Περιεχόμενα
Δεύτερη μέρα και ήρθε η ώρα να δούμε μέρη εκτός πρωτεύουσας. Η κλασσική εκδρομή είναι το σπήλαιο Τζέιτα, η Παναγία Χαρίσα και η μικρή παραλιακή πόλη Βύβλος. Να τα κάνουμε όλα αυτά σε μία μέρα με κτελ δύσκολο και επίφοβο μην ξεμείνουμε εκεί γιατί όπως είπαμε κινητό δεν έχουμε. Συνήθως, νοικιάζεις έναν οδηγό για 70-80$ και όλη μέρα σε πηγαίνει παντού. Εμείς όμως αποφασίσαμε να το κάνουμε με ουμπερ, που γενικά το χρησιμοποιούν πολύ και είναι οικονομικό. Έλα μωρέ.. θα βρίσκουμε wifi και θα καλούμε ούμπερ. Μας βγάζει τη διαδρομή για τη Βύβλο 12$, ε λέμε μετά από εκεί να πάρουμε άλλο ούμπερ και θα κάνουμε την εκδρομή. Ο ευγενικός οδηγός του ούμπερ μόλις συνειδητοποίησε την διαδρομή πολύ ευγενικά αρνήθηκε να μας πάει καθώς δεν τους συμφέρει να κάνουν μακρινές διαδρομές και να υπάρχει η πιθανότητα να γυρίσουν πίσω χωρίς πελάτη. Βέβαια μόλις έμαθε ότι είμαστε Έλληνες και χριστιανοί ορθόδοξοι ενθουσιάστηκε, χαρές και κακό…. και προσφέρθηκε να μας κάνει την εκδρομή για $60. Ο αγαπητός οδηγός σε όλη τη διαδρομή δεν έβαλε γλώσσα μέσα του, με τα σπαστά αγγλικά του μας είπε την ιστορία του Λιβάνου, μας περιέγραψε την κατάσταση στη χώρα και φρόντισε να μας πει ότι θεωρούσε σημαντικό. Εγώ το κατά διασκέδασα, βέβαια διάλογος δεν μπορούσε να γίνει καθώς δεν καταλάβαινε ούτε τα μισά από τα αγγλικά που του λέγαμε..αργήσαμε λίγο να το καταλάβουμε.
Το σπήλαιο Τζέιτα μας το περιέγραψε ως το μεγαλύτερο σπήλαιο, και ίσως από τα πιο όμορφα της Μέσης Ανατολής, γεμάτο με εντυπωσιακούς σταλακτίτες. Με το που φτάνουμε εκεί μας λέει ο οδηγός, θα σας ζητήσουν τα κινητά σας, μην τα δώσετε, κρύψτετα στο μανικι να βγάλετε φωτογραφίες. Δικός μας σίγουρα! Κάναμε την βαρκάδα μας και στα δύο σπήλαια, φωτογραφίες δεν βγάλαμε σαν καλοί τουρίστες αλλά δεν εντυπωσιαστήκαμε. Γυρνώντας στο ταξί ο φίλος μας περίμενε εντυπώσεις, και εκεί ξεκινάμε να του λέμε πως ναι ωραία ήταν αλλά έχουμε δει και στην Ελλάδα σπήλαια (ως και στην αντίπαρο έχει εντυποσιακό σπήλαιο) και συνεχίσαμε να του λέμε και να του λέμε… παίρνοντας την απάντηση «χαίρομαι που είναι το πιο ωραίο σπήλαιο που έχετε δει και μοναδικό, περίεργο που δεν έχει και η Ελλάδα». Ναι ναι εκεί καταλάβαμε πως δεν καταλάβαινε τίποτα από όσα του λέγαμε.
Επόμενη στάση Παναγία Χαρίσα. Διασκίζουμε ένα παραλιακό κομμάτι της Βυρητού γεμάτο από πανυψηλες πολυκατοικίες, οι οποίες φτάνουν μέχρι τέλος του λόφου. Εντυποσιακό τοπίο για εμάς που μας αρέσει ο αστικός τουρισμός. Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο που μας αφήνει ο φίλος μας να πάρουμε το τελεφερίκ που θα μας φτάσει στην κορυφή του λόφου να δούμε την Παναγία. Ωράια ως εδώ, η ουρά για τα εισιτήρια τι να σας γράψω…2 ώρες το λιγότερο, καταστροφή, όλοι ντόπιοι πλην από εμάς. Έλα όμως που ο φίλος μας πήγε μπροστά, μας πήρε τα εισιτήρια και σε ένα 20’ ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στο τελεφερίκ. Κάπου εδώ να πω πως εγώ έχω τρομερή υψοφοβία, τόση που στον πύργο του Αιφελ είχα κάτσει κάτω στο ανσανσέρ που σε ανεβάζει και έκλαιγα. Πήγαινε το τελεφερίκ πήγαινε, ο φιλος μου χαρά και φωτογραφίες, εγώ να σφίγγομαι και να αναρωτιέμαι πως ανέβηκα, έχε χάρη που ήταν το πρώτο μας ταξίδι και μετά το σοκ που έπαθε με το ξενοδοχείο ήθελα να δείξω καλή διαγωγή. Λοιπόν από το βίντεο που είδα μετά, η διαδρομή του τελεφερικ ήταν ακριβώς δίπλα από τις πολυκατοικίες, έβλέπες δηλαδή άνετα την κυρία του δέκατου ορόφου να σιδερώνει ή ότι έκανε αν είχε ανοιχτεί την κουρτίνα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου στην κορυφή του λόφου η θέα στην πόλη και στην θάλασσα μαγική. Η Παναγία εκεί ψηλά, ας πούμε το ένα εκατοστό από τον Χριστό Λυτρωτή του Ρίο Ντε Τζανέιρο, αλλά αξίζει να το δεις.
Επόμενη στάση η Βύβλος, μία μικρή παραθαλάσσια πόλη γραφικότατη. Μνημίο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από όσο πληροφορήθηκα. Μία από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου με μια άλλη αρχιτεκτονική. Γραφικά σοκάκια, μαγαζιά με τουριστικά, εστιατόρια και καφέ, όλα πάνω σε ένα δρόμο που καταλήγει στο λιμάνι της πόλης. Εγώ πήρα τα μαγνητάκια μου, το λιχνάρι μου (το έτριψα…τζίνι δεν βγήκε ακόμα) και επιτέλους καθίσαμε να φάμε στο εστιατόριο που μας πρότεινε ο φίλος μας ουμπεράς. Η παραγγελία έγινε με τον γνωστό τρόπο, να δείχνουμε στην σερβιτόρα τα πιάτα από τα διπλανά τραπέζια, κάτι που σημαίνει πως δεν είχαμε καθόλου γνώση των τιμών. Ωραίο εστιατόριο, περιποιημένο… αα δεν μπορώ να πω κουβέντα στα καλύτερα μας έστειλε ο φίλος μας. Έρχεται η ώρα της πληρωμής και η απόδειξη γράφει 1.500.000 λιβανέζικα ή 1.000$. Ακολουθούν δευτερόλεπτα σιγής και από τους δύο μας. Δεν έχουμε μάθει ακόμα να υπολογίζουμε γρήγορα τη λιβανέζικη λίρα αλλα τα $1.000 χτυπάνε τον εγκέφαλό μου. Έναν κεμπάμπ με χούμους είπα να φάώ όχι να αφήσω ποσό που αντιστοιχεί σε μισελέν εστιατόριο. Μετά το πρώτο σοκ θυμηθήκαμε την επίσημη ισοτιμία $1 προς 1.500 LBP και συνήλθαμε. Είπαμε η πραγματική ισοτιμία ήταν $1 προς 50.600 LBP εκείνη την ημέρα, οπότε ας πούμε περίπου 27€ σύνολο!
