Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα ΖΑΖΙΒΟ

[Yorgos]

΄Αστους να λένε... κι εγώ μια από τα ίδια είμαι στις φωτογραφίες, δεν το έχω.

Το χω πει για μενα η φωτογραφία ειναι ημερολόγιο, τις παιρνω απλώς και μόνο για να μην ξεχνάω μετά, δεν πρόκειται να ξοδέψω ουτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω για να βγάλω μια "καλη" λήψη, ειναι ένα δευτερόλεπτο χαμένο απο το ταξίδι μου. Αν είχα μνήμη της προκοπής δε θα έπαιρνα καν φωτογραφίες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν εκτιμώ τις όμορφες φωτογραφίες. Αλλα και τους ωραίους βιολινιστες εκτιμώ, δε θα κάτσω να μάθω βιολί, ακούω αυτούς που ξέρουν.

 

[varioAthens]

Το χω πει για μενα η φωτογραφία ειναι ημερολόγιο, τις παιρνω απλώς και μόνο για να μην ξεχνάω μετά, δεν πρόκειται να ξοδέψω ουτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω για να βγάλω μια "καλη" λήψη, ειναι ένα δευτερόλεπτο χαμένο απο το ταξίδι μου. Αν είχα μνήμη της προκοπής δε θα έπαιρνα καν φωτογραφίες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν εκτιμώ τις όμορφες φωτογραφίες. Αλλα και τους ωραίους βιολινιστες εκτιμώ, δε θα κάτσω να μάθω βιολί, ακούω αυτούς που ξέρουν.

Ποσο απελευθερωτικο ειναι αυτο! Σε εναν βαθμο το εζησα οταν αφησα στην ακρη την τεραστια επαγγελματικη μηχανη για χαρη του κινητου… επιανα τον εαυτο μου να ζω με το «αγχος» της τελειας εικονας και δης τελειας ληψης αντι να «ζω» το ταξιδι!

 

[evaT]

Το χω πει για μενα η φωτογραφία ειναι ημερολόγιο, τις παιρνω απλώς και μόνο για να μην ξεχνάω μετά, δεν πρόκειται να ξοδέψω ουτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω για να βγάλω μια "καλη" λήψη, ειναι ένα δευτερόλεπτο χαμένο απο το ταξίδι μου

Πόσο ταυτίζομαι!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14: Τελευταίο σαφάρι, επιστροφή στο μαγευτικό Maun

H πτήση μας από το καμπ ήταν προγραμματισμένη για τις 10.30 το πρωί. Το οποίο σήμαινε πως είχαμε το χρόνο για άλλο ένα σαφάρι, όχι όμως για να πάμε μέχρι το εθνικό πάρκο Moremi που θα πήγαιναν οι άλλοι, αφού ήταν πιο μακριά. Πολύ κρίμα όπως αποδείχθηκε διότι όσοι είχαν πάει την προηγούμενη στο Moremi είχαν δει λιοντάρια κι άρα ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα ήταν εκεί και σήμερα. Ειδικά για το Νίκο που είναι τα αγαπημένα του ζώα ήταν ένα bummer, παρότι είχε ξαναδεί στη Νότιο Αφρική, όπως κι εγώ άλλωστε στην Τανζανία. Α να θυμηθώ να κάνω μια σύγκριση ανάμεσα στα σαφάρι σε Μποτσουάνα και Τανζανία...

Πήραμε το πρωινό μας λοιπόν και ξεκινήσαμε για ένα σαφάρι “κοντινό”, όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε μαγκούστες, φακόχοιρους, ελέφαντες, τα δυο γνωστά μας πια wild dogs και... κάποιους self drivers. Όπως και στα περισσότερα πάρκα επιτρέπεται να οδηγήσει κανείς μόνος του στο Okavango οπότε είδαμε κάποιους Αγγλάρες που ήταν εντελώς χαμένοι οι καημένοι. Μας ρώτησαν αν έχουμε δει κανένα ζώο (!) κι όταν τους είπαμε πως έχει κάτι wild dogs τρία λεπτά από εκεί που βρίσκονταν, έτρεξαν πανικόβλητοι. Καλή η ελευθερία του να οδηγείς μόνος σου αλλά οι τύποι τρίτη μέρα στο πάρκο και δεν μας είπαν “δεν έχουμε δει σχεδόν καθόλου ζώα”!

Το μενού μας σήμερα περιλάμβανε υπέροχα grasslands, τα οποία ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη μέσα στην ξεραϊλα κι οι εικόνες για μένα ήταν υπέροχες με impala να ξεπροβάλουν μέσα από τα χόρτα, waterbucks στο φυσικό τους περιβάλλον, μπόλικους αετούς κι όλα αυτά... μόλις 20 λεπτά από το αεροδρόμιο-αεροδιάδρομο. Κάτσαμε αρκετά λεπτά να χαζεύουμε τους ιπποπόταμους σε ένα κομμάτι που ο ποταμός σχημάτιζε λίμνη, πρέπει να ήταν καμιά εικοσαριά μέσα στο νερό κι άλλαζαν θέσεις και στάσεις συνεχώς. Ειδικά δύο έκαναν καρδούλες με τα ανοιχτά στόματά τους, μάλλον έκαναν και σεξ στις πυλωτές αν κρίνω από την κινητικότητα και τα κεφάκια. Ξαναλέω δεν μπορείς να βαρεθείς βλέποντας ιπποπόταμους, πάντα κάτι κάνουν, χασμουριούνται, αναδύονται, κάνουν φασαρία, σεχ, μεγαλοπρεπή πλάσματα.

Αφήσαμε και τους ιπποπόταμους και πήγαμε στον αεροδιάδρομο. Απλά πράγματα: δεν υπάρχει κτίριο, δεν υπάρχουν κάρτες επιβίβασης, δεν υπάρχουν υπάλληλοι, μπαίνεις στο αεροπλάνο επειδή... έχεις πρόσωπο (δε δείξαμε κάπου εισιτήρια) και off you go. Oι τελευταίες εικόνες του Okavango από ψηλά μας χάρισαν και μερικούς ελέφαντες που πήγαιναν τη βόλτα τους.

Άξιζαν τα 1920$ για δυο πλήρεις μέρες με τις πτήσεις; Εύλογο ερώτημα αλλά η απάντηση εξαρτάται από τις παραμέτρους που θα θέσει κανείς. Στα γρήγορα θα έλεγα πως ναι, αλλά με αστερίσκους. Ναι οι παροχές ήταν εξαιρετικές, δικαιολογούν το κόστος. Αλλά για κάποιον που έχει λιγότερα χρήματα μια χαρά κάνει σαφάρι και στο Chobe. Δεν είναι το ίδιο, αλλά ζώα βλέπεις και με φοβερή πυκνότητα. Εκεί που κάνω τη σύγκριση όμως είναι με την Τανζανία, όπου για πενθήμερο budget σαφάρι πληρώνεις κάτω από 800€ και πας σε πέντε εθνικά πάρκα (Ngoro Ngoro, Tarangire, Serengeti, Arusha, Manyara), οι αριθμοί των ζώων προκαλούν ίλιγγο (σε κάποια φάση περνούσαν 200 ζέβρες από μπροστά μας, ακολουθούσαν 18 λιοντάρια κλπ) αλλά κυρίως τα 5 πάρκα παρότι συνορεύουν είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους ως φύση, από τους κρατήρες του Ngoro Ngoro μέχρι το τόσο υποτιμημένο Manyara (εγώ έπαθα πλάκα) που δεν υπάρχει σύγκριση. Δε συγκρίνω τις τιμές (και στην Τανζανία μπορείς να πληρώσεις αντίστοιχα ποσά με αντίστοιχες παροχές) αλλά το ότι η χλωρίδα και η πανίδα είναι κλάσεις ανώτερες. Και ναι, το budget safari στο οποίο αναφέρομαι είχε μίνιμουμ ανέσεις (μια απλή σκηνή με ένα στρώμα για τον καθένα που ίσα που χωρούσες) αλλά δε με αφορούν οι ανέσεις καθόλου (το φαγητό στο σαφάρι στην Τανζανία πάντως ήταν θεϊκό κι ας μαγείρευε ένας πιτσιρίκος με ένα τηγάνι και μια κατσαρόλα όπου εβρισκε, φαινόμενο ο τύπος). Having said that, πέρασα πολύ ωραία, ξαναλέω πως οι παροχές ανταποκρίνονταν σε αυτό που πλήρωσα, ήταν ωραία εμπειρία, στο μέλλον μπορεί να το ξανάκανα. Ομοίως όμορφα θα περνούσα και σε ένα οικονομικό σαφάρι, καλύτερα θα περνούσα σε ένα μέρος με ωραιότερη φύση και περισσότερη πανίδα όπως το... πεντάπαρκο που ανέφερα στην Τανζανία. Προφανώς δε γίνεται να απαιτείς όλα τα πράγματα να είναι κορυφαία στην κατηγορία τους, δε θα ειναι όλες οι πολεις οι ομορφότερες, ολα τα αρχιαα τα εντυπωσιακοτερα και ολες οι κουζινες να γλύφεις τα δαχτυλα σου. Και οι καταρράκτες της Βικτώρια δεν έπιαναν μία μπροστά σε αρκετούς άλλους (ακόμη και οι φωτογραφίες που είδα με περισσότερο νερό δε με γοήτευσαν να πω την αλήθεια, δεν είναι η ποσότητα του νερού το θέμα) αλλά αυτό δε σημαίνει πως μετάνιωσα που πήγαμε, κάθε άλλο, αξιολογότατοι ήταν.

Προσγειωθήκαμε στο τόσο γνώριμο πια αεροδρόμιο του Maun και πήραμε ένα ταξάκι για το κατάλυμά μας όπου πάλι το δωμάτιο ήταν ανέτοιμο, πάλι αράξαμε στην πισίνα, πάλι ξέχασαν να μας ειδοποιήσουν όταν ετοιμάστηκε, αλλά αυτή τη φορά είπαμε να αποφύγουμε το εστιατόριο του ξενοδοχείου και να πάμε στο γειτονικό εμπορικό κέντρο, μιας που στο φίλο μου το Γούγλη δε βρήκα και κάτι το εξαιρετικό πλην κάποιων ινδικών, αλλά ο Νίκος δεν τα προτιμάει και ήδη πέρασε ένα βράδυ βλέποντάς με να μουγκρίζω από ικανοποίηση για το κάρι, ας μην τον ξαναβασανίσω τον άνθρωπο. 600 μέτρα μακριά ήταν το εμπορικό, είπαμε να του ρίξουμε μια ματιά.

Περάσαμε λοιπόν από τη γέφυρα πάνω από το μαγικό ποταμό Thamalakane, διαπιστώνοντας πως ένα κομμάτι του στηθαίου μας είχε αφήσει χρόνια με καιρούς, μάλλον όπως και ο οδηγός που φρόντισε να το διαλύσει. Το εμπορικό ήταν αιφνιδιαστικά πρωτοκοσμικό και γκουγκλάροντας διαπιστώσαμε πως τα περισσότερα μαγαζιά ανήκαν σε νοτιαφρικάνικες αλυσίδες με δυνατά ντιζάιν (ο Νίκος ψώνισε πολύ ωραίες μπλούζες για τους γιους του) και μερικές ανεξήγητες τιμές (πχ η Colgate κόστιζε 5€ ενώ η Aquafresh μόλις 1,15€) και φυσικά εντονότατη παρουσία του φίλου μας του Kefalos.

Tελικώς φάγαμε σε ένα Capello μέσα στο εμπορικό, όπου η ετυμηγορία του Νίκου ήταν ότι το 30ρι για τη μπριζόλα του δεν το άξιζε, ήταν μέτρια η ποιότητα του κρέατος. Εμένα τα αγαπημένα μου πια συκωτάκια κοτόπουλου ήταν καλά παρότι έμοιαζαν εκπληκτικά στην όψη με διάρροια ιπποπόταμου, το wrap με κοτόπουλο μετριότατο.

Έκανα άλλη μια επίσκεψη στο γυμναστήριο του ξενοδοχείου , εξεπλάγην και πάλι ευχάριστα από τον επαγγελματισμό του γυμναστή κι αναρωτηθήκαμε πώς θα ήταν η τελευταία στάση του ταξιδιού μας, η αινιγματική πρωτεύουσα Gaborone για την οποία οι βασικές πληροφορίες έλεγαν πως δε διαθέτει αξιοθέατα κι εγώ ο θεούλης της είχα αφιερώσει και δυο μέρες. Ψάχνοντας το βράδυ βρήκα τριγύρω δυο πράγματα να κάνουμε, ένα κάποιο Bahurutse Cultural Village και κάτι αρχαίες βραχογραφίες ονόματι Manyana, μιας που ο Νίκος αποδείχθηκε φαν των προηγούμενων. Για να δούμε τι θα βλέπαμε...

 

[Yorgos]

Εντάξει από φακόχοιρους χορτάσαμε.

Όμορφες οι μαγκούστες.

Οι άλλοι ήταν 3 μέρες στο πάρκο και δεν είχαν δει ελέφαντα, τι να πεις...

Τα γωνστά δύο αγριόσκυλα.

Ούτε ξέρω πόσα βουβάλια είχε.

Ό,τι εξέχει προφανώς είναι ιπποπόταμος.

Ήταν λίγο σουρεάλ που οι ιπποπόταμοι ήταν τόσο κοντά στον αεροδιάδρομο που πετούσαν αεροπλάνα από πάνω τους. 50 πτήσεις την ημέρα μας είπαν!

Χασμουριόσαντε, πηδιόσαντε, φιλιόσαντε, θα σας γελάσω.

Ας πούμε ότι αυτό ήταν το τσεκιν.

\

Τελευταίες εναέριες λήψεις του Δέλτα.

Μαγεία το Μαούν. Τύφλα να' χει το Τολέδο.

Ο ποταμός Ταμαλακάνε.

Και κάποιος... Ταμαλάκας πήρε σβάρνα το στηθαίο.

Άλλος κόσμος το εμπορικό.

Πρωτοκοσμικό σούπερ μάρκετ.

Παρότι η παρουσίαση ήταν κουραδάτη, δεν ήταν κακά τα συκωτάκια. Το wrap ήταν τραγωδία πάντως, δεν πήρε καλό βαθμό στη γαστρονομία η Μποτσουάνα.

 

[KIKI]

Το χω πει για μενα η φωτογραφία ειναι ημερολόγιο, τις παιρνω απλώς και μόνο για να μην ξεχνάω μετά, δεν πρόκειται να ξοδέψω ουτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω για να βγάλω μια "καλη" λήψη, ειναι ένα δευτερόλεπτο χαμένο απο το ταξίδι μου. Αν είχα μνήμη της προκοπής δε θα έπαιρνα καν φωτογραφίες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν εκτιμώ τις όμορφες φωτογραφίες. Αλλα και τους ωραίους βιολινιστες εκτιμώ, δε θα κάτσω να μάθω βιολί, ακούω αυτούς που ξέρουν.

Πες τα χρυσόστομε!