Δημήτρης X.
Member
- Μηνύματα
- 626
- Likes
- 2.872
- Επόμενο Ταξίδι
- Νότια Κορέα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νεπάλ
Περιεχόμενα
4η και τελευταία ημέρα / Connemara, Kylemore Abbey, Dublin
Μετά από έναν χορταστικό ύπνο, είχε έρθει η ώρα για ένα χορταστικό πρωινό και αφού το BnB μας φημίζονταν γι’ αυτό, το τιμήσαμε δεόντως. Μόλις τελειώσαμε με το πρωινό, το πακετάρισμα και το check out, ήρθε η ώρα να αποχωρίσουμε και να κατευθυνθούμε προς το New Coach Station του Galway για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας έκανε το σημερινό tour. Η ώρα είχε πάει 10 παρά και είχε απίστευτη λιακάδα και σήμερα. Στην είσοδο του λεωφορείου μας περίμενε ένας 60άρης Ιρλανδός που από την αρχή μου φάνηκε ότι κάτι τρέχει με αυτόν. Τελικά είχα δίκιο. Όπως αποδείχθηκε, ήταν από τους πιο φιλικούς, ευχάριστους, καλούς και αστείους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Michael O'Malley το όνομα του και αν κάνετε μία βόλτα στο tripadvisor θα δείτε εκατοντάδες σχόλια γι’ αυτόν.
Μόλις γέμισε το λεωφορείο, μας συστήθηκε και ξεκίνησε. Από την αρχή καταλαβαίνεις ποσό φιλικός και αστείος είναι. Μας ενημέρωσε για την ιστορία του Galway και ύστερα για το ταξίδι που θα κάναμε.
Connemara λοιπόν. Αυτή η περιοχή είναι τελείως διαφορετική από την υπόλοιπη Ιρλανδία. Δεν είναι πράσινη, δεν έχει χορτάρι, δεν έχει αγελάδες. Έχει θάμνους, εκατοντάδες λίμνες, εκατοντάδες βουνά και εκατοντάδες χιλιάδες αρνιά.
Αρνιά παντού ελεύθερα να βοσκάν (πάντα μαρκαρισμένα). Ο Michael μας έκανε πλάκα για τα αρνιά και τα αποκαλούσε killer sheeps και αυτό διότι οι Ιρλανδοί τα αποκαλούν δολοφόνους επειδή είναι ελεύθερα και προκαλούν συνέχεια ατυχήματα στους διερχόμενους οδηγούς.
Η κομητεία του Connemara, είναι ένας πολύ άγριος τόπος, πολύ όμορφος όμως παράλληλα. Σκεφτόμουν ότι αν δεν είχε τόσες λίμνες θα μπορούσε κάλλιστα να θυμίζει πολλές περιοχές στην Ελλάδα.
Καθώς φτάναμε στην πρώτη και κύρια στάση του tour σήμερα, το Kylemore Abbey, o Michael μας εξηγούσε την ιστορία του. Ο Mitchell Henry και η σύζυγος του Margaret όταν ήταν νέοι και φρεσκοπαντρεμένοι, ήρθαν σε μία λίμνη στην κοιλάδα του Κylemore και ερωτεύτηκαν αμέσως το μέρος. Έτσι η Margaret ζήτησε από τον Henry να της χτίσει ένα σπίτι εδώ. O Henry τι έκανε; Δούλεψε, έγινε μεγαλογιατρός, κληρονόμησε και μία τεράστια περιουσία από τον πατέρα του και της έχτισε το κάστρο κάποια χρόνια αργότερα. Για αρκετά χρόνια ζούσαν πολύ καλά και ήρεμα ήρεμα κάνοντας πολύ μεγάλο έργο στην περιοχή. Κάποια στιγμή ο ένας γιος τους αρρώστησε και έπρεπε να τον πάνε σε πιο θερμό κλίμα. Το μέρος που διάλεξαν ήταν η Αίγυπτος και εκεί η Margaret μας άφησε από δυσεντερία. Χάθηκαν να πάνε στην Κρήτη ή κάπου αλλού στην Ελλάδα; Ο Henry δεν το πήρε πολύ καλά μετά τον χαμό της συζύγου του αφού έζησε για αλλά 40 χρόνια μόνο. Λίγο πριν μας αφήσει και αυτός, πούλησε το Kylemore estate σε έναν Δούκα του Μάντσεστερ ο οποίος το έχασε από την τράπεζα λόγω χρεών στα χαρτιά! Έτσι η τράπεζα έμεινε με ένα άχρηστο κτήριο που δεν μπορούσε να αξιοποιήσει. Τελικά το 1920 μονάχες του τάγματος των Βενεδικτίνων από τις Βρυξέλες το αγόρασαν κοψοχρονιά από την τράπεζα και το αξιοποίησαν τέλεια. Τα ευρώ που εισέρχονται σήμερα σε αυτό το μέρος είναι μυθικά.
Στο σημείο αυτό να ενημερώσω ότι προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχουν αυτές οι μοναχές και ότι είναι κάποιου είδους scheme αφού για 3 ώρες που είμασταν εκεί δεν είδα ούτε μία. Πουθενά. Πουθενά!
Μετά από την καθιερωμένη επίσκεψη στο gift shop για καλούδια, είχε έρθει η ώρα για αναχώρηση. Αφού γυρίσαμε στο λεωφορείο, μας υποδέχτηκε ξανά ο Michael με καινούργιες ιστορίες. Επόμενη στάση θα ήταν το χωρίο Cong. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, οι διαδρομές που κάναμε ήταν απίστευτες. Ανεβήκαμε και περάσαμε μέσα από βουνά, λίμνες, δίπλα από ελεύθερα αρνάκια. Ήταν πολύ αναζωογονητική η όλη εμπειρία.
Φτάνοντας στον τελευταίο προορισμό, το χωριό Cong, δεν είναι κάτι το σπουδαίο αλλά όχι και κάτι που βλέπεις συχνά. Στην ουσία είναι χωριό-νησί αφού βρίσκεται ανάμεσα σε ποταμούς και λίμνες και γύρω γύρω έχει δάσος. Έχει πολύ ωραία σπιτάκια αλλά μέχρι εκεί. Το χωρίο αυτό έγινε γνωστό την δεκαετία του '50 από μία ταινία που γυρίστηκε εκεί, το The Quiet Man, και το έχουν κάνει πολύ μεγάλο θέμα, για ποιο λόγο; Δεν ξέρω.
Λίγο πριν επιστρέψουμε στο Galway ώστε να αλλάξουμε λεωφορεία και να γυρίσουμε Δουβλίνο, Ο Mike μας είπε την ιστορία του Claddagh ring, την οποία εγώ βέβαια την ήξερα γιατί το είχα ψάξει μήνες πριν και το είχα κάνει ΗΔΗ δώρο. Το δακτυλίδι αυτό είναι το πιο γνωστό σύμβολο του Galway. Το σχέδιο του δακτυλιδιού είναι 2 χεριά που κρατάνε μία καρδιά που φοράει ένα στέμμα. Συμβολίζει την φιλία, την αγάπη και την αφοσίωση.
Το έφτιαξε ένας Ιρλανδός που ζούσε στην περιοχή του Claddagh στον Galway. Όταν τον έπιασαν οι Αγγλοσάξονες, τον πούλησαν και έμεινε για 13-14 χρόνια κάπου στην Αφρική, όπου και έμαθε την τέχνη της κατασκευής κοσμημάτων. Όταν γύρισε έφτιαξε αυτό το δακτυλίδι που έκανε πάταγο. Σήμερα το χρησιμοποιούν ως ένδειξη αγάπης και ως δακτυλίδι για πρόταση γάμου. Αν η καρδία κοιτάει προς τα μέσα σημαίνει ότι αυτή που το φοράει είναι λογοδοσμένη, παντρεμένη κτλ. ενώ αν κοιτάει προς τα έξω σημαίνει ότι ψάχνεται!
Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του σιγά σιγά και όσο το συνειδητοποιώ αρχίζω και μουτρώνω ξανά, όπως την πρώτη μέρα που δεν μου άρεσε το Δουβλίνο. Αφού το λεωφορείο μας άφησε στο The Spire κατά τις 10, κάνουμε check in στο δωμάτιο του Airbnb που είχαμε κλείσει. Στο δωμάτιο θα κοιμόμασταν απλά 4-5 ώρες διότι στις 5 τα ξημερώματα θα φεύγαμε καθώς είχαμε πολύ πρωινή πτήση. Μία τελευταία βόλτα στον Λίφεϋ, μία τελευταία μπύρα σε μία pub που δεν θυμάμαι το όνομα της και γυρίσαμε, πίσω, για ξεκούραση.
Η ώρα πήγε 5, τα ξυπνητήρια χτύπησαν, οι τσάντες ετοιμάστηκαν και ξεκινήσαμε με το έτερο ήμισυ στο σκοτάδι να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Μόλις βγήκαμε έξω, άρχισε να ψιχαλίζει και, χωρίς δεύτερη σκέψη, κοιταχτήκαμε καθώς θυμηθήκαμε αυτό που μας είχε πει ο Michael O’Malley την προηγουμένη ημέρα, αν δεν βρέχει, δεν είναι Ιρλανδία.
Μετά από έναν χορταστικό ύπνο, είχε έρθει η ώρα για ένα χορταστικό πρωινό και αφού το BnB μας φημίζονταν γι’ αυτό, το τιμήσαμε δεόντως. Μόλις τελειώσαμε με το πρωινό, το πακετάρισμα και το check out, ήρθε η ώρα να αποχωρίσουμε και να κατευθυνθούμε προς το New Coach Station του Galway για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας έκανε το σημερινό tour. Η ώρα είχε πάει 10 παρά και είχε απίστευτη λιακάδα και σήμερα. Στην είσοδο του λεωφορείου μας περίμενε ένας 60άρης Ιρλανδός που από την αρχή μου φάνηκε ότι κάτι τρέχει με αυτόν. Τελικά είχα δίκιο. Όπως αποδείχθηκε, ήταν από τους πιο φιλικούς, ευχάριστους, καλούς και αστείους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Michael O'Malley το όνομα του και αν κάνετε μία βόλτα στο tripadvisor θα δείτε εκατοντάδες σχόλια γι’ αυτόν.
Μόλις γέμισε το λεωφορείο, μας συστήθηκε και ξεκίνησε. Από την αρχή καταλαβαίνεις ποσό φιλικός και αστείος είναι. Μας ενημέρωσε για την ιστορία του Galway και ύστερα για το ταξίδι που θα κάναμε.
Connemara λοιπόν. Αυτή η περιοχή είναι τελείως διαφορετική από την υπόλοιπη Ιρλανδία. Δεν είναι πράσινη, δεν έχει χορτάρι, δεν έχει αγελάδες. Έχει θάμνους, εκατοντάδες λίμνες, εκατοντάδες βουνά και εκατοντάδες χιλιάδες αρνιά.
Αρνιά παντού ελεύθερα να βοσκάν (πάντα μαρκαρισμένα). Ο Michael μας έκανε πλάκα για τα αρνιά και τα αποκαλούσε killer sheeps και αυτό διότι οι Ιρλανδοί τα αποκαλούν δολοφόνους επειδή είναι ελεύθερα και προκαλούν συνέχεια ατυχήματα στους διερχόμενους οδηγούς.
Η κομητεία του Connemara, είναι ένας πολύ άγριος τόπος, πολύ όμορφος όμως παράλληλα. Σκεφτόμουν ότι αν δεν είχε τόσες λίμνες θα μπορούσε κάλλιστα να θυμίζει πολλές περιοχές στην Ελλάδα.
Καθώς φτάναμε στην πρώτη και κύρια στάση του tour σήμερα, το Kylemore Abbey, o Michael μας εξηγούσε την ιστορία του. Ο Mitchell Henry και η σύζυγος του Margaret όταν ήταν νέοι και φρεσκοπαντρεμένοι, ήρθαν σε μία λίμνη στην κοιλάδα του Κylemore και ερωτεύτηκαν αμέσως το μέρος. Έτσι η Margaret ζήτησε από τον Henry να της χτίσει ένα σπίτι εδώ. O Henry τι έκανε; Δούλεψε, έγινε μεγαλογιατρός, κληρονόμησε και μία τεράστια περιουσία από τον πατέρα του και της έχτισε το κάστρο κάποια χρόνια αργότερα. Για αρκετά χρόνια ζούσαν πολύ καλά και ήρεμα ήρεμα κάνοντας πολύ μεγάλο έργο στην περιοχή. Κάποια στιγμή ο ένας γιος τους αρρώστησε και έπρεπε να τον πάνε σε πιο θερμό κλίμα. Το μέρος που διάλεξαν ήταν η Αίγυπτος και εκεί η Margaret μας άφησε από δυσεντερία. Χάθηκαν να πάνε στην Κρήτη ή κάπου αλλού στην Ελλάδα; Ο Henry δεν το πήρε πολύ καλά μετά τον χαμό της συζύγου του αφού έζησε για αλλά 40 χρόνια μόνο. Λίγο πριν μας αφήσει και αυτός, πούλησε το Kylemore estate σε έναν Δούκα του Μάντσεστερ ο οποίος το έχασε από την τράπεζα λόγω χρεών στα χαρτιά! Έτσι η τράπεζα έμεινε με ένα άχρηστο κτήριο που δεν μπορούσε να αξιοποιήσει. Τελικά το 1920 μονάχες του τάγματος των Βενεδικτίνων από τις Βρυξέλες το αγόρασαν κοψοχρονιά από την τράπεζα και το αξιοποίησαν τέλεια. Τα ευρώ που εισέρχονται σήμερα σε αυτό το μέρος είναι μυθικά.
Στο σημείο αυτό να ενημερώσω ότι προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχουν αυτές οι μοναχές και ότι είναι κάποιου είδους scheme αφού για 3 ώρες που είμασταν εκεί δεν είδα ούτε μία. Πουθενά. Πουθενά!
Μετά από την καθιερωμένη επίσκεψη στο gift shop για καλούδια, είχε έρθει η ώρα για αναχώρηση. Αφού γυρίσαμε στο λεωφορείο, μας υποδέχτηκε ξανά ο Michael με καινούργιες ιστορίες. Επόμενη στάση θα ήταν το χωρίο Cong. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, οι διαδρομές που κάναμε ήταν απίστευτες. Ανεβήκαμε και περάσαμε μέσα από βουνά, λίμνες, δίπλα από ελεύθερα αρνάκια. Ήταν πολύ αναζωογονητική η όλη εμπειρία.
Φτάνοντας στον τελευταίο προορισμό, το χωριό Cong, δεν είναι κάτι το σπουδαίο αλλά όχι και κάτι που βλέπεις συχνά. Στην ουσία είναι χωριό-νησί αφού βρίσκεται ανάμεσα σε ποταμούς και λίμνες και γύρω γύρω έχει δάσος. Έχει πολύ ωραία σπιτάκια αλλά μέχρι εκεί. Το χωρίο αυτό έγινε γνωστό την δεκαετία του '50 από μία ταινία που γυρίστηκε εκεί, το The Quiet Man, και το έχουν κάνει πολύ μεγάλο θέμα, για ποιο λόγο; Δεν ξέρω.
Λίγο πριν επιστρέψουμε στο Galway ώστε να αλλάξουμε λεωφορεία και να γυρίσουμε Δουβλίνο, Ο Mike μας είπε την ιστορία του Claddagh ring, την οποία εγώ βέβαια την ήξερα γιατί το είχα ψάξει μήνες πριν και το είχα κάνει ΗΔΗ δώρο. Το δακτυλίδι αυτό είναι το πιο γνωστό σύμβολο του Galway. Το σχέδιο του δακτυλιδιού είναι 2 χεριά που κρατάνε μία καρδιά που φοράει ένα στέμμα. Συμβολίζει την φιλία, την αγάπη και την αφοσίωση.
Το έφτιαξε ένας Ιρλανδός που ζούσε στην περιοχή του Claddagh στον Galway. Όταν τον έπιασαν οι Αγγλοσάξονες, τον πούλησαν και έμεινε για 13-14 χρόνια κάπου στην Αφρική, όπου και έμαθε την τέχνη της κατασκευής κοσμημάτων. Όταν γύρισε έφτιαξε αυτό το δακτυλίδι που έκανε πάταγο. Σήμερα το χρησιμοποιούν ως ένδειξη αγάπης και ως δακτυλίδι για πρόταση γάμου. Αν η καρδία κοιτάει προς τα μέσα σημαίνει ότι αυτή που το φοράει είναι λογοδοσμένη, παντρεμένη κτλ. ενώ αν κοιτάει προς τα έξω σημαίνει ότι ψάχνεται!
Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του σιγά σιγά και όσο το συνειδητοποιώ αρχίζω και μουτρώνω ξανά, όπως την πρώτη μέρα που δεν μου άρεσε το Δουβλίνο. Αφού το λεωφορείο μας άφησε στο The Spire κατά τις 10, κάνουμε check in στο δωμάτιο του Airbnb που είχαμε κλείσει. Στο δωμάτιο θα κοιμόμασταν απλά 4-5 ώρες διότι στις 5 τα ξημερώματα θα φεύγαμε καθώς είχαμε πολύ πρωινή πτήση. Μία τελευταία βόλτα στον Λίφεϋ, μία τελευταία μπύρα σε μία pub που δεν θυμάμαι το όνομα της και γυρίσαμε, πίσω, για ξεκούραση.
Η ώρα πήγε 5, τα ξυπνητήρια χτύπησαν, οι τσάντες ετοιμάστηκαν και ξεκινήσαμε με το έτερο ήμισυ στο σκοτάδι να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Μόλις βγήκαμε έξω, άρχισε να ψιχαλίζει και, χωρίς δεύτερη σκέψη, κοιταχτήκαμε καθώς θυμηθήκαμε αυτό που μας είχε πει ο Michael O’Malley την προηγουμένη ημέρα, αν δεν βρέχει, δεν είναι Ιρλανδία.