Ζαρκάδια,ελάφια,αγριογούρουνα,άγρια βουνά, χαράδρες, γιορτινή ατμόσφαιρα και...ο Αλή Πασάς

[alma]

Μετά από άλλο ένα πρωινό με την -γνωστή πια- ποικιλία που προσφέρει το κατάλυμα μας ξεκινάμε για τις εξορμήσεις μας. Πρώτος προορισμός το Καλπάκι, το οποίο σχεδόν φαντάζει μεγάλη πόλη, σε σχέση με τα χωριά του Ζαγορίου…. Βασικό του αξιοθέατο το μουσείο Πολέμου ’40-’41….Οι στρατιώτες στην είσοδο πρόθυμα ξεναγούν τους επισκέπτες και απαντούν στις ερωτήσεις μας… το μουσείο γεμάτο με εκθέματα…οπλισμός, στρατιωτικές στολές της εποχής, φωτογραφίες….βγαίνοντας στον κοντινό λόφο ένα φρεσκοβαμμένο «ΟΧΙ» δεσπόζει θυμίζοντας την ιστορία της περιοχής…

Κατευθυνόμαστε στην κωμόπολη της Κόνιτσας. Ψάχνοντας να παρκάρουμε ένας τετράποδος φίλος (μια συμπαθητική σκυλίτσα αυτή τη φορά) μας καλωσορίζει.

-Πόσο αδύνατη είναι; αναρωτιέμαι φωναχτά, μη συμμεριζόμενη τις ανησυχίες του συζύγου για το που θα παρκάρουμε και τι θα δούμε στην περιοχή….

Τελικά θέση πάρκινγκ βρίσκουμε και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ψάχνω αμέσως για ζωοτροφή που κουβαλάμε στο πορτ παγκαζ για τέτοιες περιπτώσεις. Ευτυχώς τη βρίσκω και μετά η σκυλίτσα μας ακολουθεί στην μισή Κόνιτσα και βολτάρει μαζί μας…

Παρά το κρύο η μέρα είναι όμορφη και ηλιόλουστη, ενώ τα σπίτια με τα κεραμίδια, τα καταπράσινα βουνά αμφιθεατρικά της κωμόπολης και οι χαλαροί ρυθμοί των ντόπιων μας θυμίζουν πόσο μακριά είμαστε από την τρέλα και το άγχος της Αττικής.

Συνεχίζουμε το δρόμο μας προς την οικία της Χάμκως, της μητέρας του Αλή Πασά…ανεβαίνοντας την ανηφόρα που φάνταζε ατέλειωτη μέχρι να βρεθεί μια πινακίδα να σε πληροφορήσει ότι κάπου έφτασες τελικά, συναντάμε άλλους περιηγητές που ακολουθούν την ίδια κατεύθυνση.

-Μα που έμενε πια αυτή η Χάμκω; αναρωτιόνται οι περιηγητές που συναντήσαμε, αλλά ούτε κι εμείς ξέρουμε την απάντηση και συνεχίζουμε την ανάβαση….

Φτάνοντας στην οικία, όπου γίνονταν εργασίες αναστύλωσης ,όπως φανερώνουν και οι σκαλωσιές στην είσοδο, μια πινακίδα μας ανακοινώνει ότι φτάσαμε στην οικία της Χάμκως, όπου θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον Αλή πασά στην παιδική του ηλικία, να παίζει υπό την εποπτεία του ιερέα, στον οποίο τον εμπιστεύτηκε η μάνα του μετά τον φόνο του άντρα της. Το κτιριακό συγκρότημα στο οποίο βρισκόμαστε (ή ότι έχει μείνει από αυτό) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα.

Φεύγοντας περνάμε από την οικία Χουσεΐν Σίσκου, όπου το μόνο που μπορεί να δει κανείς είναι την βλάστηση που έχει πνίξει το χώρο ….που είναι η οικία οεο; αν τη βρει κανείς, ας το πει και σε μας....

Οι περιηγητές που γνωρίσαμε στον δρόμο μας ρωτούν που θα πάμε μετά… Ελα ντε;
Το περιβαλλοντικό πάρκο Μπουραζάνι δεν έχει ανοίξει ακόμα τις πύλες του και έχουμε ελεύθερο χρόνο…

Μας μιλούν για το μοναστήρι της Μολυβδοσκέπαστης, κοντά στο ομώνυμο χωριό στα σύνορα με την Αλβανία…πάμε λοιπόν.

Φτάνοντας η γαλήνη της περιοχής σε κυριεύει. Ανόθευτη άγρια φύση, ηρεμία και μερικοί κάτοικοι της περιοχής να σκουπίζουν τα πορτοκαλοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα στην είσοδο του μοναστηριού. Το μοναστήρι έχει τρεις τίτλους: «Μολυβδοσκέπαστη» από τη μολύβδινη σκεπή που είχε κάποτε, «Βασιλική» γιατί η παράδοση έλεγε πως χτίστηκε από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ τον Πωγωνάτο και «Σταυροπηγιακή» όπως λέγονταν τα μοναστήρια που εξαρτώνταν από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπώλεως….

Η παράδοση έλεγε πως ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ Πωγωνάτος, επιστρέφοντας από μια εκστρατεία στη Σικελία σταμάτησε να ξεκουραστεί στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται το μοναστήρι και ένα θαύμα της Παναγίας τον οδήγησε στο χτίσιμο του μοναστηριού.

Μετά από λίγα λεπτά με το αυτοκίνητο βρεθήκαμε στην περιοχή του Μπουραζανίου. Στο ομώνυμο ξενοδοχείο σταματήσαμε, περιμένοντας να ενημερωθούμε για την περιήγηση μας στο πάρκο. Εκεί βρίσκονταν και άλλοι περιηγητές που περίμεναν για τον ίδιο λόγο.

Μετά από λίγο ο ιδιοκτήτης έφτασε με ένα φορτηγάκι, στο όποιο επιβιβαστήκαμε όλοι και μέσα από το οποίο θα μπορούσαμε να φωτογραφίζουμε και να βλέπουμε τα ζώα κατά την περιήγηση μας στο πάρκο. Όλα τα ζώα (ελάφια, ζαρκάδια,αγριογούρουνα, κρητικοί αίγαγροι κλπ) ήταν άγρια όπως μας είπαν εξαρχής και τα περισσότερα από αυτά, ελεύθερα στους χώρους του πάρκου.....ξεκινάμε λοιπόν...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alma]

Πόσο μακρύς μπορεί να φαίνεται ο δρόμος και πόσο ατέλειωτη η διαδρομή όταν αδημονείς να φύγεις επιτέλους από τα όρια της Αττικής και να πάρεις τα όρη , τ’άγρια βουνά; Ατέλειωτος ειδικά όταν βρίσκεις στο δρόμο σου παντού έργα…. μα σε πόσα σημεία των εθνικών οδών της χώρας μας γίνονταν έργα εκείνη τη μέρα; Φυσικά πινακίδες που γράφουν: « Η ενόχληση είναι προσωρινή, το έργο είναι μόνιμο», σε παρηγορούν εν μέρει… τι στο καλό στην επόμενη επίσκεψη λες, θα χαρώ την υπέροχη εθνική οδό( με το αζημίωτο;;;;; θα μπουν κι άλλα διόδια;;;;;;;; Τελοσπάντων, συνεχίζουμε……


Μετά από κάμποσα διόδια, μία στάση για φαγητό και σύντομη ξεκούραση, αρκετές ώρες οδήγησης και ερώτηση σε έναν ντόπιο στα Γιάννενα, αν πηγαίνουμε σωστά προς τα Ζαγοροχώρια, το απόγευμα( άλλο που ήταν κατασκότεινα γιατί στα βουνά σκοτεινιάζει ακόμα πιο νωρίς, είναι και χειμώνας και καταλαβαίνεις….) φτάνουμε στην Αρίστη. Τα ψηλά βουνά, το κρύο, οι ελάχιστοι ντόπιοι που κυκλοφορούν και το μοναδικό περίπτερο που ετοιμάζεται να κλείσει σε προετοιμάζουν ότι ήρθες καθημερινή στα Ζαγοροχώρια και ναι, δεν έχει κόσμο…. δεν βαριέσαι…και μόνο που φύγαμε από τη μόλυνση της πόλης και βρισκόμαστε μέσα στη φύση, σε έναν τόπο με υπέροχη αρχιτεκτονική και καθαρή ατμόσφαιρα φτάνει….το boutique hotel aberratio που είχαμε κλείσει διαμονή ξεπροβάλλει ατμοσφαιρικά φωτισμένο και καλωσορίζει τους κουρασμένους επισκέπτες …


Ανοίγουμε τις πόρτες του αυτοκινήτου για να βγούμε στον προαύλιο χώρο και ένα σκυλί μας αγκαλιάζει κουνώντας την ουρά του…. ειλικρινά πολύ καλή υποδοχή ειδικά για όσους είμαστε φιλόζωοι…. μπαίνουμε στον υπέροχο ζεστό κυριολεκτικά και μεταφορικά χώρο του ξενοδοχείου με την κομψή διακόσμηση, τα λέμε με τον ιδιοκτήτη, μας δείχνει το δωμάτιο που ομολογουμένως ήταν υπέροχο και φτάνει η στιγμή για το κρίσιμο μετά από τόσες ώρες ταξίδι ερώτημα: « τι μπορούμε να βρούμε ανοικτό για φαγητό στο χωριό μια καθημερινή βράδυ;»....

 

[alma]

Ο πρόθυμος ξενοδόχος μας γνωστοποίησε τις 2(!!!) επιλογές που είχαμε εκείνο το βράδυ μια και μετά από τόσες ώρες οδήγηση, είχαμε αποφασίσει να μην χρησιμοποιήσουμε άλλο το αυτοκίνητο και να φάμε κάτι στο χωριό. Τα μόνα ανοιχτά ήταν η ταβέρνα «Εν Αρίστη» πάνω στην κεντρική πλατεία και όπως μας είπε θα είχε φαγητό και ένα από τα ξενοδοχεία του χωριού. Περπατήσαμε λοιπόν στο γραφικό χωριό που όμως παραήταν ήσυχο, αφού ακόμα και το περίπτερο της πλατείας είχε πια κλείσει και φτάσαμε στο εστιατόριο της πλατείας. Ο χώρος ήταν αρκετά συμπαθητικός, άλλωστε όταν είναι αργά είσαι κουρασμένος και πεινάς και μόνο που βρίσκεσαι σε ένα ζεστό χώρο για φαγητό, σε χαροποιεί ιδιαιτέρως. Φάγαμε σχετικά καλά, έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε μεγάλες προσδοκίες…. επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μας συνόδευσαν μερικά γλυκούλικα γατάκια του χωριού και μάλιστα το ένα, όταν έσκυψα να το χαϊδέψω, ανέβηκε στη αγκαλιά μου γουργουρίζοντας σαν να γνωριζόμαστε χρόνια… άνθρωποι δεν κυκλοφορούσαν σχεδόν καθόλου και μόνο τα ζωάκια του χωριού διέκοπταν την ησυχία της νύχτας…όσα σπίτια ή ξενώνες ήταν φωτισμένοι σε έβαζαν στον πειρασμό να κοιτάξεις μέσα… η παραδοσιακή αρχιτεκτονική των πέτρινων σπιτιών ,η φωτιά στο τζάκι και η ξύλινη επίπλωση προκαλούσαν μια γλυκιά θαλπωρή στους παγωμένους και κουρασμένους επισκέπτες που επέστρεψαν στο δωμάτιο τους κουρασμένοι και άφησαν για την επόμενη μέρα τις υπόλοιπες εξερευνήσεις…

Την επόμενη μέρα το πλούσιο παραδοσιακό πρωινό ήταν μια καλή αρχή πριν το ξεκίνημα των εξορμήσεων. Σπιτικές πίτες, διάφορα είδη δημητριακών,αυγά, χυμοί και πολλά άλλα…Το σπιτικό πρωινό ήταν ένα ακόμα από τα συν του boutique ξενοδοχείου που επιλέξαμε.


Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο είχαμε διάφορα χωριά στο μυαλό μας για επίσκεψη. Εκτός από το Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο, ποιά άλλα θα βλέπαμε αποφασίστηκε στην πορεία.

Περνώντας συναντήσαμε το δρόμο προς την Ιερά Μονή Σπηλιώτισσας. Ρέμα Σπηλιώτισσας- Ιερά Μονή Σπηλιώτισσας 15 λεπτά όπως μας πληροφορούσαν οι πινακίδες… Αφήσαμε το αυτοκίνητο και μαζί με άλλα 2 ζευγάρια που έκαναν εκείνη της στιγμή το ίδιο περπατήσαμε ως το Μοναστήρι. Αν και λένε ότι τα φθινοπωρινά τοπία είναι μελαγχολικά η διαδρομή ήταν μαγευτική. Τα πορτοκαλοκίτρινα χρώματα του φθινοπώρου είχαν στρώσει ένα πολύχρωμο στρώμα στη διαδρομή ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα, ενώ τα διάφανα νερά του ποταμού συμπλήρωναν την ανόθευτη εικόνα της φύσης.


Μετά την σύντομη πεζοπορία συνεχίσαμε προς τα χωριά Μεγάλο και Μικρό Πάπιγκο. Λίγο πριν όμως σταματήσαμε και περπατήσαμε προς τις κολυμπήθρες όπου λέγεται πως έκανε και το μπάνιο του ο Αλή πασάς …

Αν και το Πάπιγκο είναι από τα γνωστότερα χωριά του Ζαγορίου, η κίνηση ήταν λιγοστή στις ελάχιστες ανοιχτές καφετέριες, ενώ οι περισσότεροι εργαζόμενοι σε ξενοδοχεία πραγματοποιούσαν επισκευές για να είναι έτοιμα την περίοδο των Χριστουγέννων που όπως μας είπαν η κίνηση είναι περισσότερη.

Η φύση ήταν ανόθευτη και σαγηνευτική, ενώ η θέα στο φαράγγι του Βίκου έκοβε την ανάσα. Πρόκειται για το βαθύτερο φαράγγι παγκοσμίως, ενώ βότανα από την περιοχή χρησιμοποιούσαν οι λεγόμενοι βικογιατροί , από το τέλος του 17ου,τον 18ο και τον 19ο αιώνα…πολλοί από αυτούς έγιναν γνωστοί και στην οθωμανική αυτοκρατορία…

Επισκεφθήκαμε και άλλα χωριά (Μονοδένδρι, Κήποι κτλ) και θαυμάσαμε ανενόχλητοι τα περίφημα γεφύρια της περιοχής ,μαζί με ελάχιστους άλλους περιηγητές.

Στους Κήπους αποφασίσαμε να σταματήσουμε για ξεκούραση και να φάμε κάτι ελαφρύ (μετά από τέτοιο πρωινό δεν πεινάς και πολύ). Φτάσαμε στις «Μαργαρίτες», όπου το περιβάλλον ήταν παραμυθένιο μια και ήδη είχαν στολίσει για τις γιορτές. Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα παντού, ακόμα και στην παραμικρή γωνία του μαγαζιού. Ότι πρέπει για να ξαναγίνεις παιδί…

Για το φαγητό δεν μπορώ να πω πολλά γιατί φάγαμε ελαφριά. Οι τιμές ήταν ελαφρώς τσιμπημένες αλλά ο χώρος υπέροχος.

Άλλωστε επόμενη στάση μας θα ήταν η Ελάτη, όπου είχαμε ακούσει πολύ καλά λόγια για το εστιατόριο «στα Ριζά». Φτάνοντας στην Ελάτη επικρατούσε κι εκεί ψιλοερημιά να πω… περπατούσαμε με μοναδική μας παρέα ένα γάτο που περιδιάβαινε κι αυτός στα σοκάκια ανάμεσα στα πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα…η θέα προς τα δάση και τα άγρια βουνά της περιοχής απίστευτη…

Μπήκαμε «στα Ριζά»…το καλύτερο από όσα δοκιμάσαμε στα ζαγοροχώρια…τα άγρια χόρτα του βουνού, η υπέροχη φέτα στο φούρνο με ντομάτα και μυρωδικά, τα κρέατα…όλα γευστικότατα…

Έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις. Την άλλη μέρα θα φτάναμε ψηλά ως τα σύνορα με την Αλβανία…Πόλεις ,μικρά χωριά, μουσείο πολέμου,το πάρκο Μπουραζάνι των χιλιάδων στρεμμάτων με τα άγρια ζώα, η οικία της μάνας του Αλή πασά και πολλά άλλα περίμεναν να μας αποκαλυφθούν…

 

[alma]

Μετά από άλλο ένα πρωινό με την -γνωστή πια- ποικιλία που προσφέρει το κατάλυμα μας ξεκινάμε για τις εξορμήσεις μας. Πρώτος προορισμός το Καλπάκι, το οποίο σχεδόν φαντάζει μεγάλη πόλη, σε σχέση με τα χωριά του Ζαγορίου…. Βασικό του αξιοθέατο το μουσείο Πολέμου ’40-’41….Οι στρατιώτες στην είσοδο πρόθυμα ξεναγούν τους επισκέπτες και απαντούν στις ερωτήσεις μας… το μουσείο γεμάτο με εκθέματα…οπλισμός, στρατιωτικές στολές της εποχής, φωτογραφίες….βγαίνοντας στον κοντινό λόφο ένα φρεσκοβαμμένο «ΟΧΙ» δεσπόζει θυμίζοντας την ιστορία της περιοχής…

Κατευθυνόμαστε στην κωμόπολη της Κόνιτσας. Ψάχνοντας να παρκάρουμε ένας τετράποδος φίλος (μια συμπαθητική σκυλίτσα αυτή τη φορά) μας καλωσορίζει.

-Πόσο αδύνατη είναι; αναρωτιέμαι φωναχτά, μη συμμεριζόμενη τις ανησυχίες του συζύγου για το που θα παρκάρουμε και τι θα δούμε στην περιοχή….

Τελικά θέση πάρκινγκ βρίσκουμε και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ψάχνω αμέσως για ζωοτροφή που κουβαλάμε στο πορτ παγκαζ για τέτοιες περιπτώσεις. Ευτυχώς τη βρίσκω και μετά η σκυλίτσα μας ακολουθεί στην μισή Κόνιτσα και βολτάρει μαζί μας…

Παρά το κρύο η μέρα είναι όμορφη και ηλιόλουστη, ενώ τα σπίτια με τα κεραμίδια, τα καταπράσινα βουνά αμφιθεατρικά της κωμόπολης και οι χαλαροί ρυθμοί των ντόπιων μας θυμίζουν πόσο μακριά είμαστε από την τρέλα και το άγχος της Αττικής.

Συνεχίζουμε το δρόμο μας προς την οικία της Χάμκως, της μητέρας του Αλή Πασά…ανεβαίνοντας την ανηφόρα που φάνταζε ατέλειωτη μέχρι να βρεθεί μια πινακίδα να σε πληροφορήσει ότι κάπου έφτασες τελικά, συναντάμε άλλους περιηγητές που ακολουθούν την ίδια κατεύθυνση.

-Μα που έμενε πια αυτή η Χάμκω; αναρωτιόνται οι περιηγητές που συναντήσαμε, αλλά ούτε κι εμείς ξέρουμε την απάντηση και συνεχίζουμε την ανάβαση….

Φτάνοντας στην οικία, όπου γίνονταν εργασίες αναστύλωσης ,όπως φανερώνουν και οι σκαλωσιές στην είσοδο, μια πινακίδα μας ανακοινώνει ότι φτάσαμε στην οικία της Χάμκως, όπου θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον Αλή πασά στην παιδική του ηλικία, να παίζει υπό την εποπτεία του ιερέα, στον οποίο τον εμπιστεύτηκε η μάνα του μετά τον φόνο του άντρα της. Το κτιριακό συγκρότημα στο οποίο βρισκόμαστε (ή ότι έχει μείνει από αυτό) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα.

Φεύγοντας περνάμε από την οικία Χουσεΐν Σίσκου, όπου το μόνο που μπορεί να δει κανείς είναι την βλάστηση που έχει πνίξει το χώρο ….που είναι η οικία οεο; αν τη βρει κανείς, ας το πει και σε μας....

Οι περιηγητές που γνωρίσαμε στον δρόμο μας ρωτούν που θα πάμε μετά… Ελα ντε;
Το περιβαλλοντικό πάρκο Μπουραζάνι δεν έχει ανοίξει ακόμα τις πύλες του και έχουμε ελεύθερο χρόνο…

Μας μιλούν για το μοναστήρι της Μολυβδοσκέπαστης, κοντά στο ομώνυμο χωριό στα σύνορα με την Αλβανία…πάμε λοιπόν.

Φτάνοντας η γαλήνη της περιοχής σε κυριεύει. Ανόθευτη άγρια φύση, ηρεμία και μερικοί κάτοικοι της περιοχής να σκουπίζουν τα πορτοκαλοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα στην είσοδο του μοναστηριού. Το μοναστήρι έχει τρεις τίτλους: «Μολυβδοσκέπαστη» από τη μολύβδινη σκεπή που είχε κάποτε, «Βασιλική» γιατί η παράδοση έλεγε πως χτίστηκε από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ τον Πωγωνάτο και «Σταυροπηγιακή» όπως λέγονταν τα μοναστήρια που εξαρτώνταν από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπώλεως….

Η παράδοση έλεγε πως ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ Πωγωνάτος, επιστρέφοντας από μια εκστρατεία στη Σικελία σταμάτησε να ξεκουραστεί στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται το μοναστήρι και ένα θαύμα της Παναγίας τον οδήγησε στο χτίσιμο του μοναστηριού.

Μετά από λίγα λεπτά με το αυτοκίνητο βρεθήκαμε στην περιοχή του Μπουραζανίου. Στο ομώνυμο ξενοδοχείο σταματήσαμε, περιμένοντας να ενημερωθούμε για την περιήγηση μας στο πάρκο. Εκεί βρίσκονταν και άλλοι περιηγητές που περίμεναν για τον ίδιο λόγο.

Μετά από λίγο ο ιδιοκτήτης έφτασε με ένα φορτηγάκι, στο όποιο επιβιβαστήκαμε όλοι και μέσα από το οποίο θα μπορούσαμε να φωτογραφίζουμε και να βλέπουμε τα ζώα κατά την περιήγηση μας στο πάρκο. Όλα τα ζώα (ελάφια, ζαρκάδια,αγριογούρουνα, κρητικοί αίγαγροι κλπ) ήταν άγρια όπως μας είπαν εξαρχής και τα περισσότερα από αυτά, ελεύθερα στους χώρους του πάρκου.....ξεκινάμε λοιπόν...

 

[alma]

Ο εσωτερικός χώρος του ξενοδοχείου στο Μπουραζάνι,όπου περιμέναμε πριν αρχίσει η ξενάγηση...


Μπήκαμε στο βανάκι μαζί με τους υπόλοιπους και άρχισε η ξενάγηση πρώτα για την περιοχή και μετά για τα είδη ζώων που θα συναντούσαμε. Αφού μας εξήγησε πως τα ζώα παραμένουν άγρια και θα φωτογραφίσουμε ότι μπορέσουμε και προλάβουμε-γιατί πολλές φορές φοβόνται το βανάκι με τους επισκέπτες και αρχίζουν να τρέχουν-περάσαμε την είσοδο του πάρκου.

Μια οικογένεια με παιδάκια που ήταν μαζί μας στο φορτηγάκι ,ήταν ενθουσιασμένοι, αλλά και οι υπόλοιποι δεν πηγαίναμε πίσω….

Τα ζώα έτρεχαν σαν τρελά αμα τη εμφανίσει μας αλλά ευτυχώς η περιέργεια πολλών από αυτά τα έκανε να κοντοστέκονται και έτσι να τα θαυμάζουμε και εμείς λίγο. Κάποια από τα αρσενικά ελάφια είχαν σπασμένα κέρατα ή μόνο ένα κέρατο, λόγω των συχνών καυγάδων τους, για το ποιο θα επικρατήσει στα θηλυκά.

Επόμενη στάση ήταν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου όμως οι φωτογραφίες απαγορεύονταν….


Μετά λοιπόν από μια γεμάτη μέρα με μοναστήρια, κωμοπόλεις, πολεμικό μουσείο, μουσείο φυσικής ιστορίας, περιβαλλοντικό πάρκο, οικία Χάμκως….. φτάσαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο στην Αρίστη. Εκεί συζητώντας με ζευγάρια από τη Βόρεια Ελλάδα που επισκέπτονταν συχνά την περιοχή, (μια και όσο να πεις τους είναι ευκολότερο από ότι για εμάς τους Αθηναίους), ήρθε η ερώτηση τους….


-Στα Άνω Πεδινά έχετε πάει;
-Όχι.
-Α, να πάτε έχει ένα πολύ ωραίο χώρο το Dizaki για φαγητό. Βέβαια ο δρόμος είναι λίγο σκοτεινός…..


Τι λίγο… περιπέτεια ήταν αυτή. Ξεκινάμε για τα Άνω Πεδινά …Ολοσκότεινα, γεμάτο στροφές, η θερμοκρασία να πέφτει συνεχώς με το αυτοκίνητο να δείχνει εξωτερική θερμοκρασία γύρω στο -2, -3 άντε και 0 στο τσακίρ κέφι…Στροφές, κι άλλες στροφές, εννοείται ψυχή δεν υπήρχε να ρωτήσεις αν πηγαίνεις καλά αλλά τελικά ναι φτάσαμε στα Άνω Πεδινά.

Ομολογουμένως πολύ ωραίο χωριό με τα γραφικά πέτρινα κτίσματα, φωτισμένα να φαντάζουν τρομερά φιλόξενα στους κουρασμένους, παγωμένους και πεινασμένους ταξιδιώτες.

Φτάσαμε λοιπόν στο Dizaki…. πολύ ωραίος χώρος με τζάκι και διακόσμηση με English country επιρροές. Από φαγητό καλά ήταν, αν και το καλύτερο με διαφορά το φάγαμε «Στα Ριζά» στην Ελάτη….

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής…. την άλλη μέρα επιστρέφαμε στην Αττική. Μετά από ένα από τα γνωστά φοβερά πρωινά του ξενοδοχείου μας στην Αρίστη, βγάλαμε λίγες ακόμα φωτογραφίες τα βουνά γύρω μας και αποχαιρετήσαμε την Ήπειρο και μία από τις πιο ευχάριστες χειμερινές αποδράσεις μας , με την ελπίδα να ξαναβρεθούμε σε αυτά τα απίστευτα μέρη, όπου η φύση, οι άνθρωποι και τα ζώα σε καλωσορίζουν πάντα….

 

[alma]

Έχει πια ολοκληρωθεί.Αν θέλει κάποιος mod ας τη μεταφέρει στις ολοκληρωμένες.

 

[Kanel28]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ελλάδας.