Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα ΖΑΖΙΒΟ

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9: Λίγη Ζάμπια, μια κόμπρα, ένα κάρι και τ' αγόρι μου​

Το πλάνο σήμερα έλεγε να πάμε κι από τη μεριά της Ζάμπια. Είχαμε κάνει κράτηση για το devil's pool (140$/άτομο περικαλώ) και η ιδέα ήταν να ρίξουμε μια ματιά και στο Lingstone, δηλαδή το ζαμπιανό αδερφάκι (δίδυμη πόλη) του ζιμπαμπουανού Victoria Falls.

Πήγαμε με την εφαρμογή μέχρι τα σύνορα με 7$ κι εκεί μας ζητούσαν... 20$ για τα 4 χιλιόμετρα που απέμεναν μέχρι το σημείο όπου είχαμε ραντεβού για την εκδρομή. Εμάς βρήκες ρε αδερφέ; Αποφύγαμε τους δυο-τρεις πρώτους ενοχλητικούς και τελικώς βρήκαμε έναν που μας πήγε με 3$. Το ραντεβού ήταν σε κάποιο launching pad αφού θα πηγαίναμε με βάρκα (υπήρχε κι επιλογή χωρίς βάρκα ελαφρώς φτηνότερη αλλά μάλλον παραείχε βαβούρα), όπου μας έβαλαν να υπογράψουμε δεν ξέρω ακριβώς τι, δεν έκατσα να το διαβάσω όλο, μάλλον ότι αν πνιγούμε δε φταίνε αυτοί που είμαστε κόπανοι, που μου φάνηκε λογικό. Είχε και μια ωραία Ουκρανή απέναντί μου και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Είχαμε διαβάσει πως χρειαζόμαστε και παπουτσάκια θαλάσσης και ήταν μάλλον η καλύτερη συμβουλή της ημέρας, για μια φορά πήγα κι εγώ προετοιμασμένος κάπου, αν και νοίκιαζαν παπούτσια και οι ίδιοι, όπως έδιναν και πετσέτες. Μια αίσθηση επαγγελματισμού την έδιναν, για να λέμε του στραβού το δίκιο.

Μας έβαλαν λοιπόν σε μια βάρκα, πρέπει να ήμασταν καμιά δεκαριά νοματαίοι και διανύσαμε μια μικρή απόσταση μέχρι το Livingnstone Island, όπου περπατήσαμε στην άμμο, μετά πάνω σε κάτι πέτρες κι ήρθε η ώρα να μπούμε και στο νερό, που ήταν περίπου μέχρι τη μέση, είχαν βάλει ένα σκοινί που το κρατούσαμε όλοι παραταγμένοι σε σειρά και περπατούσαμε κάποια μέτρα μέχρι να φτάσουμε στο devil's pool, τη φυσική πισίνα στο χείλος του καταρράκτη . Ωραίο φαινόταν, αλλά λίγα μέτρα πριν από την πισίνα ήταν το πραγματικό αξιοθέατο: μια ανεμπόδιστη θέα πάνω στα βράχια με τους καταρράκτες σε πλήρη ορμή ακριβώς δίπλα. Δεν ήταν μόνο η καλύτερη θέα από όλες, είχε κι ένα τεράστιο τόξο μέσα στους καταρράκτες που έκανε το όλο σκηνικό μοναδικό. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες σαν παιδάκια και συνεχίσαμε για το devil's pool.

Στο devil's pool oμολογώ πως ήταν λίγο άβολο το σκηνικό: οι φιλότιμοι κατά τ' άλλα Ζαμπιανοί βοηθούσαν έναν-έναν τους τουρίστες (ή δύο-δυο) να φτάσουν μέχρι το χείλος της πισίνας και μετά τους έβγαζαν φωτογραφίες με σελφοκόνταρα και κινητά, με τους υπόλοιπους να περιμένουν να έρθει η σειρά τους. Μια ετεροντροπή την ένιωσα, δεν περίμενα ότι θα κάνω ινστα-τουρισμό, να περιμένω στη σειρά να με βγάλουν φωτογραφία δυο ντόπιοι, ενώ ένας τρίτος μου κράταγε τα πόδια ώστε να σιγουρευτεί ότι δε θα πέσω. Βγήκε καλή η φωτό; Ναι. Και λοιπόν; Χώρια ότι επέμεναν να βγούμε και παρέα με το Νίκο, όπως έκαναν με τα ζευγάρια. Η δε θέα προς τα κάτω ήταν πολύ περιορισμένη, όλη η φασαρία γίνεται για να έχεις μια φωτογραφία να τη βλέπεις. Ή μάλλον να τη βάλεις στο ίνσταγκραμ.

Ο πραγματικός λόγος να σκάσεις τα 140$ ήταν η προηγούμενη θέα, χωρίς κανέναν τριγύρω με τους καταρράκτες σε πλήρες μεγαλείο. Θα δείτε μετά στις φωτογραφίες τι εννοώ. Έβαλα και τη μούρη μου μέσα για να είναι εμφανής η κλίμακα. Αλλά είχε και μπόνους η εκδρομή: Πρώτον ένα ποιοτικότατο πρωινό. Ναι, είχαμε φάει ήδη στο ξενοδοχείο αλλά το porridge με γιαούρτι, γκρανόλα και σύκο παίζει να είναι και το καλύτερο που έχω φάει. Δεύτερον, στα αυτοσχέδια αποδυτήρια που είχαν φτιάξει μπήκε κι ο Νίκος να αλλάξει και είδε ένα μικρό φιδι. Ζωντανό, που του τσαμπουκαλεύτηκε κιόλας. Το οποίο όταν το είπαμε στους οδηγούς πήγαν και το σκότωσαν με τη μία επειδή ήταν.... κόμπρα! Τρίτον, στο γυρισμό με τη βάρκα πετύχαμε κοντά μας ελέφαντα, μια ζέβρα και... ξαφνικά αναδύθηκε μια οικογένεια ιπποπόταμων τόσο κοντά μας που ήταν πραγματικά το χάιλάιτ της ημέρας, περισσότερο κι από τους καταρράκτες.

Είχαμε χρόνο μπόλικο, οπότε μας έπαιρνε άνετα να κάνουμε τη βόλτα μας στο Livingstone, που μας φάνηκε πιο πόλη από το ξεκάθαρα τουριστικό Victoria Falls, αλλά βαρετή πόλη, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, τουλάχιστον για μας που είχαμε εικόνα πόλεων και σε Ζάμπια και Ζιμπάμπουε, για κάποιον που ερχόταν μόνο από καταρράκτες και σαφάρι ίσως να είχε κι ένα τόνο αυθεντικότητας. Το δε μουσείο της πόλης στο οποίο λύσσαξα να πάμε ήταν... περίεργο. Είχε και κάτι ομοιώματα καταστημάτων από τα 60s με... απορρυπαντικά και σαπούνια, ένα καλούτσικο εθνογραφικό κομμάτι, δυο αίθουσες για το δόκτωρα Livingstone (εντάξει, δεν ήταν τόσο αδιάφορος όσο νόμιζα) κι ένα κομμάτι φυσικής ιστορίας που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο.

Αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο παραπάνω, μπήκαμε και σε δυο μαγαζιά να πάρει ο Νίκος το γάλα του (βασικά με γάλα και μπριζόλες τρέφεται ο άνθρωπος) και πέσαμε και σε αρκετές κυρίες ντυμένες στα λευκά...με στρας. Δε μου ήταν ξεκάθαρο αν ερχόντουσαν από την εκκλησία (Κυριακή γαρ) ή από τον Αργυρό της Ζάμπιας, αλλά πλάκα είχαν. Αποκομίσαμε και την εντύπωση (που μας βεβαίωναν και οι Ζιμπαμπουάνοι) ότι η οικονομία της Ζάμπιας χωρίς να είναι κανένα θαύμα Σιγκαπούρης είναι σαφώς σταθερότερη της ταλαιπωρημένης γειτόνισσάς της.

Επιστροφή στη Ζιμπάμπουε μέσω της αγαπημένης γέφυρας και είπαμε να φάμε κάτι γιατί με δυο μόνο πρωινά είχαμε πεινάσει οι καημένοι. Πάλι με κριτήριο το γούγλη πρότεινα να πάμε στο Lookout Cafe, πρόταση που έγινε δεκτή αφού το μενού είχε κρεατάκι. Το μέρος είχε ΦΟΒΕΡΗ θέα του horseshoe κι εξαιρετική διακόσμηση. Μα ποιος τα στήνει αυτά τα μαγαζιά; Ε όσο περιμέναμε το φαγητό έκανα μια μικρή έρευνα κι έμαθα πως τα περισσότερα ανήκουν σε νοτιαφρικάνους και αρκετά σε Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Ευχαριστήθηκα γαρίδα με κάρι και papadom κι αν θυμάμαι καλά έμεινε ευχαιρστημένος κι ο Νίκος με την κρεατάρα του. Για μένα ήταν το καλύτερο φαγητό στο ταξίδι, αλλά ο Νίκος ποτέ δεν ξεπέρασε την πρώτη του μπριζόλα στη Λουσάκα.

Στην επιστροφή περπατώντας (μπας και κάψουμε καμιά θερμίδα) πετύχαμε ελαφάκια και μερικούς φακόχοιρους πριν επιστρέψουμε στον παράδεισο ησυχίας που ήταν το ξενοδοχείο μας. Την επομένη θα αφήναμε για τα καλά τη Ζιμπάμπουε με προορισμό το Chobe, το εθνικό πάρκο που είχα προκρίνει αντί του Mana Pools (επειδή μας έπεφτε λίγο εκτός δρομολογίου με τα αρχαία) και του Hwange (που δίεθετε walking safari) με το σκεπτικό ότι ως υδρόβιο πάρκο θα ήταν διαφορετικό από το επόμενο. Για να δούμε...

 

[Yorgos]

Tα συνορα μπορεί να είναι αξιοθέατο για μας, δεν παύουν όμως να είναι... κανονικά σύνορα όπου γίνεται εμπόριο προϊόντων κάθε μέρα.

Ψαράς με απόχη λίγα μέτρα από το χείλος του καταρράκτη. "Επιτρέπεται;" ρώτησα τον οδηγό μας. "Ναι, αλλά με δική του ευθύνη", απάντησε. Αρχικά νόμιζα ότι ο άνθρωπος μάζευε τίποτε σκουπίδια. Παρεμπιπτόντως, πολύ καθαρό κομμάτι κι από τις δυο πλευρές, το προσέχουν.

Άφιξη στο νησί Λίβινγκστον, η αλήθεια είναι πως με τόσο χρήμα που αφήνει περίμενα κανένα τουριστικό τέρας.

Loo with a view.

Ωραίο κομμάτι.

Αλλά αυτό δεν υπήρχε, όλα τα λεφτά.

Στο βάθος πίσω μου είναι και το Devil's Pool. Όταν έχει πολύ νερό ο καταρράκτης, περίπου 6 μήνες το χρόνο, είναι κλειστό για προφανείς λόγους.

Το φιδάκι ο Διαμαντής.

Πραγματικά εξαιρετικό πρωινό, νομίζω ο Νίκος πήρε την άλλη επιλογή. Κάπως επρεπε να αιτιολογηθούν και τα 140$. Γιατί πρωινό στις 11.30 μάλλον δε χρειαζόταν κανείς μας.

Να κι ένας ελέφας. Γεια σου ρε ελέφαντα, είσαι παλικάρι.

Το συναπάντημα με τους ιπποπόταμους ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον.

Το εθνογραφικό κομμάτι του μουσείου Λίβιγκστον ήταν κάπως αξιοπρεπές, κατά τα άλλα μετριότατο το μουσείο.

Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε κι αυτόν και τα ταξίδια του. Ως καλός ταξιδιώτης και της περιπέτειας, εννοείται πως ήταν Σκωτσέζος. Ομολογώ πως πριν το μουσείο δε γνώριζα πολλά για τον αγώνα του κατά της δουλειάς.

Κυριακή, μετά την εκκλησία ήρθαν για ψώνια στο σούπερ μάρκετ οι κυρίες. Να πούμε ότι ο Κέφαλος είναι δυνατός και στη Ζάμπια βεβαίως-βεβαίως του Θεμιστοκλέους.

Η θέα από το εστιατόριο. Επέμενε ο Νίκος και μας έδωσαν καλό τραπέζι, από τα και καλά "ρεζερβέ".

Αγαπάμε ινδική κουζίνα και την τιμούμε φανατικά.

Αγαπάμε γλυκάκια και τα τιμούμε φανατικά.

Δίπλα στην ένδοξη ζυγαριά μου που πάει παντού (για να μου θυμίζει πόσα γλυκάκια έφαγα πάλι) ένα μοντέλο ποζάρει με το φόρεμα που πήρε στην πεθερά του. Στην κοπέλα μου δεν πήρα τίποτε (ούτε κοσμήματα από το Μαύρο @ΚΙΚΙ) γιατί ΠΟΤΕ δεν έχει υπάρξει κάτι (οποιοδήποτε δώρο) που να της άρεσε. Μάλιστα απελπισμένα της στέλνω φωτογραφίες σε κάθε ταξίδι από μαγαζιά και προϊόντα που νομίζω ότι ίσως θα είχαν κάποιες ελάχιστες πιθανότητες να της αρέσουν και έχω ένα ολοστρόγγυλο ποσοστό επιτυχίας 0%. Αυτό όμως θα άλλαζε στη Μποτσουάνα...

 

[Yorgos]

Θα προσπαθήσω να βάλω και μερικές απο αυτές που μου ειχε στείλει ο Νίκος, αλλα ειναι φασαριοζικο (πρεπει να τις στείλω απο το κινητό στο λαπτοπ, εχουν άλλη αρίθμηση, ουφ). Θα το κανω όμως ειδικα για τα σαφάρι γιατι - σε αντίθεση με τις δικές μου- πρεπει να ειναι πολυ πιο ευκρινείς.

Προς το παρόν η σκηνοθετημενη φωτο:

 

[KIKI]

Κοσμηματα απο Patrick Mavros.
Χτύπησες την κατάλληλη πόρτα τη σωστή στιγμή! Τα κυριακάτικα βραδυα του Νοεμβρίου κυλάνε ατελείωτα αργά στην επαρχία. Ο Πουαρώ που κρύβεται μέσα μου μπήκε σε δράση!
Ο Πατρίκιος γεννήθηκε το 1954 στην Matabeleland the wild western province of Zimbabwe μεταναστης τέταρτης γενιάς!
Δεν αναφέρεται πουθενά η καταγωγή. Ανήκει στην παλαιοτερη ευρωπαικη οικογένεια που πάτησε πόδι στην Ζιμπαμπουε και μετά τόσα χρόνια αντε να βρεις άκρη.
Σε νεαρή ηλικία δουλεψε σαν αρτοποιός αλλά ειχε χομπυ και ταλέντο στην γλυπτική και χαρακτική. Το 1980 εφτειαξε ενα ζευγαρι σκουλαρίκια δωρο για την συζυγο του Catja.
Αρεσαν πολυ στην κομμωτρια της και του ειπε να της φτειάξει ένα. Αρεσαν πολυ και στις πελάτισσες της και παρήγγειλαν και αυτές.Και καπως έτσι σαν ταινία ξεκίνησε η αυτοκρατορια χειροποίητων κοσμηματων απο ασήμι και αντικειμενων πάντα με θέμα απο την φύση της Αφρικής.Αυτή τη στιγμή η επιχειρηση απασχολει τους τεσσερις γυιους του και εχει εδρα το Λονδίνο με μαγαζια στο Χαράρε ,Ναιρόμπι,Μαυρίκιο ,Κεηπ Ταουν κτλ.
Κοσμηματα του φοράει τακτικά η Καιτούλα Μιντελτον η δούκισσα.
Φτειαχνουν καταπληκτικά κοσμήματα αν ηξερα οταν βρέθηκα στους καταρράκτες θα αγόραζα κάτι.Αν το ξέρατε και εσεις θα είχατε βρει το καταλληλο δωράκι για τις κυρίες σας.
Τωρα για καταγωγή βασει συμπεράσματος Πουαρώ της Λακωνίας.
Απο φάτσα πατερας και ο ενας γυιός που είδα σε βίντεο θα μπορούσαν να ειναι ελληνικής καταγωγής ή εβραικής απο σεφαραδίτες της Ισπανιας και γιατί όχι απο Θεσσαλονίκη.
Οσο για το επιθετο Μαυρος ειναι ελληνικο και το συναντάμε σε πολλες περιοχες της Ελλαδας. Μπορει όμως να είναι και σύντμηση του Μαυρόπουλος που παραπέμπει σε Πελοποννήσιο η Ελληνα της Κωνσταντινουπολης .

 

[Yorgos]

Κοσμηματα απο Patrick Mavros.
Χτύπησες την κατάλληλη πόρτα τη σωστή στιγμή! Τα κυριακάτικα βραδυα του Νοεμβρίου κυλάνε ατελείωτα αργά στην επαρχία. Ο Πουαρώ που κρύβεται μέσα μου μπήκε σε δράση!
Ο Πατρίκιος γεννήθηκε στην Matabeleland the wild western province of Zimbabwe μεταναστης τέταρτης γενιάς!
Δεν αναφέρεται πουθενά η καταγωγή. Ανήκει στην παλαιοτερη ευρωπαικη οικογένεια που πάτησε πόδι στην Ζιμπαμπουε και μετά τόσα χρόνια αντε να βρεις άκρη.
Σε νεαρή ηλικία δουλεψε σαν αρτοποιός αλλά ειχε χομπυ και ταλέντο στην γλυπτική και χαρακτική. Το 1980 εφτειαξε ενα ζευγαρι σκουλαρίκια δωρο για την συζυγο του Catja.
Αρεσαν πολυ στην κομμωτρια της και του ειπε να της φτειάξει ένα. Αρεσαν πολυ και στις πελάτισσες της και παρήγγειλαν και αυτές.Και καπως έτσι σαν ταινία ξεκίνησε η αυτοκρατορια χειροποίητων κοσμηματων απο ασήμι και αντικειμενων πάντα με θέμα απο την φύση της Αφρικής.Αυτή τη στιγμή η επιχειρηση απασχολει τους τεσσερις γυιους του και εχει εχει εδρα το Λονδίνο με μαγαζια στο Χαράρε ,Ναιρόμπι,Μαυρίκιο ,Κεηπ Ταουν κτλ.
Κοσμηματα του φοράει τακτικά η Καιτούλα Μιντελτον η δούκισσα.
Φτειαχνουν καταπληκτικά κοσμήματα αν ηξερα οταν βρέθηκα στους καταρράκτες θα αγόραζα κάτι.Αν το ξέρατε και εσεις θα είχατε βρει το καταλληλο δωράκι για τις κυρίες σας.
Τωρα για καταγωγή βασει συμπεράσματος Πουαρώ της Λακωνίας.
Απο φάτσα πατερας και ο ενας γυιός που είδα σε βίντεο θα μπορούσαν να ειναι ελληνικής καταγωγής ή εβραικής απο την σεφαραδίτες της Ισπανιας και γιατί όχι απο Θεσσαλονίκη.
Οσο για το επιθετο Μαυρος ειναι ελληνικο και το συναντάμε σε πολλες περιοχες της Ελλαδας. Μπορει όμως να είναι και σύντμηση του Μαυρόπουλος που παραπέμπει σε Πελοποννήσιο η Ελληνα της Κωνσταντινουπολης .

Ορίστε με έβαλες στο τριπακι να ψάξω κι εγώ:

A fourth-generation native of Zimbabwe, Mavros was born in 1954 in Matabeleland, a province in the country's western region. His grandfather Stamati Mavros emigrated from Greece to Durban, South Africa, in 1901, while his mother's side hails from Scotland. According to Mavros, Stamati needed the advice of a lawyer, and since "no self-respecting English lawyer would represent a Greek," his grandfather "sought the council of an Indian gentleman, Mr. Mahatma Gandhi." In 1902, Stamati settled in what was at the time Southern Rhodesia, married a lovely lady named Aphrodite, and fathered six children, one of whom was Patrick Mavros's dad.

 

[KIKI]

Ορίστε με έβαλες στο τριπακι να ψάξω κι εγώ:

A fourth-generation native of Zimbabwe, Mavros was born in 1954 in Matabeleland, a province in the country's western region. His grandfather Stamati Mavros emigrated from Greece to Durban, South Africa, in 1901, while his mother's side hails from Scotland. According to Mavros, Stamati needed the advice of a lawyer, and since "no self-respecting English lawyer would represent a Greek," his grandfather "sought the council of an Indian gentleman, Mr. Mahatma Gandhi." In 1902, Stamati settled in what was at the time Southern Rhodesia, married a lovely lady named Aphrodite, and fathered six children, one of whom was Patrick Mavros's dad.

Μπράβο Χορχε. Τα κύτταρα του εγκεφάλου μου επανήλθαν στη θέση τους χαχαχα
Είχα σκοπό σημερα να συνεχίσω τις έρευνες.
Οι αλλοι τρεις γιοι εχουν κοκκινα μαλλιά,η Σκωτσεζα άφησε γερό γονίδιο.

 

[KIKI]

Οσο συνεχίζω να βλέπω φωτογραφίες σου ξαναρωτάω .
Τι πίνεις και δεν μας δίνεις; Ομορφαίνεις και άλλο (πόσο πιά) και φαινεσαι νεώτερος .
Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι με αφρικανική κελεμπία!

 

[Yorgos]

.
Τι πίνεις και δεν μας δίνεις;

Τριγλυκερίδια κυρίως, σύμφωνα με την πολυταξιδεμένη ζυγαριά μου.

 

[annoula]

Ωωωωωωωω, τρέλα τα ιπποποταμάκια!!!Και η σκηνοθετημένη φωτό είναι όντως ινσταγκραμική! Τα χω σκάσει και εγώ για τέτοιες εμπειρίες αλλά δεν μετανιώωωνωωω που λέει και το άσμα!

 

[alma]

Κοσμηματα απο Patrick Mavros.
Χτύπησες την κατάλληλη πόρτα τη σωστή στιγμή! Τα κυριακάτικα βραδυα του Νοεμβρίου κυλάνε ατελείωτα αργά στην επαρχία. Ο Πουαρώ που κρύβεται μέσα μου μπήκε σε δράση!
Ο Πατρίκιος γεννήθηκε στην Matabeleland the wild western province of Zimbabwe μεταναστης τέταρτης γενιάς!
Δεν αναφέρεται πουθενά η καταγωγή. Ανήκει στην παλαιοτερη ευρωπαικη οικογένεια που πάτησε πόδι στην Ζιμπαμπουε και μετά τόσα χρόνια αντε να βρεις άκρη.
Σε νεαρή ηλικία δουλεψε σαν αρτοποιός αλλά ειχε χομπυ και ταλέντο στην γλυπτική και χαρακτική. Το 1980 εφτειαξε ενα ζευγαρι σκουλαρίκια δωρο για την συζυγο του Catja.
Αρεσαν πολυ στην κομμωτρια της και του ειπε να της φτειάξει ένα. Αρεσαν πολυ και στις πελάτισσες της και παρήγγειλαν και αυτές.Και καπως έτσι σαν ταινία ξεκίνησε η αυτοκρατορια χειροποίητων κοσμηματων απο ασήμι και αντικειμενων πάντα με θέμα απο την φύση της Αφρικής.Αυτή τη στιγμή η επιχειρηση απασχολει τους τεσσερις γυιους του και εχει εδρα το Λονδίνο με μαγαζια στο Χαράρε ,Ναιρόμπι,Μαυρίκιο ,Κεηπ Ταουν κτλ.
Κοσμηματα του φοράει τακτικά η Καιτούλα Μιντελτον η δούκισσα.
Φτειαχνουν καταπληκτικά κοσμήματα αν ηξερα οταν βρέθηκα στους καταρράκτες θα αγόραζα κάτι.Αν το ξέρατε και εσεις θα είχατε βρει το καταλληλο δωράκι για τις κυρίες σας.
Τωρα για καταγωγή βασει συμπεράσματος Πουαρώ της Λακωνίας.
Απο φάτσα πατερας και ο ενας γυιός που είδα σε βίντεο θα μπορούσαν να ειναι ελληνικής καταγωγής ή εβραικής απο την σεφαραδίτες της Ισπανιας και γιατί όχι απο Θεσσαλονίκη.
Οσο για το επιθετο Μαυρος ειναι ελληνικο και το συναντάμε σε πολλες περιοχες της Ελλαδας. Μπορει όμως να είναι και σύντμηση του Μαυρόπουλος που παραπέμπει σε Πελοποννήσιο η Ελληνα της Κωνσταντινουπολης .

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά Κική μου.
Απλώς να σημειωθεί πως η Κάθριν δεν είναι πια δούκισσα.
Αναβαθμίστηκε σε πριγκίπισσα ,μετά την άνοδο του πεθερού της στο θρόνο και του άντρα της που είναι πια 1ος στη διαδοχή και βασιλιάς σε αναμονή.

Κατά τ' άλλα πολύ εντυπωσιακή η ιστορία του κυρίου Μαύρου με τους 4 γιους κιόλας....πολυπλευρες γνώσεις παίρνουμε από το φόρουμ.

 

[fotast]

Αφού ψάχνουμε τους ΄Ελληνες και τις επιχειρήσεις τους,να πούμε ότι ο Κέφαλος(που αναφέρθηκε ξανά από τον Γιώργο) από το 1993 εξαγοράσθηκε από την οικογένεια των Δανών(Kirk) που έχουν φάρμα και ήταν οι κύριοι προμηθευτές τους σε γάλα.Δεν ξέρουμε βέβαια αν οι απόγονοι των ιδρυτών είναι ακόμη σε διευθυντικές θέσεις στην εταιρεία.