mampa
Member
- Μηνύματα
- 7
- Likes
- 60
- Επόμενο Ταξίδι
- Ταϊλάνδη
Περιεχόμενα
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας και βγαίνοντας από την πόλη του Πόρτλαντ το μόνο που έβλεπες δεξιά και αριστερά του αυτοκινητόδρομου ήταν άπειρα δέντρα και κάποιοι καταρράκτες. Εκεί πιο πέρα βρίσκεται και ο καταρράκτης Multnomah Falls, ο οποίος είναι ο πιο ψηλός της πολιτείας του Όρεγκον, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα να επισκεφθώ.
Κάπου εκεί κατευθυνόμενοι βόρεια με πήρε ο ύπνος, μιας και είχαμε ξυπνήσει πολύ νωρίς για να φύγουμε, και όταν ξύπνησα είχαμε μπει στην πολιτεία της Washington. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όλο το πράσινο είχε χαθεί..
Μα είναι δυνατόν; Που πήγε όλη η ομορφιά των δέντρων και της φύσης; Βέβαια μπήκαμε στην ανατολική πλευρά της πολιτείας, ενώ δυτικά όταν πήγαμε μια μέρα από Πόρτλαντ σε μια πόλη της Washington που λέγεται Βανκούβερ (όχι το γνωστό, το οποίο βρίσκεται στον Καναδά) , όλα συνέχιζαν να είναι το ίδιο πράσινα και όμορφα.
Πρώτη στάση ήταν στο Σποκέϊν, για μια επίσκεψη σε κάποια φίλη και για φαγητό, και συνέχεια είχε η είσοδος στο Idaho και η πρώτη διανυκτέρευση. Το Σποκέϊν δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Μπορεί να φταίει που δεν είχαμε και χρόνο να το γυρίσουμε, αλλά ίσως και οτι μου έλειπε η ομορφιά του Πόρτλαντ.
Μπήκαμε πάλι στο αμάξι και πολύ σύντομα φτάσαμε στο Idaho, μιας και το Σποκέϊν βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα των δυο πολιτειών.
Και από τα ξερά τοπία τη θέση τους πήραν πάλι τα δέντρα, τα βουνά και οι λίμνες.
Λίγο δρόμο ακόμα και θα φτάναμε στο Kellogg. Μέχρι να φτάσουμε όμως, συναντήσαμε την υπέροχη λίμνη Coeur d' Alene -Κερ ντ' Αλεν.
Στις όχθες της μπορούσες να δεις απομονωμένα σπίτια με το καθένα να έχει το δικό του σκάφος αραγμένο μπροστά. Βέβαια αυτό είναι ένα κομμάτι της λίμνης, η οποία είναι αρκετά μεγάλη και έχει 175 χιλιόμετρα ακτογραμμής.
Φτάνουμε στο Kellogg το οποίο είναι μια πολύ μικρή πόλη δίπλα στον αυτοκινητόδρομο και βρίσκεται σε υψόμετρο 702 μέτρων. Η φίλη μου έχει συγγενείς εκεί, οι οποίοι νοικιάζουν διαμερίσματα και θα μέναμε σε ένα απο αυτά το βράδυ. Φυσικά και ακολούθησαν συστάσεις, αγκαλιές και δείπνο. Γενικά, όπως εμείς έχουμε τα φιλιά κάθε φορά που βρισκόμαστε, οι Αμερικάνοι έχουν τις αγκαλιές και όσες με χαρά δέχτηκα ήταν πολύ ζεστές.
Μας πήγε λοιπόν ο θείος της σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων για να μείνουμε το βράδυ. Το δωμάτιο ήταν υπέροχο, αλλά η έκπληξη ήταν στην βεράντα που υπήρχε hot tub. Αφού βολευτήκαμε στο δωμάτιο κι ενώ είχε νυχτώσει είπαμε να το χρησιμοποιήσουμε, γιατί μας χρειαζόταν μια μικρή χαλάρωση
Σχεδόν μέσα Μαΐου εκεί και γύρω γύρω στα βουνά είχε χιόνι και στο Kellogg το βράδυ έκανε πολύ κρύο, με αποτέλεσμα να μην θέλω να αφήσω τη ζέστη του δωματίου και να βγω στην παγωνιά με το μαγιώ,κι ας ήταν για να μπώ σε jacuzzi. Πήρα όμως μια ανάσα και σχεδόν τρέχοντας μπήκα μέσα, αλλά δεν ήξερα πόσο καυτό είχαμε ρυθμίσει το νερό να είναι. Εκεί λοιπόν που είχα πάρει φόρα σταμάτησα μόλις το νερό έφτασε στους μηρούς. Με σχεδόν το μισό σώμα στην παγωνιά και το υπόλοιπο στο καυτό νερό έμεινα εκεί μέχρι να αποφασίσω τι να κάνω. Η φίλη μου προφανώς και είχε λυθεί στα γέλια και μου έλεγε να μπω. Τελικά το πήρα απόφαση και αφέθηκα στο καυτό νερό,τους υδρατμούς και τις μπουρμπουλήθρες.
Την επόμενη μέρα ο καιρός ήταν πολύ καλος και ο ήλιος έλαμπε. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα μέχρι να φύγουμε. Και καλά κάναμε...αυτό το μοναδικό συναίσθημαπου γίνεσαι ένα με τη φύση και όλα είναι τόσο ήρεμα και όμορφα, με κατέκλυσε. Από τη μία μεριά ένα ποτάμι (-ακι) και από την άλλη δάσος.
Μετά απο αυτήν την ωραία βόλτα ετοιμαστήκαμε για την αναχώρηση. Επόμενη στάση Billings-Montana.
Εκεί θα μέναμε σε μια θεία της φίλης μου, της οποίας το σπίτι ήταν ξύλινο-τύπου σαλέ και πάνω σε έναν λόφο,δίπλα από ένα τεράστιο γήπεδο γκολφ.
Μείναμε κι εκεί ένα βράδυ, φάγαμε τέλειο μεξικάνικο και πήγαμε και cinema. Άλλη η χάρη του να πηγαίνεις cinema στις ΗΠΑ, μιας και έχουν κάτι τεράστια μπολ popcorn με όσο βούτυρο θες. (10000 θερμίδες, αλλά ποιος νοιάζεται, άμα δεν τα δοκιμάσουμε όταν μπορούμε,πότε θα το κάνουμε
Όμορφο και σχετικά ήσυχο το Billings ,αν και είναι η μεγαλύτερη πόλη της Μοντάνα, αλλά μέχρι στιγμής όπου πήγαμε το μοτίβο των ανθρώπων ήταν πάνω κάτω το ίδιο, ευγενικοί και ευδιάθετοι. (Αυτό αλλάζει αργότερα όταν πάω Φιλαδέλφεια)
Αναχώρηση και από εκεί με κατεύθυνση το Williston της Βόρειας Ντακότας.
Το Williton είναι μιά πολύ μικρή πόλη. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε μια απο αυτές τις ταινίες που διαδραματίζονται σε μικρές επαρχιακές πόλεις της Αμερικής. Σχεδόν όλοι οδηγούν αγροτικά, όχι γιατί τους βοηθάει απαραίτητα στη δουλειά τους, αλλά από άποψη. Ο κόσμος κι εδώ τα ίδια πολύ ήσυχος και καλός. Αυτό όμως είχε αρχίσει να αλλάζει από τότε που πήγα εγώ. Ο λόγος είναι το πετρέλαιο που υπάρχει εκεί.Όταν μαθεύτηκε έτρεξαν αμέσως από διάφορες πολιτείες, κυρίως του Νότου, όπως από το Τέξας. Σίγουρα μπορούσες να καταλάβεις ποιός είναι ντόπιος και ποιός όχι, έβλεπες αγριόφατσες που γυάλιζε το μάτι τους. Ευτυχώς όταν βρέθηκα εγώ εκεί τα πράγματα ήταν ακόμα σχετικά ήρεμα και μπόρεσα να γνωρίσω την πόλη και τους ανθρωπους της., μένοντας εκεί μια βδομάδα. (κλασσικά σε συγγενείς της φίλης μου)
Αυτό που ξέχασα να πω είναι πως σε αυτές τισ διαδρομές δεν υπήρχαν διόδια. Δεν ξέρω αν γενικά στις Δυτικές πολιτείες δεν υπάρχουν, αλλά στις ανατολικές υπάρχουν σίγουρα. Και γενικά η ζωή ήταν πολύ πιο φθηνή σε σχέση με τις πιο γνωστές πολιτείες.
Επίσης η Βόρεια Ντακότα ήταν μία απο τις ελάχιστες πολιτείες που επιτρέπεται το κάπνισμα σε μπαρ.(δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) Κάναμε όλα τα κλασσικά πράγματα που θα έκανε κανείς σε μια τέτοια πόλη για να διασκεδάση. Από bowling,σε καραόκε και σε τυπικά αμερικάνικα μπαρ. Όμορφα και ήρεμα με αρκετές οικογενειακές στιγμές και συζητήσεις στα ελληνικά επιτέλους,μιας και αυτοι οι συγγενείς της φίλης μου είναι Έλληνες. (ωραία και τα αγγλικά, έκανα και φουλ εξάσκηση,αλλά αλλιώς είναι να μπορέσεις να μιλήσεις λίγο και στη γλώσσα σου)
Μια από εκείνες τις μέρες αποφασίσαμε να κάνουμε μια εκδρομή πίσω στη Μοντάνα. Αυτή τη φορά σε άλλο μέρος, μιας και η φίλη μου ήθελε να μου δείξει τη φάρμα που έμεναν πριν έρθουν Ελλάδα. Δανειστήκαμε το αυτοκίνητο του θείου της,που ήταν καταλληλότερο για τέτοιου είδους διαδρομή, και βουρ..
Αυτό δεν ήταν φάρμα...αλλά ένα τεράστιο κομμάτι γης, που για να δεις από τη μία άκρη του στην άλλη δεν μπορούσες. Συνηθισμένη εγώ στη ζωή της Αθήνας μου φαινόταν αδιανόητο πως κάποιος μπορεί να μείνει τόσο μακρυά απο κάποιον που θεωρείται γείτονας. Και όλα αυτά δίπλα σχεδόν στον ποταμό Μιζούρι.
Όμορφη διαδρομή κι αυτή. Αλλά σιγά σιγά πέρνουμε το δρόμο του γυρισμού με μία στάση πάλι στο Billings και άλλη μία στο Dillon της Μοντάνα, όπου συναντήσαμε και χιόνια..τέλος Μαΐου. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να φάμε παγωτό από το Dairy Queen. (με τριμμένο μπισκότο Oreo απο πάνω και από κάτω να περιμένει ένα λαχταριστό κομμάτι brownies)
Σχεδόν πάνω στον αυτοκινητόδρομο στη Μοντάνα υπάρχει ένα εργοστάσιο αρτοποιίας Wheat Montana με δικής τους παραγωγής σιτάριου και με κατάστημα δίπλα στο εργοστάσιο που μπορείς να πας να φας ή να αγοράσεις τα προϊόντα τους, τα οποία ήταν πεντανόστιμα.
Και κάποιες φωτογραφίες από το δρόμο της επιστροφής.
Πίσω στο Πόρτλαντ, αλλά όχι για πολύ. Συνέχεια έχει η Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Έχουν ήδη περάσει 4 εβδομάδες που βρίσκομαι στις ΗΠΑ και μένουν άλλες δύο.. κι όμως νιώθω πως το ταξίδι μου φτάνει στο τέλος του.
ΥΓ: Συγνώμη αν σας κουράζω αλλά ειναι δύσκολο να βρεις λόγια να περιγράψεις ένα ταξίδι 1,5 μήνα.
Κάπου εκεί κατευθυνόμενοι βόρεια με πήρε ο ύπνος, μιας και είχαμε ξυπνήσει πολύ νωρίς για να φύγουμε, και όταν ξύπνησα είχαμε μπει στην πολιτεία της Washington. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όλο το πράσινο είχε χαθεί..
Μα είναι δυνατόν; Που πήγε όλη η ομορφιά των δέντρων και της φύσης; Βέβαια μπήκαμε στην ανατολική πλευρά της πολιτείας, ενώ δυτικά όταν πήγαμε μια μέρα από Πόρτλαντ σε μια πόλη της Washington που λέγεται Βανκούβερ (όχι το γνωστό, το οποίο βρίσκεται στον Καναδά) , όλα συνέχιζαν να είναι το ίδιο πράσινα και όμορφα.
Πρώτη στάση ήταν στο Σποκέϊν, για μια επίσκεψη σε κάποια φίλη και για φαγητό, και συνέχεια είχε η είσοδος στο Idaho και η πρώτη διανυκτέρευση. Το Σποκέϊν δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Μπορεί να φταίει που δεν είχαμε και χρόνο να το γυρίσουμε, αλλά ίσως και οτι μου έλειπε η ομορφιά του Πόρτλαντ.
Μπήκαμε πάλι στο αμάξι και πολύ σύντομα φτάσαμε στο Idaho, μιας και το Σποκέϊν βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα των δυο πολιτειών.
Και από τα ξερά τοπία τη θέση τους πήραν πάλι τα δέντρα, τα βουνά και οι λίμνες.
Λίγο δρόμο ακόμα και θα φτάναμε στο Kellogg. Μέχρι να φτάσουμε όμως, συναντήσαμε την υπέροχη λίμνη Coeur d' Alene -Κερ ντ' Αλεν.
Στις όχθες της μπορούσες να δεις απομονωμένα σπίτια με το καθένα να έχει το δικό του σκάφος αραγμένο μπροστά. Βέβαια αυτό είναι ένα κομμάτι της λίμνης, η οποία είναι αρκετά μεγάλη και έχει 175 χιλιόμετρα ακτογραμμής.
Φτάνουμε στο Kellogg το οποίο είναι μια πολύ μικρή πόλη δίπλα στον αυτοκινητόδρομο και βρίσκεται σε υψόμετρο 702 μέτρων. Η φίλη μου έχει συγγενείς εκεί, οι οποίοι νοικιάζουν διαμερίσματα και θα μέναμε σε ένα απο αυτά το βράδυ. Φυσικά και ακολούθησαν συστάσεις, αγκαλιές και δείπνο. Γενικά, όπως εμείς έχουμε τα φιλιά κάθε φορά που βρισκόμαστε, οι Αμερικάνοι έχουν τις αγκαλιές και όσες με χαρά δέχτηκα ήταν πολύ ζεστές.
Μας πήγε λοιπόν ο θείος της σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων για να μείνουμε το βράδυ. Το δωμάτιο ήταν υπέροχο, αλλά η έκπληξη ήταν στην βεράντα που υπήρχε hot tub. Αφού βολευτήκαμε στο δωμάτιο κι ενώ είχε νυχτώσει είπαμε να το χρησιμοποιήσουμε, γιατί μας χρειαζόταν μια μικρή χαλάρωση
Σχεδόν μέσα Μαΐου εκεί και γύρω γύρω στα βουνά είχε χιόνι και στο Kellogg το βράδυ έκανε πολύ κρύο, με αποτέλεσμα να μην θέλω να αφήσω τη ζέστη του δωματίου και να βγω στην παγωνιά με το μαγιώ,κι ας ήταν για να μπώ σε jacuzzi. Πήρα όμως μια ανάσα και σχεδόν τρέχοντας μπήκα μέσα, αλλά δεν ήξερα πόσο καυτό είχαμε ρυθμίσει το νερό να είναι. Εκεί λοιπόν που είχα πάρει φόρα σταμάτησα μόλις το νερό έφτασε στους μηρούς. Με σχεδόν το μισό σώμα στην παγωνιά και το υπόλοιπο στο καυτό νερό έμεινα εκεί μέχρι να αποφασίσω τι να κάνω. Η φίλη μου προφανώς και είχε λυθεί στα γέλια και μου έλεγε να μπω. Τελικά το πήρα απόφαση και αφέθηκα στο καυτό νερό,τους υδρατμούς και τις μπουρμπουλήθρες.Την επόμενη μέρα ο καιρός ήταν πολύ καλος και ο ήλιος έλαμπε. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα μέχρι να φύγουμε. Και καλά κάναμε...αυτό το μοναδικό συναίσθημαπου γίνεσαι ένα με τη φύση και όλα είναι τόσο ήρεμα και όμορφα, με κατέκλυσε. Από τη μία μεριά ένα ποτάμι (-ακι) και από την άλλη δάσος.
Μετά απο αυτήν την ωραία βόλτα ετοιμαστήκαμε για την αναχώρηση. Επόμενη στάση Billings-Montana.
Εκεί θα μέναμε σε μια θεία της φίλης μου, της οποίας το σπίτι ήταν ξύλινο-τύπου σαλέ και πάνω σε έναν λόφο,δίπλα από ένα τεράστιο γήπεδο γκολφ.
Μείναμε κι εκεί ένα βράδυ, φάγαμε τέλειο μεξικάνικο και πήγαμε και cinema. Άλλη η χάρη του να πηγαίνεις cinema στις ΗΠΑ, μιας και έχουν κάτι τεράστια μπολ popcorn με όσο βούτυρο θες. (10000 θερμίδες, αλλά ποιος νοιάζεται, άμα δεν τα δοκιμάσουμε όταν μπορούμε,πότε θα το κάνουμε
Όμορφο και σχετικά ήσυχο το Billings ,αν και είναι η μεγαλύτερη πόλη της Μοντάνα, αλλά μέχρι στιγμής όπου πήγαμε το μοτίβο των ανθρώπων ήταν πάνω κάτω το ίδιο, ευγενικοί και ευδιάθετοι. (Αυτό αλλάζει αργότερα όταν πάω Φιλαδέλφεια)
Αναχώρηση και από εκεί με κατεύθυνση το Williston της Βόρειας Ντακότας.
Το Williton είναι μιά πολύ μικρή πόλη. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε μια απο αυτές τις ταινίες που διαδραματίζονται σε μικρές επαρχιακές πόλεις της Αμερικής. Σχεδόν όλοι οδηγούν αγροτικά, όχι γιατί τους βοηθάει απαραίτητα στη δουλειά τους, αλλά από άποψη. Ο κόσμος κι εδώ τα ίδια πολύ ήσυχος και καλός. Αυτό όμως είχε αρχίσει να αλλάζει από τότε που πήγα εγώ. Ο λόγος είναι το πετρέλαιο που υπάρχει εκεί.Όταν μαθεύτηκε έτρεξαν αμέσως από διάφορες πολιτείες, κυρίως του Νότου, όπως από το Τέξας. Σίγουρα μπορούσες να καταλάβεις ποιός είναι ντόπιος και ποιός όχι, έβλεπες αγριόφατσες που γυάλιζε το μάτι τους. Ευτυχώς όταν βρέθηκα εγώ εκεί τα πράγματα ήταν ακόμα σχετικά ήρεμα και μπόρεσα να γνωρίσω την πόλη και τους ανθρωπους της., μένοντας εκεί μια βδομάδα. (κλασσικά σε συγγενείς της φίλης μου)
Αυτό που ξέχασα να πω είναι πως σε αυτές τισ διαδρομές δεν υπήρχαν διόδια. Δεν ξέρω αν γενικά στις Δυτικές πολιτείες δεν υπάρχουν, αλλά στις ανατολικές υπάρχουν σίγουρα. Και γενικά η ζωή ήταν πολύ πιο φθηνή σε σχέση με τις πιο γνωστές πολιτείες.
Επίσης η Βόρεια Ντακότα ήταν μία απο τις ελάχιστες πολιτείες που επιτρέπεται το κάπνισμα σε μπαρ.(δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) Κάναμε όλα τα κλασσικά πράγματα που θα έκανε κανείς σε μια τέτοια πόλη για να διασκεδάση. Από bowling,σε καραόκε και σε τυπικά αμερικάνικα μπαρ. Όμορφα και ήρεμα με αρκετές οικογενειακές στιγμές και συζητήσεις στα ελληνικά επιτέλους,μιας και αυτοι οι συγγενείς της φίλης μου είναι Έλληνες. (ωραία και τα αγγλικά, έκανα και φουλ εξάσκηση,αλλά αλλιώς είναι να μπορέσεις να μιλήσεις λίγο και στη γλώσσα σου)
Μια από εκείνες τις μέρες αποφασίσαμε να κάνουμε μια εκδρομή πίσω στη Μοντάνα. Αυτή τη φορά σε άλλο μέρος, μιας και η φίλη μου ήθελε να μου δείξει τη φάρμα που έμεναν πριν έρθουν Ελλάδα. Δανειστήκαμε το αυτοκίνητο του θείου της,που ήταν καταλληλότερο για τέτοιου είδους διαδρομή, και βουρ..
Αυτό δεν ήταν φάρμα...αλλά ένα τεράστιο κομμάτι γης, που για να δεις από τη μία άκρη του στην άλλη δεν μπορούσες. Συνηθισμένη εγώ στη ζωή της Αθήνας μου φαινόταν αδιανόητο πως κάποιος μπορεί να μείνει τόσο μακρυά απο κάποιον που θεωρείται γείτονας. Και όλα αυτά δίπλα σχεδόν στον ποταμό Μιζούρι.
Όμορφη διαδρομή κι αυτή. Αλλά σιγά σιγά πέρνουμε το δρόμο του γυρισμού με μία στάση πάλι στο Billings και άλλη μία στο Dillon της Μοντάνα, όπου συναντήσαμε και χιόνια..τέλος Μαΐου. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να φάμε παγωτό από το Dairy Queen. (με τριμμένο μπισκότο Oreo απο πάνω και από κάτω να περιμένει ένα λαχταριστό κομμάτι brownies)
Σχεδόν πάνω στον αυτοκινητόδρομο στη Μοντάνα υπάρχει ένα εργοστάσιο αρτοποιίας Wheat Montana με δικής τους παραγωγής σιτάριου και με κατάστημα δίπλα στο εργοστάσιο που μπορείς να πας να φας ή να αγοράσεις τα προϊόντα τους, τα οποία ήταν πεντανόστιμα.
Και κάποιες φωτογραφίες από το δρόμο της επιστροφής.
Πίσω στο Πόρτλαντ, αλλά όχι για πολύ. Συνέχεια έχει η Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Έχουν ήδη περάσει 4 εβδομάδες που βρίσκομαι στις ΗΠΑ και μένουν άλλες δύο.. κι όμως νιώθω πως το ταξίδι μου φτάνει στο τέλος του.
ΥΓ: Συγνώμη αν σας κουράζω αλλά ειναι δύσκολο να βρεις λόγια να περιγράψεις ένα ταξίδι 1,5 μήνα.
Last edited:
