alexandra80
Member
- Μηνύματα
- 300
- Likes
- 1.577
- Επόμενο Ταξίδι
- Λιγουρία-Τοσκάνη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού-Βολιβία-Άνδεις
Γιάννη υπέροχη η εξιστόρησή σου και κυρίως οι φωτογραφίες σου!!!Μπράβο!!Αν και περιπετειώδης η επιστροφή...4η ημερα
Η ημέρα της αναχώρησης μας. Ξυπνήσαμε το πρωί χαλαρά και πήραμε το μετρό μέχρι τέρμα σταθμό Anagnina και από κει το λεωφορείο μέχρι αεροδρόμιο Ciampino. Οι διαδικασίες πολύ πιο γρήγορες απ ότι στη Θεσσαλονίκη με γρήγορο Check in και έλεγχο και με συνοπτικές διαδικασίες ανεβήκαμε στο αεροπλάνο. Η πτήση μας είναι στις 11:00. Αυτή τη φορά το πλήρωμα του αεροσκάφους ήταν 3 άντρες αεροσυνοδοί και μια κοπέλα.
Η πτήση ομαλή και ο καιρός απ’ ότι φαίνεται ηλιόλουστος και λαμπερός και 1:30 ώρα Ελλάδας βλέπουμε την Θεσσαλονίκη μας από ψηλά και αρχίζει η προσγείωση. Επειδή κουνούσε λίγο εγώ έκλεισα τα μάτια μου γιατί ζαλιζόμουν και ένοιωθα το αεροπλάνο να κατεβαίνει να κατεβαίνει και να είναι έτοιμο να πατήσει τον διάδρομο και εκεί γίνεται το απρόσμενο! Απότομα εκτοξεύετε πάλι προς τα πάνω!
Μα τι γίνεται? Γιατί δεν προσγειωθήκαμε? Γιατί ξαφνικά είμαστε πάλι στον αέρα? Πολλοί δεν άντεξαν το απότομο ύψος που πήρε το αεροπλάνο και άρχιζαν να κάνουν εμετό και να ζητάνε σακούλες. Εγώ είχα ανακατευτεί απίστευτα και εξακολουθούσα να έχω κλειστά μάτια. Υπήρχε μεγάλη αναστάτωση μεταξύ των επιβατών και πολλά ερωτηματικά για το τι ακριβώς συμβαίνει. Αναστατωμένοι και οι αεροσυνοδοί που έτρεχαν και δεν έφταναν!
Ο πιλότος ακούστηκε από τα μεγάφωνα και μας είπε ότι στο αεροδρόμιο έχει κακές καιρικές συνθήκες με σφοδρούς άνεμους και δεν μπορούσε να γίνει προσγείωση και ότι θα ξαναπροσπαθήσει ελπίζοντας να τα καταφέρει. Τουλάχιστον ξέραμε πια τι συνέβη και ελπίζαμε η δεύτερη προσπάθεια να έχει επιτυχή κατάληξη.
Αφού έκανε τον κύκλο στον εναέριο χώρο πάνω από την Θεσσαλονίκη άρχισε ξανά η προσγείωση. Εγώ ξανά έκλεισα τα μάτια, το αεροπλάνο ήταν έτοιμο να ακουμπήσει κάτω αλλά τράβηξε ξανά την ανηφόρα! Ειλικρινά έμοιαζε λες και ήταν τηλεκατευθυνόμενο και κάποιος από έξω έπαιζε! Και πάλι ανακατεύτηκα και ένοιωσα δυσφορία, οι επιβάτες δεν μπόρεσαν να κρύψουν την ανησυχία τους και μικρά παιδιά έκλαιγαν. Υπήρχε έντονη αμφιβολία πλέον για την ασφάλεια μας και δεν ξέραμε την εξέλιξη της υπόθεσης!
Το αεροπλάνο δεν έκανε ξανά τον κύκλο και ακολούθησε μια άλλη πορεία. Νεότερη ανακοίνωση από το πιλοτήριο δεν είχαμε. Ρωτήσαμε τον αεροσυνοδό ο οποίος μας είπε πως ακόμα δεν υπάρχει νεότερο για το που θα προσγειωθούμε και ότι ο πιλότος εντός ολίγων λεπτών θα μας ενημερώσει. Όλοι οι επιβάτες να έχουν γίνει μια παρέα και να ανταλλάζουν απόψεις. Κάποιοι έλεγαν πως θα προσγειωθούμε στον Βόλο άλλοι στην Καβάλα και γενικά έκαναν διάφορες εικασίες.
Εκεί έρχεται η ανακοίνωση. Θα προσγειωθούμε στο Plovdiv της Βουλγαρίας! Ορίστε? Την αρχική έκπληξη ακολούθησε το νευρικό γέλιο! Δεν μπορούσαμε να συλλάβουμε το γεγονός ότι ήμασταν μια ανάσα από την Θεσσαλονίκη, ότι ουσιαστικά είχαμε φτάσει στον προορισμό μας και ξαφνικά θα βρισκόμασταν στην Βουλγαρία. Πραγματικά για γέλια και για κλάματα. Η αλήθεια είναι πως πήρα πολύ ψύχραιμα αυτή την απροσδόκητη εξέλιξη και σε καμία περίπτωση δεν ταράχτηκα όπως οι περισσότεροι.
Μετά την πρώτη παγωμάρα αυτό που έλεγαν όλοι ήταν ότι προτεραιότητα είναι η ασφάλεια μας και να πατήσουμε επιτέλους έδαφος και μετά θα δούμε τι θα γίνει. Μετά από μισή ώρα περίπου φτάσαμε πάνω από το Plovdiv και αντικρίσαμε ένα χιονισμένο λευκό σκηνικό! Επιτέλους προσγείωση στο αεροδρόμιο Letishte (PDV) και αποχαιρετισμός από το πλήρωμα σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Το νέο κτίριο του Terminal έμοιαζε σχεδόν στοιχειωμένο και έρημο. Το τοπίο γύρω χιονισμένο και ομιχλώδες και ήταν σαν να σταματήσαμε στην μέση του πουθενά. Φυσικά το ερώτημα όλων ήταν πως θα επιστρέφαμε στην Θεσσαλονίκη.
Ο νέος τερματικός σταθμός προφανώς υπολειτουργούσε και γεμίσε μόνο από μας και όλοι έπεσαν με τα μούτρα στην μοναδική υπάλληλο η οποία είχε το δύσκολο έργο να αναλάβει να ενημερώσει το κοινό και να δώσει απαντήσεις στους πολλούς εκνευρισμένους επιβάτες. Η Βουλγάρα υπάλληλος δέχτηκε καταιγισμό ερωτήσεων του πως και γατί και πως θα φύγουμε, απαιτούμε αεροπλάνο, δεν θέλουμε με λεωφορείο, η Ryanair μας παράτησε και άλλα πολλά!
Η υπάλληλος όμως ήταν ξεκάθαρη και απολυτή. Η επιστροφή θα γίνει με 3 λεωφορεία και δεν τίθεται θέμα να γίνει με νέα πτήση. Εμείς το πήραμε απόφαση ομαλά όχι όμως και όλοι οι επιβάτες που εξακολουθούσαν να παραληρούν και να διαμαρτύρονται. Τέτοιες στιγμές φυσικά κυριαρχεί και η παραφιλολογία και κινδυνολογία με πολλούς να υποστηριζουν ότι θα πληρώσουμε από την τσέπη μας 50 ευρώ για την μεταφορά μας. Κάτι που σαφέστατα είναι παράλογο και δεν ίσχυε. Εννοείται το κόστος το πλήρωσε εξ ολοκλήρου η Ryanair.
Το πρώτο λεωφορείο ήρθε γρήγορα και εμείς πήγαμε κατευθείαν να πιάσουμε θέση σ’ αυτό. Κάποιοι ακόμα πολεμούσαν με τους υπάλληλους ζητώντας να φύγουν με αεροπλάνο βλέποντας όμως πως μάταια ούρλιαζαν το πήραν απόφαση και όλοι έτρεξαν σαν κοράκια στο κυλικείο να πάρουν τις απαραίτητες προμήθειες για την μεγάλη διαδρομή. Τα πάντα εξαφανίστηκαν κι εμείς μείναμε με ένα κρουασάν στο χέρι δυστυχώς. Μετά από λίγο ήρθαν και τα άλλα δύο λεωφορεία και στις 15:55 ξεκινήσαμε.
Στην αρχή αυτοκινητόδρομος σε νορμάλ κατάσταση. Κάποια στιγμή ο οδηγός βγήκε απ τον αυτοκινητόδρομο που οδηγούσε στην Σόφια και συνέχισε σε έναν επαρχιακό δρόμο για να γλιτώσει 120 χλμ. Η νύχτα είχε πέσει πια και το τοπίο αγρίεψε. Περάσαμε δάση με πυκνό χιόνι, έναν παγωμένο ποταμό και διασχίσαμε κάποια έρημα φτωχά χωριά αλλά μέσα στο χιόνι έμοιαζαν γραφικά και μυστήρια!
Ο δρόμος ήταν αρκετά στενός με χαμηλή ορατότητα αλλά ο οδηγός ήταν άψογος και αισθανόμασταν ασφαλείς σε όλη τη διαδρομή. Η συνοδηγός ένα γλυκό κορίτσι και μάλλον η κοπέλα του οδηγού, ήξερε καλά Αγγλικά και μας ενημέρωνε για το πόση ώρα θα φτάσουμε και που θα κάνουμε στάσεις και ευγενικά απαντούσε σε κάθε ερώτηση που της έκαναν. Το αστείο είναι οτι κάποια στιγμή μια κυρία της είπε ''συγγνώμη από ποια μέρη περνάμε? Γιατί δεν μας λέτε? Που μας πατέ? Πάρτε το μικρόφωνο και πείτε μας από ποιες περιοχές περνάμε και τι βλέπουμε''! Μάλλον η κυρία ξεχάστηκε και νόμιζε πως ήταν σε οργανωμένη εκδρομή και ήθελε ξεναγό!
Πάντως δυστυχώς δεν ξέρω τη διαδρομή που ακολουθήσαμε και δεν συγκράτησα τα μέρη που περάσαμε και δυστυχώς η φωτογραφική μου μηχανή μου δεν είχε μπαταρία ώστε να απαθανατίσω αυτό το καλτ σκηνικό!
Ακολούθησαν 2 στάσεις.
Η πρώτη σε ένα σύγχρονο μαγαζί που κάνουν στάση τα λεωφορεία και εφοδιαστήκαμε με κάποια ωραιότατα σνακ που πληρώσαμε με πιστωτική αφού δέχονταν μόνο το νόμισμά τους και αναχωρήσαμε μετά από μίση ώρα. Η δεύτερη στάση σε ένα απλό καφενείο-σουβλατζίδικο-ψιλικατζίδικο όπου σχεδόν όλοι οι Βούλγαροι εκεί ήξεραν Ελληνικά. Κάναμε μισάωρη στάση και μπήκαμε στην τελική ευθεία για Ελλάδα.
Αν θυμάμαι καλά στις 21:30 φτάσαμε στα σύνορα στον Προμαχώνα. Στην Βουλγάρικη πλευρά δεν έγινε κανένας έλεγχος παρά μόνο στην Ελληνική. Ταυτότητες, διαβατήρια και ο κλασικός έλεγχος και κατά τις 22:00 μπήκαμε Ελλάδα και πιάσαμε Εγνατία οδό. Στις 00:00 φτάσαμε επιτέλους στο αεροδρόμιο Μακεδονία και πατήσαμε Ελληνικό χώμα! 8 ώρες οδικό ταξίδι και αν βάλουμε και την ώρα που φύγαμε από την Ρώμη, συνολικά 13 ώρες ταλαιπωρία.
Μ’ αυτόν τον απροσδόκητο περιπετειώδη τρόπο τέλειωσε το σύντομο ταξίδι στην Ρώμη. Πραγματικά ούτε μια στιγμή δεν έχασα την διάθεση μου και όλο αυτό δεν επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία μου. Το να γκρίνιαζα ή να φώναζα ή να διαμαρτυρόμουν δεν θα άλλαζε την κατάσταση. Πήγα για ένα ταξίδι και τελικά έκανα δυο! Ήταν μια εμπειρία που πάντα θα την διηγούμαι και θα την θυμάμαι γιατί έκανε το ταξίδι στη Ρώμη σίγουρα αξέχαστο!
Ετοιμάζομαι κι εγώ για Ρώμη,για δεύτερη φορά,στις 27 με 31 Οκτωβρίου
Άντε,με ξεσήκωσες... 
)
