Ασουνσένιο – μαζοχιστής – για έξι μήνες

18μηνη σύνοψη: από την Καταλονία στην Παραγουάη, μέσω Γερμανίας, Γεωργίας, Αρμενίας, και κυρίως Πολωνίας

Πρώτο κείμενο από την Ασουνσιόν, κι αυτή είναι η πρώτη και τελευταία φορά που αναφέρω το όνομα της πρωτεύουσας της Παραγουάης σήμερα. Γιατί; Επειδή όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο travelstories, από τον Μάρτη τού 2009 που ανέβασα το πρώτο κείμενο από τη Φιλαδέλφεια, έχοντας πρόσφατα φύγει από την Ελλάδα για ένα ταξίδι που επρόκειτο να κρατήσει τέσσερις μήνες και... λίγο-πολύ κρατάει ακόμα, έβλεπα τα κείμενά μου εδώ σαν ένα δεύτερο... ημερολόγιο, μηνολόγιο, χρονολόγιο, όπως θέλετε πείτε το, πέρα από εκείνο που συστηματικά κρατάω από έφηβος ακόμα(!). Έχω να γράψω εδώ από τις 2 Σεπτεμβρίου τού 2016(!), μεθαύριο (στην Παραγουάη είναι ακόμα 28 Φεβρουαρίου) κλείνω ενάμιση χρόνο, κι αφού έχω μήνες μπροστά μου για να γράφω( ; ) από Νότια Αμερική, μου “βγαίνει” να κάνω μία σύνοψη των τελευταίων 18 μηνών.

Αρχές Σεπτέμβρη τού ‘16 έγραψα ένα τελευταίο κείμενο για την ιστορία από Γαλλία, για τον μήνα τού Euro που πέρασα εκεί. Την επομένη πετούσα για Καταλονία, για να περάσω δύο μήνες δουλεύοντας στο “celler” (οινοποιείο) τής οικογένειας ενός καλού Καταλανού φίλου που γνωριστήκαμε σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Κότα Μπάρου, τη... “μουσουλμανικότερη” πόλη τής Μαλαισίας, πριν από χρόνια. Σπάνια ανοίγω κουβέντα σε κόσμο (σε αντίθεση με σκυλάκια, που όταν τα βλέπω με πιάνει λογοδιάρροια, λέγοντας διάφορες ανοησίες), αλλά... είδα “Δυτικό” σε γήπεδο στην Κότα Μπάρου, με φανέλα τής τοπικής Κελάνταν και καταλανική σημαία στην αγκαλιά του, οπότε... πήγα κόντρα στη φύση μου και τον πλησίασα πρώτος.

Στη γραφικότατη μικροσκοπική Πουρρέρα πέρασα δύο μήνες, νοικιάζοντας δικό μου διαμέρισμα με σούπερ θέα, μαθαίνοντας λίγα Καταλανικά, προσπαθώντας να βελτιώσω τα Ισπανικά μου, κάνοντας αμέτρητες ερωτήσεις στα παιδιά στο οινοποιείο για... οτιδήποτε μου κατέβαινε στο κεφάλι σχετικά με την Καταλονία, παρακολουθώντας ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο εκεί και στο γειτονικό Φαλσέτ, πίνοντας κρασί (όχι επειδή πραγματικά ψηνόμουν, άλλος ήταν ο λόγος), και περνώντας χρόνο με μια κοπέλα από την Αρμενία που έκανε την πρακτική της εκεί, φοιτήτρια οινολογίας (ο “λόγος” που ήπια περισσότερο κρασί απ’ όσο είχα πιει ποτέ πριν, ή θα πιω ποτέ ξανά).

Διευκρινίζω ότι στο οινοποιείο έκανα χαμαλίκι, δεν είναι ότι... συναποφάσιζα με τους υπεύθυνους λεπτομέρειες που είχαν να κάνουν με την παραγωγή. Περί κρασιών δεν ήξερα τίποτα, και παρά τις... φιλότιμες προσπάθειες των παιδιών εκεί να μου μάθουν πέντε πράγματα, να μου εξάψουν το ενδιαφέρον, εξακολουθώ να μην ξέρω πού πάνε τα τέσσερα.

Η δουλειά, ε ξ α ν τ λ η τ ι κ ή, τα περισσότερα απογεύματα με το που επέστρεφα σπίτι ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ μετά το ντουζ, όμως η όλη εμπειρία ήταν... “επιβραβευτική”, διδακτική (περί ζωής, όχι περί κρασιών) και “γλυκιά”, μεταξύ πολλών άλλων.

Πριν επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη, δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσω 10 μέρες στη Βαρκελώνη, και μια και η πτήση ήταν για Σόφια, λίγες ημέρες κι εκεί.

Δέκα μέρες αφού επέστρεψα στην Ελλάδα, πέταξα για Γερμανία, για να δω την κοπελιά από την Αρμενία εκεί που είχε πάει για να συνεχίσει τις σπουδές της (Γκάιζενχαϊμ. Αν είστε των κρασιών, μπορεί αν το έχετε ακουστά. Φημίζεται για το τμήμα οινολογίας το πανεπιστήμιο εκεί). Ενώ ήμουν μαζί της, έμαθα ότι είχα πάρει μία δουλειά για την οποία είχα δείξει ενδιαφέρον τις λίγες ημέρες που είχα περάσει στη Θεσσαλονίκη. Το όνομα της εταιρείας ντρέπομαι να το αναφέρω, κοιτώντας πίσω... ειλικρινά δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν έλεγα στον εαυτό μου ότι ναι, μπορούσα να δουλέψω εκεί.

Το δεύτερο μισό τού Δεκέμβρη το πέρασα κάνοντας πρακτική, με πλάνο να αρχίσω να δουλεύω κανονικά αρχές Ιανουαρίου. Κατέληξα να... παραιτηθώ την πρώτη μέρα(!!!!!), για την ακρίβεια, στα μισά τής πρώτης ημέρας. Τώρα που το σκέφτομαι γελάω σαν βλάκας, αλλά τότε δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αστείο, επειδή είχα ξεμείνει από λεφτά, είχα μεγάλη ανάγκη να δουλέψω, κι είχα κάνει σχέδια να νοικιάσω δικό μου χώρο στη Θεσσαλονίκη με τον πρώτο μισθό. Η κοπέλα από την Αρμενία θα ερχόταν να περάσουμε τρεις εβδομάδες μαζί στη Θεσσαλονίκη, κι εγώ δεν ήξερα όχι πού θα μέναμε εκείνες τις τρεις εβδομάδες, αλλά ούτε πώς θα έβγαζα την εβδομάδα...

Από αυτό το σημείο και μετά, η ιστορία γίνεται καλή, και συνεχίζει να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο μέχρι και σήμερα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλες οι μέρες είναι “ουάου”. Αλίμονο).

Με την κοπέλα είμαστε πλέον σε επικοινωνία μόνο μέσω μέιλ, φιλικά, όμως μπορώ άφοβα να γράψω ότι... μου άλλαξε τη ζωή. Στη Γερμανία, όταν πήγα να τη δω, ξέροντας – εκείνη – ότι η δουλειά που είχα πάρει στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν και... όνειρό μου, με παρακίνησε να ρίξω μια ματιά στο upwork.com, ένα σάιτ που βοηθάει freelancers (και όχι μόνο) να έρθουν σε επαφή με εργοδότες, και το αντίστροφο. Της είπα ό,τι έλεγα πάντα μέχρι τότε, σε όλους όσοι μου είχαν προτείνει κάτι ανάλογο, ότι “τα Αγγλικά μου είναι καλά για να γράψω ένα μέιλ και να κάνω μια κουβέντα, αλλά... μέχρι εκεί. Δεν είναι για να βγάζω λεφτά γράφοντας επαγγελματικά”. Κούνια που με κούναγε...

Αρχές Γενάρη, έστησα ένα ψευτοπροφίλ στο συγκεκριμένο σάιτ, περισσότερο επειδή επέμενε η κοπέλα, όχι επειδή πίστευα ότι “κάτι μπορούσε να βρεθεί”. Για να μην μακρηγορώ, χωρίς καν να καταλάβω πώς, είχα βρει client, για τον οποίο έγραφα προφίλ ποδοσφαιρικών συλλόγων, δίνοντας έμφαση στην ιστορία τους, όχι στο “σήμερά” τους. Στο καπάκι, άρχισα να γράφω match previews για δεύτερο πελάτη, και σύντομα μου προέκυψε και τρίτο project, ειδήσεις για ένα σάιτ γαλλικής ιδιοκτησίας (αλλά στα Αγγλικά, όχι στα Γαλλικά). Τα Αγγλικά μου ήταν και παραμένουν ατελή (και λίγα γράφω), όμως... είναι “good enough” για κάποιους πελάτες. Δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψω για “μεγάλο” πελάτη, όμως... άνοιξαν τα μάτια μου, κατάλαβα ότι μπορώ να βγάζω χρήματα κάνοντας κάτι που γουστάρω, γράφοντας για ποδόσφαιρο, και, πολύ-πολύ-πολύ-πολύ-ΠΟΛΥ σημαντικό, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να βρίσκομαι σε ένα συγκεκριμένο μέρος.

Σχεδόν με το που έφυγε η κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη (στην οποία μείναμε σε ένα ωραίο διαμέρισμα airbnb, δεν είχα σκοπό να μείνω στην πόλη για καιρό, αφού πλέον μπορούσα να δουλέψω από οπουδήποτε), πήγα εγώ σε εκείνη, στην Αρμενία (είχε τελειώσει από το Γκάιζενχαϊμ), περνώντας έναν μήνα στο Γερεβάν, κι έναν μοιρασμένο σε τρεις πόλεις στη Γεωργία. Από την αρχή εκείνου του ταξιδιού, το είχα δει σαν τεστ, ήθελα να δω πώς θα πήγαινε το “δουλεύω 50-55 ώρες την εβδομάδα στον υπολογιστή, και ταυτόχρονα ταξιδεύω”. Είχα δουλέψει online από το 2009 και μετά, όμως λίγο, και ποτέ περισσότερο από... δύο, βαριά-βαριά, ώρες την ημέρα.

Στη Γεωργία ήταν που κατάλαβα ότι... δεν. Ήταν εφικτό, αλλά πολύ αγχωτικό. Από... ευκαιριακά/περιστασιακά εργαζόμενος για λίγες ώρες την εβδομάδα, είχα πάει στο “50-55 ώρες, εφτά μέρες την εβδομάδα”, και ναι μεν η δουλειά δεν με κούραζε/κουράζει, αλλά κάνοντάς την μένοντας σε χόστελ, και μετακινούμενος από πόλη σε πόλη κάθε μερικές ημέρες, οι... επιπλοκές ήταν πολλές.

Αρχές Ιουνίου ήταν η τελευταία βδομάδα εκείνου του ταξιδιού. Είχα αποφασίσει να εγκατασταθώ σε ΜΙΑ πόλη για τουλάχιστον έξι μήνες, είχα ετοιμάσει μία λίστα με ονόματα που είχα στο μυαλό μου, επικοινώνησα με παιδιά που γνωρίζω σε κάποιες από τις πόλεις που είχα στα υπόψη, και ξανά, για να μην μακρηγορώ, επέλεξααααα...

...

...

(παρατείνω το... σασπένς – ξερόβηχας)

...

Κράκουφ!

Την Κρακοβία την είχα ψηλά στη λίστα, επειδή είχε σχεδόν όλα όσα έψαχνα εκείνη την περίοδο στην πόλη που ήθελα να περάσω τουλάχιστον ένα εξάμηνο. Όταν διαπίστωσα ότι μπορούσα να συγκατοικήσω με Έλληνα, παιδί που ήξερα ήδη, φίλο Πολωνής φίλης μου, σε σπίτι εντός προϋπολογισμού μου, κοντά στο κέντρο, ε, δεν χρειάστηκε να το κουράσω πολύ στο μυαλό μου.

Τέλος Ιουνίου ήμουν στην Κρακοβία, κι από την δεύτερη μέρα ήξερα ότι ήταν μία από τις ελάχιστες πολύ καλές επιλογές που έχω κάνει στη ζωή μου. Ναι μεν το πρώτο βράδυ συνέβη κάτι που με έκανε να σκέφτομαι μέχρι και να φύγω το πρωί(!), αλλά... το υποβάθμισα στο μυαλό μου, και ναι, από τη δεύτερη μέρα άρχισα να σκέφτομαι ότι... είχα δίκιο για την Κρακοβία.

Τους έξι μήνες που πέρασα εκεί δεν έγραψα ούτε μία φορά εδώ, αν και πολλές φορές ήμουν έτοιμος να σκαρώσω ιστορία, κι αυτό επειδή η δουλειά μου είναι με τον υπολογιστή, γράφοντας, και μετά από εφτά, οκτώ, εννιά, κάποιες φορές 10 ώρες στον υπολογιστή, το τελευταίο που ήθελα να κάνω τελειώνοντας το γράψιμο ήταν να... συνεχίσω να γράφω. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο μού πήρε έναν μήνα και κάτι να αρχίσω αυτήν την ιστορία από την Παραγουάη, αλλά αύριο κάνω μία σημαντική αλλαγή στη διαμονή μου εδώ, κι είπα να το δω σαν ευκαιρία να αφήσω την αναβλητικότητά μου στην άκρη.

Έξι μήνες στην Κρακοβία, με εξαίρεση την πρώτη μέρα και δυο-τρεις ημέρες αρχές Δεκεμβρίου, ήταν... νομίζω με διαφορά, η πιο ξέγνοιαστη περίοδος τής ζωής μου, η πιο χαλαρή (παρά τις ατελείωτες ώρες γραψίματος), η πιο... “σηκώνομαι το πρωί και αρχίζω να σφυρίζω και να σιγοτραγουδώ, και συνεχίζω μέχρι το βράδυ” περίοδος της ζωής μου. Έτσι μετράω την ξεγνοιασιά μου, ανέκαθεν, ανάλογα με τον χρόνο που περνάω σφυρίζοντας και σιγοτραγουδώντας. Στην Κρακοβία το έκανα καθημερινά, αυθόρμητα, σχεδόν ασταμάτητα, ακόμα κι όταν έπιασαν τα κρύα, ακόμα κι όταν άρχισα να ξυπνάω και να βλέπω τον ουρανό γκρίζο-γκρίζο, επί μέρες...

Έξι μήνες...

Γιατί δεν έμεινα περισσότερο; Για δέκα λόγους. Δεν είναι της ώρας. Γιατί Ασουνσιόν; Γιατί από όλες τις πόλεις-διαμάντια που μπορούσα να είχα επιλέξει για τους επόμενους έξι μήνες εγώ επέλεξα το Αχούρι (με το “Α” κεφαλαίο) που λέγεται Ασουνσιόν; Δεν ήξερα; Δεν ρώτησα; Ήξερα (πέρασα λίγες ημέρες εδώ το 2009, και από τότε είχα να λέω πόσο Άσχημη πόλη μού είχε φανεί). Ρώτησα (πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα). Όπως και να ‘χε, ήρθα. Περισσότερα, από αύριο, ανάλογα με τα κέφια, τον διαθέσιμο χρόνο, και το ενδιαφέρον υμών για “ανταποκρίσεις” από Παραγουάη.

 

Το δικό μας ενδιαφέρον παραμένει πάντα μεγάλο για ανταποκρίσεις απ' όπου κι αν βρίσκεσαι, ειδικά αν αυτό το "όπου" είναι κάπου στη νότια Αμερική.
Welcome back!

 

φίλε @10900km καλημέρα από Θεσσαλονίκη. επειδή δεν σε έχουμε συνηθίσει σε τόσο ......ολιγόλογα πόστ και επειδή μας έλειψε η παρουσία σου όλο αυτό τον καιρό, στρώσε σε παρακαλώ τον κ@λο σου και γράψε μας με κάθε λεπτομέρεια για τα πάντα.

 

Καλως μας ξαναρθες, ειναι παρα πολυ αυτοι που περιμενουν τις ανταποκρισεις σου. Οποτε μπορεις, χαλαρα, χωρις αγχος, αλλα .... μη μας ξεχνας....

 

Δημήτρη! Πόσο χαίρομαι που μας γράφεις!Λατρεύω τα ταξιδιωτικά ημερολόγιά σου!

 

Δηλαδή από όλες τις πρωτεύουσες της ηπείρου πήγες στη χειρότερη; Ελπίζω να μάθεις guarani τουλάχιστον. Κάποια στιγμή μας εξηγείς το κριτήριο ή πώς το σκέφτηκες, απίθανη επιλογή μου φαίνεται. Εκτός κι αν σε όλα αυτά τα γήπεδα που τρέχεις γνώρισες τη ΛΑρίσα Ρικέλμε και τα φτιάξατε, οπότε διακιολογείσαι...

http://www.damncoolpictures.com/2010/06/larissa-riquelme-cute-paraguay-fan.html

 

Μας έλειψες. Περιμένουμε τις ανταποκρίσεις σου.

 

Γιατί Ασουνσιόν;

Γιώργο, μου έδωσες την καλύτερη πάσα, αλλά πριν “ομολογήσω” τον βασικό λόγο που επέλεξα Ασουνσιόν, θα αραδιάσω τους δευτερεύοντες.

Μου είχε λείψει να είμαι σε ισπανόφωνο περιβάλλον, και πιο συγκεκριμένα να είμαι στη Λατινική Αμερική, το κομμάτι τού πλανήτη που αισθάνομαι περισσότερο “δικό μου”, περισσότερο “σπίτι μου” από οποιοδήποτε άλλο (όχι ότι έχω γυρίσει κι όλο τον κόσμο, αλλά... τα έχω κάνει τα ταξίδια μου).

Μου είχε λείψει να μου χαϊδεύουν τη ματαιοδοξία, να με αντιμετωπίζουν σαν... τροπικό πουλί. Στην Πολωνία πέρασα έξι μήνες απαρατήρητος. Τρεις εβδομάδες πριν πατήσω το πόδι μου στην Παραγουάη, είχα ήδη μαζέψει μια ντουζίνα τηλέφωνα κόσμου που είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να βρεθούμε, με βασικό κίνητρό τους (φαντάζομαι) το ότι είμαι από μία χώρα που ανθρώπους της βλέπουν σπάνια εδώ.

Μου είχε λείψει να είμαι στο κομμάτι εκείνο του κόσμου που από την πρώτη φορά που ήρθα, το 2007, χαλαρώνω, ΟΣΟ μπορώ να χαλαρώσω, κρύος και σχετικά αντικοινωνικός από τη φύση μου.

Το “Λατινική Αμερική”, νωρίς-νωρίς περιορίστηκε σε “Νότια Αμερική”, για λόγο άρρηκτα δεμένο στον βασικό, στον οποίο σιγάαα-σιγάαα φθάνω.

Το “ισπανόφωνο περιβάλλον” απέκλεισε τη Βραζιλία (αν και πέρασα μια βδομάδα στο Ρίο και δύο μέρες στο Φοζ πριν φθάσω στην Ασουνσιόν). Στις τρεις χώρες που είναι σφηνωμένες μεταξύ Βραζιλίας, Βενεζουέλας και Ατλαντικού, δεν έχω πάει, και για διάφορους λόγους δεν τις έλαβα καν υπόψη. Νωρίς-νωρίς απέκλεισα και τη Βενεζουέλα, για διαφορετικούς λόγους.

Έμεινα λοιπόν με οκτώ χώρες, όμως η επιλογή μου έγινε μεταξύ πόλεων, όχι μεταξύ χωρών. Στη λίστα είχα το Ροσάριο, το Μοντεβιδέο, το Σαντιάγο (Χιλή), τη Λα Πας, το Κίτο, το Μεντεγίν, και την Ασουνσιόν. Μία πόλη δηλαδή από κάθε χώρα, με εξαίρεση το Περού(...).

Τις έξι πρώτες τις πάω με χίλια. Από το Ροσάριο έχω απίθανες αναμνήσεις και τις δύο φορές που πήγα, και το “απίθανες” είναι πάμπτωχο understatement. Το Μοντεβιδέο έχει παραλίες(!), και μιλάνε τα αγαπημένα μου Ισπανικά (όπως και στο Ροσάριο). Το Σαντιάγο με κέρδισε με τα ποικίλα πρόσωπά του. Έμεινα σε τρία διαφορετικά χόστελ εκεί το 2012, κι αυτό που θυμάμαι είναι ότι κάθε γειτονιά είχε τον δικό της χαρακτήρα, σαν να είναι μισή ντουζίνα πόλεις στα χωροταξικά όρια μίας και μοναδικής. Τη Λα Πας τη βρήκα εντυπωσιακή, η Βολιβία είναι πολύ budget-friendly, και η Τιτικάκα είναι μία σύντομη διαδρομή λεωφορείου μακριά. Το Κίτο είναι στα μάτια μου η πιο γοητευτική πρωτεύουσα της Νότιας Αμερικής, αφήνοντας στην άκρη το Μπουένος Άιρες που δεν το συγκρίνω με καμία άλλη πόλη για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Επιπλέον, οι αποστάσεις στο Εκουαδόρ είναι μικρές (σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες τής ηπείρου), οπότε θα μπορούσα να περάσω κάποιο διάστημα και σε άλλες πόλεις. Το Μεντεγίν... τι να πρωτο-γράψω; Μια κατηγορία μόνο του. Η Ασουνσιόν;

Το 2009, τις λίγες ημέρες που πέρασα εδώ, περπάτησα αρκετά, όμως έβγαλα ελάχιστες φωτογραφίες. Στην περίπτωσή μου, αυτό σημαίνει ότι δεν μου άρεσε αυτό που είδα. Φωτογραφίες ΔΕΝ βγάζω όταν έχω κακή διάθεση, κι όταν αυτά που βλέπω δεν με βάζουν σε πειρασμό να βγάλω τη μηχανή από το σακίδιο. Στην προκειμένη περίπτωση, η διάθεσή μου ήταν μια χαρά, όμως η πόλη μού φάνηκε τόσο... απεριποίητη, τόσο “αφημένη στη μοίρα της”, τόσο “αχταρμάς” (αρχιτεκτονικά), τόσο “ό,τι να ‘ναι”, που με έπιασα να σκέφτομαι ότι κάποιος (ταξιδιώτης) πρέπει να είναι πολύ παράξενος για να μείνει εδώ περισσότερο από μια-δυο μέρες, απλά για να δει περί τίνος πρόκειται, πριν κινήσει για αλλού.

Στο πόσο έχει αλλάξει, θα αναφερθώ σε άλλο κείμενο.

Γιατί λοιπόν Ασουνσιόν; Επιστρέφοντας στην πάσα τού Γιώργου, ομολογώ ότι στην καρδιά τής επιλογής μου ήταν κάτι... στρογγυλό, όχι όμως από εκείνα που η Λαρίσα έχει δύο, όχι από εκείνα που οι άνδρες λατρεύουμε να... ζουλάμε, αλλά εκείνο το “στρογγυλό” που σε πολλούς αρέσει να κλωτσάμε(!), ή/και να βλέπουμε άλλους να κλωτσάνε...

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, εκείνο που με έφερε στη... μητέρα όλων των αχουριών Ασουνσιόν, είναι το ποδόσφαιρο(!!!).

...

Παύση μερικών δευτερολέπτων, για να το... χωνέψετε .

...

Αν δεν είσαι του ποδοσφαίρου, σε έχω ξενερώσει τελείως. Αν ΕΙΣΑΙ του ποδοσφαίρου, πρέπει να σκέφτεσαι, “πήγες Ασουνσιόν και όχι Μπουένος Άιρες;” Κι όμως, η επιλογή μου, μέσα στην... ανοησία και την παράνοιά της, είχε( ; ) τέλεια λογική.

Στη Νότια Αμερική (κι όχι γενικά στη Λατινική), υπάρχει μία ποδοσφαιρική διοργάνωση που λέγεται Κόπα Λιμπερταδόρες, ας πούμε το Τσάμπιονς Λιγκ τής Νότιας Αμερικής. Τη συγκεκριμένη διοργάνωση, από το 2009, την παρακολουθώ πιο στενά ακόμα κι από το ευρωπαϊκό Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμα κι όταν είμαι στην Ασία (νωρίς το πρωί), ή στην Ευρώπη (άγριες μεταμεσονύχτιες ώρες). Την αισθάνομαι πολύ πιο... δική μου από το Τσάμπιονς Λιγκ, αφού έχω πάει στα περισσότερα “βασικά” γήπεδα στη Νότια Αμερική, κι έχω παρακολουθήσει αρκετούς αγώνες Λιμπερταδόρες σε προηγούμενα ταξίδια μου εδώ, ενώ αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχω δει ποτέ (από κερκίδα γηπέδου). Τις 21 από τις 32 ομάδες που είναι φέτος στη φάση των ομίλων, τις έχω δει εντός έδρας, και τις περισσότερες από τις άλλες 11 τις έχω δει σε εκτός έδρας παιχνίδια τους.

Η Ασουνσιόν έχει δύο ομάδες στη φάση των ομίλων, και δύο ακόμα συμμετείχαν στα προκριματικά (είχα την ελπίδα μία από τις δύο να έμπαινε σε όμιλο, αλλά... ας όψεται μια ομάδα από την Κολομβία που μου τις απέκλεισε και τις δύο). Τα εισιτήρια εδώ, ακόμα και για αγώνες τέτοιου επιπέδου, κοστίζουν από δύο ευρώ(!!!). Καλά διάβασες, δύο ευρώ... Αύριο το πρωί πηγαίνω στα γραφεία τής Σέρρο Πορτένιο για να αγοράσω το “combo”, ένα εισιτήριο για τα τρία παιχνίδια τού ομίλου, και το πακέτο κοστίζει 45000 γκουαρανίες (για μένα, επειδή έγινα μέλος τού συλλόγου με το που ήρθα, αγόρασα “διαρκείας” για το Πρωτάθλημα Παραγουάης), δηλαδή περίπου 6,50 ευρώ!! Όχι 6,50 ανά παιχνίδι, αλλά 6,50 ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ τριών αγώνων! Ένας δε από τους τρεις, είναι με την Γκρέμιο, κάτοχο του τροπαίου!

Στην Αργεντινή, οι τιμές των αγώνων έχουν ξεφύγει. Στη Χιλή, στην Ουρουγουάη, στο Εκουαδόρ και στην Κολομβία παραμένουν λογικές, αλλά ούτε κατά διάνοια κοντά στις τιμές τής Παραγουάης. Στη Βολιβία είναι φθηνά, η Λα Πας έχει δύο ομάδες σε ομίλους, αλλά σαν πόλη δεν έχει τον ποδοσφαιρικό πλούτο τής Ασουνσιόν. Εδώ, κάθε ΠΣΚΔ (κάθε αγωνιστική τού τοπικού πρωταθλήματος τραβάει από Παρασκευή μέχρι και Δευτέρα), βλέπω τουλάχιστον δύο αγώνες, συνήθως τρεις, πληρώνοντας ακόμα και λιγότερο από ευρώ(!) για τα εισιτήρια, ενώ από το κέντρο τής πόλης μπορείς να περπατήσεις σε οκτώ(!) γήπεδα, οι αποστάσεις είναι μικρές, σε αντίθεση με το Μπουένος Άιρες για παράδειγμα, όπου για να πας στα περισσότερα γήπεδα τρως τη μισή μέρα σε λεωφορεία.

Ήταν το ποδόσφαιρο ΤΟΣΟ σημαντικός λόγος για μένα; Για να είμαι εδώ, για να ανέχομαι όλα τα στραβά τής Ασουνσιόν, και για να μένω πιστός στο πλάνο μου να περάσω τουλάχιστον έξι μήνες εδώ, αν όχι εννιά, η απάντηση είναι, προφανώς, ναι. Όχι ότι είναι το μοναδικό που χαίρομαι εδώ, αλλά... σίγουρα είναι το βασικό. Όταν είμαι σε γήπεδο, σιγοτραγουδάω τα συνθηματάκια των οπαδών, κουνάω τον κορμό μου δεξιά-αριστερά ακολουθώντας τον ρυθμό, χαζεύω τον κόσμο, απολαμβάνω τον καιρό που είναι ιδανικός – για μένα – για να βλέπεις μπάλα, κι εκείνες τις τρεις ώρες που περνάω στο γήπεδο (πάντα μπαίνω τουλάχιστον μία ώρα πριν αρχίσει κάθε παιχνίδι), ξεχνάω – προσωρινά – όλα τα στραβά κι ανάποδα αυτής της πόλης.

Στις/στους μη ποδοσφαιρόφιλες/ους υπόσχομαι ότι οι αναφορές μου στο τόπι θα είναι σπάνιες, και πάντα σε συνάρτηση με κάτι άλλο. Όταν για παράδειγμα αναφερθώ στις γυναίκες στην Παραγουάη, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω καλύτερο επιχείρημα από κάτι που συνέβη σε γήπεδο, σε γήπεδΑ, εδώ την περασμένη Δευτέρα, και κάπου στη Βενεζουέλα αρχές τού 2011.

Προειδοποιώ ότι στο επόμενο κείμενο θα... βγάλω πολλή χολή, θα γράψω εδώ όλα όσα από λεπτότητα δεν λέω στους Ασουνσένιος όταν με ρωτάνε πώς μου φαίνεται η πόλη τους.

 

Υπεροχη αρχη και αναμενουμε μια ακομη καλυτερη συνεχεια.Για μας που ξερουμε,πραγματι το......τοπι σερνει καραβι.Και νομιζω οτι θα ηταν καλη ιδεα να αλλαξεις τον αρχικο σου σχεδιασμο και να μιλησεις αρκετα για ποσοσφαιρο,μιας και ειναι κορυφαιο κοινωνικο γεγονος.Αλλωστε καποιοι εχουμε σιγουρα πονταρει καποια εουρος στη Σερρο Πορτενιο....Ειχα βρεθει πριν εφτα χρονια στην Κουριτιμπα και ειχα την τυχη να παρακολουθησω δυο αγωνες των ομαδων της πολης :Κουριτιμπα και Ατλετικο Παραναενσε και αμεσως μετα στο Ριο,οπου ειδα το Φλουμινενσε-Κορινθιανς κ τολμω να πω οτι ηταν μια αξεχαστη εμπειρια

 

Τι μου αρέσει στην, και σχετικά με την Ασουνσιόν

Κάνω... κωλοτούμπα, κι αντί να μοιραστώ σήμερα όσα με τρελαίνουν (αρνητικά), τσατίζουν, απλά εκνευρίζουν, ή ακόμα και αηδιάζουν στην Ασουνσιόν, θα αφιερώσω το κείμενο σε όσα μου αρέσουν εδώ, και σχετικά με το εδώ.

Γράφοντας “σχετικά με το εδώ”, εννοώ ότι μετά από έξι μήνες στη σούπερ-ντούπερ τουριστική και δημοφιλή Κρακοβία, ήθελα να ζήσω κάτι τελείως (μα τε-λεί-ως) διαφορετικό. Στη Νότια Αμερική γνωρίζω πλέον αρκετό κόσμο, από τις Ελληνο-Βενεσολάνες που περάσαμε χρόνο μαζί στο Καράκας, μέχρι φιλόσοφο και λάτρη του “ελληνικού” καφέ με τον οποίο συγκατοίκησα ένα διάστημα στο Μπουένος Άιρες το 2011-12. Κανείς τους, ΚΑΝΕΙΣ τους όμως, δεν έχει έρθει στην Παραγουάη. Ποτέ. Κανείς. Και στην προκειμένη περίπτωση, το “κανείς” είναι μεταξύ πολλών ατόμων, όχι πέντε-δέκα.

Η σχεδόν καθολική αντίδρασή τους στα νέα μου περί Ασουνσιόν, ήταν πρώτα “δεν έχω πάει”, και μετά “δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για τη χώρα”. Για κάποιον λόγο, αυτό έκανε την Ασουνσιόν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα στο μυαλό μου σαν τόπο προσωρινής εγκατάστασης, σαν... νύχτα σε σύγκριση με τη μέρα-Κρακοβία.

Είναι καρακλισέ τού κερατά, όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω το επόμενο νωρίς-νωρίς στη λίστα εκείνων που μου αρέσουν εδώ, δεν μπορώ να το αγνοήσω απλά και μόνο επειδή χρησιμοποιείται σαν καραμέλα για τους κατοίκους διαφόρων χωρών. Εννοώ το πόσο “ζεστός” είναι ο κόσμος εδώ, πώς κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σε κάνουν να αισθανθείς άνετα, να σε γυρίσουν, να σου δείξουν, να μοιραστούν, να, να, να.

Το... “πρόβλημά” μου σχεδόν 40 μέρες τώρα, ήταν ότι βρέθηκα πολλές φορές σε άβολη θέση, επειδή έπαιρνα πολύ περισσότερα από όσα έδινα, κάτι που συνέβαινε κι εξακολουθεί να συμβαίνει για δύο λόγους: αφενός, οι Παραγουανοί ώρες-ώρες γίνονται... too much, χαλί να τους πατήσεις. Από την άλλη, αυτά που εγώ θέλω να μοιράζομαι με κόσμο (κυρίως τον χρόνο μου), είναι... περιορισμένα, κρατάω τις προσδοκίες μου κι αυτά που εισπράττω από άλλους “υπό έλεγχο”, επειδή δεν θέλω να βρίσκομαι ηθικά υποχρεωμένος να μοιραστώ περισσότερα από όσα θέλω (μάλλον σας μπερδεύω, οπότε το κόβω εδώ). Το... ζουμί τής παραγράφου, είναι ότι μου αρέσει το πόσο “ζεστός” είναι ο κόσμος στην Ασουνσιόν.

Μου αρέσει ο καιρός. Ναι μεν ζέστη και υγρασία, αλλά καθαρός ουρανός, κατά κανόνα (αν και τις τελευταίες ημέρες μάς τάραξε στις βροχές), κι ακόμα κι όταν ξυπνάω και βλέπω τον ουρανό “βαρύ”, είναι... όμορφα “βαρύς”, είναι εκείνος ο μαύρος ουρανός που σε προειδοποιεί ότι θα ρίξει καρεκλοπόδαρα, αλλά αφού αυτό συμβεί, τα σύννεφα διαλύονται και σύντομα είναι πάλι χαρά Θεού. Στην Ελλάδα, αυτό μάλλον δεν σας λέει τίποτα. Αν όμως είχατε περάσει τους τελευταίους έξι μήνες (ειδικά από μέσα Σεπτεμβρίου και μετά, μέχρι τέλη Δεκεμβρίου) στην Πολωνία, στην οποία έπρεπε να ανάψω το φως στις οκτώ και μισή το πρωί για να φάω πρωινό και να αρχίσω να δουλεύω, ο καιρός τής Παραγουάης θα σας έλεγε πάρα μα πάρα μα πάρα πολλά...

Μου αρέσει το ότι το απογευματάκι, όταν παίρνει να δροσίζει κάπως, ο κόσμος στήνει καρέκλες και τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, μπροστά από το σπίτι του, και περνάει ώρα εκεί, κουβεντιάζοντας, πίνοντας τερερέ (ό,τι παραγουανικότερο μπορείς να πιεις εδώ), κουβεντιάζοντας, κουβεντιάζοντας, κουβεντιάζοντας. Έχω περπατήσει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα μεταξύ 11 και μία το βράδυ, λίγο πριν και λίγο μετά τα μεσάνυχτα (όχι επειδή ήθελα, αλλά επειδή ήμουν υποχρεωμένος, αυτό όμως είναι για το κείμενο με τη... χολή που θα βγάλω για την Ασουνσιόν, όχι σήμερα), και πάντα το έβρισκα πολύ χαριτωμένο ότι τόσος κόσμος ήταν στο πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι του ακόμα και τόσο αργά το βράδυ.

Μου αρέσει το ότι η βασικότερη μυρωδιά από αργά το απόγευμα και μετά, περπατώντας στον δρόμο, είναι εκείνη του γιασεμιού(!). Οι μονοκατοικίες στην Ασουνσιόν είναι πάμπολλες, ακόμα και στο κέντρο, οι περισσότερες έχουν μικρές αυλές, και τα γιασεμιά... κρέμονται από παντού. Ανέκαθεν είχα κόλλημα με τα γιασεμιά, η μυρωδιά τους με κάνει να σταματάω και να ρουφάω τζούρες ακόμα κι αν βιάζομαι, και στην Ασουνσιόν η... εξάρτησή μου από το συγκεκριμένο “ναρκωτικό” ικανοποιείται γενναιόδωρα και δωρεάν.

Μου αρέσει ότι η δεύτερη μυρωδιά που επικρατεί από το απόγευμα και μετά στους δρόμους είναι εκείνη της “τσίκνας”, του κρέατος πάνω σε κάρβουνα. Συνήθως είναι σε μαγαζιά που στήνουν “κουζίνες” στο πεζοδρόμιο. Άλλες φορές είναι μπροστά από σπίτια, με κόσμο που προτιμάει να κάνει “μπάρμπεκιου” εκεί, αντί για εντός τού σπιτιού, ή εντός αυλής. Η συγκεκριμένη μυρωδιά με κάνει να πεινάω ακόμα κι αν μόλις έχω φάει.

Μου αρέσει ότι πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ για ψώνια φορώντας σαγιονάρες. Στην Κρακοβία είχα τεράστιο Tesco 7-8 λεπτά περπάτημα από το σπίτι, ανοικτό 24 ώρες, αλλά τους τελευταίους μήνες περνούσα κι εγώ δεν ξέρω πόσο χρόνο βάζοντας ένα κάρο ρούχα για να πάω μέχρι εκεί, και άλλον τόσο για να τα ξεφορτωθώ αφού επέστρεφα σπίτι. Το κρύο στην Πολωνία ήταν... αντιμετωπίσιμο, δεν ήταν κάτι... από κάποιον παγωμένο πλανήτη, όμως “αντιμετωπίσιμο” μόνο με τα κατάλληλα ρούχα, ακόμα και για μικρές αποστάσεις. Εδώ, όταν χρειάζομαι κάτι, απλά... βάζω σαγιονάρες (από ξυπόλυτος στο δωμάτιο, γενικά στο χόστελ), και πηγαίνω. Με κάνει να αισθάνομαι ότι... είμαι διακοπές.

Μου αρέσει ότι κάποια πράγματα είναι πάμφθηνα. Τις προάλλες αναφέρθηκα στις τιμές των εισιτηρίων ποδοσφαιρικών αγώνων. Σήμερα θα αναφερθώ μόνο στο χόστελ στο οποίο “μετακόμισα” την πρώτη μέρα τού μήνα. Με 900.000 γκουαρανίες, 130 ευρώ (τον μήνα), νοικιάζω πλέον ένα μεγάλο δωμάτιο (όχι κρεβάτι σε κοιτώνα), πρωινού συμπεριλαμβανομένου. Ναι μεν δεν έχω δικό μου μπάνιο, αλλά αυτό ποτέ δεν με προβλημάτιζε ιδιαίτερα σε χόστελ. Έχει αξιόπιστο ίντερνετ, καλωδιακή τηλεόραση, πολύ φαν περιβάλλον, σούπερ ιδιοκτήτες, και σε αντίθεση με το – κάτι σαν – διαμέρισμα που νοίκιασα τον Φεβρουάριο, το χόστελ είναι κεντρικότατο, κάτι που έχει περιορίσει τον χρόνο που σπαταλούσα περπατώντας όταν ΔΕΝ ήθελα, αλλά ήμουν υποχρεωμένος να περπατήσω (αργά το βράδυ, μετά από παιχνίδια, με τα λεωφορεία να μην κυκλοφορούν πλέον).

Για να είμαι ειλικρινής, η... κωλοτούμπα μου πιστώνεται ακριβώς στο χόστελ. Από τη μέρα που ήρθα εδώ, “άλλαξα τσιπ”, άρχισα να βλέπω τον χρόνο μου στην Ασουνσιόν με πολύ θετικότερο μάτι. Πολλά έπαιξαν ρόλο. Μεταξύ αυτών, το πόσο όμορφα πέρασα το δεύτερο βράδυ, που είχαμε πάρτι μέχρι τις πέντε το πρωί επειδή είχε γενέθλια ο πατέρας τής ιδιοκτήτριας. Φίλοι του ήρθαν στο χόστελ για να το γιορτάσουν, έπαιξαν μουσική, ήπια... πέντε φορές τις μπίρες που ήπια σε έξι μήνες στην Κρακοβία, πέρασα μούρλια, και μεταξύ των “κλου” ήταν ότι ένας από τους μουσικούς, επαγγελματίας, διάσημος στην Παραγουάη κυρίως για την άρπα που παίζει, ένα παραδοσιακό όργανο εδώ, αφού γνωριστήκαμε και του είπα από πού είμαι, μου “αφιέρωσε” συρτάκι(!!!), παίζοντάς το με την τεράστια άρπα του(!!!). Ανεκτίμητο...

Στο επόμενο κείμενο, ε, ναι, θα είναι ώρα να γκρινιάξω μέχρι... κυλίσματος στο πάτωμα για όσα ΔΕΝ μου αρέσουν στην Ασουνσιόν.

ΥΓ gio ntam, θα είχαμε πολλάαα να πούμε αν βρισκόμασταν από κοντά, αλλά στη συγκεκριμένη ιστορία θα αναφέρομαι στο ποδόσφαιρο με το σταγονόμετρο, προκειμένου τα κείμενα να διαβάζονται ευχάριστα από όσους γίνεται περισσότερους. Στα πεταχτά αναφέρω ότι σε 38 – νομίζω – μέρες μέχρι τώρα, έχω πάει σε 18 παιχνίδια, κι αν δεν υπήρχε το τεράστιο ζήτημα με τα λεωφορεία που δεν κυκλοφορούν μετά από κάποια ώρα, αν μπορούσα να είχα πάει και στο γειτονικό Λούκε – να είχα πάει, μπορούσα. Η επιστροφή θα ήταν ο εφιάλτης – θα είχα δει ακόμα περισσότερα. Πήγα και σε Φλου – Μποταφόγκο στο Μαρακανά, τον Ιανουάριο. Αγνώριστο το γήπεδο, εσωτερικά, σε σύγκριση με το Μουντιάλ, την τελευταία φορά που ήμουν εκεί, στον τελικό το 2014.

 

Καλως ηλθες και παλι..μου ειχαν λειψει οι ιστοριες σου..

 

Κι όμως, πέντε ΑΚΟΜΑ πράγματα που μου αρέσουν στην Ασουνσιόν

Αν ήμουν στρουμφάκι, θα ήμουν σίγουρα ο γκρινιάρης. Αν δεν αισθανόμουν ότι έχω τελειώσει με τα τατουάζ, θα έκανα ένα ακόμα που θα έγραφε “γκρινιάζω, άρα υπάρχω”. Κι όμως... Με τσιμπάω για να πιστέψω κι εγώ ο ίδιος ότι αναβάλω ΞΑΝΑ να “κράξω” την Ασουνσιόν (και να δικαιολογήσω το “μαζοχιστής” στον τίτλο τής ιστορίας), αφιερώνοντας ένα ακόμα κείμενο σε πράγματα που μου αρέσουν εδώ, κι αυτό επειδή κάνοντας βόλτα σήμερα, μου... ήρθαν κι άλλα, πέρα από εκείνα που ανέφερα προχθές.

Μου αρέσει λοιπόν ότι το κέντρο τής Ασουνσιόν είναι ένας... ατελείωτος καμβάς, με ζωγραφιές (δεν θα τις χαρακτήριζα γκράφιτι) κάθε μεγέθους, από... ένα επί ένα (μέτρο), μέχρι ολόκληρες πλευρές πολυκατοικιών, και θέματα παρμένα κυρίως από τη φύση και την παράδοση της Παραγουάης. Θα μπορούσα να περιγράψω επί πολλές παραγράφους όσα μπορείς να δεις εδώ, όμως είναι προτιμότερο μία μέρα να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες, όταν ασχοληθώ με τις κι εγώ δεν ξέρω πόσες έχω βγάλει 40 μέρες τώρα με τις τρεις κάμερες που έχω μαζί μου (πέρα από το κινητό, που ενίοτε χρησιμοποιείται σαν τέταρτη μηχανή, επειδή ΠΡΟΦΑΝΩΣ, τρεις... τι να σου κάνουν... ).

Μου αρέσει ότι χρησιμοποιούν το “vos” αντί του “tú”, κι αντί να πουν “dime” (πες μου), λένε “decíme”, κάτι που είναι εντελώς... rioplatense, απόλυτα μπουενοσαϊρεσικό, ροσαρίνο, ουρουγουανικό επίσης. Ναι μεν δεν είμαι στην αγαπημένη μου Αργεντινή (για διάφορους λόγους), αλλά να που κάτι με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι εκεί (πέρα από το ότι η Αργεντινή είναι... στην απέναντι πλευρά τού ποταμού, απέναντι από την Ασουνσιόν, κάτι που θα φανεί ΠΟΛΥ χρήσιμο την 89η μέρα μου στην Παραγουάη, όταν θα χρειαστεί να φύγω και να επιστρέψω για να... μηδενίσω το κοντέρ, και να περάσω άλλες 90 μέρες εδώ).

Μου αρέσει ότι ακόμα και στη μία μετά τα μεσάνυχτα δεν κοιτάω πίσω από την πλάτη μου για να δω ποιος είναι εκείνος που βηματίζει 10-15 μέτρα πίσω μου. Σε σύγκριση με άλλες πόλεις στη Λατινική Αμερική, η Ασουνσιόν είναι... παιδική χαρά. ΕΙΝΑΙ Λατινική Αμερική, με προβλήματα παρόμοια πολύ μεγαλύτερων πόλεων, πόλεων που “φημίζονται” για το πόσο rough είναι, το να την αποκαλώ “ασφαλή” (σε σύγκριση με άλλες πόλεις τής... γειτονιάς) είναι σαν να λέω ότι... μια μορφή καρκίνου σκοτώνει λιγότερο από άλλες, αλλά... παρά το μακάβριο και untactful τής προηγούμενης πρότασης, το “ζουμί” παραμένει, στην Ασουνσιόν κυκλοφορείς χωρίς (σε γενικές γραμμές) φόβο, ακόμα και πολύ αργά τη νύχτα.

Μου αρέσει ότι είμαι σε μία χώρα στην οποία όταν ακούω ντόπιους να μιλάνε για τους άλλους λαούς τής “γειτονιάς”, αλλά και για τους ξένους που ζουν εδώ, οι “μπηχτές” που ακούω είναι οι... κλασικές “χαριτωμένες” που ακούς στη Νότια Αμερική σε κάθε χώρα. “Οι Βραζιλιάνοι είναι όλο φιέστα-φιέστα-φιέστα, οι Αργεντίνοι έχουν τη μύτη πιο ψηλά από το μέτωπο, οι Ουρουγουανοί επιμένουν ότι δεν είναι Αργεντίνοι, οι Βολιβιανοί είναι περίεργοι, απόμακροι, οι τάδε είναι το τάδε, οι δείνα είναι το δείνα” και πάει λέγοντας. Μετά από έξι μήνες στην Πολωνία, στην οποία ο στυγνός ρατσισμός με σόκαρε από τις πρώτες ημέρες (πήρα λεωφορείο για Γκλιβίτσε, να πάω να δω έναν αγώνα, κι ο κατά τα άλλα συμπαθής και φιλικότατος – προς εμένα – οδηγός με τον οποίο περάσαμε όλη τη διαδρομή μιλώντας, κάποια στιγμή άρχισε να μου λέει για τους “σκατόμαυρους” και τους “σκατομουσουλμάνους” που “βρωμίζουν” τη χώρα του... ... ...), μετά λοιπόν από έξι μήνες στην Πολωνία, οι “μπηχτές” των Παραγουανών για τους “τριγύρω” είναι... μουσική στ’ αυτιά μου.

Μου αρέσει, και μ’ αυτό κλείνω σύντομα-σύντομα σήμερα, επειδή ούτε εγώ με αντέχω τόσο... γκρίνια-free, ότι οι Παραγουανοί όχι απλά δεν έχουν σταματήσει να μιλάνε Γκουαρανί, αλλά τα έχουν και επίσημη γλώσσα, δίπλα φυσικά στα Ισπανικά. Σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες στις οποίες οι “αυτόχθονες” γλώσσες κάποια στιγμή άρχισαν να μπαίνουν στο περιθώριο, μέχρι που πετάχτηκαν σε κάποιο καλάθι σκουπιδιών, στην Παραγουάη συμβαίνει το απίθανο ακόμα και κόσμος που... γενετικά δεν έχει σχέση με τον αυτόχθονο-αυτόχθονο πληθυσμό (που δεν ξέρω πόσοι έχουν απομείνει, ακόμα και “λίγο” αυτόχθονες, μετά από κάποιους αιώνες “μίξης” κι έναν πόλεμο που αποδεκάτισε τον αρσενικό πληθυσμό τής χώρας), να μιλάει Γκουαρανί, να τα χρησιμοποιεί συστηματικά. Προσωπικά, από όλες τις χώρες στις οποίες έχω πάει, η μόνη που μου “φέρνει” λίγο σε Παραγουάη στον συγκεκριμένο τομέα, είναι η Νέα Ζηλανδία, στην οποία τα Μαορί είναι επίσημη γλώσσα, και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι σε δύο μουσεία που πήγα στο Όκλαντ γύρω στα Χριστούγεννα του 2008 που ήμουν εκεί, τα εκθέματα είχαν επεξηγήσεις πρώτα στα Μαορί και ΜΕΤΑ στα Αγγλικά.

Τέλος. Μία από αυτές τις ημέρες θα αφήσω τις... καλοσύνες στην άκρη, και θα ικανοποιήσω τον γερογκρινιάρη μέσα μου. Πρόγευση δίνω, γράφοντας επιγραμματικά ότι το βασικό, ίσως, που δεν μου αρέσει στην Ασουνσιόν, είναι ότι μου φαίνεται πόλη που... σου δίνει ένα, και σου παίρνει δύο. Όχι σαν μεμονωμένοι πολίτες, οι κάτοικοί της, αλλά σαν... πόλη, συλλογικά. Σηκώνει εξήγηση αυτό, και (πόοοσο) θα χαρώ να την δώσω στο επόμενο κείμενο.