Περιεχόμενα
Σάββατο πρωί. Εχθές είχα αποχαιρετήσει τ’ αρκουδάκια καί σήμερα μας πήγαιναν, με το αγροτικό πάντα, στο καταφύγιο τού λύκου. Αυτό βρίσκεται λίγο πιό έξω από το χωριό Αετός, στην θέση Αγριαπιδιά καί λειτουργεί μόνο σαββατοκύριακο.
Η θέση είναι πανέμορφη, κατάφυτη, με ρυάκια καί γεφυράκια καί ο προστατευόμενος χώρος πού φιλοξενούνται οί λύκοι, γεμάτος βελανιδιές.
Ό υπεύθυνος τού καταφυγίου, μας ενημέρωσε για το προστατευόμενο είδος, το οποίο καί αυτό απειλείται με εξαφάνιση, από την αλόγιστη χρήση των χώρων του, την μείωση της φυσικής λείας καί το άγριο κυνήγι πού κάνει ο άνθρωπος στον «κακό» λύκο.
Εδώ, εκτός από τούς λύκους, προστατεύονται καί αναπαράγονται οί ελληνικοί ποιμενικοί, άλλο ένα απειλούμενο είδος. Τα ζώα πού γεννούνται, τα μεγαλώνουν καί τα παραδίδουν, υπό προϋποθέσεις καί παρακολούθηση, σε κτηνοτρόφους γιά φύλαξη των κοπαδιών.
Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να δούμε κάποιο λύκο παρ’ ότι παρακολουθήσαμε το τάϊσμα τους , έξω από το προστατευτικό συρματόπλεγμα. Προφανώς είχαν κρυφτεί πίσω από τις βαλανιδιές καί τούς θάμνους.
Το βράδυ με περίμενε μία μεγάλη έκπληξη στο χωριό. Είχαν την «Γιορτή της Πιπεριάς». Χωριό της Φλώρινας γαρ, περιττό να πώ πως όλοι οι κήποι τού χωριού «κοκκίνιζαν» από τα μικρά γλυκά κερατάκια.
Χρόνια είχα να ζήσω αυθεντικό πανηγύρι τού χωριού.
Είχε στρωθεί ένα τεράστιο τραπέζι όπου όλες οι νοικοκυρές τού χωριού έφερναν το κάτι τις τους. Αλλες με ταψιά, άλλες σε πιατέλες, άλλες σε τσουκάλια, όλες τοπικές νοστιμιές με βάση την πιπεριά. Περνούσες με το πιάτο σου καί δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις. Πρωτόγνωρες γεύσεις, μέχρι κέϊκ από πιπεριά, σουφλέ από πιπεριά, γλυκό από πιπεριά, πίτες από πιπεριά καί ο κατάλογος ατέλειωτος.
Σχολεία καί χορευτικοί σύλλογοι, όλοι με τοπικές ενδυμασίες, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό στούς παραδοσιακούς χορούς. Καί ύστερα άρχισαν τα όργανα, τα κλαρίνα, τα τουμπερλέκια, τα βιολιά, τα τραγούδια. Το κέφι έρεε όπως καί το κρασί, μέχρι το ξημέρωμα.
Λίγες ώρες ύπνου καί αναχωρήσαμε γιά το Νυμφαίο όπου το Κέντρο Ενημέρωσης τού Αρκτούρου, πού στεγάζεται στην Νίκειο Σχολή. Ενα υπέροχο πετρόκτιστο αρχοντικό τού 1928, τού Νυμφαίου ευεργέτη Νίκου.
Εδώ, εκτός από την ενημέρωση, βρίσκεται μία εκτενής έκθεση με αφίσες, φωτογραφικό υλικό καί αντικείμενα, πού αφορούν την αρκούδα. Ιδιαίτερη θλιβερή εντύπωση μού έκαναν τα εκθέματα με αντικείμενα αιχμαλωσίας καί βασανισμού των ζώων καί με ενθουσίασε ένα φιλμάκι πού δείχνει την γέννα μιάς αρκούδας, μέσα στην φωλιά της στην χειμερία νάρκη της.
Την επομένη, αποχαιρέτησα το όμορφο χωριό καί τούς υπέροχους ανθρώπους πού γνώρισα, επέστρεψα στην Φλώρινα, με ταξί έφτασα στην Μπίτολα καί από κεί με λεωφορείο αναχώρησα γιά Σκόπια. Η λίμνη Οχρίδα με περίμενε. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία...
Σημ: Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα, αλλά επειδή πρόκειται γιά ένα «ευαίσθητο» θέμα δεν θέλησα ούτε ονόματα να αναφέρω ούτε να προβώ σε λεπτομέρειες. Αρκέστηκα στα απολύτως απαραίτητα καί τις προσωπικές μου εντυπώσεις.
Αυτό το «ταξίδι» ήταν πολύ ιδιαίτερο γιά μένα καί μία εμπειρία πού θα μού μείνει αξέχαστη...
Η θέση είναι πανέμορφη, κατάφυτη, με ρυάκια καί γεφυράκια καί ο προστατευόμενος χώρος πού φιλοξενούνται οί λύκοι, γεμάτος βελανιδιές.
Ό υπεύθυνος τού καταφυγίου, μας ενημέρωσε για το προστατευόμενο είδος, το οποίο καί αυτό απειλείται με εξαφάνιση, από την αλόγιστη χρήση των χώρων του, την μείωση της φυσικής λείας καί το άγριο κυνήγι πού κάνει ο άνθρωπος στον «κακό» λύκο.
Εδώ, εκτός από τούς λύκους, προστατεύονται καί αναπαράγονται οί ελληνικοί ποιμενικοί, άλλο ένα απειλούμενο είδος. Τα ζώα πού γεννούνται, τα μεγαλώνουν καί τα παραδίδουν, υπό προϋποθέσεις καί παρακολούθηση, σε κτηνοτρόφους γιά φύλαξη των κοπαδιών.
Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να δούμε κάποιο λύκο παρ’ ότι παρακολουθήσαμε το τάϊσμα τους , έξω από το προστατευτικό συρματόπλεγμα. Προφανώς είχαν κρυφτεί πίσω από τις βαλανιδιές καί τούς θάμνους.
Το βράδυ με περίμενε μία μεγάλη έκπληξη στο χωριό. Είχαν την «Γιορτή της Πιπεριάς». Χωριό της Φλώρινας γαρ, περιττό να πώ πως όλοι οι κήποι τού χωριού «κοκκίνιζαν» από τα μικρά γλυκά κερατάκια.
Χρόνια είχα να ζήσω αυθεντικό πανηγύρι τού χωριού.
Είχε στρωθεί ένα τεράστιο τραπέζι όπου όλες οι νοικοκυρές τού χωριού έφερναν το κάτι τις τους. Αλλες με ταψιά, άλλες σε πιατέλες, άλλες σε τσουκάλια, όλες τοπικές νοστιμιές με βάση την πιπεριά. Περνούσες με το πιάτο σου καί δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλέξεις. Πρωτόγνωρες γεύσεις, μέχρι κέϊκ από πιπεριά, σουφλέ από πιπεριά, γλυκό από πιπεριά, πίτες από πιπεριά καί ο κατάλογος ατέλειωτος.
Σχολεία καί χορευτικοί σύλλογοι, όλοι με τοπικές ενδυμασίες, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό στούς παραδοσιακούς χορούς. Καί ύστερα άρχισαν τα όργανα, τα κλαρίνα, τα τουμπερλέκια, τα βιολιά, τα τραγούδια. Το κέφι έρεε όπως καί το κρασί, μέχρι το ξημέρωμα.
Λίγες ώρες ύπνου καί αναχωρήσαμε γιά το Νυμφαίο όπου το Κέντρο Ενημέρωσης τού Αρκτούρου, πού στεγάζεται στην Νίκειο Σχολή. Ενα υπέροχο πετρόκτιστο αρχοντικό τού 1928, τού Νυμφαίου ευεργέτη Νίκου.
Εδώ, εκτός από την ενημέρωση, βρίσκεται μία εκτενής έκθεση με αφίσες, φωτογραφικό υλικό καί αντικείμενα, πού αφορούν την αρκούδα. Ιδιαίτερη θλιβερή εντύπωση μού έκαναν τα εκθέματα με αντικείμενα αιχμαλωσίας καί βασανισμού των ζώων καί με ενθουσίασε ένα φιλμάκι πού δείχνει την γέννα μιάς αρκούδας, μέσα στην φωλιά της στην χειμερία νάρκη της.
Την επομένη, αποχαιρέτησα το όμορφο χωριό καί τούς υπέροχους ανθρώπους πού γνώρισα, επέστρεψα στην Φλώρινα, με ταξί έφτασα στην Μπίτολα καί από κεί με λεωφορείο αναχώρησα γιά Σκόπια. Η λίμνη Οχρίδα με περίμενε. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία...
Σημ: Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα, αλλά επειδή πρόκειται γιά ένα «ευαίσθητο» θέμα δεν θέλησα ούτε ονόματα να αναφέρω ούτε να προβώ σε λεπτομέρειες. Αρκέστηκα στα απολύτως απαραίτητα καί τις προσωπικές μου εντυπώσεις.
Αυτό το «ταξίδι» ήταν πολύ ιδιαίτερο γιά μένα καί μία εμπειρία πού θα μού μείνει αξέχαστη...