Την Ικαρία που την πας?Μάλλον δεν έχεις πάει στην Αστυπάλαια ακομα για καλοκαιρινές διακοπές γι' αυτό τα λες αυτά, να ψάχνεις κάτι ανοικτό στη Χώρα πριν τις έξι και να μην έχει τίποτα. Όχι για φαγητό. Ούτε ψιλικατζίδικο.
Όσο είδατε τη λίμνη αυτή εσείς, την είδαμε και εμείς. Δεν πήγαμε! Υποτίθεται ότι μέχρι τη Stresa δεν θα κάναμε πάνω από 2 ώρες με το τρένο. Για αυτό κιόλας επιλέξαμε να πάμε. Γιατί δεν ήταν απαγορευτική η απόσταση. Όταν φτάσαμε στο μηχάνημα για εισιτήρια την αντίστοιχη διαδρομή την έβγαζε πάνω από 4,5 ώρες με χίλιες δύο αλλαγές τρένων.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Και στο google εκείνη την στιγμή και στις εφαρμογές 4-5 ώρες το έβγαζε. Τι στο καλό. Η απεργία έφταιγε; H γκαντεμιά μας; Δε ξέρω. Τι κάνουμε τώρα; Που πάμε; Το να πάμε μονοήμερη στη λίμνη αποκλείστηκε μεμιάς. Γυρίζουμε στο Μιλάνο ή πάμε αλλού; Λίγες στιγμές σιωπής πέρασαν μέχρι να αναφωνήσουμε και οι δύο πάμε αλλού. Ωραία! Που να πάμε? 
Δεν είχαμε προετοιμαστεί για κάτι άλλο. Και να είχαμε, έπρεπε να πάμε κάπου που να βόλευαν οι ώρες. Να έφευγε τρένο σχετικά άμεσα και να είχε και δρομολόγια επιστροφής βολικά. Ψάχναμε στο μηχάνημα, αλλά δεν μας έβγαζε τρένο για πουθενά. Δεν είχε τρένο για κανένα προορισμό. Τι στο καλό! 
Δεν γίνεται να μην υπάρχει για πουθενά. Αφού στο google και στις εφαρμογές είχε δρομολόγια. Και εκεί που είχα αρχίσει να τσαντίζομαι και ήμουν έτοιμη να πάω στο γκισέ εισιτηρίων να μιλήσω με υπάλληλο, ένας κύριος που μας είδε από μακριά μας είπε πως υπάρχουν και άλλα μηχανήματα άλλης εταιρείας. Αν θυμάμαι καλά και συγχωρείστε με αν τα λέω λάθος, είπε ότι υπάρχουν δύο εταιρείες τρένων στην Ιταλία. Η μία συνδέει τα μεγάλα αστικά κέντρα και η άλλη τα μικρά ή κάτι τέτοιο. Δεν πάνε όλοι παντού και για αυτό δεν μας έβγαζαν τα μηχανήματα αυτής της εταιρείας δρομολόγια για πουθενά. Πράγματι, αλλάξαμε μηχάνημα και για όποιον προορισμό βάζαμε μας έβγαζε τα αντίστοιχα δρομολόγια. Μας εμφάνιζε μάλιστα και τις πιο δημοφιλείς διαδρομές. Πως μου διέφυγε εμένα αυτό; Να μην ξέρω για τις εταιρείες των τρένων; Είναι βασικό πράγμα. Για τη λίμνη πάλι δεν είχε τα εισιτήρια που θέλαμε, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε κοντινό προορισμό που να μας κάνει κλικ, με φθηνό εισιτήριο και βολικά δρομολόγια που να φεύγει άμεσα. Πέσανε πολλές σκέψεις, δημοφιλή ονόματα πόλεων στο τραπέζι, αλλά χωρίς να το πολυκουράσουμε έπειτα από σύντομες αναζητήσεις στο διαδίκτυο καταλήξαμε σε μια πόλη άγνωστη στον πολύ κόσμο, περίπου 40 λεπτά από το Μιλάνο, την Μπρέσια (ή Μπρέσκια). Την πόλη αυτή ο συνταξιδιώτης μου ούτε την είχε ακούσει ποτέ και μεταξύ μας ούτε εγώ δεν θα τη γνώριζα, αν λίγους μήνες πριν το ταξίδι μια φίλη μου ταξιδιώτισσα δεν μου την είχε αναφέρει ως ένα από τα διαμαντάκια που θα έμενε γύρω από το Μιλάνο σε μελλοντικό της ταξίδι στην περιοχή.όπου εκτός των άλλων θαυμάσαμε και το αστρονομικό ρολόι στον πύργο. Μπήκαμε και μέσα και σε έναν ναό, δε θυμάμαι σε ποια πλατεία από όλες.. Ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη η πόλη αυτή. Ήταν ωραίο να μην έχεις ιδέα τι θα δεις στην επόμενη γωνία. Πραγματικά είχε ενδιαφέρον η Μπρέσια και απόλαυσα την εξόρμηση σε αυτήν. Λυπάμαι που πήγαμε απροετοίμαστοι και έτσι δεν θυμάμαι τι διαδρομές κάναμε, τι ακριβώς είδαμε. Για όσα έγραψα βοήθησε το google maps. Τέλος πάντων. Επόμενη στάση Βερόνα.
Πόσες φορές την άκουσα αυτή τη φράση στο ταξίδι! Έχασα το μέτρημα! Και δεν είχε και άδικο. Με τέτοια ζέστη! Οι λάτρεις του καφέ έχετε και τα δίκια σας!
Σε αυτή είχαν στηθεί αθλητικές εκδηλώσεις. Είχαν κλείσει μέρος της πλατείας και έπαιζαν ποδόσφαιρο. Γινόταν χαμός από κόσμο που κοιτούσε τριγύρω και έβγαζε φωτογραφίες. Η πλειοψηφία βεβαίως θαύμαζε την Αρένα. Η Αρένα είναι κάτι παρόμοιο με το Κολοσσαίο της Ρώμης. Πολύ θα θέλαμε να επισκεφτούμε το εσωτερικό της, αλλά με κάτι λιγότερο από 40 ευρώ εισιτήριο δεν το κάναμε. Ωστόσο, βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες την Αρένα και την πανέμορφη πλατεία. Μα δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε. 
Συνεχίσαμε όμως τη βόλτα μας στα στενά της Βερόνας. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και ο κόσμος πολύς. Πραγματικά, οι δρόμοι είχαν κατακλυστεί από τουρίστες. Προσωπικά, αν και δεν αντέχω την τόση πολυκοσμία το γεγονός αυτό δεν με πείραξε. Ήταν τόσο όμορφα όλα γύρω μου που απλώς χάζευα χωρίς να με ενδιαφέρει ο κόσμος. Βλέπαμε τα διάφορα αξιοθέατα στο χάρτη και τις ταμπέλες και δεν ξέραμε που να πρωτοπάμε. Επιλέξαμε να πάμε πρώτα στο περιβόητο σπίτι με το μπαλκόνι της Ιουλιέτας. ‘Ηξερα ότι δεν θα δούμε τίποτα ιδιαίτερο. Και πράγματι δεν ήταν! Γινόταν ένας πανζουρλισμός. Βγάλαμε απλά μια φωτογραφία από μακριά, την ώρα που το πλήθος χούφτωνε το στήθος του αγάλματος της Ιουλιέτας. Μέσα σε αυτό τον χαμό δεν ξέρω πόσο ρομαντικό μπορεί να θεωρηθεί το συγκεκριμένο σημείο. Τέλος πάντων. Φύγαμε από εκεί και κατευθυνθήκαμε στην piazza delle Erbe. Τι όμορφη πλατεία Θεέ μου!
Τα λόγια είναι φτωχά και η εικόνα δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα. Και δεν είναι μόνο η εικόνα. Υπήρχαν μουσικοί του δρόμοι που έπαιζαν βιολί πασίγνωστα κομμάτια τόσο ταιριαστά με την ατμόσφαιρα. Καθίσαμε αρκετή ώρα στην πλατεία χαζεύοντας την, βγάζοντας φωτογραφίες και απολαμβάνοντας τη μουσική. Πόσο ενθουσιασμένη ήμουν εκείνη την στιγμή! Ομολογώ ότι δεν ήθελα και πολύ να φύγω από την πλατεία, ωστόσο συνεχίσαμε την βόλτα μας στα κουκλίστικα στενά της πόλης μέχρι που βγήκαμε στον ποταμό της πόλης, τον Αδίγη. Υπέροχο σημείο για φωτογραφίες. Το ποτάμι και στο βάθος ο λόφος με το αρχαιολογικό μουσείο και τα υπόλοιπα αξιοθέατα. Βγάλαμε μπόλικες φωτογραφίες. Αποφασίσαμε να μην περάσουμε τη γέφυρα, αλλά να συνεχίσουμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης. Αν έμενε χρόνος θα πηγαίναμε στην άλλη όχθη αργότερα. Συνεχίσαμε την βόλτα μας στα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης. Πραγματικά είναι πανέμορφο το κέντρο της Βερόνας. Όλα αυτά μέχρι να παραπονεθούν τα στομάχια μας. Ψάχναμε να βρούμε κάποιο μαγαζί σχετικά κοντά, οικονομικό και με καλές κριτικές. Έτσι βρεθήκαμε σε ένα γουστόζικο μαγαζί για πίτσα. Μια χαρά ήταν το φαγητό και ξεκουραστήκαμε ταυτόχρονα. Πήραμε τις ανάσες μας για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Κατευθυνθήκαμε προς τον ποταμό της πόλης. Αυτή την φορά περάσαμε από μια όμορφη γέφυρα για την απέναντι όχθη του ποταμού. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες. Κοιτάξαμε τα δρομολόγια των τρένων για να δούμε τι περιθώρια είχαμε για επιστροφή στη βάση μας στο Μιλάνο. Ομολογουμένως, μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας σε αυτή τη πλευρά της πόλης και ίσως να πηγαίναμε προς το λόφο με το αρχαιολογικό μουσείο. Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη, ανάθεμα την ατυχία μου! 
Ήδη από την στιγμή που σηκωθήκαμε από το τραπέζι στην πιτσαρία ένιωθα αδύναμη. Δεν αισθανόμουν καλά και όσο περνούσε η ώρα η κατάσταση της υγείας μου χειροτέρευε. Δεν μπορούσα να αντέξω. Προφανώς τελείωσε η επίδραση του panadol; Δε ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήθελα να επιστρέψω στο κατάλυμα για ξεκούραση και ίσα ίσα που φυλούσα τις δυνάμεις μου για να επιστρέψω στο σταθμό των τρένων της Βερόνας. Δεν ήταν και δίπλα. Η απόσταση ήταν αρκετή και αν και μπορούσαμε να πάρουμε τα ΜΜΜ, πεισματικά θέλησα να την περπατήσουμε.
Όλοι ήταν χαλαροί και άνετοι με τον κλιματισμό και εγώ έτρεμα από το κρύο. Με κοιτούσαν όλοι, ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ για να ξεχάσω τα χάλια μου. Γιατί και ήμουν και αισθανόμουν χάλια. Προφανώς μου ανέβαινε πυρετός και αυτό το καταλάβαινα. Αυτή η απόσταση Βερόνας- Μιλάνου δεν παίζει να ήταν πάνω από μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά και όμως σε μένα φάνηκε αιώνας! Περίμενα πως και πως να φτάσουμε! 
Δυσκολεύτηκα βέβαια και από τον σταθμό στο Μιλάνο μέχρι το κατάλυμα. Ένιωθα ότι δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Ευτυχώς βρήκαμε και θέση να κάτσουμε. Με την επιστροφή μας πήρα τα αντισταμινικά μου, έβαλα το σπρέι στη μύτη και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα. Ο πυρετός είχε ήδη κάνει την εμφάνιση του γιατί καταλάβαινα ότι καίω ολόκληρη και το διαπίστωσε και ο συνταξιδιώτης μου ακουμπώντας με. Δεν είχαμε βέβαια θερμόμετρο, αλλά σίγουρα είχα ένα 38αρι. 
Ωστόσο, λόγω κούρασης κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως και ξεκουράστηκα. Πόσο μου έλειπε ο ύπνος!!!!
Έτοιμη για νέες περιπέτειες, αφού πήρα κλασικά αντισταμινικό και σπρέι για την καταρροή. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, καθώς θα τα παίρναμε μαζί μας όπου πηγαίναμε. Θα φεύγαμε από το Μιλάνο. Η τελευταία διανυκτέρευση αυτού του ταξιδιού ήταν στο Μπέργκαμο. Τέλος πάντων, όταν ετοιμαστήκαμε, πήγαμε να πάρουμε φοκάτσιες από τον φούρνο,αντί για πρωινό σνακ από το σούπερ μάρκετ και κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό σταθμό των τρένων του Μιλάνου. Το πλάνο ήταν να πάρουμε το τρένο για Λουγκάνο. Είπαμε, θέλαμε να δούμε λίμνες σε αυτό το ταξίδι! Όσο είδατε όμως εσείς το Λουγκάνο, το είδαμε και εμείς! Όταν φτάσαμε στα εκδοτήρια εισιτηρίων διαπιστώσαμε ότι το δρομολόγιο για Λουγκάνο ήταν γεμάτο. Δεν υπήρχαν άλλα εισιτήρια έλεγε το μηχάνημα για αυτό το δρομολόγιο!!! Πόση γκαντεμιά σε αυτό το ταξίδι!!! Κοιτάξαμε αν υπήρχε εναλλακτικό δρομολόγιο. Υπήρχε ένα. Μικρή λεπτομέρεια. Τα εισιτήρια πηγαινέλα ήταν πανάκριβα. Δεν θυμάμαι ακριβώς το κόστος, αλλά δεν είχαν σχέση με αυτό που υπολογίζαμε. Επομένως, τα σχέδια μας πήγαν στράφι. Συνηθίσαμε τα απρόοπτα αυτού του ταξιδιού. Δεν πήγαν και πολλά όπως υπολογίζαμε. Πού θα πάμε; Αυτή ήταν η ερώτηση που έπρεπε να απαντήσουμε. Ψάξαμε τι υπάρχει τριγύρω. Είχαμε τις διαφωνίες μας. Έπρεπε να υπολογίσουμε ότι έπρεπε να είμαστε στο κατάλυμα στο Μπέργκαμο μέχρι τις 7? αν θυμάμαι καλά, διότι μετά μας χρέωνε έξτρα ποσό για το check in. Τέλος πάντων. Αυτό ήταν το λιγότερο. Αφού περιεργαστήκαμε τις πιθανές επιλογές αποφασίσαμε να πάμε στο Τορίνο. Πιστεύαμε ότι σε σχέση με άλλα μέρη στην ίδια απόσταση, δύσκολα θα κάναμε επίσκεψη σε αυτή την πόλη στο μέλλον.
Άλλη μια πόλη με ποτάμι σε αυτό το ταξίδι. Τι ομορφιά ! Πόσο όμορφη κάνει μια πόλη το υδάτινο στοιχείο. Πραγματικά η γέφυρα Ponte Vittorio Emanuele I έβγαινε τόσο ωραία στις φωτογραφίες με φόντο την γειτονιά Borgo Po. Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά. Βγάλαμε πάρα πολλές λήψεις πριν αποφασίσουμε να περάσουμε τη γέφυρα για να πάμε στην απέναντι πλευρά. Πριν περάσουμε τη γέφυρα, θαυμάσουμε την πλατεία Piazza Vittorio Veneto Square. Γενικά, είδαμε πολύ εντυπωσιακές πλατείες στην πόλη.
Καταπληκτικά τα χωριά της λίμνης, αλλά λίγο αγχωτική η κατάσταση με τα τρένα και τα λεωφορεία. Παίζει και να ξεμείνεις εκεί για βράδυ!
