Ιρλανδία Αν δεν βρέχει, δεν είναι Ιρλανδία

[Δημήτρης X.]

2η ημέρα / Free walking tour

Η 2η ημέρα ξεκίνησε με πολύ ανυπομονησία. Το walking tour ήταν στις 11 και μέχρι τότε είχαμε αρκετό χρόνο για πρωινό. Το πρωινό πανάκριβο φυσικά. Γι’ αυτό το μενού είχε ψώνια από το Tesco της γειτονιάς και coffee to go!

To meeting point του τουρ ήταν στο The Spire. Εκεί μας περίμεναν 3 κίτρινες ομπρέλες που είναι το σήμα κατατεθέν των ξεναγών του free walking tour. Ξεναγός μας ήταν ο Owain ή John για οποίον δεν μπορούσε να το προφέρει. Σε αυτή την φάση να σας αναφέρω ότι στο Δουβλίνο υπάρχει ένα πρόβλημα με τα φανάρια των πεζών. Καθυστερούν πάρα πολύ. Πάρα πολύ. Για αυτό τον λόγο όλοι περνάνε σαν κομάντο με κόκκινο όπως στην Ελλάδα. Ο Δάσκαλος (ξεναγός) λοιπόν ήταν πολύ νομότυπος και δεν μας άφηνε να περνάμε αν δεν είχε πράσινο ανθρωπάκι. Ξεκινήσαμε λοιπόν να κατεβούμε προς τα κάτω.

Το πρώτο μάθημα ήταν για αυτό που βλέπεις από παντού στο Δουβλίνο, τo The Spire ή αλλιώς the stiletto in the ghetto ή the stiffy on the Liffey. Το The Spire λοιπόν ήταν ένα δείγμα της πολύ μεγάλης οικονομικής άνθησης που νόμιζαν ότι είχαν οι Ιρλανδοί (φυσικά πριν έρθει το ΔΝΤ στην χώρα τους) και θα συμβόλιζε το κέντρο του οικονομικού κόσμου. Ήταν προγραμματισμένο να φτιαχτεί το 2000 σαν Μillennium Symbol και θα κόστιζε περίπου 400 χιλιάδες ευρώ. Τελικά φτιάχτηκε το 2003 με κόστος 4,5 εκατομμύρια. Πόσο Ελλάδα είναι αυτό; Ως εκ τούτου, οι Ιρλανδοί κοροϊδευτικά λένε ότι το Μillennium τους ήταν το 2003.

Λόγω του καλού καιρού, ο Δάσκαλος μας ενημέρωσε ότι οι Ιρλανδοί σαν άνθρωποι είναι πολύ απαισιόδοξοι. Γιατί αυτό; Γιατί βρέχει όλη την ώρα. Αν δεν βρέχει, θα βρέξει. Γι’ αυτό και η Ιρλανδία είναι τόσο πράσινη. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο, ότι μας έκανε λιακάδα και τις 2 αυτές ημέρες παραδόξως. Ο John συνέχισε να μας λέει ότι όταν η θερμοκρασία φτάνει τους 28 βαθμούς, υποφέρει από την ζέστη. Α ρε κακόμοιρε, για έλα Αύγουστο στην Ελλάδα, σκεφτόμουν από μέσα μου.

Συνεχίζοντας την βόλτα φτάσαμε στην κεντρική τους τράπεζα. Είπε αρκετά πραγματάκια. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κάποτε είχε παράθυρα, αλλά οι τραπεζίτες τα αφαίρεσαν και τα μπάζωσαν για να μην πληρώνουν φόρο (ο φόρος πήγαινε ανάλογα με τα ποσά παράθυρα είχες στο κτίριο). Έφτιαξαν λοιπόν θόλους ώστε να μπουν εκεί αγάλματα αλλά ποιος μωρέ έχει να δώσει παραπάνω λεφτά για αγάλματα; Σίγουρα όχι οι τραπεζίτες. Έτσι τα άφησαν κενά.

Συνέχεια είχε το Trinity College που είναι απέναντι. Βέβαια δεν μπήκαμε μέσα διότι απαγορεύονται τα οργανωμένα από έξω tour. Θέλουν να έχουν δικά τους μόνο tour που τους τα κάνουν τσάμπα οι φοιτητές. Πήραμε ωστόσο κάποιες πληροφορίες και με βάση από αυτά που είχα δει την προηγούμενη ημέρα, ένιωσα πλήρης.

Το tour συνεχίζεται και φτάνουμε σιγά σιγά στην περιοχή του Temple Bar. Και εδώ μάθαμε αρκετά πραγματάκια. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι αν στις pub το pint της Guinness έχει πάνω από 7€, σε κλέβουν. Όποτε μακριά από αυτές.

Επόμενη στάση, κάστρο του Δουβλίνου. O δάσκαλος αναφέρθηκε στο πολιτικό σύστημα, στις αλλαγές που έχουν γίνει, στην επίσκεψη της Βασίλισσας Ελισάβετ πριν λίγα χρόνια όπου τρελάθηκαν όλοι οι Ιρλανδοί μόλις την είδαν να βγαίνει από το αεροπλάνο με πράσινο φόρεμα ( η φάση ήταν άντε γεια τότε). Ο Δάσκαλος, βλέποντας το κάστρο του Δουβλίνου, μας ενημέρωσε για το πώς να ξεχωρίζουμε τα κτήρια τους.

Ότι βλέπεις όμορφο, κλασικό Βικτοριανού στιλ, είναι των Άγγλων.



Ότι βλέπεις με τσιμέντο, άσχημο, αποκρουστικό, είναι δικό τους!



Τελευταία στάση του walking tour ήταν η εκκλησία του Αγίου Πατρικίου. Ο άγιος λοιπόν αυτός ήταν Ουαλός που έφτασε κάποια στιγμή στην Ιρλανδία και άρχισε να τους βαπτίζει. Το πηγάδι που τους βάπτιζε είναι εδώ πιο κάτω στον κήπο. Μέχρι τότε οι Ιρλανδοί ήταν παγανιστές και πίστευαν στον Ήλιο, στα αστέρια και στην Σελήνη. Επίσης λένε ότι Άγιος Πατρίκιος έδιωξε τα φίδια από το νησί, ότι και αν σημαίνει αυτό.

Η περιήγηση τέλειωσε και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Επιτέλους έβλεπα κάτι γύρω μου και μάθαινα τι είναι, την ιστορία του. Το περπάτημα που έκανα είχε κάποιο νόημα.

Σιγά σιγά καθώς είχε μεσημεριάσει και τα κρουασανάκια του Tesco είχαν τελειώσει, έπρεπε να φάμε. Τι καλύτερο από μία pizza από kebab house? 4€ το κομμάτι παρακαλώ.

Εκεί που έλεγα τι ωραία κάναμε tour, φάγαμε, πάμε για ξεκούραση, να σου η τσάντα από τα Primark σε μία περαστική. Επειδή δυστυχώς το έτερο ήμισυ έχει κόλλημα με τα Primark, τις επόμενες 2 ώρες τις φάγαμε εκεί. Μπορώ να πω ότι έχει πολύ ωραία πραγματάκια και φθηνά. Τα δώρα μου τα πήρα πάντως.

Μετά από λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, ήρθε η ώρα για την βραδινή βόλτα στο Temple Bar. Εκείνη την ώρα γίνεται χαμός από τουρίστες, μεθυσμένους και μη. Η pub που είχα διαλέξει πάλι μετά από κριτικές στο ίντερνετ ήταν η The Old Storage Warehouse. Πάρα πολύ ωραία και αυτή. Ακριβή μπύρα βέβαια αλλά για 2€ παραπάνω δεν θα τα χαλάσουμε. Μουσική παραδοσιακομοντέρνα και εδώ. Δυστυχώς δεν πέτυχα πουθενά την μουσική που θα ήθελα (εκτός από το λεωφόρο που κάναμε tour τις επόμενες ημέρες). Μετά από πολύ μπύρα ήρθε ο κλασικός επισκέπτης. Η πείνα. Το menu είχε street food από το Temple Bar. 1 μερίδα πατάτες τηγανιτές =5€, 1 burgeraki για μωρά=6€, κάτι σαν πιροσκί=5€. Αν έρθουν οι Ιρλανδοί να φανέ σουβλάκια από τον κυρ Κώστα στην Αθήνα με 1.8€, δεν νομίζω ότι θα ξανά γυρίσουν πίσω στην Πατρίδα τους.

Μετά από την βραδινή βόλτα στον Λίφεϊ ήρθε η ώρα της ξεκούρασης και έτσι ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο κέντρο ή αλλιώς στο The Spire.

Σε αυτό το σημείο να σας αναφέρω ότι τις επόμενες 2 ημέρες είχαμε κανονίσει 2 ημερήσια tour με βραδινή διανυκτέρευση στο Galway, οπότε στις 7 το πρωί έπρεπε να είμαστε ήδη στο λεωφορείο!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Δημήτρης X.]

2η ημέρα / Free walking tour

Η 2η ημέρα ξεκίνησε με πολύ ανυπομονησία. Το walking tour ήταν στις 11 και μέχρι τότε είχαμε αρκετό χρόνο για πρωινό. Το πρωινό πανάκριβο φυσικά. Γι’ αυτό το μενού είχε ψώνια από το Tesco της γειτονιάς και coffee to go!

To meeting point του τουρ ήταν στο The Spire. Εκεί μας περίμεναν 3 κίτρινες ομπρέλες που είναι το σήμα κατατεθέν των ξεναγών του free walking tour. Ξεναγός μας ήταν ο Owain ή John για οποίον δεν μπορούσε να το προφέρει. Σε αυτή την φάση να σας αναφέρω ότι στο Δουβλίνο υπάρχει ένα πρόβλημα με τα φανάρια των πεζών. Καθυστερούν πάρα πολύ. Πάρα πολύ. Για αυτό τον λόγο όλοι περνάνε σαν κομάντο με κόκκινο όπως στην Ελλάδα. Ο Δάσκαλος (ξεναγός) λοιπόν ήταν πολύ νομότυπος και δεν μας άφηνε να περνάμε αν δεν είχε πράσινο ανθρωπάκι. Ξεκινήσαμε λοιπόν να κατεβούμε προς τα κάτω.

Το πρώτο μάθημα ήταν για αυτό που βλέπεις από παντού στο Δουβλίνο, τo The Spire ή αλλιώς the stiletto in the ghetto ή the stiffy on the Liffey. Το The Spire λοιπόν ήταν ένα δείγμα της πολύ μεγάλης οικονομικής άνθησης που νόμιζαν ότι είχαν οι Ιρλανδοί (φυσικά πριν έρθει το ΔΝΤ στην χώρα τους) και θα συμβόλιζε το κέντρο του οικονομικού κόσμου. Ήταν προγραμματισμένο να φτιαχτεί το 2000 σαν Μillennium Symbol και θα κόστιζε περίπου 400 χιλιάδες ευρώ. Τελικά φτιάχτηκε το 2003 με κόστος 4,5 εκατομμύρια. Πόσο Ελλάδα είναι αυτό; Ως εκ τούτου, οι Ιρλανδοί κοροϊδευτικά λένε ότι το Μillennium τους ήταν το 2003.

Λόγω του καλού καιρού, ο Δάσκαλος μας ενημέρωσε ότι οι Ιρλανδοί σαν άνθρωποι είναι πολύ απαισιόδοξοι. Γιατί αυτό; Γιατί βρέχει όλη την ώρα. Αν δεν βρέχει, θα βρέξει. Γι’ αυτό και η Ιρλανδία είναι τόσο πράσινη. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο, ότι μας έκανε λιακάδα και τις 2 αυτές ημέρες παραδόξως. Ο John συνέχισε να μας λέει ότι όταν η θερμοκρασία φτάνει τους 28 βαθμούς, υποφέρει από την ζέστη. Α ρε κακόμοιρε, για έλα Αύγουστο στην Ελλάδα, σκεφτόμουν από μέσα μου.

Συνεχίζοντας την βόλτα φτάσαμε στην κεντρική τους τράπεζα. Είπε αρκετά πραγματάκια. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κάποτε είχε παράθυρα, αλλά οι τραπεζίτες τα αφαίρεσαν και τα μπάζωσαν για να μην πληρώνουν φόρο (ο φόρος πήγαινε ανάλογα με τα ποσά παράθυρα είχες στο κτίριο). Έφτιαξαν λοιπόν θόλους ώστε να μπουν εκεί αγάλματα αλλά ποιος μωρέ έχει να δώσει παραπάνω λεφτά για αγάλματα; Σίγουρα όχι οι τραπεζίτες. Έτσι τα άφησαν κενά.

Συνέχεια είχε το Trinity College που είναι απέναντι. Βέβαια δεν μπήκαμε μέσα διότι απαγορεύονται τα οργανωμένα από έξω tour. Θέλουν να έχουν δικά τους μόνο tour που τους τα κάνουν τσάμπα οι φοιτητές. Πήραμε ωστόσο κάποιες πληροφορίες και με βάση από αυτά που είχα δει την προηγούμενη ημέρα, ένιωσα πλήρης.

Το tour συνεχίζεται και φτάνουμε σιγά σιγά στην περιοχή του Temple Bar. Και εδώ μάθαμε αρκετά πραγματάκια. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι αν στις pub το pint της Guinness έχει πάνω από 7€, σε κλέβουν. Όποτε μακριά από αυτές.

Επόμενη στάση, κάστρο του Δουβλίνου. O δάσκαλος αναφέρθηκε στο πολιτικό σύστημα, στις αλλαγές που έχουν γίνει, στην επίσκεψη της Βασίλισσας Ελισάβετ πριν λίγα χρόνια όπου τρελάθηκαν όλοι οι Ιρλανδοί μόλις την είδαν να βγαίνει από το αεροπλάνο με πράσινο φόρεμα ( η φάση ήταν άντε γεια τότε). Ο Δάσκαλος, βλέποντας το κάστρο του Δουβλίνου, μας ενημέρωσε για το πώς να ξεχωρίζουμε τα κτήρια τους.

Ότι βλέπεις όμορφο, κλασικό Βικτοριανού στιλ, είναι των Άγγλων.



Ότι βλέπεις με τσιμέντο, άσχημο, αποκρουστικό, είναι δικό τους!



Τελευταία στάση του walking tour ήταν η εκκλησία του Αγίου Πατρικίου. Ο άγιος λοιπόν αυτός ήταν Ουαλός που έφτασε κάποια στιγμή στην Ιρλανδία και άρχισε να τους βαπτίζει. Το πηγάδι που τους βάπτιζε είναι εδώ πιο κάτω στον κήπο. Μέχρι τότε οι Ιρλανδοί ήταν παγανιστές και πίστευαν στον Ήλιο, στα αστέρια και στην Σελήνη. Επίσης λένε ότι Άγιος Πατρίκιος έδιωξε τα φίδια από το νησί, ότι και αν σημαίνει αυτό.

Η περιήγηση τέλειωσε και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Επιτέλους έβλεπα κάτι γύρω μου και μάθαινα τι είναι, την ιστορία του. Το περπάτημα που έκανα είχε κάποιο νόημα.

Σιγά σιγά καθώς είχε μεσημεριάσει και τα κρουασανάκια του Tesco είχαν τελειώσει, έπρεπε να φάμε. Τι καλύτερο από μία pizza από kebab house? 4€ το κομμάτι παρακαλώ.

Εκεί που έλεγα τι ωραία κάναμε tour, φάγαμε, πάμε για ξεκούραση, να σου η τσάντα από τα Primark σε μία περαστική. Επειδή δυστυχώς το έτερο ήμισυ έχει κόλλημα με τα Primark, τις επόμενες 2 ώρες τις φάγαμε εκεί. Μπορώ να πω ότι έχει πολύ ωραία πραγματάκια και φθηνά. Τα δώρα μου τα πήρα πάντως.

Μετά από λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, ήρθε η ώρα για την βραδινή βόλτα στο Temple Bar. Εκείνη την ώρα γίνεται χαμός από τουρίστες, μεθυσμένους και μη. Η pub που είχα διαλέξει πάλι μετά από κριτικές στο ίντερνετ ήταν η The Old Storage Warehouse. Πάρα πολύ ωραία και αυτή. Ακριβή μπύρα βέβαια αλλά για 2€ παραπάνω δεν θα τα χαλάσουμε. Μουσική παραδοσιακομοντέρνα και εδώ. Δυστυχώς δεν πέτυχα πουθενά την μουσική που θα ήθελα (εκτός από το λεωφόρο που κάναμε tour τις επόμενες ημέρες). Μετά από πολύ μπύρα ήρθε ο κλασικός επισκέπτης. Η πείνα. Το menu είχε street food από το Temple Bar. 1 μερίδα πατάτες τηγανιτές =5€, 1 burgeraki για μωρά=6€, κάτι σαν πιροσκί=5€. Αν έρθουν οι Ιρλανδοί να φανέ σουβλάκια από τον κυρ Κώστα στην Αθήνα με 1.8€, δεν νομίζω ότι θα ξανά γυρίσουν πίσω στην Πατρίδα τους.

Μετά από την βραδινή βόλτα στον Λίφεϊ ήρθε η ώρα της ξεκούρασης και έτσι ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο κέντρο ή αλλιώς στο The Spire.

Σε αυτό το σημείο να σας αναφέρω ότι τις επόμενες 2 ημέρες είχαμε κανονίσει 2 ημερήσια tour με βραδινή διανυκτέρευση στο Galway, οπότε στις 7 το πρωί έπρεπε να είμαστε ήδη στο λεωφορείο!

 

[Δημήτρης X.]

3η ημέρα / Galway tour και Cliffs of Moher

To ταξιδιωτικό γραφείο που διάλεξα για τα tour που κάναμε, ήταν το Galway Tour Company (http://www.galwaytourcompany.com/). To πακέτο που κλείσαμε ήταν το Cliffs of Moher and Connemara Overnight με κόστος 85€ έκαστος. Το πακέτο συμφέρει πάρα πολύ αν αναλογιστείτε ότι αν διάλεγε κάποιος να τα κάνει ξεχωριστά, το κόστος θα ήταν 50€ το κάθε ένα και θα είχε και 2 πήγαινε-έλα από Δουβλίνο. Να επισημάνω σε αυτό το σημείο ότι οι εταιρίες που κάνουν αυτά τα tour είναι αμέτρητες και ο καθένας μπορεί να διαλέξει αυτό που του κάνει καλυτέρα.

