Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[10900km]

Να με δείτε όταν θα γυρίσω, ε; Η μέρα που θα γυρίσω (προσωρινά) δεν είναι πολύ μακριά, όμως η μέρα που θα αναγκαστώ να βάλω τέλος στο όνειρο και να... προσγειωθώ στην πεζή πραγματικότητα της ανεργίας και της ανάγκης να βρω δουλειά, είναι ακόμη μακριά... Σχεδόν το έχω αποφασίσει... Θα μείνω στη Γουατεμάλα άλλες δύο βδομάδες, κατά τις 5 Ιουλίου θα είμαι στην Tapachula (Μεξικό, μια ανάσα από τα σύνορα με Γουατεμάλα) για να δω μία κοπέλα που γνώρισα στη Xela, στις 20-21 θα είμαι στην Πόλη του Μεξικού ή το Κανκούν για να πετάξω για ΗΠΑ, θα περάσω άλλες δέκα μέρες βλέποντας φίλους εκεί (Phoenix και Louisville), και 1η Αυγούστου θα είμαι Αθήνα για να πάρω το τρένο για Θεσσαλονίκη (πετάω με US Airways, χρησιμοποιώντας το “buddy pass” μίας φίλης μου που δουλεύει για τη συγκεκριμένη εταιρεία, γι' αυτό και πρέπει να πάω είτε στην Πόλη του Μεξικού είτε στο Κανκούν για να αρχίσουν οι πτήσεις της επιστροφής). Το σχέδιο είναι να περάσω τον Αύγουστο στη Θεσσαλονίκη (μετά από 100+ μέρες απουσίας οι γονείς μου θα είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης αν δεν δουν τον κανακάρη τους), και 1η Σεπτεμβρίου, πτήση για Κανκούν, για να αξιωθώ επιτέλους να πάω στην Κούβα, όνειρο που το έχω από έφηβος. Αρχές Δεκεμβρίου έχω ένα δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη, όμως 100 μέρες είναι αρκετές για να καλύψει κανείς σχετικά άνετα την απόσταση Κανκούν-Πόλη του Παναμά (οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές). Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη για το δικαστήριο και για να γεμίσουν οι γονείς μου πάλι τις μπαταρίες τους, και μετά (ναι, έχει και “μετά” ), τρίτη εξόρμηση, αυτήν τη φορά στη Νότια Αμερική, και κυρίως στα δύο απωθημένα μου, την Αργεντινή και την Κολομβία. “Με τι λεφτά;” Καλή ερώτηση... Ας πούμε ότι σε αυτό το ταξίδι ξόδεψα πολύ-πολύ λιγότερα απ' όσα περίμενα, ας πούμε ότι η φίλη μου που δουλεύει για την US Airways μου γλιτώνει ΠΟΛΛΑ λεφτά, κι ας πούμε ότι τις τελευταίες ημέρες “προέκυψαν” χρήματα για μένα στην Ελλάδα, χρήματα που αν τα χρησιμοποιήσω συνετά (κι αυτό ακριβώς θα κάνω), μπορούν να με “κρατήσουν” on the road μέχρι και τα τέλη Απριλίου, ΧΩΡΙΣ να δουλέψω κατά τη διάρκεια των ταξιδιών. Ευκαιρίες για να δουλέψει κανείς, όχι να βγάλει τρελά χρήματα, απλά να καλύπτει τα έξοδά του, ενώ ταξιδεύει, υπάρχουν, ακόμη και για άτολμα (σε αυτόν τον τομέα) άτομα σαν εμένα. Αυτήν τη στιγμή θα μπορούσα να έχω ΔΥΟ δουλειές στη Xela, όμως επέλεξα να μην δουλέψω, ίσως επειδή έχω το “μαξιλαράκι” των οικονομιών μου και της νέας “πηγής” εσόδων που προέκυψε πριν από λίγες ημέρες. Δεν ξέρω τι θα κάνω όταν το... αβγουλάκι φθάσει... ξέρετε πού...
Ειδικά αυτό το ταξίδι, το πρώτο κομμάτι, το βλέπω λιγότερο σαν “περιπλάνηση” και περισσότερο σαν “σχολείο”. Βελτίωσα -σημαντικότατα- τα Ισπανικά μου, έκανα πράγματα που συνήθως απέφευγα όταν ταξίδευα, “εκτέθηκα” σε καταστάσεις που ο μέχρι προ μερικών μηνών Δημήτρης θα είχε αποφύγει (με εξαίρεση τις τρεις εβδομάδες στη Βραζιλία πριν από δύο χρόνια που μου έβγαλαν έναν εαυτό που ειλικρινά δεν πίστευα ότι είχα). Σχεδόν κάθε μέρα μαθαίνω κάτι, από άτομα που συναντώ κι από καταστάσεις. Δε μου αρέσουν όλα, όμως κάθε μάθημα είναι ευπρόσδεκτο, και όταν αρχίσω το δεύτερο κομμάτι του ταξιδιού, τον Σεπτέμβριο, θα είμαι πιο... “σοφός”, ή μάλλον, όπως προτιμώ να λέω, “λιγότερο αδαής”...
Να με δείτε λοιπόν όταν γυρίσω στην Ελλάδα , αλλά αν αυτό συμβεί τον Αύγουστο, θα είμαι ακόμη με ένα χαζοχαρούμενο, ξέγνοιαστο χαμόγελο, και όχι “σκοτεινιασμένος”, ανήσυχος για το πώς και πού θα βρω δουλειά...


Hasta la próxima, amigos...


ΥΓ Οι Εβραίοι μού αρέσουν, πρώτα επειδή έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον να πουν (αυτή είναι η εντύπωση που έχω αποκομίσει από τα δύο ταξίδια μου στο Ισραήλ και από Εβραίους που έχω γνωρίσει σε ταξίδια), και μετά επειδή έχουν “μύτη”, ξέρουν πού υπάρχουν επιχειρηματικές ευκαιρίες, προσόν που με εντυπωσιάζει. Ok, μερικές φορές φαντάζουν... too full of themselves, όμως... no pasa nada... Πριν από δύο χρόνια λοιπόν, στο χόστελ μου στο Salvador da Bahia, ο Εβραίος ιδιοκτήτης μού είπε ότι επόμενη κίνησή του θα ήταν να ανοίξει ένα χόστελ κάπου στην Κολομβία. Μου έκανε εντύπωση, επειδή στο μυαλό μου η Κολομβία ήταν ένα μέρος στο οποίο τουρίστες εξαφανίζονταν και ΑΝ επανεμφανίζονταν, αυτό συνέβαινε μετά από μήνες, κι αφού πρώτα οι δικοί τους είχαν πληρώσει λύτρα. Ο Εβραίος μού είπε ότι η κατάσταση άλλαζε, ότι η Κολομβία θα ήταν το next big thing στη Νότια Αμερική... Μετά από έξι μήνες ήμουν σε ένα χόστελ στη Venice Beach, στο Λος Άντζελες. Η ιδιοκτήτρια; Εβραία . Οι κουβέντες μου μαζί της είναι από τις καλύτερες αναμνήσεις μου από εκείνο το ταξίδι. Όταν φθάσαμε στο “μετά, τι;”, μου είπε ότι μέσα σε λίγους μήνες θα άνοιγε χόστελ στο Σαντιάγο της Χιλής, και κάπου στην Κολομβία(!). Σύμπτωση; Τις τελευταίες ημέρες, έχοντας για πρώτη φορά τηλεόραση στο δωμάτιό μου, έχω περάσει χρόνο βλέποντας διάφορα προγράμματα, αλλά και (η καλύτερή μου, όταν βλέπω τηλεόραση ενώ ταξιδεύω), διαφημίσεις . Οι Κολομβιανοί έχουν κατακλύσει όλα τα κανάλια της Λατινικής Αμερικής με διαφημίσεις, με ξένους να μιλάνε για την εμπειρία τους στην Κολομβία τους τελευταίους μήνες, για το τι περίμεναν, και τι τελικά βρήκαν. Κάθε σποτάκι κλείνει με την ατάκα “Colombia. El riesgo es que te quieras quedar”, “Κολομβία. Το ρίσκο, ο κίνδυνος, είναι να θέλεις να μείνεις (για πολύ καιρό)”, κάνοντας “παιχνίδι” με τη λέξη riesgo, λέξη που όλοι χρησιμοποιούσα μέχρι πρότινος όταν μιλούσαν για την Κολομβία, έχοντας κατά νου όσα συνέβαιναν (κι υποθέτω μέχρι ενός σημείου εξακολουθούν να συμβαίνουν) εκεί... Προσωπικά, έχω “ψηθεί”. Αν τα χρήματα δεν ήταν issue, θα πετούσα απευθείας εκεί από εδώ, όμως... πού θα μου πάει;...

 

[go2dbeach]

Δε με λυπασαι βρε Δημητρη..Μα Κολομβια? Ελπιζω τουλαχιστον να εχουμε ανταποκριση και απο εκει αφου σκεφτομαι πολυ το επομενο μεγαλο ταξιδι μου και το μονο σιγουρο ειναι οτι θα ειναι προς την περιοχη καραιβικη-λατινικη αμερικη :roll:

Καλη συνεχεια στη Guate και μετα στο Mexico!

 

[10900km]

090706 Δευτέρα (TS)


Λούφαρα, είναι αλήθεια, que' quieren que les diga?, τι να πω για να απολογηθώ;... Η αλήθεια πάντως είναι ότι όλο αυτό το διάστημα, δύο φορές έστρωσα τον πισινό μου στο γράψιμο, και κατέληξα να γράψω από ένα... μυθιστόρημα (από πλευράς μάκρους κειμένων), όμως και τις δύο φορές επέλεξα να κρατήσω τα... μυθιστορήματά μου για μένα, κρίνοντας ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους αυτά που έγραψα ήταν μάλλον προσωπικές εξομολογήσεις, αδιάφορες είμαι βέβαιος για όλους σας, και πολύυυυ λιγότερο εντυπώσεις από τα μέρη στα οποία πήγα. Χωρίς μεγαλύτερη εισαγωγή λοιπόν, περνάω απευθείας σε εντυπώσεις από Γουατεμάλα και Μεξικό (ναι, εδώ και εννιά μέρες είμαι στο Μεξικό, και το χαίρομαι. Πόσο; Un chingo, που λένε οι Μεξικάνοι, όχι όμως μπροστά στη μαμά τους, μια και η έκφραση είναι στα όρια του “βρόμικου”).


Παναχατσέλ...


Στη βόρεια πλευρά της λίμνης Ατιτλάν. Σούπερ μέρος αν έχεις περάσει αρκετές ημέρες στο “ήσυχο” Σαν Πέδρο, και θέλεις να δεις κόσμο, τουρίστες, δεκάδες μαγαζιά με αναμνηστικά, να “χαθείς” λίγο μεταξύ των ορδών των τουριστών που βρίσκεις στο “Πάνα”. Για όλους αυτούς τους λόγους, τις δύο πρώτες ημέρες μού άρεσε πολύ. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, με κούρασε τις υπόλοιπες, και φρόντισα κάθε μέρα κάπου να πηγαίνω “μονοήμερη”, και να επιστρέφω όσο γίνεται αργότερα. Στα σούπερ θετικά τού “Πάνα”, το σημείο στο οποίο βρίσκεται, σημείο ιδανικό για να κάνεις πολλές εξορμήσεις. Στα σούπερ αρνητικά του η κακή νοοτροπία του κόσμου, τουλάχιστον ενός μεγάλου μέρους του. Για πρώτη φορά μετά από ενάμιση μήνα στη Γουατεμάλα, “τα πήρα” με ντόπιους. Πήγαινα σε μίνι μάρκετ για να αγοράσω ένα κουτάκι Super Cola, που κανονικά κοστίζει 2,50 κετσάλες (λιγότερο από 25 λεπτά του ευρώ), και μου ζητούσαν 10 κετσάλες, απλά και μόνο επειδή ήμουν ξένος. Η πλάκα είναι ότι ειδικά στα κουτάκια της Super Cola, η τιμή είναι γραμμένη με μεγάλα νούμερα πάνω, ψηλά. Παρ' όλα αυτά, οι “Παναχατσελιανοί” είχαν το θράσος να μου ζητούν τον ουρανό με τ' άστρα, κι όταν τους έλεγα ότι δεν ήμουν πρωτάρης στη Γουατεμάλα, ότι ήδη είχα περάσει βδομάδες, κι ότι ήξερα πάνω-κάτω πόσο κόστιζε το κάθε τι, η ωμή απάντησή τους ήταν “εσείς οι ξένοι έχετε λεφτά”(!). Εκεί που έφθασα στο αμήν ήταν με έναν οδηγό “αγροτικού” που έκανε κούρσες μεταξύ “Πάνα” και ενός χωριού στα ανατολικά. Τον ρώτησα πόσο κόστιζε η κούρσα, ξέροντας εκ των προτέρων ότι έκανε 1,20 κετσάλες. Το σκέφτηκε μερικά δευτερόλεπτα (προφανώς σκεφτόταν πόσο τον έπαιρνε να με “δαγκώσει”), και μου πέταξε ένα “δέκα κετσάλες”. Του πέταξα κι εγώ ένα “tengo 'cabron' escrito en mi frente?”, “γράφει 'μαλάκας' στο μέτωπό μου;”, κι αυτό ήταν... Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να παίρνω την κατάσταση στο χαβαλέ, γιατί αν την έπαιρνα στα σοβαρά, με τον οξύθυμο χαρακτήρα μου, θα κατέληγα να κουτουλήσω κανέναν (οι πρώην συνάδελφοί μου που ρίχνουν αραιά και πού μια ματιά εδώ, ξέρουν τι λέω...). ΤΟ χάιλαϊτ των εφτά ημερών που πέρασα στο “Πάνα”, ήταν η τρίωρη συνάντηση με την Έλσα, μία Ελληνίδα. Τη βρήκα μέσω ενός σάιτ, έτυχε να είναι στην πόλη μία από τις ημέρες που ήμουν κι εγώ εκεί, βρεθήκαμε, τα είπαμε περί ταξιδιών, και πολύ το χάρηκα, μου είχε λείψει πολύ μία ΚΑΛΗ κουβέντα στα Ελληνικά...


Σολολά


Πόλη κτισμένη ψηλά, σε μικρή απόσταση από τη λίμνη, στα 8-9 χιλιόμετρα από το Παναχατσέλ. Συμπαθητική κεντρική πλατεία, καλή θέα προς τη λίμνη από μερικά σημεία (παραδόξως ΤΟ σημείο για να χαζέψει κανείς από ψηλά τη λίμνη, είναι το νεκροταφείο, που καταλαμβάνει τον χώρο με την καλύτερη θέα...), όμως το καλύτερο γύρω από το Σολολά είναι... η επιστροφή με τα πόδια στο Παναχατσέλ. Τα 8-9 χιλιόμετρα τα κατεβαίνεις εύκολα, έχοντας μονίμως δεξιά σου τη λίμνη, πρώτα από πολύ ψηλά και μετά από όλο και χαμηλότερα, και αριστερά σου το βουνό, με καταπράσινες πλαγιές, και με δύο καταρράκτες, εκ των οποίων ο ένας είναι μεγάλος, και σχεδόν... λούζει τα αυτοκίνητα που περνούν από δίπλα. Είχα διαβάσει ότι είναι λίγο επίφοβο να περπατήσει κανείς μεταξύ των δύο πόλεων. Σχόλιό μου: τρίχες. Το μόνο που συνάντησα ήταν ντόπιοι με τσάπες στον ώμο να πηγαίνουν/επιστρέφουν στη/από την δουλειά τους, να με χαιρετούν χαμογελαστοί. Μόνο όταν είδα καμιά δεκαριά αδέσποτα σκυλιά ανησύχησα κάπως, όμως... τα εννιά αρσενικά ήταν... απασχολημένα ακολουθώντας τη μία θηλυκή, οπότε δεν ασχολήθηκαν μαζί μου...


Σαν Χόρχε Λα Λαγκούνα


Στα δεξιά όπως κατεβαίνεις από το Σολολά στο Παναχατσέλ, κάπου στα μισά. Από ψηλά, από τον δρόμο, είδα “κίνηση” στην κεντρική πλατεία, δηλαδή στην... αλάνα μπροστά από την εκκλησία. Έπαιζαν μπάλα. Πήγα να ρίξω μια ματιά από κοντά. Από τα χάιλαϊτ του ταξιδιού. Πέντε chavos ντυμένοι στα λευκά και κόκκινα, οι “bomberos”, οι “πυροσβέστες” (κυριολεκτικά, είναι η ομάδα του πυροσβεστικού σταθμού του χωριού, όπως ρώτησα και έμαθα), έπαιζαν κόντρα σε άλλους πέντε ντυμένους στα μπλε. Υπό βροχή. Στην αλάνα, μέσα στη λάσπη, με κόσμο τριγύρω στα μπαλκόνια, με κότες να σουλατσάρουν στον “αγωνιστικό χώρο”, με ιντίχενας κοπελίτσες και κυρίες να πηγαίνουν δεξιά-αριστερά με καφάσια στο κεφάλι, κουβαλώντας κι εγώ δεν ξέρω τι, φορώντας όμως πάντα ημίψηλα τακούνια, κι όλα αυτά με τη λίμνη... φόντο, και με μουσική μαρίμπα να έρχεται από τα ηχεία, στον διπλανό σταθμό της πυροσβεστικής. Απερίγραπτες εικόνες... Α! Και με έναν τύπο να το παίζει προπονητής των “bomberos”, και να φωνάζει περισσότερο από τον παλιό καλό Γιάννη Ιωαννίδη...


Τσιτσικαστενάνγκο


Ίσως η πιο γνωστή αγορά της Γουατεμάλας. Μεγάλη. Πολύχρωμη. ΜΕΓΑΛΗ λέμε... Με σούπερ ευκαιρίες, αν το έχεις μέσα σου να παζαρεύεις. Νόμιζα ότι δεν το είχα, όμως ήταν η τελευταία μέρα μου στο Παναχατσέλ (είναι γύρω στη μιάμιση ώρα από το “Πάνα”), και μετά από μία βδομάδα “τσαμπουκάδων” με κλέφτες (χωρίς εισαγωγικά) πωλητές εκεί, ήξερα πάνω-κάτω πόσο κόστιζε κάθε τι, από αυτά που αγοράζει κανείς σαν αναμνηστικά από τη Γουατεμάλα. Γέμισα έναν σάκο με ψιλολόγια και με manteles, καλύμματα για τραπέζια τα οποία όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς ακόμη και για να στολίσει τοίχους, ακόμη και σαν “σακίδιο πλάτης”, δένοντας τις τέσσερις άκρες σε δύο κόμπους. Οι ιντίχενας στη Γουατεμάλα κουβαλούν τα μωρά τους στην πλάτη με τέτοια manteles... Μέρος της... ανταμοιβής για τον κόπο στον οποίο μπαίνεις για να πας στο “Τσίτσι” από το “Πάνα” (αν χάσεις το απευθείας λεωφορείο, μετά πρέπει να πάρεις τρία για να καλύψεις την ίδια απόσταση), το χάζι στα ίδια τα λεωφορεία που παίρνεις, λεωφορεία που μοιράζεσαι με ντόπιους (εκτός κι αν τα έχεις ακουμπήσει σε κάποιο πρακτορείο, και πηγαίνεις με βανάκι, στοιβαγμένος και στριμωγμένος μαζί με δέκα ακόμη τουρίστες). ΤΟ χάζι... Πάντα με μουσικούλα από τα ηχεία, και με πωλητές να ορμάνε στο λεωφορείο κάθε φορά που φθάνει σε μία διασταύρωση, για να πουλήσουν από τοπικές λιχουδιές μέχρι... χάπια που θεραπεύουν τα πάντα, από πονόκοιλο μέχρι καρκίνο (λέμε τώρα...).


Ταπατσούλα, Μεξικό


Προσπερνάω τα υπόλοιπα μέρη στα οποία πήγα από το Παναχατσέλ, “πηδάω” τις 48 πολύ φορτισμένες συναισθηματικά ώρες που πέρασα στη Xela στο τέλος του διμήνου μου στη Γουατεμάλα, και πηγαίνω απευθείας στον πρώτο σταθμό μου στο Μεξικό. Τη διαφορά μεταξύ Γουατεμάλας και Μεξικού την καταλαβαίνεις από τα σύνορα κιόλας. Στην πλευρά της Γουατεμάλας, σε ένα... τσαρδί που από έξω έγραφε “συνοριακός σταθμός”, κάτι τύποι με τα πουκάμισα ξεκούμπωτα, με γυαλιά ηλίου στο μέτωπο, με τσιγάρο στο χέρι, αξύριστοι, σκέτοι νταβάδες, μιλάνε μεταξύ τους και κάποια στιγμή ασχολούνται και με σένα που περιμένεις να περάσεις τα σύνορα. Στο τέλος σού ζητούν και δέκα κετσάλες, “για την έξοδο από τη χώρα”. Δέκα κετσάλες είναι λιγότερο από ένα ευρώ, όμως είχα διαβάσει για αυτό στον Lonely Planet μου, ήξερα ότι είναι νταβατζιλίκι, και τα νταβατζιλίκια δεν τα σηκώνω. “Είναι γραμμένο στην πινακίδα”, μου είπαν όταν τους ρώτησα πού το γράφει ότι είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω για να βγω από τη χώρα. “Πού;”, ξαναρώτησα. Είχε μία ταμπέλα με διάφορες ανακοινώσεις πάνω από την πόρτα. “Εκεί”, μου είπε ένας από τους νταβατζίκους, και βγήκε για να μου το δείξει. Φυσικά δεν υπήρχε πουθενά. Εκείνη τη στιγμή έσκασε μύτη ο... αρχηγός της συμμορίας, κι όταν του εξήγησαν ότι δεν τους έδινα τα δέκα κετσάλες που μου είχαν ζητήσει, με κοίταξε, και μου είπε ένα ξερό, “καλά, πέρνα”. Όπως φόρτωνα τα πράγματα στον ώμο, τους άκουσα να μιλάνε και να ρωτάνε ο ένας τον άλλο από πού είμαι... Α! Κι όλα αυτά σε ένα δωμάτιο χωρίς κλιματιστικό, σε μία πόλη (Τεκούν Ουμάν) στην οποία year-round η θερμοκρασία και η υγρασία χτυπούν κόκκινο... Περνάς λοιπόν τα σύνορα, και ξαφνικά βρίσκεσαι... στον πολιτισμό. Άψογη σήμανση, άψογες εγκαταστάσεις, ελεγκτές ντυμένοι στην τρίχα, ευγενικότατοι, εξυπηρετικότατοι, με τον δικό μου να με ρωτάει μέχρι και πώς γράφεται το όνομά του με ελληνικούς χαρακτήρες. Μέχρι και για το μετρό της Θεσσαλονίκης φθάσαμε να μιλήσουμε, αλλά η καλύτερή μου ήταν όταν με ρώτησε για τη “Μακεδονία”(!!). Πολύ ενημερωμένος ο κύριος... Του είπα ότι οι “Μακεδόνες” υποστηρίζουν ότι η Θεσσαλονίκη είναι υπό ελληνική κατοχή, κι ότι το να λέει κανείς κάτι τέτοιο είναι τόσο τρελό όπως το να λέει ένας Αμερικάνος ότι η Μπάχα Καλιφόρνια, το κομμάτι του Μεξικού στα βορειοδυτικά, είναι υπό μεξικανική κατοχή... Οι Αμερικάνοι ΧΡΩΣΤΑΝΕ στο Μεξικό (γη), και όχι το αντίθετο...
Όσο για την Ταπατσούλα (μισή ώρα από τα σύνορα), έχει κακή φήμη, κάτι σαν την... Τιχουάνα του νότου, όμως εμένα μου φάνηκε... εξωτική. Έκανε τρελή ζέστη, είχε εξίσου τρελή υγρασία, όμως αν έχεις περάσει δύο μήνες σε μία χώρα με θερμοκρασίες στην καλύτερη περίπου “καλούτσικες”, με τον κόσμο να φοράει “πολλά”, και ξαφνικά βρίσκεσαι στην Ταπατσούλα, με τη θερμοκρασία και την υγρασία στο κόκκινο, και με τον κόσμο να σουλατσάρει, Κυριακή απόγευμα, στην κεντρική πλατεία, φορώντας μόνο τα... απολύτως απαραίτητα, η αλλαγή σού “κάθεται” πολύ ευχάριστα... Είχα δωμάτιο πληρωμένο (με φιλοξένησε μία φίλη που γνώρισα στη Xela, που δουλεύει αυτό το διάστημα στην Ταπατσούλα), καλή παρέα, μεγάλη πόλη για να κάνω βόλτες, πολλά σημεία με γιαααααμμμμμ “tortas”, (σάντουιτς-σήμα κατατεθέν του Μεξικού), και μία μεγάλη πόλη για να κάνω βόλτες τα πρωινά, την ώρα που η φίλη μου ήταν στο εργαστήριό της, κάνοντας πειράματα με... DNA που είχε συλλέξει από χώμα. Μιααα χαρά η Ταπατσούλα. Αντίθετα, απογοήτευση σκέτη ήταν το Πουέρτο Μαδέρο, η κοντινότερη παραλιακή πόλη. Είπα να δω πώς είναι η ακτή του Ειρηνικού. Άουτς... Έχασα τον λογαριασμό από μεθυσμένους που ήταν αραγμένοι σε γωνιές, ή ακόμη και στη μέση του δρόμου. Με κοιτούσαν λες και ήμουν... εξωγήινος. Σκέφτηκα ότι στο Πουέρτο Μαδέρο πηγαίνουν πολύ λίγοι τουρίστες. Ας το θέσω έτσι... Αν είσαι άνδρας και βρεθείς ποτέ στην Ταπατσούλα, πάνε στο Πουέρτο Μαδέρο μόνο αν θέλεις να βγάλεις φωτογραφίες με κύματα να σκάνε στα βράχια που έχουν χρησιμοποιήσει οι τοπικές αρχές για να αποκόψουν το χωριό από τη θάλασσα. Αν είσαι άνδρας κι έχεις αδερφή που ταξιδεύει μόνη της ή με φίλες στην περιοχή, πέσ' της να ΜΗΝ πάει στο Πουέρτο Μαδέρο...


Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας


Εκεί που είμαι εδώ και πέντε μέρες. Η “πατρίδα” των Ζαπατίστας. Όχι ακριβώς... Κάποιοι ίσως ξέρετε τη Ριγκομπέρτα Μεντσού. Γουατεμαλτέκα, έχει τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης. Ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι στην περιοχή από την οποία κατάγεται, δεν είναι ιδιαίτερα αγαπητή μεταξύ των Μάγια, των δικών της ανθρώπων, επειδή πιστεύουν ότι η δραστηριότητά της είχε σαν αποτέλεσμα να... ξεσπούν συχνά-πυκνά οι αρχές, στρατός και αστυνομία, στην τοπική κοινότητα των Μάγια. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει αυτό το διάστημα και στο Σαν Κριστόμπαλ. Τριγύρω, σε χωριά, οι Ζαπατίστας έχουν ακόμη υποστηρικτές, όμως στην ίδια την πόλη, την οποία την 1η Ιανουαρίου του '94 κατέλαβαν για μία μέρα, το κίνημα έχει λίγους υποστηρικτές, και οι περισσότεροι είναι ξένοι, κυρίως Ευρωπαίοι, ελαφρώς ρομαντικοί, που έχουν έρθει για να υποστηρίξουν τους Ζαπατίστας. Όπως και να έχει, η πόλη είναι κ ο υ κ λ ί σ τ ι κ η, είναι πιο όμορφη από την Αντίγουα Γουατεμάλα, χαίρεσαι βόλτα, όλα τα κτίρια είναι χαμηλά με κεραμίδια στις σκεπές, πολλά έχουν “κρυμμένες” αυλές, πάμπολα έχουν μετατραπεί σε στιλάτα ρεστοράν/καφέ, και γενικά μπορεί μεν να έχει πολλούς ξένους, όμως στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ισπανόφωνοι, κυρίως Αργεντίνοι. Μετά από μία-δύο μέρες έχεις την αίσθηση ότι η πόλη, στο κέντρο της, είναι μία μικρή αργεντίνικη αποικία. Η προφορά των Αργεντινών είναι ΠΟΛΥ χαρακτηριστική, κάνει μπαμ, και δεν χρειάζεται να είσαι ειδήμων στα Ισπανικά για να καταλάβεις ότι κάποιος είναι Αργεντίνος. Παρατήρηση: σε κάθε μεξικάνικη πόλη, υπάρχει ένα σημείο στο οποίο κυματίζει μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημαία της χώρας. Στο Σαν Κριστόμπαλ η σημαία στην κορυφή του ψηλότερου λόφου είναι μικρή(...).


Φαράγγι Σουμιδέρο


Once again, προσπερνάω άλλα μέρη στα οποία πήγα με βάση το Σαν Κριστόμπαλ, και αναφέρομαι μόνο στη σημερινή εκδρομή. Το φαράγγι του Σουμιδέρο είναι υποψήφιο για τα εφτά φυσικά θαύματα (μαζί με τη Λίμνη Ατιτλάν, μεταξύ πολλών άλλων). Δεν είχα σκοπό να πάω, δεν είμαι πολύ της... φύσης, όμως είδα φωτογραφίες και... ψήθηκα. Είχα τύχη ΝΑ, με το συμπάθιο. Στο πλοιάριο που πήραμε 30 τουρίστες, υπήρχε μία θέση πίσω, ψηλά, δίπλα στον “οδηγό”. Όταν είπε “υπάρχει μία θέση εδώ”, όρμηξα. Ένα μόνο θα “πω”... Μέσα στη μιάμιση ώρα που κράτησε η “βόλτα” πάνω-κάτω στο φαράγγι, γέμισα μία xd κάρτα του ενός GB, με φωτογραφίες και κλιπάκια... Τι άλλο να “πω”;... Χάιλαιτ μία εξάδα κροκοδείλων που είδαμε. Υπάρχουν πολλοί στο φαράγγι, και τα πλοιάρια πηγαίνουν σε απόσταση αναπνοής. Αρνητικό χάιλαϊτ η... θάλασσα σκουπιδιών σε συγκεκριμένα σημεία, ειδικά στη βάση του βράχου όπου ο γκρεμός έχει το μεγαλύτερο ύψος, ένα ολόκληρο χιλιόμετρο παρακαλώ!... Είναι σαν να έχεις αγοράσει μία ολοκαίνουργια Φεράρι, τσίλικη, να σου την... αφοδεύουν ένα μάτσο περιστέρια την πρώτη μέρα, κι εσύ να αφήνεις τις κουτσουλιές εκεί, να μαγαρίζουν την εικόνα της πανάκριβης Φεράρι σου... Αδιανόητο... Φαντάζεται κανείς τους στύλους του Παρθενώνα με γκραφίτι; Όχι ότι έχω κάτι εναντίον του γκραφίτι (το αντίθετο), αλλά... το κάθε τι έχει τον χώρο του...


Αυτά, τα κάθε άλλο παρά ολίγα... Αύριο το μεσημέρι παίρνω λεωφορείο για Παλένκε, 50% επειδή δύο μήνες στη Γουατεμάλα δεν αξιώθηκα να πάω στο Τικάλ, στο νούμερο ένα Μάγια σημείο, οπότε θέλω να πάω στο νούμερο δύο, και 50% επειδή δεν αντέχω τα λεωφορεία για πολλές ώρες, και θέλω να σπάσω το ταξίδι μέχρι το Κανκούν σε 5-6 κομμάτια.


Τελευταίο σχόλιο... Πέρσι τον Απρίλιο και τον Μάιο πέρασα αρκετές ημέρες στο Μεξικό. Τότε, συγκρίνοντας τους Μεξικάνους με τους Βραζιλιάνους, που ήταν η αμέσως προηγούμενη εμπειρία μου από Λατινική Αμερική, οι Μεξικάνοι μού φάνηκαν “μαγκωμένοι”, “συντηρητικοί”, “κλειστοί”, σχετικά απόμακροι. Αυτήν τη φορά, συγκρίνοντας άθελά μου τους Μεξικάνους με τους Γουατεμαλτέκους, οι Μεχικάνος μού φαίνονται πολύ “ανοικτοί”, γεμάτοι αυτοπεποίθηση, “άνετοι”, προσιτοί, κεφάτοι, γεμάτοι χιούμορ και καλή διάθεση. Μέχρι και σέξι μού φαίνονται οι γυναίκες, σε πλήρη αντιδιαστολή με τις εντυπώσεις που μου άφησαν πέρσι. Τότε, ήρθα νομίζοντας ότι όλες θα ήταν σαν τη Σάλμα Χάγιεκ, ειδικά στη Γουαδαλαχάρα, που έχει τη φήμη ότι έχει τις ομορφότερες γυναίκες στη χώρα. Φέτος μπορεί να μην έχω δει σωσία της Σάλμα, όμως... δεν έχω παράπονο...


Καλά ταξίδια σε όλους!

 

[LULLU]

...χμ....οτι πρεπει ηταν για να αρχισει καλα το πρωινο!!!!!
Καλα σου ταξιδια 10900και κατι.......

 

[mariath]

Πάνω που αναρωτιόμουνα πού να βρίσκεσαι και πώς τα περνάς, ήρθε η ιστορία σου. Καλή συνέχεια στην περιπάνησή σου!

 

[go2dbeach]

Κι εγω αναρωτιομουν που εισαι και τι κανεις φιλε Δημητρη! Καλα να περνας εκει στο ονειρεμενο Γιουκαταν και γραψε μας συντομα νεα σου

 

[10900km]

Ο Ζαμπούνης λέει ότι όταν έχεις κάτι θετικό να πεις για κάποιον, πρέπει να το λες, κι ότι όταν έχεις κάτι αρνητικό να πεις για κάποιον, το κρατάς για τον εαυτό σου. Νομίζω ότι είναι ένας από τους κανόνες του “savoir vivre”. Με αυτό κατά νου, να το ανοίξω το στόμα μου για την πόλη του Παλένκε, ή να το βουλώσω; Ας το θέσω έτσι: σε λίγο θα πέσω για ύπνο, κι αυτή θα είναι η δεύτερη βραδιά μου εδώ. Αν το πρωί η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου μου μου πρότεινε να μείνω τρίτη βραδιά δωρεάν, θα της έλεγα “gracias, pero no, gracias”. “Ευχαριστώ, αλλά... δεν. Ευχαριστώ πάντως”. Από την άλλη, ο αρχαιολογικός χώρος του Παλένκε, ο ένας από τους δύο λόγους για τους οποίους ήρθα εδώ, “λέει”, είναι “padrisimo”, που λένε κι οι Μεξικάνοι. “Πηγαίνει” κάπως έτσι: padre, padrisimo, padrisisimo, και σημαίνει “καλό, καλύτερο, καλυτερότερο”, σε ελαφρώς ελεύθερη μετάφραση... Πριν από έναν χώρο και κάτι, ήμουν στο Τεοτιουακάν, δίπλα στην Πόλη του Μεξικού, στη μέση μίας κατάξερης περιοχής, στην οποία για να βρεις σκιά πρέπει να βγάλεις το φανελάκι σου και να το τεντώσεις πάνω από το κεφάλι σου. Αντίθετα, το αρχαίο Παλένκε είναι κτισμένο μέσα σε ζούγκλα, κυριολεκτικά. Πράσινο παντού, πανύψηλα δέντρα, κάποια πιο ψηλά ακόμη και από τις πιο ψηλές πυραμίδες, ρυάκι/ποταμάκι να διασχίζει τον χώρο στο κέντρο του, μικρές λίμνες σε στιλ βαθμίδων σε μια γωνιά του αρχαιολογικού χώρου, και γενικά... πολλή φύση, πολλοί ήχοι φύσης, παράξενοι ήχοι ζώων, και παράξενα έντομα, που πρώτη φορά είδα. Θερμοκρασία και υγρασία; Σάουνα... Το πράσινο μπλουζάκι μου μέσα σε είκοσι λεπτά είχε γίνει... μαύρο, κι ήταν κολλημένο πάνω μου. Το νερό που κουβαλούσα, από παγωμένο είχε γίνει... κατουρλιό, με το συμπάθιο, μέχρι να ανέβω στην πρώτη πυραμίδα. Μεταξύ λοιπόν Τεοτιουακάν και Παλένκε ψηφίζω Παλένκε; Χμμμ... Δεν είμαι τόσο σίγουρος... Το ότι το αρχαίο Παλένκε είναι κτισμένο εντός ζούγκλας, το κάνει εντυπωσιακό, όπως και ο αριθμός των πυραμίδων και λοιπών κτισμάτων που έχουν ανασκαφεί. Από την άλλη όμως, οι πυραμίδες, σε σύγκριση με τις δύο μεγαλύτερες στο Τεοτιουακάν, είναι... μωρά. Κάθεσαι στην κορυφή των δύο βασικών πυραμίδων στο “Τεό”, κι έχεις την αίσθηση ότι είσαι... στην κορυφή του κόσμου. Τα... ανθρωπάκια στη βάση των πυραμίδων φαντάζουν μυρμήγκια. Από την κορυφή των πυραμίδων στο Παλένκε σχεδόν μπορείς να ακούσεις για τι κουβεντιάζει μία παρέα στη βάση της πυραμίδας “σου”... Όχι ότι χρειάζεται να επιλέξει κανείς ποιος από τους δύο αρχαιολογικούς χώρους είναι πιο εντυπωσιακός... Όπως μου αρέσει να λέω, όταν κανείς έχει να επιλέξει μεταξύ δύο, Α και Β, η καλύτερη επιλογή είναι Α ΚΑΙ Β (αχόρταγος και άπληστος, ναι).
Όσο για το σύγχρονο Παλένκε, για να μην το “θάψω” τελείως, πρέπει να πω ότι αργά απόψε, που βγήκα για βόλτα, βρήκα ένα μέρος με καταπληκτικά panuchos και salbotes (τοπικές λιχουδιές), έγλειψα και τα δάκτυλά μου, και αργότερα, στην κεντρική πλατεία, είχε ζωντανή μουσική (μαρίμπα), και πέρασα ώρα μιλώντας με κάποιον Εουχένιο, ντόπιο, στον οποίο ΦΥΣΙΚΑ δεν έχασα την ευκαιρία να πω ότι το όνομά του είναι ελληνικό. Ώρες-ώρες αισθάνομαι σαν τον μπαμπά της νύφης στο “My Big Fat Greek Wedding”... Καλά πέρασε η βραδιά, όμως γενικά το σύγχρονο Παλένκε, δεν, δεν, δεν έχει κάτι να σε κρατήσει, να πεις “δε γ...ται, ήρθα για δύο βράδια αλλά θα μείνω και τρίτο”. Αρχιτεκτονικά, πονάνε τα μάτια σου. Η κεντρική πλατεία, άχαρη. Η μεγαλύτερη εκκλησία, “λίγη”. Τα panuchos πάντως και τα salbotes, ήταν για βραβείο...
Το πρωί παίρνω λεωφορείο για Campeche. Καμιά δεκαριά άτομα με τα οποία μίλησα εδώ και στο Σαν Κριστόμπαλ και τους είπα ότι σχεδίαζα να πάω στο Καμπέτσε, όλοι (μα όλοι), όταν άκουσαν Καμπέτσε, πήραν εκείνη την έκφραση που όλοι οι Έλληνες παίρνουν όταν ακούν Θεσσαλονίκη. “Ααα, το Καμπέτσε είναι ωραίοοο”. Μου το έχουν πει Μεξικάνοι από... παντού, από DF (πρωτεύουσα), από Μοντερέι, από Κερέταρο, Τσιαπανέκος (ντόπιοι της Πολιτείας Τσιάπας, εδώ που βρίσκομαι), και φαντάζομαι ότι δεν πρόκειται για... παν-μεξικανική συνωμοσία για να προωθήσουν τον τουρισμό τού Καμπέτσε... Κάτι θα ξέρουν...
On another note, χθες και σήμερα ζύμωσα για τα καλά στο μυαλό μου την ιδέα να “πεταχτώ” στην Κούβα από το Κανκούν, στο τέλος του μεξικανικού κομματιού του ταξιδιού μου. Έχω υπολογίσει πόσο θα μου κοστίσει η διαμονή, φυσικά τα αεροπορικά εισιτήρια, οι μετακινήσεις εντός Κούβας, και για να καταλήξω σε ένα μπάτζετ έχω ήδη κτυπήσει διαδικτυακά κάποιες πόρτες, αναρτώντας σχετικές ερωτήσεις σε ταξιδιωτικά fora. Ψάχνω πόσο πρέπει να υπολογίσω καθημερινά για φαγητό και καφέδες-μπίρες. Θέλω να ξέρω πόσο θα μου βγει ένα 15ήμερο εκεί, κι αν αξίζει, με βάση το μπάτζετ που μπορώ να διαθέσω, να πάω, ή όχι. Με εκνευρίζει το ότι σαν σόλο ταξιδιώτης πρέπει να πληρώνω τη φουλ τιμή ενός δωματίου, με εκνευρίζουν διάφορα που έχουν να κάνουν με το πώς ταξιδεύει ένας ξένος στο εσωτερικό της Κούβας, όμως... το έχω εφηβικό όνειρο, και θα είμαι τόοοοσο κοντά, από το Κανκούν σχεδόν μπορείς να... μυρίσεις την Κούβα. Και θα είμαι εκεί, τόσο κοντά, σε δύο βδομάδες. Αν το αφήσω για άλλη φορά στο μέλλον, πάντα κάτι μπορεί να συμβαίνει, και διαρκώς να το αναβάλω...


Άντε να δω πώς θα βγει η βραδιά... Με ceiling fan να δουλεύει στο φουλ, και το δωμάτιο πάλι το αισθάνομαι σαν σάουνα... Pobrecito Δημήτρη (“προβλήματα” που τα έχω στο Μεξικό, κατά τη διάρκεια του πιο padrisisimo ταξιδιού της ζωής μου...).

 

[Pandora]

Το δικό μου βράδυ πάντως, με τις περιγραφές σου θα είναι όμορφο...

Συνέχισε, σε ακολουθούμε...

 

[go2dbeach]

Και το δικο μου βραδυ καλυτερεψε Δημητρη!
Ελπιζω το Καμπετσε να ειναι padrisisimo! Εγω δεν πηγα για να σου πω πως μου φανηκε. Καλη συνεχεια στο ταξιδι σου και οταν φτασεις προς παραλια μερια , μη χασεις την Τουλουμ (παραλια και αρχαια) ριξε και καμια βουτια να δροσιστεις βρε παιδι μου

 

[10900km]

Το Campeche αποδείχθηκε πιο lindo απ' ότι περίμενα... To zocalo (κεντρική πλατεία) είναι... μικροσκοπικό, όμως ΠΟΛΥ περιποιημένο, με ένα χαριτωμένο κιόσκι στη μέση, και με χορτάρι κουρεμένο με πολλή-πολλή προσοχή και φροντίδα. Και γεμάτο δέντρα, όχι... ξεραΐλα. Σε δύο πλευρές έχει στοές, η μία με μαγαζιά στο ισόγειο, και “μπαλκόνι” για πελάτες καφέ και ρεστοράν στον “όροφο”, σε μία πλευρά είναι ο καθεδρικός της πόλης, κομματάκι... γκρίζος, όμως αυτό του δίνει μία ελαφρώς ντεκαντάνς γοητεία, και στην άλλη πλευρά (last, but definitely not least), το χόστελ μου. Για τη θέα από το μπαλκόνι, το μόνο που θα “πω” είναι ότι τώρα καταλαβαίνω λίγο-πολύ πώς αισθάνονται οι πελάτες του Electra Palace στη Θεσσαλονίκη (είναι το ξενοδοχείο πάνω στη Μητροπόλεως, ακριβώς στο σημείο που η Μητροπόλεως συναντά την Αριστοτέλους, κι από τα μπαλκόνια των δωματίων έχεις την πλατεία “πιάτο”). Η διαφορά είναι ότι εδώ μπορείς να επιλέξεις μεταξύ του να χαρείς τη θέα καθισμένος σε μία καρέκλα, ή... αραχτός σε αιώρα. Ψηφίζω το δεύτερο...
Στα μάτια μου το Campeche είναι σαν μία τεράστια οθόνη τηλεόρασης, από αυτές που κόβονται στη μέση, και μπορείς ταυτόχρονα να παρακολουθείς αγώνα Μουντιάλ, αλλά και τελικό του ΝΒΑ. Μάλιστα, έχει... νοημοσύνη η τηλεόραση, και κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων στο ένα από τα δύο κανάλια, χωρίς εσύ να κουνήσεις το δακτυλάκι σου, η οθόνη πηγαίνει 100% στο παιχνίδι που είναι σε εξέλιξη, για να το χαρείς περισσότερο. Η θέα από το μπαλκόνι και την ταράτσα του χόστελ είναι padrisima, όμως ανά πάσα στιγμή μπορείς να περπατήσει τρία λεπτά προς τα βόρεια, και βγαίνεις στη θάλασσα, στη malecon (το zocalo, το padrisima και το malecon βασικά θέλουν τόνους σε κάποια γράμματα, όμως όπως έχω ήδη εξηγήσει αρκετές φορές, είναι ψιλοπαλούκι να βάζω τόνους στο netbook μου. Εξηγούμαι επειδή η τελειομανία μου με φέρνει σε δύσκολη θέση, γράφοντας εν γνώσει μου λανθασμένα κάποιες λέξεις στα Ισπανικά, χωρίς τόνους). Πέρα από τον παραλιακό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, υπάρχει ποδηλατόδρομος, ειδικός διάδρομος για εκείνους που κάνουν τζόγκινγκ, και φυσικά άπλετος χώρος για απλούς περιπατητές. Ειδικά το απόγευμα, χθες, η μιάμιση ώρα που πέρασα εκεί ήταν... τι να “πω”... Δύο horchatas και δύο jamaicas μαζί (οι αγαπημένοι μου χυμοί σε Γουατεμάλα και Μεξικό. Τους χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα,ίσως επειδή αυτήν τη στιγμή θα έδινα ένα από τα δύο νεφρά μου για μία horchata και μία jamaica... Πόσο φθηνός είμαι...). Ποδηλάτες, σκεϊτμπορντάδες, κόσμος με τα σκυλάκια του, οικογένειες, και αμέεετρητα ζευγαράκια, να κάνουν τα πάντα εκτός από το... αυτό που γίνεται στο τέλος των προκαταρκτικών... Κι ο ουρανός γεμάτος σύννεφα μεν, αλλά καθαρός στο τέλος του ορίζοντα, εκεί που έδυε ο ήλιος. Η χαρά του φωτογράφου... Το όλο σκηνικό μού θύμισε Recife και Olinda, Βραζιλία (η Olinda είναι τόσο κοντά στο Recife που ουσιαστικά είναι προάστιό της. Με αστικό λεωφορείο πηγαίνεις από το ένα μέρος στο άλλο). Από τη μία η παραλία, με τη... φιδάτη (έχει αρκετές “καμπύλες”) malecon της, κι από την άλλη το ιστορικό κέντρο με τα αποικιακού στιλ κτίρια. Απλά εδώ τα κτίρια δεν έχουν κεραμίδια, αλλά είναι σαν... κουτάκια, όλα σε παστέλ χρώματα, πολλά χρώματα, πουθενά δεν βλέπεις δύο κτίρια στη σειρά στο ίδιο χρώμα, και στην παραλία δεν έχει ουρανοξύστες στην απέναντι πλευρά από τη θάλασσα, πέρα από τον παραλιακό δρόμο...
Σε τρεις ώρες συναντάω τον Ricardo, μέλος του couchsurfing.org, σάιτ μέσω του οποίου μπορείς να βρεις κόσμο για κουβέντα (και για φιλοξενία) οπουδήποτε κι αν ταξιδεύεις. Ο τύπος είναι στα 42, κοσμογυρισμένος, στο προφίλ του λέει ότι ήταν στους δρόμους του Παρισιού γιορτάζοντας την κατάκτηση του Μουντιάλ από τη Γαλλία το '98, μόλις γύρισε από τη Νέα Υόρκη, οπότε... είναι ο άνθρωπός μου. Είμαι βέβαιος ότι το “κανά δίωρο για μπιρίτσα” θα εξελιχθεί σε τετράωρο για μπιρίτσα, βόλτα και φαγητό στα πεταχτά αργά το βράδυ. Κουβέντα με αρρωστημένους ταξιδιώτες δώσ' μου, και την ψυχή μου πάρε... Επιπλέον, θα μου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω Ισπανικά για περισσότερο από 10-15 λεπτά, όσο δηλαδή διαρκούν συνήθως οι κουβέντες που αρκετές φορές κάθε μέρα έχω, με κόσμο σε πάρκα, πλατείες, φαγάδικα, οπουδήποτε βλέπω ντόπιους, οπουδήποτε μυρίζομαι ευκαιρία για κουβέντα-εξάσκηση όσων έμαθα στη Γουατεμάλα. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν το δακτυλάκι μου να κουνήσω. Συνήθως ντόπιοι μού πιάνουν κουβέντα, κι εγώ απλά... αρχίζω τη λογοδιάρροια (κάτι που γενικά δε με χαρακτηρίζει, άσχετα αν τα κείμενά μου είναι κατά κανόνα ΜΕΓΑΛΑ). Η πλάκα είναι όταν κολλάω επειδή δεν είμαι βέβαιος αν πρέπει να χρησιμοποιήσω το ser ή το estar, κι αν χρειάζεται indicativo ή subjuntivo... Όσοι κατέχουν έστω και λίγο το αντικείμενο που λέγεται “Ισπανικά”, μαντεύω ότι... συμμερίζονται τον... πονοκέφαλό μου...
Καταλήγοντας (καιρός είναι), το Campeche μου άρεσε πολύ, όμως αύριο το πρωί παίρνω λεωφορείο για Merida. Θέλω κάτι λίγο πιο... “ζωντανό”. Το Campeche είναι πολύ ήσυχο, κι όλοι μου έχουν πει ότι ΤΟ μέρος to be κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων είναι η Merida, στην οποία στήνεται ένα πάρτι κάθε ΣΚ, από το μεσημέρι ουσιαστικά του Σαββάτου, μέχρι αργά το βράδυ της Κυριακής, με το zocalo να μετατρέπεται σε party zone, Mexican style φυσικά, όχι με Βρετανούς τουρίστες να κάνουν σεξ στα παγκάκια και να βγάζουν φωτογραφίες με τους... πισινούς τους σε κοινή θέα... Έχω, δε, βρει χόστελ με πισίνα(!), και αιώρες να κρέμονται στην άκρη, πάνω από την πισίνα(!). Από τις φωτογραφίες ψήθηκα (Nomadas λέγεται το χόστελ στη Μέριδα, και Monkey εδώ, στο Campeche, για όσους κάποια στιγμή βρεθούν στην περιοχή).


Χαιρετίσματα σε όλους!


ΥΓ Go2dbeach, μια και ξόδεψα λιγότερα χρήματα απ' όσα είχα υπολογίσει στο Μεξικό, έχω την “πολυτέλεια” να προσθέσω λίγες ημέρες στην εδώ παραμονή μου, και αποφάσισα από το Valladolid, μετά τη Merida, να μην πάω απευθείας στο Cancun, αλλά να πάω, ναι, πρώτα στο Tulum, και μετά, γιατί όχι;, στην Playa del Carmen, που ούτως ή άλλως είναι... στον δρόμο για Κανκούν. Ας είναι καλά η υποτίμηση του πέσο... Πέρσι, όταν ήμουν στο Μεξικό, το ευρώ ήταν στα 14, περίπου, πέσος. Πριν από δύο βδομάδες άλλαξα ευρώ παίρνοντας σχεδόν 18,50 πέσος για κάθε ευρουλάκι... Τιμή και δόξα στο ευρώ! (τουλάχιστον όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και απολαμβάνουμε τα θετικά του...).

 

[go2dbeach]

Η περιγραφη σου ζωντανη , για μια στιγμη βρεθηκα εκει con un agua de jamaica στο χερι να παρατηρω την περατζαδα στο zocalo!

Και βεβαια να πα στην Playa! Μπορει να ηταν πολυ τουριστικο μερος για τα γουστα μου , αλλα για καποιο περιεργο λογο με κρατησε εκει .
Δε θα εχει πολυ κοσμο τωρα λογω low season και του γνωστου ιου , αλλα θα ηθελα να ακουσω τη γνωμη σου για τη riviera maya.

Αληθεια πως ειναι η κατασταση εκει στο Μεξικο με το θεμα του ιου?

 

[meli]

Τουλουμ!!! Απο τα καλυτερα μου!!! Να λιποθυμησω τωρα η μετα?? δεν μπορεις να φανταστεις ποσο σε ζηλευω!!! Καλα να περασεις!!! Και αν σε βγαζει το προγραμμα και σου αρεσουν τα μη τουριστικα περνα μια βολτα απο puerto morelos,παρε καραβακι και κανε σνολερλινγ στο θαλασσιο παρκο τους! Πολυ καλο! Μονο προσεχε τα κοραλια! Ακομα εχω το σημαδι στο μπουτι μου! Σκιζουν σαν γυαλι!!