psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία ταξιδιού
- Αναχώρηση & Άφιξη - Boys are Back in town
- Οι πρώτες Guinness στη πόλη
- Κυνηγώντας το μαύρο θησαυρό
- Νύχ(σ)τα είναι, θα περάσει…
- Παράπλευρα του Liffey – Μέρα δεύτερη
- Στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης
- Στα άδυτα του Jameson (Sine Metu) - Whiskey in the Jar
- Σαββατόβραδο στο Δουβλίνο
- Με σύμμαχο τον ήλιο (Don't believe a word) – Μέρα Τρίτη
- Στο πάρκο St Stephen's και το Κανάλι
- Στον Άγιο Πατρίκιο - Against the Grain
- Το τελευταίο βράδυ μου – Out in the fields
- Επίλογος – συμπεράσματα
Επιτέλους Δουβλίνο!
Αν με ρωτούσε κάποιος τις -όχι και τόσο παλιές- εποχές που δεν είχε ξεκινήσει η ενασχόληση μου με εκδρομές στο εξωτερικό, που θα ήθελα να πάω εντός Ευρώπης, η πρώτη μου απάντηση χωρίς δισταγμό θα ήταν η Ιρλανδία και συγκεκριμένα το Δουβλίνο.
Ακόμα δεν έχω αποσαφηνίσει βέβαια που οφείλεται αυτό. Σίγουρα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το γεγονός ότι όσοι φίλοι μου είχαν επισκεφτεί τη χώρα μου έλεγαν μόνο καλά έως εξαιρετικά λόγια γι’ αυτήν και τους ανθρώπους της, για την έντονη ζωή της, τις ομοιότητες με τη δική μας σε κάποια ζητήματα, αλλά και τις πολύ ξεχωριστές ομορφιές της, εντός κι εκτός αστικού ιστού.
Στα παραπάνω προστίθενται βέβαια, ίσως και στη κορυφή της λίστας, όλα τα χαρακτηριστικά της νυχτερινής και όχι μόνο ζωής, των μπαρ/παμπ, τα πασίγνωστα whiskey (και όχι whisky) και φυσικά η αμέτρητες μπύρες πρωτοστατούσης της περίφημης Guinness. Σε ποιο μέρος άλλωστε του κόσμου δεν υπάρχει Ιρλανδική παμπ; Είναι κάτι παραπάνω από θεσμός.
Για μένα όμως υπήρχε κι ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας που διαμόρφωνε την άποψη μου. Ένας παράγοντας τόσο άσχετος όσο σχετικός καμιά φορά με τα ταξίδια, ο παράγοντας μουσική. Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσω τη λέξη Ιρλανδία και να μη φέρω απευθείας στο μυαλό μου τις αγαπημένες μου ροκ μπάντες. Δε γίνεται να μου πει κάποιος για Δουβλίνο και να μη σκεφτώ αμέσως ένα τραγούδι των Thin Lizzy, κάνοντας το εικόνα σε κάποιο σκοτεινό φιλόξενο μπαρ ενώ έξω έχει κρύο και ψιλόβροχο.
Όλα αυτά σε συνδυασμό και με την ιστορική διάσταση της πόλης, που έστω κι αν δεν είναι Μπέλφαστ έχει πραγματάκια να δώσει. Είναι γνωστή η αποστροφή των Ιρλανδών προς το Ηνωμένο Βασίλειο, αν και εμπλέκονται πολλαπλά θέματα πάνω σ’ αυτή τη κουβέντα, που όπως και να το δει κανείς όμως έχει το ξεχωριστό του ενδιαφέρον.
Θα μου πείτε όλα αυτά είναι κριτήρια για ένα ταξίδι; Ξεκινάς να πας κάπου μπαίνοντας σε έξοδα μόνο για τα μπαρ και τις μουσικές που υποψιάζεσαι ότι θ’ ακούσεις; Να σας πω, μάλλον όχι, αλλά και ποιος ορίζει τα κριτήρια του καθενός εδώ που τα λέμε; Εξάλλου το θέμα είναι να μπεις στη διαδικασία να ταξιδέψεις, να βρεις έστω το προσωπικό σου κίνητρο, τα υπόλοιπα έρχονται…
Στην ιστορία αυτή θα προσπαθήσω να μεταφέρω την εικόνα του Δουβλίνου όπως την είδα, αλλά και όσα δεν είδα, αυτά που μου άρεσαν μαζί με αυτά που δε μου άρεσαν κάνοντας μου κακή εντύπωση, όλα όσα μπόρεσα να εισπράξω και να συμπεράνω μέσα σε ένα τετραήμερο του Νοέμβρη του 2018 στο οποίο και εκτυλίσσεται.
Εκτός των άλλων, κειμένων και εικόνων που για πρώτη φορά με άφηναν ικανοποιημένο καθώς έκανε ντεμπούτο σε ταξίδι επιτέλους στα χέρια μου μια σοβαρή DSLR φωτογραφική μηχανή, η ιστορία θα έχει και μουσική χροιά. Ιρλανδική μουσική χροιά…
Φύγαμε,
When I passed you in the doorway
Well, you took me with a glance
I should've took that last bus home
But I asked you for a dance...
Last edited:
