psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.323
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία ταξιδιού
- Αναχώρηση & Άφιξη - Boys are Back in town
- Οι πρώτες Guinness στη πόλη
- Κυνηγώντας το μαύρο θησαυρό
- Νύχ(σ)τα είναι, θα περάσει…
- Παράπλευρα του Liffey – Μέρα δεύτερη
- Στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης
- Στα άδυτα του Jameson (Sine Metu) - Whiskey in the Jar
- Σαββατόβραδο στο Δουβλίνο
- Με σύμμαχο τον ήλιο (Don't believe a word) – Μέρα Τρίτη
- Στο πάρκο St Stephen's και το Κανάλι
- Στον Άγιο Πατρίκιο - Against the Grain
- Το τελευταίο βράδυ μου – Out in the fields
- Επίλογος – συμπεράσματα
Σαββατόβραδο στο Δουβλίνο
Παιδεύτηκα πολύ να ανεβάσω τη θέρμανση, όντας διατεθειμένος να τη χρεωθώ αν ζητηθεί, προκειμένου να μπορέσω να κάτσω σαν άνθρωπος μετά το μπάνιο και να μη κυκλοφορώ σα τον Αστραπόγιαννο μες το σπίτι με μπουφάν, παπλώματα και καμηλοτόμαρα, κάτι που πάλι δε κατέστη δυνατόν.
Ευτυχώς δεν είχα πολύ χρόνο να το σκεφτώ και να εκνευριστώ, καθώς λίγο μετά τις 9 κατηφόρισα στους φιλόξενους δρόμους του Temple Bar προκειμένου να συναντηθώ με τη Μ, φίλη από Θεσσαλονίκη που σπουδάζει και μένει μόνιμα στο Δουβλίνο. Μόλις βρίσκαμε χώρο σε κάποιο Bar θα έστελνα και στους υπόλοιπους σήμα για να κατέβουν να μας βρουν.
Ο χαμός που γινόταν σε όλους τους δρόμους και τα μαγαζιά δε μου έκανε εντύπωση. Προφανώς και στην Ιρλανδία το Σάββατο βράδυ έχει την ίδια «αξία» με το δικό μας, κάτι που οδηγούσε πληθώρα κόσμου να κυκλοφορεί έξω κάνοντας φασαρία, πόσο μάλλον δε στη πιο τουριστική συνοικία του Temple bar.
Αφού βρέθηκα με τη Μ, ψαχτήκαμε λίγο στα στενάκια του κέντρου και οδηγηθήκαμε εν τέλει στο ‘’Foggy Dew’’ για το οποίο με διαβεβαίωσε ότι είναι από τα καλύτερα της περιοχής. Ευτυχώς βρήκαμε χώρο για πέντε, οπότε λίγο μετά ενημέρωσα και τους υπόλοιπους.
Μέχρι να πάω για μπύρες δεύτερη φορά, καθώς όπως είπαμε δεν υπάρχει service στις Pubs του Δουβλίνου, δεν είχα αντιληφθεί για τι μαγαζάρα πρόκειται. Με διπλή είσοδο, δύο επίπεδα, πολλά και μεγάλα μπαρ, αλλά και πολλά υποσχόμενη ροκ μουσική την οποία για ακόμα μια φορά δεν άκουσα.
Ήρθαν οι υπόλοιποι, γίναμε παρέα, ήπιαμε πολύ και γελάσαμε ακόμα περισσότερο, αισθανόμενοι μια μεγάλη οικειότητα, διαπιστώνοντας ότι έχουμε κάποια κοινά και μ’ αυτό το λαό.
Φύγαμε μετά τη μία καθώς η πείνα είχε κόψει, έτσι ακολουθώντας πιστά τη Μ οδηγηθήκαμε στο ‘’Zaytoon’’ ένα Ιρανικό ταχυφαγείο, τίποτα περισσότερο από ένα πιο εξεζητημένο γυράδικο, με αρκετά εδέσματα και ακόμα περισσότερο κόσμο.
Πρώτη φορά είδα σεκιουριτά εργαζόμενο σε γυράδικο, ο οποίος φρόντιζε για τη πιστή τήρηση της ουράς και τα νουμεράκια της κάθε παραγγελίας, αλλά και για τη τήρηση της τάξης μεταξύ των Ιρλανδικών πιωμένων νεολέρων που κατέκλυζαν το μαγαζί.
Φάγαμε και γελάσαμε ακόμη πιο πολύ, αφού πρώτα είχα δαγκωθεί για άλλη μια φορά από τη τιμή των 8,5 ευρώ για ένα σάντουιτς που επί της ουσίας δε με χόρτασε, αλλά δε βαριέσαι…
Χαιρετηθήκαμε με τη Μ και συνεχίσαμε μόνοι μας για ένα ακόμη drink, που το βρήκαμε εύκολα στο διπλανό Porterhouse πριν πάμε στο σπίτι για να συνεχίσουμε τις μπύρες, χωρίς να τολμήσουμε να βγάλουμε τα μπουφάν φυσικά. Αγανάκτηση…
Παιδεύτηκα πολύ να ανεβάσω τη θέρμανση, όντας διατεθειμένος να τη χρεωθώ αν ζητηθεί, προκειμένου να μπορέσω να κάτσω σαν άνθρωπος μετά το μπάνιο και να μη κυκλοφορώ σα τον Αστραπόγιαννο μες το σπίτι με μπουφάν, παπλώματα και καμηλοτόμαρα, κάτι που πάλι δε κατέστη δυνατόν.
Ευτυχώς δεν είχα πολύ χρόνο να το σκεφτώ και να εκνευριστώ, καθώς λίγο μετά τις 9 κατηφόρισα στους φιλόξενους δρόμους του Temple Bar προκειμένου να συναντηθώ με τη Μ, φίλη από Θεσσαλονίκη που σπουδάζει και μένει μόνιμα στο Δουβλίνο. Μόλις βρίσκαμε χώρο σε κάποιο Bar θα έστελνα και στους υπόλοιπους σήμα για να κατέβουν να μας βρουν.
Ο χαμός που γινόταν σε όλους τους δρόμους και τα μαγαζιά δε μου έκανε εντύπωση. Προφανώς και στην Ιρλανδία το Σάββατο βράδυ έχει την ίδια «αξία» με το δικό μας, κάτι που οδηγούσε πληθώρα κόσμου να κυκλοφορεί έξω κάνοντας φασαρία, πόσο μάλλον δε στη πιο τουριστική συνοικία του Temple bar.
Αφού βρέθηκα με τη Μ, ψαχτήκαμε λίγο στα στενάκια του κέντρου και οδηγηθήκαμε εν τέλει στο ‘’Foggy Dew’’ για το οποίο με διαβεβαίωσε ότι είναι από τα καλύτερα της περιοχής. Ευτυχώς βρήκαμε χώρο για πέντε, οπότε λίγο μετά ενημέρωσα και τους υπόλοιπους.
Μέχρι να πάω για μπύρες δεύτερη φορά, καθώς όπως είπαμε δεν υπάρχει service στις Pubs του Δουβλίνου, δεν είχα αντιληφθεί για τι μαγαζάρα πρόκειται. Με διπλή είσοδο, δύο επίπεδα, πολλά και μεγάλα μπαρ, αλλά και πολλά υποσχόμενη ροκ μουσική την οποία για ακόμα μια φορά δεν άκουσα.
Ήρθαν οι υπόλοιποι, γίναμε παρέα, ήπιαμε πολύ και γελάσαμε ακόμα περισσότερο, αισθανόμενοι μια μεγάλη οικειότητα, διαπιστώνοντας ότι έχουμε κάποια κοινά και μ’ αυτό το λαό.
Φύγαμε μετά τη μία καθώς η πείνα είχε κόψει, έτσι ακολουθώντας πιστά τη Μ οδηγηθήκαμε στο ‘’Zaytoon’’ ένα Ιρανικό ταχυφαγείο, τίποτα περισσότερο από ένα πιο εξεζητημένο γυράδικο, με αρκετά εδέσματα και ακόμα περισσότερο κόσμο.
Πρώτη φορά είδα σεκιουριτά εργαζόμενο σε γυράδικο, ο οποίος φρόντιζε για τη πιστή τήρηση της ουράς και τα νουμεράκια της κάθε παραγγελίας, αλλά και για τη τήρηση της τάξης μεταξύ των Ιρλανδικών πιωμένων νεολέρων που κατέκλυζαν το μαγαζί.
Φάγαμε και γελάσαμε ακόμη πιο πολύ, αφού πρώτα είχα δαγκωθεί για άλλη μια φορά από τη τιμή των 8,5 ευρώ για ένα σάντουιτς που επί της ουσίας δε με χόρτασε, αλλά δε βαριέσαι…
Χαιρετηθήκαμε με τη Μ και συνεχίσαμε μόνοι μας για ένα ακόμη drink, που το βρήκαμε εύκολα στο διπλανό Porterhouse πριν πάμε στο σπίτι για να συνεχίσουμε τις μπύρες, χωρίς να τολμήσουμε να βγάλουμε τα μπουφάν φυσικά. Αγανάκτηση…
Last edited:
