Γιαννη, στην Αμοργο βρεθηκα κατ' αναγκη μετα απο καποια σοβαρα περιστατικα στο καμπινγκ Αντιπαρος που αφορουσαν αναρμοστη συμπεριφορα του καινουριου φυλακα στο εστιατοριο του καμπινγκ και κατα την επιστροφη μου ενα βραδυ που μου απαγορευσε την εισοδο. Παραπονεθηκα στους ιδιοκτητες οι οποιοι μού ειπαν οτι αν το ξανακανει θα τον διωξουν, αλλα θεωρησα πολυ σοβαρα αυτα που ειχαν γινει, για να παραμεινω.
Ηταν διακοπες που τις περιμενα ενα χρονο, και σκοπευα να παραμεινω στην Αντιπαρο ακομα και ολο τον Ιουλιο αν περνουσα καλα.
Αποχωρωντας εχασα πολλες ευκαιριες να γνωρισω κοσμο, να μιλησω, να γλεντησω, γιατι η Αντιπαρος ειναι ενα νησι οπου μπορεις να τα ζησεις ολα αυτα, οντας εργενης. Η Αμοργος οχι. Η Αμοργος ειναι μονο για παρεες.
Οι Γαλλιδες που εβλεπα ηταν παντα σε παρεες τουλαχιστον τριων ατομων. Οι Ελληνιδες το ιδιο. Γενικα ολοι ειχαν την παρεα τους και δεν επικοινωνουσαν ιδιαιτερα με τις αλλες παρεες.
Οσο για το πως βλεπουν εναν αντρα που καθεται σε ενα τραπεζι μονος του; Σαν καποιον που καραδοκει να τους κλεψει το κινητο οταν θα σηκωθουν ή που περιμενει να ξεμοναχιασει μια γυναικα για να την βιασει.
Σαν καποιον που του λειπει κατι που εχουν, και θελει να τους το παρει. Αδυνατουν να σκεφτουν οτι βρισκεται εκει για την παρτη του, και δεν τους εχει αναγκη. Ή ακομη περισσοτερο, οτι μπορει να εχει κατι να συνεισφερει στην παρεα τους, να την κανει καλυτερη. Απο το σχολειο ηδη, αυτες ειναι οι νοοτροπιες.
Ειμαστε μια κοινωνια εντονων αποκλεισμων, χωριατικη, μικρομυαλη. "Εγω εχω, εσυ δεν εχεις. Εγω ειμαι, εσυ δεν εισαι". Ζηλια και συγκριση.
Ακομα και αυτοι που το παιζουν αντιρατσιστες με τατουαζ, δεν ανεχονται το διαφορετικο.
Ειχα δει ενα ντοκυμαντερ για τα ιδρυματα και τον απο/ιδρυματισμο. Γυριστηκε στο ΠΙΚΠΑ. Ενα νεο παιδι αναπηρο, που επικοινωνουσε μεσω οθονης με συνθετικη φωνη, μιλαγε για τα ονειρα του. "Νεος, νεος, νεος. Θελω οσο ειμαι νεος να δω τον κοσμο".
Για πειτε μου, κατα ποσο ειναι η βλαβη στο σωμα του που τον εμποδιζει να ταξιδεψει, και κατα ποσο οι δικες μας προκαταληψεις;
Ισως κουβαλουσα μια αμαρτια και οι ασχημες διακοπες στην Αμοργο ηταν η τιμωρια μου. Στην Αντιπαρο ενα βραδυ ενας Πακιστανος καθοταν στο μπαρ του καμπινγκ παρεα με αλλα ατομα. Με ειδε μονο πισω πισω και με προσκαλεσε να κατσω μαζι τους και να με κερασει μια μπυρα. Επεμενε και πηγα για να μην προσβαλω την παρεα. Μου ειπε την ιστορια του. Ηταν 24 χρονων. Ειχε κανει 5 χρονια φυλακη στην Ελλαδα, και τωρα δουλευε στο νησι. Μου ειπε μια φραση που μου εμεινε στο μυαλο: Οταν καποιος ειναι μονος του, κανεις δεν τον κανει παρεα. Αυτο δεν το παρατηρουσε απλα, αλλα επιχειρουσε να το αλλαξει. Οποιον εβλεπε μονο του, ηθελε να τον κερασει και να του μιλησει. Ηταν λιγο φορτικος, αλλα εδινε απλοχερα αυτο που του ελειπε: την αποδοχη. Μου μιλησε για τα μικροτερα αδερφια του στο Πακισταν και για το ονειρο του να κανει οικογενεια. Δεν ειχα ξαναμιλησει με ανθρωπο που εχει κανει φυλακη. Το χερι του γεματο ουλες απο μαχαιριες. Να τον πιστευα οτι ειναι καλο παιδι; Βγαινει κανεις αθικτος ψυχικα απο τη φυλακη;
Στα ματια του δεν ειδα υποκρισια. Ειδα αγνη χαρα. Αντιθετα, στα ματια του φυλακα ειδα την κλανομαγκια και το "ξερεις ποιος ειμαι εγω". Στα ματια του Γκλεν, θρασος με κουταμαρα.
Πιστευω οτι αν η κοινωνια πει στους ανθρωπους που βγηκαν απο τη φυλακη "δε με νοιαζει αν πλεον εισαι νομοταγης ή εγκληματιας, για εμενα εισαι σκουπιδι", θα ειναι η κοινωνια υπολογη για τις συνεπειες.
Καταληγω στην αμαρτια μου: Εγω δεν πηγα ποτε σε καποιον μονο του να του πιασω την κουβεντα, ουτε μετα απο ολες αυτες τις σκεψεις. Ειχα την ευκαιρια. Θυμαμαι εναν κυριο γκριζομαλλη που καθοταν μονος στο εστιατοριο. Τα βλεμματα μας διασταυρωθηκαν δυο-τρεις φορες. ΟΚ, μπορει να μη χρειαζοταν παρεα, αλλα τι θα εβλαπτε να παω στο τραπεζι του και να τον ρωτησω; Αντρες ειμαστε, δεν υπαρχει παρεξηγηση.
Δισταζα, βαρεθηκε ο ανθρωπος καποια στιγμη κι εφυγε. Και ποσες φορες ακομα εχασα την ευκαιρια, οχι να προσφερω απο λυπηση, αλλα να απολαυσω ολα οσα ο μοναχικος ανθρωπος ειχε σε εμενα να δωσει.
Και ηταν μονο η ελλειψη θαρρους που με απετρεψε;
Ισως εχω μεσα μου μια κρυφη αλαζονια. Ισως υποτιμω τους ανθρωπους που μου θυμιζουν τον εαυτο μου τωρα ή στο μελλον. Ισως πιστευω οτι εγω δεν ειμαι σαν αυτους, οτι σε εμενα θα αξιζε να καθομαι στο τραπεζι των δημοφιλων, με τις ωραιες κοπελες και τους κοινωνικα πετυχημενους τυπους, που παντα δειχνουν να περνανε τοσο ευχαριστα, και να εχουν γινει τοσο καλοι φιλοι. Παρεες διχως ιχνος μιζεριας, που ζουν μονο υψηλης ευφοριας στιγμες.
Οτι αυτη ειναι η πραγματικη μου αξια, και οτι απο καποια συνωμοσια της μοιρας βρεθηκα στο ιδιο σημειο με τους outsiders.
(Ταυτοχρονα αμφιβαλλοντας κατα ποσο οι φιλιες των δημοφιλων θα αντεξουν στα δυσκολα, ποσο θα αλληλουποστηριχτουν οταν τους χτυπησει την πορτα η αρρωστια και ο θανατος)
Οσο για το πως βλεπουν εναν αντρα που καθεται σε ενα τραπεζι μονος του; Σαν καποιον που καραδοκει να τους κλεψει το κινητο οταν θα σηκωθουν ή που περιμενει να ξεμοναχιασει μια γυναικα για να την βιασει.
Σαν καποιον που του λειπει κατι που εχουν, και θελει να τους το παρει. Αδυνατουν να σκεφτουν οτι βρισκεται εκει για την παρτη του, και δεν τους εχει αναγκη. Ή ακομη περισσοτερο, οτι μπορει να εχει κατι να συνεισφερει στην παρεα τους, να την κανει καλυτερη. Απο το σχολειο ηδη, αυτες ειναι οι νοοτροπιες.
Ειμαστε μια κοινωνια εντονων αποκλεισμων, χωριατικη, μικρομυαλη. "Εγω εχω, εσυ δεν εχεις. Εγω ειμαι, εσυ δεν εισαι". Ζηλια και συγκριση.
Ακομα και αυτοι που το παιζουν αντιρατσιστες με τατουαζ, δεν ανεχονται το διαφορετικο.
Ειχα δει ενα ντοκυμαντερ για τα ιδρυματα και τον απο/ιδρυματισμο. Γυριστηκε στο ΠΙΚΠΑ. Ενα νεο παιδι αναπηρο, που επικοινωνουσε μεσω οθονης με συνθετικη φωνη, μιλαγε για τα ονειρα του. "Νεος, νεος, νεος. Θελω οσο ειμαι νεος να δω τον κοσμο".
Για πειτε μου, κατα ποσο ειναι η βλαβη στο σωμα του που τον εμποδιζει να ταξιδεψει, και κατα ποσο οι δικες μας προκαταληψεις;
Ισως κουβαλουσα μια αμαρτια και οι ασχημες διακοπες στην Αμοργο ηταν η τιμωρια μου. Στην Αντιπαρο ενα βραδυ ενας Πακιστανος καθοταν στο μπαρ του καμπινγκ παρεα με αλλα ατομα. Με ειδε μονο πισω πισω και με προσκαλεσε να κατσω μαζι τους και να με κερασει μια μπυρα. Επεμενε και πηγα για να μην προσβαλω την παρεα. Μου ειπε την ιστορια του. Ηταν 24 χρονων. Ειχε κανει 5 χρονια φυλακη στην Ελλαδα, και τωρα δουλευε στο νησι. Μου ειπε μια φραση που μου εμεινε στο μυαλο: Οταν καποιος ειναι μονος του, κανεις δεν τον κανει παρεα. Αυτο δεν το παρατηρουσε απλα, αλλα επιχειρουσε να το αλλαξει. Οποιον εβλεπε μονο του, ηθελε να τον κερασει και να του μιλησει. Ηταν λιγο φορτικος, αλλα εδινε απλοχερα αυτο που του ελειπε: την αποδοχη. Μου μιλησε για τα μικροτερα αδερφια του στο Πακισταν και για το ονειρο του να κανει οικογενεια. Δεν ειχα ξαναμιλησει με ανθρωπο που εχει κανει φυλακη. Το χερι του γεματο ουλες απο μαχαιριες. Να τον πιστευα οτι ειναι καλο παιδι; Βγαινει κανεις αθικτος ψυχικα απο τη φυλακη;
Στα ματια του δεν ειδα υποκρισια. Ειδα αγνη χαρα. Αντιθετα, στα ματια του φυλακα ειδα την κλανομαγκια και το "ξερεις ποιος ειμαι εγω". Στα ματια του Γκλεν, θρασος με κουταμαρα.
Πιστευω οτι αν η κοινωνια πει στους ανθρωπους που βγηκαν απο τη φυλακη "δε με νοιαζει αν πλεον εισαι νομοταγης ή εγκληματιας, για εμενα εισαι σκουπιδι", θα ειναι η κοινωνια υπολογη για τις συνεπειες.
Καταληγω στην αμαρτια μου: Εγω δεν πηγα ποτε σε καποιον μονο του να του πιασω την κουβεντα, ουτε μετα απο ολες αυτες τις σκεψεις. Ειχα την ευκαιρια. Θυμαμαι εναν κυριο γκριζομαλλη που καθοταν μονος στο εστιατοριο. Τα βλεμματα μας διασταυρωθηκαν δυο-τρεις φορες. ΟΚ, μπορει να μη χρειαζοταν παρεα, αλλα τι θα εβλαπτε να παω στο τραπεζι του και να τον ρωτησω; Αντρες ειμαστε, δεν υπαρχει παρεξηγηση.
Δισταζα, βαρεθηκε ο ανθρωπος καποια στιγμη κι εφυγε. Και ποσες φορες ακομα εχασα την ευκαιρια, οχι να προσφερω απο λυπηση, αλλα να απολαυσω ολα οσα ο μοναχικος ανθρωπος ειχε σε εμενα να δωσει.
Και ηταν μονο η ελλειψη θαρρους που με απετρεψε;
Ισως εχω μεσα μου μια κρυφη αλαζονια. Ισως υποτιμω τους ανθρωπους που μου θυμιζουν τον εαυτο μου τωρα ή στο μελλον. Ισως πιστευω οτι εγω δεν ειμαι σαν αυτους, οτι σε εμενα θα αξιζε να καθομαι στο τραπεζι των δημοφιλων, με τις ωραιες κοπελες και τους κοινωνικα πετυχημενους τυπους, που παντα δειχνουν να περνανε τοσο ευχαριστα, και να εχουν γινει τοσο καλοι φιλοι. Παρεες διχως ιχνος μιζεριας, που ζουν μονο υψηλης ευφοριας στιγμες.
Οτι αυτη ειναι η πραγματικη μου αξια, και οτι απο καποια συνωμοσια της μοιρας βρεθηκα στο ιδιο σημειο με τους outsiders.
(Ταυτοχρονα αμφιβαλλοντας κατα ποσο οι φιλιες των δημοφιλων θα αντεξουν στα δυσκολα, ποσο θα αλληλουποστηριχτουν οταν τους χτυπησει την πορτα η αρρωστια και ο θανατος)
