psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.057
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία ταξιδιού
- Αναχώρηση & Άφιξη - Boys are Back in town
- Οι πρώτες Guinness στη πόλη
- Κυνηγώντας το μαύρο θησαυρό
- Νύχ(σ)τα είναι, θα περάσει…
- Παράπλευρα του Liffey – Μέρα δεύτερη
- Στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης
- Στα άδυτα του Jameson (Sine Metu) - Whiskey in the Jar
- Σαββατόβραδο στο Δουβλίνο
- Με σύμμαχο τον ήλιο (Don't believe a word) – Μέρα Τρίτη
- Στο πάρκο St Stephen's και το Κανάλι
- Στον Άγιο Πατρίκιο - Against the Grain
- Το τελευταίο βράδυ μου – Out in the fields
- Επίλογος – συμπεράσματα
Με σύμμαχο τον ήλιο (Don't believe a word) – Μέρα Τρίτη
Το μαγαζί με τις σφολιάτες που είχαμε ανακαλύψει από τη προηγούμενη, μας έκανε να κινητοποιηθούμε νωρίτερα του αναμενομένου. Ο κόσμος αρκετός, γεγονός λογικό για πρωινό Κυριακής με ηλιοφάνεια:
Ένα πέρασμα από τα στενάκια και τα κιτσάτα μαγαζιά του temple bar ήταν επιβεβλημένο:
Αναπόφευγκτη ήταν και η στάση για ψώνια μιας και μπορεί να βρει κανείς τα πάντα στο κέντρο. Την ίδια ώρα που εγώ ψώνιζα Breakfast tea και καραμέλες βουτύρου, οι άλλοι δύο επενδύανε σε τραγιάσκες. Καλώς τους Peaky Blinders από τα Lidl, αναφώνησα ευθαρσώς μόλις τους είδα να κατεβαίνουν αγέρωχοι το δρόμο:
Μέσω της γνωστής πλέον διαδρομής:
Δρόμων που είχαμε αποστηθίσει:
Φτάσαμε στο χαρακτηριστικότερο σημείο της περιοχής και είπαμε να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία ξεκινώντας:
Προορισμός μας ήταν το λεγόμενο κανάλι και γενικότερα το νότιο τμήμα του κέντρου της πόλης. Ο καλός καιρός βοηθούσε σημαντικά σ’ αυτό, και ο κόσμος και εκεί ήταν πολύς.
Προχωρήσαμε μέσω της ‘’Exchequer’’με τα πολλά εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και μπαράκια:
Και μπήκαμε στη μικρότερη ‘’Clarendon str’’ με τη πίσω όψη της Αγίας Τερέζας στα δεξιά μας:
Την ομάδα τη κατεύθυνα εγώ, καθώς η πρώτη στάση της ημέρας είχε να κάνει με ένα αξιοθέατο σχεδόν αποκλειστικά «δικό μου», που ήθελα οπωσδήποτε να δω και να φωτογραφήσω.
Λίγο πιο κάτω φτάναμε στο στενάκι ‘’Harry St’’ όπου και ήταν το σημείο ενδιαφέροντος μου.
Με μεγάλη απογοήτευση είδα το άγαλμα να είναι περιφραγμένο από πλαστικούς φράχτες, καθώς στο χώρο δίπλα του διεξάγονταν εργασίες. Έφτασα ως εκεί και ξεκίνησα να φωτογραφίζω φανερά ξενερωμένος. Λίγες στιγμές μετά, βλέποντας οι εργάτες να παιδεύομαι, σε μια κίνηση απίστευτα καλής θέλησης παραμέρισαν το εμπόδιο προκειμένου να μπορέσω να δω το μνημείο με την ησυχία μου. Τους ευχαρίστησα ευγενικά, αναρωτώμενος τι θα συνέβαινε σε αντίστοιχη περίπτωση στη χώρα μας… Χάρηκα ιδιαίτερα γιατί μια ακόμη επιθυμία μου είχε εκπληρωθεί:
Ο Philip Parris "Phil" Lynott, γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1949 και αποτέλεσε ένα χαρισματικό μουσικό, συνθέτη, ποιητή, στιχουργό κι ερμηνευτή του ροκ συγκροτήματος Thin Lizzy το οποίο και λατρεύω, θεωρώντας το από τα πιο επιδραστικά και καινοτόμα στη σκηνή και στη μετέπειτα πορεία αρκετών μπαντών. Η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα της μπάντας οφείλεται κυρίως στον Phil Lynott αλλά και στις διάσημες κιθαριστικές «δισολίες» των Thin Lizzy, γεγονός που τους απογείωσε δισκογραφικά αλλά και σε ζωντανές εμφανίσεις. Δυστυχώς η εξάρτηση του από τα ναρκωτικά τον έκανε να χάσει τη ζωή του νέος, μόλις το 1986, αφήνοντας όμως πίσω του τεράστια παρακαταθήκη.
Δεν έχασα την ευκαιρία να δανειστώ τη τραγιάσκα του ενός φίλου, να γίνω για λίγο Ιρλανδός κι εγώ για να φωτογραφηθώ πλάι στο άγαλμα του μουσικού που θαυμάζω και ακούω ανελλιπώς εδώ και πολλά χρόνια:
Κάτι που με συγκίνησε πολύ (όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις) ήταν ο τρόπος που τιμούσαν τη μνήμη του σπουδαίου αυτού μουσικού όσοι είχαν αντίστοιχη ενασχόληση και περνούσαν από το μνημείο, σκαλώνοντας απλά μια πένα στις χορδές του μπάσου του. Τρομερή και ιδιαίτερη η εικόνα για μένα, κάτι που δείχνει με ακόμα ένα τρόπο πως τέτοιες μπάντες και τέτοιοι performers παραμένουν ζωντανοί στην αιωνιότητα!
Έφυγα με υπέροχα συναισθήματα από το σημείο, ευχαριστώντας ξανά τους εργάτες για τη καλοσύνη τους, έχοντας πάντα στο μυαλό μου το αγαπημένο μου τραγούδι των Thin Lizzy
Don't believe me if I tell you
Not a word of this is true
Don't believe me if I tell you
Especially if I tell you
I'm in love with you
Don't believe me if I tell you
That I wrote this song for you
There just might be some other silly pretty girl
I'm singing to
Don't believe a word
For words are so easily spoken
And your heart is like that promise
Made to be broken
Βγήκαμε στην οδό ‘Anne St s’’ όπου το αξιοθέατο που ξεχωρίζει είναι η ‘’St Ann's Church of Ireland’’ σε ένα αρκετά πολυσύχναστο δρόμο απ’ ότι καταλάβαμε:
Με αρκετό επίσης κόσμο να κάνει τη βόλτα του, κάτι που θα βλέπαμε και στη συνέχεια:
(Γράφω το συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας ακούγοντας το Live & Dangerous, που αν και πρόκειται για live δίσκο, από πολλούς βρίσκεται στις πρώτες –αν όχι στη πρώτη- θέση με τους δίσκους της παγκόσμιας ροκ σκηνής)
Το μαγαζί με τις σφολιάτες που είχαμε ανακαλύψει από τη προηγούμενη, μας έκανε να κινητοποιηθούμε νωρίτερα του αναμενομένου. Ο κόσμος αρκετός, γεγονός λογικό για πρωινό Κυριακής με ηλιοφάνεια:
Ένα πέρασμα από τα στενάκια και τα κιτσάτα μαγαζιά του temple bar ήταν επιβεβλημένο:
Αναπόφευγκτη ήταν και η στάση για ψώνια μιας και μπορεί να βρει κανείς τα πάντα στο κέντρο. Την ίδια ώρα που εγώ ψώνιζα Breakfast tea και καραμέλες βουτύρου, οι άλλοι δύο επενδύανε σε τραγιάσκες. Καλώς τους Peaky Blinders από τα Lidl, αναφώνησα ευθαρσώς μόλις τους είδα να κατεβαίνουν αγέρωχοι το δρόμο:
Μέσω της γνωστής πλέον διαδρομής:
Δρόμων που είχαμε αποστηθίσει:
Φτάσαμε στο χαρακτηριστικότερο σημείο της περιοχής και είπαμε να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία ξεκινώντας:
Προορισμός μας ήταν το λεγόμενο κανάλι και γενικότερα το νότιο τμήμα του κέντρου της πόλης. Ο καλός καιρός βοηθούσε σημαντικά σ’ αυτό, και ο κόσμος και εκεί ήταν πολύς.
Προχωρήσαμε μέσω της ‘’Exchequer’’με τα πολλά εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και μπαράκια:
Και μπήκαμε στη μικρότερη ‘’Clarendon str’’ με τη πίσω όψη της Αγίας Τερέζας στα δεξιά μας:
Την ομάδα τη κατεύθυνα εγώ, καθώς η πρώτη στάση της ημέρας είχε να κάνει με ένα αξιοθέατο σχεδόν αποκλειστικά «δικό μου», που ήθελα οπωσδήποτε να δω και να φωτογραφήσω.
Λίγο πιο κάτω φτάναμε στο στενάκι ‘’Harry St’’ όπου και ήταν το σημείο ενδιαφέροντος μου.
Με μεγάλη απογοήτευση είδα το άγαλμα να είναι περιφραγμένο από πλαστικούς φράχτες, καθώς στο χώρο δίπλα του διεξάγονταν εργασίες. Έφτασα ως εκεί και ξεκίνησα να φωτογραφίζω φανερά ξενερωμένος. Λίγες στιγμές μετά, βλέποντας οι εργάτες να παιδεύομαι, σε μια κίνηση απίστευτα καλής θέλησης παραμέρισαν το εμπόδιο προκειμένου να μπορέσω να δω το μνημείο με την ησυχία μου. Τους ευχαρίστησα ευγενικά, αναρωτώμενος τι θα συνέβαινε σε αντίστοιχη περίπτωση στη χώρα μας… Χάρηκα ιδιαίτερα γιατί μια ακόμη επιθυμία μου είχε εκπληρωθεί:
Ο Philip Parris "Phil" Lynott, γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1949 και αποτέλεσε ένα χαρισματικό μουσικό, συνθέτη, ποιητή, στιχουργό κι ερμηνευτή του ροκ συγκροτήματος Thin Lizzy το οποίο και λατρεύω, θεωρώντας το από τα πιο επιδραστικά και καινοτόμα στη σκηνή και στη μετέπειτα πορεία αρκετών μπαντών. Η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα της μπάντας οφείλεται κυρίως στον Phil Lynott αλλά και στις διάσημες κιθαριστικές «δισολίες» των Thin Lizzy, γεγονός που τους απογείωσε δισκογραφικά αλλά και σε ζωντανές εμφανίσεις. Δυστυχώς η εξάρτηση του από τα ναρκωτικά τον έκανε να χάσει τη ζωή του νέος, μόλις το 1986, αφήνοντας όμως πίσω του τεράστια παρακαταθήκη.
Δεν έχασα την ευκαιρία να δανειστώ τη τραγιάσκα του ενός φίλου, να γίνω για λίγο Ιρλανδός κι εγώ για να φωτογραφηθώ πλάι στο άγαλμα του μουσικού που θαυμάζω και ακούω ανελλιπώς εδώ και πολλά χρόνια:
Κάτι που με συγκίνησε πολύ (όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις) ήταν ο τρόπος που τιμούσαν τη μνήμη του σπουδαίου αυτού μουσικού όσοι είχαν αντίστοιχη ενασχόληση και περνούσαν από το μνημείο, σκαλώνοντας απλά μια πένα στις χορδές του μπάσου του. Τρομερή και ιδιαίτερη η εικόνα για μένα, κάτι που δείχνει με ακόμα ένα τρόπο πως τέτοιες μπάντες και τέτοιοι performers παραμένουν ζωντανοί στην αιωνιότητα!
Έφυγα με υπέροχα συναισθήματα από το σημείο, ευχαριστώντας ξανά τους εργάτες για τη καλοσύνη τους, έχοντας πάντα στο μυαλό μου το αγαπημένο μου τραγούδι των Thin Lizzy
Don't believe me if I tell you
Not a word of this is true
Don't believe me if I tell you
Especially if I tell you
I'm in love with you
Don't believe me if I tell you
That I wrote this song for you
There just might be some other silly pretty girl
I'm singing to
Don't believe a word
For words are so easily spoken
And your heart is like that promise
Made to be broken
Βγήκαμε στην οδό ‘Anne St s’’ όπου το αξιοθέατο που ξεχωρίζει είναι η ‘’St Ann's Church of Ireland’’ σε ένα αρκετά πολυσύχναστο δρόμο απ’ ότι καταλάβαμε:
Με αρκετό επίσης κόσμο να κάνει τη βόλτα του, κάτι που θα βλέπαμε και στη συνέχεια:
(Γράφω το συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας ακούγοντας το Live & Dangerous, που αν και πρόκειται για live δίσκο, από πολλούς βρίσκεται στις πρώτες –αν όχι στη πρώτη- θέση με τους δίσκους της παγκόσμιας ροκ σκηνής)
Last edited:
