Γουατεμάλα Κούβα Μεξικό Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[LULLU]

..και εγω την ιδια γνωμη με εσενα εχω για την Τουλουμ πολη... στη Τσεντσινιτσα εκτος της απαγορευσης να ανεβουμε στη πυραμιδα με ενοχλησε ο χιλιαδες κοσμος και τα μαγαζακια που ειναι στους δρομους μεσα στον αρχαιολογικο χωρο ,κατι που δεν υπαρχει στο Τικαλ..εκει αν πας δεν θα ξερεις που να πρωτοανεβεις...ειναι υπεροχη και ακρως επιβλητικη....

 

[10900km]

Έχω να δώσω “εξηγήσεις” για το Τουλούμ, έχω να μοιραστώ -σούπερ- εντυπώσεις από Πλάγια ντελ Κάρμεν, πρώτες -εξαιρετικές- εντυπώσεις από Κανκούν, όμως... δεν κρατιέμαι να “πω” ΤΑ νέα μου έχω, νέα που προέκυψαν στα καλά καθούμενα σήμερα το πρωί, κατά τη διάρκεια της πρώτης βόλτας μου στο κέντρο του Κανκούν... Μετά από “κάτι” που έκανα το πρωί, ήμουν ΤΟΣΟ ενθουσιασμένος, λες και μόλις είχα σκοράρει σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, ΚΑΙ υπογράψει δεκαετές συμβόλαιο στην Μπαρσελόνα με τρελές απολαβές, ΚΑΙ κλείσει ραντεβού με σωσία της Σάλμα Χάγεκ... Παρασκευή μεσημέρι πετάω για Αβάνα!!!!! Την ιδέα την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου από την αρχή του ταξιδιού, την... έσπρωξα μπροστά πριν από δύο βδομάδες, όμως μετά από inside info για το μπάτζετ που θα χρειαζόμουν στην Κούβα, είχα ψιλοαπογοητευτεί και ουσιαστικά είχα ξεχάσει την ιδέα... Σήμερα το πρωί όμως, πάνω στη βόλτα, είδα ταμπέλα μπροστά από ένα γραφείο ταξιδίων, για μία προσφορά που έχει η Cubana αυτές τις ημέρες. Με 250 δολάρια (περίπου 175 ευρώ), έβγαλα εισιτήρια, 250 δολάρια στα οποία συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο οι φόροι, αλλά και το κόστος της βίζας. Σε αυτήν την τιμή δεν μπορούσα να γυρίσω την πλάτη... Σχεδόν... έτρεξα στο χόστελ, πήρα την πιστωτική κάρτα, και ομοίως σχεδόν έτρεξα μέχρι το γραφείο ταξιδίων για να κλείσω θέσεις. Από εκείνη την ώρα έχω ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο... The thing is... το πρώτο password σε email λογαριασμό που είχα ποτέ, ήταν “baamjeha”, εκ του BArcelona, AMsterdam, JErusalem, HAvana, οι τέσσερις πόλεις με τις οποίες είχα κόλλημα από έφηβος. Στις τρεις πρώτες αξιώθηκα να πάω σαν απεσταλμένος εφημερίδων στις οποίες δούλεψα τα τελευταία 15 χρόνια. Στη Βαρκελώνη πήγα δύο φορές και με girlfriends. Όμως ΤΟ όνειρο ήταν η Αβάνα... Εξ ου και ο απύθμενος ενθουσιασμός μου, ενθουσιασμός που ξεπερνάει τα όρια του απλού “τι ωραία και καλά, πηγαίνω σε ένα σούπερ μέρος και θα περάσω τέλεια”. Για μένα ένα ταξίδι στην Αβάνα ήταν/είναι όνειρο εφηβικό, και είμαι ΤΟΣΟ χαρούμενος που στα 33-34 μου θα κάνω επιτέλους βόλτα στη... Μαλεκόν της... Διαβάστε νοερά τα χείλη μου: δ ε ν κ ρ α τ ι έ μ α ι...
Όσο για το πόσο θα με “πονέσει” οικονομικά αυτό το 15ήμερο στην Κούβα, το φιλοσόφησα το θέμα... Τα χρήματα δεν τρέχουν από τα μπατζάκια μου, όμως ΑΥΤΗΝ τη στιγμή, ΕΔΩ, ΤΟΣΟ κοντά στην Κούβα, έχω μαζί μου όσα χρειάζομαι για να περάσω μέχρι κι έναν μήνα στην Κούβα. Προτίμησα να κλείσω εισιτήρια με 15ήμερη παραμονή εκεί, προκειμένω να ξοδέψω περισσότερα χρήματα σε λιγότερες ημέρες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις μικρές πολυτέλειες που θα επιτρέψω στον εαυτό μου στην Κούβα, έτσι ώστε να χαρώ τις 15 μέρες μου εκεί όσο γίνεται περισσότερο...
Μιλώντας για “πολυτέλειες”, χθες, στην Πλάγια ντελ Κάρμεν, για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα για σνόρκελινγκ! Προχθές ήρθα σε επαφή με μία Αμερικάνα που ζει εκεί, τη βρήκα μέσω μίας ιστοσελίδας, κάναμε παρέα, είναι τρελή και παλαβή για οτιδήποτε outdoors-y, μου πρότεινε να πάμε για σνόρκελινγκ, δεν το είχα σκεφτεί, μου φάνηκε κουφή ιδέα, το κόστος ήταν στα 29 δολάρια, Ok δηλαδή, οπότε... we went for it. Σούπερ εμπειρία... Μέχρι και μηχανή μίας χρήσης, από αυτές που δουλεύουν μέσα στο νερό, αγόρασα, για να βγάλω φωτογραφίες. Αξέχαστο δίωρο. Η Σίντι πρέπει να βαρέθηκε να με ακούει να την ευχαριστώ, αλλά... έτσι ήταν... Αν δεν είχε ρίξει την ιδέα εκείνη, δεν πρόκειται να είχα πάει για σνόρκελινγκ. Για κάποιον λόγο το είχα “αναγορεύσει” στο μυαλό μου “πολυτέλεια” που λόγω μπάτζετ δεν με έπαιρνε (νόμιζα ότι ήταν πολύ πιο ακριβό), και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαι πολύ των outdoors activities (τα παπούτσια που αγόρασα ειδικά για ανάβαση σε βουνά-ηφαίστεια, και που υποτίθεται ότι θα τα χρησιμοποιούσα πολλές φορές στη Γουατεμάλα, είναι ακόμη στη σακούλα... Ένα από τα πράγματα που κουβαλάω μαζί μου τρεις μήνες και κάτι τώρα, χωρίς ακόμη να τα έχω χρησιμοποιήσει... Μάθημα για το τι θα πάρω μαζί μου τέλη Αυγούστου, όταν θα αρχίσω το δεύτερο κομμάτι του ταξιδιού...).
Πλάγια ντελ Κάρμεν... Τουριστικό όσο δεν πάει, αλλά... who cares? Με κέρδισε με τη μία. Ο σταθμός των λεωφορείων είναι πάνω στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, λιγότερο από εκατό μέτρα από την Α Ψ Ο Γ Η παραλία. Είναι σαν να φθάνεις στη Θεσσαλονίκη και βγαίνοντας από τον σταθμό των λεωφορείων να έχεις μπροστά σου τη Μητροπόλεως, τον πρώτο δηλαδή παράλληλο δρόμο προς τη Νίκης, την παραλιακή οδό της πόλης, ΑΛΛΑ, πεζοδρομημένο, όχι πήχτρα στην κίνηση. Το χόστελ μου ήταν ενάμιση τετράγωνο από την παραλία, οπότε κάθε πρωί απλά έβαζα το σορτσάκι/μαγιό, περπατούσα 150 μέτρα, έκανα τη βουτιά μου, χάζευα τον κόσμο στην παραλία, διάβαζα ένα χιουμοριστικό βιβλίο για το Μεξικό που έχω μαζί μου, και κάποια στιγμή επέστρεφα στο δωμάτιο για ντουζ, πριν βγω ξανά για φαγητό, τσάρκα, λίγο shopping, και καφέδες/μπίρες/περισσότερο φαγητό με τη Σίντι, από το απογευματάκι και μετά. Σκυλίσια ζωή... Ναι, η Πλάγια έχει ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ τουρίστες, όμως η όλη ατμόσφαιρα είναι τέτοια που... δεν ξέρω, το “χωνεύεις” πολύ εύκολα το όλο σούπερ τουριστικοποιημένο προφίλ της πόλης. Θες παραλία με πολλή κόσμο για χάζι; Έχεις πολλές επιλογές. Θέλεις παραλία με λιγότερο κόσμο; Πηγαίνεις ενάμιση-δύο χιλιόμετρα βόρεια, και είσαι σχεδόν μόνος, μπορείς μάλιστα να περπατήσεις στην αμμουδιά μέχρι εκεί από το κέντρο της πόλης, μια και η παραλία είναι συνεχόμενη, δεν έχει πουθενά βράχια ή... αποκλεισμένα σημεία, παραχωρημένα σε ιδιώτες. Θες να πας σε κλαμπ το βράδυ και να χορέψεις μέχρι το πρωί; Άνετα. Θέλεις να περάσεις ένα δίωρο τρώγοντας και πίνοντας όπως οι ντόπιοι; Εύκολα. Απλά αποτραβιέσαι λίγο από τους δύο δρόμους που είναι πιο κοντά στην παραλία. Για μένα η Πλάγια είναι... το απόλυτο πακέτο. Στο Τουλούμ, στην παραλία του Τουλούμ, για να περάσεις καλά πρέπει να είσαι είτε με παρέα, είτε να είσαι σε φάση “θέλω να περάσω λίγο χρόνο μόνος, χωρίς θορύβους, χωρίς distractions, θέλω να περάσω 24 ώρες δίπλα στη θάλασσα, ακούγοντας μόνο τον ήχο των κυμάτων”. Αν ΔΕΝ έχεις παρέα, κι αν ΔΕΝ είσαι σε τόσο lonely φάση, η παραλία του Τουλούμ, ΟΣΟ breathtaking κι αν είναι, λόγω χρωμάτων θάλασσας και “δεσίματος” με τους φοίνικες στην πλάτη σου, δεν είναι μέρος που θέλεις να περάσει πολύ χρόνο. Άποψή μου... Αντίθετα, στην Πλάγια το “πακέτο” είναι πλήρες, κι ανεξάρτητα από το τι τύπος ταξιδιώτη είσαι, όλο και κάτι θα βρεις να σου αρέσει. Η ποικιλία των παραλιών, η ποικιλία των επιλογών διασκέδασης, η ποικιλία στις επιλογές του φαγητού, το ότι μπορείς να συναντήσεις κόσμο, να ψωνίσεις, να κάνεις ό,τι θέλεις, την ώρα που θέλεις, για όση ώρα θέλεις, χωρίς να αισθάνεσαι αποκομμένος από τον... πολιτισμό, όπως στην παραλία του Τουλούμ “αποκοπή από τον πολιτισμό” που ανάλογα με το state of mind στο οποίο βρίσκεσαι, μπορεί να είναι ευλογία, μπορεί όμως να είναι και κατάρα...
Όσο για το Κανκούν, σήμερα έμεινα στο κέντρο. Ήρθα με ανάμικτες προσδοκίες, επειδή είχα ακούσει και διαβάσει τα χειρότερα. Πέρσι πήγα με τις ίδιες ανάμικτες προσδοκίες στο Ακαπούλκο, και κατέληξα να περάσω περισσότερες ημέρες απ' όσες είχα αρχικά υπολογίσει. Τι να πω... Θέμα γούστων... Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τη Δήμητρα Γαλάνη. Το καλύτερο/χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς για να με “τιμωρήσει”, είναι να με δέσει σε μία καρέκλα και να με αναγκάσει να ακούσω Γαλάνη... Περί ορέξεως... Αναφέρω τη Γαλάνη και χρησιμοποιώ τη μουσική σαν παράδειγμα, επειδή μόλις θυμήθηκα τον Marco (εκ του Marcoantonio, γι' αυτό και Marco, και όχι Marcos. Μου έκανε εντύπωση και τον ρώτησα...), τον Μεξικάνο που δουλεύει στο χόστελ μου, κι όταν είδε ότι είμαι Έλληνας άρχισε να μου τραγουδάει ένα κομμάτι της Γλυκερίας(!)... Σήμερα λοιπόν έμεινα μόνο στο κέντρο του Κανκούν, το οποίο αν και... κέντρο πόλης, μεγάλης πόλης, το αισθάνεσαι πολύ... φιλικό. Η Zona Turistica περιβάλλεται από τέσσερις βασικούς δρόμους που σχηματίζουν κάτι σαν παραλληλόγραμμο. Από τον σταθμό των λεωφορείων (που εσωτερικά είναι σαν... αίθουσα τσεκ-ιν αεροδρομίου, πολύ χλίδα), περπατώντας είσαι σε πέντε λεπτά σε οποιοδήποτε από τα 7-8 σούπερ χόστελ που υπάρχουν στο κέντρο (τα τσέκαρα όλα, επειδή ψάχνω πού θα αφήσω τα περισσότερα πράγματά μου πριν πάρω την πτήση για Αβάνα). Οι εσωτερικοί δρόμοι του κέντρου έχουν πολύ λίγα αυτοκίνητα, κάποιοι δρόμοι είναι πεζοδρομημένοι, κι επιπλέον έχεις πάρκΑ, πληθυντικός, ένα βασικό, μεγάλο, αλλά και 2-3 μικρότερα, “κρυμμένα”. Γενικά, ας με συγχωρήσουν οι συγγραφείς των τουριστικών οδηγών για Μεξικό/Κανκούν, αλλά το κέντρο της πόλης μού άρεσε, αισθάνομαι πολύ άνετα εδώ, αν και... μετά το happening με τα εισιτήρια για Αβάνα, νομίζω ότι οπουδήποτε κι αν ήμουν, με τη διάθεσή μου στο ζενίθ, θα έβλεπα το μέρος με πολύ καλό μάτι...
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, θα κλείσω τη μέρα με μία βουτιά στην πισίνα του χόστελ μου. Επέλεξα το ακριβότερο, αλλά και το μόνο στο κέντρο του Κανκούν με πισίνα, ειδικά όταν είδα ότι επιτρέπουν στους πελάτες τους να χρησιμοποιούν την πισίνα 24 ώρες το 24ωρο. Από το δε δωμάτιό μου, και συγκεκριμένα από το κρεβάτι μου, θέα έχω ακριβώς την πισίνα, και την εσωτερική αυλή του χόστελ, που οι τοίχοι της είναι βαμμένοι/ζωγραφισμένοι έτσι ώστε σου δημιουργούν την εντύπωση ότι είσαι στο κέντρο ζούγκλας. Έχω μείνει και σε χειρότερα χόστελ... ;-)

 

[Yorgos]

Ό,τι θες για Αβάνα στέιλε π.μ... Άντε και καλά να περάσεις!

 

[ΕΡΣΗ]

Ειχα μερες να διαβασω το οδοιπορικο σου και ετσι πηρα μια γενναια δοση με μυρωδιες και αρωματα... Περιμενω ανταποκριση απο Κουβα! Καλα να περνας και να συνεχιζεις ακαθεκτα... Καλη επανοδο στη πολυ ζεστη Θεσσαλονικη!

 

[go2dbeach]

Ωστε σε κερδισε η Πλαγια και το σνορκελινκ ε? Καλα που το αποφασισες και ησουν τυχερος που το εκανες σε καποια απο τα πιο πλουσια σε ζωη νερα του κοσμου. :snorkel:
Η Πλαγια μας αιχμαλωτισε κι εμας οικογενειακως!
Πολυ καλα εκανες και εκλεισες για Κουβα αφου βρεθηκες τοσαο κοντα. Ευχομαι να ανταποκριθει σε αυτο που περιμενεις απο τον προορισμο ονειρο σου.
Περιμενουμε τις ανταποκρισεις σου

 

[Rosa]

Τι ωραίο δωράκι που βρήκα γυρίζοντας!!! Τρία κομμάτια που διάβασα κυριολεκτικά με μια ανάσα!!!!!!!!! Ακόμα και τη 'γκρινίτσα' σου, την κατευχαριστήθηκα!!! Γράφε, όμως, γράφε, πάνε δέκα μέρες από το τελευταίο, και πάλι θ' αρχίσω να τρώω τα νύχια μου......

 

[10900km]

Ακριβώς έναν μήνα μετά το τελευταίο κείμενο που έγραψα, από Κανκούν τότε, κάθομαι στο σαλόνι του σπιτιού των δικών μου στη Θεσσαλονίκη, ακούγοντας online τον Metropolitana, ραδιοφωνικό σταθμό του São Paulo. Έχω τους λόγους μου...
Μετά από δέκα ολόκληρες ημέρες από την επιστροφή μου στην Ελλάδα, σήμερα είναι η πρώτη μέρα που μπορώ να πω ότι ξεπέρασα το συνάχι που με πέθανε το τελευταίο 15ήμερο. Ξύπνησα άρρωστος το τελευταίο πρωί στην Αβάνα, και... κουβάλησα μαζί μου τη γρίπη σε Κανκούν (μία μέρα), Φίνιξ (δύο μέρες), Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Για τις δύο βδομάδες στην Αβάνα το βασικό σχόλιό μου είναι ότι αποδείχθηκαν ΤΟ highlight του ταξιδιού, για αμέτρητους λόγους. Και να σκεφτεί κανείς ότι σχεδόν δεν πήγα, επειδή αρκετοί με είχαν αποθαρρύνει με αναφορές τους για το πόσο “ακριβή” είναι η Κούβα, και πόσο segregated αισθάνονται οι ξένοι, ξεκομμένοι από τους ντόπιους, λόγω της... ιδιαίτερης πολιτικής κατάστασης στο νησί... Δεν έχω γυρίσει κι ολόκληρο τον κόσμο, όμως ακόμη και πιο έμπειροι ταξιδιώτες από μένα με διαφορετική άποψη, ας μου επιτρέψουν να “πω” ότι η Κούβα, από πολλές απόψεις, είναι πιο φθηνή ακόμη κι από την dirt-cheap Ινδία. Όσο για το πόσο εύκολη είναι η επαφή με τους ντόπιους, μέχρι πρόσφατα έλεγα ότι οι Βραζιλιάνοι είναι ο πιο chitchatty λαός που είχα γνωρίσει. Έρχονται πλέον δεύτεροι... Στην Αβάνα μπορείς να είσαι βέβαιος ότι βγαίνοντας για βόλτα, μέσα σε πέντε-δέκα λεπτά κάποιος θα σου έχει πιάσει κουβέντα, και το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί αρκετές φορές μέχρι να πέσεις το βράδυ για ύπνο. Sure, οι περισσότεροι σε πλησιάζουν επειδή κάτι έχουν να ζητήσουν, όμως, Α), υπάρχουν πολλοί που σου πιάνουν κουβέντα απλά και μόνο επειδή θέλουν να σου μιλήσουν, και Β), ακόμη και με αυτούς που σε “πιάνουν” για να καταλήξουν να ζητήσουν κάτι, μπορείς να έχεις σούπερ κουβέντες. Υπήρχαν άτομα με τα οποία κανονίσαμε ραντεβού και βρεθήκαμε 3-4 φορές, άτομα που είμαστε σε επαφή μέσω email ακόμη και τώρα που είμαι στην Ελλάδα, άτομα που αρχικά με πλησίασαν για να μου... κάνουν πάσα κάποια κοπέλα, και συνεχίσαμε να μιλάμε ακόμη κι όταν τους εξήγησα ότι δεν ενδιαφερόμουν...
Όσο για το budget στην Κούβα, την ημέρα που έφθασα άλλαξα 300 ευρώ, για 14 ημέρες, λέγοντας ότι μπορούσα να αλλάξω περισσότερα αργότερα. Σας πληροφορώ ότι όχι μόνο έφυγα από την Κούβα χωρίς να αλλάξω άλλα ευρώ, αλλά στο τέλος μου συνέβη αυτό που μόνο στην Ινδία μου είχε συμβεί πριν, να έχω χρήματα, να θέλω να τα ξοδέψω, και να μην μπορώ, επειδή ό,τι κι αν αγόραζα εξακολουθούσα να έχω... απόθεμα. Το κλειδί για να κρατήσει κανείς χαμηλά το... κόστος διαβίωσης στην Κούβα είναι να αλλάξει CUC σε pesos (moneda nacional), και να τρώει-πίνει-μετακινείται σε μέρη και με τρόπους που μετακινούνται οι ίδιοι οι Κουβανοί. ΚΑΙ, πολύ σημαντικό, να μείνει όχι σε επίσημη casa particular, αλλά σε σπίτι οικογένειας που ανεπίσημα και... για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, παράνομα, δέχεται κόσμο, τουρίστες, έναντι ΠΟΛΥ λιγότερων χρημάτων από τις επίσημες casas particulares. Γλιτώνεις χρήματα, βλέπεις πράγματα που οι γονείς σου και οι παππούδες σου σου είχαν περιγράψει από την Ελλάδα του '50 και του '60, βλέπεις πώς ζει μία κοινή κουβανέζικη οικογένεια, και στο τέλος σού λένε κι ευχαριστώ επειδή με τα ψίχουλα (για τα ελληνικά δεδομένα) που τους δίνεις, εκείνοι θα τη “βγάλουν” για αρκετό καιρό. Μπορώ να πω ότι με την οικογένεια που με “φιλοξένησε” τη δεύτερη βδομάδα μου στην Αβάνα δέθηκα τόσο όσο δέθηκα με την οικογένεια στο σπίτι της οποίας έμεινα τρεις βδομάδες στη Xela, στη Γουατεμάλα, κι αυτό επειδή ο χώρος ήταν πολύ πιο περιορισμένος, οι άνθρωποι πολύ πιο ανοικτοί, και οι καταστάσεις που μοιράζεσαι μαζί τους σαν... ένοικος προσωρινός του σπιτιού τους, ΠΟΛΥ πιο έντονες απ' ότι στη Γουατεμάλα...
Όσο για τον Metropolitana, είναι ο ραδιοφωνικός σταθμός με τον οποίο κόλλησα πριν από δύο χρόνια, πριν πάω πρώτη φορά στη Βραζιλία. Αφού μου κράτησε σούπερ παρέα πριν από εκείνο το ταξίδι, είπα να το... επαναλάβω . Το επόμενο Σάββατο, τέτοια ώρα, απογευματάκι, θα είμαι σε αεροπλάνο από Φρανκφούρτη για το λατρεμένο μου Salvador da Bahia, την αγαπημένη μου πόλη στη Βραζιλία. Λίγο πριν πάρω το λεωφορείο από το κέντρο του Κανκούν για το αεροδρόμιο, για την πτήση για Αβάνα, βρήκα στο ίντερνετ μία προσφορά που μου “γυάλισε”, και στη στιγμή αγόρασα εισιτήρια. Θα περάσω έναν μήνα στην Μπαΐα κάνοντας μαθήματα Πορτογαλικών, και μετά, μέχρι 10 Δεκεμβρίου που θα επιστρέψω Θεσσαλονίκη, πρώτα θα “κατέβω” σιγά-σιγά μέχρι το Μπουένος Άιρες, και μετά θα επιστρέψω Βραζιλία, Σάο Πάουλο, για την πτήση της επιστροφής. Οι γονείς μου δεν ενθουσιάστηκαν στο άκουσμα της είδησης, περίμεναν να μείνω εδώ, να “τακτοποιηθώ”, να βρω δουλειά, μέσα σε μερικούς μήνες να έχω... γκαστρώσει και καμιά καλή κοπέλα για να ανοίξω δικό μου σπιτικό και να δουν από το μοναχοπαίδι τους το εγγονάκι που λαχταρούν, αλλά... δεν. Στο “περίμενε” τους έχω, και θα τους αφήσω εκεί, για αρκετούς μήνες ακόμη...
Μια και ακούω αυτήν τη στιγμή ένα ρεγκετόν τραγούδι που για πάντα θα μου θυμίζει την Αβάνα, όποιος θέλει να φανταστεί τι “βλέπω” πρώτα όταν κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι “Αβάνα”, ας ψάξει στο YouTube το κλιπ του “Veo Veo”. Μετά ας φανταστεί ΧΙΛΙΑΔΕΣ Κουβανούς να το χορεύουν με την ψυχή τους γύρω στα μεσάνυχτα στη Μαλεκόν της Αβάνας. Ήμουν εκεί 26 Ιουλίου, μία από τις μεγαλύτερες ημέρες της χρονιάς για την... επαναστατική Κούβα, εν μέσω του καρναβαλιού τους, τη χρονιά που γιορτάζουν τα 50 χρόνιας της επανάστασης. Τρία σε ένα... Βάλτε τα μαζί, και φανταστείτε το πανηγύρι που στηνόταν κάθε Παρασκευή/Σάββατο/Κυριακή βράδυ στον παραλιακό δρόμο, με μισή ντουζίνα μουσικές σκηνές αραδιασμένες ανά εκατοντάδες μέτρα, και με το μέρος όπου έκαναν παρέλαση οι καρναβαλιστές στη μέση... Χάρηκα τον εαυτό μου που μπορούσα να μιλήσω ανεκτά Ισπανικά και να επικοινωνήσω μαζί τους. Με έφτυσα νοερά πολλές φορές επειδή δεν μπορώ να χορέψω όπως χορεύουν ακόμη και τα πεντάχρονα στην Αβάνα... Η δικαιολογία που μου βρήκα είναι ότι οι άνθρωποι το έχουν στο αίμα τους...
Αυτά... Αισθάνθηκα ότι ήθελα να βάλω ένα... πρέπον τέλος σε αυτό το “blog”. Έτσι προέκυψε το σημερινό, τελευταίο, κείμενο. Για πολλοστή φορά, ευχαριστώ όσους μου... έκαναν παρέα στις ΗΠΑ, στη Γουατεμάλα, στο Μεξικό, όσους διέθεταν χρόνο για να διαβάσουν τα... κατεβατά μου , και ακόμη περισσότερο εκείνους που έμπαιναν στον κόπο να μου γράφουν δυο γραμμές. Κάθε σχόλιο, ΚΑΘΕ σχόλιο, με έκανε να αισθάνομαι ωραία.
Τα λέμε, ίσως, από Βραζιλία... ;-) Καλά ταξίδια σε όλους!!!

 

[KIKI]

καλως ηρθες , περαστικα .... και καλο ταξιδι

 

[LULLU]

Νασε καλα και εσυ που τα μοιραστηκες ......ευχομαι παντα πολλα και καλα ταξιδια

 

[xrisa]

δεν προλαβαίνουμε να σε καλωσορίσουμε και την κάνεις πάλι;;;;;;;;; σαν μαμά ακούγομαι!!!!!! είναι στο αίμα όλων των μαμάδων μάλλον. τι έγινε στην κούβα πότε θα μας τα πεις; αντε να ξαναθυμηθώ το ταξίδι μου στην Κούβα.. Να είσαι καλά και να κάνεις ότι σου δίνει χαρά.

 

[go2dbeach]

Ωστε περασες τελεια στην Κουβα ε? Κριμα που δε μπορεις να μας πεις περισσοτερα , αλλα χαιρομαι που εισαι με το σακιδιο στην πλατη και παλι , τοσο συντομα!

Δημητρη σε ευχαριστω πολυ γιατι πραγματικα μου εφιαχνες τη μερα!
Το οτι βρισκοσουν στην αγαπημενη μου περιοχη σε συνδυασμο με τις ενθουσιωδεις , ολοζωντανες αφηγησεις σου με εκαναν να ανυπομονω για την επομενη ανταποκριση .
Ευχομαι να περασεις καταπληκτικα και στη Βραζιλια και (οχι ισως) σιγουρα να μας θυμηθεις και απο εκει.

Καλο ταξιδι , να προσεχεις και θα περιμενουμε

 

[mariath]

Ξανά στο δρόμο λοιπόν, τέλεια!
Σ' ευχαριστώ για όλες τις ιστορίες από Γουατεμάλα, Μεξικό και ελπίζω ότι θα μας θυμάσαι και από τη Βραζιλία.