Βιετνάμ Βιετνάμ 2023 - Αποκάλυψη τώρα!

[poised]

Mũi βιετναμέζικα: αλάτι

Βρε παιδιά, ένα λεξικό

Mũi (μουι) είναι η μύτη, το αλάτι είναι muối (μουόι όπου το "ο" ανεβαίνει σε τόνο). Αν λέγατε το πρώτο, αμφιβάλλω ότι θα πετυχαίνατε τον κυματιστό τόνο εκφοράς για να ακουστεί μύτη, το πιο πιθανό είναι ότι τους λέγατε mùi, δηλαδή "βρωμάει". Αν το προσπαθούσατε σαν μουόι, ομόηχα με το αλάτι αλλά με διαφορετικούς τόνους και μικρή διαφορά στην προφορά για τα δικά μας αυτιά είναι επίσης η λέξη για το κουνούπι και η λέξη για τον αριθμό δέκα. Έχω ζητήσει και εγώ "δέκα" αντί για "αλάτι". Φάση "ρηχά είναι μπείτε, μα γιατί δε με καταλαβαίνουν".

Από την μέχρι τώρα πορεία σας νομίζω ότι κάναμε ακριβώς την ίδια διαδρομή με την πρώτη φορά που πήγα και εγώ βιετνάμ!

 

[tryxx]

Βρε παιδιά, ένα λεξικό

Mũi (μουι) είναι η μύτη, το αλάτι είναι muối (μουόι όπου το "ο" ανεβαίνει σε τόνο). Αν λέγατε το πρώτο, αμφιβάλλω ότι θα πετυχαίνατε τον κυματιστό τόνο εκφοράς για να ακουστεί μύτη, το πιο πιθανό είναι ότι τους λέγατε mùi, δηλαδή "βρωμάει". Αν το προσπαθούσατε σαν μουόι, ομόηχα με το αλάτι αλλά με διαφορετικούς τόνους και μικρή διαφορά στην προφορά για τα δικά μας αυτιά είναι επίσης η λέξη για το κουνούπι και η λέξη για τον αριθμό δέκα. Έχω ζητήσει και εγώ "δέκα" αντί για "αλάτι". Φάση "ρηχά είναι μπείτε, μα γιατί δε με καταλαβαίνουν".

Από την μέχρι τώρα πορεία σας νομίζω ότι κάναμε ακριβώς την ίδια διαδρομή με την πρώτη φορά που πήγα και εγώ βιετνάμ!

ΧαΑΑ ωραίο! Δεν το διορθώνω για να μην χάσει το σχόλιο την αίγλη του! Όμως εμείς δεν είχαμε ιδέα πως λέγεται το αλάτι!! Δεν είχαμε κ ίντερνετ εκεί να α βάλουμε το translator! Ο φίλος πήγε στην κουζίνα από το μικρό συμπαθητικό μαγαζάκι με τις σούπες και βρήκε τελικά αλάτι...τους έδειξε τι θέλουμε και μετά αυτοί όλοι φωνάζαν ααααα ,mui mui....Φοβερή φάση. Φυσικά δεν πιάσαμε τις λεπτές τονικές αποχρώσεις ... Οπότε το mui πήγαινε σύννεφο από κει κ πέρα!

 

[tryxx]

7. Η παραμυθένια Χόι Αν (Hội An)

(Από Νίκος)
Ωραίο το λεωφορείο, αλλά ο δρόμος ήταν άθλιος και ο οδηγός το πήγαινε με χίλια όλο το βράδυ. Φτάσαμε περίπου μια ώρα νωρίτερα στο σημείο που θα μας άφηνε, μια διασταύρωση στη μέση του πουθενά στις 06:00 το πρωί, μέσα στην πρωινή υγρασία, έξι χιλιόμετρα από το κέντρο και οι οδηγοί ταξί ήταν από νωρίς εκεί, με μάτι άγριο, έτοιμοι να δαγκώσουν τους ανυποψίαστους τουρίστες.

Ο Στέλιος είχε σχεδόν πείσει έναν καλοσυνάτο οδηγό να μας πάει με μια δίκαιη τιμή, πετάχτηκε ένας άλλος χοντρός συνάδελφός του και μας χάλασε τη συμφωνία. Τελικά επιβιβαστήκαμε και φτάσαμε νωρίς νωρίς στο ξενοδοχείο. Η καημένη υπάλληλος κοιμόταν σε ένα δωμάτιο πίσω από τη ρεσεψιόν και μόλις άκουσε ομιλίες πετάχτηκε έξω (ουσιαστικά τη βγάλαμε από το κρεβάτι). Αφού μας κατατόπισε, μας είπε ότι το δωμάτιο δεν θα ήταν έτοιμο πριν τις 11 και μας είπε ότι μπορούμε να ξεκουραστούμε στο σαλόνι και αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τα ποδήλατα που παρείχε δωρεάν το ξενοδοχείο. Δεν υπήρξαν δεύτερες σκέψεις. Καβαλήσαμε τα 3 παλιά ποδήλατα και ξεχυθήκαμε στους έρημους δρόμους της της γραφικής αυτής πόλης που αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1999.

Η πρωινή βόλτα ήταν φανταστική! Η πόλη δεν είχε ακόμα ακόμα ξυπνήσει, οι δρόμοι ήταν έρημοι και μπορούσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες και να σταματάμε όπου και όποτε θέλουμε. Είχα καιρό να κάνω ποδήλατο και η χαρά της εξερεύνησης ενός νέου και τόσο όμορφου τόπου με είχε εξιτάρει. Αφού κάναμε μια πρώτη εξερεύνηση της περιοχής ακολουθώντας κανάλια και δρομάκια, πήγαμε στην ιαπωνική γέφυρα του 16ου-17ου αιώνα με το βουδιστικό ναό και καταλήξαμε στην κεντρική αγορά για προμήθειες. Κάτσαμε για πρωινό σε ένα συμπαθητικό μαγαζί ακριβώς απέναντι από το κεντρικό κτίριο της αγοράς και είδαμε σιγά σιγά την πόλη να ξυπνάει και τους δρόμους να παίρνουν ζωή. Ήταν το ομορφότερο ξεκίνημα ημέρας στην ομορφότερη πόλη του Βιετνάμ. Για να ζήσω κάτι τέτοιες εμπειρίες δεν μπορώ να σταματήσω να ταξιδεύω, τόσο απλά!

Η εξερεύνηση της Χόι Αν, συνεχίστηκε για άλλες 2 μέρες με πολύ περπάτημα, βόλτα με βάρκα στο ποτάμι και νυχτερινούς περιπάτους υπό το φως των παραδοσιακών φαναριών της Χόι Αν. Το βράδυ η παλιά πόλη μεταμορφώνονταν και γινόταν ακόμα πιο όμορφη υπό το φως των πολύχρωμων φαναριών και τις δεκάδες βάρκες που κυλούσαν ήρεμα στα κανάλια. Ήταν ένα θέαμα απερίγραπτο!
Η Χόι Αν είναι όμως και μια ιδανική βάση για την εξερεύνηση των ναών του My Son (Mỹ Sơn) καθώς απέχει μόνο μία ώρα οδικώς….και ο καταλληλότερος τρόπος για να ξεπεράσεις τη φοβία σου με το κυκλοφοριακό κομφούζιο του Βιετνάμ και να πας μέχρι εκεί είναι να νοικιάσεις ένα μηχανάκι.
Έτσι κάναμε και εμείς…Ένα πρωινό, μετά από ανύπαρκτες διαδικασίες (δε σου ζητάν αν έχεις καν δίπλωμα) βρεθήκαμε καβάλα σε τρία μανιτζέβελα σκουτεράκια.

Με την βοήθεια του gps γρήγορα βρεθήκαμε έξω από την πόλη με κατεύθυνση προς τα δυτικά. Μετά και την απαραίτητη στάση για μια νόστιμη σούπα, πήραμε δυνάμεις και φτάσαμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου.
Ο κόσμος ήταν λιγοστός και η όλη οργάνωση του χώρου φανταστική. Ένα αμαξάκι του γκολφ, σε παραλαμβάνει από την είσοδο και σε οδηγεί μετά από μερικά χιλιόμετρα στο άνοιγμα μιας μικρής κοιλάδας. Από εκεί, σε περίπου 1,5 με δύο ώρες, μέσα από ένα δίκτυο βατών μονοπατιών και διαδρόμων, μπορείς να δεις τα 9 συμπλέγματα ναών που χτίστηκαν την περίοδο από τον 4ο έως και τον 14ο αιώνα από την δυναστεία των Champa. Στη συνέχεια μπορείς να ξεκουραστείς σε ένα μαγαζάκι και να παρακολουθήσεις ένα συμπαθητικό σόου με παραδοσιακά τραγούδια και χορό. Η περιήγηση κλείνει με επιστροφή με το αμαξάκι στην είσοδο και την επίσκεψη σε δύο αίθουσες μουσείου.

Δυστυχώς οι ναοί έχουν υποστεί και αυτοί τις συνέπειες του τελευταίου πολέμου καθώς αποτέλεσαν στρατιωτική βάση των δυνάμεων του Βορείου Βιετνάμ και άρα και στόχος βομβαρδισμών από τις ΗΠΑ. Κάποιες προσπάθειες αποκατάστασης και ανασκαφών έχουν γίνει και συνεχίζονται με την συνδρομή της Ινδίας, της Ιταλίας και άλλων κρατών.

Η ωραία μας βόλτα με τα σκουτεράκια συνεχίστηκε καθώς επιλέξαμε να γυρίσουμε πίσω προς στη Χόι Αν από διαφορετική διαδρομή διασχίζοντας αμέτρητους γραφικούς ορυζώνες, φτάνονταν ανατολικά της Χόι Αν, στη θάλασσα. Ο οικοδομικός οργασμός σε αυτήν την περιοχή είναι απερίγραπτος καθώς δεκάδες αν όχι και εκατοντάδες εργοτάξια μαρτυρούν τη μελλοντική λειτουργία μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων. Στο παραλιακό μέτωπο υπάρχουν ωραία beach bar και εστιατόρια και μετά από μια κοπιαστική ημέρα οδήγησης, απολαύσαμε τη θεά της θάλασσας πίνοντας μια μπύρα.

Η τελευταία μας νύχτα στη Χόι Αν έκλεισε με μια βόλτα στην παλιά πόλη και με την επιθυμία να φάμε μια καλή μπριζόλα. Την προηγούμενη ημέρα είχαμε εντοπίσει ένα πολλά υποσχόμενο μαγαζί πάνω στο ποτάμι και μακριά από το τουριστικό κέντρο. Τελικά ο θησαυρός αποδείχθηκε άνθρακας, απογοητευτήκαμε και συμβιβαστήκαμε με μερικά κομματάκια χοιρινού. Ο Σταμάτης όμως ακόμα πεινούσε! Είχε λοιπόν την έμπνευση να πάρει από ένα πλανόδιο πωλητή ένα πλοκάμι χταπόδι….Αποδέχθηκε να είναι πιο σκληρό και από τη σόλα των παπουτσιών μας! Το κέρδος ήταν ότι η πλάκα, το κράξιμο και το δούλεμα πήγε σύννεφο, κλείνοντας έτσι με μια εύθυμη νότα τη παραμονή μας στην πανέμορφη Χόι Αν. Επόμενη στάση θα ήταν η Da Nang.





















(Από Στέλιος)
Ναι! η πλάκα με την μπριζόλα ήταν από τις καλύτερες στο ταξίδι. Πεινασμένοι επιχειρήσαμε μια “ελληνική κραιπάλη” στο μαγαζάκι στο ποτάμι που έψηνε τεράστιες μπριτζόλες. Παραγγείλαμε με τη βοήθεια του translator -πολύ χρήσιμη εφαρμογή- μιας και δεν μιλούσαν τα παιδιά αγγλικά. Τα πιάτα έφτασαν και προς μεγάλη απογοήτευση 4-5 κομματάκια λεπτοκομμένο χοιρινό ήρθε με λίγη σαλάτα… Φυσικά οι άνθρωποι εκεί δεν σερβίρουν γιγάντιες σπαλομπριζόλες ούτε τόμαχοκ φιλέτα!!! Ψήνουν και μοιράζουν μεταλαβιά! Εξάλλου είναι οι λιγότερο παχύσαρκοι άνθρωποι του πλανήτη!

Το Χόι Αν μοιάζει με ντεκόρ στις ταινίες του Ζανγκ Γιμού του σκηνοθέτη που άλλαξε το κινέζικο σινεμά! Αγναντεύοντας το βράδυ τα ατέλειωτα φαναράκια που λάμπουν σαν πυγολαμπίδες στο ποτάμι, το θέαμα σε συνεπαίρνει. Συνειρμοί από τα Raise the Red Lantern (Σήκωσε το κόκκινο φανάρι) διαδέχονται άλλους από τις ονειρικές ταινίες του Γιμού, κι ας μην έχουν καμμιά σχέση. Βέβαια οι κινέζικες δυναστείες ήταν στο Βιετνάμ για εκατοντάδες χρόνια…

Η λαϊκή αγορά με την πληθώρα λαχανικών και ψαριών, οι παλιοί ξύλινοι ναοί, οι γέφυρες, οι βάρκες, τα χρώματα των τοίχων, τα μαγαζάκια, η παλιά ξύλινη βιβλιοθήκη αφοπλίζουν την αισθητική του σήμερα που δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί στη μαστοριά του χτες, στην τέχνη και το μεράκι του φτωχού τεχνίτη των παλιών χρόνων. Νοσταλγία; Οχι βέβαια όταν σκεφτείς ότι όποιο επισκέπτεται το Βιετνάμ έρχεται και δω γιατί εδώ είναι η ομορφιά έστω και με τόσο κόσμο πλέον.

 

[tryxx]

8. Ντα Νανγκ (Da Nang)

(Από Νίκος)
Ως ανυπόμονοι ταξιδιώτες βρεθήκαμε στη ρεσεψιόν αρκετά νωρίτερα από το προγραμματισμένο μας ραντεβού με το ταξί….το οποίον δεν ήταν ακριβώς ταξί αλλά το ιδιωτικό αμάξι του γκόμενου της κοπέλας στη ρεσεψιόν, ο οποίος πετάχτηκε από το δωμάτιο, αγουροξυπνημένος, κουμπώνοντας το παντελόνι του, μόλις του πάτησε τη φωνή να σηκωθεί από το κρεβάτι γιατί οι ξένοι ήταν έτοιμοι να φύγουν!

Μια ώρα μετά διασχίζαμε τα προάστια της Da Nang, της τέταρτης μεγαλύτερης πόλης του Βιετνάμ και ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας. Γρήγορα τακτοποιηθήκαμε σε ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο στις όχθες του ποταμού Χαν, κυκλωμένοι από την υγρασία της βροχής και του ποταμού. Το σκηνικό μου θύμισε το Άμστερνταμ και τα κανάλια του.
Χωρίς να πτοηθούμε, ξεκινήσαμε γρήγορα τη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης και το βράδυ, για καλή μας τύχη, ανακαλύψαμε, πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, μια νυχτερινή υπαίθρια αγορά με μπόλικο φαγητό και πλαστικά μπιχλιμπίδια. Φυσικά και το μενού θα είχε και μερικές γαρίδες κατόπιν παρότρυνσης του Σταμάτη.

Ίσως το εντυπωσιακό σε αυτήν την πόλη είναι οι γέφυρές της: «Καταδικασμένη» να αναπτυχθεί στις όχθες του Χαν, να βρέχεται από βορά και ανατολή από τη θάλασσα, οι γέφυρες είναι ίσως οι πρωταγωνιστές της πόλης, με πρώτη και καλύτερη την Dragon bridge, μια νέα σχετικά γέφυρα που οι εφευρετικοί Βιετναμέζοι την έχουν ντύσει με μεταλλικές κατασκευές δίνοντάς της ένα κάλυμμα δράκου. Το βράδυ είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή καθώς φωτίζεται εναλλασσόμενα με διάφορα χρώματα. Από δίπλα και μερικοί εντυπωσιακοί φωτισμένοι ουρανοξύστες, δίνοντας σου την εντύπωση ότι είσαι στο Manhatan και όχι μια επαρχιακή πόλη της ΝΑ Ασίας.

Την επόμενη ημέρα αποφασίσαμε να νοικιάσουμε πάλι μηχανάκια και να ξεχυθούμε προς βορά για να ανακαλύψουμε λίγο την ενδοχώρα. Γρήγορα και εύκολα βρεθήκαμε να οδηγούμε παράλληλα με τη αχανή παραλία στη βόρεια πλευρά της πόλης για να ανεβούμε στη συνέχεια το καταπράσινο και φιδογυριστό δρόμο του περάσματος Hải Vân, ενός στρατηγικού σημείου που χρησιμοποιήθηκε ανά τους αιώνες για την είσοδο των εισβολέων στο κεντρικό και νότιο Βιετνάμ.

Η κίνηση ήταν ελάχιστη, ο δρόμος απολαυστικός σε κάθε του στροφή και το φυσικό τοπίο μας χάρισε αλησμόνητες εικόνες ζούγκλας και παρθένων παραλιών. Η στάση για χάζι σε ένα ωραίο σημείο ήταν απαραίτητη και σύντομα βρεθήκαμε να κατηφορίζουμε πάλι προς τη θάλασσα, προς το ψαροχώρι και την παραλία του Lang Co, για ένα σχεδιαζόμενο βασιλικό γεύμα με ντόπια ψάρια. Ο Σταμάτης, ως κλασικός ψαροφάγος ανέλαβε την επιλογή και ο Στέλιος, ως διαπραγματευτής, το παζάρι για την τιμή! Το γεύμα αποδείχθηκε όνειδος! Ενώ τα μικρά ψάρια ήταν αξιοπρεπή, το μυθικό τέρας που επέλεξε ο Σταμάτης για κυρίως πιάτο ήταν απαράδεκτο, καθώς απλά οι άνθρωποι δεν ξέρουν να ψήνουν ψάρια! Οι παραλληλισμοί με την Ελλάδα και το επίπεδο εξυπηρέτησης ήρθαν ως φυσικοί συνειρμοί και η κουβέντα άναψε.

Η ώρα όμως κυλούσε ευχάριστα και η επιστροφή πλησίαζε. Επιλέξαμε ακριβώς την ίδια διαδρομή αλλά αποφασίσαμε να επεκτείνουμε τη βόλτα μας εξερευνώντας και τη βόρεια και ανατολική και πλευρά της Ντα Νανγκ, με τα πολυώροφα κτίρια και τη δεύτερη αχανή παραλία. Για να φτάσουμε μέχρι εκεί διασχίσαμε άλλες δυο μεγάλες γέφυρες τύπου Ρίου – Αντιρίου, χωρίς ίχνος διοδίων, και εύλογα αναρωτηθήκαμε τι γίνεται λάθος στην Ελλάδα και συνεχίζουμε να πληρώνουμε εδώ και 20 χρόνια την ίδια γέφυρα…ο εκνευρισμός μας όμως χάθηκε και κλείσαμε ευχάριστα την ημέρα μας με ένα παγωτό, κοιτώντας τον ωκεανό, σε ένα συμπαθητικό beach bar.
















(Από Στέλιος)
Επόμενος σταθμός για 2 μέρες ο τόπος που προσγειώθηκαν και αποβιβάστηκαν οι πρώτοι Αμερικανοί στον πόλεμο του Βιετνάμ, η παραλιακή και τουριστική μεγαλούπολη Ντα Νάνγκ -το Μαϊάμι της ανατολής – που φιλοξενεί πολλά υπερπολυτελή resorts. Απέραντη παραλία, όμορφες γέφυρες, εμπορικά, μεγάλη νυχτερινή αγορά με πολύ street food…

Δεν μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα όμως αν κάποιος βρεθεί εκεί επιβάλλεται να νοικιάσει μηχανάκι και παίρνοντας την παραλιακή να πραγματοποιήσει μια εξαιρετική φιδίσια διαδρομή 30-35 χλμ που ακολουθεί την ακτογραμμή και ανεβαίνει ψηλά, περνάει τον αυχένα μέσα στην καταπράσινη φύση και οδηγεί σε ένα όμορφο ψαροχώρι στο Lang Co Bay με πολλά ωραία θαλασσινά τόσο από την δεξιά πλευρά της θάλασσας όσο και από την αριστερή της παρακείμενης λίμνης.

Κοντά στη μία ώρα και η περίφημη ατραξιόν Ba Na Hills (λίγο κινεζιά) με το μεγάλο τελεφερίκ, την περίεργη “χειροπιαστή” γέφυρα και το γαλλικό χωριό που όμως δεν επισκεφθήκαμε.
(Φωτο Πηγή: https://johnnytours.com/Uploads/images/800x800 (39).jpg

 

[tryxx]

9. Huế (Χουέ) – Η αυτοκρατορική πόλη

(Από Νίκος)
Σε κάθε ταξίδι μας προσπαθούμε τουλάχιστον μια φορά να χρησιμοποιήσουμε και το τρένο. Το Βιετνάμ δε θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση, καθώς το σιδηροδρομικό δίκτυο χρονολογείται από την εποχή της αποικιοκρατίας των Γάλλων και αποπνέει μια διάθεση ρομαντισμού και περιπέτειας, ίσως και ταλαιπωρίας. Επιπλέον, η διαδρομή Ντα Νανγκ – Χουέ διέρχεται και αυτή από το πέρασμα του Hải Vân, αλλά σε πιο χαμηλό υψόμετρο, χαρίζοντας στον ταξιδιώτη ανεπανάληπτη θεά σε παρθένες παραλίες και δάση. Η διαδρομή μας θύμισε την παλιά χάραξη της γραμμής του Πλαταμώνα και των Τεμπών και μας γέμισε νοσταλγία για τα παλιά ταξίδια με το τρένο πίσω στην Ελλάδα…

Γρήγορα βρεθήκαμε να κάνουμε νέους φίλους, τα πιτσιρίκια από τα μπροστινά καθίσματα και μαζί αρχίσαμε και τα μαθήματα αγγλικών, αφήνοντας το χρόνο του ταξιδιού να κυλήσει ευχάριστα. Οι μικροί μας φίλοι όμως δυστυχώς τρέφονταν (από τη μαμά τους) σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού με όλα τα άθλια σνακ που τρέφεται η δύση γεννώντας ερωτηματικά για το πόσο ακόμα οι Βιετναμέζοι θα παραμένουν λεπτοί και υγιείς! -

Μετά από περίπου 4 ώρες βρεθήκαμε σε ένα μικρό ξενοδοχείο στην καρδιά της Χουέ της παλαιάς πρωτεύουσας του κράτους κατά την περίοδο της δυναστείας Νγκουγιέν έως και το 1945, όταν ο αυτοκράτορας Μπάο Ντάι παραιτήθηκε από το θρόνο και η νέα κομμουνιστική κυβέρνηση μετέφερε την πρωτεύουσα στο Ανόι.

Χωρίς να χάσουμε άλλο χρόνο επισκεφτήκαμε την αυτοκρατορική ακρόπολη με το ιστορικό βασιλικό παλάτι, που βρίσκεται μέσα σε ένα τεράστιο, περιτειχισμένο συγκρότημα της απαγορευμένης πόλης, η οποία και γνώρισε μεγάλες καταστροφές κατά την περίοδο της επίθεσης του Τετ όταν, στην λεγόμενη «Μάχη της Χουέ», πολλά από τα κτίρια της καταστράφηκαν κυρίως από τις Αμερικανικές Δυνάμεις. Σήμερα το συγκρότημα της αυτοκρατορικής ακρόπολης αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και πολλά κτίρια έχουν πλέον αποκατασταθεί, ενώ άλλα φέρουν ακόμη τα σημάδια της σύγκρουσης, όπως το κτίριο του παλατιού που δεν είναι ακόμη προσβάσιμο στο κοινό.

Το άλλοτε μεγαλείο του χώρου απεικονίζεται σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες και περιγράφεται σε κείμενα που είναι αναρτημένα σε πολλά σημεία εντός του χώρου, δίνοντας μια γεύση στον επισκέπτη για το τι υπήρχε άλλοτε και τι καταστροφές έφερε η ανθρώπινη βλακεία που λέγεται πόλεμος.
Στη συνέχεια η περιπλάνηση μας στη Χουέ περιλάμβανε δείπνο σε τοπικό μικρό εστιατόριο και βόλτες στα πεζοδρομημένα τριγύρω στενά με τα καλαίσθητα μπαράκια και εστιατόρια. Η ρυθμός της πόλης ήταν χαλαρός, χωρίς υπερβολικό τουρισμό και σε προδιέθετε να αράξεις σε κάποιο από τα μπαράκια και να απολαύσεις ένα ποτό, χαζεύοντας του περαστικούς.

Η Χουέ όμως σήμαινε και το τέλος της κοινής ταξιδιωτικής πορείας της παρέας μας. Ο Σταμάτης λόγω υποχρεώσεων θα γυρνούσε τελικά νωρίτερα στην Ελλάδα, αφήνοντάς μας με τον Στέλιο να ολοκληρώσουμε την πορεία μας προς βορά.
Την επόμενη ημέρα, αφού αποχαιρετίσαμε το φίλο μας, απτόητοι νοικιάσαμε ένα σκούτερ από τη γειτονιά και πήγαμε να ψάξουμε πως θα πάμε στον επόμενο μας προορισμό. Όλοι μας έλεγαν να πάμε για τα εισιτήρια σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο εκεί κοντά, αλλά ως καχύποπτοι Έλληνες ψάχναμε να βρούμε κάποιο σταθμό λεωφορείω. Μάταια όμως. Καταλήξαμε σε μια καπάτσα ταξιδιωτική πράκτορα και με πολλά παζάρια, τηλέφωνα και συνεννοήσεις καταφέραμε και κλείσαμε μια μισο οργανωμένη διαδρομή-εκδρομή για την επόμενη ημέρα.

Αφού ξεμπερδέψαμε, χάραξα μια διαδρομή στην εξοχή της Huế ακολουθώντας μια πορεία ΒΑ, προς τη θάλασσα και τους βάλτους (Đầm Thanh Lam και Ha Trung Marsh). Ο δρόμος ήσυχος, διέσχιζε γειτονίες και χωριά για να μας οδηγήσει νομοτελειακά για μια μπύρα στην παραλία της Hải Tiến με θεά τον ωκεανό. Συνεχίσαμε την πορεία μας νότια κατά μήκος της θάλασσας φτάνοντας μέχρι και περνώντας της γέφυρα Tư Hiền και συνεχίζοντας δυτικά και βόρεια, κλείσαμε τον κύκλο στα περίχωρα της Huế. Για το τέλος αφήσαμε το Μαυσωλείο του Tu Duc, αλλά οι δυνάμεις μας είχαν πια εξαντληθεί, οπότε και προτιμήσαμε μια μικρή βόλτα στον κοντινό λόφο (Vong Canh Hill ) με θεά στον Purfume river.

Τις τελευταίες ημέρες είχε πέσει στο τραπέζι και μια ιδέα για το πως θα συνεχίζαμε το ταξίδι: προσωπικά πρότεινα να συνεχίσουμε με δύο μηχανάκια μέχρι Ανόι, ο Στέλιος ήταν πιο σκεπτικός. Μετά από πολύ ανάλυση και έχοντας ως δεδομένα ότι ο καιρός χαλούσε όσο πηγαίναμε προς βορά και ότι τα βιετναμέζικα μηχανάκια δεν είναι και πολύ άνετα για τόσο πολλά χιλιόμετρα, αποφασίσαμε τη δοκιμασμένη λύση των λεωφορείων. Επόμενη στάση θα ήταν το Phong Nha.















Από το προσωπικό μου blog: 9. Huế (Χουέ) – Η αυτοκρατορική πόλη – Φυσαλίδες

 

[tryxx]

10. Στις σπηλιές του Phong Nha

(Από Νίκος)
Πρωί πρωί, μετά από ένα βιαστικό πρωινό με την ψυχή στο στόμα, επιβιβαστήκαμε σε ένα μικρό λεωφορείο με προορισμό την περιοχή του Phong Nha και το διάσημο σπήλαιό της. Μέχρι εκεί μεσολάβησε μια στάση σε ένα γιαπί καθολικό ναό σε ρυθμό παγόδας και η διάσχιση της άλλοτε αποστρατικοποιημένης ζώνης μεταξύ Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ. Ο συμπαθητικός μας ξεναγός μας βομβάρδιζε συνεχώς με πληροφορίες αλλά οι ιστορικές του αναφορές για τον πόλεμο δεν ξέφευγαν από το πεπατημένο ιστορικό αφήγημα της κυβέρνησης του Βιετνάμ, χωρίς όμως ίχνος μίσους ή κακίας προς του πολύτιμους πλέον συμμάχους και επενδυτές της χώρας.

Καθώς είχαμε κλείσει μισή εκδρομή, αποβιβαστήκαμε έξω από ένα mini market-τουριστικό πρακτορείο, αφήσαμε τις αποσκευές μας και σχεδιάσαμε να κατευθυνθούμε με τα πόδια στο σπήλαιο. Γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό καθώς η πρόσβαση μόνο με βάρκες από το κοντινό ποτάμι και για καλή μας τύχη βρήκαμε άλλα 8 άτομα για να μοιραστούμε το κόστος της βάρκας. Σύμφωνα με την wikipidea, «το σπήλαιο Phong Nha είναι ένα σπήλαιο στο εθνικό πάρκο Phong Nha-Kẻ Bàng, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO στην επαρχία Quảng Bình, Βιετνάμ. Έχει μήκος 7.729 μέτρα και περιέχει 14 σπήλαια, καθώς και ένα υπόγειο ποτάμι μήκους 13.969 μέτρων».

Όλα αυτά τα στοιχεία μπορεί αγαπητέ αναγνώστη να τα προσπερνάς γρήγορα, ίσως όμως μπορούν να σε προϊδεάσουν για το τι πρόκειται να ακολουθήσει: Η βάρκα σε ανεβάζει με αργό ρυθμό στο ποτάμι, μέχρι και τη μεγαλειώδη υδάτινη είσοδο του σπηλαίου. Τότε είναι που η μηχανή σβήνει και αναλαμβάνουν έργο οι δυο κωπηλάτες, συνήθως ένας άνδρας, στην πλώρη μια γυναίκα στην πρύμη αντίστοιχα. Με τη χρήση μόνο των κουπιών, το σιδερένιο σκαρί γλιστράει ήσυχα και σιγά μέσα στο μεγαλειώδες σπήλαιο που περιλαμβάνει πλούσιο εσωτερικό διάκοσμο, παραλίες και άπειρους μαιανδρισμούς.
Η διαδρομή κρατάει περίπου μισή ώρα, αποκαλύπτοντας στον επισκέπτη μόνο ένα μικρό κλάσμα του μεγαλείου της φύσης, στη συνέχεια η βάρκα κάνει αναστροφή και αποβιβάζει τους επισκέπτες στο χερσαίο τμήμα του σπηλαίου. Όλα είναι καλοκουρδισμένα και η βάρκα περιμένει πάλι στην ποτάμια είσοδο του σπηλαίου για την επιβίβαση και την επιστροφή.

Η εκδρομή μας ολοκληρώθηκε πίσω στο χωριό, με ένα μέτριο γεύμα -σούπα και σκοτώσαμε την ώρα μας με ατέλειωτες βόλτες. Βαρεμένοι από την πολύ σούπα το βραδάκι φάγαμε για αλλαγή μια άθλια πίτσα (!) σε ένα μικρό συμπαθητικό καφέ με μιξ κουζίνα και καταλήξαμε στο ξαπλα-λεωφορείο που θα μας οδηγούσε ολονύχτια ακόμη πιο βόρεια στην Νινχ Μπινχ (Ninh Bình) μια πόλη που βρίσκεται μια ανάσα από την πρωτεύουσα Ανόι.












Από το προσωπικό μου Blog: 10. Στις σπηλιές του Phong Nha – Φυσαλίδες

 

[tryxx]

11. Ninh Bình, μια μικρή πόλη στο Δέλτα του Κόκκινου Ποταμού

(Από Νίκος)
Το βραδινό λεωφορείο είχε γεμίσει ασφυκτικά από καλοαναθρεμμένους Αμερικανούς που προσπαθούσαν να στριμωχτούν όπως όπως σε καθίσματα κρεβάτια σχεδιασμένα για βραχύσωμους Βιετναμέζους, αποδεικνύοντας το αληθές του «χίλιοι καλοί χωράνε»…. Το ταξίδι κύλησε ήρεμα, αν εξαιρέσουμε τον κακό καιρό και την πόρτα της τουαλέτας που κοπανούσε κάθε δέκα λεπτά δίπλα από το αυτί μου. Φτάσαμε λοιπόν στον προορισμό μας μέσα στην άγρια νύχτα, με το ψιλόβροχο να μας συντροφεύει τις τελευταίες 8 ώρες. Στη μέση του πουθενά, δίπλα σε μια λίμνη και κάτω από ένα κιόσκι σκεφτόμασταν πως θα περνούσαμε τις επόμενες 6 ώρες μέχρι να μπορέσουμε να πάμε στο ξενοδοχείο. Αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε, να πάρουμε ένα ταξί και να εμφανιστούμε στο ρεσεψιόν «φάντης μπαστούνι» με το που θα ξημερώσει…..και από εκεί και πέρα ότι γίνει….Τουλάχιστον θα αφήναμε τις αποσκευές μας και θα κάναμε τη βόλτα μας πιο άνετα.

Όταν φτάσαμε, δεν ξέρω τι εικόνα είχαμε, όντας μισοβρεγμένοι και στραβοκοιμισμένοι ή αν ενεργοποιήθηκε το αίσθημα φιλοξενίας των κατοίκων της Ninh Bình, που θεωρούνται ανάμεσα στους 10 κορυφαίους πιο φιλόξενους στον κόσμο, σύμφωνα και με ένα άρθρο που βρήκε ο Στέλιος. Αμέσως, χωρίς καμία καθυστέρηση και χωρίς καμία έξτρα χρέωση μας έδωσαν δωμάτιο, αφήνοντας μας να ξεκουραστούμε και να στεγνώσουμε από τη βροχή….τη βροχή, που μαζί με την πυκνή ομίχλη και την υγρασία δε θα άφησαν ποτέ τις δυο ημέρες που μείναμε στη Ninh Bình.

Δυστυχώς λόγω του βροχερού καιρού και ίσως και της πεσμένης μας διάθεσης δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε τις τριγύρω σπηλιές, λίμνες και γραφικές παγόδες, βλέποντας τις μόνο στις αφίσες του τουριστικού γραφείου, ενώ κουβεντιάζαμε με μια αγωνιούσα υπάλληλο που προσπαθούσε να μας πουλήσει διάφορα πακέτα.

Τελικά περιοριστήκαμε μόνο σε μεγάλες βόλτες στο κέντρο της πόλης και στη κλειστή αγορά όπου ήταν χωρισμένη σε τμήματα…από εδώ τα μπανανάδικα, από εκεί τα καρπουζάδικα, πιο κάτω τα ανανάδικα και ούτω καθεξής. Την επόμενη ημέρα αποφασίσαμε χωρίς άλλη καθυστέρηση να αναχωρήσουμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας στο Βιετνάμ, την πρωτεύουσα Ανόι (Hà Nội).











Από το προσωπικό μου Blog: 11. Ninh Bình, μια μικρή πόλη στο Δέλτα του Κόκκινου Ποταμού – Φυσαλίδες

 

[tryxx]

12. Ανόι (Hà Nội)

(Από Νίκος)
Η προεργασία των προηγούμενων ημερών για το πως θα πάμε στο Ανόι απέδωσε καρπούς και βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε με το τοπικό λεωφορειάκι της γραμμής που χρησιμοποιούν και οι ντόπιοι. Ο οδηγός και εισπράκτορας σε όλο το ταξίδι επιδίδονταν σε ένα κυνήγι πελατών κατά μήκος της διαδρομής, προσπερνώντας λεωφορεία άλλων εταιριών και κλέβοντας τους την πελατεία. Φυσικά ακούστηκαν και οι ανάλογες κόρνες και αντιδράσεις από τους πίσω, ίσως η μοναδική φορά που γίναμε μάρτυρες ενός τέτοιου επεισοδίου. Η σκηνή μας θύμισε έντονα παρόμοιες καταστάσεις με τους conductors των matatu στην Κένυα, αποδεικνύοντας ότι ο αγώνας για το καθημερινό μεροκάματο σε ορισμένα επαγγέλματα είναι ίδιος και απαράλλακτος ανεξαρτήτως συνόρων, φυλών και ανθρώπων.

Ο λασπωμένος σταθμός λεωφορείων με τις μεγάλες γεμάτες νερό λακκούβες, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη δυνατή πρώτη εικόνα που μπορεί να έχει ο επισκέπτης του Ανόι. Βρεθήκαμε μουδιασμένοι να ψάχνουμε ταξί για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, αλλά δεν έβγαινε άκρη από πουθενά.
Ένας καλοθελητής βρέθηκε να μας κατατοπίσει για να μας προτείνει να μας μεταφέρει με αυτός το μηχανάκι…Ήταν ένα από τα εκατοντάδες grab boys, υπάλληλος μιας πολυεθνικής εταιρείας τεχνολογίας της Σιγκαπούρης, που μέσω ενός υπερ-app, παρέχει στους χρήστες υπηρεσίες μεταφοράς, παράδοσης φαγητού και ψηφιακών πληρωμών μέσω της εφαρμογής.

Περιμέναμε λοιπόν και εμείς οι αδαείς να εμφανιστεί και ένα δεύτερο μηχανάκι για να ξεκινήσουμε, ο αποφασισμένος όμως υπάλληλος άρπαξε από τα χέρια μου τις δυο τσάντες και της τακτοποίησε την μεν πρώτη ανάμεσα στα πόδια του τη δε δεύτερη ανάμεσα στα χέρια του και πάνω στο τιμόνι, λέγοντάς μου να ανέβω πίσω….Μετά λέει και στο Στέλιο να ανέβει και αυτός! Τρικάβαλο λοιπόν και ξεκινάμε με γκάζι τερματισμένο, μηχανάκι και αναρτήσεις να αγκομαχάνε σε κάθε στροφή και φανάρι. Μπορεί να είχαμε δει άπειρες φορές τις προηγούμενες ημέρες τρικάβαλο ή ακόμη και ολόκληρες οικογένειες πάνω σε δίκυκλο, αλλά δεν είχαμε ποτέ φανταστεί πως κάποια στιγμή θα έφτανε και η σειρά μας!

Τη στιχομυθία και τα σφυρίγματα απόγνωσης άνοιξε ο Στέλιος:
τώρα τη φάγαμε, πάμε και όπου βγει…και ο Θεός βοηθός….
Αααα….Θεέ μου, τι κάνει ο άνθρωπος….
μαλάκα, θα σκοτωθούμε….ιιιιιιιι
α πα πααα….παραλίγο
Μανούλα μου…
ουιιιιιιιι
Ώπα, ώπα….εεεεε

Ο ζογκλέρ οδηγός κατάφερνε με αξιοζήλευτη μαεστρία να ισορροπεί το βαρυφορτωμένο μηχανάκι ανάμεσα σε αυτοκίνητα, λεωφορεία και ποδήλατα, χωρίς να χάσει την παραμικρή στιγμή τον έλεγχο, παρά την ολισθηρότητα του δρόμου και τις αυτοκτονικές σφήνες τύπου καμικάζι που έκαναν τα υπόλοιπα μηχανάκια. Είκοσι επτά λεπτά μετά πατούσαμε ασφαλείς και με αίσθημα ανακούφισης το πεζοδρόμιο μπροστά στο ξενοδοχείο μας, δίνοντας στον οδηγό ένα καλό φιλοδώρημα για την υπερπροσπάθεια του.

Παρότι πρωτεύουσα, το Ανόι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Βιετνάμ πίσω από την Σαϊγκόν, χωρίς όμως να υπολείπεται σε όρους κίνησης και χαοτικής οδήγησης. Μετά την τακτοποίηση μας στο δωμάτιο, ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας με την πόλη που κράτησε τέσσερις χορταστικές ημέρες επισκεπτόμενοι τον εντυπωσιακό ναό των Ταοϊστών Quan Thanh Temple, την παγόδα Tran Quoc, το Temple of literature την Train Street, τη λίμνη Hoan Kiem Lake, την όπερα και τον καθεδρικό του St Joseph, την πανέμορφη αυτοκρατορική ακρόπολη της παλιάς πόλης (Thang Long) με τις αίθουσες του πολεμικού συμβουλίου και τα υπόγεια καταφύγια.

Φυσικά επιδοθήκαμε και σε γευστικές δοκιμές νέων εδεσμάτων και street food ενώ τα βράδια κάναμε στέκι μας ένα μπαράκι στην οδό Tạ Hiện χαζεύοντας την πολυκοσμία και τους περαστικούς. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο βιετναμέζικος καφές και ειδικότερα ο πλούσιος σε κρέμα egg coffee, παρότι ακούγεται αρχικά αηδιαστικός.
Από μια ολοκληρωμένη επίσκεψη στο Βιετνάμ δε μπορεί να παραληφθεί το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μινχ και το πολύ ενδιαφέρον διπλανό Ho Chi Minh Museum.

Ο Χο Τσι Μινχ (Ho Chi Minh), ο άνθρωπος που καθόρισε όσο οποιοσδήποτε άλλος τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτή τη γωνία της ΝΑ Ασίας, βρίσκεται ταριχευμένος σε ένα λιτό μνημείο χωρίς δυνατότητα εισόδου στους υπόλοιπους θνητούς. Τα καλύτερα υλικά συνέρρευσαν από όλο το Βιετνάμ και με τη βοήθεια των Σοβιετικών, δημιουργήθηκε το 1973 το σημερινό μνημείο. Τα μέτρα ασφαλείας είναι αυστηρά: δεν επιτρέπεται να μασάς τσίχλα ή να φοράς σορτσάκι, δεν πρέπει να έχεις τα χέρια στις τσέπες αλλά ούτε και σταυρωμένα. Κάθε χρόνο ο θείος Χο (όπως τον αποκαλούν σε ένδειξη αγάπης και σεβασμού οι συμπατριώτες του) δέχεται επισκέψεις από ειδικούς από τη Ρωσία που ανανεώνουν τα χημικά που κρατάνε άφθαρτο το ταριχευμένο του σώμα.

Ο Χο Τσι Μινχ και η Έδεσσα
Λίγο καιρό πριν το ταξίδι μας έπεσε στην αντίληψή μου μια ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με την παρουσία του Χο Τσι Μινχ στην Ελλάδα, και ειδικότερα στην Έδεσσα. Πίσω στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή της βορείου Ελλάδας και ειδικά η Θεσσαλονίκη είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο στρατόπεδο της Αντάντ. Το Μακεδονικό Μέτωπο, γνωστό και ως Μέτωπο της Θεσσαλονίκης, του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου άνοιξε τον Οκτώβριο του 1915 με την απόβαση της Γαλλικής Στρατιάς της Ανατολής στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να βοηθήσει στρατιωτικά τη Σερβία που βρισκόταν εγκλωβισμένη από την τριπλή επίθεση Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας και Βουλγαρίας. Για 3 χρόνια κατάσκοποι, καιροσκόποι και δημοσιογράφοι από όλη την Ευρώπη κατέφθαναν στη Θεσσαλονίκη κυνηγώντας τα νέα του νέου μετώπου. Μαζί τους και τραυματισμένοι μαχητές από κάθε εσχατιά της γης που πηγαινοέρχονταν στο μέτωπο ενώ μερικές ακόμη χιλιάδες στρατιώτες από τη Γαλλία, την Αγγλία και τις αποικίες τους, από την Αφρική μέχρι την Ασία, βρίσκονταν εκεί περιμένοντας διαταγές.

Ανάμεσά τους, σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός γέροντα που επικαλέστηκε ως πηγή ο πολεμικός ανταποκριτής Σόλωνας Γρηγοριάδης, βρισκόταν και ένας 26χρονος δάσκαλος από το Βιετνάμ, ο Νγκουγέν Σιν Κουνγκ, ο άνθρωπος που θα γινόταν γνωστός μερικά χρόνια αργότερα ως Χο Τσι Μινχ.
Κρυμμένη στο σκοτάδι επί δεκαετίες, αυτή η όμορφη και συγκινητική ιστορία έμεινε άγνωστη στους πολλούς. Βάσει αυτής της μαρτυρίας, ο Χο Τσι Μινχ είχε λάβει μέρος στο μακεδονικό μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως μάγειρας και φωτογράφος της Γαλλικής Στρατιάς Ανατολής. Έζησε στη Βόρεια Ελλάδα την περίοδο 1916-1917 και είχε χαραγμένες μέσα του δυνατές μνήμες από τη Θεσσαλονίκη, τη Βέροια, την Έδεσσα.

Τα νέα όμως δεδομένα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας έδειξαν ότι αυτή η ιστορία είναι μάλλον πλαστή, καθώς δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά ότι ο Χο Τσι Μινχ πέρασε από την Ελλάδα, έδωσε όμως ένα νοσταλγικό τόνο σύνδεσης ανάμεσα στις δύο χώρες και στο ταξίδι μας.
Φτάνοντας προς το τέλος, η περιήγησή μας στο βόρειο Βιετνάμ θα ολοκληρώνονταν επιτυχώς την επόμενη ημέρα με μια ημερήσια κρουαζιέρα στο στολίδι του Βιετνάμ, στον κόλπο του Χα Λονγκ (Hạ Long).




































(Από Στέλιος)
Τρεις μέρες στο Ανόι κυλήσανε σαν νερό! Πέρα από αυτά που ανέφερε ο Νίκος να σημειώσω ότι οι ναοί έχουν μια μικρή είσοδο κάτω από μισό ευρώ και οι πιστοί προσφέρουν αφιερώματα: ειδικές συσκευασίες με πλαστικά ή πραγματικά φρούτα που τα προμηθεύονται από ειδικά μαγαζιά, λουλούδια αλλά και ακριβά κρασιά μέχρι και εξάδες από πανάκριβα Macallan μάλτ ουίσκι!!! Λέτε οι θεοί να ανοίγουν κανένα μπουκάλι τα βράδια και να πίνουν στην υγειά μας; Εντυπωσιακό αξιοθέατο κοντά είναι οι γραμμές του τρένου που διασχίζουν ξυστά σπίτια αλλά από ένα σημείο και μετά για να τις περπατήσεις πρέπει να πας σε κάποιο καφέ αλλιώς δεν επιτρέπουν την είσοδο.

Φυσικά το πιο γοητευτικό μέρος του Ανόι είναι η λαϊκή αγορά του. Ένα μεγάλο κλειστό τριώροφο κτίριο φιλοξενεί δεκάδες μαγαζάκια με ρούχα και αξεσουάρ και γύρω έξω ο χαμός των λογής λογής αποικιακών, εδώδιμων, φρούτων, λαχανικών, κρεάτων, ψαρικών και ότι βάλει ο νους σου. Πολλά street food μαγαζάκια κι όποιος αντέξει! Ε βέβαια πολύ σκουπιδαριό αλλά έτσι είναι πολύχρωμες λαϊκές!
Φάγαμε πέρα από κλασσική σούπα και κάτι σαν σούσι, νόστιμο με λαχανικά και ψάρι τυλιγμένο σε φύλλο από ρύζι. Επίσης κοντά δοκιμάσαμε κάτι σαν πολύ λεπτή κρέπα πάλι από πολτό ρυζάλευρου γεμιστή με κιμά επίσης πολύ νόστιμη.

Το κλού όμως του Ανόι είναι η νύχτα που παντού σε όλα τα πεζοδρόμια απλώνονται τα γνωστά τραπεζάκια και καρεκλάκια και στήνονται μαγαζάκια απ΄ το μηδέν! Μίνι bbq σερβίρονται,λεπτοκομμένα κρεατάκια – μοσχάρι και χοιρινό – , σαλατικά και μπροστά σου έχει τηγανάκι όπου σιγοψήνεις τα κρέατα με τη βοήθεια μαργαρίνης (έ! μη θέλουμε και καλό βούτυρο!) και απολαμβάνεις με μια τοπική νόστιμη μπύρα Tiger street bbq. Οι ντόπιοι το απολαμβάνουν πολύ και όλα τα μαγαζάκια είναι γεμάτα! Πόσο όμορφο να βλέπεις τον κόσμο να διασκεδάζει με λίγα χρήματα και να απολαμβάνει την παρέα του!

Από το προσωπικό μου blog: 12. Ανόι (Hà Nội) – Φυσαλίδες

 

[tryxx]

13. Κόλπος Χα Λονγκ (Hạ Long): Ένα από τα 7 νέα θαύματα του κόσμου

(Από Νίκος)
Αποφασίσαμε να πάρουμε την ημερήσια εκδρομή που κοστίζει γύρω στα 50ε και αξίζει μέχρι τελευταίας δεκάρας. Πολλοί ταξιδιώτες διαλέγουν 2ήμερες η 3ήμερες κρουαζιέρες με ύπνο στο πλοίο που είναι ακριβές αλλά και ρομαντικές και ενδείκνυνται για ζεύγη! Επίσης με καλό καιρό μπορεί κάποιος να κολυμπήσει και να χαλαρώσει στον απίστευτης ομορφιάς αυτόν κόλπο.

Η διαδικασία γνωστή: έγερση νωρίς το πρωί, πρωινό στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου, βλέποντας την πρωινή πηχτή και υγρή ομίχλη να έρπει και να σκεπάζει την πόλη. Στον επόμενο τόνο επιβίβαση στο μικρό τουριστικό λεωφορείο με έναν καλοσυνάτο ξεναγό που ακούει στο όνομα Tiger, άρα εμάς μας έκανε αυτομάτως το tiger group….Μετά από άπειρους κύκλους μιάμισης ώρας μέσα στην πόλη και ένα σκασμένο λάστιχο στη μέση της εθνικής, κατευθυνθήκαμε νοτιοανατολικά της πόλης με προορισμό το λιμάνι του Tuần Châu, με το τουριστικό σκάφος που να μας περιμένει με αναμμένες τις μηχανές για να ξεκινήσει για τα νησιά του Ha Long. Είχε πια έρθει το μεσημέρι και μέχρι να βγούμε από το μικρό λιμάνι άρχισε και το σερβίρισμα του φαγητού στα τραπέζια, έχοντας ως θέα έξω από τα παράθυρα του σκάφους τα χιλιάδες νησάκια του Χα Λονγκ.

Σύμφωνα με την wikipedia, ο κόλπος Χα Λονγκ ανήκει στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ενώ αποτελεί ένα δημοφιλή τουριστικό προορισμό στο Βιετνάμ. Αποτελείται από χιλιάδες ασβεστολιθικά καρστ και νησίδες σε διάφορα μεγέθη και σχήματα. Το Χα Λονγκ έχει έκταση 1.553 τετραγωνικά χιλιόμετρα και συμπεριλαμβάνει 1.960 νησίδες, οι περισσότερες από τις οποίες αποτελούνται από ασβεστόλιθο. ηλικίας 500 εκατομμυρίων χρόνων. Η γεωποικιλότητα του περιβάλλοντος στην περιοχή έχει δημιουργήσει μια σημαντική βιοποικιλότητα καθώς υπάρχουν 14 ενδημικά φυτικά είδη και 60 ενδημικά είδη πανίδας.

Πρώτη στάση ήταν στο νησί Ti Top, όπου πήρε το όνομά του από Ρώσο Gherman Titov το δεύτερο σοβιετικό κοσμοναύτη. Από την προβλήτα του νησιού με το άγαλμα του Titov μέχρι το κιόσκι στην την κορυφή του νησιού, όπου μπορείς να έχεις πανοραμική θέα της γύρω περιοχής, μεσολαβούν σχεδόν 450 απότομα σκαλιά. Καλό είναι να τα ανεβείς, αν σε βαστούν τα πόδια σου… Φυσικά η ελληνική βλακεία δεν θα μπορούσε να είναι απούσα από ένα τόσο ωραίο μέρος: κάποιοι απερίγραπτοι τύποι έγραψαν «Παναχαϊκή» πάνω σε ένα ξύλινο στηθαίο.

Η συνέχεια περιλάμβανε μια αργή πλεύση ανάμεσα στα κατάφυτα μικρά νησιά που μας οδήγησε σε έναν μικρό ντόκο. Με απόλυτη τάξη οι επισκέπτες όλων των τουριστικών πλοιαρίων, έπαιρναν σωσίβιο και επιβιβάζονταν σε μικρότερες βάρκες των 20 ατόμων. Με τη χρήση κουπιών και μέσω μιας υδάτινης σπηλιάς-περάσματος, βρεθήκαμε να κάνουμε βαρκάδα στο εσωτερικό της λίμνης – ανοικτής σπηλιάς Hang Luồn που περιστοιχίζεται από καταπράσινα ψηλά βουνά και παιχνιδιάρες μαϊμούδες που ακροβατούν επιδέξια, πηδώντας από βράχο σε βράχο και από δέντρο σε δέντρο. Η τρίτη και τελευταία στάση της κρουαζιέρας περιλάμβανε ένα ακόμη εντυπωσιακό σπήλαιο (Sung Sot Surprise Cave). Με το τελευταίο φως να χάνεται είχαμε γυρίσει πίσω στο λιμάνι και ξεκινήσαμε τη δίωρη επιστροφή μας προς το Ανόι αποχαιρετώντας και την όμορφη παρέα που γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια της εκδρομής.












Από το προσωπικό μου blog: 13. Κόλπος Χα Λονγκ (Hạ Long): Ένα από τα 7 νέα θαύματα του κόσμου – Φυσαλίδες

 

[tryxx]

14. Ο μακρύς δρόμος της επιστροφής – Επίλογος

(Από Νίκος)
Λένε πως ένα ταξίδι δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι να βάλεις το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού σου…Ισχύει… Τελευταίες ώρες στο Βιετνάμ και βρεθήκαμε να προσπαθούμε να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο…τίποτα δεν έρχονταν και ήταν ώρα για ρίσκα και πειραματισμούς. Τα ταξιδιωτικά μας αντανακλαστικά ενεργοποιηθήκαν γρήγορα, βρήκαμε και ένα ζευγάρι Ινδών και όλοι μαζί
στριμωχτήκαμε σε ένα ταξί Kia picanto για να πάμε στο αεροδρόμιο.

Παρά τη μικρή αναποδιά, όλα πήγαν καλά και 2 ώρες μετά τρώγαμε σαβούρες στα burger king του αεροδρομίου της Σαϊγκόν. Μετά από μερικές ώρες αναμονής πήραμε την πτήση για Σιγκαπούρη, εξερευνήσαμε καλύτερα το εκεί αεροδρόμιο και με μια 12ωρη νυχτερινή πτήση προσγειωθήκαμε με ασφάλεια στην Αθήνα.





(Από Στέλιος)
Η λέξη Βιετνάμ πριν λίγο καιρό μου θύμιζε τις σινε-παραγωγές των Αμερικάνων που πολεμούσαν τους κακούς Βιετκόνγκ. Η αλήθεια είναι οτι το Βιετνάμ είναι μια μαγευτική χώρα, με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, ατελείωτο street food και γλυκείς, ευγενικούς ανθρώπους που οι γονείς τους πολέμησαν ηρωικά και ένωσαν τελικά την πατρίδα υπομένοντας τα πάνδεινα στον ανόητο εκείνο πόλεμο. Τα σημάδια του πολέμου είναι και θα είναι ορατά για πολλά ακόμα χρόνια και στις επόμενες γενιές.

Οι Βιετναμέζοι είναι αθεϊστές 80%, βουδιστές 8%. καθολικοί 6%.
Το εθνικό τους πιάτο είναι σούπα με νουντλς και βοδινό Pho Bo (φο(α) μπα), πολύ φτηνή.
Έχουν το μικρότερο ποσοστό παχυσαρκίας παγκοσμίως!
Οι μπύρες φτηνές 1-1.5ε στα μπαρ, τα ποτά 5-6ε.
Τα διαμερίσματα και δωμάτια πολύ φτηνά. Μπορείς να βρεις δίκλινα πολύ ωραία με 12-15ε. Με 20ε έχουν και πρωινό! Εμείς ήμασταν τρεις για ένα διάστημα και η αναλογία ήταν ακόμη καλύτερη.
Τα μέσα μεταφοράς πολύ φτηνά για μεγάλες αποστάσεις ειδικά τα ωραία λεωφορεία – κρεβάτια. Τα τρένα πιο αργά αλλά έχουν τη χάρη τους. Πτήσεις εσωτερικού φτηνές όταν κλείνεις έγκαιρα.
Νόμισμα το ντογκ 1ευρω=25000 ντογκ δλδ ατελείωτα χαρτονομίσματα στην τσέπη.

Τι δεν είδαμε
Μια βδομάδα ακόμη θα έπρεπε να έχουμε στη διάθεσή μας για να επισκεφτούμε 2-3 ακόμη σημεία που θεωρούνται αξιόλογες επιλογές:

• Μια βόλτα στα νότια στο δέλτα του τεράστιου ποταμού Μεκόνγκ.
• Εναλλακτικά μια επίσκεψη στο πανέμορφο νησί, με τα κρυστάλλινα νερά, Phu Quoc, στον κόλπο της Ταϋλάνδης πολύ κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη.
• Ένα διήμερο στα βόρεια, στη Σάπα, στην περιοχή του τσαγιού, που προσφέρεται για τρέκιν.

Ντοκυμαντέρ
Ενα συγκλονιστικό ντοκ από το αρχείο της ΕΡΤ είναι στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.ert.gr/ert-arxeio/i-sfagi-sto-mai-lai-polemos-toy-vietnam-16-martioy-1968/

Από το προσωπικό μου blog: 14. Ο μακρύς δρόμος της επιστροφής – Επίλογος – Φυσαλίδες

 

[psilos3]

Πολύ ωραία γραφή και εξαιρετική ιστορία για μια χώρα που έχω κι εγώ στην καρδιά μου. Τι να λέμε, το Βιετνάμ τα έχει όλα και συμφέρει, είναι απο τους καλύτερους ταξιδιωτικούς προορισμούς, κάτι που αποτυπώσατε τέλεια με τα γραπτά σας.
Εύχομαι περισσότερα τέτοια ταξίδια και ακόμα πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες.

 

[poised]

Ευχαριστούμε για την εξιστόρηση και τις ωραίες φωτογραφίες. Μου έκανε εντύπωση ότι βρήκατε μαιμούδες σε εκείνη την σπηλιά στη ha long, εγώ δεν είχα δει τίποτα και έκλαιγα τα λεφτά μου καθώς νόμιζα πως ήταν απατεωνιά.

Εντυπωσιακό αξιοθέατο κοντά είναι οι γραμμές του τρένου που διασχίζουν ξυστά σπίτια αλλά από ένα σημείο και μετά για να τις περπατήσεις πρέπει να πας σε κάποιο καφέ αλλιώς δεν επιτρέπουν την είσοδο.

Αρχικά μπορούσες να πας ελεύθερα, μετά επιτρεπόταν μόνο στα καφέ για λόγους ασφαλείας και τελικά κόπηκε και αυτό μετά τον τελευταίο τραυματισμό κάποιου που πήγε να βγάλει σέλφι δίπλα στο περαστικό τρένο. Θεωρητικά έχουν κλείσει όλα τα καφέ και απαγορεύεται η είσοδος και παραμονή δίπλα στις γραμμές ακόμα και όταν δεν περνά το τρένο. Το θεωρητικά το λέω γιατί γίνονται εξαιρέσεις όταν "ξέρουν" ότι δεν θα περάσει έλεγχος και οι τοπικές αρχές κάνουν τα στραβά μάτια για υψηλούς προσκεκλημένους αλλά το πιο πιθανό για κάποιον είναι να μην μπορέσει να το δει.

Για την ώρα το θέαμα μεταφέρθηκε πιο κάτω επί του δρόμου στην πρώτη διάβαση όπου πλημμυρίζει από κόσμο και οι ντόπιοι απορούν, "μα καλά τρένα δεν έχουν στην χώρα τους, πως κάνουν έτσι;".

Οι Βιετναμέζοι είναι αθεϊστές 80%, βουδιστές 8%. καθολικοί 6%.

Καλό θα ήταν αλλά από το 80% ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πιστεύουν σε καλά/κακά πνεύματα, σε βουδιστικές/ταοιστικές/προληπτικές αντιλήψεις και τηρούν σχολιαστικά τις μηνιαίες θρησκευτικού τύπου τελετές. Απλά βολεύει το κουμμουνιστικό κράτος να βαυκαλίζεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό είναι άθεοι. Αν δεν δηλώσεις θρήσκευμα (που το κάνουν μόνο οι ταγμένοι) μπαίνεις στην κατηγορία άθεος.