Έτσι λοιπόν αφού σηκωθήκαμε από τις 6 για να ετοιμαστούμε και να κάνουμε check out, πήραμε την σακουλίτσα από τα Tesco που είχε το πρωινό μας μέσα και κατευθυνθήκαμε προς το Savoy Cinema το οποίο είναι δίπλα στο The Spire. Μπήκαμε στο λεωφορείο το οποίο ήταν γεμάτο και αναχωρήσαμε από το Δουβλίνο. Στην διαδρομή επειδή κατάλαβε και ο οδηγός ότι οι πιο πολλοί θέλουν να κοιμηθούν, δεν μίλαγε πολύ. Μετά από 3 ώρες περίπου φτάσαμε στο Galway. Το Galway είναι η μεγαλύτερη πόλη της Ιρλανδίας στην δυτική πλευρά και όπως μας είπε ο οδηγός είναι πόλη γεμάτη φοιτητές και έδρα τεράστιων πολυεθνικών εταιρών όπως Google, HP κτλ.. Η Ιρλανδία μετά την έξοδο από το ΔΝΤ και για να φέρει λεφτά στην χώρα έχει πάει στο 0% τον φόρο επιχειρήσεων και φυσικά όλοι το εκμεταλλεύονται. Το Galway είναι επίσης μία από τις πόλεις που μιλάνε και Gaelic. Gaelic είναι η γλώσσα των Ιρλανδών η οποία μαθαίνεται στα σχολεία τους αλλά δεν τη μιλάει κάνεις. Εκτός από τα δυτικά. Βέβαια παντού θα παρατηρήσετε ότι οι πινακίδες σε αεροδρόμια δρόμους κτλ. είναι και σε αυτή την γλώσσα, τιμής ένεκεν.

Φτάνοντας λοιπόν στο Galway, μας αφήνει ο οδηγός στα χέρια του ξεναγού μας, του Tom, ο οποίος θα ήταν και ο οδηγός μας στο tour για τους Βράχους του Μορ. Η ξενάγηση ξεκίνησε από το Spanish Arch, μετά στην Eyre Square και σε όλα αξιοθέατα της πόλης. Η πόλη αρχικά είχε φτιαχτεί από Κέλτες και διοικούνταν από 13 φυλές πριν πέσει στα χέρια των Αγγλοσάξονών. Από εκεί έχει πάρει και το προσωνύμιο, The city of Tribes. Αφού τέλειωσε το walking tour του Galway είχαμε μία ώρα ελεύθερη για άραγμ α. Το πρόγραμμα λοιπόν είχε καφέ και άραγμα σε μία προβλήτα στον ποταμό Corrib. To μέρος εκεί είναι καταπληκτικό. Ακούς και βλέπεις γλάρους καθώς ενώνεται ο ποταμός με τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Τέλειωσε η ελεύθερη ώρα που είχαμε και κατευθυνθήκαμε προς το λεωφορείο όπου σύντομα θα ξεκινούσαμε για αυτό που περίμενα τόσο καιρό, τους Βράχους! Στη διαδρομή ο Τom μας έλεγε αρκετές πληροφορίες σχετικά με τα σημεία που περνάγαμε όμως η περίεργη φωνή του και τα σκαλώματα που έτρωγε όταν δεν θυμόταν κάτι, τον έκαναν κουραστικό.

Μετά από 1,5 ώρα δύσκολης διαδρομής, λόγω των στροφών, φτάσαμε στο πάρκινγκ των Βράχων όπου ήταν γεμάτο με λεωφορεία και αυτοκίνητα.



Στην τιμή συμπεριλαμβανόταν το εισιτήριο για να μπεις και μετά από λίγο περπάτημα, νάτοι, οι Βράχοι! Δυστυχώς αυτό που είδα δεν το χάρηκα πολύ. Είχα διαβάσει ο άτιμος μήνες πριν ότι η καλύτερη ώρα για να πας στους Βράχους είναι μετά τις 4 και αυτό διότι αν πας πιο νωρίς, ο ήλιος είναι από πάνω τους με αποτέλεσμα να τους θαμπώνει. Ε και τι να κάνω όμως που το tour έφτανε στις 2; Όπως και να έχει βέβαια το θέαμα είναι μαγευτικό. Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα στην ζωή μου. Οι βράχοι είναι τόσο ψηλοί και απόκρημνοι, ο Ατλαντικός να σκάει πάνω τους με ορμή. Είναι απίστευτο θέαμα. Αφού περπατήσαμε για 2 ώρες περίπου, βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες (δυστυχώς ο ήλιος καταστρέφει το αποτέλεσμα) αγοράσαμε και τα απαραίτητα μαγνητάκια και αναμνηστικά, έπρεπε να αποχαιρετήσουμε αυτό το μέρος. Σίγουρα θα προσπαθήσω να ξανά έρθω κάποια στιγμή στην ζωή μου γιατί 2 ώρες δεν σου φτάνουν για να το χορτάσεις. Επίσης αν έχεις χρόνο, μπορείς να επισκεφτείς και το visitor center που είναι χωμένο μέσα στον βράχο.

Δείτε στην κορυφή τον πύργο και τους ανθρώπους (αν μπορείτε) ώστε να αντιληφθείτε το μέγεθος των Βράχων.

Η ώρα είχε πάει 4 και ξεκινήσαμε για το μέρος που πάνε όλα τα tours, στο χωρίο Doοlin λίγο πιο κάτω από τους βράχους. Εκεί είχαμε 40 λεπτά για να πιούμε μία μπυρίτσα στην λιακάδα. Μόλις τέλειωσε ο χρόνος επιστροφή στον Tom και back to Galway. Σε όλη την διαδρομή το μόνο που έβλεπες ήταν πράσινο, αγελάδες και αρνάκια ελευθέρα. Όσο και να ήθελα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα.

Το λεωφορείο μας άφησε το New Coach Station του Galway και αφού δώσαμε ραντεβού για την επόμενη ημέρα, πήραμε τα μπογαλάκια μας και κατευθυνθήκαμε προς το BnB που είχαμε κλείσει. Το δωμάτιο ήταν απλά απίστευτο αλλά ήταν και κάτι που περίμενα αφού είχε βαθμολογία 9 στο booking (http://balconyhouse.ie/). To δωμάτιο αν και μικρό είχε πολύ άνετο κρεβάτι και το μπάνιο ήταν τεράστιο με όλα του τα comfort.

Αφού λοιπόν τακτοποιηθήκαμε και εκεί και η ώρα είχε πάει 8 το απόγευμα, ξεκινήσαμε για το μοναδικό μας βράδυ στην πόλη.

To κέντρο είναι πάρα πολύ ωραίο και γραφικό, με μαγαζιά, pub και πολύ κόσμο! Αφού οι τιμές για φαγητό σε pub ήταν απαγορευτικές, κατευθυνθήκαμε σε ένα burgaradiko για φοιτητές, μάλλον πλούσιους φοιτητές αφού για 2 burger 3 μπουκιών και 2 μερίδες πατάτες πληρώσαμε 24€. Το φαγητό το πήραμε μαζί μας και προσπαθήσαμε να βρούμε κάπου να κάτσουμε. Το μέρος που καθόμασταν το πρωί και ήταν ήσυχο και το μόνο που άκουγες ήταν τους γλάρους, τώρα ήταν γεμάτο με εκατοντάδες μεθυσμένους φοιτητές. Το μέρος ήταν γεμάτο με πεταμένα μπουκάλια μπύρας, φοιτητές μεθυσμένους να χορεύουν και πολύ, πολύ φασαρία. Το θέαμα αυτό βέβαια, λόγω του ότι το βλέπουμε και από Άγγλους στα νησιά μας, δεν με παραξένευσε. Αφού καθίσαμε και φάγαμε ξεκινήσαμε για την κλασική βραδινή μπύρα μας.

Το μέρος το ποιο διαλέξαμε και το είχα δει από το video clip του Ed Sheeran - Galway Girl ήταν το O'Connell's Bar. Για το μέρος αυτό ότι και να σας πω είναι λίγο. Δυσκολεύομαι να το περιγράψω με λόγια αλλά θα προσπαθήσω. Με το που μπαίνεις μέσα είναι μία κλασική τετράγωνη pub. Γεμάτη κόσμο φυσικά. Λίγο πιο διπλά έχει ένα άλλο μικρό δωμάτιο, με bar και εκεί. Λίγο πιο διπλά έχει ένα άλλο δωματιάκι. Λίγο πιο δίπλα έχει έναν τεράστιο κήπο με τραπέζια και bar και ούτω καθεξής. Το μαγαζί είναι τεράστιο και όσο πιο πολύ μπαίνεις μέσα τόσο ανακαλύπτεις και άλλους χώρους που είναι κρυμμένοι οι θαμώνες. Έχει μέχρι και πιτσαρία μέσα! Αφού έχουμε πάθει την πλάκα μας, βρίσκουμε ένα μέρος να κάτσουμε και να απολαύσουμε την μπύρα μας.