Η επιστροφή στη Βυρητό νωρίς το βράδυ ήταν αρκετά κουραστική κυρίως γιατί ο χρόνος της επιστροφής διπλασιάστηκε. Η κίνηση τρομερή, τα αυτοκίνητα δίπλα μας αρκετά ακριβά και η απορία μας λύθηκε από τον οδηγό. Οι Λιβανέζοι παρ΄όλη την οικονομική κρίση βγαίνουν αρκετά, αγοράζουν ακριβά αμάξια, γενικά θα δανειστούν χρήματα από γονείς φίλους κα για να περάσουν μία ωραία Κυριακή. Τι είναι αλήθεια και τι όχι δεν το ξέρω.
Τρίτη μέρα και ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε και την άλλη πλευρά της πόλης, το δυτικό μέτωπο. Στόχος η συνοικία Raouché, κατά μήκος της παραθαλάσσιας λεωφόρου, με τα εντυπωσιακά κτίρια, δημοφιλή μέρος για περπάτημα για τους ντόπιους και τους επισκέπτες. Για να φτάσουμε από τη Hamra ως εκει με τα πόδια ήταν περίπου 20’ αλλά σίγουρα βλέπεις μία διαφορετική πόλη. Όχι τόσο λαμπερή όσο το κέντρο. Λογικό. Στο δυτικότερο άκρο της περιοχής, στις ακτές, δεσπόζουν δύο εντυπωσιακοί βράχοι, γνωστοί με το όνομα « οι βράχοι του Raouché». Κατά τη μυθολογία, οι βράχοι αποτελούν απομεινάρια ενός θαλάσσιου τέρατος που σκότωσε ο Περσέας για να σώσει την Ανδρομέδα. Αυτό το παραλιακό μέτωπο είναι πιο παραμελημένο. Μουσουλμανική περιοχή και το καταλαβαίνεις. Αφού περπατήσαμε πάνω κάτω καταλήξαμε στο πετιτ καφε, ίσως το πιο καλοδιατηρημένο. Λίγες στιγμές χαλάρωσης, λίγες όμως.. αφού στο Λίβανο παρατηρήσαμε πως σε καφέ και εστιατόρια όλοι κάθονται μόνο όσο διαρκεί το ρόφημα ή το φαγητό τους, 10’ – 20’ περίπου.
Τελευταίο βράδυ στη Βυρητό και θέλαμε να το ζήσουμε. Για την ακρίβεια θέλαμε να ξεφορτωθούμε όλα τα λιβανέζικα νομίσματα που μας έμειναν και είχαν αρκετά μεγάλη αγοραστική αξία. Ένας δρόμος που μας άρεσαν τα μαγαζιά και εστιατόρια είναι ο Rafic Salloum και θέλοντας να ζήσουμε λίγο από τη μαγεία της πόλης αποφασίσαμε να περάσουμε εκεί τη νυχτερινή μας έξοδο. Πραγματικά η νυχτερινή ζωή στη Βυρητό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα.
Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε αυτή την πόλη έπρεπε να περάσουμε λίγες ώρες σε αυτό το ¨μαγευτικό¨ λόμπι του ξενοδοχείου αφού η πτήση μας ήταν χαράματα. Ο φανατικός μουσουλμάνος ρεσεπσιονίστ μιλούσε με τα σπαστά αγγλικά του επί 2 ώρες για τη θρησκεία του και ας του λέγαμε πως δεν καταλαβαίνουμε αγγλικά και πως είμαστε κουρασμένοι. Στο τέλος άρχισε να ψέλνει και μας παρακάλεσε να βάλουμε άριστη βαθμολογία στο μπούκινγκ τουλάχιστον 3 φορές, το ίδιο έκανε και η προηγούμενη ρεσεπσιονίστ που προσπαθούσε να μας πουλήσει ταξί για επιστροφή στο αεροδρόμιο $40 γιατί ήταν μετά τις 12.00 ενώ το μπουκινγκ την έδινε $6 το οποίο και προτιμήσαμε. Με ούμπερ έβγαινε $3 αλλά επειδή ήταν περίεργη η ώρα δεν το προτιμήσαμε. Όλη αυτή η πολιτικοοικονομική αστάθεια έκανε έναν κόσμο με μισθό $2.000 να παίρνει μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα $300. Ένα από τα πολλά αποτελέσματα αυτής της κατάστασης είναι ο κόσμος να γκρινιάζει σε όλες τις συναλλαγές.
Και κάπως έτσι, με 2 γεμάτες ώρες ελέγχου στο αεροδρόμιο πήραμε το δρόμο για την επιστροφή ώντας οι μόνοι 'Ελληνες στην πτήση της Αεροπορίας Αιγαίου για Αθήνα. Σίγουρα ένα τριήμερο δεν είναι αρκετό αλλά για απόδραση θα το πρότεινα.
Το σπήλαιο Τζέιτα μας το περιέγραψε ως το μεγαλύτερο σπήλαιο, και ίσως από τα πιο όμορφα της Μέσης Ανατολής, γεμάτο με εντυπωσιακούς σταλακτίτες. Με το που φτάνουμε εκεί μας λέει ο οδηγός, θα σας ζητήσουν τα κινητά σας, μην τα δώσετε, κρύψτετα στο μανικι να βγάλετε φωτογραφίες. Δικός μας σίγουρα! Κάναμε την βαρκάδα μας και στα δύο σπήλαια, φωτογραφίες δεν βγάλαμε σαν καλοί τουρίστες αλλά δεν εντυπωσιαστήκαμε. Γυρνώντας στο ταξί ο φίλος μας περίμενε εντυπώσεις, και εκεί ξεκινάμε να του λέμε πως ναι ωραία ήταν αλλά έχουμε δει και στην Ελλάδα σπήλαια (ως και στην αντίπαρο έχει εντυποσιακό σπήλαιο) και συνεχίσαμε να του λέμε και να του λέμε… παίρνοντας την απάντηση «χαίρομαι που είναι το πιο ωραίο σπήλαιο που έχετε δει και μοναδικό, περίεργο που δεν έχει και η Ελλάδα». Ναι ναι εκεί καταλάβαμε πως δεν καταλάβαινε τίποτα από όσα του λέγαμε.
Επόμενη στάση Παναγία Χαρίσα. Διασκίζουμε ένα παραλιακό κομμάτι της Βυρητού γεμάτο από πανυψηλες πολυκατοικίες, οι οποίες φτάνουν μέχρι τέλος του λόφου. Εντυποσιακό τοπίο για εμάς που μας αρέσει ο αστικός τουρισμός. Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο που μας αφήνει ο φίλος μας να πάρουμε το τελεφερίκ που θα μας φτάσει στην κορυφή του λόφου να δούμε την Παναγία. Ωράια ως εδώ, η ουρά για τα εισιτήρια τι να σας γράψω…2 ώρες το λιγότερο, καταστροφή, όλοι ντόπιοι πλην από εμάς. Έλα όμως που ο φίλος μας πήγε μπροστά, μας πήρε τα εισιτήρια και σε ένα 20’ ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στο τελεφερίκ. Κάπου εδώ να πω πως εγώ έχω τρομερή υψοφοβία, τόση που στον πύργο του Αιφελ είχα κάτσει κάτω στο ανσανσέρ που σε ανεβάζει και έκλαιγα. Πήγαινε το τελεφερίκ πήγαινε, ο φιλος μου χαρά και φωτογραφίες, εγώ να σφίγγομαι και να αναρωτιέμαι πως ανέβηκα, έχε χάρη που ήταν το πρώτο μας ταξίδι και μετά το σοκ που έπαθε με το ξενοδοχείο ήθελα να δείξω καλή διαγωγή. Λοιπόν από το βίντεο που είδα μετά, η διαδρομή του τελεφερικ ήταν ακριβώς δίπλα από τις πολυκατοικίες, έβλέπες δηλαδή άνετα την κυρία του δέκατου ορόφου να σιδερώνει ή ότι έκανε αν είχε ανοιχτεί την κουρτίνα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου στην κορυφή του λόφου η θέα στην πόλη και στην θάλασσα μαγική. Η Παναγία εκεί ψηλά, ας πούμε το ένα εκατοστό από τον Χριστό Λυτρωτή του Ρίο Ντε Τζανέιρο, αλλά αξίζει να το δεις.
Επόμενη στάση η Βύβλος, μία μικρή παραθαλάσσια πόλη γραφικότατη. Μνημίο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από όσο πληροφορήθηκα. Μία από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου με μια άλλη αρχιτεκτονική. Γραφικά σοκάκια, μαγαζιά με τουριστικά, εστιατόρια και καφέ, όλα πάνω σε ένα δρόμο που καταλήγει στο λιμάνι της πόλης. Εγώ πήρα τα μαγνητάκια μου, το λιχνάρι μου (το έτριψα…τζίνι δεν βγήκε ακόμα) και επιτέλους καθίσαμε να φάμε στο εστιατόριο που μας πρότεινε ο φίλος μας ουμπεράς. Η παραγγελία έγινε με τον γνωστό τρόπο, να δείχνουμε στην σερβιτόρα τα πιάτα από τα διπλανά τραπέζια, κάτι που σημαίνει πως δεν είχαμε καθόλου γνώση των τιμών. Ωραίο εστιατόριο, περιποιημένο… αα δεν μπορώ να πω κουβέντα στα καλύτερα μας έστειλε ο φίλος μας. Έρχεται η ώρα της πληρωμής και η απόδειξη γράφει 1.500.000 λιβανέζικα ή 1.000$. Ακολουθούν δευτερόλεπτα σιγής και από τους δύο μας. Δεν έχουμε μάθει ακόμα να υπολογίζουμε γρήγορα τη λιβανέζικη λίρα αλλα τα $1.000 χτυπάνε τον εγκέφαλό μου. Έναν κεμπάμπ με χούμους είπα να φάώ όχι να αφήσω ποσό που αντιστοιχεί σε μισελέν εστιατόριο. Μετά το πρώτο σοκ θυμηθήκαμε την επίσημη ισοτιμία $1 προς 1.500 LBP και συνήλθαμε. Είπαμε η πραγματική ισοτιμία ήταν $1 προς 50.600 LBP εκείνη την ημέρα, οπότε ας πούμε περίπου 27€ σύνολο!
Η επιστροφή στη Βυρητό νωρίς το βράδυ ήταν αρκετά κουραστική κυρίως γιατί ο χρόνος της επιστροφής διπλασιάστηκε. Η κίνηση τρομερή, τα αυτοκίνητα δίπλα μας αρκετά ακριβά και η απορία μας λύθηκε από τον οδηγό. Οι Λιβανέζοι παρ΄όλη την οικονομική κρίση βγαίνουν αρκετά, αγοράζουν ακριβά αμάξια, γενικά θα δανειστούν χρήματα από γονείς φίλους κα για να περάσουν μία ωραία Κυριακή. Τι είναι αλήθεια και τι όχι δεν το ξέρω.
Τρίτη μέρα και ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε και την άλλη πλευρά της πόλης, το δυτικό μέτωπο. Στόχος η συνοικία Raouché, κατά μήκος της παραθαλάσσιας λεωφόρου, με τα εντυπωσιακά κτίρια, δημοφιλή μέρος για περπάτημα για τους ντόπιους και τους επισκέπτες. Για να φτάσουμε από τη Hamra ως εκει με τα πόδια ήταν περίπου 20’ αλλά σίγουρα βλέπεις μία διαφορετική πόλη. Όχι τόσο λαμπερή όσο το κέντρο. Λογικό. Στο δυτικότερο άκρο της περιοχής, στις ακτές, δεσπόζουν δύο εντυπωσιακοί βράχοι, γνωστοί με το όνομα « οι βράχοι του Raouché». Κατά τη μυθολογία, οι βράχοι αποτελούν απομεινάρια ενός θαλάσσιου τέρατος που σκότωσε ο Περσέας για να σώσει την Ανδρομέδα. Αυτό το παραλιακό μέτωπο είναι πιο παραμελημένο. Μουσουλμανική περιοχή και το καταλαβαίνεις. Αφού περπατήσαμε πάνω κάτω καταλήξαμε στο πετιτ καφε, ίσως το πιο καλοδιατηρημένο. Λίγες στιγμές χαλάρωσης, λίγες όμως.. αφού στο Λίβανο παρατηρήσαμε πως σε καφέ και εστιατόρια όλοι κάθονται μόνο όσο διαρκεί το ρόφημα ή το φαγητό τους, 10’ – 20’ περίπου.
Τελευταίο βράδυ στη Βυρητό και θέλαμε να το ζήσουμε. Για την ακρίβεια θέλαμε να ξεφορτωθούμε όλα τα λιβανέζικα νομίσματα που μας έμειναν και είχαν αρκετά μεγάλη αγοραστική αξία. Ένας δρόμος που μας άρεσαν τα μαγαζιά και εστιατόρια είναι ο Rafic Salloum και θέλοντας να ζήσουμε λίγο από τη μαγεία της πόλης αποφασίσαμε να περάσουμε εκεί τη νυχτερινή μας έξοδο. Πραγματικά η νυχτερινή ζωή στη Βυρητό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα.
Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε αυτή την πόλη έπρεπε να περάσουμε λίγες ώρες σε αυτό το ¨μαγευτικό¨ λόμπι του ξενοδοχείου αφού η πτήση μας ήταν χαράματα. Ο φανατικός μουσουλμάνος ρεσεπσιονίστ μιλούσε με τα σπαστά αγγλικά του επί 2 ώρες για τη θρησκεία του και ας του λέγαμε πως δεν καταλαβαίνουμε αγγλικά και πως είμαστε κουρασμένοι. Στο τέλος άρχισε να ψέλνει και μας παρακάλεσε να βάλουμε άριστη βαθμολογία στο μπούκινγκ τουλάχιστον 3 φορές, το ίδιο έκανε και η προηγούμενη ρεσεπσιονίστ που προσπαθούσε να μας πουλήσει ταξί για επιστροφή στο αεροδρόμιο $40 γιατί ήταν μετά τις 12.00 ενώ το μπουκινγκ την έδινε $6 το οποίο και προτιμήσαμε. Με ούμπερ έβγαινε $3 αλλά επειδή ήταν περίεργη η ώρα δεν το προτιμήσαμε. Όλη αυτή η πολιτικοοικονομική αστάθεια έκανε έναν κόσμο με μισθό $2.000 να παίρνει μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα $300. Ένα από τα πολλά αποτελέσματα αυτής της κατάστασης είναι ο κόσμος να γκρινιάζει σε όλες τις συναλλαγές.
Και κάπως έτσι, με 2 γεμάτες ώρες ελέγχου στο αεροδρόμιο πήραμε το δρόμο για την επιστροφή ώντας οι μόνοι 'Ελληνες στην πτήση της Αεροπορίας Αιγαίου για Αθήνα. Σίγουρα ένα τριήμερο δεν είναι αρκετό αλλά για απόδραση θα το πρότεινα.
Επισκόπηση SlotsPalace για παίκτες από Ελλάδα
