Περιεχόμενα
Εμίνονου
Εδώ, πού λέτε, βρίσκονται οί μυρωδιές της Πόλης.
Με το πού μπαίνεις στο Μισιρί Τσαρσί (Αιγυπτιακή Αγορά) σε παίρνουν απ’την μύτη.
Αχ αυτά τα μπαχαρικά. Τσουβάλια ολόκληρα. Χρώματα. Χρώματα κι αρώματα.
Τι θέλεις καί δεν τόχει. Κίμινο, κανέλλα, σαφράν, τσουένι, μοσχοκάρφια, πιπέρια λογιώ λογιώ, μαύρα, άσπρα, πράσινα, κόκκινα, πάπρικες καυτερές, γλυκιές, μίγματα διάφορα γιά κάθε φαγητό... Ο παράδεισος της όσφρησης, της γεύσης...
Η αγορά αυτή έγινε από τα πιό αγαπημένα μου μέρη, στην Πόλη.
Από το Εμίνονου ξεκινάνε τα πλοία για τον Βόσπορο καί τα Πριγκιπόνησα .
Μα τι ουρά είναι αυτή πού περιμένει? Πάω κοντά. Ενα αλιευτικό, μόλις είχε γυρίσει από την ψαριά στο Βόσπορο καί έψηνε φέτες φέτες τα ψάρια, τα έβαζε σε ψωμάκια καί σύ πρόσθετες ότι άλλο ήθελες, ντομάτα, κρεμμύδια, αλάτι κτλ . Πιό εκεί, μία καντίνα, έστυβε φρέσκο χυμό από λεμόνια, από πορτοκάλια. Κάθησα καί γώ στην προβλήτα, με το πεντανόστιμο πραγματικά «σάντουιτς», μαζί με τούς εργάτες, τις μαντηλοφορούσες καί τα παιδιά.
Μ’ αρέσει να ανακατεύομαι με τον ντόπιο κόσμο καί να μοιράζομαι τις συνήθειες του.
Κεί πού κατέβαζα την τελευταία μπουκιά, βλέπω ένα καράβι να πλησιάζει. Εφερα το χέρι αντήλιο. Μαύριζε το κατάστρωμά του, μα δεν μπορούσα να ξεδιαλύνω τι ήταν. Οταν έριξε άγκυρα, κατάλαβα.
Αρχισαν να κατεβαίνουν στρατιές αφρικανοί, αλυσοδεμένοι, σχεδόν γυμνοί.
Από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οί καβαλάρηδες με τις κελεμπίες?
Κάναν ένα γύρω τούς δυστυχείς ανθρώπους καί τούς δώσανε πορεία.
- Πού τούς πάτε καλέ? Ανθρωποι είναι, όχι ζωντανά γιά πούλημα. Πώς τούς ξεριζώσατε από τον τόπο τους, πώς τούς πήρατε από τις οικογένειές τους? Ανθρωποι είναι. Αμα τούς βαρέσεις, πονάνε όπως σείς. Αμα τούς κόψεις, ίδιο αίμα σαν καί το δικό σου θα τρέξει. Πού τούς πάτε τούς ανθρώπους, καλέ?
Μπά τίποτα. Δεν ακούν την φωνή μου. Κανένα ήχο δεν ακούν. Μόνο αυτόν πού κάνουν οί λίρες στο κεμέρι τους...
Ο παστουρμάς
- Αν δεν βρώ καί δώ καλό παστουρμά, θα σκάσω.
Τάδε έφη η φίλη μου Β καί βγήκαμε προς αναζήτηση τού παστουρμά.
Στο Μισιρί Τσαρσί καί γύρω, έχει πολλά μαγαζιά. Κρέμονται τα μπαστούνια από το ταβάνι, διαλέγεις, σού κόβουν, δοκιμάζεις.
- Να δώ πρώτα πώς τον κόβουν , διευκρίνησε η Β.
Ειδήμων στον παστουρμά η Β, έπαιρνε την φέτα, την έφερνε κόντρα στο φώς κι αν δεν ήταν τσιγαρόχαρτο, φεύγαμε γιά άλλο μαγαζί.
Θάχαμε γυρίσει πέντε έξι μαγαζιά όσο να βρούμε τον μάστορα πού κόβει διάφανο τον παστουρμά.
Ενα ντερέκι ίσαμε εκεί πάνω, έκανε τον μπαλτά του καί κελαηδούσε.
- Α, εδώ είμαστε, είπε η Β.
- Δόξα τώ Θεώ, είπα εγώ από μέσα μου.
Αμ δε. Βιάστηκα να δοξάσω.
Δοκιμάζει, δεν της άρεσε. Κατεβάζει άλλο μπαστούνι, δοκιμάζει, τίποτα.
Θάχε κατεβάσει καμμιά δεκαριά μπαστούνια, αφρούς έβγαζε ο μάστορας.
- Αμα ο παστουρμάς δεν έχει καί το λιπάκι του, δεν αξίζει. Πώς τα ψευτίσαν έτσι. Εμένα η γιαγιά μου, Θεός σχωρέστην, έπαιρνε τον καλύτερο παστουρμά, από τον Αρμένη, στον Πειραιά...
Κι ενώ συνεχιζόταν το σεμινάριο, βλέπω τον μάστορα να έχει σηκώσει τον μπαλτά του απειλητικά πίσω από την πλάτη της.
Γυάλιζε το μάτι του, γυάλιζε καί ό μπαλντάς.
- Ελα να πάρουμε καί να φύγουμε, γιατί καθώς βλέπω, πολύ σύντομα θα συναντήσεις την γιαγιά σου.
Χαμπάρι δεν είχε πάρει τι γινόταν. Πήραμε από μισό κιλό, την τραβολογώ και όπου φύγει φύγει.
Ακόμα με μουρμουράει.
- Καλέ γιατί δε με άφησες να ψάξω? Τέτοιο βρίσκω καί στού Σκλαβενίτη. Βέβαια δεν είναι έτσι κομμένο, με το χέρι, ψιλό ψιλό...
Χριστιανή μου, δεν λές πού σού έσωσα την ζωή!!
Στο χαμάμ
- Να εξηγούμεθα, εγώ τσιπλάχα (γυμνή) στο χαμάμ δεν μπαίνω, λέω στην Β.
- Βρέ πάμε, να δούμε έστω.
- Μιλημένα, ξηγημένα. Θα μπούμε, θα δούμε, θα φύγουμε, διευκρίνησα ως άλλος Καίσαρας.
- Ναί ναί, συμφώνησε καί ο Ν. Πού τον τραβολογούσαμε τον χριστιανό κι εκείνος καρτερικά μας ακολουθούσε στην κάθε ζούρλα μας.
- Καϋμό τόχω βρε παιδιά, να πάω στο χαμάμ, απολογήθηκε η Β. Από τα μικράτα μου, πού μέ πήγαινε η γιαγιά μου στα λουτρά τού Μπαλατζιάν..
- Θα τρίζουν τα κόκκαλα της συχωρεμένης. Αστην πιά την γιαγιά σου.
Ολοι μαζι: Θεός σχωρέστην.
Απέναντι από το Σουλεϊμάνιγε τζαμί, είναι το ομώνυμο χαμάμ. Παλιό καί ιστορικό, όσο καί το τζαμί.
Κάτι κουβεντιάζει η Β, στα τούρκικα, με τον χαμαμτζή, γελάκια, ξανά τούρκικα.
- Ελάτε, μας λέει, μας αφήνει να μπούμε να δούμε τις αίθουσες.
Μπαίνουμε στην πρώτη αίθουσα. Αχ, ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μας (διότι Χριστούγεννα είχαμε έρθει αυτή τη δόση, με μείον τέσσερις βαθμούς).
Μπαίνουμε στην δεύτερη, βγάλαμε τα παλτά μας. Στήν τρίτη, παρολίγο να πατήσω τον λόγο μου καί να τα πετάξω όλα. Εβραζε ο τόπος.
- Πού είσαι, καλέ? Δεν σε βλέπω.
Ντουμάνι ο ατμός.
Καί μπήκαμε στην αίθουσα τού μασάζ. Μία πολύ μεγάλη αίθουσα, με χαμηλό φωτισμό πού έμπαινε από τα μικρά παράθυρα στην οροφή, στην μέση ολομάρμαρη πλατφόρμα, πού ξάπλωνες καί σού κάνανε μασάζ.
- My God, my God, ακούσαμε μιά φωνή.
Κάνουμε έτσι, τι να δούμε: Ενας δυστυχής τουρίστας- Αγγλος προφανώς- ξαπλωμένος μπρούμητα κι από πάνω του ένας κρεμανταλάς ίσαμε δύο μέτρα - ο μασέρ- ημίγυμνος, μόνο με το σώβρακο, με κάτι μπράτσα τσιμέντο και μιά ξυρισμένη καράφλα σαν οικόπεδο, τον ζούπαγε τον δόλιο από δώ, τον τραβούσε από κεί, κρακ κρακ κάνανε τα κοκαλάκια του, τον είχε διαλύσει τον άνθρωπο.
- Ελα να μπούμε καί μείς, μού ψιθυρίζει η Β παρακαλετά στο αυτί.
- Είσαι καλά? Θα μας βγάλει τα τζιέρια αυτός. Ζωντανές απ τα χέρια του δεν βγαίνουμε.
Αχ, αχ...
Πάλι με τον τον καϋμό έμεινε η Β...
Εδώ, πού λέτε, βρίσκονται οί μυρωδιές της Πόλης.
Με το πού μπαίνεις στο Μισιρί Τσαρσί (Αιγυπτιακή Αγορά) σε παίρνουν απ’την μύτη.
Αχ αυτά τα μπαχαρικά. Τσουβάλια ολόκληρα. Χρώματα. Χρώματα κι αρώματα.
Τι θέλεις καί δεν τόχει. Κίμινο, κανέλλα, σαφράν, τσουένι, μοσχοκάρφια, πιπέρια λογιώ λογιώ, μαύρα, άσπρα, πράσινα, κόκκινα, πάπρικες καυτερές, γλυκιές, μίγματα διάφορα γιά κάθε φαγητό... Ο παράδεισος της όσφρησης, της γεύσης...
Η αγορά αυτή έγινε από τα πιό αγαπημένα μου μέρη, στην Πόλη.
Από το Εμίνονου ξεκινάνε τα πλοία για τον Βόσπορο καί τα Πριγκιπόνησα .
Μα τι ουρά είναι αυτή πού περιμένει? Πάω κοντά. Ενα αλιευτικό, μόλις είχε γυρίσει από την ψαριά στο Βόσπορο καί έψηνε φέτες φέτες τα ψάρια, τα έβαζε σε ψωμάκια καί σύ πρόσθετες ότι άλλο ήθελες, ντομάτα, κρεμμύδια, αλάτι κτλ . Πιό εκεί, μία καντίνα, έστυβε φρέσκο χυμό από λεμόνια, από πορτοκάλια. Κάθησα καί γώ στην προβλήτα, με το πεντανόστιμο πραγματικά «σάντουιτς», μαζί με τούς εργάτες, τις μαντηλοφορούσες καί τα παιδιά.
Μ’ αρέσει να ανακατεύομαι με τον ντόπιο κόσμο καί να μοιράζομαι τις συνήθειες του.
Κεί πού κατέβαζα την τελευταία μπουκιά, βλέπω ένα καράβι να πλησιάζει. Εφερα το χέρι αντήλιο. Μαύριζε το κατάστρωμά του, μα δεν μπορούσα να ξεδιαλύνω τι ήταν. Οταν έριξε άγκυρα, κατάλαβα.
Αρχισαν να κατεβαίνουν στρατιές αφρικανοί, αλυσοδεμένοι, σχεδόν γυμνοί.
Από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οί καβαλάρηδες με τις κελεμπίες?
Κάναν ένα γύρω τούς δυστυχείς ανθρώπους καί τούς δώσανε πορεία.
- Πού τούς πάτε καλέ? Ανθρωποι είναι, όχι ζωντανά γιά πούλημα. Πώς τούς ξεριζώσατε από τον τόπο τους, πώς τούς πήρατε από τις οικογένειές τους? Ανθρωποι είναι. Αμα τούς βαρέσεις, πονάνε όπως σείς. Αμα τούς κόψεις, ίδιο αίμα σαν καί το δικό σου θα τρέξει. Πού τούς πάτε τούς ανθρώπους, καλέ?
Μπά τίποτα. Δεν ακούν την φωνή μου. Κανένα ήχο δεν ακούν. Μόνο αυτόν πού κάνουν οί λίρες στο κεμέρι τους...
Ο παστουρμάς
- Αν δεν βρώ καί δώ καλό παστουρμά, θα σκάσω.
Τάδε έφη η φίλη μου Β καί βγήκαμε προς αναζήτηση τού παστουρμά.
Στο Μισιρί Τσαρσί καί γύρω, έχει πολλά μαγαζιά. Κρέμονται τα μπαστούνια από το ταβάνι, διαλέγεις, σού κόβουν, δοκιμάζεις.
- Να δώ πρώτα πώς τον κόβουν , διευκρίνησε η Β.
Ειδήμων στον παστουρμά η Β, έπαιρνε την φέτα, την έφερνε κόντρα στο φώς κι αν δεν ήταν τσιγαρόχαρτο, φεύγαμε γιά άλλο μαγαζί.
Θάχαμε γυρίσει πέντε έξι μαγαζιά όσο να βρούμε τον μάστορα πού κόβει διάφανο τον παστουρμά.
Ενα ντερέκι ίσαμε εκεί πάνω, έκανε τον μπαλτά του καί κελαηδούσε.
- Α, εδώ είμαστε, είπε η Β.
- Δόξα τώ Θεώ, είπα εγώ από μέσα μου.
Αμ δε. Βιάστηκα να δοξάσω.
Δοκιμάζει, δεν της άρεσε. Κατεβάζει άλλο μπαστούνι, δοκιμάζει, τίποτα.
Θάχε κατεβάσει καμμιά δεκαριά μπαστούνια, αφρούς έβγαζε ο μάστορας.
- Αμα ο παστουρμάς δεν έχει καί το λιπάκι του, δεν αξίζει. Πώς τα ψευτίσαν έτσι. Εμένα η γιαγιά μου, Θεός σχωρέστην, έπαιρνε τον καλύτερο παστουρμά, από τον Αρμένη, στον Πειραιά...
Κι ενώ συνεχιζόταν το σεμινάριο, βλέπω τον μάστορα να έχει σηκώσει τον μπαλτά του απειλητικά πίσω από την πλάτη της.
Γυάλιζε το μάτι του, γυάλιζε καί ό μπαλντάς.
- Ελα να πάρουμε καί να φύγουμε, γιατί καθώς βλέπω, πολύ σύντομα θα συναντήσεις την γιαγιά σου.
Χαμπάρι δεν είχε πάρει τι γινόταν. Πήραμε από μισό κιλό, την τραβολογώ και όπου φύγει φύγει.
Ακόμα με μουρμουράει.
- Καλέ γιατί δε με άφησες να ψάξω? Τέτοιο βρίσκω καί στού Σκλαβενίτη. Βέβαια δεν είναι έτσι κομμένο, με το χέρι, ψιλό ψιλό...
Χριστιανή μου, δεν λές πού σού έσωσα την ζωή!!
Στο χαμάμ
- Να εξηγούμεθα, εγώ τσιπλάχα (γυμνή) στο χαμάμ δεν μπαίνω, λέω στην Β.
- Βρέ πάμε, να δούμε έστω.
- Μιλημένα, ξηγημένα. Θα μπούμε, θα δούμε, θα φύγουμε, διευκρίνησα ως άλλος Καίσαρας.
- Ναί ναί, συμφώνησε καί ο Ν. Πού τον τραβολογούσαμε τον χριστιανό κι εκείνος καρτερικά μας ακολουθούσε στην κάθε ζούρλα μας.
- Καϋμό τόχω βρε παιδιά, να πάω στο χαμάμ, απολογήθηκε η Β. Από τα μικράτα μου, πού μέ πήγαινε η γιαγιά μου στα λουτρά τού Μπαλατζιάν..
- Θα τρίζουν τα κόκκαλα της συχωρεμένης. Αστην πιά την γιαγιά σου.
Ολοι μαζι: Θεός σχωρέστην.
Απέναντι από το Σουλεϊμάνιγε τζαμί, είναι το ομώνυμο χαμάμ. Παλιό καί ιστορικό, όσο καί το τζαμί.
Κάτι κουβεντιάζει η Β, στα τούρκικα, με τον χαμαμτζή, γελάκια, ξανά τούρκικα.
- Ελάτε, μας λέει, μας αφήνει να μπούμε να δούμε τις αίθουσες.
Μπαίνουμε στην πρώτη αίθουσα. Αχ, ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μας (διότι Χριστούγεννα είχαμε έρθει αυτή τη δόση, με μείον τέσσερις βαθμούς).
Μπαίνουμε στην δεύτερη, βγάλαμε τα παλτά μας. Στήν τρίτη, παρολίγο να πατήσω τον λόγο μου καί να τα πετάξω όλα. Εβραζε ο τόπος.
- Πού είσαι, καλέ? Δεν σε βλέπω.
Ντουμάνι ο ατμός.
Καί μπήκαμε στην αίθουσα τού μασάζ. Μία πολύ μεγάλη αίθουσα, με χαμηλό φωτισμό πού έμπαινε από τα μικρά παράθυρα στην οροφή, στην μέση ολομάρμαρη πλατφόρμα, πού ξάπλωνες καί σού κάνανε μασάζ.
- My God, my God, ακούσαμε μιά φωνή.
Κάνουμε έτσι, τι να δούμε: Ενας δυστυχής τουρίστας- Αγγλος προφανώς- ξαπλωμένος μπρούμητα κι από πάνω του ένας κρεμανταλάς ίσαμε δύο μέτρα - ο μασέρ- ημίγυμνος, μόνο με το σώβρακο, με κάτι μπράτσα τσιμέντο και μιά ξυρισμένη καράφλα σαν οικόπεδο, τον ζούπαγε τον δόλιο από δώ, τον τραβούσε από κεί, κρακ κρακ κάνανε τα κοκαλάκια του, τον είχε διαλύσει τον άνθρωπο.
- Ελα να μπούμε καί μείς, μού ψιθυρίζει η Β παρακαλετά στο αυτί.
- Είσαι καλά? Θα μας βγάλει τα τζιέρια αυτός. Ζωντανές απ τα χέρια του δεν βγαίνουμε.
Αχ, αχ...
Πάλι με τον τον καϋμό έμεινε η Β...
..... Για δώσε την συνέχεια στον λαό....