Με αυτά και με εκείνα η ώρα πέρασε και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω καθώς την επόμενη ημέρα είχαμε το επόμενο tour. Connemara, Cong και Kylemore Abbey.

 

[Δημήτρης X.]

4η και τελευταία ημέρα / Connemara, Kylemore Abbey, Dublin

Μετά από έναν χορταστικό ύπνο, είχε έρθει η ώρα για ένα χορταστικό πρωινό και αφού το BnB μας φημίζονταν γι’ αυτό, το τιμήσαμε δεόντως. Μόλις τελειώσαμε με το πρωινό, το πακετάρισμα και το check out, ήρθε η ώρα να αποχωρίσουμε και να κατευθυνθούμε προς το New Coach Station του Galway για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας έκανε το σημερινό tour. Η ώρα είχε πάει 10 παρά και είχε απίστευτη λιακάδα και σήμερα. Στην είσοδο του λεωφορείου μας περίμενε ένας 60άρης Ιρλανδός που από την αρχή μου φάνηκε ότι κάτι τρέχει με αυτόν. Τελικά είχα δίκιο. Όπως αποδείχθηκε, ήταν από τους πιο φιλικούς, ευχάριστους, καλούς και αστείους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Michael O'Malley το όνομα του και αν κάνετε μία βόλτα στο tripadvisor θα δείτε εκατοντάδες σχόλια γι’ αυτόν.

Μόλις γέμισε το λεωφορείο, μας συστήθηκε και ξεκίνησε. Από την αρχή καταλαβαίνεις ποσό φιλικός και αστείος είναι. Μας ενημέρωσε για την ιστορία του Galway και ύστερα για το ταξίδι που θα κάναμε.

Connemara λοιπόν. Αυτή η περιοχή είναι τελείως διαφορετική από την υπόλοιπη Ιρλανδία. Δεν είναι πράσινη, δεν έχει χορτάρι, δεν έχει αγελάδες. Έχει θάμνους, εκατοντάδες λίμνες, εκατοντάδες βουνά και εκατοντάδες χιλιάδες αρνιά.

Αρνιά παντού ελεύθερα να βοσκάν (πάντα μαρκαρισμένα). Ο Michael μας έκανε πλάκα για τα αρνιά και τα αποκαλούσε killer sheeps και αυτό διότι οι Ιρλανδοί τα αποκαλούν δολοφόνους επειδή είναι ελεύθερα και προκαλούν συνέχεια ατυχήματα στους διερχόμενους οδηγούς.

Η κομητεία του Connemara, είναι ένας πολύ άγριος τόπος, πολύ όμορφος όμως παράλληλα. Σκεφτόμουν ότι αν δεν είχε τόσες λίμνες θα μπορούσε κάλλιστα να θυμίζει πολλές περιοχές στην Ελλάδα.

Καθώς φτάναμε στην πρώτη και κύρια στάση του tour σήμερα, το Kylemore Abbey, o Michael μας εξηγούσε την ιστορία του. Ο Mitchell Henry και η σύζυγος του Margaret όταν ήταν νέοι και φρεσκοπαντρεμένοι, ήρθαν σε μία λίμνη στην κοιλάδα του Κylemore και ερωτεύτηκαν αμέσως το μέρος. Έτσι η Margaret ζήτησε από τον Henry να της χτίσει ένα σπίτι εδώ. O Henry τι έκανε; Δούλεψε, έγινε μεγαλογιατρός, κληρονόμησε και μία τεράστια περιουσία από τον πατέρα του και της έχτισε το κάστρο κάποια χρόνια αργότερα. Για αρκετά χρόνια ζούσαν πολύ καλά και ήρεμα ήρεμα κάνοντας πολύ μεγάλο έργο στην περιοχή. Κάποια στιγμή ο ένας γιος τους αρρώστησε και έπρεπε να τον πάνε σε πιο θερμό κλίμα. Το μέρος που διάλεξαν ήταν η Αίγυπτος και εκεί η Margaret μας άφησε από δυσεντερία. Χάθηκαν να πάνε στην Κρήτη ή κάπου αλλού στην Ελλάδα; Ο Henry δεν το πήρε πολύ καλά μετά τον χαμό της συζύγου του αφού έζησε για αλλά 40 χρόνια μόνο. Λίγο πριν μας αφήσει και αυτός, πούλησε το Kylemore estate σε έναν Δούκα του Μάντσεστερ ο οποίος το έχασε από την τράπεζα λόγω χρεών στα χαρτιά! Έτσι η τράπεζα έμεινε με ένα άχρηστο κτήριο που δεν μπορούσε να αξιοποιήσει. Τελικά το 1920 μονάχες του τάγματος των Βενεδικτίνων από τις Βρυξέλες το αγόρασαν κοψοχρονιά από την τράπεζα και το αξιοποίησαν τέλεια. Τα ευρώ που εισέρχονται σήμερα σε αυτό το μέρος είναι μυθικά.

