galat
Member
- Μηνύματα
- 851
- Likes
- 2.118
- Επόμενο Ταξίδι
- ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Στη Σκόδρα
Η πτήση της Ολυμπιακής για Τίρανα ήταν αρκετά πρωϊνή, έτσι στις 7:30 πμ τοπική ώρα βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο των Τιράνων. Αεροδρόμιο σύγχρονο, φτιαγμένο και αυτό από την Hochtief αλλά αρκετά πιο μικρό από το Ελ.Βενιζέλος. Στις αποσκευές μας είχαμε τον οδηγό του Lonely Planet για τα Δυτικά Βαλκάνια και τυπωμένους από pdf τους οδηγούς των περισσότερων πόλεων, που θα επισκεφτόμασταν, της πολύ καλής και χρήσιμης, όπως αποδείχτηκε, σειράς «in your pocket», που διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο.
Αυτοκίνητο είχαμε κλείσει από μία Αλβανική εταιρεία, αφού οι διεθνείς επώνυμες εταιρείες δεν επέτρεπαν την έξοδο από την χώρα και κύρια την έξοδο προς το Κόσοβο. Στο internet δεν βρήκαμε κάποια αρνητική αναφορά γι’αυτήν και θέλοντας και μη την εμπιστευτήκαμε. Αποδείχτηκε μία μικρή – ίσως και μονοπρόσωπη – εταιρεία, όμως το αυτοκίνητο – ένα μικρό Chevrolet – ήταν σε καλή κατάσταση και ο άνθρωπος που μας εξυπηρέτησε ήταν πολύ ευγενικός, τόσο που στην επιστροφή προσφέρθηκε ο ίδιος να μας πάει μέχρι το ξενοδοχείο μας.
Αφήσαμε αμέσως τα Τίρανα, την επίσκεψη στα οποία είχαμε αφήσει για το τέλος του ταξιδιού και κατευθυνθήκαμε προς Βορρά, προς την Σκόδρα. Περίμενα, ότι ο βασικός δρόμος που συνδέει τα Τίρανα με την Σκόδρα και συνέχεια με το Μαυροβούνιο θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά αποδείχτηκε ένας επαρχιακός δρόμος με μία λουρίδα κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και με την γνωστή αναρχία αυτοκινήτων, φορτηγών, τρακτέρ να μπαίνουν σε κάθε σημείο του. Κάτι σαν και τους δικούς μας επαρχιακούς δρόμους. Από την εταιρεία ενοικίασης μας είχαν σωστά προειδοποιήσει «Μέχρι το Lezhe ο δρόμος είναι επικίνδυνος». Ευτυχώς δεν είχε πολύ κίνηση, η απόσταση ήταν μικρή, γύρω στα 95 χλμ και έτσι μετά από 1,5 ώρα περίπου είδαμε από μακριά τη Rozafa, το μεσαιωνικό κάστρο της Σκόδρας, που ήταν και ο πρώτος μας προορισμός.
Το κάστρο της Rozafa
Η Rozafa, είναι κτισμένη σε έναν λόφο, σε μία πολύ ωραία τοποθεσία, στην συμβολή των ποταμών Μπούνα και Δρίνου λίγο πριν την λίμνη της Σκόδρας. Στον λόφο αυτό έχουν βρεθεί ίχνη κατοίκησης από το 2.000 π.χ. Στην συνέχεια οι Ιλλυριοί το 350 πχ. έφτιαξαν την πρώτη οχύρωση, ενώ το μεσαιωνικό και μέχρι σήμερα σωζόμενο κάστρο κτίστηκε αργότερα τον 14ο αιώνα. Όμως αυτό που αποτελεί ενδιαφέρον είναι ο θρύλος για το πώς κτίστηκε το κάστρο και γιατί ονομάστηκε έτσι. Ο θρύλος αυτός είναι ευρύτερα γνωστός σε διάφορες παραλλαγές στα Βαλκάνια, μία από αυτές είναι και αυτή που ξέρουμε για το γιοφύρι της Άρτας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πήρε και γραπτή μορφή το 1504 από τον τοπικό συγγραφέα Marin Barleti. Σύμφωνα λοιπόν με τον θρύλο αυτό, το κάστρο κτιζόταν από τρεις αδερφούς. Κάθε πρωϊ όμως, όταν τα αδέρφια πήγαιναν στην δουλειά τους, έβρισκαν κατεστραμμένη την δουλειά, που είχαν κάνει την προηγούμενη μέρα. Ένας σοφός της περιοχής, τους είπε λοιπόν να θυσιάσουν μία από τις γυναίκες τους για να σπάσει η κατάρα. Πράγματι τα αδέρφια με κρύα καρδιά αποφάσισαν να θυσιάσουν την γυναίκα που θα ερχόταν πρώτη να τους φέρει φαγητό. Όμως οι δύο αδερφοί πάτησαν τον όρκο τους και ειδοποίησαν τις γυναίκες τους να μην έρθουν στον χώρο του κάστρου. Έτσι η μικρότερη πήγε ανυποψίαστη και πράγματι σύμφωνα με τις οδηγίες του σοφού κτίστηκε μέσα στα τείχη του κάστρου. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της γυναίκας αυτής, που την έλεγαν Rozafa και από την οποία σύμφωνα με τον θρύλο ονομάστηκε έτσι και το κάστρο, όταν κτίστηκε μέσα στα τείχη της άφησαν ένα μικρό άνοιγμα για να μπορεί να χαϊδεύει με το χέρι της τον μικρό της γιό.
Ανεβήκαμε την ανηφόρα μέχρι το κάστρο και απολαύσαμε την υπέροχη θέα, προς όλες τις πλευρές του ορίζοντα και την απόλυτη ηρεμία μέχρι αυτή διεκόπη από ένα σχολείο που κατέφθασε για να πλουτίσει τις γνώσεις του στην ιστορία της περιοχής. Στο κάστρο ήπιαμε και τον πρώτα μας καφέ στην Αλβανία έναντι 0,5 ευρώ έκαστος.
Στο κάστρο της Rozafa
Η θέα από το κάστρο της Rozafa
Το "μολυβδένιο τζαμί", όπως φαίνεται από το κάστρο της Rozafa.
Η Σκόδρα (ή Σκουτάρι)
Είχε φτάσει η ώρα πλέον για να πάμε στην πόλη και να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Όπως πάντα διαλεγμένο με κύριο κριτήριο το να είναι κεντρικό και δευτερευόντως την τιμή ή τις ανέσεις (και βεβαίως να διαθέτει ει δυνατόν παρκιγκ). Πράγματι το βρήκαμε δίπλα στην κεντρική πλατεία. Ήταν πιο πολύ σαν μία μικρή πανσιόν, παρά σαν κανονικό ξενοδοχείο. Το είχαμε κλείσει μέσω του internet και κάποιων email που είχαμε ανταλλάξει και είχε ήδη προπληρωθεί. Η κράτηση απ’ ότι αποδείχτηκε είχε γίνει μέσω κάποιου πρακτορείου, το οποίο είχε ξεχάσει να τους ειδοποιήσει. Όχι ότι δεν υπήρχε δωμάτιο, αλλά οι άνθρωποι δεν είχαν πληρωθεί. Ένοιωθα ήδη πολύ οικεία, σαν να βρισκόμουνα στην Ελλάδα, μόνο εκεί θα μπορούσαν να συμβαίνουν αυτά!. Μετά από σκέψεις ενός πενταλέπτου και προσπάθειες του ιδιοκτήτη να επικοινωνήσει με το πρακτορείο, όλα διευθετήθηκαν με ένα δεν πειράζει, θα τα βρίσκαν αυτοί αργότερα. Το δωμάτιο ήταν από ένα ξενοδοχείο του απώτερου παρελθόντος. Το δωμάτιο τεραστίων διαστάσεων, τα έπιπλα ταλαιπωρημένα, από την δεκαετία του εξήντα, η διακόσμηση αντίστοιχη, τα σεντόνια φθαρμένα αλλά ευτυχώς καθαρά. Το εγκαταλείψαμε αμέσως για να ανακαλύψουμε πεζή την πόλη.
Η Σκόδρα είναι μία μικρή πόλη των 90.000 περίπου κατοίκων. Με φαρδιούς δρόμους, μικρή κυκλοφορία αυτοκινήτων, αρκετά ποδήλατα και ως επι το πλείστον χαμηλά κτίρια. Μια πόλη που αποπνέει μία αίσθηση ηρεμίας. Αρχιτεκτονικά στην πόλη συνυπάρχουν στοιχεία από τρεις διαφορετικές ιστορικές της περιόδους. Την τούρκικη, την κομμουνιστική και την μετακομμουνιστική. Αρκετά παλαιά διώροφα τούρκικα σπίτια με τις στέγες τους και τις εσωτερικές τους αυλές. Χαρακτηριστικές οι παλαιές μεγάλες δίφυλλες ξύλινες αυλόπορτες, καλυμμένες με προστατευτικό στέγαστρο με κεραμίδια. Και βέβαια τα κτίρια με τα παραδοσιακά σαχνισιά και τα καφασωτά. Δεν έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε, που η Σκόδρα ήταν ένα μεγάλο χωριό. Χαρακτηριστικά όμως και τα κτίρια της κομμουνιστικής περιόδου. Τεσσάρων με πέντε ορόφων, με μία μίζερη αισθητική, ασυντήρητα και παρατημένα, εικόνα ενός παρελθόντος όχι και τόσο λαμπερού. Ανάμεσα σ’αυτά ξεφυτρώνουν οι νεότερες, πιο πλούσιες και πιο πλουμιστές σύγχρονες πολυκατοικίες, όπου πρόκειται να επενδυθούν οι κόποι και οι στερήσεις πολλών Αλβανών μεταναστών.
Το κέντρο την πόλης περιποιημένο, με διαμορφωμένους 2-3 πεζόδρομους, όπου τα απογεύματα γίνεται η περίφημη «περατζάδα», στα Αλβανικά xhiro ή giro. Στους πεζόδρομους αυτούς τα κτίρια ήταν επηρεασμένα από την Κεντρικοευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και πολύ περιποιημένα. Μου θύμισαν πολύ τους πεζόδρομους στο Novi Sad, που είχα επισκεφτεί πριν ένα χρόνο.
Οι πεζόδρομοι της Σκόδρας
Μία από τις αυλόπορτες, που οδηγούν στις εσωτερικές αυλές.
Το μουσείο Marubi
Στα αξιοθέατα, που είχαμε προγραμματίσει να δούμε ήταν και το μουσείο Marubi, ένα μικρό σε έκταση αλλά πλούσιο σε θησαυρούς φωτογραφικό μουσείο. Ο Pietro Marubi ήταν ένα ιταλός επαναστάτης, ο οποίος κυνηγημένος για πολιτικός λόγους το 1856 βρήκε καταφύγιο στη Σκόδρα, που βρισκόταν τότε υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Pietro Marubi άνοιξε το πρώτο φωτογραφείο στην επικράτεια της Αλβανίας και δυο χρόνια αργότερα, το 1958, βγάζει την πρώτη φωτογραφία που τραβήχτηκε ποτέ στην Αλβανία. Από τότε ο Marubi φωτογράφιζε όλα τα σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, τις αστικές οικογένειες της πόλης, αλλά και πολλούς εκπροσώπους των πολλών διαφορετικών φυλών της περιοχής με τις παραδοσιακές στολές τους. Την δουλειά του αυτή συνέχισε μέχρι και το 1950 ο θετός του γιός και ο εγγονός του. Όλο το αρχείο αυτό, αποτελούμενο από 250.000 φωτογραφίες και τα αρνητικά τους – ένα από τα μεγαλύτερα φωτογραφικά αρχεία στην Ευρώπη - διασώθηκε μέχρι σήμερα και μικρό μόνο μέρος του έχει αξιοποιηθεί και εκτίθεται στο μικρό αυτό μουσείο. Τα περισσότερα από τα αρνητικά αυτά ευρίσκονται σε γυάλινες πλάκες, όπως δηλαδή ήταν η τεχνική της φωτογράφισης πριν την ανακάλυψη του φωτογραφικού φιλμ.
Δυστυχώς αντίθετα με το ωράριο που υποσχόταν ο οδηγός, βρήκαμε προς μεγάλη μας απογοήτευση το μουσείο κλειστό. Το βραδάκι σουλατσάροντας στον κεντρικό πεζόδρομο, όπου τα μαγαζιά παρέμεναν ακόμα ανοικτά, ψάξαμε στα βιβλιοπωλεία να βρούμε το φωτογραφικό άλμπουμ του Marubi, που είχαμε διαβάσει ότι κυκλοφορούσε. Νέα απογοήτευση, αφού μας ενημέρωσαν ότι είχε εξαντληθεί. Και ενώ είχαμε απογοητευτεί ότι δεν θα βλέπαμε τίποτα από το φωτογραφικό θησαυρό του Marubi, σε ένα περίπτερο, που πουλούσε από βιβλία, μέχρι καρτ ποστάλ και χάρτες, βρήκαμε όχι ένα αλλά τρεις διαφορετικούς τόμους με φωτογραφίες του Marubi. Πολύ ωραίες εκδόσεις, με υπέροχες φωτογραφίες, μας έφεραν σε δύσκολη θέση ποιόν τόμο να διαλέξουμε. Μάλλον εν τέλει διαλέξαμε στην τύχη. Και έτσι στις αποσκευές μας φέραμε και κάτι από αυτόν τον μικρό θησαυρό. Μερικές μέρες αργότερα, στο Σαράγιεβο, στο κτίριο του Εθνικού Μουσείου, περνώντας αδιάφορα κάποιες αίθουσες του Εθνογραφικού του τμήματος, η τύχη μας αντάμειψε αφού είδαμε μία μικρή αίθουσα με παλαιά γυάλινα φωτογραφικά αρνητικά του 19ου αιώνα.
Η γέφυρα Ura e Mesit
Στα αξιοθέατα της Σκόδρας είχαμε προγραμματίσει να δούμε μία οθωμανική λιθόκτιστη τοξωτή γέφυρα. Έξι χιλιόμετρα βόρειοανατολικά από την Σκόδρα, στον ποταμό Kiri, η γέφυρα Ura e Mesit κτίστηκε το 1770 και βρίσκονταν στον δρόμο, που συνέδεε την Σκόδρα με το Κόσοβο. Έχει 108 μέτρα μήκος, 13 τόξα, 3 μέτρα φάρδος και το κεντρικό της άνοιγμα γεφυρώνει 13 μέτρα μήκος. Πηγαίνοντας προς την γέφυρα σε έναν μικρό τσιμεντένιο δρόμο, απολαμβάναμε την ησυχία και την ηρεμία του τοπίου, όταν ξαφνικά μεγάλος αριθμός από ακριβά τζιπ, τα περισσότερα με φιμέ τζάμια, άρχισε να μας προσπερνάει με μεγάλη ταχύτητα, κορνάροντας συνεχώς με κάποιες γαλάζιες σημαίες να ανεμίζουν από τα παράθυρά τους. Φτάνοντας στο χωριό που βρίσκονταν η γέφυρα διαπιστώσαμε ότι γίνονταν μία προεκλογική συγκέντρωση για τις τοπικές εκλογές που θα γίνονταν μερικές βδομάδες αργότερα. Μετά βίας κατορθώσαμε να διασχίσουμε το πλήθος για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Όπως θα δείτε από τις φωτογραφίες άξιζε τον κόπο που την επισκεφτήκαμε.
Το βράδυ φάγαμε ωραία στο εστιατόριο Cocja (Vila Bektashi) και στην συνέχεια κάναμε μία προσπάθεια να ακούσουμε ένα συγκρότημα που θα έπαιζε live σε ένα μπαρ του πεζόδρομου. Είδαμε την θλιβερή εικόνα ενός κοινού που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από άντρες και προτιμήσαμε να περπατήσουμε τους έρημους δρόμους και να κοιμηθήκαμε νωρίς για να είμαστε έτοιμοι για το αυριανό πρωϊνό μας ξύπνημα.
Ο φωτογραφικός θησαυρός του Marubi
1858 : Η πρώτη φωτογραφία της Αλβανίας από τον Pietro Marubi
Μία μουσουλμάνα
Και μία χριστιανή
Ένας μουσικός (η μαστούρα πάει σύννεφο...)
Μία γυναίκα με παραδοσιακή φορεσιά από τα βουνά
Σας θυμίζει κάτι;
Μάθε παιδί μου γράμματα
Ένα παραδοσιακό τούρκικο σπίτι
1914 : Έπαρση σημαίας στο κάστρο της Rozafa μετά την ανεξαρτησία της Αλβανίας
Έμποροι από τη Σκόδρα
Βιοτεχνία για γλυκά και καραμέλες
Και το κατάστημα πώλησης
Άποψη της Σκόδρας στις αρχές του 20ου αιώνα
Μπάνια στην λίμνη της Σκόδρας στις αρχες του 20ου αιώνα
Η πτήση της Ολυμπιακής για Τίρανα ήταν αρκετά πρωϊνή, έτσι στις 7:30 πμ τοπική ώρα βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο των Τιράνων. Αεροδρόμιο σύγχρονο, φτιαγμένο και αυτό από την Hochtief αλλά αρκετά πιο μικρό από το Ελ.Βενιζέλος. Στις αποσκευές μας είχαμε τον οδηγό του Lonely Planet για τα Δυτικά Βαλκάνια και τυπωμένους από pdf τους οδηγούς των περισσότερων πόλεων, που θα επισκεφτόμασταν, της πολύ καλής και χρήσιμης, όπως αποδείχτηκε, σειράς «in your pocket», που διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο.
Αυτοκίνητο είχαμε κλείσει από μία Αλβανική εταιρεία, αφού οι διεθνείς επώνυμες εταιρείες δεν επέτρεπαν την έξοδο από την χώρα και κύρια την έξοδο προς το Κόσοβο. Στο internet δεν βρήκαμε κάποια αρνητική αναφορά γι’αυτήν και θέλοντας και μη την εμπιστευτήκαμε. Αποδείχτηκε μία μικρή – ίσως και μονοπρόσωπη – εταιρεία, όμως το αυτοκίνητο – ένα μικρό Chevrolet – ήταν σε καλή κατάσταση και ο άνθρωπος που μας εξυπηρέτησε ήταν πολύ ευγενικός, τόσο που στην επιστροφή προσφέρθηκε ο ίδιος να μας πάει μέχρι το ξενοδοχείο μας.
Αφήσαμε αμέσως τα Τίρανα, την επίσκεψη στα οποία είχαμε αφήσει για το τέλος του ταξιδιού και κατευθυνθήκαμε προς Βορρά, προς την Σκόδρα. Περίμενα, ότι ο βασικός δρόμος που συνδέει τα Τίρανα με την Σκόδρα και συνέχεια με το Μαυροβούνιο θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά αποδείχτηκε ένας επαρχιακός δρόμος με μία λουρίδα κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και με την γνωστή αναρχία αυτοκινήτων, φορτηγών, τρακτέρ να μπαίνουν σε κάθε σημείο του. Κάτι σαν και τους δικούς μας επαρχιακούς δρόμους. Από την εταιρεία ενοικίασης μας είχαν σωστά προειδοποιήσει «Μέχρι το Lezhe ο δρόμος είναι επικίνδυνος». Ευτυχώς δεν είχε πολύ κίνηση, η απόσταση ήταν μικρή, γύρω στα 95 χλμ και έτσι μετά από 1,5 ώρα περίπου είδαμε από μακριά τη Rozafa, το μεσαιωνικό κάστρο της Σκόδρας, που ήταν και ο πρώτος μας προορισμός.
Το κάστρο της Rozafa
Η Rozafa, είναι κτισμένη σε έναν λόφο, σε μία πολύ ωραία τοποθεσία, στην συμβολή των ποταμών Μπούνα και Δρίνου λίγο πριν την λίμνη της Σκόδρας. Στον λόφο αυτό έχουν βρεθεί ίχνη κατοίκησης από το 2.000 π.χ. Στην συνέχεια οι Ιλλυριοί το 350 πχ. έφτιαξαν την πρώτη οχύρωση, ενώ το μεσαιωνικό και μέχρι σήμερα σωζόμενο κάστρο κτίστηκε αργότερα τον 14ο αιώνα. Όμως αυτό που αποτελεί ενδιαφέρον είναι ο θρύλος για το πώς κτίστηκε το κάστρο και γιατί ονομάστηκε έτσι. Ο θρύλος αυτός είναι ευρύτερα γνωστός σε διάφορες παραλλαγές στα Βαλκάνια, μία από αυτές είναι και αυτή που ξέρουμε για το γιοφύρι της Άρτας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πήρε και γραπτή μορφή το 1504 από τον τοπικό συγγραφέα Marin Barleti. Σύμφωνα λοιπόν με τον θρύλο αυτό, το κάστρο κτιζόταν από τρεις αδερφούς. Κάθε πρωϊ όμως, όταν τα αδέρφια πήγαιναν στην δουλειά τους, έβρισκαν κατεστραμμένη την δουλειά, που είχαν κάνει την προηγούμενη μέρα. Ένας σοφός της περιοχής, τους είπε λοιπόν να θυσιάσουν μία από τις γυναίκες τους για να σπάσει η κατάρα. Πράγματι τα αδέρφια με κρύα καρδιά αποφάσισαν να θυσιάσουν την γυναίκα που θα ερχόταν πρώτη να τους φέρει φαγητό. Όμως οι δύο αδερφοί πάτησαν τον όρκο τους και ειδοποίησαν τις γυναίκες τους να μην έρθουν στον χώρο του κάστρου. Έτσι η μικρότερη πήγε ανυποψίαστη και πράγματι σύμφωνα με τις οδηγίες του σοφού κτίστηκε μέσα στα τείχη του κάστρου. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της γυναίκας αυτής, που την έλεγαν Rozafa και από την οποία σύμφωνα με τον θρύλο ονομάστηκε έτσι και το κάστρο, όταν κτίστηκε μέσα στα τείχη της άφησαν ένα μικρό άνοιγμα για να μπορεί να χαϊδεύει με το χέρι της τον μικρό της γιό.
Ανεβήκαμε την ανηφόρα μέχρι το κάστρο και απολαύσαμε την υπέροχη θέα, προς όλες τις πλευρές του ορίζοντα και την απόλυτη ηρεμία μέχρι αυτή διεκόπη από ένα σχολείο που κατέφθασε για να πλουτίσει τις γνώσεις του στην ιστορία της περιοχής. Στο κάστρο ήπιαμε και τον πρώτα μας καφέ στην Αλβανία έναντι 0,5 ευρώ έκαστος.
Στο κάστρο της Rozafa
Η θέα από το κάστρο της Rozafa
Το "μολυβδένιο τζαμί", όπως φαίνεται από το κάστρο της Rozafa.
Η Σκόδρα (ή Σκουτάρι)
Είχε φτάσει η ώρα πλέον για να πάμε στην πόλη και να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Όπως πάντα διαλεγμένο με κύριο κριτήριο το να είναι κεντρικό και δευτερευόντως την τιμή ή τις ανέσεις (και βεβαίως να διαθέτει ει δυνατόν παρκιγκ). Πράγματι το βρήκαμε δίπλα στην κεντρική πλατεία. Ήταν πιο πολύ σαν μία μικρή πανσιόν, παρά σαν κανονικό ξενοδοχείο. Το είχαμε κλείσει μέσω του internet και κάποιων email που είχαμε ανταλλάξει και είχε ήδη προπληρωθεί. Η κράτηση απ’ ότι αποδείχτηκε είχε γίνει μέσω κάποιου πρακτορείου, το οποίο είχε ξεχάσει να τους ειδοποιήσει. Όχι ότι δεν υπήρχε δωμάτιο, αλλά οι άνθρωποι δεν είχαν πληρωθεί. Ένοιωθα ήδη πολύ οικεία, σαν να βρισκόμουνα στην Ελλάδα, μόνο εκεί θα μπορούσαν να συμβαίνουν αυτά!. Μετά από σκέψεις ενός πενταλέπτου και προσπάθειες του ιδιοκτήτη να επικοινωνήσει με το πρακτορείο, όλα διευθετήθηκαν με ένα δεν πειράζει, θα τα βρίσκαν αυτοί αργότερα. Το δωμάτιο ήταν από ένα ξενοδοχείο του απώτερου παρελθόντος. Το δωμάτιο τεραστίων διαστάσεων, τα έπιπλα ταλαιπωρημένα, από την δεκαετία του εξήντα, η διακόσμηση αντίστοιχη, τα σεντόνια φθαρμένα αλλά ευτυχώς καθαρά. Το εγκαταλείψαμε αμέσως για να ανακαλύψουμε πεζή την πόλη.
Η Σκόδρα είναι μία μικρή πόλη των 90.000 περίπου κατοίκων. Με φαρδιούς δρόμους, μικρή κυκλοφορία αυτοκινήτων, αρκετά ποδήλατα και ως επι το πλείστον χαμηλά κτίρια. Μια πόλη που αποπνέει μία αίσθηση ηρεμίας. Αρχιτεκτονικά στην πόλη συνυπάρχουν στοιχεία από τρεις διαφορετικές ιστορικές της περιόδους. Την τούρκικη, την κομμουνιστική και την μετακομμουνιστική. Αρκετά παλαιά διώροφα τούρκικα σπίτια με τις στέγες τους και τις εσωτερικές τους αυλές. Χαρακτηριστικές οι παλαιές μεγάλες δίφυλλες ξύλινες αυλόπορτες, καλυμμένες με προστατευτικό στέγαστρο με κεραμίδια. Και βέβαια τα κτίρια με τα παραδοσιακά σαχνισιά και τα καφασωτά. Δεν έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε, που η Σκόδρα ήταν ένα μεγάλο χωριό. Χαρακτηριστικά όμως και τα κτίρια της κομμουνιστικής περιόδου. Τεσσάρων με πέντε ορόφων, με μία μίζερη αισθητική, ασυντήρητα και παρατημένα, εικόνα ενός παρελθόντος όχι και τόσο λαμπερού. Ανάμεσα σ’αυτά ξεφυτρώνουν οι νεότερες, πιο πλούσιες και πιο πλουμιστές σύγχρονες πολυκατοικίες, όπου πρόκειται να επενδυθούν οι κόποι και οι στερήσεις πολλών Αλβανών μεταναστών.
Το κέντρο την πόλης περιποιημένο, με διαμορφωμένους 2-3 πεζόδρομους, όπου τα απογεύματα γίνεται η περίφημη «περατζάδα», στα Αλβανικά xhiro ή giro. Στους πεζόδρομους αυτούς τα κτίρια ήταν επηρεασμένα από την Κεντρικοευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και πολύ περιποιημένα. Μου θύμισαν πολύ τους πεζόδρομους στο Novi Sad, που είχα επισκεφτεί πριν ένα χρόνο.
Οι πεζόδρομοι της Σκόδρας
Μία από τις αυλόπορτες, που οδηγούν στις εσωτερικές αυλές.
Το μουσείο Marubi
Στα αξιοθέατα, που είχαμε προγραμματίσει να δούμε ήταν και το μουσείο Marubi, ένα μικρό σε έκταση αλλά πλούσιο σε θησαυρούς φωτογραφικό μουσείο. Ο Pietro Marubi ήταν ένα ιταλός επαναστάτης, ο οποίος κυνηγημένος για πολιτικός λόγους το 1856 βρήκε καταφύγιο στη Σκόδρα, που βρισκόταν τότε υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Pietro Marubi άνοιξε το πρώτο φωτογραφείο στην επικράτεια της Αλβανίας και δυο χρόνια αργότερα, το 1958, βγάζει την πρώτη φωτογραφία που τραβήχτηκε ποτέ στην Αλβανία. Από τότε ο Marubi φωτογράφιζε όλα τα σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, τις αστικές οικογένειες της πόλης, αλλά και πολλούς εκπροσώπους των πολλών διαφορετικών φυλών της περιοχής με τις παραδοσιακές στολές τους. Την δουλειά του αυτή συνέχισε μέχρι και το 1950 ο θετός του γιός και ο εγγονός του. Όλο το αρχείο αυτό, αποτελούμενο από 250.000 φωτογραφίες και τα αρνητικά τους – ένα από τα μεγαλύτερα φωτογραφικά αρχεία στην Ευρώπη - διασώθηκε μέχρι σήμερα και μικρό μόνο μέρος του έχει αξιοποιηθεί και εκτίθεται στο μικρό αυτό μουσείο. Τα περισσότερα από τα αρνητικά αυτά ευρίσκονται σε γυάλινες πλάκες, όπως δηλαδή ήταν η τεχνική της φωτογράφισης πριν την ανακάλυψη του φωτογραφικού φιλμ.
Δυστυχώς αντίθετα με το ωράριο που υποσχόταν ο οδηγός, βρήκαμε προς μεγάλη μας απογοήτευση το μουσείο κλειστό. Το βραδάκι σουλατσάροντας στον κεντρικό πεζόδρομο, όπου τα μαγαζιά παρέμεναν ακόμα ανοικτά, ψάξαμε στα βιβλιοπωλεία να βρούμε το φωτογραφικό άλμπουμ του Marubi, που είχαμε διαβάσει ότι κυκλοφορούσε. Νέα απογοήτευση, αφού μας ενημέρωσαν ότι είχε εξαντληθεί. Και ενώ είχαμε απογοητευτεί ότι δεν θα βλέπαμε τίποτα από το φωτογραφικό θησαυρό του Marubi, σε ένα περίπτερο, που πουλούσε από βιβλία, μέχρι καρτ ποστάλ και χάρτες, βρήκαμε όχι ένα αλλά τρεις διαφορετικούς τόμους με φωτογραφίες του Marubi. Πολύ ωραίες εκδόσεις, με υπέροχες φωτογραφίες, μας έφεραν σε δύσκολη θέση ποιόν τόμο να διαλέξουμε. Μάλλον εν τέλει διαλέξαμε στην τύχη. Και έτσι στις αποσκευές μας φέραμε και κάτι από αυτόν τον μικρό θησαυρό. Μερικές μέρες αργότερα, στο Σαράγιεβο, στο κτίριο του Εθνικού Μουσείου, περνώντας αδιάφορα κάποιες αίθουσες του Εθνογραφικού του τμήματος, η τύχη μας αντάμειψε αφού είδαμε μία μικρή αίθουσα με παλαιά γυάλινα φωτογραφικά αρνητικά του 19ου αιώνα.
Η γέφυρα Ura e Mesit
Στα αξιοθέατα της Σκόδρας είχαμε προγραμματίσει να δούμε μία οθωμανική λιθόκτιστη τοξωτή γέφυρα. Έξι χιλιόμετρα βόρειοανατολικά από την Σκόδρα, στον ποταμό Kiri, η γέφυρα Ura e Mesit κτίστηκε το 1770 και βρίσκονταν στον δρόμο, που συνέδεε την Σκόδρα με το Κόσοβο. Έχει 108 μέτρα μήκος, 13 τόξα, 3 μέτρα φάρδος και το κεντρικό της άνοιγμα γεφυρώνει 13 μέτρα μήκος. Πηγαίνοντας προς την γέφυρα σε έναν μικρό τσιμεντένιο δρόμο, απολαμβάναμε την ησυχία και την ηρεμία του τοπίου, όταν ξαφνικά μεγάλος αριθμός από ακριβά τζιπ, τα περισσότερα με φιμέ τζάμια, άρχισε να μας προσπερνάει με μεγάλη ταχύτητα, κορνάροντας συνεχώς με κάποιες γαλάζιες σημαίες να ανεμίζουν από τα παράθυρά τους. Φτάνοντας στο χωριό που βρίσκονταν η γέφυρα διαπιστώσαμε ότι γίνονταν μία προεκλογική συγκέντρωση για τις τοπικές εκλογές που θα γίνονταν μερικές βδομάδες αργότερα. Μετά βίας κατορθώσαμε να διασχίσουμε το πλήθος για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Όπως θα δείτε από τις φωτογραφίες άξιζε τον κόπο που την επισκεφτήκαμε.
Το βράδυ φάγαμε ωραία στο εστιατόριο Cocja (Vila Bektashi) και στην συνέχεια κάναμε μία προσπάθεια να ακούσουμε ένα συγκρότημα που θα έπαιζε live σε ένα μπαρ του πεζόδρομου. Είδαμε την θλιβερή εικόνα ενός κοινού που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από άντρες και προτιμήσαμε να περπατήσουμε τους έρημους δρόμους και να κοιμηθήκαμε νωρίς για να είμαστε έτοιμοι για το αυριανό πρωϊνό μας ξύπνημα.
Ο φωτογραφικός θησαυρός του Marubi
1858 : Η πρώτη φωτογραφία της Αλβανίας από τον Pietro Marubi
Μία μουσουλμάνα
Και μία χριστιανή
Ένας μουσικός (η μαστούρα πάει σύννεφο...)
Μία γυναίκα με παραδοσιακή φορεσιά από τα βουνά
Σας θυμίζει κάτι;
Μάθε παιδί μου γράμματα
Ένα παραδοσιακό τούρκικο σπίτι
1914 : Έπαρση σημαίας στο κάστρο της Rozafa μετά την ανεξαρτησία της Αλβανίας
Έμποροι από τη Σκόδρα
Βιοτεχνία για γλυκά και καραμέλες
Και το κατάστημα πώλησης
Άποψη της Σκόδρας στις αρχές του 20ου αιώνα
Μπάνια στην λίμνη της Σκόδρας στις αρχες του 20ου αιώνα
Last edited by a moderator:
