psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.057
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία ταξιδιού
- Αναχώρηση & Άφιξη - Boys are Back in town
- Οι πρώτες Guinness στη πόλη
- Κυνηγώντας το μαύρο θησαυρό
- Νύχ(σ)τα είναι, θα περάσει…
- Παράπλευρα του Liffey – Μέρα δεύτερη
- Στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης
- Στα άδυτα του Jameson (Sine Metu) - Whiskey in the Jar
- Σαββατόβραδο στο Δουβλίνο
- Με σύμμαχο τον ήλιο (Don't believe a word) – Μέρα Τρίτη
- Στο πάρκο St Stephen's και το Κανάλι
- Στον Άγιο Πατρίκιο - Against the Grain
- Το τελευταίο βράδυ μου – Out in the fields
- Επίλογος – συμπεράσματα
Κυνηγώντας το μαύρο θησαυρό
Η μέρα έφτανε σχεδόν στο τέλος της αν και ακόμα μεσημέρι κι εμείς συνεχίσαμε τη πορεία μας δυτικά:
Περνώντας από την όμορφη εκκλησία ‘’st catherine's church of ireland’’
Και άλλες ιδιαίτερες γειτονιές του κέντρου του Δουβλίνου:
Δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε στη περιοχή του St. James's Gate προχωρώντας στα στενάκια του, βρίσκοντας χωρίς δυσκολία το επόμενο αξιοθέατο που είχε το πρόγραμμα της ημέρας:
Το ‘’Guinness Storehouse’’ , τουριστικό αξιοθέατο για τη μπύρα Guinness άνοιξε τις πόρτες του το 2000, έχοντας δεχτεί ήδη πάνω από 20 εκατομμύρια τουρίστες.
Είναι παραπάνω από φανερό στη περιοχή ότι όλα κινούνται στους ρυθμούς του. Αμέτρητος κόσμος πηγαινοέρχονταν γύρω από το τεράστιο οίκημα, άλλοι φεύγοντας και άλλοι περιμένοντας στην ουρά για την είσοδο τους όπως εμείς;
Βγήκαμε την απαραίτητη φωτογραφία βέβαια πρώτα και στη συνέχεια προχωρήσαμε στο χώρο υποδοχής, πληρώνοντας το ακριβό αντίτιμο των 25 ευρώ:
Το Guinness storehouse φιλοξενείται σε ένα επταώροφο κτίσμα κατασκευής του 1902, που λειτουργούσε αρχικά ως εργοστάσιο ζύμωσης για το ζυθοποιείο St. James Gate. Σήμερα ο κάθε όροφος αποτελεί τμήμα του μουσείου της Guinness, με παρουσιάσεις, διαδραστικές δυνατότητες, διαδικασίες εκμάθησης αλλά και μια έκπληξη στο τελευταίο όροφο του:
Η αρχή (και το τέλος) της περιήγησης στο χώρο, έχει σαν σημείο αναφοράς το κατάστημα αναμνηστικών, όπου μπορεί να βρει κανείς πολύ ωραία και αρκετά ποιοτικά αντικείμενα, από αναμνηστικά έως ένδυσης, φούτερ, καπέλα, tshirt, όλα γύρω από τη Guinness:
Ήλπιζα μάταια όπως αποδείχτηκε να ακολουθήσουμε κάποια ξενάγηση, μιας και αυτή δεν ήταν διαθέσιμη. Ο κόσμος πολύς, ο θόρυβος ακόμη περισσότερος, τουλάχιστον όμως υπήρχε μια χαρακτηριστική δομή στη περιήγηση της έκθεσης, ξεκινώντας –τι άλλο- από την εξαιρετικής ποιότητας πρώτη ύλη δημητριακών, που δίνει την ιδιαίτερη σύσταση της ποιοτικής αυτής μπύρας:
Το καλύτερο ιρλανδικό κριθάρι είναι η ψυχή της μπύρας Guinness. Η πλούσια γεύση της και το σκούρο χρώμα της οφείλονται στις καβουρδισμένες βύνες και σε μια ποσότητα καβουρδισμένου αβυνοποίητου κριθαριού.
Σπουδαίο ρόλο όπως καταλάβαμε παίζει και η ποιότητα του νερού, που είχε το χαρακτηριστικό του χώρο στην έκθεση:
Συνεχίσαμε ακολουθώντας τη προδιαγεγραμμένη πορεία:
Βλέποντας παράλληλα ιστορικές πληροφορίες:
Αλλά και αξιόλογες πληροφορίες της παρασκευής σε υψηλούς βαθμούς, στους οποίους άλλωστε οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό και το υπέροχο μαύρο χρώμα:
Όπως κι ένα βίντεο για τη χυλοποίηση των δημητριακών:
Συμφωνώντας παράλληλα ότι είχε φτάσει η ώρα. Tasting Guinness time!
Προχωρήσαμε περνώντας από μια πύλη με βαρέλια στα οποία ήταν αποτυπωμένη η όλη διαδικασία:
Βλέποντας την πρώτη διαδικασία μεταφοράς των υλικών:
Αλλά και τη πολύ σημαντική διαδικασία της ζύμωσης στα τεράστια ξύλινα βαρέλια:
Η περιήγηση είχε συνεχώς ανοδική πορεία, κάτι που έκανε ευκολότερο η παρουσία των αυτομάτων σκαλών:
Μέχρι που φτάσαμε στο χώρο εκμάθησης σερβιρίσματος:
Εκεί βρίσκεται από το 1993 το καμπανάκι του πλοίου ‘’MV Miranda Guinness’’, που πήρε το όνομα του από την ομώνυμη κοντέσα και χρησιμοποιούταν για το δρομολόγιο Δουβλίνο – Λίβερπουλ.
Αμέσως μετά αλλάξαμε όροφο:
Βλέποντας σε προθήκη τη ξύλινη άρπα – σύμβολο της Guinness και φυσικά του έθνους της Ιρλανδίας:
Η άρπα έκανε την εμφάνισή της, σαν σύμβολο, για πρώτη φορά το 1536, επί βασιλείας Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας.
Οι προθήκες που συναντήσαμε πιο δίπλα ήταν γεμάτες από τις συσκευασίες της μπύρας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και αναμνηστικά είδη και σύμβολα.
Τα ρολόγια όμως έδειχναν ξανά ότι είναι ώρα για μπύρα:
Εκεί υπήρχε η υπεύθυνη εκ μέρους του μουσείου η οποία φρόντιζε να μας καθοδηγήσει.
Λίγα λεπτά πριν είχαμε συμπληρώσει το αντίστοιχο έγγραφο προκειμένου να πάρουμε «πιστοποίηση» γνώσης σερβιρίσματος Guinness, κάτι μάλιστα που θα επιβεβαιώνονταν από σχετικό τίτλο που θα εκτυπώνονταν αμέσως μετά!
Πρώτα δοκίμασαν τα αδέρφια:
Το ποτήρι εξυπακούεται ότι πρέπει να είναι απολύτως καθαρό και κατά προτίμηση βρεμένο. Η ποσότητα της μπύρας πρέπει να φτάσει περίπου μέχρι το σύμβολο που αναγράφεται σ’ αυτό, ώστε το σερβίρισμα να σταματήσει σε πρώτη φάση και να συνεχιστεί μετά από 5 λεπτά, σε μια διαδικασία που επιβάλλεται προκειμένου να αποσυμπιεστεί και να αφομοιωθούν υλικά και αρώματα.
Πήραμε και οι υπόλοιποι σειρά κι απ’ ότι φάνηκε τα καταφέραμε περίφημα. Όχι που θα χάναμε την ευκαιρία…
(μπροστά μου τα δύο ποτήρια που σέρβιραν τα παιδιά προηγουμένως και είναι στην αναμονή)
Αφού καθίσαμε στο διπλανό μπαρ και ολοκληρώσαμε τις διαδικασίες προκειμένου να λάβουμε τις γραπτές πιστοποιήσεις:
Πήραμε τα Pints μας και ανεβήκαμε στο τελευταίο όροφο. Εκεί δεσπόζει το περίφημο ‘’Gravity Bar’’ ένας πολύ όμορφος χώρος στη κορυφή του storehouse, που προσφέρει πανοραμική θέα του Δουβλίνου από το εντυπωσιακό παράθυρο του 360 μοιρών!
Δυστυχώς κι εκεί ο κόσμος ήταν εξωφρενικά πολύς και η βαβούρα τεράστια, κάτι που μας ανάγκασε να πιούμε τις μπυρίτσες μας εντελώς χύμα και στο όρθιο, και να πάρουμε το ασανσέρ της επιστροφής.
Όσο οι δύο έκαναν τα ψώνια τους στα σουβενίρ, οι υπόλοιποι δε χάσαμε την ευκαιρία για μία αναμνηστική:
*Η επίσκεψη στο Storehouse μου άφησε μέτριες εντυπώσεις. Ήταν ένας πολύ καλοστημένος χώρος μεν, ο οποίος εστίαζε στο κέρδος δε, μέσω του τεράστιου αριθμού επισκεπτών. Η απουσία ξενάγησης και πληροφοριών από κάποιον καταρτισμένο και οι ατελείωτη βαβούρα μαζί με τη κούραση λόγω του ταξιδιού έπαιξαν ξεκάθαρα το ρόλο τους σ’ αυτό. Προτιμήστε να το δείτε λοιπόν με όσο το δυνατόν πιο νορμάλ συνθήκες.
Παρ’ όλα αυτά το μέρος είναι υπέροχο και η επίσκεψη εκεί επιβεβλημένη. Η ιστορία της Guinness είναι εντυπωσιακή στο πέρασμα των χρόνων, αποτελώντας μια από τις διασημότερες μπύρες του κόσμου και ένα από τα κορυφαία εξαγώγιμα προϊόντα της Ιρλανδίας
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δίψασα.
A pint of the black stuff please, όπως θα έλεγαν κι’ οι Ιρλανδοί….
Η μέρα έφτανε σχεδόν στο τέλος της αν και ακόμα μεσημέρι κι εμείς συνεχίσαμε τη πορεία μας δυτικά:
Περνώντας από την όμορφη εκκλησία ‘’st catherine's church of ireland’’
Και άλλες ιδιαίτερες γειτονιές του κέντρου του Δουβλίνου:
Δεν αργήσαμε πολύ να φτάσουμε στη περιοχή του St. James's Gate προχωρώντας στα στενάκια του, βρίσκοντας χωρίς δυσκολία το επόμενο αξιοθέατο που είχε το πρόγραμμα της ημέρας:
Το ‘’Guinness Storehouse’’ , τουριστικό αξιοθέατο για τη μπύρα Guinness άνοιξε τις πόρτες του το 2000, έχοντας δεχτεί ήδη πάνω από 20 εκατομμύρια τουρίστες.
Είναι παραπάνω από φανερό στη περιοχή ότι όλα κινούνται στους ρυθμούς του. Αμέτρητος κόσμος πηγαινοέρχονταν γύρω από το τεράστιο οίκημα, άλλοι φεύγοντας και άλλοι περιμένοντας στην ουρά για την είσοδο τους όπως εμείς;
Βγήκαμε την απαραίτητη φωτογραφία βέβαια πρώτα και στη συνέχεια προχωρήσαμε στο χώρο υποδοχής, πληρώνοντας το ακριβό αντίτιμο των 25 ευρώ:
Το Guinness storehouse φιλοξενείται σε ένα επταώροφο κτίσμα κατασκευής του 1902, που λειτουργούσε αρχικά ως εργοστάσιο ζύμωσης για το ζυθοποιείο St. James Gate. Σήμερα ο κάθε όροφος αποτελεί τμήμα του μουσείου της Guinness, με παρουσιάσεις, διαδραστικές δυνατότητες, διαδικασίες εκμάθησης αλλά και μια έκπληξη στο τελευταίο όροφο του:
Η αρχή (και το τέλος) της περιήγησης στο χώρο, έχει σαν σημείο αναφοράς το κατάστημα αναμνηστικών, όπου μπορεί να βρει κανείς πολύ ωραία και αρκετά ποιοτικά αντικείμενα, από αναμνηστικά έως ένδυσης, φούτερ, καπέλα, tshirt, όλα γύρω από τη Guinness:
Ήλπιζα μάταια όπως αποδείχτηκε να ακολουθήσουμε κάποια ξενάγηση, μιας και αυτή δεν ήταν διαθέσιμη. Ο κόσμος πολύς, ο θόρυβος ακόμη περισσότερος, τουλάχιστον όμως υπήρχε μια χαρακτηριστική δομή στη περιήγηση της έκθεσης, ξεκινώντας –τι άλλο- από την εξαιρετικής ποιότητας πρώτη ύλη δημητριακών, που δίνει την ιδιαίτερη σύσταση της ποιοτικής αυτής μπύρας:
Το καλύτερο ιρλανδικό κριθάρι είναι η ψυχή της μπύρας Guinness. Η πλούσια γεύση της και το σκούρο χρώμα της οφείλονται στις καβουρδισμένες βύνες και σε μια ποσότητα καβουρδισμένου αβυνοποίητου κριθαριού.
Σπουδαίο ρόλο όπως καταλάβαμε παίζει και η ποιότητα του νερού, που είχε το χαρακτηριστικό του χώρο στην έκθεση:
Συνεχίσαμε ακολουθώντας τη προδιαγεγραμμένη πορεία:
Βλέποντας παράλληλα ιστορικές πληροφορίες:
Αλλά και αξιόλογες πληροφορίες της παρασκευής σε υψηλούς βαθμούς, στους οποίους άλλωστε οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό και το υπέροχο μαύρο χρώμα:
Όπως κι ένα βίντεο για τη χυλοποίηση των δημητριακών:
Συμφωνώντας παράλληλα ότι είχε φτάσει η ώρα. Tasting Guinness time!
Προχωρήσαμε περνώντας από μια πύλη με βαρέλια στα οποία ήταν αποτυπωμένη η όλη διαδικασία:
Βλέποντας την πρώτη διαδικασία μεταφοράς των υλικών:
Αλλά και τη πολύ σημαντική διαδικασία της ζύμωσης στα τεράστια ξύλινα βαρέλια:
Η περιήγηση είχε συνεχώς ανοδική πορεία, κάτι που έκανε ευκολότερο η παρουσία των αυτομάτων σκαλών:
Μέχρι που φτάσαμε στο χώρο εκμάθησης σερβιρίσματος:
Εκεί βρίσκεται από το 1993 το καμπανάκι του πλοίου ‘’MV Miranda Guinness’’, που πήρε το όνομα του από την ομώνυμη κοντέσα και χρησιμοποιούταν για το δρομολόγιο Δουβλίνο – Λίβερπουλ.
Αμέσως μετά αλλάξαμε όροφο:
Βλέποντας σε προθήκη τη ξύλινη άρπα – σύμβολο της Guinness και φυσικά του έθνους της Ιρλανδίας:
Η άρπα έκανε την εμφάνισή της, σαν σύμβολο, για πρώτη φορά το 1536, επί βασιλείας Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας.
Οι προθήκες που συναντήσαμε πιο δίπλα ήταν γεμάτες από τις συσκευασίες της μπύρας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και αναμνηστικά είδη και σύμβολα.
Τα ρολόγια όμως έδειχναν ξανά ότι είναι ώρα για μπύρα:
Εκεί υπήρχε η υπεύθυνη εκ μέρους του μουσείου η οποία φρόντιζε να μας καθοδηγήσει.
Λίγα λεπτά πριν είχαμε συμπληρώσει το αντίστοιχο έγγραφο προκειμένου να πάρουμε «πιστοποίηση» γνώσης σερβιρίσματος Guinness, κάτι μάλιστα που θα επιβεβαιώνονταν από σχετικό τίτλο που θα εκτυπώνονταν αμέσως μετά!
Πρώτα δοκίμασαν τα αδέρφια:
Το ποτήρι εξυπακούεται ότι πρέπει να είναι απολύτως καθαρό και κατά προτίμηση βρεμένο. Η ποσότητα της μπύρας πρέπει να φτάσει περίπου μέχρι το σύμβολο που αναγράφεται σ’ αυτό, ώστε το σερβίρισμα να σταματήσει σε πρώτη φάση και να συνεχιστεί μετά από 5 λεπτά, σε μια διαδικασία που επιβάλλεται προκειμένου να αποσυμπιεστεί και να αφομοιωθούν υλικά και αρώματα.
Πήραμε και οι υπόλοιποι σειρά κι απ’ ότι φάνηκε τα καταφέραμε περίφημα. Όχι που θα χάναμε την ευκαιρία…
(μπροστά μου τα δύο ποτήρια που σέρβιραν τα παιδιά προηγουμένως και είναι στην αναμονή)
Αφού καθίσαμε στο διπλανό μπαρ και ολοκληρώσαμε τις διαδικασίες προκειμένου να λάβουμε τις γραπτές πιστοποιήσεις:
Πήραμε τα Pints μας και ανεβήκαμε στο τελευταίο όροφο. Εκεί δεσπόζει το περίφημο ‘’Gravity Bar’’ ένας πολύ όμορφος χώρος στη κορυφή του storehouse, που προσφέρει πανοραμική θέα του Δουβλίνου από το εντυπωσιακό παράθυρο του 360 μοιρών!
Δυστυχώς κι εκεί ο κόσμος ήταν εξωφρενικά πολύς και η βαβούρα τεράστια, κάτι που μας ανάγκασε να πιούμε τις μπυρίτσες μας εντελώς χύμα και στο όρθιο, και να πάρουμε το ασανσέρ της επιστροφής.
Όσο οι δύο έκαναν τα ψώνια τους στα σουβενίρ, οι υπόλοιποι δε χάσαμε την ευκαιρία για μία αναμνηστική:
*Η επίσκεψη στο Storehouse μου άφησε μέτριες εντυπώσεις. Ήταν ένας πολύ καλοστημένος χώρος μεν, ο οποίος εστίαζε στο κέρδος δε, μέσω του τεράστιου αριθμού επισκεπτών. Η απουσία ξενάγησης και πληροφοριών από κάποιον καταρτισμένο και οι ατελείωτη βαβούρα μαζί με τη κούραση λόγω του ταξιδιού έπαιξαν ξεκάθαρα το ρόλο τους σ’ αυτό. Προτιμήστε να το δείτε λοιπόν με όσο το δυνατόν πιο νορμάλ συνθήκες.
Παρ’ όλα αυτά το μέρος είναι υπέροχο και η επίσκεψη εκεί επιβεβλημένη. Η ιστορία της Guinness είναι εντυπωσιακή στο πέρασμα των χρόνων, αποτελώντας μια από τις διασημότερες μπύρες του κόσμου και ένα από τα κορυφαία εξαγώγιμα προϊόντα της Ιρλανδίας
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα δίψασα.
A pint of the black stuff please, όπως θα έλεγαν κι’ οι Ιρλανδοί….
Last edited:
