Ινδία Εμπόλεμο Κασμίρ σε συνέχειες

[Pandora]

Αυτό έλειπε να χάσω τέτοιο ταξίδι...έπιασα παράθυρο...

 

[ΕΡΣΗ]

Ε ψιτ Ιωαννα, ολοι μεσα ειμαστε, εχουμε δεσει τις ζωνες μας, εχουμε αποστηθισει πια το ενημερωτικο εντυπο που βρισκεται στη θηκη μπροστα μας με τις οδηγιες σε περιπτωση που φτασει η κουφια η ωρα και ειμαστε ολοετοιμοι για την απογειωση. Αντε πια για ποση ωρα θα μας κρατα στο εδαφος ο πυργος ελεγχου;

 

[ioanna karagianni]

Αχ κορίτσια δίκιο έχετε και εγώ θέλω να συνεχίσω αλλά όπως προείπα σε άλλο τόπικ είναι καινούργιος ο υπολογιστής και με ζορίζει λίγο, κάντε υπομονή έως αύριο, και πουρνό πουρνό φεύγουμε.

 

[alexandrak]

EEEΠΠ!Περιμενετε ερχομαι κι εγω!
αρρωστια ολη η Ινδια! ξεχασα το πρωτο σοκ και τωρα θελω να ξαναπαω!

 

[ΕΡΣΗ]

Ελα ελα Πανδωρα! Αμολα καλουμπα να τον πιασουμε και αυτhν την καθυστερημενη επιβατισσα!

 

[Pandora]

Ελα ελα Πανδωρα! Αμολα καλουμπα να τον πιασουμε και αυτον την καθυστερημενη επιβατισσα!

Εθισμένη κι αυτή...θα την βάλω ανάμεσά μας, να ξεκινήσει να μας λέει, μέχρι να απογειωθούμε...

 

[ioanna karagianni]

Με μια αλλαγή στην Φρανκφούρτη βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο του Δελχί περασμένα μεσάνυχτα, για πρώτη φορά δέχτηκα σωματικό έλεγχο, εκτός από τον ανιχνευτή μια γυναίκα μας πήρε σε παραβάν και μας πασπάτεψε από την κορυφή μέχρι τα νύχια από τότε αυτό γινόταν σε κάθε πτήση, σαν κοτόπουλα βρήκαμε τον οδηγό μας και το βανάκι μας και μας κατάπιε το σκοτάδι, ο δρόμος από το αεροδρόμιο έρημος, φαρδούτσικος, με δέντρα στο πλάι, όσο πλησιάζαμε στην πόλη το σκηνικό άλλαζε, τώρα στις άκρες διακρίνονταν ξαπλωμένες, ακίνητες φιγούρες πάνω στα πεζοδρόμια, ο δρόμος μίκραινε, οι φιγούρες αυξάνονταν, σταματήσαμε σε μια σκονισμένη αγορά, με παραπήγματα για μαγαζιά, το λιγοστό φως ερχόταν από φωτιές και φαναράκια, στην άκρη του δρόμου ένας γέρος πουλούσε τσάι, ο λιγοστός κόσμος έπινε ένα φλιτζάνι βιαστικά, όλοι σχολιάσαμε πόσο βρώμικα ήταν όλα τα σκεύη του τσαγιού και χωθήκαμε στο μικρό γραφείο στην απέναντι άκρη του δρόμου όπου ήταν και ο πράκτορας μας.

Το γραφείο βρισκόταν στο τέρμα ενός σκοτεινού μακρύ διαδρόμου, καλωσορίσματα, χαιρετούρες με τον πράκτορα μας, έναν καλοστεκούμενο μουσουλμάνο, με υγρά πονηρά μάτια, με χαρά δεχτήκαμε το τσάι που μας κέρασε, βαρύ, γλυκό, με γάλα νομίζοντας ότι είχε φτιαχτεί στο προστατευμένο (!) περιβάλλον του γραφείου, αργότερα ανακαλύψαμε ότι είχαμε πιει το τσάι του τσαγά της απέναντι μεριάς του δρόμου. Αρχίσαμε τα διαδικαστικά, συζητήσεις για την διαδρομή, την πληρωμή, το πρόγραμμα, εγώ ανέλαβα να μας καταγράψω σε λίστα καθότι σε όλη την διάρκεια της πορείας μας θα είχαμε πολλούς ελέγχους, για πρώτη και τελευταία φορά είδα γραφομηχανή με πλήκτρα τοποθετημένα σε απόλυτη αλφαβητική σειρά. Οι άλλοι άρχισαν τις διαβουλεύσεις, η πληρωμή του κανονίστηκε μετά από παζάρια και δώσαμε ένα ποσό προκαταβολή τα υπόλοιπα στο τέλος. Στο Κασμίρ θα φτάναμε αεροπορικώς, μας εξήγησε ότι παρόλο που ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση δεν είχαμε τίποτα να φοβηθούμε γιατί εκεί θα μας αναλάμβαναν Κασμιριανοί (Κασμιρένιοι όπως τους λέγαμε εμείς), και οι Ινδοί δεν θα μας πείραζαν γιατί ήμασταν τουρίστες. Οι περισσότεροι ακούσαμε χωρίς να σχολιάσουμε, ο Νίκος απλώς ρώτησε την Λίτσα «Αγάπη μου εκείνα τα κληρονομικά τα κανόνισες τελικά», η Βούλα με γουρλωμένα μάτια μουρμούριζε ότι δεν την είχαμε προειδοποιήσει για αυτά, νομίζω από τότε άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη της σε εμάς. Η Ιωάννα όπως σας είπα και πριν είχε ήδη κάνει τον μισό δρόμο προς την Νιρβάνα και τον Βουδισμό, ο Γιώργος μας εξήγησε ότι είχε νταν στο καράτε, εμένα ο εγκέφαλος μου είχε πάψει να λειτουργεί, το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι η τουαλέτα ήταν τόσο πρωτόγονη που έπρεπε να δίνουμε θάρρος ο ένας στον άλλον, για να την επισκεφθούμε.
Περάσαμε 5 ώρες μέσα στο πρακτορείο προσπαθώντας να ξεκλέψουμε λίγο ύπνο σε άβολες πολυθρόνες, αγκαλιά με τους προπολεμικούς ανεμιστήρες. Η ανακούφιση μας όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε από αυτό το γραφείο πάλι για το αεροδρόμιο κράτησε τόσο όσο και ο στενός διάδρομος, έξω από εκεί μας περίμενε η πρωινή Ινδία. Όλα όσα έχετε ήδη δει μόνοι σας σε αυτήν την χώρα, ή όλα όσα έχετε διαβάσει από τους συνοδοιπόρους μας σε αυτό το φόρουμ, με άρπαξε και με ρούφησε ήδη από το κατώφλι, σκόνη, υγρή ζέστη που κολλούσε πάνω σου, ρίξο, κόσμος παντού, ζητιάνοι, σκυλιά, αγελάδες, όλα μας καλωσόρισαν. Πίσω στο αεροδρόμιο μας πασπάτεψαν ξανά και επιβιβαστήκαμε. Δέστε τις ζώνες σας, σε λίγο φεύγουμε για Σρινακάρ, στην διάρκεια της δίωρης πτήσης μας θα γευτείτε τυρί από γιακ μαγειρεμένο με σπανάκι, το μόνο τυρί που έφαγα στην Ινδία και το μόνο νόστιμο φαί που δοκίμασα σε πτήση ever.

 

[NTINA]

τυρί από γιακ μαγειρεμένο με σπανάκι

Ιωάννα ξέχασες την Τρούφα μανιταριού που ήταν γαρνιρισμένο.

Αλήθεια προλαβαίνω να ρθω μαζί σας??

 

[ioanna karagianni]

τυρί από γιακ μαγειρεμένο με σπανάκι

Ιωάννα ξέχασες την Τρούφα μανιταριού που ήταν γαρνιρισμένο.

Αλήθεια προλαβαίνω να ρθω μαζί σας??

Χμμ έχασες την πρώτη πτήση αλλά σου στέλνω ιδιωτικό αεροπλανάκι θα σε περιμένουμε στο αεροδρόμιο

 

[NTINA]

Δεν έχω λόγια γι αυτή σου την κίνηση.
Το μόνο που μπορώ να κάνω όταν πεινάσεις σ αυτές τις έρημες γκρεμίλες,
είναι να επιμελούμαι το φαγάκι σου και τα παρελκόμενα βεβαίως βεβαίως.

 

[ΕΡΣΗ]

Τελεια! Πλησιαζουμε στον προορισμο μας!
Να υποθεσω οτι πηγατε καλοκαιρι;
Τον πονηρο μουσουλμανο πρακτορα που τον ειχατε βρει, βρε θηρια;

 

[ioanna karagianni]

Τελεια! Πλησιαζουμε στον προορισμο μας!
Να υποθεσω οτι πηγατε καλοκαιρι;
Τον πονηρο μουσουλμανο πρακτορα που τον ειχατε βρει, βρε θηρια;

Α ναι παράληψη αν θυμάμαι καλά πήγαμε αρχές Ιούλη 1996, τον πράκτορα τον είχε βρει ο Σταύρος, δεν θυμάμαι πως ίσως από την προηγούμενη φορά που ήταν Ινδία. Ο μουσουλμάνος έμεινε στο Δελχί αλλά μας έδωσε τον γιό του μαζί.