Στο σημείο αυτό να ενημερώσω ότι προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχουν αυτές οι μοναχές και ότι είναι κάποιου είδους scheme αφού για 3 ώρες που είμασταν εκεί δεν είδα ούτε μία. Πουθενά. Πουθενά!

Μετά από την καθιερωμένη επίσκεψη στο gift shop για καλούδια, είχε έρθει η ώρα για αναχώρηση. Αφού γυρίσαμε στο λεωφορείο, μας υποδέχτηκε ξανά ο Michael με καινούργιες ιστορίες. Επόμενη στάση θα ήταν το χωρίο Cong. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, οι διαδρομές που κάναμε ήταν απίστευτες. Ανεβήκαμε και περάσαμε μέσα από βουνά, λίμνες, δίπλα από ελεύθερα αρνάκια. Ήταν πολύ αναζωογονητική η όλη εμπειρία.

Φτάνοντας στον τελευταίο προορισμό, το χωριό Cong, δεν είναι κάτι το σπουδαίο αλλά όχι και κάτι που βλέπεις συχνά. Στην ουσία είναι χωριό-νησί αφού βρίσκεται ανάμεσα σε ποταμούς και λίμνες και γύρω γύρω έχει δάσος. Έχει πολύ ωραία σπιτάκια αλλά μέχρι εκεί. Το χωρίο αυτό έγινε γνωστό την δεκαετία του '50 από μία ταινία που γυρίστηκε εκεί, το The Quiet Man, και το έχουν κάνει πολύ μεγάλο θέμα, για ποιο λόγο; Δεν ξέρω.

Λίγο πριν επιστρέψουμε στο Galway ώστε να αλλάξουμε λεωφορεία και να γυρίσουμε Δουβλίνο, Ο Mike μας είπε την ιστορία του Claddagh ring, την οποία εγώ βέβαια την ήξερα γιατί το είχα ψάξει μήνες πριν και το είχα κάνει ΗΔΗ δώρο. Το δακτυλίδι αυτό είναι το πιο γνωστό σύμβολο του Galway. Το σχέδιο του δακτυλιδιού είναι 2 χεριά που κρατάνε μία καρδιά που φοράει ένα στέμμα. Συμβολίζει την φιλία, την αγάπη και την αφοσίωση.

Το έφτιαξε ένας Ιρλανδός που ζούσε στην περιοχή του Claddagh στον Galway. Όταν τον έπιασαν οι Αγγλοσάξονες, τον πούλησαν και έμεινε για 13-14 χρόνια κάπου στην Αφρική, όπου και έμαθε την τέχνη της κατασκευής κοσμημάτων. Όταν γύρισε έφτιαξε αυτό το δακτυλίδι που έκανε πάταγο. Σήμερα το χρησιμοποιούν ως ένδειξη αγάπης και ως δακτυλίδι για πρόταση γάμου. Αν η καρδία κοιτάει προς τα μέσα σημαίνει ότι αυτή που το φοράει είναι λογοδοσμένη, παντρεμένη κτλ. ενώ αν κοιτάει προς τα έξω σημαίνει ότι ψάχνεται!

Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του σιγά σιγά και όσο το συνειδητοποιώ αρχίζω και μουτρώνω ξανά, όπως την πρώτη μέρα που δεν μου άρεσε το Δουβλίνο. Αφού το λεωφορείο μας άφησε στο The Spire κατά τις 10, κάνουμε check in στο δωμάτιο του Airbnb που είχαμε κλείσει. Στο δωμάτιο θα κοιμόμασταν απλά 4-5 ώρες διότι στις 5 τα ξημερώματα θα φεύγαμε καθώς είχαμε πολύ πρωινή πτήση. Μία τελευταία βόλτα στον Λίφεϋ, μία τελευταία μπύρα σε μία pub που δεν θυμάμαι το όνομα της και γυρίσαμε, πίσω, για ξεκούραση.

Η ώρα πήγε 5, τα ξυπνητήρια χτύπησαν, οι τσάντες ετοιμάστηκαν και ξεκινήσαμε με το έτερο ήμισυ στο σκοτάδι να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Μόλις βγήκαμε έξω, άρχισε να ψιχαλίζει και, χωρίς δεύτερη σκέψη, κοιταχτήκαμε καθώς θυμηθήκαμε αυτό που μας είχε πει ο Michael O’Malley την προηγουμένη ημέρα, αν δεν βρέχει, δεν είναι Ιρλανδία.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη