Βιετνάμ Βιετνάμ 2023 - Αποκάλυψη τώρα!

[tryxx]

11. Ninh Bình, μια μικρή πόλη στο Δέλτα του Κόκκινου Ποταμού

(Από Νίκος)
Το βραδινό λεωφορείο είχε γεμίσει ασφυκτικά από καλοαναθρεμμένους Αμερικανούς που προσπαθούσαν να στριμωχτούν όπως όπως σε καθίσματα κρεβάτια σχεδιασμένα για βραχύσωμους Βιετναμέζους, αποδεικνύοντας το αληθές του «χίλιοι καλοί χωράνε»…. Το ταξίδι κύλησε ήρεμα, αν εξαιρέσουμε τον κακό καιρό και την πόρτα της τουαλέτας που κοπανούσε κάθε δέκα λεπτά δίπλα από το αυτί μου. Φτάσαμε λοιπόν στον προορισμό μας μέσα στην άγρια νύχτα, με το ψιλόβροχο να μας συντροφεύει τις τελευταίες 8 ώρες. Στη μέση του πουθενά, δίπλα σε μια λίμνη και κάτω από ένα κιόσκι σκεφτόμασταν πως θα περνούσαμε τις επόμενες 6 ώρες μέχρι να μπορέσουμε να πάμε στο ξενοδοχείο. Αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε, να πάρουμε ένα ταξί και να εμφανιστούμε στο ρεσεψιόν «φάντης μπαστούνι» με το που θα ξημερώσει…..και από εκεί και πέρα ότι γίνει….Τουλάχιστον θα αφήναμε τις αποσκευές μας και θα κάναμε τη βόλτα μας πιο άνετα.

Όταν φτάσαμε, δεν ξέρω τι εικόνα είχαμε, όντας μισοβρεγμένοι και στραβοκοιμισμένοι ή αν ενεργοποιήθηκε το αίσθημα φιλοξενίας των κατοίκων της Ninh Bình, που θεωρούνται ανάμεσα στους 10 κορυφαίους πιο φιλόξενους στον κόσμο, σύμφωνα και με ένα άρθρο που βρήκε ο Στέλιος. Αμέσως, χωρίς καμία καθυστέρηση και χωρίς καμία έξτρα χρέωση μας έδωσαν δωμάτιο, αφήνοντας μας να ξεκουραστούμε και να στεγνώσουμε από τη βροχή….τη βροχή, που μαζί με την πυκνή ομίχλη και την υγρασία δε θα άφησαν ποτέ τις δυο ημέρες που μείναμε στη Ninh Bình.

Δυστυχώς λόγω του βροχερού καιρού και ίσως και της πεσμένης μας διάθεσης δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε τις τριγύρω σπηλιές, λίμνες και γραφικές παγόδες, βλέποντας τις μόνο στις αφίσες του τουριστικού γραφείου, ενώ κουβεντιάζαμε με μια αγωνιούσα υπάλληλο που προσπαθούσε να μας πουλήσει διάφορα πακέτα.

Τελικά περιοριστήκαμε μόνο σε μεγάλες βόλτες στο κέντρο της πόλης και στη κλειστή αγορά όπου ήταν χωρισμένη σε τμήματα…από εδώ τα μπανανάδικα, από εκεί τα καρπουζάδικα, πιο κάτω τα ανανάδικα και ούτω καθεξής. Την επόμενη ημέρα αποφασίσαμε χωρίς άλλη καθυστέρηση να αναχωρήσουμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας στο Βιετνάμ, την πρωτεύουσα Ανόι (Hà Nội).











Από το προσωπικό μου Blog: 11. Ninh Bình, μια μικρή πόλη στο Δέλτα του Κόκκινου Ποταμού – Φυσαλίδες

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[tryxx]

2. Το πρελούδιο ενός ταξιδιού

(Από Νίκος)

Αθήνα, κάπου αρχές Νοεμβρίου 2022
Βράδυ….κλήση…στην άλλη άκρη ο Στέλιος

Σ: τι κάνεις; Παρατά τα όλα….πάμε στο Βιετνάμ
Ν: τι λες ρε; πότε;
Σ: σε 2 μήνες φεύγουμε
Ν: Μέσα, πάμε! Χα χα !
Σ: μίλησα και με τον άλλο….πάμε λέει, μέσα, κλείσε για τρεις εβδομάδες…φεύγουμε, παράτα τα όλα!
Πάμε Βιετνάμ …. και Καμπότζη να δούμε και τους ναούς.
Ν: Μέσα, πάμε! Πείτε μου πότε θα κλείσετε τα εισιτήρια για να κλείσω τα ίδια.
Σ: έγινε, μιλάμε.

13 ημέρες μετά, μήνυμα στο viber…αρχείο itinenary.pdf…ο κύβος ερίφθη, για κάποιους….
Όσο για εμένα θα με έτρωγε το άγχος και η αγωνία αν θα τελικά τα καταφέρω…μα τελικά να που τα κατάφερα πάλι…
Ο φίλος μου το είχε προαίσθημα και μου το έλεγε, «θα δεις, θα τα καταφέρεις….».
Ένα μήνα μετά ήμουν πια σίγουρος ότι δε θα έχανα με τίποτα αυτό το ταξίδι που χρόνια τώρα είχα στον νου μου….

Έχοντας ήδη περάσει 10 χρόνια μετά το επικό ταξίδι μας στη Λατινική Αμερική με τον Στέλιο, με μια αλλαγή τόπου διαμονής, τρεις αλλαγές σπιτιών και επιπλέον αλλαγή εργασίας εις τριπλούν ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα που ακούει στο όνομα «πανδημία του Covid-19». Φόβος, lock down, εμβόλια, καραντίνες, νόσηση, τεστ και ξανά τεστ….Σίγουρα όχι και οι καταλληλότερες συνθήκες για ένα τόσο μακρινό ταξίδι….Με αυτά και εκείνα τα φιλόδοξα σχέδια μας είχαν παγώσει για μια ολόκληρη δεκαετία….Στις μικρές εκδρομές θυμόμασταν τα παλιά και όλο λέγαμε πότε θα έρθει η ώρα να ξαναφύγουμε….με ένα εισιτήριο στην τσέπη, λίγα λεφτά και ένα backpack.
Και να που ήρθε η ώρα…21 Ιανουαρίου ο αττικός ήλιος μας ζέσταινε γενναιόδωρα στο δρόμο για το Ελ. Βενιζέλος. Εκεί βρήκαμε και τον Σταμάτη, παλιό φίλο του Στέλιου και συνταξιδιώτη του σε πολλές από τις αφρικανικές του περιπέτειες.

Ο χάρτης της διαδρομής:
Hô Chi Minh-Ville to Hanoï

Μετά τις τυπικές διεκπεραιώσεις εφοδιαστήκαμε με τα απαραίτητα για την ενδιάμεση μας πτήση μέχρι τη Σιγκαπούρη, καθώς η αθλιότητα της Scoot σε τιμές και ποιότητα φαγητού στο αεροπλάνο είναι πλέον παροιμιώδης…
Στις 10 ώρες πτήσης πατήσαμε ρόδα σε ένα από τα άλλοτε πετράδια του στέμματος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Αφού ξημέρωσε και κόπασε και μια τροπική καταιγίδα, είπαμε να πάμε και μια βόλτα προς το κέντρο της.
Η πόλη-κράτος της Σιγκαπούρης εντυπωσιάζει τον επισκέπτη από το υψηλό βιοτικό της επίπεδο, την βρετανικού τύπου οργάνωσή της και από το αηδιαστικά υγρό της κλίμα. Χωρίς να δούμε και πολλά (ο νους μας ήταν στο Βιετνάμ), αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στη δροσιά του εντυπωσιακού αεροδρομίου που για μια δεκαετία κυριαρχούσε στα ετήσια βραβεία Skytrax «Τα καλύτερα αεροδρόμια του κόσμου», χάνοντας την πρωτιά του από το Διεθνές Αεροδρόμιο Hamad του Κατάρ το 2021. Το εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι διαθέτει στους χώρους του ένα αξίας 1,3 δισεκ. δολαρίων δεκαώροφο κτίριο σχήματος ντόνατ, με την ονομασία «The Jewel» (μετάφραση «Το κόσμημα»).

Πρόκειται για μια κατασκευή μεταξύ του πύργου ελέγχου και του πρώτου τερματικού σταθμού του αεροδρομίου, που είναι ένα οικοδόμημα από γυαλί και ατσάλι και έχει μέσα ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, από ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο μέχρι δάσος και κήπους. Το highlight είναι όμως ένα επταώροφο σιντριβάνι με τον μεγαλύτερο περίκλειστο καταρράκτη στον κόσμο ύψους άνω των 30 μέτρων.
Εντυπωσιακή κατασκευή και ταυτόχρονα ανθρώπινη ματαιοδοξία….από όποια πλευρά και να το δει κανείς δίκαιο θα έχει…

Στον επόμενο τόνο βρεθήκαμε να προσγειωνόμαστε στην εξίσου υγρή πρώην Σαϊγκόν (Saigon) νυν Χο Τσι Μιν (Ho Chi Minh) που αναβαπτίστηκε το 1975 στην κομμουνιστική κολυμβήθρα του Σιλωάμ αφενός για να αποτάξει το αμαρτωλό καπιταλιστικό της παρελθόν και αφετέρου να τιμήσει τον πιο σημαντικό άνδρα που ανέδειξε η γωνία αυτή της Ινδοκίνας για τον 20ο αιώνα.

Σιγκαπούρη

Και ολίγη από ιστορία
Από τις ενδιαφέρουσες εμπειρίες στη Χο Τσι Μιν είναι η επίσκεψη μουσείο μνήμης από τους πολέμους του Βιετνάμ και της Ινδοκίνας. Μπορεί να έχει έναν τόνο προπαγανδιστικής χροιάς αλλά δυστυχώς λέει πολλές αλήθειες και θέλει γερό στομάχι…Ενημερωτικά να αναφέρουμε ότι οι Αμερικανοί δεν ήταν οι μόνοι που πολέμησαν στο Βιετνάμ. Λίγα χρόνια πιο πριν ήταν οι Γάλλοι και ακόμα πιο πριν οι Ιάπωνες.

Οι Γάλλοι άρχισαν να αναμειγνύονται στα εσωτερικά θέματα του Βιετνάμ το 1792 για να καταφέρουν προς τα τέλη του 19ου αιώνα να προσαρτήσουν το Βιετνάμ στη γαλλική Ινδοκίνα. Η Ιαπωνία κατέλαβε το Βιετνάμ κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και η Γαλλία θέλησε να επαναφέρει την προηγούμενη κατάσταση αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου.
Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο….

Το 1941 ιδρύθηκε από τον Χο Τσι Μιν το Βιετ Μιν (απλούστερα Βιετμίν) ένα κομμουνιστικό απελευθερωτικό κίνημα. Την ημέρα της παράδοσης της Ινδοκίνας στην Ιαπωνία το Βιετμίν έκανε μια συμφωνία. Θα άφηνε τους Ιάπωνες να δρουν ανεμπόδιστοι, με την προϋπόθεση να αφήσουν τον εξοπλισμό τους στους Βιετναμέζους. Μετά την ήττα των Ιαπώνων τον Αύγουστο του 1945 οι αντάρτες Βιετμίν κατέλαβαν το Ανόι στο βορά και έφτιαξαν μια μεταβατική κυβέρνηση, η οποία κήρυξε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας στις 2 Σεπτεμβρίου 1945.

Η μεταβατική κυβέρνηση της Γαλλίας αντέδρασε και το 1946 έστειλε στρατεύματα ώστε να καταστείλουν την εξέγερση και σύντομα άρχισε ο ανταρτοπόλεμος των Βιετμίν ενάντια στους Γάλλους. Ο πόλεμος της Ινδοκίνας συνεχίστηκε μέχρι τις 20 Ιουλίου 1954, λήγοντας τελικώς μετά την επικών διαστάσεων νίκη των Βιετναμέζων επί των Γάλλων στη μάχη του Ντιεν Μπιεν Φου. Τον ίδιο χρόνο η αποδυναμωμένη Γαλλία στο Συνέδριο της Γενεύης αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ, αλλά χώρισε προσωρινά τη χώρα στα δύο, κατά μήκος του 17ου Παράλληλου, ορίζοντας ότι η ενοποίηση θα έπρεπε να γίνει με γενικές εκλογές μέσα στο 1956. Εν τω μεταξύ όμως, το Νότιο Βιετνάμ, νωρίτερα αυτοκρατορικό, ανακηρύχθηκε ως δημοκρατία από τον Νγκο Ντιν Νιεμ, ο οποίος είχε την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, που δεν ήθελαν την επικράτηση των κομμουνιστών του Χο Τσι Μιν σε όλη τη χώρα.

Στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεσούντος του ψυχρού πολέμου, επικρατούσε η θεωρία του ντόμινο, μια γεωπολιτική θεωρία η οποία υποστήριζε ότι εάν μια χώρα σε μια περιοχή ερχόταν υπό την επιρροή του κομμουνισμού, τότε οι γύρω χώρες θα ακολουθούσαν σε ένα φαινόμενο ντόμινο. Η θεωρία του ντόμινο χρησιμοποιήθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για να δικαιολογήσουν την ανάγκη αμερικανικής επέμβασης σε όλο τον κόσμο. Φυσικά δε θα αποτελούσε την εξαίρεση το Βιετνάμ….
Ουσιαστικά αυτό που έγινε είναι ότι οι Γάλλοι παρέδωσαν τη σκυτάλη στις ΗΠΑ οποίες και επιδόθηκαν σε έναν αγώνα ενίσχυσης του νοτίου Βιετνάμ σε άψυχο και έμψυχο υλικό. Το 1965 ο αριθμός των ανδρών ξεπέρασε τις 500.000, παράλληλα με το συνεχές σφυροκόπημα του βόρειου Βιετνάμ από αέρος (που απειλούσε να το γυρίσει στη Λίθινη Εποχή). Ακολούθησε η επέκταση του πολέμου στα γειτονικά Καμπότζη και το Λάος με σκοπό τη διακοπή των γραμμών ανεφοδιασμού των Βιετκόνγκ, που δρούσαν επιτυχημένα με τακτικές ανταρτοπόλεμου τόσο στη μεθόριο με το Νότιο Βιετνάμ όσο και στα μετόπισθεν.

Το 1968, το Βόρειο Βιετνάμ ξεκίνησε την επίθεση του Τετ η οποία κατάφερε να αιφνιδιάσει τους Αμερικανούς και τα κομμουνιστικά στρατεύματα να φτάνουν μέχρι τη Σαϊγκόν και το προαύλιο της αμερικανικής πρεσβείας. Αν και η επιχείρηση τελικά στρατιωτικά απέτυχε, η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ άλλαξε στάση και ο πόλεμος στο Βιετνάμ άρχισε να κατακρίνεται. Εξαιτίας του μεγάλου κόστους του πολέμου, της ολοένα και μικρότερης ανεκτικότητας των Αμερικανών πολιτών στο θέαμα των νεκρών στρατιωτών τους και της γενικότερης εσωτερικής αντιπολεμικής κατακραυγής, τα αμερικανικά στρατεύματα άρχισαν να αποχωρούν από το Βιετνάμ το 1973 και τελικώς το Βόρειο Βιετνάμ άρχισε μια πλήρους κλίμακας επίθεση το 1974, που έληξε στις 30 Απριλίου 1975 με την πτώση της Σαϊγκόν. Οι εικόνες των Αμερικανών να φεύγουν με ελικόπτερα από την ταράτσα της πρεσβείας τους στη Σαϊγκόν ακόμα στοιχειώνουν την αμερικανική συλλογική μνήμη, όπως φάνηκε και από τις παρόμοιες εικόνες που ζήσαμε από την πτώση της Καμπούλ στα χέρια των Ταλιμπάν πριν 2 χρόνια. Λένε πως μερικές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και φαίνεται πως έχουν δίκαιο.

Στις 2 Ιουλίου 1976, το Βόρειο και το Νότιο Βιετνάμ ενώθηκαν και σχημάτισαν τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ. Ο πόλεμος ρήμαξε το ανθρώπινο και υλικό δυναμικό του Βιετνάμ, με το συνολικό αριθμό των νεκρών να κυμαίνεται από 1 έως 4 εκατομμύρια.
Οι συνέπειες του πολέμου όμως δεν εξαφανίστηκαν….
Ένα από τα πιο συγκλονιστικά εκθέματα στο μουσείο μνήμης είναι οι συνέπειες της χρήσης χημικών (διοξίνες) από τους Αμερικάνους. Στόχος αυτής της επιχείρησης ήταν η απογύμνωση των δέντρων στα δάση και τις αγροτικές περιοχές, περιοχές στις οποίες οι αντάρτες έβρισκαν κάλυψη και τροφή. Υπολογίζεται ότι οι ΗΠΑ έριξαν περισσότερα από 40 με 50 εκατομμύρια λίτρα του Agent Orange (Πορτοκαλί Παράγοντας) στο Βιετνάμ και το Λάος.
Εκτιμάται από το Βιετνάμ πως η χημική αυτή ουσία σκότωσε ή ακρωτηρίασε 400.000 ανθρώπους και είναι υπεύθυνη για 500.000 παιδιά γεννημένα με δυσμορφίες. Απώλειες εμφανίστηκαν και στην αμερικανική πλευρά: μέχρι στιγμής 19 ασθένειες που έχουν σχετιστεί επίσημα με την έκθεση στον Πορτοκαλί Παράγοντα και πολλοί βετεράνοι του πολέμου (υπολογίζονται σε 300.000) υποφέρουν. Παράλληλα υπάρχουν ακόμα και σήμερα εκτάσεις που δεν είναι γόνιμες και κατάλληλες για αγροτική καλλιέργεια εξαιτίας της χρήσης των χημικών.

Στο υπέδαφος, και ειδικά σε απομονωμένες ορεινές περιοχές, υπάρχει ένας ακόμη αόρατος κίνδυνος: νάρκες, εκρηκτικά και πυρομαχικά που παραμονεύουν το θάνατο. Όπως μας πληροφόρησαν, μετά την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των ΗΠΑ και του Βιετνάμ το 1994 ξεκίνησε ένα μεγάλο έργο καθαρισμού των πεδινών περιοχών από νάρκες και εκρηκτικά με τη συνδρομή και άλλων χωρών όπως της Δανίας, της Γερμανίας, της Ελβετίας, της Νορβηγίας κτλ. Οι καθαρισμοί ακόμη συνεχίζονται αλλά πολλές ορεινές περιοχές θεωρούνται ακόμη επικίνδυνες.
Η επόμενη μας στάση θα μας έβαζε σε ένα πιο χαλαρό κλίμα, απομακρύνοντας τη βαριά σκιά του πολέμου, σημαίνοντας ταυτόχρονα και την έναρξη της πορείας μας προς το βορρά.

από το προσωπικό μου blog: Ημερολόγια – Φυσαλίδες
2. Το πρελούδιο ενός ταξιδιού – Φυσαλίδες

 

[tryxx]

3. Chúc mừng Năm Mới Việt Nam (Happy New Year Vietnam)

(Από Νίκος)
Το να φτάσεις στο Βιετνάμ μια ημέρα μετά την κορύφωση του Τετ (Tết) είναι σαν να φτάνεις στην Ελλάδα την ημέρα των Χριστουγέννων, της πρωτοχρονιάς και του Πάσχα μαζί….Μην περιμένεις και πολλά…Έτσι τουλάχιστον αναφέρει ο παλιός μου ταξιδιωτικός μου οδηγός που ο Στέλιος αγαπάει να βρίζει και μου λέει όλη την ώρα να τον πετάξω και να μη διαβάζω «αυτές τις μαλακίες που γράφουν οι Αμερικάνοι».

Το Τετ είναι ουσιαστικά η κινεζική πρωτοχρονιά και γιορτάζεται σε πολλές περιοχές της ΝΑ Ασίας και την Κίνα. Είναι ο πιο σημαντικός εορτασμός στην κουλτούρα του Βιετνάμ και κρατάει 5 με 7 ημέρες. Μερικοί βέβαια μπορεί να το τραβάνε και λίγο παραπάνω και γενικά αυτές τις ημέρες θα δεις κάποια πράγματα να υπολειτουργούν, π.χ. μερικοί αρχαιολογικοί χώροι, αλλά γενικά επιβιώνεις…
Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση είναι να βρεις εισιτήριο να ταξιδέψεις καθώς ο πληθυσμός της πόλης αρχικά μετακινείται προς την επαρχία και μετά επιστρέφει πάλι στις πόλεις. Αυτοκίνητα υπάρχουν αλλά δεν είναι για το βαλάντιο του μέσου Βιετναμέζου που συνήθως, έχει ένα μηχανάκι να πηγαίνει στη δουλειά του, οπότε για μακρινές χρησιμοποιούνται κατά κόρον οι συγκοινωνίες.
Γενικά όλοι οι Βιετναμέζοι τις ημέρες αυτές βρίσκονται σε έναν παροξυσμό γλεντιού, φαγητού, κατανάλωσης μπύρας και… καραόκε.





Η πρώτη μας λοιπόν εμπειρία με το που πατήσαμε το πόδι μας στο Βιετνάμ ήταν οι μεγάλες ουρές στο Αλλοδαπών για να σφραγίσουμε το διαβατήριο. Οι βαριεστημένοι υπάλληλοι σίγουρα θα προτιμούσαν την ημέρα αυτή να βρισκόταν σε κάποιο τραπέζι παρά να βαράνε, με βλέμμα βλοσυρό, απρόθυμα σφραγίδες στα διαβατήρια του κάθε ξένου που του κάρφωσε να έρθει την ημέρα αυτή στο Βιετνάμ. Αλλά και η κατάσταση έξω από το αεροδρόμιο δεν ήταν η καλύτερη: επικρατούσε ένα χάος με πολύ κόσμο να συνωστίζεται και να φωνάζει ονόματα συγγενών που κατέφθαναν με σκοπό να γιορτάσουν όλοι μαζί οικογενειακά το Τετ.

Η εύρεση ταξί αποδείχτηκε η επόμενη πρόκληση. Τα ταξί λίγα και αυτά μισθωμένα μέσω εφαρμογής…πάντα όμως θα υπάρχουν «καλοθελητές» που θα θέλουν το αμερικανικό δολάριο και θα προσπαθήσουν να «δαγκώσουν» τον ανυποψίαστο τουρίστα. Με πολλά και σκληρά παζάρια επιβιβαστήκαμε σε ένα ταξί και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο.

Ε λοιπόν, αυτή ήταν η πιο κουφή κούρσα με ταξί που έκανα ποτέ…πέρα του ότι ο οδηγός μιλούσε μόνο κάποια βασικά αγγλικά και επαναλάβανε διαρκώς Happy New Year Vietnam (εμείς του αντευχόμασταν και μετά πάλι από την αρχή) οδηγούσε σαν μανιακός (όπως και όλοι όσοι οδηγούν μηχανάκια στο Βιετνάμ) και έκανε συνέχεια κάποιες σπαστικές κινήσεις ρυθμίζοντας συνέχεια και το κάθισμα το τιμόνι. Ο άνθρωπος ειλικρινά είχε συνεχώς μυϊκούς σπασμούς και λειτουργούσε όπως ένα σπαστικό άτομο….αναρωτηθήκαμε πως έχει πάρει δίπλωμα και μάλιστα οδηγεί και ταξί…
Τέλος καλό όλα καλά και φτάσαμε στο κατάλυμά μας, ένα δίχωρο μοντέρνο διαμέρισμα στον 22ο όροφο ενός ουρανοξύστη με θέα το ποτάμι, τους διπλανούς ουρανοξύστες και ακριβώς δίπλα κάποιες εργατικές/κρατικές ( κατοικίες που είχαν αφεθεί στο έλεος του χρόνου και της υγρασίας.
Δυο κόσμοι, καπιταλισμός και κομμουνισμός, δυο Βιετνάμ…Τα έβλεπα αφ’ υψηλού και δίπλα δίπλα από την ασφάλεια του ουρανοξύστη, να συμβιώνουν και προσπαθούν να κερδίσουν ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις εντυπώσεις, γιατί επί της ουσίας η μάχη είχε ήδη κριθεί…

Ακολούθησε έξοδος στο κέντρο της πόλης για να νιώσουμε και εμείς τους εορτασμούς του Τετ και να κάνουμε και μια πρώτη επαφή με την κουζίνα του Βιετνάμ.



Η έκπληξη μας συνεχίστηκε με το πλήθος του κόσμου που είχε ξεχυθεί στους δρόμους, με τα χωρίς υπερβολή, χιλιάδες μηχανάκια τα οποία ήταν παντού και για τα οποία υπήρχαν τεράστια πάρκινγκ ασφυκτικά γεμάτα, με τα καραόκε που ούρλιαζαν στημένα μέσα και έξω από κάθε σπίτι και τέλος με τα κάθε λογής μαγαζιά που πουλούσαν φαγητό. Με το Στέλιο αστειευόμασταν και λέγαμε πως τα φαγάδικα στη Χο Τσι Μιν είναι αναλογικά περισσότερα και από τα καφέ στη Λάρισα…




Η επιλογή μας ήταν να φάμε μερικά noodles και λίγο ψάρι από ένα μικρό μαγαζί στην αγορά και να δώσουμε τα διαπιστευτήριά μας στα τοπικά μικρόβια έτσι ώστε να ξεπεράσουμε γρήγορα( τυχών γαστρεντερολογικά προβλήματα (η στρατηγική μας ευτυχώς απέδωσε και όλα πήγαν κατ’ ευχήν σε όλο το ταξίδι).





Οι υπόλοιπες ημέρες κύλισαν με βόλτες στο κέντρο της πόλης θαυμάζοντας αποικιοκρατικά κτίρια, μοντέρνους ουρανοξύστες και παραδοσιακές αγορές, γινόμενοι μάρτυρες του εορταστικού κλίματος και δοκιμάζοντας περίεργα φρούτα και φαγητά που δεν τα συναντάς στην Ελλάδα.
Γενικά ο ρυθμός της πόλης ήταν αισθητά πεσμένος την ημέρα αλλά ζωντάνευε περισσότερο τη νύχτα όπου ξεχύνονταν όλοι για να γιορτάσουν, χωρίς όμως αυτό να δημιουργεί πρόβλημα στον επισκέπτη.

Σε κάποια από τις βραδινές μας τσάρκες μας τράβηξε για χορό και μια μπύρα στο χέρι μια πολύ φιλική οικογένεια Βιετναμέζων. Δε δίσταζαν να ανοίγουν και να μας προσφέρουν ωραίες δροσερές τοπικές μπύρες και μια μια στιγμή γίναμε μέρος του πάρτι. Παρά τις ενστάσεις τους, τους αποχαιρετίσαμε και τραβήξαμε προς το κέντρο για να ζήσουμε και τη νυχτερινή ζωή της Σαϊγκόν.















(Από Στέλιος)
Φτάνοντας στη Σαϊγκόν φοβήθηκα το τζετ λάνγκ (το παθαίνεις σε πολύωρες πτήσεις προς ανατολή). Ευτυχώς πέρα από την αναμενόμενη κούραση όλα πήγαν καλά. Η μεγαλούπολη με τις συνήθεις αντιθέσεις -μοντέρνοι ουρανοξύστες και φτωχικές πρόχειρες οικιστικές κατασκευές – ήταν σχεδόν έρημη επειδή ήταν οι μέρες πρωτοχρονιάς. Τα πάντα κλειστά και οι άνθρωποι πίνανε και γλεντούσαν. Έτσι ήταν εύκολο να την εξερευνήσουμε και να περπατήσουμε ατέλειωτα βήματα -καθημερινά τα ρολόγια γράφανε 25-30000 βήματα – πράγμα που παρέμεινε έτσι μέχρι τέλους του ταξιδιού.


Τα ποτάμια με τα σκούτερ που ξεχύνονταν στους δρόμους ήταν σαφώς αραιωμένα που όσο περνούσαν οι μέρες πύκνωναν μιας και οι αργίες τελειώνανε και ο κόσμος επέστρεφε στις δουλειές.
Φυσικά τα σκούτερ είναι από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα στις χώρες αυτές. Αντικατέστησαν τα ποδήλατα και καταλαμβάνουν όλα τα πεζοδρόμια παρκαρισμένα. Δεν μπορείς να περπατήσεις στα πεζοδρόμια παρά στα ρείθρα με φόβο να σε χτυπήσει κάποιος καθρέφτης! Ουρές στους χώρους πάρκιν για μια θέση αλλά το βασικό πάρκιν είναι το πεζοδρόμιο. Αναρωτιέται κανείς τι θα γίνει όταν οι μεγάλες πόλεις γεμίσουν αυτοκίνητα -που είναι θέμα χρόνου- λόγω της φοβερής ετήσιας ανάπτυξής τους… που θα πάνε όλα αυτά τα αμάξια; Φυσικά τα περισσότερα τώρα αμάξια εκεί είναι καινούργια και εντυπωσιακά. Σπάνια βλέπεις μικρά αυτοκίνητα…

Αυτό που όμως με εντυπωσίασε περισσότερο είναι οτι το θορυβώδες αυτό ποτάμι που όλοι κορνάρουν συνεχώς, κυλάει ήρεμα! Οι άνθρωποι δεν οδηγούν καθόλου επιθετικά εδώ, δεν βρίζουν, δεν φωνάζουν! Οι οδηγοί επίσης των λεωφορείων κορνάρουν σε όποιον είναι μπροστά τους για να τον ειδοποιήσουν οτι καταφθάνουν!

Η επόμενη βαθιά εντύπωση είναι το street food! Φαγητό παντού! Σε κάθε γωνιά, σε κάθε δεύτερο μαγαζί, σε κάθε τρύπα! Ατέλειωτα καροτσάκια, τραπεζάκια και καρεκλίτσες πλαστικές, άνθρωποι που μαγειρεύουν συνέχεια σε όλα τα μήκη και πλάτη της πόλης αλλά και όλης της χώρας! Το βράδυ δια μαγείας στήνονται μαγαζάκια και καρεκλίτσες σε κάθε ελεύθερο χώρο πεζοδρομίου! Χαμός!
Η σούπα με τα νουντλς, τα χορταρικά και το κρέας (μοσχάρι – κότα – χοιρινό – seafood) είναι το βασικό φαγητό. Με φθηνό κόστος ο κόσμος τρώει πρωί, μεσημέρι, βράδυ αυτό το φαγητό κυρίως που είναι και πολύ φτηνό. Με 2-3 ευρώ -ακόμα και φτηνότερα- έφαγες μια ικανοποιητική σούπα που θα σε κρατήσει αφού έχει τα νούντλς και λίγο κρέας.


Τα ψαρικά, γαρίδες, αστακοί, όστρακα κλπ δεν είναι φτηνά για τους ντόπιους. Είναι όλα ζωντανά μέσα σε δεξαμενές και διαλέγεις. Πχ αστακό φάγαμε μαι φορά με 20ε. Ψάρια πληρώνεις 15ε το ένα μεγάλο ψάρι και φυσικά εξαρτάται που θα το φας. Μιλάμε για λαϊκά μαγαζιά γιατί υπάρχουν και ακριβά μαγαζιά με ντεκόρ κλπ
Οι Βιετναμέζοι τρώνε πολλά – πολλά όστρακα επίσης. Όλα από καλλιέργειες όπως επίσης και οι γαρίδες καβούρια αστακοί είναι από καλλιέργειες που φυσικά τα ταΐζουν διάφορες ουσίες όπως έβλεπα σε ντοκιμαντέρ.



Υπάρχουν όμορφα αποικιοκρατικά κτίρια, πολλά λουλούδια- οι Βιετναμέζοι λατρεύουν τα κίτρινα μικρά χρυσάνθεμα-, μοντέρνα καφέ (…κανείς δεν ξεφεύγει από τα δυτικά πρότυπα) με πολλές ποικιλίες καφέ και μια εξαιρετική σπεσιαλιτέ, egg coffee με γεύση τιραμισού! Μαγαζιά με χυμούς από εξωτικά φρούτα και ωραία παγωτά από μάνγκο ή καρύδα. Φυσικά παντού πουλάνε καρύδες για τον χυμό τους. Να επανέλθω στον καφέ και να σημειώσω οτι το Βιετνάμ είναι η 2η μετά την Βραζιλία χώρα σε παραγωγή καφέ.


Τις γλυκιές βραδιές σεργιανώντας τις γειτονιές προς το κέντρο βλέπαμε παρέες – παρέες να τραγουδάνε καραόκε -αυτή η χώρα έχει πάθος με το καραόκε όπως και άλλες της ΝΑ Ασίας – να πίνουν άπειρες μπύρες με λίγα μεζεδάκια και να γλεντάνε όμορφα. Επίσης περνώντας από τα σπίτια πολλά έχουν μόνο ένα τζάμι μπροστά και βλέπεις την οικογένεια να τρώει η να βλέπει τηλεόραση στους καναπέδες που είναι τεράστιοι και βαρείς τουλάχιστον στα πιο καλοβαλμένα νοικοκυριά. Εντύπωση μου έκαναν αυτές οι μαζώξεις έξω από τα σπίτια όπως ήταν και στη χώρα μας την δεκαετία του 60-70.

Και βέβαια το πολεμικό μουσείο της πόλης το πιο συναισθηματικά φορτισμένο σημείο της πόλης αλλά και ολόκληρου του ταξιδιού....









Από το προσωπικό μου Blog: 3. Chúc mừng Năm Mới Việt Nam (Happy New Year Vietnam) – Φυσαλίδες

 

[poised]

Φαίνεται ότι περάσατε πολύ ωραία, περιμένω και τα υπόλοιπα. Συχνά εμείς οι ξένοι σε αυτές τις χώρες παρεξηγούμε κάποια πράγματα γιατί τα βλέπουμε από την δική μας οπτική και δεν ξέρουμε την τοπική εμπειρία. Επιτρέψτε μου μερικά σχόλια...

Το Τετ είναι ουσιαστικά η κινεζική πρωτοχρονιά και γιορτάζεται σε πολλές περιοχές της ΝΑ Ασίας και την Κίνα.

Ευτυχώς που δεν το είπατε αυτό σε κάποιον στο Βιετνάμ, εκτός του ότι είναι τεχνικά λάθος, είναι κάτι πολιτικά φορτισμένο, αντίστοιχο του να πεις ότι τα Σκόπια είναι ουσιαστικά στη Μακεδονία ή ότι ο καραγκιόζης είναι ουσιαστικά τουρκικός

Το Τετ είναι η σεληνιακή πρωτοχρονιά, έθιμο που στηρίζεται στις παλαιότερες ανατολικές σινικές παραδόσεις που σωστά γράψατε ότι έχουν επηρεάσει όλη την Α και ΝΑ Ασία. Και μάλιστα φέτος οι Βιετναμέζοι είναι οι μόνοι που γιορτάζουν την χρονιά της γάτας, ενώ για τα υπόλοιπα σεληνιακά έτη στις άλλες χώρες είναι η χρονιά του λαγού.

Σαν δεύτερο σχόλιο, γενικά στην Ελλάδα έχουμε την αντίληψη ότι ασιάτης = κινέζος, κάτι που για τους μη κινέζους (και ειδικά τους Βιετναμέζους) είναι όσο προσβλητικό όσο το να μας πει κάποιος ότι τι Έλληνας, τι Τούρκος, έλα μωρέ, δίπλα είστε, το ίδιο είναι.

Τα ψαρικά, γαρίδες, αστακοί, όστρακα κλπ δεν είναι φτηνά για τους ντόπιους

Τα ψάρια και ψαρικά είναι staple food για πολλούς στο Βιετνάμ, με εξαίρεση τον αστακό που δεν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο, τον έχουν περισσότερο γιατί τον ζητάνε οι ξένοι. Ρίχνεις ένα δίχτυ και βγάζεις "τζάμπα" φαγητό, σε αντίθεση με το κόκκινο κρέας που πρέπει να το ταΐζεις μέχρι να μεγαλώσει.

Οι ντόπιοι θα φάνε σε ακριβά μαγαζιά όταν θέλουν να επιδειχθούν στον κύκλο τους (οικογενειακό ή επαγγελματικό). Επίσης οι τιμές για τους ξένους είναι πολλαπλάσιες αυτών για τους ντόπιους, δύσκολα θα πλήρωνε κάποιος 20 ευρώ (500k+) για ένα μόνο ψάρι, πιθανώς ούτε τα μισά σε καλό μαγαζί. Φαγητό για παρέα με πρώτα, ποτά και τρία κυρίως για ντόπιους βγαίνει 5-10 ευρώ το άτομο. Φυσικά οι τιμές πολλαπλασιάζονται με διαφορετικούς συντελεστές για τουρίστες, ξένους που μιλάνε την γλώσσα, ακόμα και βιετναμέζους από άλλη περιοχή.

οι Βιετναμέζοι λατρεύουν τα κίτρινα μικρά χρυσάνθεμα

Μόνο στο τετ! Η λέξη για το κίτρινο είναι η ίδια και για τον χρυσό (βανγκ), οπότε συμβολίζουν την ευημερία και καλή τύχη για το νέο έτος. Επίσης θα είδατε και πολλές μανταρινιές ή κουμ κουάτ που έχουν και αυτά παρόμοιο συμβολισμό.

Εκτός τετ τα κίτρινα λουλούδια είναι μόνο για προσφορές προς τα πνεύματα των νεκρών και θα τα δεις στους μικρούς βωμούς που έχουν τα περισσότερα μαγαζιά και σπίτια. Αν πας κίτρινο λουλούδι σε κάποιον είναι σαν να του εύχεσαι να πεθάνει και γι αυτό οι περισσότεροι τα απεχθάνονται...

 

[tryxx]

Φαίνεται ότι περάσατε πολύ ωραία, περιμένω και τα υπόλοιπα. Συχνά εμείς οι ξένοι σε αυτές τις χώρες παρεξηγούμε κάποια πράγματα γιατί τα βλέπουμε από την δική μας οπτική και δεν ξέρουμε την τοπική εμπειρία. Επιτρέψτε μου μερικά σχόλια...


Ευτυχώς που δεν το είπατε αυτό σε κάποιον στο Βιετνάμ, εκτός του ότι είναι τεχνικά λάθος, είναι κάτι πολιτικά φορτισμένο, αντίστοιχο του να πεις ότι τα Σκόπια είναι ουσιαστικά στη Μακεδονία ή ότι ο καραγκιόζης είναι ουσιαστικά τουρκικός

Το Τετ είναι η σεληνιακή πρωτοχρονιά, έθιμο που στηρίζεται στις παλαιότερες ανατολικές σινικές παραδόσεις που σωστά γράψατε ότι έχουν επηρεάσει όλη την Α και ΝΑ Ασία. Και μάλιστα φέτος οι Βιετναμέζοι είναι οι μόνοι που γιορτάζουν την χρονιά της γάτας, ενώ για τα υπόλοιπα σεληνιακά έτη στις άλλες χώρες είναι η χρονιά του λαγού.

Σαν δεύτερο σχόλιο, γενικά στην Ελλάδα έχουμε την αντίληψη ότι ασιάτης = κινέζος, κάτι που για τους μη κινέζους (και ειδικά τους Βιετναμέζους) είναι όσο προσβλητικό όσο το να μας πει κάποιος ότι τι Έλληνας, τι Τούρκος, έλα μωρέ, δίπλα είστε, το ίδιο είναι.


Τα ψάρια και ψαρικά είναι staple food για πολλούς στο Βιετνάμ, με εξαίρεση τον αστακό που δεν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο, τον έχουν περισσότερο γιατί τον ζητάνε οι ξένοι. Ρίχνεις ένα δίχτυ και βγάζεις "τζάμπα" φαγητό, σε αντίθεση με το κόκκινο κρέας που πρέπει να το ταΐζεις μέχρι να μεγαλώσει.

Οι ντόπιοι θα φάνε σε ακριβά μαγαζιά όταν θέλουν να επιδειχθούν στον κύκλο τους (οικογενειακό ή επαγγελματικό). Επίσης οι τιμές για τους ξένους είναι πολλαπλάσιες αυτών για τους ντόπιους, δύσκολα θα πλήρωνε κάποιος 20 ευρώ (500k+) για ένα μόνο ψάρι, πιθανώς ούτε τα μισά σε καλό μαγαζί. Φαγητό για παρέα με πρώτα, ποτά και τρία κυρίως για ντόπιους βγαίνει 5-10 ευρώ το άτομο. Φυσικά οι τιμές πολλαπλασιάζονται με διαφορετικούς συντελεστές για τουρίστες, ξένους που μιλάνε την γλώσσα, ακόμα και βιετναμέζους από άλλη περιοχή.


Μόνο στο τετ! Η λέξη για το κίτρινο είναι η ίδια και για τον χρυσό (βανγκ), οπότε συμβολίζουν την ευημερία και καλή τύχη για το νέο έτος. Επίσης θα είδατε και πολλές μανταρινιές ή κουμ κουάτ που έχουν και αυτά παρόμοιο συμβολισμό.

Εκτός τετ τα κίτρινα λουλούδια είναι μόνο για προσφορές προς τα πνεύματα των νεκρών και θα τα δεις στους μικρούς βωμούς που έχουν τα περισσότερα μαγαζιά και σπίτια. Αν πας κίτρινο λουλούδι σε κάποιον είναι σαν να του εύχεσαι να πεθάνει και γι αυτό οι περισσότεροι τα απεχθάνονται...

Ευχαριστούμε φίλε για τις εύστοχες παρατηρήσεις σου! Φυσικά και δεν αρέσει στους Βιετναμέζους και στους υπόλοιπους Ασιάτες η ταμπέλα του κινέζου και δεν έγινε τέτοιος παραλληλισμός στο άρθρο. Πολύ σωστή η διευκρίνηση περί σεληνιακής πρωτοχρονιάς.

Πάντως είναι φανερή η επιρροή των κινέζων στον πολιτισμό τους μιας και πέρασαν πολλές δυναστείες κινέζων στο διάβα του χρόνου.

Επίσης δεν γνώριζα για τα κίτρινα λουλούδια αλλά εντυπωσιαστήκαμε γενικά από τα λουλούδια και την περιποίηση των δημόσιων κήπων.
Τέλος στο φαγητό όντως μας προκάλεσε εντύπωση η προσφορά τόσων αλιευμάτων σε ψηλές τιμές. Παρακάτω στο ταξίδι μας λέγανε εξωφρενικές τιμές για οστρακοειδή η γαρίδες που φυσικά δεν ανταποκρίνονται στις τιμές που δίνουν στους ντόπιους.
Θα περιμένουμε τα σχόλιά σου και στις επόμενες αναρτήσεις

 

[evaT]

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Γνωρίζουμε λίγο πολύ τα πολεμικά αίσχη εκείνης της εποχής στον πλανήτη αλλά μου άρεσε η προσέγγισή σου (σας) σε παραλληλισμό με την απίθανη μουσική αντιπολεμική δημιουργία της εποχής.

Περιμένουμε τη συνέχεια...

 

[Smaragda53]

Τι μου έκανες με το Woodstock! Το 1969 ήμουν 16 χρονών. Είχαμε χούντα τότε. Πως κατάφερε και πέρασε η ταινία είναι απορίας άξιον. Παιζόταν στον Ορφέα, κινηματογράφος στη Σταδίου -δεν υπάρχει πια- μια Δευτέρα (τότε έβαζαν τις καινούργιες ταινίες κάθε Δευτέρα). Πήγα τη Δευτέρα, την Τρίτη και την Τετάρτη..Πρώτη μέρα λοιπόν Δευτέρα, αρκετός κόσμος, καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται κι αρχίζουν να χτυπούν οι καρδιές μας. Φεύγουμε ενθουσιασμένοι. Την Τρίτη ξανά. Πολύς περισσότερος κόσμος, αρχίζουν φωνές, διαμαρτυρίες εναντίον της χούντας, πεταγόμαστε στο διάδρομο και χορεύουμε, χειροκροτήματα. Την Τετάρτη γινόταν πάρτυ ενώ παιζόταν η ταινία και ξαφνικά... όλοι τρέχουμε πίσω στις θέσεις μας. Πλάκωσε η αστυνομία, πέσανε σφαλιάρες, κάποιες συλλήψεις, φύγαμε κακήν κακώς. Την άλλη μέρα ο Ορφέας έκλεισε και μετά έπαιζε άλλα έργα πιο βατά προς το "καθεστώς".

 

[tryxx]

Τι μου έκανες με το Woodstock! Το 1969 ήμουν 16 χρονών. Είχαμε χούντα τότε. Πως κατάφερε και πέρασε η ταινία είναι απορίας άξιον. Παιζόταν στον Ορφέα, κινηματογράφος στη Σταδίου -δεν υπάρχει πια- μια Δευτέρα (τότε έβαζαν τις καινούργιες ταινίες κάθε Δευτέρα). Πήγα τη Δευτέρα, την Τρίτη και την Τετάρτη..Πρώτη μέρα λοιπόν Δευτέρα, αρκετός κόσμος, καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται κι αρχίζουν να χτυπούν οι καρδιές μας. Φεύγουμε ενθουσιασμένοι. Την Τρίτη ξανά. Πολύς περισσότερος κόσμος, αρχίζουν φωνές, διαμαρτυρίες εναντίον της χούντας, πεταγόμαστε στο διάδρομο και χορεύουμε, χειροκροτήματα. Την Τετάρτη γινόταν πάρτυ ενώ παιζόταν η ταινία και ξαφνικά... όλοι τρέχουμε πίσω στις θέσεις μας. Πλάκωσε η αστυνομία, πέσανε σφαλιάρες, κάποιες συλλήψεις, φύγαμε κακήν κακώς. Την άλλη μέρα ο Ορφέας έκλεισε και μετά έπαιζε άλλα έργα πιο βατά προς το "καθεστώς".

Χαίρομαι που το άρθρο ανέσυρε ωραίες μνήμες ...σκληρές εποχές τότε... Τα ζήσαμε λίγο αργότερα...

 

[tryxx]

4. Mũi Né (Mũi βιετναμέζικα: αλάτι) ή αλλιώς χορεύοντας με τα ποντίκια

Το πρώτο πράγμα που ζητούσε ο Σταμάτης όταν κάθονταν για φαγητό και έβαζε στο στόμα του την πρώτη μπουκιά ήταν (εκτός από τις γαρίδες…) το αλάτι… Μετά από μια συνεννόηση που μας πήρε περίπου 10 λεπτά, ενέπλεξε όλο το προσωπικό ενός συμπαθητικού μαγαζιού, τους πελάτες και το σεκουριτά του διπλανού μαγαζιού, καταφέραμε να έχουμε και λίγο αλάτι για τα noodle μας. Αυτό το περιστατικό μπορεί να έγινε σε επόμενο στάδιο του ταξιδιού μας αλλά δε θα κάνει να ξεχάσω ποτέ το όνομα αυτού του μικρού σχετικά χωριού που είναι στη σκιά του κυριλέ και δυτικότροπου Παν Θιέτ (Phan Thiết).

Όλα όμως ξεκίνησαν στη Χο Τσι Μιν ή μάλλον ακόμα πιο πριν….
Ήταν προχωρημένο φθινόπωρο όταν συνάντησα τον καλό μου φίλο Φοίβο στη Θεσσαλονίκη και μου υπέδειξε μερικά μέρη για να επισκεφτώ στο Βιετνάμ. Η μακρόχρονη παραμονή του και η κριτική του ματιά μου φάνηκαν χρήσιμες και πραγματικά συνέβαλαν στην επιτυχία του ταξιδιού. Ανάμεσα σε όλα μου είπε να πάω για δύο ημέρες και στο Mui Ne, ένα γραφικό ψαροχώρι μερικές ώρες απόσταση από τη Χο Τσι Μιν.
Πίσω στη Χο Τσι Μιν βρήκαμε εύκολα το πρακτορείο και κλείσαμε εύκολα τα εισιτήρια μας. Μας είπε μια ώρα πιο πριν να είμαστε εκεί και ότι από τα γραφεία τους θα φύγει το λεωφορείο…Ποιο όμως λεωφορείο;

Οι σταθμοί των υπεραστικών λεωφορείων στο Βιετνάμ είναι σύνηθες φαινόμενο να βρίσκονται στην άκρη της πόλης. Η μετάβαση μέχρι εκεί γίνεται με μικρότερα λεωφορεία ή βανάκια που αναλαμβάνουν με το τίμημα του εισιτηρίου σου να σε μεταφέρουν δωρεάν μέχρι το σταθμό. Έτσι και εμείς βρεθήκαμε ένα πρωί σε ένα βανάκι, στριμωγμένοι, με ανθρώπους και μπαγάζια, να κινούμαστε στους χαοτικούς δρόμους της Χο Τσι Μιν, κοιτάζοντας το ρολόι αγχωμένοι αν θα προλάβουμε το δρομολόγιο μας.

Ο κεντρικός σταθμός δε διαφέρει και πολύ από τον δικό μας σταθμό της Λιοσίων: Χειμαδιό, ατμόσφαιρα αναμειγμένη με καυσαέριο, βαλίτσες και ταξιδιωτική «ανυπομονησίλα». Ερώτηση με την ερώτηση βρίσκεις κάποτε και το σωστό λεωφορείο.
Με το που πας να μπεις…..
-΄Ωπα ρε φίλε….που πας έτσι ; Βγάλε τα παπούτσια σου…
-Τι πράγμα;
=Έλα βγάλ’ τα…..Ωραία….βάλ΄τα τώρα και σε αυτή τη σακούλα και τράβα να κάτσεις. Φεύγουμε σε λίγα λεπτά.

Η εμπειρία του όμως του να ταξιδεύεις με τα βιετναμέζικα λεωφορεία συγκρίνεται μόνο με από την αντίστοιχη της Λατινικής Αμερικής, και το εξηγώ:
Ακόμα και για τα «μικρά» δρομολόγια και 6 και 8 ωρών υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξεις λεωφορείο τύπου VIP και να ταξιδέψεις χαλαρός και ωραίος, ξάπλα, με το μαξιλάρι σου και την κουβερτούλα σου, το κρύο νεράκι σου, την καραμέλα και το μαντιλάκι σου. Η διαφορά στην τιμή είναι ελάχιστη και πραγματικά όλοι επιλέγουν αυτά τα λεωφορεία.

Για μεγαλύτερες αποστάσεις των 12+ ωρών υπάρχουν νυχτερινά δρομολόγια που εκτελούνται από ακόμα πιο πολυτελή οχήματα με επιπλέον παροχές wi-fi, θύρα για φόρτιση του κινητού σου, ατομική τηλεόραση και κάθισμα με μασάζ. Τύφλα να έχει η business class της Emirates.

Με αυτές τις συνθήκες οι αποστάσεις μικραίνουν, οι ανεπαρκείς δρόμοι γίνονται πιο βατοί και το ταξίδι ευχάριστο και ξεκούραστο…Σίγουρα πιο ξεκούραστο από το να πάρεις το ΚΤΕΛ Έβρου και να πας Αθήνα-Αλεξανδρούπολη….και μετά αναρωτιέσαι, μα γιατί δε γίνεται το ίδιο και στην Ελλάδα και φτάνεις στον προορισμό σου διπλωμένος στη μέση και στα όρια της θρόμβωσης;
Η χωρητικότητα των λεωφορείων είναι σχεδόν ίδια αλλά οι συνθήκες μετάβασης είναι ημέρα με νύχτα. Αυτό όμως που σε αιφνιδιάζει ακόμη περισσότερο είναι όταν πας να κατέβεις για στάση:
Δε χρειάζεται κυρίες και κύριοι να φοράτε πάλι τα παπούτσια σας… Το προσωπικό της εταιρίας μας είναι εδώ για εσάς…

Συνήθως ένα ευέλικτος και βραχύσωμος ελεγκτής πετιέται έξω από το λεωφορείο πριν καλά καλά σταματήσει, ξεφορτώνοντας σε δευτερόλεπτα ένα μεγάλο καλάθι με παντόφλες. Εσύ το μόνο που έχεις είναι να διαλέξεις ένα ζευγάρι, να το φορέσεις και να πας να φας τη σούπα σου, να κάνεις το τσιγάρο σου ή οτιδήποτε άλλο. Στην επιστροφή τις αφήνεις πάλι στο καλάθι και μπαίνεις ξυπόλυτος (για τους πιο τολμηρούς) ή φορώντας μόνο τις κάλτσες….και όλα καλά!
Με αυτά και με εκείνα το λεωφορείο μας αφού κύκλωσε όλη τη Χο Τσι Μιν από τα δυτικά, από το βορά και τα ανατολικά, βρέθηκε να διαχύσει το αγροτικό τοπίο του Νοτίου Βιετνάμ για να φτάσει μετά από μερικές ώρες στο τουριστικά ανεπτυγμένο Παν Θιέτ. Από εκεί, πάλι με βανάκι της εταιρίας, πήγαμε μέχρι την πόρτα του ξενοδοχείου μας κάνοντας μια ωραία βόλτα μέχρι την άκρη του Mui Ne.











Γρήγορη ανασυγκρότηση και έξοδος στο κεντρικό δρόμο και την ψαραγορά της Mui Ne για βόλτα και φαγητό. Σπασμένα ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια, πολύ κίνηση, παντού μηχανάκια και καταλήγουμε να φάμε μια σούπα και σαλιγκάρια σε ένα μαγαζάκι στο δρόμο, καθισμένοι σε πλαστικά σκαμπό και τραπεζάκια, περνώντας ξυστά από τα πόδια μας προκλητικοί αρουραίοι. Η κατάσταση έχει ξεφύγει, για γέλια και για κλάματα. Ακολούθησε όμως και ένα ποτό σε τοπικό κλαμπάκι για να ισιώσω από το σοκ…

Την επόμενη ημέρα παρεισφρήσαμε μαζί με ένα άλλο γκρουπ στην παραλία ενός κυριλέ ξενοδοχείου και με το Σταμάτη αποπειραθήκαμε να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο στη θάλασσα της Κίνας. Τελικά καταφέραμε να παίξουμε λίγο με τα μεγάλα κύματα και μετά να κάνουμε μια ωραία βόλτα στην παραλία, για να φτάσουμε στους αμμολόφους (μοιάζουν με τους δικούς μας αμμολόφους της Λήμνου). Ακολούθησε ένας ωραίος κρύος χυμός από τοπικά φρούτα και το βράδυ έξοδος για ψαροφαγία, μετά τις υποδείξεις και του Σταμάτη.

Κοντά στο χωριό και οι αμμοθίνες (dunes), που όλοι επισκέπτονται αξίζουν μια βόλτα!
Η παραλία του Mui Ne βρίθει από ιχθυοτροφεία και οστρακοκαλλιέργιες. Άπειρα πλεούμενα από μπαμπού σε σχήμα λεκάνης είναι διάσπαρτα στη θάλασσα και χρησιμοποιούνται σαν βάρκες για ψάρεμα. Αστακός, λίγα καβούρια, ρύζι και ψάρι αποτέλεσαν το βασιλικό μας δείπνο, και όλα αυτά μόνο με 20 ευρώ το άτομο μαζί και με τις μπυρίτσες μας. Το προσωπικά μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα αλλά είναι σίγουρα κάτι που καλό είναι να το δεις και να το ζήσεις αν ποτέ πας στο Βιετνάμ. Την επόμενη ημέρα θα παίρναμε τα βουνά, τα βουνά που τόσο αγαπάμε με το Στέλιο.

Από το προσωπικό μου Blog: 4. Mũi Né (Mũi βιετναμέζικα: αλάτι) ή αλλιώς χορεύοντας με τα ποντίκια – Φυσαλίδες

 

[tryxx]

5. Da Lat (Đà Lạt) – η Ζυρίχη του Βιετνάμ
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ NIK · ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023 · ΕΝΗΜΕΡΩΘΗΚΕ 8 ΜΑΪΟΥ 2023


(Από Νίκος)
Η ημέρα δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς: θέλεις τα κακά αγγλικά που μιλάνε στο Βιετνάμ, θέλεις η κακή συνεννόηση και η κούραση βρεθήκαμε να περιμένουμε το βανάκι για τη μεταφορά μας στην αυλή του ξενοδοχείου και βλακωδώς αντί να περιμένουμε τους γενικά συνεπείς Βιετναμέζους, βιαστήκαμε να πάρουμε ταξί για να μας πάει στο σταθμό του λεωφορείου για το Da Lat. Ο ταξιτζής μας άφησε σε ένα εγκαταλελειμμένο ταξιδιωτικό πρακτορείο και μας είπε ότι το λεωφορείο θα έρθει σε λίγο. Εμάς πάλι το μέρος δε μας γέμιζε το μάτι. Ευτυχώς με τη βοήθεια ενός Βιετναμέζου, του google translate και ενός άλλου ταξιτζή πήραμε ξανά ταξί για το κέντρο του Παν Θιέτ και αυτή τη φορά το σωστό σταθμό των λεωφορείων.

Φυσικά με αυτά και εκείνα η ώρα είχε περάσει, η βουρλισμένη κοπέλα του πρακτορείου δεν είχε το χρόνο ούτε την όρεξη να ασχοληθεί με 3 τύπους που έχασαν βλακωδώς το λεωφορείο τους και συνοπτικά μας είπε ότι οι επόμενες 3 θέσεις είναι με το μεθεπόμενο το απόγευμα. Κάπου εκεί που είχαμε χωνέψει ότι θα χάσουμε άσκοπα μια ημέρα και ετοιμαζόμασταν για βόλτα και πρωινό στο Παν Θιέτ, πετιέται πανικόβλητη η κοπέλα και μας λέει ελάτε γρήγορα, έχω 3 θέσεις σε αυτό που φεύγει τώρα! Συμπέρασμα δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε ποιο ήταν και που είχε γίνει το λάθος, το όμως αποτέλεσμα ήταν ότι ταξιδεύαμε προς τον προορισμό μας με μόνο μισή ώρα καθυστέρηση.
Ο δρόμος για το Da Lat ορεινός και στενός, ανηφόριζε διαρκώς εισχωρώντας στη ζούγκλα. Μετά από μία απαραίτητη στάση σε μια γραφική τοποθεσία στην άκρη μιας λίμνης, φτάσαμε επιτέλους στο Da Lat, μια ορεινή πόλη στα 1.500 μέτρα υψόμετρο που αποτελεί και δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Όμως δεν είναι μόνο αυτό: λίγο έξω από την πόλη και ανάμεσα σε δάση με πεύκα, πλήθος θερμοκηπίων μαρτυράει πως το Da Lat εφοδιάζει με αγροτικά προϊόντα και λουλούδια όλο το Βιετνάμ. Η περιοχή γύρω από το Νταλάτ συγκεντρώνει τις περισσότερες φυτείες του περίφημου Βιετναμέζικου καφέ. Το Βιετνάμ είναι η δεύτερη χώρα σε παραγωγή καφέ στον κόσμο, αμέσως μετά τη Βραζιλία!

Όπως διαπιστώσαμε οι εορτασμοί του Τετ ακόμη καλά κρατούσαν και στο Da Lat νιώσαμε σαν να είμαστε στην Αράχωβα του Βιετνάμ: εκατοντάδες ξενοδοχεία (που ήταν όλα γεμάτα), πλήθος κόσμου να κάνει βαρκάδα στα νερά της γραφικής λίμνης και το βράδυ μια λαοθάλασσα στις κεντρικές αγορές για φαγητό και ψώνια.
Παρά το κρύο και το ελαφρύ κρύωμα που κληρονομήσαμε, οι δυο ημέρες διαμονής μας πέρασαν ευχάριστα κάνοντας μεγάλες βόλτες στην πόλη και δοκιμάζοντας νέα πιάτα βιετναμέζικου street food, όπως τις πιτούλες – κρέπες με αυγό, λαχανικά και λίγο κρέας που έκανε μια συμπαθητική κυρία στην άκρη του δρόμου και που στις σερβίριζε τυλιγμένες μέσα σε φυλλάδιο προσφορών από το σούπερ μάρκετ.
Ο επόμενος σταθμός θα ήταν πάλι παραθαλάσσια και συγκεκριμένα η πόλη της Να Τρανγκ (Nha Trang).






Από το προσωπικό μου Blog: 5. Da Lat (Đà Lạt) – η Ζυρίχη του Βιετνάμ – Φυσαλίδες

 

[tatooine]

Η καλύτερη ιστορία για την περιοχή.
Αναμένοντας.

 

[tryxx]

6. Nha Trang

(από Νίκος -Στέλιος)
Φαίνεται πως το μάθημα από το Mui Ne είναι δεν μας έγινε και πάθημα… Την προηγουμένη μας είχαν πει ξεκάθαρα να είμαστε στο σταθμό των λεωφορείων μια ώρα πριν την αναχώρηση…εμείς σκεφτήκαμε ότι θα ήτανε χαμένος χρόνος να περιμένουμε μία ώρα στο σταθμό να φύγει το λεωφορείο και αποφασίσαμε να πάμε μόνο μισή ώρα νωρίτερα…. Φυσικά για άλλη μια φορά ο κεντρικός σταθμός των λεωφορείων ήταν λίγο έξω από την πόλη και χρειάζονταν 20 λεπτά οδήγησης μέχρι εκεί…Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουμε καθυστερημένοι, ευτυχώς όμως αυτή τη φορά το λεωφορείο μας περίμενε και μόλις επιβιβαστήκαμε φύγαμε αμέσως.

Ο δρόμος για την Nha Trang διέσχιζε μια πυκνή και υγρή ζούγκλα με πολύ ομίχλη, οδηγώντας μας προς τη θάλασσα. Ο Σταμάτης έλεγε χαριτολογώντας ότι όπου να’ ναι θα χιονίσει….Μετά από μια στάση σε ένα πολύ συμπαθητικό μαγαζί για φαγητό φτάσαμε απόγευμα στο σταθμό των λεωφορείων έξω από την πόλη. Με τον Στέλιο, μιας και είμασταν ήδη στο σταθμό, σκεφτήκαμε να βγάζαμε και το εισιτήριο για τον επόμενο μας προορισμό. Η χαοτική όμως κατάσταση που επικρατούσε στα εκδοτήρια των εισιτηρίων και τα κακά αγγλικά των υπαλλήλων είχαν ως συνέπεια να χάσουμε την ανταπόκριση με το βανάκι προς το κέντρο της πόλης και να πάρουμε ταξί.

Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο όταν αργότερα διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν δυο ξενοδοχεία με το ίδιο όνομα στην πόλη… και φυσικά εμείς πήγαμε στο λάθος. Μπήκαμε στη ρεσεψιόν, φάγαμε τις καραμέλες και αφήσαμε τους ταλαίπωρους Βιετναμέζους να ψάχνουν την κράτησή μας στο booking…. Όταν τελικά αποδείχθηκε ότι κάναμε λάθος, τα μαζέψαμε με ντροπή και ο ταξιτζής μας, που περίμενε απέξω σαν να είχε προαίσθηση, προσφέρθηκε να μας πάει με μια μικρή έξτρα χρέωση στο σωστό ξενοδοχείο…Το ταξί όμως είχε ένα μηχανολογικό πρόβλημα και φάγαμε άλλα 40 λεπτά περιμένοντας να διορθωθεί!
Οι ευγενέστατοι μηχανικοί και ο ταξιτζής μας ρώτησαν αν θέλουν να μας κεράσουν κάτι σε φαγητό ή νερό. Οι κινήσεις αυτές πάντα μας έκαναν εντύπωση και μας κέρδιζαν με την απλότητά τους και την έμφυτή τους ευγένεια.

Το ξενοδοχείο μας αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν στο κέντρο της πόλης, σε στρατηγικό πολύ κοντά στην παραλία και τις τοπικές αγορές. Ακριβώς απέναντι υπήρχε ένα οικογενειακό μαγαζάκι που έκανε ίσως τα νοστιμότερα noodles που φάγαμε στο ταξίδι ενώ δυο πόρτες πιο κάτω εντόπισα ένα τοπικό μπαράκι…Από όσο μπόρεσα να καταλάβω, υπήρχε κάποιο live και είπαμε να κάνουμε πρώτα μια βόλτα να περάσει η ώρα και μετά να πάμε να κάτσουμε για ένα ποτό.

Τελικά το live δεν αποδείχθηκε ακριβώς τέτοιο, αλλά….καραόκε…Έδινες το όνομά σου και το τραγούδι που ήθελες να πεις, έπαιρνες σειρά στο μεγάλο κόκκινο καναπέ απέναντι από την ορχήστρα και όταν ερχόταν η σειρά σου ερμήνευες το κομμάτι σου! Μα και φυσικά μας έγινε πρόταση να τραγουδήσουμε, αλλά όπως καταλαβαίνετε υπήρχαν και μικρές γλωσσικές δυσκολίες…Προσπάθησα να πείσω τον Σταμάτη να ερμηνεύσει το αγαπημένο του κομμάτι το «My way» του Frank Sinatra και να εκπροσωπήσει επάξια την Ελλάδα, αλλά δεν τα κατάφερα.
Με την ολοκλήρωση του τραγουδιού, οι θαμώνες έπαιρναν και από ένα τριαντάφυλλο και στο πρόσφεραν ως επιβράβευση της προσπάθειας σου! Στην κίνηση αυτή βρήκα μια έμφυτη ευγένεια που δυστυχώς ίσως να έχει εξαφανιστεί από την ελληνική κοινωνία.












Δυστυχώς τη μια μέρα ο Στέλιος αρρώστησε, φαίνεται ο παγωμένος αέρας του Νταλάτ και το ελαφρύ ντύσιμο τον κατέβαλλαν αλλά ήταν μόνο ευτυχώς μια μέρα. Οι σούπες βοήθησαν και συνήλθε γρήγορα. Σημειωτέον δεν είχαμε διάρροιες όλο το διάστημα εκτός από μια μέρα στην αρχή πολύ ελαφρά. Φαίνεται ο οργανισμός πήρε γρήγορα τα νέα βακτήρια και τα …ενσωμάτωσε! Φυσικά τρώγαμε τα πάντα και κυρίως από τον δρόμο…

Στις τρεις ημέρες που μείναμε Nha Trang ξεκουραστήκαμε αρκετά και αναρρώσαμε από το κρύωμα του Da Lat ενώ επιδοθήκαμε σε ατελείωτες βόλτες στο κέντρο και στην εξαιρετική παραλία της πόλης με την πανέμορφη αμμουδιά, τα πολυάριθμα ξενοδοχεία και τους ουρανοξύστες. Γρήγορα διαπιστώσαμε ότι η πόλη αποτελεί αγαπημένο τουριστικό προορισμό για τους Ρώσους καθώς πολλές πινακίδες ήταν γραμμένες στα ρωσικά ενώ πολύ συχνά έπεφτες πάνω σε γκρουπ Ρώσων.
Δίκαια αναρωτηθήκαμε πόσο πιο όμορφο θα ήταν το φυσικό τοπίο πριν μερικά χρόνια, πριν χτιστούν όλα αυτά τα πολυώροφα κτίρια, και πόσο ακόμα θα αλλάξει αν ολοκληρωθούν όλες αυτές οι ημιτελείς κατασκευές…αλλά τελικά αποφασίσαμε ότι αν κάποιος θέλει να μείνει μόνιμα στο Βιετνάμ, η πόλη αυτή συνδυάζει τόσο φυσική ομορφιά όσο και κάποιες δυτικές ανέσεις και ευκολίες.
Επίσης ο τόπος ήταν γεμάτος μαγαζιά για μασάζ. Πολύς, μα πολύς ντόπιος κόσμος και τουρίστες πάει στα μαγαζιά αυτά κυρίως για μασάζ στα πόδια. Πολυθρόνες στη σειρά γεμάτες μασέρ και πελάτες!

Προσέχοντας καλύτερα τελικά όλες οι πόλεις του Βιετνάμ είναι γεμάτες μασατζίδικα. Όχι δεν υπάρχει η πορνεία εδώ της Ταϊλάνδης. Σε πλησιάζουν τύποι να σε ρωτήσουν αν θες τέτοιες υπηρεσίες και λίγες κοπέλες στις μεγάλες πόλεις στα τουριστικά μπαρ θα προσπαθήσουν να σε σαγηνεύσουν αλλά το φαινόμενο δεν έχει διαστάσεις.

Η διαδρομή μας συνεχίστηκε με ένα υπέρ άνετο βραδινό λεωφορείο προς τη Χόι Αν (Hội An), αδιαμφισβήτητα την πιο όμορφη πόλη που επισκεφτήκαμε στο Βιετνάμ.

Από το προσωπικό μου Blog: 6. Nha Trang – Φυσαλίδες