματικές και όχι πλαστικές και τις τίμησα δεόντως. Στο τέλος είχε καρπουζάκι που ήταν και αυτό ότι πρέπει για επιδόρπιο. Υπήρχε και γλυκάκι αμυγδαλωτό ολόφρεσκο, αλλά δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Στη συνέχεια ο ογδοντάχρονος "πανηγυριώτης", ελλείψει ζωντανής μουσικής", έβγαλε το ipod του το dockαρε πάνω σε ένα στερεοφωνικό και ξεκίνησε ο χορός. Η αλήθεια είναι ότι το κέφι δεν ήταν μεγάλο και σχετικά γρήγορα το πανηγύρι έλαβε τέλος. Η πληροφορία της ημέρας ήταν ότι μέσα στο χειμώνα απεβίωσαν 3 κάτοικοι, δηλαδή το 10% του νησιού, και αν το καλοσκεφτείς δεν είναι να σου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι σκυθρώπιασαν τα πρόσωπα των ντόπιων καθώς αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Η ώρα είχε φτάσει 3 το μεσημέρι και αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο. Οι παραλίες του νησιού είναι μόνο δύο, οπότε αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στην Καμαρέλα. Η Καμαρέλα είναι μια δύσβατη παραλία σε σχήμα κύκλου με άνοιγμα προς το πέλαγος, με έναν πελώριο βράχο να ορθώνεται στα δεξιά της με μια μεγάλη τρύπα στη μέση. Ενώ από ψηλά η παραλία φαντάζει όμορφη, στην πραγματικότητα είναι γεμάτη μεγάλες πέτρες που πέφτουν από το βουνό που την περιβάλλει με αποτέλεσμα η κολύμβηση να μην είναι τόσο ευχάριστη. Πάντως κάποιος τολμηρός μπορεί να κολυμπήσει μέχρι τη μπούκα της παραλίας. Εκεί το νερό έρχεται με ορμή από το πέλαγος και σκάει στα βραχώδη χείλη της μπούκας και ταυτόχρονα νιώθεις ότι το νερό παγώνει απότομα. Το απρόοπτο όμως συνέβη σε μια κοπέλα στη διπλανή παρέα που την τσίμπησε κάτι στο νερό και φούσκωσε το πόδι της και έπρεπε να την ανεβάσουν στα χέρια από το κακοτράχαλο μονοπάτι μέχρι το δρόμο. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στην άλλη παραλία του νησιού, τον Ξηροπόταμο που είναι μια απλή παραλία με βότσαλα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και τόπος διαμονής αρκετών τουριστών. Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα στους υπόλοιπους οικισμούς του νησιού οι οποίοι αποτελούνται από δυο τρία σπίτια ο καθένας με κυριότερα σημεία αναφοράς το φωτοβολταϊκό πάρκο, τη θέα στην Κρήτη από τα Κατσανεβιανά και το παλιό σχολείο όπου καταλύει η ομάδα των αρχαιολόγων που κάνει ανασκαφές στο νησί. Δυστυχώς, ενώ θέλαμε να πάμε στο φάρο της Απολυτάρας, μας απέτρεψαν γιατί έχει πολύ περπάτημα και θα μας έπιανε το σκοτάδι στην επιστροφή.
Έτσι επιστρέψαμε στον Ποταμό για να περάσει το βράδυ μας. Στον Ποταμό υπάρχουν μόνο δύο ταβερνάκια, τα οποία λειτουργούν και ως minimarket και από εκεί μπορείς να προμηθευτείς διάφορα πράγματα, αλλά μην φανταστείτε ότι υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Γενικά θα πρέπει να είσαι εφοδιασμένος με τα περισσότερο ή λιγότερο απαραίτητα από τον τόπο αναχώρησης. Κάτσαμε λοιπόν στη μια ταβέρνα, όπου άρχισε να μαζεύεται κόσμος, πέρασε λίγο η ώρα άρχισα να σκέφτομαι το τι θα μπορούσαμε άλλο να κάνουμε. Όλα τα μικρά νησιά παρουσιάζονται ως θύλακες χαλάρωσης και ηρεμίας, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να κάθομαι σε μια ταβέρνα περιμένοντας στωικά να περάσει η ώρα για να πάω να κοιμηθώ. Ίσως όλη τη μέρα που ανακαλύπτεις το τοπίο ή κάνεις μπάνιο να περνάει η μέρα ήρεμα και ωραία, αλλά το βράδυ δεν περνάει με τίποτα. Αφού σκοτώσαμε αρκετό χρόνο, χαιρετίσαμε τα δύο σκάφη από τα Κύθηρα και τον Κίσσαμο που έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής, πήγαμε προς το εφτάστερο για να κοιμηθούμε. Φτάνοντας στη μονή είδαμε ότι τα κελιά ήταν ανοιχτά, αλλά δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Ήταν λίγο τρομακτικά χωρίς όμως να υπάρχει λόγος, γιατί ποτέ δεν μπορεί να σε πειράξει ο κανένας. Τελικά καταλύσαμε στον Ξηροπόταμο, παρέα με τους υπόλοιπους κατασκηνωτές και το κυματάκι της θάλασσας που μας νανούριζε ρυθμικά.
Η επόμενη και τελευταία μέρα μας έστειλε κατά τις 8:30 τις πρώτες ηλιαχτίδες, καθώς το τυχαίο μέρος που επιλέξαμε να κοιμηθούμε ήταν σκιερό. Την επόμενη καλημέρα μας την είπαν οι φωνές της αρχαιολογικής ομάδας που είχε ήδη ξεκινήσει τις ανασκαφές στο κάστρο, ακριβώς πάνω από τη μια πλαγιά του Ξηροπόταμου. Πριν πάμε στην «κλασσική» ταβέρνα να πιούμε καφέ, επισκεφτήκαμε ένα ξωκλήσι στην απέναντι πλαγιά του Ξηροποτάμου που είχε παράλληλα πανοραμική θέα στον Ποταμό. Στις 10:00 και χωρίς καθυστέρηση ήρθε ο «Βιτσέντζος Κορνάρος» για να μας κατεβάσει στο Γύθειο και να συνεχίσουμε προς Αθήνα. Εδώ να αναφέρω ότι δεν υπάρχει πρακτορείο για την έκδοση εισιτηρίων στο νησί, οπότε η έκδοση γίνεται μέσα στο καράβι. Στην είσοδο πριν το σαλόνι του πλοίου είχε δημιουργηθεί ουρά για τα εισιτήρια και καθώς πήγαμε να την προσπεράσουμε, εισπράξαμε αρχικά το άγριο βλέμμα του υπαλλήλου, αλλά μόλις τσέκαρε τα εισιτήρια έσκασε ένα χαμόγελο επιβραβεύοντας την προνοητικότητα μας να τα έχουμε εκδώσει από πριν.
Δεν είχαμε διανύσει το μισό της διαδρομής μέχρι τα Κύθηρα και με έπιασε μια νοσταλγική μελαγχολία ή καλύτερα μια μελαγχολική νοσταλγία. Σκεφτόμουν ότι μόλις χτες το βράδυ στην ταβέρνα που σκότωνα την ώρα μου δεν θα ξαναπήγαινα στα Αντικύθηρα γιατί δεν έχει παραλίες και τίποτα ιδιαίτερο να κάνεις, αλλά θα ήθελα του χρόνου να ξαναπέρναγα από το νησί να δω το φάρο και ότι οι μόνιμοι κάτοικοι δεν έγιναν 10-20 και ότι το πανηγύρι θα μαζέψει ξανά όλους τους Αντικυθηριώτες απ’ όπου και αν βρίσκονται και ότι όλες οι γωνιές που επισκέφτηκα έμειναν ανέπαφες. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς...τελικά τα μικρά νησιά κάτι μου κάνουν...
Η ώρα είχε φτάσει 3 το μεσημέρι και αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο. Οι παραλίες του νησιού είναι μόνο δύο, οπότε αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στην Καμαρέλα. Η Καμαρέλα είναι μια δύσβατη παραλία σε σχήμα κύκλου με άνοιγμα προς το πέλαγος, με έναν πελώριο βράχο να ορθώνεται στα δεξιά της με μια μεγάλη τρύπα στη μέση. Ενώ από ψηλά η παραλία φαντάζει όμορφη, στην πραγματικότητα είναι γεμάτη μεγάλες πέτρες που πέφτουν από το βουνό που την περιβάλλει με αποτέλεσμα η κολύμβηση να μην είναι τόσο ευχάριστη. Πάντως κάποιος τολμηρός μπορεί να κολυμπήσει μέχρι τη μπούκα της παραλίας. Εκεί το νερό έρχεται με ορμή από το πέλαγος και σκάει στα βραχώδη χείλη της μπούκας και ταυτόχρονα νιώθεις ότι το νερό παγώνει απότομα. Το απρόοπτο όμως συνέβη σε μια κοπέλα στη διπλανή παρέα που την τσίμπησε κάτι στο νερό και φούσκωσε το πόδι της και έπρεπε να την ανεβάσουν στα χέρια από το κακοτράχαλο μονοπάτι μέχρι το δρόμο. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στην άλλη παραλία του νησιού, τον Ξηροπόταμο που είναι μια απλή παραλία με βότσαλα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και τόπος διαμονής αρκετών τουριστών. Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα στους υπόλοιπους οικισμούς του νησιού οι οποίοι αποτελούνται από δυο τρία σπίτια ο καθένας με κυριότερα σημεία αναφοράς το φωτοβολταϊκό πάρκο, τη θέα στην Κρήτη από τα Κατσανεβιανά και το παλιό σχολείο όπου καταλύει η ομάδα των αρχαιολόγων που κάνει ανασκαφές στο νησί. Δυστυχώς, ενώ θέλαμε να πάμε στο φάρο της Απολυτάρας, μας απέτρεψαν γιατί έχει πολύ περπάτημα και θα μας έπιανε το σκοτάδι στην επιστροφή.
Έτσι επιστρέψαμε στον Ποταμό για να περάσει το βράδυ μας. Στον Ποταμό υπάρχουν μόνο δύο ταβερνάκια, τα οποία λειτουργούν και ως minimarket και από εκεί μπορείς να προμηθευτείς διάφορα πράγματα, αλλά μην φανταστείτε ότι υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Γενικά θα πρέπει να είσαι εφοδιασμένος με τα περισσότερο ή λιγότερο απαραίτητα από τον τόπο αναχώρησης. Κάτσαμε λοιπόν στη μια ταβέρνα, όπου άρχισε να μαζεύεται κόσμος, πέρασε λίγο η ώρα άρχισα να σκέφτομαι το τι θα μπορούσαμε άλλο να κάνουμε. Όλα τα μικρά νησιά παρουσιάζονται ως θύλακες χαλάρωσης και ηρεμίας, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να κάθομαι σε μια ταβέρνα περιμένοντας στωικά να περάσει η ώρα για να πάω να κοιμηθώ. Ίσως όλη τη μέρα που ανακαλύπτεις το τοπίο ή κάνεις μπάνιο να περνάει η μέρα ήρεμα και ωραία, αλλά το βράδυ δεν περνάει με τίποτα. Αφού σκοτώσαμε αρκετό χρόνο, χαιρετίσαμε τα δύο σκάφη από τα Κύθηρα και τον Κίσσαμο που έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής, πήγαμε προς το εφτάστερο για να κοιμηθούμε. Φτάνοντας στη μονή είδαμε ότι τα κελιά ήταν ανοιχτά, αλλά δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Ήταν λίγο τρομακτικά χωρίς όμως να υπάρχει λόγος, γιατί ποτέ δεν μπορεί να σε πειράξει ο κανένας. Τελικά καταλύσαμε στον Ξηροπόταμο, παρέα με τους υπόλοιπους κατασκηνωτές και το κυματάκι της θάλασσας που μας νανούριζε ρυθμικά.
Η επόμενη και τελευταία μέρα μας έστειλε κατά τις 8:30 τις πρώτες ηλιαχτίδες, καθώς το τυχαίο μέρος που επιλέξαμε να κοιμηθούμε ήταν σκιερό. Την επόμενη καλημέρα μας την είπαν οι φωνές της αρχαιολογικής ομάδας που είχε ήδη ξεκινήσει τις ανασκαφές στο κάστρο, ακριβώς πάνω από τη μια πλαγιά του Ξηροπόταμου. Πριν πάμε στην «κλασσική» ταβέρνα να πιούμε καφέ, επισκεφτήκαμε ένα ξωκλήσι στην απέναντι πλαγιά του Ξηροποτάμου που είχε παράλληλα πανοραμική θέα στον Ποταμό. Στις 10:00 και χωρίς καθυστέρηση ήρθε ο «Βιτσέντζος Κορνάρος» για να μας κατεβάσει στο Γύθειο και να συνεχίσουμε προς Αθήνα. Εδώ να αναφέρω ότι δεν υπάρχει πρακτορείο για την έκδοση εισιτηρίων στο νησί, οπότε η έκδοση γίνεται μέσα στο καράβι. Στην είσοδο πριν το σαλόνι του πλοίου είχε δημιουργηθεί ουρά για τα εισιτήρια και καθώς πήγαμε να την προσπεράσουμε, εισπράξαμε αρχικά το άγριο βλέμμα του υπαλλήλου, αλλά μόλις τσέκαρε τα εισιτήρια έσκασε ένα χαμόγελο επιβραβεύοντας την προνοητικότητα μας να τα έχουμε εκδώσει από πριν.
Δεν είχαμε διανύσει το μισό της διαδρομής μέχρι τα Κύθηρα και με έπιασε μια νοσταλγική μελαγχολία ή καλύτερα μια μελαγχολική νοσταλγία. Σκεφτόμουν ότι μόλις χτες το βράδυ στην ταβέρνα που σκότωνα την ώρα μου δεν θα ξαναπήγαινα στα Αντικύθηρα γιατί δεν έχει παραλίες και τίποτα ιδιαίτερο να κάνεις, αλλά θα ήθελα του χρόνου να ξαναπέρναγα από το νησί να δω το φάρο και ότι οι μόνιμοι κάτοικοι δεν έγιναν 10-20 και ότι το πανηγύρι θα μαζέψει ξανά όλους τους Αντικυθηριώτες απ’ όπου και αν βρίσκονται και ότι όλες οι γωνιές που επισκέφτηκα έμειναν ανέπαφες. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς...τελικά τα μικρά νησιά κάτι μου κάνουν...
Attachments
Last edited by a moderator:
