Παραγουάη Ασουνσένιο – μαζοχιστής – για έξι μήνες

[NightcoreKing]

φιλε...εχω παθει πλακα .Ειμαι σχετικα νεος στη σελιδα(κανα μηνα??) και εννοειτε οτι εχω διαβασει ελαχιστες παλιες ιστοριες , μονο τις νεες κυριως κ οτι βγαινει απο διπλα...οπως η δικη σου! Ειμαι στη δουλεια κ κλασσικα βλεπω ειδοποιησεις μπαινω κ κοιταω ...με το που διαβασα καποια σχολια πηγα κατευθειαν στην Αρχη!

Τι κειμενο ειναι αυτο ρε μεγαλε ? τι περιγραφες ...σε ζηλευω για αυτα που λες και αυτα που κανεις εκει..να σαι καλα και να μας αρρωσταινεις οπου κ αν εισαι

Υ.Γ Ποδοσφαιροοοοοοοοοοοοοοοοοοοο, λατρεια! ΑΕΚΑΡΑ ειμαι κ φιλαθλος του ποδοσφαιρου..αυτες οι ατμοσφαιρες απο λατινικη Αμερικη παντα τις ειχα καημο...να σαι καλα περιμενουμε κ φωτο !Θα σε διαβαζω ανελληπως !

 

[Dina Z]

Δεν το γράφω κάθε φορά, μάλλον δεν το έχω γράψει καθόλου σε αυτήν την ιστορία, αλλά ευχαριστώ πολύ όλους εξ υμών που αφιερώνετε χρόνο να με διαβάζετε.

Προσωπικά, σε ευχαριστώ που αφιερώνεις χρόνο να μας γράφεις κείμενα που δεν έχουν μόνο πληροφορίες αλλά και συναίσθημα.

 

[10900km]

Παραμονές ή ανήμερα του τελικού τού Τσάμπιονς Λιγκ, 25-26 Μαΐου, μπήκα σε ένα ελληνικό αθλητικό σάιτ κι έπεσε το μάτι μου στην ανταπόκριση του απεσταλμένου τους στο Κίεβο (εκεί έγινε το παιχνίδι). Στον τίτλο, χαρακτήριζε την πόλη “καταθλιπτική”. Η αυθόρμητη αντίδρασή μου ήταν να τον βρίσω(!), όμως αμέσως μετά σκέφτηκα ότι όλα τα “Γαλλικά” με τα οποία τον στόλισα, εγώ τα “αξίζω” πολλαπλασιασμένα επί του δέκα για τη μνημειωδώς λανθασμένη επιλογή μου (εκ του αποτελέσματος κρίνοντας) πρώτα να έρθω στην Ασουνσιόν, και μετά να με “αναγκάσω” να μείνω πέντε ολόκληρους, ατελείωτους, από ένα σημείο και μετά αυτοκαταστροφικούς, μήνες εδώ...

Προσωπικά, το Κίεβο το λατρεύω, κι έχω γράψει σε κείμενα σε άλλες ιστορίες ακριβώς γιατί το θεωρώ όμορφο, επιβλητικό, σαγηνευτικό, κι άλλα κλισέ επίθετα που λατρεύουμε να περιλαμβάνουμε σε περιγραφές πόλεων/γενικά ταξιδιωτικών προορισμών. Για μένα, το Κίεβο ticks τόσα πολλά boxes που το έχω στην κορυφή τής λίστας των πόλεων που σκέφτομαι να περάσω το εξάμηνο Απρίλιος-Σεπτέμβριος 2019 (αν είμαι στην Ευρώπη). Μεταξύ Οκτωβρίου και Μαρτίου, κι ειδικά μεταξύ Νοεμβρίου και Φεβρουαρίου δεν θα ξαναπήγαινα (για περισσότερες από δύο-τρεις ημέρες) ακόμα κι αν μου έδιναν δωρεάν σουίτα στο Ουκραγίνα, με θέα στην κεντρική πλατεία, αλλά από τον Απρίλιο και μέχρι τον Σεπτέμβριο, το Κίεβο το θεωρώ... χαρά Θεού.

Σκέφτηκα λοιπόν σήμερα να γράψω τι αρέσει σε άλλους στην Ασουνσιόν. Αυτή είναι μία κουβέντα που κάνω με τους περισσότερους που περνούν από το χόστελ, μένοντας εδώ δύο-τρεις ημέρες, αλλά και με τα παιδιά που μένουν εδώ για βδομάδες, μήνες (δεν είμαι ο μόνος... παράξενος).

Ένας Βραζιλιάνος από την Μπαΐα, μαύρος, πλανόδιος πωλητής, βασικά χίπης, πέρασε βδομάδες στην Ασουνσιόν επειδή του άρεσε ο κόσμος, το ότι δεν αισθανόταν ότι οι Παραγουανοί τον κοιτούσαν κι έβλεπαν έναν μαύρο που θα προτιμούσαν να μην τον έβλεπαν τριγύρω τους, αλλά του μιλούσαν με σεβασμό, κάτι στο οποίο φαινόταν μη συνηθισμένος στη χώρα του.

Μία Βραζιλιάνα από το Μανάους, 58άρα που φαίνεται 40άρα, ήρθε στην Ασουνσιόν πριν από τρεις μήνες βγαίνοντας για πρώτη φορά στη ζωή της από τη Βραζιλία, αηδιασμένη από... διάφορα, εκεί. Η Ασουνσιόν τής αρέσει τόσο, λόγω κόσμου, λόγω του σεβασμού με τον οποίο την αντιμετωπίζουν, που άρχισε ήδη τη διαδικασία για να βγάλει παραγουανική cédula, ταυτότητα. Σε αντίθεση με άλλες (μάλλον όλες τις υπόλοιπες) χώρες στη νότια Αμερική που στο κάνουν πολύ δύσκολο να γίνεις πολίτης τους, με δικαιώματα και υποχρεώσεις, η Παραγουάη, χωρίς να στο κάνει και... παιχνιδάκι, έχει γενικά φήμη χώρας που “διευκολύνει” κόσμο να αποκτήσει δεύτερη υπηκοότητα. Η γραφειοκρατία σπάει κόκαλα, αν δεν δώσεις μπαχτσίσι κάτω από το τραπέζι σού βγάζουν την πίστη, αλλά γενικά, επαναλαμβάνω, είναι εφικτό να βγάλεις cédula εδώ, πολύ πιο εφικτό απ’ ότι σε άλλες χώρες στη νότια Αμερική.

Πιτσιρικάς Βραζιλιάνος, φοιτητής ιατρικής, γκέι, το άτομο με το οποίο πέρασα περισσότερη ώρα μιλώντας και κάνοντας χαβαλέ τον ενάμιση μήνα που περάσαμε μαζί στο χόστελ (μετά μετακόμισε σε διαμέρισμα με άλλους Βραζιλιάνους φοιτητές), βρήκε στην Ασουνσιόν την “ήσυχη” πόλη που χρειαζόταν για να αφοσιωθεί στο διάβασμα, μετά από αμέτρητες εξαλλοσύνες στην Κολομβία, στην οποία οι γονείς του τον έστειλαν πρώτα για να σπουδάσει, μέχρι που τον... “μετέθεσαν δυσμενώς” στην Ασουνσιόν, διαπιστώνοντας ότι στο Μεντεγίν ο τύπος το μόνο που ΔΕΝ έκανε ήταν να σπουδάζει.

Βέλγος, άτομο με το οποίο ήρθαμε πολύ κοντά λόγω ενός σοβαρού προσωπικού ζητήματός του που μοιράστηκε μαζί μου κι έπαιξα έναν μικρό ρόλο στο να το... διαχειριστεί, γουστάρει Ασουνσιόν και Παραγουάη γενικά επειδή βλέπει προοπτικές να αρχίσει δική του επιχείρηση, τουριστικό γραφείο, με ειδίκευση σε πακέτα που θα δίνουν την ευκαιρία σε ξένους να ανακαλύπτουν όμορφα μέρη εκτός Ασουνσιόν. Υπάρχουν, αλλά η Ασουνσιόν δεν είναι... Μπανγκόκ, δεν είναι πόλη στην οποία κυκλοφορείς και βλέπεις αμέτρητους τουρίστες να μπαινοβγαίνουν σε τουριστικά γραφεία και να κλείνουν εκδρομές για το τάδε ή το δείνα αξιοθέατο/σύμπλεγμα νησιών/πλωτή αγορά. Οι υποδομές στην Παραγουάη είναι τόσο τεταρτοκοσμικές που ακόμα και οι μικρότερες – χιλιομετρικά – μετακινήσεις σε κάνουν να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να ξεμυτίσεις από την Ασουνσιόν, όμως τα πράγματα θα ήταν κάπως καλύτερα αν υπήρχε τουλάχιστον κάποιος να διευκολύνει τις μετακινήσεις σου, αντί να εξαρτάσαι από λεωφορεία τής γραμμής.

Εξηντάρης Άγγλος που πέρασε πάνω από μήνα εδώ, ήρθε για πολλοστή φορά, και του αρέσουν οι... χαμηλοί ρυθμοί τής ζωής στην Ασουνσιόν, οι μικρές αποστάσεις (αν έχεις τη βάση σου στο κέντρο), και last but not least, το ότι υπάρχουν πολλές απελπισμένες κοπέλες από το interior, από μέρη που βρίσκονται στη μέση του... παραγουανικού πουθενά, κι έρχονται στην Πρωτεύουσα με την ελπίδα αφενός να βρουν δουλειά, κι αφετέρου να βρουν κάποιον να τις “στηρίξει” οικονομικά(...). Οι κοπέλες δεν είναι πόρνες, αλλά... ας πούμε... “ανταμείβουν” την “οικονομική στήριξη” που τους δίνεται (σε μορφή είτε δώρων, είτε μετρητών).

Αρκετοί πιτσιρικάδες που έχουν περάσει από το χόστελ για πάνω-κάτω μια βδομάδα, χάρηκαν την Ασουνσιόν λόγω του πόσο εύκολο τους φάνηκε να βρουν “παρέα”. Το Tinder πηγαίνει σύννεφο στην πόλη, έχω δει 20άρηδες να είναι όλη την ώρα στο κινητό, να κανονίζουν ραντεβού, και να βγαίνουν από το χόστελ μόνο για να συναντήσουν κοπέλες. Δεν ξέρω μέχρι πού το τραβάνε, αν... go all the way, όμως γενικά, σαν ξένος (όχι όμως Βολιβιανός ή Περουβιανός), εδώ έχεις... πέραση, κι αν κάνεις έστω και υποτυπώδη προσπάθεια να το κυνηγήσεις, “περνάς καλά”.

Βολιβιανός που πηγαινοέρχεται στο χόστελ κάθε τρεις και λίγο (εμπορεύεται μικροπράγματα), λέει ότι στην Ασουνσιόν... ανοίγει το μάτι του. Ναι μεν του είναι δύσκολο (ως Βολιβιανός) να... “βγάλει γυναίκα”, όμως τουλάχιστον... βλέπει δέρμα, ακάλυπτους ώμους, φούστες, ενώ στη μικρή πόλη τής Βολιβίας που κανονικά ζει, οι – αυτόχθονες – γυναίκες δεν είναι του γούστου του.

Γκέι Χιλιανός που... έχει ρίξει άγκυρα στην Ασουνσιόν και δεν τον βλέπω να το κουνάει σύντομα, απολαμβάνει κυρίως το πόσο “gay-friendly” είναι η πόλη. Όχι ότι βλέπεις ομόφυλα ζευγάρια να φιλιούνται στον δρόμο και σε πάρκα, αλλά γενικά... βλέπεις γκέι, εμφανώς γκέι, και των δύο φύλων. Τους βλέπεις να δουλεύουν σε μαγαζιά, ακόμα και σε δημόσιες υπηρεσίες, και πάνω από τέσσερις μήνες τώρα, δεν έχω διαβάσει είδηση για επίθεση σε ομοφυλόφιλο. Προς έκπληξή μου μάλιστα, έμαθα ότι η Ασουνσιόν έχει φήμη προορισμού για γκέι άνδρες, ότι δηλαδή εδώ υπάρχουν συγκεκριμένα μαγαζιά, νυχτερινά, που προσφέρουν ακριβώς το περιβάλλον που ομοφυλόφιλοι ψάχνουν για να βρουν ταίρι. Ιδέα δεν είχα πριν έρθω...

Μεξικάνος που είχε περάσει έναν μήνα (Απρίλιο) στην Αργεντινή, γούσταρε την Ασουνσιόν επειδή λόγω καιρού (αρχές Μαΐου), φόρεσε σορτσάκι μετά από βδομάδες. Ομολογώ ότι αυτό ήταν από τα ελάχιστα που μου άρεσαν κι εμένα την πρώτη βδομάδα μου εδώ, τέλη Ιανουαρίου/αρχές Φεβρουαρίου.

Για να το μαζεύω σιγά-σιγά, είτε το πιστεύετε είτε όχι, από το χόστελ πέρασε κι ένας Ουρουγουανός που ήρθε στην Ασουνσιόν πρώτα και κύρια για τον ίδιο λόγο που έκανε κι εμένα να έρθω, δηλαδή να δει μπάλα, να πάει σε παιχνίδια, ακόμα και να αγοράσει φανέλες ομάδων(!). Μιλάμε... αδελφή ψυχή μου ο τύπος, τον άκουγα να μιλάει, άφωνος εγώ, και με το που τελείωσε του έδειξα τις δικές μου φανέλες (αυτές που είχα όταν ήρθα και τις περισσότερες που αγόρασα εδώ), και τα εισιτήρια των αγώνων που είχα δει μέχρι τότε.

Όσο για τις γυναίκες, το θέμα είναι εντελώς υποκειμενικό, και θα γράψω μόνο τούτο: στη Βενεζουέλα, το 2011 που πέρασα έναν μήνα εκεί, έχασα τα δύο (νομίζω) από τα τρία (νομίζω) γκολ τού πρώτου ποδοσφαιρικού αγώνα που παρακολούθησα εκεί, επειδή χάζευα (με το στόμα ανοικτό, παραμιλώντας, βγάζοντας κάτι αυθόρμητα μακρόσυρτα “πωωωωω...”) τις γυναίκες στην κερκίδα. Στην Ασουνσιόν, για να χάσω γκολ σε γήπεδο χαζεύοντας γυναίκα, έπρεπε να φθάσω στο 16ο παιχνίδι μου εδώ. Περί γούστου...

Πέρσι, έξι μήνες στην Κρακοβία, υποκλινόμουν νοερά στην ομορφιά γυναικών κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι, πριν ακόμα φθάσω στη γωνία τού δρόμου, πολλές φορές πριν ακόμα βγω από το συγκρότημα κατοικιών που έμενα. Στο δε Tesco που πήγαινα συνήθως για ψώνια, πολλές φορές τράκαρα με το καρότσι μου σε ράφια, με το κεφάλι μου να έχει στρίψει 135 μοίρες. Στην Ασουνσιόν, ακόμα και σε σικ καταστήματα με καλλυντικά σε τοπ εμπορικά κέντρα, οι – περισσότερες – κοπέλες που δουλεύουν εκεί μου φαίνονται... πώς να το θέσω... κοπέλες που ακόμη κι αν δεν είχα “αποσυρθεί από τον χώρο”, αν ήμουν δέκα χρόνια νεότερος, ή τουλάχιστον αν αισθανόμουν δέκα χρόνια νεότερος, θα έβγαινα μαζί τους μόνο για καφέ και βόλτα δίπλα στο ποτάμι, για να μιλήσουμε. Τι να πω... Επαναλαμβάνω: περί γούστου...

Πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, χάζεψα στην τηλεόραση το πρώτο ημίχρονο ενός αγώνα τού τοπικού πρωταθλήματος. Μιλούσε ο relator (εκείνος που κάνει την περιγραφή τού αγώνα) με τον comentarista (τον σχολιαστή, εκείνον που σχολιάζει λεπτομέρειες, χωρίς να περιγράφει ό,τι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο). Κάποια στιγμή ο relator ρώτησε έναν από τους ρεπόρτερ τού καναλιού, δίπλα σε πάγκο ομάδας: ¿temperatura? “9”, η απάντηση. Δεύτερη ερώτηση στο καπάκι: “¿sensación térmica?” “6,5”(!!!). Στις πέντε και μισή το απόγευμα, με τον ουρανό να είναι κατράμι από τις πέντε, επειδή νυχτώνει πολύ-πολύ-πολύ νωρίς...

Πώς αισθάνομαι που είμαι σε μία χώρα που κάνει τόσο κρύο (ο καιρός άλλαξε δραματικά τις δύο τελευταίες εβδομάδες) και νυχτώνει τόσο νωρίς, και θα δω το πρώτο μισό τού Μουντιάλ εδώ, βάζοντας όλα τα ψευτοζεστά ρούχα που έχω μαζί μου, με τον ήλιο να δύει λίγη ώρα μετά τη λήξη του τρίτου αγώνα κάθε μέρα (στη φάση των ομίλων, το τρίτο παιχνίδι θα αρχίζει στις δύο το μεσημέρι εδώ, και θα τελειώνει λίγο πριν τις τέσσερις). Πώς αισθάνομαι γι’ αυτό; Όπως οι Βραζιλιάνοι το 2014, μετά το 1-7 από τη Γερμανία στο Μπέλο Οριζόντε. Μέχρι το 0-3 ήταν έκπληκτοι. Μετά, μέχρι το 0-5, ήταν έξαλλοι. Στο 0-6 το γύρισαν στην ειρωνεία (προς του παίκτες τους). Στο 0-7 απλά είχαν πάθει... ανοσία, η κατάσταση είχε ξεφύγει από τα όρια της έκπληξης, του θυμού, της ειρωνείας.

Υπήρχαν μέρες τώρα τελευταία που σκεφτόμουν πόσο λάθος έκανα με την Ασουνσιόν, επιλέγοντας να περάσω ακόμα και τον Ιούνιο εδώ (το εισιτήριο για Ρίο ντε Ζανέιρο το αγόρασα αρχές Απριλίου, αν θυμάμαι καλά. Είναι non-changeable/non-refundable, οπότε...). Υπήρχαν στιγμές που θύμωσα με τον εαυτό μου, που με μπινελίκιασα άσχημα, όμως ακούγοντας εκείνη τη σύντομη στιχομυθία μεταξύ relator και ρεπόρτερ νωρίτερα, απλά... το προσπέρασα, σαν Βραζιλιάνος στο έβδομο γκολ τής Γερμανίας σε εκείνον τον ημιτελικό... Κατά έναν αρρωστημένο τρόπο, το 0-7 πονάει λιγότερο από το 0-5, τουλάχιστον τη στιγμή που συμβαίνει...

Τεράστιο μάθημα η Ασουνσιόν, τεράστιο, για μένα, για το πώς πρέπει να επιλέγω τα “σπίτια μου” για τα πεντάμηνα/εξάμηνα που περνάω σε κάθε μέρος. Τε-ρά-στι-ο... (όπως κι αυτό το κείμενο, που κόβω – επιτέλους – εδώ).

 

[Nick_St]

@10900km Σε υπερευχαριστούμε που μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου! Θερμή παράκληση, όποτε και εφόσον έχεις χρόνο, ένα ποστ αμιγώς ποδοσφαιρικό. Ένα ποστ για τον αγαπημένο Churin, τον Mendieta, τον μεγάλο benfiquista Cardozo που πέρασε κι απ' τα μέρη μας, την Ολίμπια, τη Σέρρο, την ατμόσφαιρα των γηπέδων, φωτογραφίες/βίντεο από τα γήπεδα, εντυπώσεις/συγκρίσεις για το επίπεδο του εθνικού τους πρωταθλήματος σε σχέση με τα υπόλοιπα της ηπείρου. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι στο φόρουμ που γουστάρουν να ξενυχτάνε για Libertadores και λοιπά λάτιν ματσάκια, αλλά όντας ένα άτομο που προτιμώ να δω Ατλέτικο Τοκουμάν-Λιμπερτάδ Ασουνσιόν παρά Μπάγερν-Σεβίλλη και να ποντάρω τα λεφτά μου σε Over 2,5 της δεύτερης κατηγορίας του Περού από το να στοιχηματίσω στο Ρεάλ-Λίβερπουλ, θα ήθελα πολύ να διαβάσω πράγματα από σένα που έχεις καθημερινή τριβή και έχεις ζήσει αρκετά το φαινόμενο-μαγεία που λέγεται λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο. Και κάτι τελευταίο, δώσε προβλέψεις για Μουντιάλ στο λαό.

 

[10900km]

Ποτέ δεν είχα κόλλημα με τα αυτοκίνητα, μέχρι τα 27 μου καλά-καλά δεν ήξερα να οδηγώ και δεν είχα σκεφτεί καν να “βγάλω” αμάξι, όμως το... παλιό Top Gear, με Jeremy Clarkson, Richard Hammond και James May, ήταν από τις αγαπημένες μου εκπομπές στην τηλεόραση, λόγω του χιούμορ τους, και κυρίως, λόγω των special επεισοδίων τους, από... Παταγονία μέχρι Ιαπωνία, κι από Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι Βιετνάμ. Μάλιστα, το special τους από το Βιετνάμ ήταν εκείνο που για πρώτη φορά με... έβαλε στο τριπάκι να προσθέσω τη χώρα στη λίστα εκείνων που ήθελα, κάποτε, να πάω, και τον μήνα που πέρασα εκεί το 2013 τούς θυμήθηκα – χασκογελώντας – πολλές φορές.

Παρομοίως, δεν έχω κόλλημα με το φαγητό. Με εξαίρεση τη Μαλαισία, στις υπόλοιπες χώρες τρώω... ό,τι να ‘ναι απλά για να μην πεινάω. Δοκιμάζω τοπικές λιχουδιές, ειδικά όταν μου τις προσφέρουν – και θα ήταν αγενές να πω όχι – όμως δεν... καίγομαι. Έστω κι έτσι, πάρα πολλές φορές με έπιασα να απολαμβάνω εκπομπές τού μακαρίτη, πλέον, Anthony Bourdain. Με αφορμή το ότι... “έφυγε” (όπως έφυγε), πέρασα χθες χρόνο βλέποντας σχετικά βίντεο στο YouTube, ειδικά ένα σύντομο “αφιέρωμα” στο CNN, από τον Anderson Cooper.

Κάπου μέσα στο βίντεο, ο Bourdain είπε μεσ’ στις άκρες ότι το φαγητό ήταν το μέσο που τον βοηθούσε να “ανακαλύπτει” τους προορισμούς του, να σπάει τον πάγο με ντόπιους. Κάτι παρόμοιο θεωρώ ότι ισχύει με τους παλιούς παρουσιαστές τού Top Gear, με τη διαφορά ότι εκείνοι χρησιμοποιούσαν την... εμμονή τους με τα αυτοκίνητα, όχι με το φαγητό, για να “ανακαλύπτουν” πτυχές κάθε χώρας που επισκέπτονταν.

Κάνω όοολη αυτήν την εισαγωγή, πριν επαναλάβω κάτι που είμαι βέβαιος ότι έχω αναφέρει και στο παρελθόν, ότι το ποδόσφαιρο για μένα, όταν ταξιδεύω, είναι πρώτα και κύρια οι... υπότιτλοι στην... ταινία “Βολιβία”, “Ιαπωνία”, “Λάο”, “Ουκρανία”, “Παραγουάη”... (η λίστα έχει 46 “ταινίες”, όσες οι χώρες – αφήνοντας στην άκρη την Ελλάδα – στις οποίες έχω δει μπάλα σε γήπεδο). Είναι το... σκαμπό πάνω στο οποίο ανεβαίνω και ισορροπώ για να δω τι υπάρχει πάνω σε μία ντουλάπα, στο βάθος, εκεί που το μάτι μου δεν φθάνει όταν στέκομαι στο πάτωμα. Είναι το κλειδί που ανοίγει πόρτες, που υπό διαφορετικές συνθήκες θα έμεναν κλειστές για μένα.

Όπως, ξανά, είμαι βέβαιος ότι έχω αναφέρει στο παρελθόν, στο εξωτερικό, εκείνο που απολαμβάνω περισσότερο βλέποντας ποδόσφαιρο, δεν είναι αυτό καθεαυτό το... άθλημα, αλλά αυτό που λένε “φολκλόρ” στη Λατινική Αμερική, όσα συμβαίνουν ΓΥΡΩ από το άθλημα, από τους αγώνες.

Παράδειγμα, που “πιάνει” τη χώρα στην οποία είμαι σήμερα, κι εκείνη στην οποία σύντομα θα “μετακομίσω” (και δεν βλέπω την ώρα). Πριν από λίγους μήνες προέκυψε ένα ζήτημα με Παραγουανό παίκτη μίας βραζιλιάνικης ομάδας, της Κορίνθιανς (Άνχελ Ρομέρο). Άρχισε να γίνεται στόχος... “πειραγμάτων”, κάθε άλλο παρά αστείων όμως, κάποιος θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει “λεκτικές επιθέσεις”, ακόμα κι από οπαδούς τής ίδιας της ομάδας του(!), επειδή, βασικά, είναι... Παραγουανός. Από όλα όσα διάβασα σχετικά με το θέμα, τίποτα δεν ξεπερνάει σε “σου βγάζω το καπέλο” βαθμό ΑΥΤΟ: https://www.uol/esporte/especiais/caso-romero-e-preconceito-ao-paraguai.htm#por-que-somos-tao-crueis Είναι γραμμένο από δύο γυναίκες, κι έχει τίτλο “Por que somos tão cruéis?” (Γιατί είμαστε τόσο σκληροί; - εννοώντας “με τους Παραγουανούς”). Με αφορμή λοιπόν το ποδόσφαιρο, διάβασα κάτι που για μένα είναι απείρως πιο ενδιαφέρον από ένα στεγνό κείμενο ιστορίας στη wikipedia η σε κάποιο βιβλίο. Έχει να κάνει ακριβώς με την ιστορία, τη σχετικά πρόσφατη ιστορία τής περιοχής, διενέξεις μεταξύ των δύο χωρών/λαών σε περασμένους αιώνες, κείμενο που... μου άνοιξε τα μάτια στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Δεύτερο παράδειγμα: στην τριτοκοσμική, από αρκετές απόψεις, Παραγουάη, μία πολύ συνηθισμένη λέξη στις ειδήσεις είναι η “femicidio”. Homicidio, όπως και homicide στα Αγγλικά, είναι η δολοφονία. Femicidio είναι η λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη δολοφονία συγκεκριμένα μίας γυναίκας. Στην πολύ... μάτσο Παραγουάη, στην Παραγουάη που η θέση τής γυναίκας είναι τόσο χάλια που θα με έκανε να ντρεπόμουν αν ήμουν Παραγουανός, οι femicidios είναι τόσο συνηθισμένοι που δύσκολα περνούν λίγες ημέρες χωρίς σχετική είδηση στις εφημερίδες.

Παίκτης τής Ολίμπια, της ομάδας που κέρδισε το πρωτάθλημα (Απερτούρα) πριν από λίγες ημέρες (τυπικά το πρωτάθλημα λήγει αύριο, αλλά η Ολίμπια το έχει κερδίσει ήδη, μαθηματικά), ο Rodrigo Burgos, βρέθηκε πριν από μήνες ένοχος για ενδοοικογενειακή βία. Επειδή είναι άνδρας και διάσημος στη χώρα, η “ποινή” του ήταν να περάσει ένα διάστημα σε “περιορισμό”. Μπορούσε να συνεχίσει να παίζει με την Ολίμπια, να προπονείται, να ταξιδεύει εκτός Ασουνσιόν για αγώνες, όμως μετά, έπρεπε να μένει στο σπίτι του, ή στο προπονητικό κέντρο τής ομάδας. Παραβίασε τους όρους, έγραψε στα cojones του τη χαριστική, ουσιαστικά, ποινή που του είχε επιβληθεί, και μόνο τότε, μετά από γενική... κατακραυγή, βρέθηκε δικαστής να διατάξει τη φυλάκισή του.

Στο επόμενο παιχνίδι, δεν θυμάμαι ποιος ήταν που σκόραρε για την Ολίμπια, αλλά στις φωτογραφίες των πανηγυρισμών, αργότερα, τον είδα να κρατάει ψηλά μία φανέλα με το νούμερο και το όνομα του Μπούργος. Αηδία... Αυτό με τη φανέλα, παίκτες το κάνουν όταν συμπαίκτης τους έχει... τραυματιστεί, υποβληθεί σε εγχείρηση, τότε ναι, έχει λογική, του δείχνουν οι συμπαίκτες του ότι είναι στο πλευρό του. Αυτό που έκαναν οι της Ολίμπια με έκανε να ξενερώσω τελείως μαζί τους σαν ομάδα, σαν σύλλογος, σαν... νοοτροπία.

Το ποδόσφαιρο μου άνοιξε τα μάτια και για την... ιδιαίτερη σχέση που έχουν οι Παραγουανοί με τους Αργεντινούς. Ρώτα έναν τυχαίο περαστικό στον δρόμο στην Ασουνσιόν, στο Σαντιάγο, στη Λίμα, στη Λα Πας, στο Κίτο, στην Μπογκοτά, στο Καράκας, οπουδήποτε στη Βραζιλία, τι γνώμη έχει για τους Αργεντινούς, και στη συντριπτική πλειοψηφία τους θα σου πουν τα χειρότερα, επειδή θεωρούν τους Αργεντινούς όχι... κακούς, αλλά πολύ-πολύ-πολύ ενοχλητικούς. Όταν όμως πρόκειται για ποδόσφαιρο, οι Αργεντινοί προπονητές υπογράφουν καλύτερα συμβόλαια στην Παραγουάη από τους ντόπιους προπονητές, κι όταν τα πράγματα στην ομάδα τους δεν πηγαίνουν καλά, η διοίκηση κάθε συλλόγου επιδεικνύει μεγαλύτερη υπομονή απ’ ότι αν ο προπονητής είναι ντόπιος.

Nick_St, θεώρησε αυτό το κείμενο πρόγευση του επόμενου, που θα είναι ουσιαστικά αφιερωμένο στην... ικανοποίηση αιτημάτων σου . Αρχικά σκέφτηκα να σου γράψω προσωπικό μήνυμα, αλλά θυμάμαι στην αρχή τής ιστορίας κάποια παιδιά ακόμα που έδειξαν ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο εδώ, οπότε... ακόμα κι αν είστε/είμαστε λίγοι, θα αφιερώσω ένα ολόκληρο κείμενο, που το φαντάζομαι μεγαλύτερο από όλα τα προηγούμενα αυτής της ιστορίας. Φωτογραφίες έχω μάθει πλέον να ανεβάζω, αλλά για βίντεο θα πρέπει να πειραματιστώ. Θα σου άρεσε εκείνο με Τακουάρα να σκοράρει στο 90’, στο παιχνίδι τής Λιμπερτάδ με την Πενιαρόλ, Λιμπερταδόρες, 2-1, φάουλ. Ακριβώς επειδή ήταν στημένη φάση (καλή θέση, Τακουάρα, ό,τι έπρεπε για γκολ), μπόρεσα να το “πιάσω” σε βίντεο. Ήμουν “platea” σε εκείνο το παιχνίδι (η κερκίδα απέναντι από την κεντρική), περίπου... 15 μέτρα στην πλάτη τού Καρδόσο, οπότε όλα έγιναν... μπροστά μου.

 

[Pel]

Έτσι όπως γράφεις, ακόμα κι εγώ θέλω να διαβάσω για ποδόσφαιρο!

 

[10900km]

Το Μουντιάλ το περίμενα τέσσερα χρόνια, είμαι από εκείνους τους... πυροβολημένους που μετράνε τον χρόνο σε τετραετίες που μεσολαβούν μεταξύ τελικών Παγκοσμίου Κυπέλλου, παραμονές έναρξης Μουντιάλ θα έπρεπε να... πετούσα, όμως τα των τελευταίων 48 ωρών(...) έχουν επισκιάσει τα πάντα για μένα, ακόμα και το Μουντιάλ(!!!). Σεβόμενος απόλυτα όμως το ότι το travelstories.gr δεν είναι ο χώρος για να ρίξω τις κατάρες μου σε εκείνους που – για μένα – τις αξίζουν, αφιερώνω ένα κείμενο στο ποδόσφαιρο της Παραγουάης, αφενός επειδή το έχω υποσχεθεί, κι αφετέρου επειδή χρειάζομαι να... ξεχαστώ λίγο.

“Προειδοποιώ” εκ των προτέρων ότι το κείμενο αυτό είναι για λίγους, μάλλον... πολύ λίγους . Ακόμα και του ποδοσφαίρου να είσαι, κάτι μου λέει ότι προς το τέλος, εκεί που θα πιάσω συγκεκριμένους παίκτες στην Παραγουάη, θα σε “χάσω” .

Όταν ήρθα στην Ασουνσιόν, είχα μία λίστα με δέκα στόχους. Ένας από τους εννιά που ΔΕΝ έπιασα, ήταν να μάθω τουλάχιστον 500 λέξεις στα Γκουαρανί (αν σας φαίνονται πολλές, σκεφτείτε ότι θα φύγω από την Ασουνσιόν έχοντας περάσει εδώ 150 μέρες. Αν σπάστε τις 500 λέξεις σε 150 μέρες, ο μέσος όρος είναι εξευτελιστικά μικρός. Ούτε αυτόν έπιασα). Μία από τις πολύ-πολύ λιγότερες λέξεις που όντως έμαθα, είναι η “vacapipopo”(!). Vaca-pi-popo. Αγελάδα-δέρμα-πηδάει. Έτσι είναι η “μπάλα” στα Γκουαρανί.

Τι μου άρεσε στην Ασουνσιόν παρακολουθώντας ποδόσφαιρο εδώ;

Οι τιμές των εισιτηρίων. Η Λιμπερτάδ έχει τα φθηνότερα των φθηνότερων, μόλις 5.000 γκουαρανίες στη “gradería sur” ένα από τα δύο “πέταλα”), λιγότερο από δολάριο. Σε πολλά παιχνίδια έδωσα 10.000 γκουαρανίες, σε κάποια 15.000 (ακόμα και για Σέρρο Πορτένιο – Γκρέμιο, Λιμπερταδόρες, επειδή έγινα μέλος με το που ήρθα, κι αγόρασα combo εισιτήριο για τα τρία παιχνίδια τού ομίλου τού Λιμπερταδόρες, 45.000 για τα τρία), σε κάποια 20.000 (κυρίως στα εντός έδρας παιχνίδια τής Ολίμπια), ελάχιστες φορές έδωσα 30.000, και μόνο μία έδωσα 40.000. Συνολικά πήγα σε 63 παιχνίδια, από Superclásicos Σέρρο – Ολίμπια και Λιμπερταδόρες, μέχρι... Copa Paraguay μεταξύ ομάδων από χαμηλότερες κατηγορίες, και γυναικείο πρωτάθλημα. Για εισιτήρια ξόδεψα κάτι λιγότερο από 150 ευρώ(!). Κρατάω αναλυτικά στοιχεία για όλα τα παιχνίδια που έχω δει στο εξωτερικό (404 πλέον), και φυσικά οι τιμές των εισιτηρίων είναι μία από τις στήλες στον excel φάκελο που ενημερώνω συστηματικά. Για να είμαι ακριβής, ο μέσος όρος είναι κάτω από δυόμισι ευρώ ανά παιχνίδι επειδή σε κάποια η είσοδος ήταν ελεύθερη (φιλικά παιχνίδια τής εθνικής Παραγουάης κάτω των 21 ετών).

Η πληθώρα ευκαιριών να βλέπω μπάλα. Η Ασουνσιόν έχει πολλές ομάδες, που γίνονται ακόμα περισσότερες αν προσθέσεις τις δύο τού γειτονικού Λούκε. Κάθε αγωνιστική είχε τουλάχιστον δύο παιχνίδια στην Ασουνσιόν, και οκτώ παραγουανικές ομάδες έπαιξαν σε διεθνείς διοργανώσεις (αν και δύο τα έκαναν μούσκεμα στα προκριματικά τού Λιμπερταδόρες, μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου σε αυτό το ταξίδι, επειδή έχασα την ευκαιρία να δω Μπόκα και Παλμέιρας στην Ασουνσιόν), οπότε υπήρχαν παιχνίδια και μεσοβδόμαδα, πολλές εβδομάδες.

Οι μικρές αποστάσεις μέχρι τα γήπεδα. Από το χόστελ μου, ενάμισι τετράγωνο από την Plaza Uruguaya, έχω... (μετράω σιωπηλά...) εφτά γήπεδα σε απόσταση μικρότερη των πέντε χιλιομέτρων, κι άλλα τόσα σε λίγο μεγαλύτερη απόσταση. Με εξαίρεση το Λούκε, για το οποίο έπαιρνα λεωφορείο, σε όλα τα υπόλοιπα γήπεδα πήγαινα περπατώντας.

Η ατμόσφαιρα στα γήπεδα. Σε κάποια παιχνίδια είχε πολύ κόσμο. Σε κάποια ήμασταν... ο ένας πάνω στον άλλο. Πολλά παιχνίδια, τα περισσότερα, είχαν πολύ λίγο, έως ελάχιστο κόσμο. Η κάθε “φάση” ήταν “επιβραβευτική”. Όταν έχει πολύ κόσμο, χαίρεσαι... παλμό. Όταν έχει ελάχιστο κόσμο, μου άρεσε πολύ να ακούω τι έλεγαν οι παίκτες μεταξύ τους, τι τους φώναζαν οι φίλαθλοι, τι απαντούσαν (πολλές φορές) οι παίκτες, ήταν σαν να υπήρχε... μικρόφωνο στο στόμα τού καθένα, ήμασταν τόσο λίγοι (σε γήπεδα που η απόσταση μεταξύ κερκίδας και αγωνιστικού χώρου είναι σχεδόν μηδαμινή), που ακουγόντουσαν τα πάντα.

Ο... πολιτισμός των Παραγουανών στα γήπεδα. Προφανώς και υπήρξαν καφριλίκια σε κάποια παιχνίδια, τα γήπεδα δεν ήταν και... όπερα, όμως κατά κανόνα, οι Παραγουανοί είναι πολύ “πολιτισμένοι” στα γήπεδα, άσχετα αν οι ίδιοι νομίζουν ότι τα πράγματα είναι άθλια. Έχω δει “άθλια” αλλού, και σας διαβεβαιώ ότι οι Παραγουανοί είναι αξιοζήλευτα “πολιτισμένοι” σαν θεατές ποδοσφαιρικών αγώνων. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο τρανταχτό παράδειγμα από εκείνο που πρέπει να έγραψα σε ένα κείμενο, για το πρώτο “κλάσικο” της χρονιάς, το Ολίμπια – Σέρρο, σκηνικό που είδα και στο Σέρρο – Ολίμπια, στον δεύτερο γύρο. Στις δύο κεντρικές κερκίδες “preferencia” και “platea” (έτσι λένε εδώ την κεντρική-κεντρική κερκίδα, κι εκείνη που είναι ακριβώς απέναντι), δεν υπήρχαν “νεκρές ζώνες”. “Buffer zone” μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων ήταν... μικτά ζευγάρια, μικτές οικογένειες, “μισοί-μισοί”, που κάθονταν στη μέση τής κερκίδας. Ελάχιστοι αστυνομικοί τριγύρω, ελάχιστοι, κι εκείνοι με καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Στα πέταλα, στις “graderías”, έγιναν... μανούρες σε δύο-τρία παιχνίδια, αλλά ελάχιστα πράγματα, περισσότερο διαπληκτισμοί μεταξύ οπαδών τής ίδιας ομάδας. Στο παρελθόν, ακόμη και στο πρόσφατο (δεύτερο μισό 2017) έγιναν χοντράδες, αλλά τουλάχιστον τους τελευταίους μήνες που εγώ ήμουν εδώ, ελάχιστα πράγματα.

Η ποιότητα του ποδοσφαίρου. Η πρώτη κατηγορία τής Παραγουάης δεν είναι... Premier League, La Liga, Bundesliga, αλλά για τα χρήματα που δίνεις, η μπάλα που βλέπεις είναι πολύ-πολύ-πολύ καλή. Πέρσι, στην Πολωνία, υπήρχαν πολλές φορές που με έπιασα να σκέφτομαι “πώς μπορεί αυτό το παλικάρι να είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;” Έξι μήνες στην Πολωνία είδα... άπειρη μπάλα, Ekstraklasa, πρώτη κατηγορία, τόσο σε γήπεδα όσο και στην τηλεόραση, κι ειλικρινά υπήρχαν πάμπολλες περιπτώσεις που... πόνεσαν τα μάτια μου. Στην Παραγουάη, ακόμα και οι μικρότερες ομάδες τής πρώτης κατηγορίας, παίζουν μπάλα, είναι γεμάτες από παίκτες με καλή τεχνική, με μυαλό. Στην Πολωνία, πολλοί-πολλοί-πολλοί παίκτες, είναι απλά... δυνατοί, αλλά αφόρητα άτσαλοι, χωρίς ποδοσφαιρικό IQ, άμπαλοι.

Τα γήπεδα. Το Defensores del Chaco είναι... μια κατηγορία μόνο του, βουτηγμένο στην ιστορία, κι ειδικά μετά από κάτι βελτιωτικές εργασίες που έγιναν τα τελευταία χρόνια, χαίρεσαι ακόμα περισσότερο να βλέπεις μπάλα εκεί (πριν έρθω φέτος τον Ιανουάριο, είχα δει ποδόσφαιρο στην Ασουνσιόν μόνο στο Defensores, το 2009, δύο παιχνίδια, πριν το lifting του). Η “Nueva Olla” τής Σέρρο Πορτένιο είναι... άλλη χώρα. Αν πας σε δέκα γήπεδα στην Ασουνσιόν και ΜΕΤΑ πας στο γήπεδο της Σέρρο που άνοιξε πριν από λιγότερο από έναν χρόνο (έχτισαν καινούργιο εκεί που ήταν το παλιό τους), νομίζεις ότι είσαι σε άλλη χώρα. Μου θύμισε τις 15 ώρες που πέρασα στην Αθήνα το 2004 για τους Ολυμπιακούς, το πόσο... “άλλη χώρα” μού είχε φανεί, παίρνοντας για πρώτη φορά στη ζωή μου μετρό(!) στην Αθήνα, βλέποντας το νέο Καραϊσκάκη, παίρνοντας τραμ(!), πηγαίνοντας στις εγκαταστάσεις τού παλιού Ελληνικού για να δω μπάσκετ και softball(… Μετά πήγα και σε beach volley), και γενικά περνώντας μία μέρα σε μία εντελώωως διαφορετική – από εκείνη που είχα συνηθίσει μέχρι τότε – Αθήνα. Τα υπόλοιπα γήπεδα είναι πολύ-πολύ μικρότερα, όμως... είναι “χαριτωμένα”, έχουν “χαρακτήρα”.

Τι ΔΕΝ μου άρεσε παρακολουθώντας ποδόσφαιρο στην Ασουνσιόν...

Η κατάσταση των περισσότερων γηπέδων. Αυτό μάλλον φαντάζει οξύμωρο μια και μόλις συμπεριέλαβα τα γήπεδα στη λίστα εκείνων που μου άρεσαν στην Ασουνσιόν, όμως... εξηγούμαι: Στο Ντεφενσόρες, το εθνικό στάδιο της Παραγουάης, στο Ολίμπια – Σέρρο, στον πρώτο γύρο, όταν ακόμα έκανε τρελή ζέστη, ζέστη που για κάποιους ήταν αφόρητη (μία κοπέλα κι ένα πιτσιρίκι γύρω μου χρειάστηκαν πρώτες βοήθειες, ΤΕΤΟΙΑ ζέστη έκανε, χωρίς σκιά, με την ώρα έναρξης νωρίς, και με το γήπεδο στην πλευρά τής Ολίμπια γεμάτο δύο ώρες πριν την έναρξη), οι τουαλέτες δεν είχαν νερό(!!!). Το τσίλικο γήπεδο της Σέρρο, που κατά τα άλλα είναι όμορφο, στολίδι για την πόλη και τη χώρα, είναι γεμάτο κακοτεχνίες. Εύκολα καταλαβαίνεις γιατί τους κόστισε μόλις 20 εκατομμύρια δολάρια, κόστος που για γήπεδο 40-45 χιλιάδων θέσεων, ακόμα και σε χώρα με μισθούς Παραγουάης, ήταν ψίχουλα. “Φαίνεται” το χαμηλό κόστος κατασκευής, όταν περάσεις λίγη ώρα χαζεύοντας λεπτομέρειες. Στα υπόλοιπα γήπεδα, ακόμα και το να βρεις τουαλέτα είναι ζήτημα. Αν βρεις τουαλέτα, το πιθανότερο είναι να “λείπει” η πόρτα(...). Στο δε γήπεδο της Σπορτίβο Λουκένιο, εν έτη 2018, χρειάζεται να πληρώσεις για να χρησιμοποιήσεις την τουαλέτα(!!!), κι εννοώ στην platea, σε μία από τις δύο κεντρικές κερκίδες, όχι στην gradería των φανατικών στην οποία πήγα μία φορά, κι η τουαλέτα ήταν χειρότερη από ογδοοκοσμική τουαλέτα στην ινδική ύπαιθρο. Τα “χαριτωμένα” γήπεδα είναι... χαριτωμένα τις δύο πρώτες φορές. Όταν πλέον δεν είσαι πρωτάρης, ξένος καψούρης με την μπάλα, που όλα σου φαίνονται... μαγικά επειδή είσαι στη Νότια Αμερική και βλέπεις ποδόσφαιρο εδώ, μετά από εκείνη τη φάση, όταν αρχίζεις να πηγαίνεις στο γήπεδο για το παιχνίδι αυτό καθεαυτό, βλέπεις πόσο “φτωχά” είναι τα γήπεδα, από άποψη ανέσεων, έστω και στοιχειωδών (τουαλέτες). Το γήπεδο της Ολίμπια δεν το “πιάνω” καν, επειδή είναι τόσο άθλιο από άποψη παροχής ανέσεων, που... θα μπορούσα να του αφιερώσω ένα κείμενο ολόκληρο. Γήπεδο όχι απλά τού περασμένου αιώνα, αλλά... του πρώτου μισού τού περασμένοι αιώνα, με ελάχιστη μόνο δόση υπερβολής...

Η εμμονή των Παραγουανών να κάνουν καθυστερήσεις. Προσωπικά, μόνο τούς Κολομβιανούς θεωρώ χειρότερους σε αυτό. Στα περισσότερα παιχνίδια που πήγα, ή είδα στην τηλεόραση, οι παίκτες που γίνονταν αλλαγή, οι παίκτες τής ομάδας που βολευόταν με το σκορ, δεν έβγαιναν περπατώντας, αλλά με φορείο. Τη στιγμή που είναι έτοιμη η αλλαγή, απλά... έπεφταν στο έδαφος, έκαναν ότι δεν μπορούσαν να περπατήσουν, κι έτσι χρειαζόταν να περιμένουμε τον γιατρό να μπει, το φορείο ή το αμαξάκι με το φορείο, κι όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι έπαιρνε ένα δίλεπτο. Εννοείται ότι με το που έβγαιναν από τον αγωνιστικό χώρο, πετάγονταν σαν ελατήρια από το φορείο. Ήταν ΤΟΣΟ προφανές. Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα του πώς “τρώγεται” χρόνος εδώ. Δεν είμαι χθεσινός, 42 είμαι, βλέπω μπάλα από τότε που με θυμάμαι, έχω παίξει μπάλα, γράφω για μπάλα, επιλέγω τα “σπίτια” μου για πεντάμηνα-εξάμηνα με κύριο γνώμονα την μπάλα, ξέρω ότι οι καθυστερήσεις αποτελούν – αηδιαστικό και αρρωστημένο – κομμάτι τού ποδοσφαίρου, αλλά για να μου κάνει ΤΟΣΗ εντύπωση το συγκεκριμένο ΕΔΩ, πάει να πει ότι οι Παραγουανοί το πηγαίνουν σε... άλλο επίπεδο.

Ο λιγοστός κόσμος. Κι άλλο οξύμωρο. Έγραψα νωρίτερα ότι έχει χαβαλέ να είσαι σε γήπεδο με ελάχιστο κόσμο και να μπορείς να ακούς τα πάντα, και τώρα “γκρινιάζω” για τον λιγοστό κόσμο. Το θέμα είναι, υπάρχουν ομάδες θεωρητικά μεγάλες, η Λιμπερτάδ, η Νασιονάλ, η Γκουαρανί, ακόμα και η Σπορτίβο Λουκένιο, που εντός έδρας δεν μαζεύουν περισσότερα από χίλια άτομα. Αν είχα περάσει μια βδομάδα στην Ασουνσιόν, όχι περισσότερο, κι είχα πάει σε... τέσσερα παιχνίδια, θα μου είχε φανεί απλά ενδιαφέρον. Έχοντας περάσει μήνες εδώ, κάποια στιγμή άρχισε να μου φαίνεται γελοίο. Υπήρχαν παιχνίδια μεγάλων ομάδων με λιγότερα από 300 άτομα στις κερκίδες...

Η όλη αίσθηση... “χωριού”. Το ίδιο ισχύει για την πόλη γενικά, όχι μόνο για το ποδόσφαιρό της. Για να μην παρεξηγηθώ, το... πρόβλημά μου δεν είναι με τα χωριά, κι εγώ κατά κάποιον τρόπο από χωριό είμαι, το πρόβλημά μου έχει να κάνει με το πόσο... χωριό (με την έννοια της “μικρής κλίμακας”) είναι το ποδόσφαιρο εδώ, κατά κανόνα, αφήνοντας στην άκρη Ολίμπια και Σέρρο. Ναι, το Σέρρο – Γκρέμιο για παράδειγμα, έγινε σε τέτοιο γήπεδο με τόσο κόσμο και τέτοια ατμόσφαιρα που ήταν... highlight ταξιδιού. Το ίδιο και το Ολίμπια – Ζούνιορ στα προκριματικά τού Λιμπερταδόρες. Το ίδιο και ελάχιστα παιχνίδια τού πρωταθλήματος. Η... πεζή πραγματικότητα όμως είναι ότι το... μέσο παιχνίδι στην Ασουνσιόν, κι εννοώ των ομάδων τής πρώτης κατηγορίας, ακόμα και τα διεθνή κάποιων συλλόγων, γίνονται σε πολύ φτωχά γήπεδα, με ελάχιστο κόσμο, που από ένα σημείο και μετά άρχισε να μου φαίνεται πολύ μίζερο (ίσως επειδή γενικά είχα χάσει την υπομονή μου με την Ασουνσιόν).

“Χωριό” κι από άποψη νοοτροπίας παικτών. Κι αυτό σηκώνει μακροσκελή εξήγηση, αλλά γράφω απλά ότι δεν μπορείς να είναι ο Άντονι Σίλβα, ο τερματοφύλακας της Σέρρο, να κερδίζει η ομάδα σου 1-0 εντός έδρας έναν μικρό αντίπαλο, και από το... 25’ να αρχίζεις να κάνεις εξόφθαλμα καθυστέρηση. Να κάνεις καθυστέρηση εκτός έδρας, από το 75’ και μετά, εναντίον σοβαρού αντιπάλου, το καταλαβαίνω. Εντός, απέναντι σε “χωριό”, από το 25’, για μένα είναι γελοίο. H Λιμπερτάδ είναι ομάδα Λιμπερταδόρες που έχει προκριθεί στους 16, τον Ιανουάριο μπήκα στο σάιτ τους και είδα “página en construcción”, έχουμε φθάσει μέσα Ιουνίου, κι εξακολουθεί να είναι “en construcción”. Αυτό εννοώ με τη λέξη ”χωριό”.

Αυτά.

Όσο για τον Τσουρίν που ανέφερε κάποιος, τον Αργεντινό επιθετικό τής Σέρρο (για πόσο ακόμα; ), το σχόλιό μου είναι ότι πρόκειται για σπουδαίο συμπαίκτη. Είναι από εκείνους που δίνουν το 101% σε κάθε παιχνίδι, είτε έχει απέναντί του την Γκρέμιο είτε την... 3 de Febrero. Είδα όλα τα παιχνίδια τής Σέρρο αυτούς τους μήνες, είτε σε γήπεδο είτε στην τηλεόραση, κι οι περιπτώσεις που σκέφτηκα “τι σουτάρεις ρε... Δίπλα σου είναι ελεύθερος συμπαίκτης”, ήταν ελάχιστες. Είναι πολύ ομαδικός, κάνει πολλή βρόμικη δουλειά, κυνηγάει κάθε μπάλα, έβαλε και κάποια όμορφα/σημαντικά γκολ. Γενικά, τον θεωρώ πολύ “τίμιο” παίκτη, αν και με εκνευρίζει ώρες-ώρες, κάνοντας σχεδόν σε κάθε παιχνίδι περισσότερα φάουλ από όσα κερδίζει. Αν είσαι επιθετικός και τα φάουλ που κάνεις είναι περισσότερα από εκείνα που κερδίζεις, κάτι κάνεις λάθος.

Α! Ειδική μνεία σε εκείνο που έκανε στο παιχνίδι με τη Μονάγας, στο Λιμπερταδόρες. Είναι εκείνος που κανονικά χτυπάει τα πέναλτι στη Σέρρο. Κερδίζουν πέναλτι στο δεύτερο ημίχρονο, κι αμέσως παίρνει την μπάλα ο Βαλντές, που μόλις είχε μπει στο παιχνίδι. Πηγαίνει στο σημείο τού πέναλτι ο Τσουρίν, πηγαίνει και ο αρχηγός τους, κάτι λέει στον Βαλντές, εκείνος δεν αντιδράει, ο Τσουρίν δίπλα όλη την ώρα, και μετά μένει ο Βαλντές μόνος του, με τους άλλους δύο να τραβιούνται εκτός περιοχής. Το βάζει ο Βαλντές (προφανώς χωρίς να έχει εντολή από τον πάγκο να το χτυπήσει εκείνος, προφανώς έχοντας “γράψει” τον Τσουρίν και τον αρχηγό τους που πρέπει να του “θύμισε” ποιος χτυπάει τα πέναλτι στη Σέρρο), κι ο μεγάλος συμπαίκτης Τσουρίν, χειροκροτάει και κάνει τρεις φορές κίνηση να συγχαρεί τον Βαλντές. Αντί να τσατιστεί με το όλο σκηνικό, φάνηκε bigger person, δεν έκανε μανούρα, κι από πάνω πήγε και να συγχαρεί τον συμπαίκτη του. Η ειρωνεία τής υπόθεσης ήταν ότι όλη εκείνη την ώρα ο Βαλντές δεν είχε γυρίσει καν να κοιτάξει τον Τσουρίν, ακόμα κι όταν ο Αργεντινός είχε σηκωμένο το χέρι για high-five, ενάμισι μέτρο δίπλα του. Εκείνο το βράδυ εκτίμησα τον συμπαίκτη Τσουρίν ακόμα περισσότερο...

Από τη Σέρρο, ο παίκτης που για μένα αξίζει να πληρώσεις εισιτήριο για να δεις, είναι ο Νόβικ. Από την προθέρμανση ακόμα βλέπεις ότι ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Προς το τέλος τής προθέρμανσης, οι της Σέρρο κάνουν σουτ στους τερματοφύλακες. Οι περισσότεροι παίκτες απλά... ψάχνουν εστία. Λιγοστοί, σημαδεύουν. Ο Νόβικ, της μιλάει της μπάλας, είναι σχεδόν σαν να πατάει ένα κουμπί και να την στέλνει εκεί που την έχει προγραμματίσει. Μακάρι να είχε πνευμόνια να παίζει 90 λεπτά σε κάθε παιχνίδι, αλλά δεν. Στα περισσότερα γινόταν αλλαγή, και δεν μπορούσα να κακίσω τον προπονητή του, τον Σουμπελδία. Ήταν εμφανές από το 65’ και μετά ότι έφθανε στα όριά του.

Στην Ολίμπια χαιρόμουν να βλέπω τον Καμάτσο, και κατά δεύτερο λόγο τον Μεντιέτα. Στην αρχή τής χρονιάς μου άρεσε και ο Κουέρο, όμως δεν... άρεσε στον προπονητή του, επειδή αμυντικά ο Κολομβιανός έχει τα χάλια του. Με την μπάλα στα πόδια, ήξερες ότι θα έκανε... κάτι από το τίποτα. Αλλά όταν η Ολίμπια αμυνόταν, ήταν... “περάστε κόσμε”. Το αριστερό πόδι τού Καμάτσο είναι για ατελείωτα χειροκροτήματα, και μου έκανε εντύπωση και με το πόσο καλός κεφαλοσφαιριστής είναι. Παρεμπιπτόντως, για μένα, κλειδί για να κερδίσουν την Απερτούρα δεν ήταν μόνο ο Καμάτσο, ο Μεντιέτα, ο Φαρίντ Ντίας, ακόμα και ο Ρόκε, αλλά πολύ περισσότερο από άλλους, ο Αγκιλάρ, ο τερματοφύλακάς τους. Σχεδόν σε κάθε παιχνίδι έπιανε άπιαστα. Ναι μεν τα φώτα πήγαιναν στους σκόρερ, αλλά ο τύπος έκανε μαγικά κάτω από τα δοκάρια σε κάθε παιχνίδι, δίνοντας βαθμούς, όχι αστεία.

Η Λιμπερτάδ ήταν... δύο ομάδες σε μία. Με Τακουάρα και Αντόνιο Μπαρέιρο στην ενδεκάδα, κάθε επίθεσή τους μπορούσε να καταλήξει σε γκολ. Χωρίς αυτούς τους δύο, ήταν μία κατά κανόνα χλωμή ομάδα. Σε τόσα γήπεδα στην Ασουνσιόν, όσα μπινελίκια άκουσα να εκτοξεύονται από οπαδούς τής Λιμπερτάδ προς τον προπονητή τους, ακόμα και σε νίκες, δεν άκουσα σε κανένα άλλο γήπεδο για προπονητή. Ο Μπομπαδίγια πρέπει να είναι ο πιο απεχθής προπονητής στην Παραγουάη, μεταξύ των οπαδών τής ίδιας τής ομάδας του.

Παρεμπιπτόντως, οι “σταθεροί” στα παιχνίδια τής Λιμπερτάδ ήμασταν τόσο λίγοι, που από το δεύτερο παιχνίδι άρχισαν να με αναγνωρίζουν και να χαιρετιόμαστε με χειραψίες(!). Στο πρώτο παιχνίδι που πήγα, έκανα μπαμ ότι ήμουν ξένος, με κάμερα και σημειωματάριο την ώρα τού αγώνα. Τρία παιδιά με πλησίασαν, τα είπαμε γενικά περί ποδοσφαίρου, και από το επόμενο παιχνίδι, λες και είχε πέσει σύρμα, όσοι κάθονταν τριγύρω μου με χαιρετούσαν με χειραψία, λες και είχα γίνει ένας από εκείνους .

Από τις υπόλοιπες ομάδες, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο Άνταμ Μπαρέιρο της Νασιονάλ (φορ, καταπληκτική υποδοχή και μοίρασμα μπάλας, ελάχιστες λάθος πάσες σε κάθε παιχνίδι, αίσθηση γκολ) ο Σεμπαστιάν Φερρέιρα της Ιντεπεντιέντε (επιθετικός που φτιάχνει γκολ μόνος του, από διεισδύσεις μέχρι απίθανα σουτ από μακριά, δίνοντας τρελή καμπύλη στην μπάλα), κι ένας 16χρονος της Λιμπερτάδ, κάποιος Χεσούς Αμαρίγια. Έπαιξε μόνο σε πέντε παιχνίδια στο τέλος τής Απερτούρα, αλλά όταν τσέκαρα περί τίνος πρόκειται κι είδα ότι είναι γεννημένος το 2001, “έμεινα”. Έμφυτη τεχνική, γρήγορος, μυαλό-ξυράφι, και γαμώ τις κλειστές τρίπλες, μύτη για να βρίσκει κενούς χώρους... Προφανώς το παιδί θέλει ακόμα πολλή δουλειά, αλλά αν ήξερα κόσμο στο τμήμα σκάουτινγκ του ΠΑΟΚ, θα τους έλεγα να διαθέσουν ένα μικρό ποσό να αγοράσουν τα δικαιώματά του. Τόση εντύπωση μου έκανε.

Ειδική μνεία αξίζει και σε έναν οπαδό τής Γκουαρανί με σύνδρομο Down. Δεν ξέρω το όνομα του παιδιού, αλλά ήταν εκεί σε κάθε παιχνίδι (το ξέρω επειδή κι εγώ ήμουν εκεί σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι τους), μεταξύ των “φανατικών”, συνήθως ένας από τους “murgueros” (το γκρουπ εκείνων που παίζουν όργανο, χτυπάνε τύμπανο, ή “λαλάνε” με τρομπέτα). Από τα όμορφα του ποδοσφαίρου, να βλέπεις ένα παιδί με τη δική του κατάσταση να αποτελεί μέλος – πολύ αγαπητό, κρίνοντας από το πώς του συμπεριφέρονταν ΟΛΟΙ – κερκίδας, συλλόγου, “οικογένειας” δεύτερης, πέρα από εκείνη στο σπίτι του. Στο τέλος κάθε αγώνα που οι λιγοστοί οπαδοί τής Γκουαρανί αγκαλιάζονταν κι αποχαιρετιούνταν, όταν έβλεπα ότι το συγκεκριμένο παιδί έπαιρνε όσες αγκαλιές έπαιρναν κι όλοι οι υπόλοιποι, έφευγα από το γήπεδο αισθανόμενος καλύτερα για το... ανθρώπινο είδος γενικότερα.

Τέλος, περί Μουντιάλ, βλέπω Βραζιλία (άσχετα αν θέλω Αργεντινή), όχι επειδή τη δίνουν φαβορί οι στοιχηματικές εταιρείες, αλλά για μία σειρά άλλων λόγων: εκπληκτικά προκριματικά, σταθερά καλοί και στα φιλικά, με τους σημαντικότερους παίκτες υγιείς, με άψογη επικοινωνία μεταξύ προπονητή και παικτών, και για μένα, με το μεγαλύτερο κίνητρο από όλους (με εξαίρεση την Αργεντινή, την οποία όσο και να αγαπάω, δεν βλέπω να το σηκώνει). Δεν μηδενίζω τη Γερμανία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Αργεντινή, απλά “λέω” ότι αν έπαιζα στοίχημα σήμερα, για νικητή διοργάνωσης, κι έβαζα όλα τα χρήματα σε ΜΙΑ ομάδα, αυτή θα ήταν η Βραζιλία.

Δυο βδομάδες μού μένουν στην Ασουνσιόν. Η ιδέα είναι να γράψω ένα ακόμα κείμενο, με τελευταία σχόλια, και να ανεβάσω κάποιες φωτογραφίες, κυρίως από γήπεδα. Θα εξαρτηθεί από τα... κέφια.

 

[Yorgos]

Καταπληκτικός. Και είμαι και μπασκετικός...

 

[James]

στην ανταπόκριση του απεσταλμένου τους στο Κίεβο (εκεί έγινε το παιχνίδι). Στον τίτλο, χαρακτήριζε την πόλη “καταθλιπτική”

Ακριβώς την ίδια σκέψη έκανα και εγώ όταν διάβαζα το άρθρο. Καταθλιπτικό το Κίεβο. Ήμαρτον....

 

[NightcoreKing]

προχωρααααααα, μη σταματας !!!

 

[Pel]

Στο' πα ότι μέχρι κι εγώ θα διαβάσω το κείμενο και θα μ'αρέσει!

 

[orestcrete]

Προφανώς το παιδί θέλει ακόμα πολλή δουλειά, αλλά αν ήξερα κόσμο στο τμήμα σκάουτινγκ του ΠΑΟΚ, θα τους έλεγα να διαθέσουν ένα μικρό ποσό να αγοράσουν τα δικαιώματά του. Τόση εντύπωση μου έκανε.

Μηπως θα πρεπει να το σκεφτεις πολυ σοβαρα να γινεις σκαουτερ του Παοκ στην Λατινικη Αμερικη; Βλεπω το φετινο ροστερ του και οι περισσοτεροι ειναι 30-33 χρονων..

Μεροκαματο απο Ελλαδα και να μενεις Λατινα!! Αφου πας που πας σε ο,τι ματς υπαρχει απο Κοπα Λιμπερταδορες μεχρι τα τοπικα, να μην εξασφαλισεις και το κατιτις σου;;