psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.321
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Στο πάρκο St Stephen's και το Κανάλι
Κάτι που δε περίμενα σίγουρα στην εκδρομή ήταν να μου χρειαστούν τα γυαλιά ηλίου και δεύτερη μέρα, τέλη του Νοέμβρη στο Δουβλίνο. Ευτυχώς γίνονται και αυτά:
200 μέτρα μετά θα βλέπαμε τη πύλη του πάρκου St Stephen. Η ιδέα για βόλτα όπως φάνηκε δεν ήταν μόνο δική μας:
Η αψίδα – πύλη του πάρκου στέκει εκεί από το 1907, αποτελώντας μνημείο πεσόντων αξιωματικών του δεύτερου πολέμου Boer.
Στο ίδιο ύφος κινείται και το πρωτότυπο σιδερένιο άγαλμα ύψους έξι μέτρων με το όνομα "The Haunting" που απεικονίζει έναν στρατιώτη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου:
Το πάρκο διαθέτει μια πολύ όμορφη λιμνούλα, την οποία συναντήσαμε μερικά μέτρα μετά:
Η πίσω όψη του ‘’the Haunting’’ απεικονίζει ξεκάθαρα το αίσθημα κούρασης που ήθελε να περάσει ο δημιουργός του αγάλματος:
Προχωρήσαμε περιμετρικά της λίμνης κοιτάζοντας τους αμέτρητους «ενοίκους» της οι οποίοι είχαν κάνει κατάληψη:
Σπάνιες και πολύ όμορφες εικόνες για ακόμα μια φορά εντός αστικού ιστού, στις οποίες συντελούσε ο καλός καιρός:
Ο δρόμος κατέληγε στο κέντρο του πάρκου και τη μεγάλη πλατεία του, χώρος ιδανικός για περπάτημα αλλά και ανάπαυση στα πολύ όμορφα παγκάκια του:
Εκεί καθίσαμε κι εμείς για λίγες στιγμές βλέποντας τον κόσμο να απολαμβάνει πραγματικά το γεγονός, σε κάτι που για εμάς θεωρείται δεδομένο:
Αφήσαμε πίσω μας το ωραίο πάρκο και τις φθινοπωρινές εικόνες του:
Προχωρώντας πάλι νότια μέσω της ‘’Leeson Street Lower’’
ένα δρόμο με πανομοιότυπα οικήματα:
Όπως διαπιστώσαμε είναι η οδός στην οποία φιλοξενούνται αρκετές πρεσβείες κρατών. Το μοτίβο εξακολουθούσε να είναι επαναλαμβανόμενο, πλην όμως όμορφο:
Πήραμε μια μικρή απογοήτευση φτάνοντας στο λεγόμενο κανάλι, που πέρα από ένα ωραίο μέρος για περπάτημα δεν έχει να δώσει κάτι άλλο. Ίσως τους καλοκαιρινούς μήνες τα πράγματα να είναι εντελώς διαφορετικά:
Αφού το περπατήσαμε κι εμείς για κάποια μέτρα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Εκεί που ο καλός θεούλης των ταξιδιωτών δε μας άφησε παραπονεμένους για ακόμα μια φορά, ρίχνοντας μας πάνω στη ‘’M O'Briens’’ μια κλασσική Ιρλανδική pub στην οποία δε σκεφτήκαμε καθόλου να κάνουμε το βήμα:
Όπως είθισται στις «αυθεντικές» Pub δεν υπήρχε μουσική. Πιάσαμε ένα τραπέζι και ξεκινήσαμε να ψαχνόμαστε με τα βαρέλια του:
Ο κόσμος στο μαγαζί λιγοστός, ηλικιωμένοι κυρίως που βγήκαν για την απογευματινή μπυρίτσα τους ή που ξέμειναν εκεί από το πρωί. Ευτυχία!
Must it take a life for hateful eyes
To glisten once again
'Cause we find ourselves in the same old mess
Singin' drunken lullabies
Κάτι που δε περίμενα σίγουρα στην εκδρομή ήταν να μου χρειαστούν τα γυαλιά ηλίου και δεύτερη μέρα, τέλη του Νοέμβρη στο Δουβλίνο. Ευτυχώς γίνονται και αυτά:
200 μέτρα μετά θα βλέπαμε τη πύλη του πάρκου St Stephen. Η ιδέα για βόλτα όπως φάνηκε δεν ήταν μόνο δική μας:
Η αψίδα – πύλη του πάρκου στέκει εκεί από το 1907, αποτελώντας μνημείο πεσόντων αξιωματικών του δεύτερου πολέμου Boer.
Στο ίδιο ύφος κινείται και το πρωτότυπο σιδερένιο άγαλμα ύψους έξι μέτρων με το όνομα "The Haunting" που απεικονίζει έναν στρατιώτη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου:
Το πάρκο διαθέτει μια πολύ όμορφη λιμνούλα, την οποία συναντήσαμε μερικά μέτρα μετά:
Η πίσω όψη του ‘’the Haunting’’ απεικονίζει ξεκάθαρα το αίσθημα κούρασης που ήθελε να περάσει ο δημιουργός του αγάλματος:
Προχωρήσαμε περιμετρικά της λίμνης κοιτάζοντας τους αμέτρητους «ενοίκους» της οι οποίοι είχαν κάνει κατάληψη:
Σπάνιες και πολύ όμορφες εικόνες για ακόμα μια φορά εντός αστικού ιστού, στις οποίες συντελούσε ο καλός καιρός:
Ο δρόμος κατέληγε στο κέντρο του πάρκου και τη μεγάλη πλατεία του, χώρος ιδανικός για περπάτημα αλλά και ανάπαυση στα πολύ όμορφα παγκάκια του:
Εκεί καθίσαμε κι εμείς για λίγες στιγμές βλέποντας τον κόσμο να απολαμβάνει πραγματικά το γεγονός, σε κάτι που για εμάς θεωρείται δεδομένο:
Αφήσαμε πίσω μας το ωραίο πάρκο και τις φθινοπωρινές εικόνες του:
Προχωρώντας πάλι νότια μέσω της ‘’Leeson Street Lower’’
ένα δρόμο με πανομοιότυπα οικήματα:
Όπως διαπιστώσαμε είναι η οδός στην οποία φιλοξενούνται αρκετές πρεσβείες κρατών. Το μοτίβο εξακολουθούσε να είναι επαναλαμβανόμενο, πλην όμως όμορφο:
Πήραμε μια μικρή απογοήτευση φτάνοντας στο λεγόμενο κανάλι, που πέρα από ένα ωραίο μέρος για περπάτημα δεν έχει να δώσει κάτι άλλο. Ίσως τους καλοκαιρινούς μήνες τα πράγματα να είναι εντελώς διαφορετικά:
Αφού το περπατήσαμε κι εμείς για κάποια μέτρα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Εκεί που ο καλός θεούλης των ταξιδιωτών δε μας άφησε παραπονεμένους για ακόμα μια φορά, ρίχνοντας μας πάνω στη ‘’M O'Briens’’ μια κλασσική Ιρλανδική pub στην οποία δε σκεφτήκαμε καθόλου να κάνουμε το βήμα:
Όπως είθισται στις «αυθεντικές» Pub δεν υπήρχε μουσική. Πιάσαμε ένα τραπέζι και ξεκινήσαμε να ψαχνόμαστε με τα βαρέλια του:
Ο κόσμος στο μαγαζί λιγοστός, ηλικιωμένοι κυρίως που βγήκαν για την απογευματινή μπυρίτσα τους ή που ξέμειναν εκεί από το πρωί. Ευτυχία!
Must it take a life for hateful eyes
To glisten once again
'Cause we find ourselves in the same old mess
Singin' drunken lullabies
Last edited:
