psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.323
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία ταξιδιού
- Αναχώρηση & Άφιξη - Boys are Back in town
- Οι πρώτες Guinness στη πόλη
- Κυνηγώντας το μαύρο θησαυρό
- Νύχ(σ)τα είναι, θα περάσει…
- Παράπλευρα του Liffey – Μέρα δεύτερη
- Στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης
- Στα άδυτα του Jameson (Sine Metu) - Whiskey in the Jar
- Σαββατόβραδο στο Δουβλίνο
- Με σύμμαχο τον ήλιο (Don't believe a word) – Μέρα Τρίτη
- Στο πάρκο St Stephen's και το Κανάλι
- Στον Άγιο Πατρίκιο - Against the Grain
- Το τελευταίο βράδυ μου – Out in the fields
- Επίλογος – συμπεράσματα
Στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης
Το Phoenix Park ξεκινάει από την περιοχή St James
και το 11 χιλιομέτρων τείχος του που περικλείει 1.750 στρέμματα γης, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα (κατά πολλούς το μεγαλύτερο) περίκλειστο πάρκο της Ευρώπης, ευρισκόμενο μάλιστα εντός ευρωπαϊκής πρωτεύουσας:
Μπήκαμε με ανυπομονησία από την είσοδο της οδού Conyngham:
Αντικρύζοντας απέναντι τον οβελίσκο Wellington
Και καταλαβαίνοντας από την αρχή τη τεράστια ομολογουμένως έκταση του:
Το πάρκο φιλοξενεί ζωολογικούς κήπους, κήπους λουλουδιών και πολλά άλλα μνημεία αλλά και χώρους αναψυχής. Χρειάζεται ώρες για να περιηγηθεί κάποιος στο σύνολο του αλλά έχει το καλό ότι είναι ανοικτό σε 24ωρη βάση:
Τα μαγευτικά χρώματα του φθινοπώρου σε συνδυασμό με τη μουντάδα του καιρού μου άρεσαν πάρα πολύ, δίνοντας μου εξαιρετικές λήψεις:
Δε κάναμε στάση για τσάι στα περίφημα tea rooms του πάρκου:
Αλλά συνεχίσαμε προς το τεράστιο χώρο φιλοξενίας των αμέτρητων ελαφιών του phoenix park, που αποτελούν πόλο έλξης για μικρούς και μεγάλους:
Δίνοντας την ευκαιρία για ηλίθιες φωτογραφίες (σε μικρούς και μεγάλους)
Τα πανέμορφα ζώα ήταν απόλυτα εξοικειωμένα με τον κόσμο:
Έκαναν τη βόλτα τους χωρίς να σου απαγορεύουν να τα πλησιάσεις:
Ακόμα κι αν είσαι ελαφρόμυαλος:
Η μεγάλη έκταση φιλοξενίας δίνει την αίσθηση ελευθερίας στα ζώα που έδειχναν να το απολαμβάνουν:
Ήταν πολύ σημαντική η συνύπαρξη με τους ανθρώπους και μου άρεσε πολύ η εικόνα των οικογενειών με τα μικρά παιδιά δίπλα στα Ελάφια:
(στο χώρο υπήρχαν αρκετές ταμπέλες για την αποφυγή τροφοδοσίας των ζώων από το κοινό)
Μετά από τη μεγάλη βόλτα μας επιστρέψαμε προκειμένου να δούμε και το ‘’Wellington Monument’’ που είχαμε συναντήσει στην αρχή:
To wellington testimonial όπως είναι πιο σωστό να αποκαλείται, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του πάρκου κι ο οβελίσκος του έχει ύψος 62 μέτρα, κάτι που τον κάνει τον υψηλότερο στην Ευρώπη:
Τον προσεγγίσαμε διαπιστώνοντας ότι αρκετός κόσμος κάθεται περιμετρικά της βάσης του, παρόλο που δεν ήταν και το πιο εύκολο να ανέβει κανείς λόγω κλίσης:
Το μνημείο ξεκίνησε να χτίζεται το 1817 και μετά από μια μεγάλη διακοπή λόγω κονδυλίων ολοκληρώθηκε τελικώς το 1860. Βρίσκεται εκεί για να τιμήσει τις νίκες του Arthur Wellesley, πρώτου Δούκα του Wellington.
Στη βάση του οβελίσκου μπορεί να δει κανείς τις χάλκινες πλάκες από κανόνια που αρπάχτηκαν από το Waterloo και απεικονίζουν γραφικές παραστάσεις:
Η απόπειρα μιας ακόμα φωτογραφίας με όλο τον οβελίσκο αποδείχτηκε αποτυχημένη:
Μεσημεράκι πλέον και μετά από ώρες περιήγησης στη πόλη και στο πάρκο πήραμε το δρόμο της επιστροφής, βγαίνοντας από τη κεντρική είσοδο:
Ο ήλιος παραδόξως είχε κάνει την εμφάνιση του:
Προχωρώντας προς το σημείο από το οποίο είχαμε ανέβει. Γιατί; Μα ο λόγος ήταν παραπάνω από εμφανέστατος, έπρεπε να κάνουμε τη πρώτη στάση της ημέρας.
Ποιο καλύτερο σημείο λοιπόν για να γίνει κάτι τέτοιο, από το ιδιαίτερης ομορφιάς ‘’Nancy Hands Bar & Restaurant’’ το οποίο και σταμπάραμε προηγουμένως:
Ο χώρος ήταν ιδιαίτερα όμορφος και ατμοσφαιρικός, προκαλώντας μας αμέσως –όχι ότι θέλαμε και πολύ- να πιούμε το πρώτο Pint του Σαββάτου:
Δοκίμασα για πρώτη φορά τη 5 Lamps, μια πολύ ωραία και δροσιστική ξανθιά μένοντας αρκετά ευχαριστημένος. Σε νορμάλ τιμή (5,30€) για Δουβλίνο.
Βέβαια το ένα φέρνει και δεύτερο, καθώς είχαμε λίγη ώρα μπροστά μας μέχρι την επόμενη περιήγηση. Εξάλλου η Pub ήταν το ιδανικό μέρος για να ξαποστάσουμε…
It is the lovely thing that we have
It is the lovely thing that we
It is the lovely thing
The animal, the animal instinct
Το Phoenix Park ξεκινάει από την περιοχή St James
και το 11 χιλιομέτρων τείχος του που περικλείει 1.750 στρέμματα γης, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα (κατά πολλούς το μεγαλύτερο) περίκλειστο πάρκο της Ευρώπης, ευρισκόμενο μάλιστα εντός ευρωπαϊκής πρωτεύουσας:
Μπήκαμε με ανυπομονησία από την είσοδο της οδού Conyngham:
Αντικρύζοντας απέναντι τον οβελίσκο Wellington
Και καταλαβαίνοντας από την αρχή τη τεράστια ομολογουμένως έκταση του:
Το πάρκο φιλοξενεί ζωολογικούς κήπους, κήπους λουλουδιών και πολλά άλλα μνημεία αλλά και χώρους αναψυχής. Χρειάζεται ώρες για να περιηγηθεί κάποιος στο σύνολο του αλλά έχει το καλό ότι είναι ανοικτό σε 24ωρη βάση:
Τα μαγευτικά χρώματα του φθινοπώρου σε συνδυασμό με τη μουντάδα του καιρού μου άρεσαν πάρα πολύ, δίνοντας μου εξαιρετικές λήψεις:
Δε κάναμε στάση για τσάι στα περίφημα tea rooms του πάρκου:
Αλλά συνεχίσαμε προς το τεράστιο χώρο φιλοξενίας των αμέτρητων ελαφιών του phoenix park, που αποτελούν πόλο έλξης για μικρούς και μεγάλους:
Δίνοντας την ευκαιρία για ηλίθιες φωτογραφίες (σε μικρούς και μεγάλους)
Τα πανέμορφα ζώα ήταν απόλυτα εξοικειωμένα με τον κόσμο:
Έκαναν τη βόλτα τους χωρίς να σου απαγορεύουν να τα πλησιάσεις:
Ακόμα κι αν είσαι ελαφρόμυαλος:
Η μεγάλη έκταση φιλοξενίας δίνει την αίσθηση ελευθερίας στα ζώα που έδειχναν να το απολαμβάνουν:
Ήταν πολύ σημαντική η συνύπαρξη με τους ανθρώπους και μου άρεσε πολύ η εικόνα των οικογενειών με τα μικρά παιδιά δίπλα στα Ελάφια:
(στο χώρο υπήρχαν αρκετές ταμπέλες για την αποφυγή τροφοδοσίας των ζώων από το κοινό)
Μετά από τη μεγάλη βόλτα μας επιστρέψαμε προκειμένου να δούμε και το ‘’Wellington Monument’’ που είχαμε συναντήσει στην αρχή:
To wellington testimonial όπως είναι πιο σωστό να αποκαλείται, βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του πάρκου κι ο οβελίσκος του έχει ύψος 62 μέτρα, κάτι που τον κάνει τον υψηλότερο στην Ευρώπη:
Τον προσεγγίσαμε διαπιστώνοντας ότι αρκετός κόσμος κάθεται περιμετρικά της βάσης του, παρόλο που δεν ήταν και το πιο εύκολο να ανέβει κανείς λόγω κλίσης:
Το μνημείο ξεκίνησε να χτίζεται το 1817 και μετά από μια μεγάλη διακοπή λόγω κονδυλίων ολοκληρώθηκε τελικώς το 1860. Βρίσκεται εκεί για να τιμήσει τις νίκες του Arthur Wellesley, πρώτου Δούκα του Wellington.
Στη βάση του οβελίσκου μπορεί να δει κανείς τις χάλκινες πλάκες από κανόνια που αρπάχτηκαν από το Waterloo και απεικονίζουν γραφικές παραστάσεις:
Η απόπειρα μιας ακόμα φωτογραφίας με όλο τον οβελίσκο αποδείχτηκε αποτυχημένη:
Μεσημεράκι πλέον και μετά από ώρες περιήγησης στη πόλη και στο πάρκο πήραμε το δρόμο της επιστροφής, βγαίνοντας από τη κεντρική είσοδο:
Ο ήλιος παραδόξως είχε κάνει την εμφάνιση του:
Προχωρώντας προς το σημείο από το οποίο είχαμε ανέβει. Γιατί; Μα ο λόγος ήταν παραπάνω από εμφανέστατος, έπρεπε να κάνουμε τη πρώτη στάση της ημέρας.
Ποιο καλύτερο σημείο λοιπόν για να γίνει κάτι τέτοιο, από το ιδιαίτερης ομορφιάς ‘’Nancy Hands Bar & Restaurant’’ το οποίο και σταμπάραμε προηγουμένως:
Ο χώρος ήταν ιδιαίτερα όμορφος και ατμοσφαιρικός, προκαλώντας μας αμέσως –όχι ότι θέλαμε και πολύ- να πιούμε το πρώτο Pint του Σαββάτου:
Δοκίμασα για πρώτη φορά τη 5 Lamps, μια πολύ ωραία και δροσιστική ξανθιά μένοντας αρκετά ευχαριστημένος. Σε νορμάλ τιμή (5,30€) για Δουβλίνο.
Βέβαια το ένα φέρνει και δεύτερο, καθώς είχαμε λίγη ώρα μπροστά μας μέχρι την επόμενη περιήγηση. Εξάλλου η Pub ήταν το ιδανικό μέρος για να ξαποστάσουμε…
It is the lovely thing that we have
It is the lovely thing that we
It is the lovely thing
The animal, the animal instinct
Last edited:
