Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[Rosa]

Καλή σου μέρα, 'αλλοπρόσαλλε Δημήτρη'!!! Η χαρά σου είναι μεταδοτική! Κάθε φορά που σε διαβάζω, νιώθω την παρόρμηση να σκαρφαλώσω στο πατάρι και να ξεθάψω τα σκονισμένα βιβλία μου των ισπανικών που καταχώνιασα εκεί πριν κάμποσα χρόνια!!! Να 'σαι καλά και να μας γράφεις όσο πιο συχνά μπορείς!!!

 

[LULLU]

καλημερα Δημητρη...,, θα περιμενουμε με αγωνια μπρος απο τη οθονη ....
αααααααααα για ρωτα και πως γραφετε " να μην φτυνετα騴 να το γραψουμε και στους δικους μας δρομους γιατι δεν το καταλαβαινουν στη γλωσσα μας ορισμενοι μπας και στα ξενα κατι να γινει?

 

[go2dbeach]

Γεια σου Δημητρη!
Το σημερινο κομματι το διαβασα υπο τη συνοδια του τραγουδιου της Φανι Λου .
Χαιρομαι που αποφασισες να μας γραφεις πιο συχνα και κυριως τωρα που θα παρεις τους δρομους , τα δαση βροχης και τις παραλιες της καραιβικης. Περιμενω τις ανταποκρισεις σου με χαρα.
Que te vaya bien!

 

[StellAnna]

Δημήτρη βάζεις ακόμα ένα λιθαράκι στην απόφασή μου να μάθω ισπανικά....
Στο χρωστάω.

 

[getxowoman]

Το πρωι που διαβαζα το σημερινο κομματι σου,οντως με απορια κοιταγα το no seas coche!
Εγω μαθαινω με εσενα τωρα εκφρασεις που ουτε καν ηξερα οτι υπηρχαν!!

Εδω εμεις το λεμε : no seas cochino!

Και πιστεψε με ξερω ατομα εδω που εχουν φαει τετοιο προστιμο!

Καλη συνεχεια στα μαθηματα και μετα στις νεες σου περιπετειες!!!

 

[10900km]

Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τα Ισπανικά, είναι όμως περίεργος να διαβάσει, για παράδειγμα, πώς “έβγαλα” χθες σχεδόν 60 ευρώ μέσα σε δυόμιση ώρες, προτείνω να “πηδήξει” την πρώτη παράγραφο και να πάει απευθείας στη δεύτερη... Όπως λοιπόν έμμεσα άρχισα να “λέω”, το βρίσκω ΠΟΛΥ ενδιαφέρον, μέχρι και αστείο, το πώς μετά από σχεδόν έναν μήνα στη Xela αισθάνομαι κάθε μέρα τα κομμάτια ενός... να το πω “γλωσσικό παζλ”;, να αλληλοσυμπληρώνονται... Παράδειγμα: στο βανάκι από Antigua για Xela, οι τέσσερις Αμερικάνες νοσοκόμες με τις οποίες (συν μία ακόμη νοσοκόμα, από Καναδά) συνταξίδεψα, είχαν την απορία πώς είναι το “stars and stripes” στα Ισπανικά (“αστέρια και λωρίδες”, η σημαία των ΗΠΑ). Το ίδιο βράδυ, φθάνοντας στη Xela, είπα στον πολύ συμπαθή οδηγό του “βανακίου” ότι χρειαζόμουν το τηλέφωνό του για να πάρω την “propietaria” της σχολής/ξενώνα μου. Σύντομα έμαθα ότι η Sary, η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια-διευθύντρια της σχολής μου και του εκεί ξενώνα, δεν είναι “propietaria”, αλλά “dueña”, μια και “propietario είναι ο ιδιοκτήτης ενός... εργοστασίου, για παράδειγμα, ο ιδιοκτήτης κάτι πολύ μεγαλύτερου από μία σχολή ή έναν ξενώνα. Εδώ και μέρες ακούω καθημερινά το “Si el norte fuera el sur”, “Αν ο βορράς ήταν ο νότος”, του Ricardo Arjona, κορυφαίου σύγχρονου Γουατεμαλτέκου μουσικού. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι “ταμάμ” για να βοηθηθεί κανείς στο να “αποκωδικοποιήσει” προτάσεις condicionales, ο Arjona λέει μεταξύ άλλων, “las barras y las estrellas se adueñan de mi bandera (y nuestra libertad no es otra cosa que una ramera... και πάει λέγοντας), δηλαδή “οι λωρίδες και τα αστέρια (οι ΗΠΑ) κατακτούν (ελαφρώς ελεύθερη η μετάφραση του adueñarse de) τη σημαία μου, τη χώρα μου (και η ελευθερία μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία πόρνη...”). Barras y estrellas... A-dueña(r)-se... Άλλο παράδειγμα: πριν από μέρες πέρασα αρκετή ώρα με το λεξικό στα χέρια, παρατηρώντας ότι το κομμάτι του λεξικού με λέξεις που αρχίζουν από CH, είναι πραγματικός θησαυρός ιδιωματισμών, και γενικά λέξεων που σε κάνουν να χαμογελάς και να λες “αυτό πρέπει να το μάθω”. Σήμερα το πρωί ο δάσκαλός μου ανέφερε κάποια στιγμή ένα σποτ κρατικό που παίζει αυτό το διάστημα στην τηλεόραση, και λέγεται “Guate es calidá”, “Η Γουατεμάλα είναι cool”. Στόχος του “σποτακίου” είναι να τονώσει το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας των Γουατεμαλτέκων. Το σποτάκι είναι χαριτωμένο (πληκτρολογήστε αυτό ακριβώς, “Guate es calidá”, στο google, και θα το εμφανίσει), με έναν τύπο να μιλάει γρήγορα και χρησιμοποιώντας πολλές puras chapinas λέξεις να “θυμίζει” στους συμπατριώτες του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τους Γουατεμαλτέκους τόσο αξιαγάπητους, χωρίς να παραγνωρίζει τα ελαττώματά τους, όλα όμως δοσμένα με χιούμορ. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι λέξεις που εμφανίζονται στο σποτάκι αρχίζουν από CH . Και για να το κλείσω σιγά-σιγά, φίλη μου Bilbaina (έτσι δε “σας” λένε; ), πώς λέτε εκεί στα μέρη “σου” αυτό που εδώ “λέμε” “no seas coche”? “No seas cochino”? Σήμερα κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του XelaWho, περιοδικό στο οποίο αναφέρθηκα την πρώτη βδομάδα μου στη Xela, και σε μία σελίδα γράφει ένας Αμερικάνος που έχει ντόπια κοπέλα, και γράφει συγκεκριμένα λέξεις και εκφράσεις που την ακούει να λέει σε “ειδικές” περιπτώσεις... Αντιγράφω: “que coche / cocha / cochino / cochina!” - my chica uses this a lot when joking around informally, basically saying “you're such a pig!”, or “how disgusting!” when someone cracks a bad joke or does something gross”. Σε θυμήθηκα αμέσως μόλις έπεσε το μάτι μου στο “cochino”, χωρίς παρεξήγηση . Α! Το ότι ο τύπος που γράφει τη σελίδα είναι Αμερικάνος, κάνει μπαμ από το γεγονός και μόνο ότι αποκαλεί την κοπέλα του “chica”. Όπως μου είπε σήμερα ο δάσκαλός μου, το “chico/chica” στη Γουατεμάλα το χρησιμοποιούν μόνο οι ξένοι. Οι Γουατεμαλτέκοι λένε “chavo/chava”. Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος επισκεφτεί χώρα της Λατινικής Αμερικής, ήδη κατέχει κάπως το “αντικείμενο” (γλώσσα) και θέλει να κάνει ΤΗΝ εντύπωση στους ντόπιους, πρέπει να αφιερώσει χρόνο στο να μάθει πώς “δουλεύει” η χρήση τού “vos” αντί του “tú” (όχι σε όλες τις ισπανόφωνες χώρες της Λατινικής Αμερικής, αλλά σίγουρα στις περισσότερες). Το δε vosotros που είχα μάθει στην Ελλάδα, τείνω να το ξεχάσω, δεν το έχω χρησιμοποιήσει ούτε μία φορά στη Γουατεμάλα, μια κι εδώ αντί του vosotros χρησιμοποιούν χωρίς εξαίρεση το ustedes, ακόμη και στον Τύπο, ακόμη και οι πολιτικοί σε δημόσιες εμφανίσεις τους. Αυτά (για σήμερα... Πάρτε το είτε σαν υπόσχεση, είτε σαν απειλή ).
Πώς λοιπόν ένας άνεργος στην πατρίδα του Έλληνας “έβγαλε” χθες στη Xela περίπου 60 ευρώ μέσα σε δυόμιση ώρες; Βοηθάω: στη θέση μου θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε υπομονετικός Ευρωπαίος, πολίτης χώρας που ανήκει στην Ευρωζώνη. Τι άλλο να “πω” για να βοηθήσω;! Έπρεπε χθες να αλλάξω χρήματα, να μετατρέψω ευρώ σε κετσάλες. Όπως έγραψα και από τη Guate πριν από έναν μήνα, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Από τις αμέτρητες τράπεζες που βλέπει κανείς στη Xela σε κάθε δεύτερη γωνία, ελάχιστες είναι εκείνες που δέχονται ευρώ. Δολάρια, δολάρια, και... τι άλλο να δείτεεε... Α ναι! Δολάρια! Για να μην τα “πολυλογώ”, έχοντας τσεκάρει την ισοτιμία στο ίντερνετ, ξέροντας ότι χθες ένα ευρώ ήταν περίπου 11,70 κετσάλες (ας είναι καλά το ευρουλάκι που πήρε τα πάνω του το τελευταίο δεκαήμερο έναντι του δολαρίου, με την αξία του οποίου το κετσάλ είναι συνδεδεμένο), πήρα τους δρόμους, έχοντας συγκεντρώσει πληροφορίες για το ποιες τράπεζες/ανταλλακτήρια συναλλάγματος δέχονται ευρώ. Πήγα στην πρώτη, στο κέντρο, ρώτησα για την ισοτιμία, και ειλικρινά γέλασα (μόνο για μια στιγμή, επειδή η αλήθεια είναι ότι ήταν αγενές εκ μέρους μου... Όταν υπάλληλος τράπεζας απαντάει σοβαρά σε ερώτησή σου, ΔΕΝ σκας στα γέλια). ΔΕΚΑ! ΔΕΚΑ! Πριν από έναν μήνα, στη Guate, με το ευρώ στο 10,70, αντάλλαξα ευρώ έναντι 10,25, περίπου. Και χθες στην πρώτη τράπεζα που πήγα μου είπαν ΔΕΚΑ! Ούτε καν ενοχλήθηκα, απλά το βρήκα αστείο, και έχοντας “υποβαθμίσει” το χαχανητό μου σε απλό χαμόγελο, έφυγα. Πήγα απέναντι, σε άλλη τράπεζα, στη δεύτερη και τελευταία στο κέντρο που δέχεται ευρώ. Ίδια ερώτηση. Απάντηση; ΙΔΙΑ! Τη δεύτερη φορά δεν γέλασα, αλλά αισθάνθηκα να κοκκινίζω από τα νεύρα μου. Δεν υπερβάλω. Άρχισα να σκέφτομαι ότι οι τράπεζες στη Xela έχουν έρθει σε συνεννόηση να κλέβουν όλες μαζί τα κορόιδα τους Ευρωπαίους που έρχονται στη Γουατεμάλα με ευρώ. Διότι περί κλοπής πρόκειται. Χωρίς εισαγωγικά. Οι τράπεζες δεν είναι ευαγή ιδρύματα, το κέρδος κυνηγούν, καλά κάνουν, όμως το να ανταλλάσσεις ένα ευρώ με δέκα κετσάλες την ημέρα που το ευρώ αξίζει όσο σχεδόν 11,70 κετσάλες, είναι περισσότερο κι από προκλητικό, είναι εν ψυχρώ κλοπή. Πατάω το fast forward και καταλήγω: μετά από πολύ περπάτημα, κι έχοντας καλύψει και τις πέντε επιλογές μου, άλλαξα ευρώ σε μία Citibank, όπως και στη Guate. ΕΝΤΕΚΑ! (10,96 για την ακρίβεια). “Για ένα ψωροκετσαλάκι κάνεις έτσι;”, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Φίλτατοι, αν θέλεις να αλλάξεις 20-30 ευρώ, τα 20-30 κετσάλες της διαφοράς δεν είναι περισσότερα από 2-3 ευρώ. Αν όμως θέλεις να αλλάξεις 600 ευρώ, τα 600 κετσάλες διαφορά είναι κοντά στα 55 ευρώ, και συγχωράτε με, αλλά πιστεύω ότι ένα τρίωρο περπάτημα-οδοιπορικό από τράπεζα σε τράπεζα, αξίζει τον κόπο, αν πρόκειται να γλιτώσεις κοντά στα 60 ευρώ... (Άκου ΔΕΚΑ!!...)
Και μια και το σάιτ είναι ταξιδιωτικού περιεχομένου και όχι γλωσσολογικού-οικονομικού , να “πω” ότι σήμερα πήγα -επιτέλους- στο Baúl, την κορυφή ενός εκ των βουνών γύρω από τη Xela, που λόγω του μεγάλου ύψους των υπόλοιπων μοιάζει με απλό λόφο. Σούπερ η θέα, καθαρός ουρανός (επειδή ήταν πρωί. Ήταν actividad της σχολής. Όλες οι outdoor actividades γίνονται το πρωί, επειδή τα μεσημέρια ρίχνει καρεκλοπόδαρα, και τα απογεύματα ανά πάσα στιγμή μπορεί να ρίξει το ίδιο δυνατή βροχή, αλλά για λιγότερη ώρα. Παρένθεση: me mojé, όταν απλά έχω βραχεί. Me empapé, όταν έχω γίνει Π Α Π Ι), όμως το καλύτερο μας περίμενε στο τέλος. Πήγαμε στις resbaladeros, στις τσουλήθρες. Η Sary είχε πάρει μαζί της σακιά. Στις τσουλήθρες βρήκαμε και πεταμένα μπουκάλια, πλαστικά, μεγάλα. Βάζεις το μπουκάλι κάτω από το σακί, φροντίζεις να... αποθέσεις τον πισινό σου εκεί που πρέπει, και... δώσ' του! Την πρώτη φορά έβαλα αρκετή κόντρα, επειδή δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Με το που φθάσαμε στη βάση της τσουλήθρας έτρεξα πάλι στην κορυφή για δεύτερη δόση . Αυτήν τη φορά χωρίς να βάλω κόντρα. Que chilero Χ100! Την τρίτη φορά τράβηξα και βιντεάκι, από την αρχή μέχρι το τέλος . Παρεμπιπτόντως, κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθώ να δω πώς ανεβάζει κανείς φωτογραφίες και βίντεο εδώ... Γενικά το πρωινό στο Baúl πέρασε απολαυστικά, όπως και οι δύο -μόνο, σήμερα, λόγω της actividad- ώρες του μαθήματος... Δεν θέλω να γίνω κουραστικός, όμως... όπως έχω ξαναγράψει, έχω “τσιμπηθεί” με τη Xela, και... ναι μεν φεύγω την Κυριακή, με παρέα για τη λίμνη Ατιτλάν, όμως... θα φύγω με μισή καρδιά... Θα με “πονούσε” πολύ περισσότερο αν δεν ήξερα ότι στο τέλος του ταξιδιού θα επιστρέψω στη Xela, μια και ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ σίγουρα, για να “περιμαζέψω” το μεγαλύτερο μέρος των πραγμάτων μου, που θα αφήσω εδώ, για να μπορέσω να ταξιδέψω μερικές εβδομάδες χωρίς να κουβαλάω όλη την... προίκα μου μαζί μου.
Και για να κλείσω όπως άρχισα, όποιος ενδιαφέρεται για τα Ισπανικά, έναν σπουδαίο “σύμμαχο” στο να συνηθίσει στη χρήση της προστακτικής, μπορεί να βρει στο “Ayer” της Gloria Estefan. Ειδικά το δεύτερο μισό του τραγουδιού, πέρα από σούπερ, ακουστικά, είναι “λουκούμι” για να δει κανείς πώς ακριβώς χρησιμοποιείται η προστακτική. Αυτό και το “Si el norte fuera el sur” που ανέφερα νωρίτερα, είναι σαν... φίλοι που σε περιμένουν σε χαώδη σταθμό λεωφορείων, σε προάστιο αχανούς πόλης, που δεν έχει ούτε μετρό, ούτε τίποτα, μέρα-μεσημέρι, με τη θερμοκρασία στους 40 βαθμούς Κελσίου, χωρίς να ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεσαι και πώς θα βρεις το ξενοδοχείο στο οποίο έχεις-δεν έχεις κάνει κράτηση (το πάλεψες, αλλά δεν είσαι σίγουρος ότι σε περιμένουν). Τα δύο αυτά τραγούδια είναι λοιπόν σαν φίλοι που σε περιμένουν στον σταθμό, σε απαλλάσσουν από τον βαρύ σάκο σου, σε βάζουν στο κουλ αυτοκίνητό τους, ανάβουν το κλιματιστικό, και σε πηγαίνουν καρφί στο σπίτι τους όπου σε περιμένει δικό σου δωμάτιο και μπανιέρα για να μουλιάσεις για κανένα μισάωρο... ΤΟΣΟ πιο εύκολη κάνουν τη ζωή κάποιου που μαθαίνει Ισπανικά αυτά τα τραγούδια...
Κλείνω με ΑΥΤΟ . Νέα “φίλη μου” , αυτό που ήξερα ότι στη Χώρα των Βάσκων λέτε “chirimiri”, εδώ το “λέμε” “chipichipi” . ΦΥΣΙΚΑ, ch- και ch-...

 

[getxowoman]

Δημητρη buenas!


Μια μικρη σημειωση και οχι διορθωση,στην Ισπανια η λεξη dueña και propietaria ειναι ακριβως το ιδιο πραγμα ειτε μιλας για εργοστασιο ειτε μιλας για αποθηκη,οταν κατι ειναι δικο σου,οταν κατι es de tu propiedad τοτε χρησιμοποιουμε και τα δυο με την ιδια εννοια.

Η αληθεια ειναι οτι μαθαινω καινουριο λεξιλογιο με σενα,λεξεις που ουτε καν τις εχω ακουσει,οπως resbaladeros ! Και μαλλον και γω σαν τον αμερικανο θα εγραφα στην εφημεριδα!!

Καλη συνεχεια!!

 

[go2dbeach]

Διαβασα δυο φορες την πρωτη παραγραφο (μη σου πω και τρεις ). Πολυ ενδιαφεροντα για μενα οσα γραφεις και αφορουν την ισπανικη , αφου ειναι αληθεια οτι τα ισπανικα που μαθαινουμε εδω εχουν αρκετες διαφορες με αυτα της λατινικης αμερικης και για την καθομιλουμενη δεν το συζηταμε καν!
Δυστυχως δεν ξερω τοσα οσα η bilbaina φιλη μας , αλλα σιγουρα θα αφεθω στα χερια των "φιλων" που προτεινεις..ο ενας ειναι ο Ricardo Arjona..σε δισκοπωλειο (μαλλον μια τρυπα που πουλαγε περισσοτερες μαιμουδες cd απο οριτζιναλ) στην Πλαγια ντελ καρμεν , ο πωλητης μου προτεινει το cd του Arjona οταν ζηταω κατι που κατα τη γνωμη του ειναι καλο να φερω στην πατριδα μου. Οταν μου ειπε οτι ειναι απο τη Γουατεμαλα , τοτε ειναι που το αφησα αφου ηθελα κατι μεξικανικο. Τωρα ακουω ξανα το ονομα του απο σενα..
Λοιπον σταματαω εδω..εσυ εισαι αυτος που θελουμε να μας γραφει για την Guate calida

Υ.Γ. Ειδα το βιντεακι και ο τυπος τα λεει πολυ γρηγορα!!Dios mio! No entiendo palabra

 

[10900km]

Cherchez la femme... Μόνο αυτό θα γράψω για την πολυήμερη εξαφάνισή μου...
Είναι οκτώ το πρωί, είμαι σε ένα κουκλίστικο δωμάτιο στο Σαν Πέδρο Λα Λαγκούνα, με την τηλεόραση στα δεξιά μου ανοικτή, ακούγοντας την περιγραφή τού Ισπανία-Ιράκ (Κύπελλο Συνομοσπονδιών), λιγότερο επειδή με ενδιαφέρει το παιχνίδι, και -πολύ- περισσότερο επειδή το να ακούω Ισπανικά όσο περισσότερο γίνεται, ακόμη κι όταν είμαι μόνος στο δωμάτιο, μου κάνει πολύ-πολύ καλό. Κάθε φορά που ακούω μία έκφραση που μου llama la atenciόn (τραβάει την προσοχή), αρπάζω το μολύβι που έχω πάντα δίπλα μου και τη σημειώνω. Κ ο λ λ η μ έ ν ο ς με τα Ισπανικά ο ανταποκριτής σας από τη Γουατεμάλα...
Υποτίθεται ότι θα περνούσα μία βδομάδα στη λίμνη Ατιτλάν, μεταξύ Γουάτε και Σέλα, όμως αυτή που ξημέρωσε πριν από λίγες ώρες είναι ήδη η έβδομη μέρα, και... δεν λέω να το κουνήσω από εδώ. Είχα σχεδιάσει να χρησιμοποιήσω το Σαν Πέδρο Λα Λαγκούνα για να “εξερευνήσω” τα χωριουδάκια στο δυτικό μισό της λίμνης, και μετά να “μετακομίσω” στο Παναχατσέλ, απέναντι, και να το χρησιμοποιήσω σαν βάση για να πάω σε διάφορα χωριουδάκια στο ανατολικό μισό της λίμνης, όμως το Σαν Πέδρο Λα Λαγκούνα μού άρεσε τόσο, ΤΟΣΟ, που όταν αποχαιρετιστήκαμε με τη Βελγίδα με την οποία πέρασα τις τέσσερις πρώτες ημέρες μου εδώ (και 5-6 στη Σέλα), αποφάσισα να αλλάξω ξενοδοχείο και να μείνω άλλες τέσσερις. Τα καλά τού να μην έχεις δουλειά να σε περιμένει στην πατρίδα, του να μην σε πιέζει ο χρόνος, του να μπορείς να κάνεις -σχεδόν- ό,τι θέλεις...
Μία τυπική μέρα του Δημήτρη από τη στιγμή που έμεινε μόνος και μετά: ξυπνάω κατά τις εφτά το πρωί, ακούγοντας πουλάκια να τιτιβίζουν (όπως, καλή ώρα, τώρα. Το ξενοδοχείο μου έχει τριγύρω δέντρα, πολλά δέντρα, και ακούς διαφόρων τύπων τιτιβίσματα). Ρίχνω μια καλή-καλή ματιά στην α π ί σ τ ε υ τ η θέα που έχω από τα παράθυρα του δωματίου μου (η λίμνη είναι περιτριγυρισμένη από ψηλά βουνά και ηφαίστεια, όλα καταπράσινα, όλα εντυπωσιακά, όλα με πλαγιές σχεδόν κάθετες προς τη λίμνη, κάτι που σου δίνει την εντύπωση ότι είσαι... κρυμμένος από τον υπόλοιπο κόσμο), ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, και αράζω στο μπαλκόνι, κατά προτίμηση στην αιώρα που συνοδεύει σχεδόν κάθε δωμάτιο σε αυτό το ξενοδοχείο, για να καθαρίσω έναν ανανά για πρωινό. Για κάποιον λόγο οι ανανάδες μού φαίνονται πολύ εξωτικοί, και “δένουν” με την όλη ατμόσφαιρα-εμπειρία του ταξιδιού στη Γουατεμάλα... Μετά, πετσέτα στον ώμο, και περπάτημα πέντε λεπτών μέχρι ένα σημείο από το οποίο μπορείς να βουτήξεις στη λίμνη. Το νερό είναι πεντακάθαρο, σχεδόν μπορείς να το πιεις(!), κι υπάρχουν διάφορα σημεία από τα οποία μπορείς να βουτήξεις. Αγαπημένο μου είναι ένα που δεν είναι ούτε πολύ κοντά σε indίgenas κυρίες που κάνουν μπάνιο και πλένουν τα ρούχα τους, ούτε όμως και πολύ μακριά, έτσι ώστε και σε δύσκολη θέση να μην τις φέρνω, αλλά και να μπορώ να παρατηρώ τις κινήσεις τους (δεν είμαι ματάκιας, ντυμένες κάνουν μπάνιο οι κυρίες, απλά... το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να παρατηρώ τι κάνουν οι ντόπιοι σε κάθε μέρος που πηγαίνω). Μετά τη βουτιά, επιστροφή στο δωμάτιο, επανάληψη ένα ή δύο κεφάλαια από το βιβλίο που έβγαλα μονορούφι την τελευταία βδομάδα των μαθημάτων μου στη Σέλα (είναι βιβλίο γραμματικής με ασκήσεις, και καλύπτει ουσιαστικά τα πάντα. Πολύ χρήσιμο, μια και με ΕΝΑ βιβλίο μπορώ να κάνω επανάληψη ΟΛΑ όσα έμαθα στη Σέλα), και μετά βόλτα για... βόλτας sake, για φωτογραφίες, για “σταμπάρισμα” μαγαζιών που θα ήθελα να πάω αργότερα, για ενημέρωση για το “τι παίζει” κάθε μέρα στο χωριό (σχεδόν κάθε μέρα “παίζει” και κάποια εκδήλωση), και για κουβεντούλα με ντόπιους (το Σαν Πέδρο είναι από εκείνα τα μέρη στα οποία όλοι χαιρετούν όλους, αρκεί να κάνεις eye contact με κάποιον, ντόπιο ή ξένο, τη στιγμή που περνάει από δίπλα σου. Έχω προσέξει ότι οι ντόπιοι είναι πολύ πιο ανοικτοί από τους ξένους, κάτι που “εκμεταλλεύομαι” κάθε πρωί, κατά τη διάρκεια της βουτιάς στη λίμνη, για να εξασκήσω τα Ισπανικά μου με ντόπιους που επίσης κολυμπούν την ίδια ώρα στη λίμνη). Μετά, φαγητό, συνήθως τάκος, σε μαγαζιά που τα λειτουργούν ντόπιοι (δεν έχω κάτι εναντίον των ξένων που έχουν ανοίξει επιχειρήσεις εδώ, όμως μια και τους τα ακουμπάω τα βράδια για μπιρίτσες, λέω τουλάχιστον όταν τρώω να προτιμάω μαγαζάκια ντόπιων). Βολτίτσα για χώνεψη, επιστροφή στο δωμάτιο για σιέστα και λίγη τηλεόραση, δεύτερη βουτιά στη λίμνη νωρίς το απόγευμα, επανάληψη ένα ή δύο ακόμη κεφάλαια του βιβλίου, και μετά καρφί σε ένα μαγαζί ντόπιων με ασύρματο ίντερνετ για... επικοινωνία με τον πλανήτη Γη και για ζεστή σοκολάτα. Στο Σαν Πέδρο υπάρχουν ίντερνετ σποτς που χρεώνουν 8-10 κετσάλες για μία ώρα στο ίντερνετ, χωρίς να προσφέρουν δωρεάν καφέ. Στο μαγαζί που πηγαίνω εγώ, το οποίο έχει λίγα τραπέζια σε μία χαριτωμένη αυλή, κι όχι πολλά τραπέζια στριμωγμένα σε ένα μικρό δωμάτιο, με έξι κετσάλες παίρνω μία ζεστή σοκολάτα και συνήθως κάθομαι πάνω από μία ώρα... Κατά τις έξι και μισή επιστρέφω στο δωμάτιο και κάθομαι στο μπαλκόνι κάνοντας... απολύτως τίποτα. Είναι η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας, ακόμη και στη Θεσσαλονίκη, είναι η ώρα που ο ήλιος έχει πέσει τόσο χαμηλά που κάνει τους λευκούς τοίχους να φαίνονται σχεδόν κίτρινοι, και γενικά όλα τα χρώματα να φαντάζουν πολύ πιο “ζεστά”. Κάθομαι στο μπαλκόνι μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν να ανάβουν τα φώτα απέναντι, στα χωριουδάκια στην άλλη πλευρά της λίμνης. Μετά, ειδήσεις στην τηλεόραση, σε τοπικό κανάλι (στο οποίο κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένα ρεπορτάζ, ο δημοσιογράφος που το έχει κάνει, λέει “por una Guatemala en paz, ο τάδε, από το τάδε μέρος, για το τάδε κανάλι”), και νέα έξοδος για φαγητό. Πριν γυρίσω στο δωμάτιο για τα καλά, μου αρέσει να κατεβάζω μία-δύο μπιρίτσες σε κάποιο από τα πολύ συμπαθητικά μαγαζιά ακριβώς δίπλα στο νερό. Τα μαγαζιά με πολύ θόρυβο δεν είναι... my cup of tea, όμως στο Σαν Πέδρο έχεις επιλογές. Μπορείς να ακούσεις τη μουσική που θέλεις, όσο δυνατά θέλεις, αρκεί να ξέρεις τι θέλεις, και να έχεις κάνει μία καλή γύρα, σταμπάροντας τα μέρη που σου ταιριάζουν περισσότερο. Τέλος, πριν κοιμηθώ, συνήθως βλέπω κάποια ταινία με ισπανικούς υπότιτλους. Προχθές είδα το Deja Vu, με τον Ντενζέλ Ουάσινγκτον. Χθες είδα το Slumdog Millionaire... Παρατηρώντας ότι καταλαβαίνω ουσιαστικά τα πάντα, και κυρίως ότι καταλαβαίνω πότε και γιατί χρησιμοποιείται ο subjuntivo, αισθάνομαι ότι... άξιζαν τον κόπο οι βδομάδες μαθημάτων στη Σέλα (η αλήθεια είναι ότι άξιζαν τον “κόπο” ούτως ή άλλως, απλά είναι ακόμη πιο ωραίο το να συνειδητοποιώ ότι δεν πέρασα τρεις βδομάδες κάνοντας μαθήματα, αλλά κάνοντας μαθήματα ΚΑΙ μαθαίνοντας, πραγματικά μαθαίνοντας)...
Κάπως έτσι κυλούν οι μέρες μου στο Σαν Πέδρο... Όχι ακριβώς “χάλια”... Ήδη έχω πάει σε τρία χωριουδάκια τριγύρω, άλλοτε περπατώντας, κι άλλοτε παίρνοντας πλοιάριο. Το καθένα έχει τα καλά του. Μία διαδρομή με πλοιάριο σου δίνει τη δυνατότητα να βγάλεις φωτογραφίες που διαφορετικά δεν μπορείς να βγάλεις, λόγω γωνίας... λήψης των φωτογραφιών. Μία βόλτα με τα πόδια από χωριό σε χωριό σού επιτρέπει να... το πάρεις χαλαρά, και να βγάλεις καλύτερα “συγκροτημένες” φωτογραφίες, χωρίς τα σκαμπανεβάσματα του πλοιαρίου στο νερό της λίμνης...
Κλείνοντας, “λέω” ότι αισθάνομαι σαν να κάνω διακοπές σε ελληνικό νησί. Η ατμόσφαιρα είναι πολλλύ χαλλλαρή, κυκλοφορώ με σαγιονάρες από το πρωί μέχρι το βράδυ, μυρωδιά αντηλιακού έρχεται από παντού, καυτός ήλιος μέχρι τις 3-4 το απόγευμα, αμάνικα, φαγητό και μπιρίτσα δίπλα στο νερό, και τιμές σχεδόν εξευτελιστικές (όπα... Το τελευταίο ΔΕΝ παραπέμπει σε Ελλάδα, όπως όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε). Μεθαύριο “μετακομίζω” στην άλλη πλευρά της λίμνης, στο Παναχατσέλ. Λέεεω τώρα... Αυτό το ταξίδι μού έχει βγάλει μία πλευρά που δεν ήξερα ότι είχα, μία πλευρά... ψιλοχύμα όσον αφορά τον προγραμματισμό των επόμενων κινήσεών μου. Εν μέρει μου αρέσει, εν μέρει με κάνει να αισθάνομαι “κάπως”, πιθανότατα επειδή δεν είμαι συνηθισμένος να συμπεριφέρομαι τόσο χύμα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού (πάντα όσον αφορά το... sticking to an itinerary).
Εννιά... Ώρα για την (καθυστερημένη σήμερα, λόγω γραψίματος) πρωινή βουτιά μου. Με λυπάστε, το ξέρω...


Χαιρετίσματα σε όλους

 

[GTS]

...αράζω στο μπαλκόνι, κατά προτίμηση στην αιώρα που συνοδεύει σχεδόν κάθε δωμάτιο σε αυτό το ξενοδοχείο, για να καθαρίσω έναν ανανά για πρωινό....Μετά, πετσέτα στον ώμο, και περπάτημα πέντε λεπτών μέχρι ένα σημείο από το οποίο μπορείς να βουτήξεις στη λίμνη. Το νερό είναι πεντακάθαρο, σχεδόν μπορείς να το πιεις(!), κι υπάρχουν διάφορα σημεία από τα οποία μπορείς να βουτήξεις....Μετά τη βουτιά, επιστροφή στο δωμάτιο, επανάληψη ένα ή δύο κεφάλαια από το βιβλίο που έβγαλα μονορούφι την τελευταία βδομάδα των μαθημάτων μου στη Σέλα...

Παλιοζωή με λίγα λόγια.....μαύρα χάλια, σε λυπάμαι.....

Θέλω να δω πώς θα γυρίσεις πίσω....ή μάλλον, όταν θα νομίζεις ότι θες να γυρίσεις λόγω νοσταλγίας και περάσουν μερικές μέρες και θα κοιτάς σαν χάνος τον τοίχο σκεφτόμενος πού ήσουν και αναρωτόμενος πού είσαι.....

 

[go2dbeach]

Και Ισπανικα , και υπεροχη θεα , φοβεροι ανθρωποι , και ανανας , και αιωρα!! με τσακισες Δημητρη..αργησες να μας γραψεις νεα σου , αλλα με τσακισες
Παω να φαω το αεροπορικο του Παρισιου :roll:

Καθως διαβαζα , αναρωτιομουν το ιδιο με τον Gts..πως θα γυρισεις πισω? Ελπιζω να αργησει πολυ αυτη η στιγμη amigo..θα χρειαστεις ψυχολογικη υποστηριξη!

 

[mariath]

Χάλια, χάλια, χάλια!
Τι καλά που περνάμε εδώ και δεν το ξέρουμε!

(Τα παραπάνω είναι μέρος της αυθυποβολής μου. Με τέτοια που διαβάζω τι να κάνω η γυναίκα!)