Marlin
Member
- Μηνύματα
- 171
- Likes
- 197
- Επόμενο Ταξίδι
- Κροατία, Δαλματικές ακτές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κένυα
Περιεχόμενα
Μέρα 2η και μετά από έναν αναζωογονητικό ύπνο ξυπνάω από τις ζεστές ακτίνες του ήλιου που παίζουν στο χώρο.. Τί καλύτερο από έναν καλό ύπνο ξενοδοχείου, με τα ολοκάθαρα σεντόνια, τα υπέροχα «ξεκουραστικά» στρώματα, την ανανέωση του διαφορετικού.. και έξω ο ήλιος να χαμογελάει άπλετα, προσπαθώντας να μας καλοπιάσει με τις ακτίνες του. Έχω πάθει ενός τύπου αμνησία, διότι η χθεσινή ημέρα μοιάζει πολύ μακριά. Μα πολύ μακριά..! Η ώρα ήταν οκτώ, βάλαμε ρούχα σκι, φορέσαμε ξεκούραστα χαμόγελα 
και κατεβήκαμε για πρωινό. Το λεωφορειάκι του ξενοδοχείου έφευγε στις 08:45 για στις πίστες. Μετά από μια δεκάλεπτη διαδρομή μπαίναμε σε κατάστημα ενοικίασης εξοπλισμού, ενθουσιασμένοι ήδη με το ωραίο κλίμα και τα όμορφα τοπία που αντικρύσαμε στη διαδρομή. Ο εξοπλισμός μας κόστισε για 2 μέρες, 2 άτομα 50 lb. δλδ περίπου 25?. Τα liftpass 55lv τη μέρα / άτομο (σύνολο δλδ 220lv ή σε ευρώ 110 περίπου) normal τιμή για Βουλγαρία και μετά από τις πρώτες κατεβασιές διαπιστώσαμε οτι άξίζε τα χρήματα και με το παραπάνω. Απίθανα βουνά, πολύ ωραία θέα.. Όμορφες πίστες, μικρής προς μέτριας δυσκολίας. Το χιόνι ήταν πολύ καλής ποιότητας, στρωμένο άριστα. Κάποια μόνο λιφτ ήταν παλαιού τύπου, τα περισσότερα πολύ σύγχρονα. Ο κόσμος ήταν μάλλον ελάχιστος για το μέγεθος του χιονοδρομικού. Ευχαριστηθήκαμε σκι. Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε ξανά και ξανά, μέχρι τελικής πτώσεως.. Το απόγευμα επιστροφή στο ξενοδοχείο, λίγο σπα για αποθεραπεία και δείπνο στο εστιατόριο. Η επιλογή της ημιδιατροφής αποδείχτηκε τελικά σωτήρια διότι πρώτον, το φαγητό ήταν πολύ καλό και δεύτερον, το χωριό δεν είχε αξιόλογα εστιατόρια παρά μόνο ίσως στα άλλα ξενοδοχεία. Εξαιρείται το εστιατόριο που φάγαμε την πρώτη μέρα (εκείνο με τη ζωντανή μουσική). Γνώμη μου είναι οτι όταν δεν γνωρίζει κανείς την περιοχή και τα εστιατόριά της, σε περιοχές ειδικά σαν κι αυτή, είναι καλύτερα να βλέπεις το φαγητό που πρόκειται να φάς από τον μπουφέ, παρά να διστάζεις πίσω από έναν κακομεταφρασμένο κατάλογο:roll:. Και τα δύο εμπεριέχουν φυσικά ένα ποσοστό ρίσκου, αλλά και χωρίς το ρίσκο δε ζεις, απλά υπάρχεις.
Το βράδυ, κάναμε μια βόλτα στην περιοχή, είχε γύρω στους -5οC και το παγωμένο χιόνι κάλυπτε όλους τους δρόμους. Έτσι το περπάτημα δεν ήταν καθόλου απόλαυση αλλά άθλος.. Αφού μπήκαμε σε κάποια «τύπου» εμπορικά που υπήρχαν στο κέντρο του χωριού και μερικά άδεια ξενοδοχειακά μπαρ, επιστρέψαμε στο δικό μας ξενοδοχείο, και αποφασίσαμε να περάσουμε λίγο χρόνο δίπλα στο τζάκι που υπήρχε στο lobby πίνοντας ένα ποτό για το «σβήσιμο» αυτής της όμορφης μέρας. Το μέρος μου έδινε την εντύπωση οτι δεν είχε μόνιμους κατοίκους. Ήταν σαν μια τουριστική περιοχή με μόνα κτήρια τα ξενοδοχεία και κάποιες επιχειρήσεις.
Η επόμενη μέρα ήταν copy – paste της προηγούμενης. Το σκι ακόμα πιο απολαυστικό (μάθαμε καλύτερα τα κατατόπια) δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ!!! Σε πολλές κατεβασιές, κοιτώντας το απίστευτο τοπίο, τα δέντρα και τους χιονισμένους λόφους σκεφτόμουν «πόσο τυχερός άνθρωπός μπορεί να είμαι!!!» Ήταν κάπως έτσι: βρισκόμασταν σε ένα πανέμορφο, παγωμένο δάσος, στην απόλυτη ησυχία να ακούγεται μόνο το χιόνι που τρίζει κάτω από τα πέδιλα, καθώς σε κάθε στροφούλα άλλο ένα όμορφο σκηνικό ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. Το μεγαλείο της φύσης..
Το βραδάκι ξανά μείναμε στο τζάκι, ήπιαμε τα ποτάκια μας (ίσως και λίγο παραπάνω) και σχεδιάσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Η επιστροφή μας την επόμενη μέρα ήταν αναμενόμενα δύσκολη αλλά τουλάχιστον ήταν μέρα, ήμασταν χορτάτοι (βασικό) και ήταν και κατηφόρα. Σε περίπου 6 ώρες και με μερικές στάσεις για τα βασικά, φτάσαμε στην μαμά Θεσσαλονίκη, με γεμάτες μπαταρίες και πολλές όμορφες εικόνες στο μυαλό. Τέλος καλό, όλα καλά.
Το Pamporovo αποδείχτηκε τελικά ο καλυτερος τρόπος να τελειώσουμε τη φετινή μας σεζόν στο σκι, και να’χουμε ωραία γεύση και όρεξη για του χρόνου. Ο δυσπρόσιτος αυτός μικρός παράδεισος θα μείνει για πάντα στην καρδιά μας. Θέλω πολύ να ξαναπάμε αλλά το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο ταξίδι, το δυσκολότερο που έκανα ποτέ. Ίσως πριν χιονίσει πολύ, οι δρόμοι να είναι σε καλύτερη κατάσταση γιατί έβαλε 2,5 μέτρα και παραπάνω φέτος στη Βουλγαρία. Η δεύτερη επιλογή διαδρομής είναι από Σόφια και είναι ακόμα πιο μακριά.. και μάλιστα τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χιλιόμετρα είναι στον ίδιο δρόμο. Δε ξέρω οπότε αν αξίζει τον κόπο ο κύκλος.. ίσως μέχρι του χρόνου να έχει απομείνει στη μνήμη μόνο το υπέροχο δάσος, τα χιονισμένα δέντρα, το τζάκι στο lobby του ξενοδοχείου... Δεν έχω αποφασίσει ακόμη να σου πω την αλήθεια.
Το συμπέρασμα είναι ένα:
Ποτέ μα ποτέ, μα ποτέ, χωρίς τρόφιμα και μπόλικο νερό πριν από τόσα πολλά χιλιόμετρα.
Εδώ τελειώνω την ιστορία μου, συνοψίζοντας να αναφέρω όσον αφορά εκείνο το σημείο που άλλαξε όλο το οδοιπορικό μας, το σταθμό συνόρων της Εξοχής, οτι χρειάζεται να γίνει πιο φιλόξενος προς τους ταξιδευτές και βασικά να υπάρχει κάποια ενημέρωση για την κατάσταση από κεί και πάνω. Ούτε κάτι να φας ούτε να αλλάξεις χρήματα... τραγικό το βρίσκω. Ούτε βενζινάδικο κοντά, ούτε vinieta...τίποτα επιτέλους???
Πάντως περάσαμε πολύ ωραία, και δε ξέρω πως έγινε αυτό, προφανώς μας κέρδισε το μέρος. Αν και περάσαμε μεγάλη περιπέτεια, μπορώ να πώ με σιγουριά οτι αξίζει τον κόπο και όλη την ταλαιπωρία. Προλαβαίνοντας τα σχόλιά σας να πω ότι είναι απαραίτητο φυσικά να υπάρχει μια καλύτερη οργάνωση πριν το ταξίδι. Όχι...μπαίνουμε στο αμάξι και ότι γίνει...!!!
Ελπίζω να μετέφερα τις σωστές πληροφορίες και να μη μου ξεφεύγει κάτι, παρ’ολα αυτά παραμένω στη διάθεσή σου για διεκρινίσεις αγαπητέ, υπομονετικέ αναγνώστη. Να αναφέρω επίσης οτι τα υπόλοιπα ταξίδια μου ήταν ως τώρα πολύ πιο οργανωμένα (είναι τυχαία αυτή η πρώτη αφήγηση) και θα τα εξιστορίσω κι αυτά κάποια στιγμή.
Καλά ταξίδια να έχουμε....!!!
και κατεβήκαμε για πρωινό. Το λεωφορειάκι του ξενοδοχείου έφευγε στις 08:45 για στις πίστες. Μετά από μια δεκάλεπτη διαδρομή μπαίναμε σε κατάστημα ενοικίασης εξοπλισμού, ενθουσιασμένοι ήδη με το ωραίο κλίμα και τα όμορφα τοπία που αντικρύσαμε στη διαδρομή. Ο εξοπλισμός μας κόστισε για 2 μέρες, 2 άτομα 50 lb. δλδ περίπου 25?. Τα liftpass 55lv τη μέρα / άτομο (σύνολο δλδ 220lv ή σε ευρώ 110 περίπου) normal τιμή για Βουλγαρία και μετά από τις πρώτες κατεβασιές διαπιστώσαμε οτι άξίζε τα χρήματα και με το παραπάνω. Απίθανα βουνά, πολύ ωραία θέα.. Όμορφες πίστες, μικρής προς μέτριας δυσκολίας. Το χιόνι ήταν πολύ καλής ποιότητας, στρωμένο άριστα. Κάποια μόνο λιφτ ήταν παλαιού τύπου, τα περισσότερα πολύ σύγχρονα. Ο κόσμος ήταν μάλλον ελάχιστος για το μέγεθος του χιονοδρομικού. Ευχαριστηθήκαμε σκι. Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε ξανά και ξανά, μέχρι τελικής πτώσεως.. Το απόγευμα επιστροφή στο ξενοδοχείο, λίγο σπα για αποθεραπεία και δείπνο στο εστιατόριο. Η επιλογή της ημιδιατροφής αποδείχτηκε τελικά σωτήρια διότι πρώτον, το φαγητό ήταν πολύ καλό και δεύτερον, το χωριό δεν είχε αξιόλογα εστιατόρια παρά μόνο ίσως στα άλλα ξενοδοχεία. Εξαιρείται το εστιατόριο που φάγαμε την πρώτη μέρα (εκείνο με τη ζωντανή μουσική). Γνώμη μου είναι οτι όταν δεν γνωρίζει κανείς την περιοχή και τα εστιατόριά της, σε περιοχές ειδικά σαν κι αυτή, είναι καλύτερα να βλέπεις το φαγητό που πρόκειται να φάς από τον μπουφέ, παρά να διστάζεις πίσω από έναν κακομεταφρασμένο κατάλογο:roll:. Και τα δύο εμπεριέχουν φυσικά ένα ποσοστό ρίσκου, αλλά και χωρίς το ρίσκο δε ζεις, απλά υπάρχεις. Το βράδυ, κάναμε μια βόλτα στην περιοχή, είχε γύρω στους -5οC και το παγωμένο χιόνι κάλυπτε όλους τους δρόμους. Έτσι το περπάτημα δεν ήταν καθόλου απόλαυση αλλά άθλος.. Αφού μπήκαμε σε κάποια «τύπου» εμπορικά που υπήρχαν στο κέντρο του χωριού και μερικά άδεια ξενοδοχειακά μπαρ, επιστρέψαμε στο δικό μας ξενοδοχείο, και αποφασίσαμε να περάσουμε λίγο χρόνο δίπλα στο τζάκι που υπήρχε στο lobby πίνοντας ένα ποτό για το «σβήσιμο» αυτής της όμορφης μέρας. Το μέρος μου έδινε την εντύπωση οτι δεν είχε μόνιμους κατοίκους. Ήταν σαν μια τουριστική περιοχή με μόνα κτήρια τα ξενοδοχεία και κάποιες επιχειρήσεις.
Η επόμενη μέρα ήταν copy – paste της προηγούμενης. Το σκι ακόμα πιο απολαυστικό (μάθαμε καλύτερα τα κατατόπια) δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ!!! Σε πολλές κατεβασιές, κοιτώντας το απίστευτο τοπίο, τα δέντρα και τους χιονισμένους λόφους σκεφτόμουν «πόσο τυχερός άνθρωπός μπορεί να είμαι!!!» Ήταν κάπως έτσι: βρισκόμασταν σε ένα πανέμορφο, παγωμένο δάσος, στην απόλυτη ησυχία να ακούγεται μόνο το χιόνι που τρίζει κάτω από τα πέδιλα, καθώς σε κάθε στροφούλα άλλο ένα όμορφο σκηνικό ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. Το μεγαλείο της φύσης..
Το βραδάκι ξανά μείναμε στο τζάκι, ήπιαμε τα ποτάκια μας (ίσως και λίγο παραπάνω) και σχεδιάσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Η επιστροφή μας την επόμενη μέρα ήταν αναμενόμενα δύσκολη αλλά τουλάχιστον ήταν μέρα, ήμασταν χορτάτοι (βασικό) και ήταν και κατηφόρα. Σε περίπου 6 ώρες και με μερικές στάσεις για τα βασικά, φτάσαμε στην μαμά Θεσσαλονίκη, με γεμάτες μπαταρίες και πολλές όμορφες εικόνες στο μυαλό. Τέλος καλό, όλα καλά.
Το Pamporovo αποδείχτηκε τελικά ο καλυτερος τρόπος να τελειώσουμε τη φετινή μας σεζόν στο σκι, και να’χουμε ωραία γεύση και όρεξη για του χρόνου. Ο δυσπρόσιτος αυτός μικρός παράδεισος θα μείνει για πάντα στην καρδιά μας. Θέλω πολύ να ξαναπάμε αλλά το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο ταξίδι, το δυσκολότερο που έκανα ποτέ. Ίσως πριν χιονίσει πολύ, οι δρόμοι να είναι σε καλύτερη κατάσταση γιατί έβαλε 2,5 μέτρα και παραπάνω φέτος στη Βουλγαρία. Η δεύτερη επιλογή διαδρομής είναι από Σόφια και είναι ακόμα πιο μακριά.. και μάλιστα τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χιλιόμετρα είναι στον ίδιο δρόμο. Δε ξέρω οπότε αν αξίζει τον κόπο ο κύκλος.. ίσως μέχρι του χρόνου να έχει απομείνει στη μνήμη μόνο το υπέροχο δάσος, τα χιονισμένα δέντρα, το τζάκι στο lobby του ξενοδοχείου... Δεν έχω αποφασίσει ακόμη να σου πω την αλήθεια.
Το συμπέρασμα είναι ένα:
Ποτέ μα ποτέ, μα ποτέ, χωρίς τρόφιμα και μπόλικο νερό πριν από τόσα πολλά χιλιόμετρα.
Εδώ τελειώνω την ιστορία μου, συνοψίζοντας να αναφέρω όσον αφορά εκείνο το σημείο που άλλαξε όλο το οδοιπορικό μας, το σταθμό συνόρων της Εξοχής, οτι χρειάζεται να γίνει πιο φιλόξενος προς τους ταξιδευτές και βασικά να υπάρχει κάποια ενημέρωση για την κατάσταση από κεί και πάνω. Ούτε κάτι να φας ούτε να αλλάξεις χρήματα... τραγικό το βρίσκω. Ούτε βενζινάδικο κοντά, ούτε vinieta...τίποτα επιτέλους???
Πάντως περάσαμε πολύ ωραία, και δε ξέρω πως έγινε αυτό, προφανώς μας κέρδισε το μέρος. Αν και περάσαμε μεγάλη περιπέτεια, μπορώ να πώ με σιγουριά οτι αξίζει τον κόπο και όλη την ταλαιπωρία. Προλαβαίνοντας τα σχόλιά σας να πω ότι είναι απαραίτητο φυσικά να υπάρχει μια καλύτερη οργάνωση πριν το ταξίδι. Όχι...μπαίνουμε στο αμάξι και ότι γίνει...!!!
Ελπίζω να μετέφερα τις σωστές πληροφορίες και να μη μου ξεφεύγει κάτι, παρ’ολα αυτά παραμένω στη διάθεσή σου για διεκρινίσεις αγαπητέ, υπομονετικέ αναγνώστη. Να αναφέρω επίσης οτι τα υπόλοιπα ταξίδια μου ήταν ως τώρα πολύ πιο οργανωμένα (είναι τυχαία αυτή η πρώτη αφήγηση) και θα τα εξιστορίσω κι αυτά κάποια στιγμή.
Καλά ταξίδια να έχουμε....!!!
