ΗΠΑ ΗΠΑ-Μια πρώτη γνωριμία

[mampa]

Και συνεχίζω με το τρίτο και τελευταίο μέρος της ταξιδιωτικής μου ιστορίας.

Όπως καταλαβαίνετε επιστρέφοντας στο Πόρτλαντ, και με ούτε μια μέρα στη διάθεσή μας, έγιναν οι απαραίτητοι χαιρετισμοί...αγκαλιές, φιλιά, λίγα κλάματα με τη φίλη μου, συγγενείς της και φίλους που έκανα εκεί, προσπάθεια να χωρέσουν όλα τα ψώνια που είχα κάνει σε μια βαλίτσα, μια χειραποσκευή και ένα σακίδιο πλάτης (γιατί ναι μεν προφανώς και από Ελλάδα προσπάθησα να μην πάρω μαζί μου πολλά,αλλά και μόνο στην ιδέα πως το ταξίδι μου θα διαρκούσε 6 εβδομάδες, δεν τα κατάφερα, αλλά και γιατί βλέποντας τις προσφορές που είχαν εκεί δεν μπορούσα να αντισταθώ στα ψώνια)...και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Από Πόρτλαντ για Φιλαδέλφεια είχα ενδιάμεση στάση στην Ατλάντα. Με το που κατέβηκα εκεί συνειδητοποίησα δυο πράγματα : την αλλαγή της θερμοκρασίας, γιατί στην Ατλάντα είχε απίστευτη ζέστη, σε σχέση με το δροσερό καιρό του Πόρτλαντ, και το ότι ο κόσμος δεν έμοιαζε καθόλου με τον ανέμελο και ευγενικό κόσμο του Πόρτλαντ. Αλλα λέω 2 ώρες θα κάτσω μόνο εδώ, οπότε ας μην απογοητεύομαι από τώρα.
Έφτασα στη Φιλαδέλφεια 11 το βράδυ και ήρθαν να με παραλάβουν η θεία-νονά μου και ο άντρας της, που είχα να τους δω 6 χρόνια. Όταν φτάσαμε σπίτι τους γύρω στις 12 περίμενε ξύπνια και η μαμά της (αδερφή της γιαγιάς μου), γιατί καταλαβαίνετε...ήρθε κάποιος από την πατρίδα. Αγκαλιές και κλάματα εκεί στο φουλ! Άλλη φάση να συναντάς συγγενείς που μένουν μακρυά και τους βλέπεις μια στο τόσο και περιμένουν πως και πως να δουν κάποιον από την πατρίδα και να μάθουν νέα, τα οποία εννοείται πως μαθαίνουν τηλεφωνικά και μέσω ίντερνετ, αλλά είναι αλλιώς.
Δεν μπορώ να πω πως κοιμηθήκαμε και πολύ εκείνο το βράδυ. Το πρωί με ξύπνησαν τα 3 παιδιά της θείας μου που έρχονταν στην πόρτα του δωματίου με κοιτούσαν καλά καλά και με το που άνοιγα τα μάτια έφευγαν τρέχοντας και ξανά πάλι το ίδιο. Δεν με είχαν γνωρίσει.. μόνο τον μεγάλο είχα δει όταν ήταν μωρό...και σου λέει ποια είναι αυτή που κοιμάται στο σπίτι μας.
Η περιοχή που μένει η θεία μου είναι πολύ όμορφη, σε ένα προάστιο της Φιλαδέλφεια, αλλά όχι και τόσο μακρυά από το κέντρο για τα δεδομένα τα δικά τους. Συναντήθηκα και με τον θείο μου και την οικογένεια του και γενικά οι επόμενες δυο βδομάδες πέρασαν κάπως πιο οικογενειακά. Είχαμε να νταντέψουμε και τα παιδιά, που ευτυχώς είχαν ακόμα σχολείο και είχαμε χρόνο για βόλτες και ψώνια. Έτυχε τότε και είχε και πανηγύρι η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, που εννοείται και πήγαμε. Χόρος, φαΐ, ούζο (πλωμάρι παρακαλώ πολύ), αγκαλιές, γέλια... Θύμιζε λίγο Γάμος αλα ελληνικά. Μέσα σε όλα είχα και την αδερφή της γιαγιάς μου να μου φτιάχνει κάθε πέντε λεπτά να φάω. ''Και φάε γιατί είσαι πολύ αδύνατη. Και φάε να δοκιμάσεις και αυτό..και αυτό'' Το μόνο σίγουρο είναι πως έφαγα καλά.

Τα τεράστια mall ήταν πάντα μες το πρόγραμμα και πήγαμε και σε ένα εκπτωτικό χωριό λίγο πιο έξω από την πόλη, που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του, αλλά ήταν τόσο όμορφο.
Όλα ήταν πολύ καλά. Μόνο όταν παίρναμε το τρένο να πάμε κέντρο ένιωθα λίγο περίεργα. Γενικά τους καλοσυνάτους ανθρώπους που είδα στις άλλες πολιτείες, εδώ τους έψαχνα, με εξαίρεση τους Έλληνες. Ειδικά οι Αφροαμερικανοί κοιτούσαν τους ''λευκούς'' με μισό μάτι και αυτό το συναντούσα πολύ στο τρένο. Εκεί λίγο στεναχωρήθηκα. Μετά από τόσα χρόνια και ακόμα να έχουν τέτοιο μίσος.. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό πουθενά. Κρίμα!
Στο κέντρο πήγαμε στο Μέγαρο Ανεξαρτησίας, στην καμπάνα της Ελευθερίας, στο σπίτι της Μπέτσι Ρος, που έραψε την πρώτη αμερικανική σημαία, και στο Franklin Institute, το οποίο είναι πιο ενδιαφέρον για τα παιδιά. Κάναμε πολλές βόλτες και είδα και αξιοθέατα που κάποια δεν θυμάμαι και άλλα που δεν θυμάμαι πως λέγονται.

Εδω εννοείται πως έτρεξα κι εγώ σαν τον Rocky και σήκωσα μετά τα χέρια, όπως και το άγαλμά του πιο πάνω.

Η ζωή στη Φιλαδέλφεια είναι πολύ πιο ακριβή, σε σχέση με τις άλλες πόλεις που επισκέφθηκα, και σε ένα διαρκή γρήγορο ρυθμό, όπως σε κάθε μεγαλούπολη. Επίσης, η Φιλαδέλφεια έχει μεγάλη ιστορία, γι'αυτο και την επισκέπτονται πολλοί αμερικανοί, πέρα από τους τουρίστες.
Οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αγόρασα κι άλλη βαλίτσα και πέρασα πόσες ώρες να βγάζω και να βάζω πράγματα μέχρι να είναι όλες στα όρια κιλών. Συνέχεια είχαν οι κλασσικοί αποχαιρετισμοί , επιβίβαση στο αεροπλάνο και πίσω στην Ελλάδα, όπου η αλήθεια είναι μετά απο 1,5 μήνα έκανα λίγο καιρό να συνέλθω και να βρω πάλι τους ρυθμούς μου εδώ. Στεναχωρήθηκα που δεν κατάφερα να πάω και Νεα Υορκη, ενώ ήμουν 1-1.5 ώρα μακρυά με το τρένο, αλλά την επισκέφθηκα λίγα χρόνια αργότερα (ίσως σας τα πω σε κάποια άλλη ιστορία, αν και πολλοί έχουν γράψει για ΝΥ). Τώρα κάνω σχέδια και για άλλες πολιτείες, και πιο συγκεκριμένα δυτικές, ίσως γιατί ο κόσμος εκεί με τράβηξε περισσότερο...αλλά σκοπός είναι να ταξιδέψουμε όσο πιο πολύ μπορούμε και να δούμε κάθε χώρα μόνοι μας για να έχουμε άποψη. Όπου και να πάτε κάθε ανάμνηση, θετική ή αρνητική, μετράει και κάθε φορά γίνεστε ένα κομμάτι πιο πλούσιοι...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

First Προηγούμενη 3 of 3

Go to chapter

Go

[karfitsa]

Ωραία ιστορία με το καλημέρα...
Καλώς ήρθες στην παρέα μας!

 

[mampa]

Καλώς σας βρήκα!!
Έχω τόσο καιρό που σκέφτομαι να γράψω κι εγώ κάποιες από τις ταξιδιωτικές μου ιστορίες.. και χτες που το πήρα επιτέλους απόφαση δεν κρατιόμουν, μπήκα αμέσως στο ψητό και δεν υπήρχε χρόνος για συστάσεις..

 

[KLEOPATRA]

Ποσταρε πολλες φωτο γιατι οι πολιτειες που πηγες ακουγονται πολυ ενδιαφερουσες κ δεν ςχουν γραφει πολλα στο φορουμ

 

[mampa]

Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας και βγαίνοντας από την πόλη του Πόρτλαντ το μόνο που έβλεπες δεξιά και αριστερά του αυτοκινητόδρομου ήταν άπειρα δέντρα και κάποιοι καταρράκτες. Εκεί πιο πέρα βρίσκεται και ο καταρράκτης Multnomah Falls, ο οποίος είναι ο πιο ψηλός της πολιτείας του Όρεγκον, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα να επισκεφθώ.

Κάπου εκεί κατευθυνόμενοι βόρεια με πήρε ο ύπνος, μιας και είχαμε ξυπνήσει πολύ νωρίς για να φύγουμε, και όταν ξύπνησα είχαμε μπει στην πολιτεία της Washington. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όλο το πράσινο είχε χαθεί..

Μα είναι δυνατόν; Που πήγε όλη η ομορφιά των δέντρων και της φύσης; Βέβαια μπήκαμε στην ανατολική πλευρά της πολιτείας, ενώ δυτικά όταν πήγαμε μια μέρα από Πόρτλαντ σε μια πόλη της Washington που λέγεται Βανκούβερ (όχι το γνωστό, το οποίο βρίσκεται στον Καναδά) , όλα συνέχιζαν να είναι το ίδιο πράσινα και όμορφα.
Πρώτη στάση ήταν στο Σποκέϊν, για μια επίσκεψη σε κάποια φίλη και για φαγητό, και συνέχεια είχε η είσοδος στο Idaho και η πρώτη διανυκτέρευση. Το Σποκέϊν δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Μπορεί να φταίει που δεν είχαμε και χρόνο να το γυρίσουμε, αλλά ίσως και οτι μου έλειπε η ομορφιά του Πόρτλαντ.
Μπήκαμε πάλι στο αμάξι και πολύ σύντομα φτάσαμε στο Idaho, μιας και το Σποκέϊν βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα των δυο πολιτειών.

Και από τα ξερά τοπία τη θέση τους πήραν πάλι τα δέντρα, τα βουνά και οι λίμνες.
Λίγο δρόμο ακόμα και θα φτάναμε στο Kellogg. Μέχρι να φτάσουμε όμως, συναντήσαμε την υπέροχη λίμνη Coeur d' Alene -Κερ ντ' Αλεν.

Στις όχθες της μπορούσες να δεις απομονωμένα σπίτια με το καθένα να έχει το δικό του σκάφος αραγμένο μπροστά. Βέβαια αυτό είναι ένα κομμάτι της λίμνης, η οποία είναι αρκετά μεγάλη και έχει 175 χιλιόμετρα ακτογραμμής.
Φτάνουμε στο Kellogg το οποίο είναι μια πολύ μικρή πόλη δίπλα στον αυτοκινητόδρομο και βρίσκεται σε υψόμετρο 702 μέτρων. Η φίλη μου έχει συγγενείς εκεί, οι οποίοι νοικιάζουν διαμερίσματα και θα μέναμε σε ένα απο αυτά το βράδυ. Φυσικά και ακολούθησαν συστάσεις, αγκαλιές και δείπνο. Γενικά, όπως εμείς έχουμε τα φιλιά κάθε φορά που βρισκόμαστε, οι Αμερικάνοι έχουν τις αγκαλιές και όσες με χαρά δέχτηκα ήταν πολύ ζεστές.
Μας πήγε λοιπόν ο θείος της σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων για να μείνουμε το βράδυ. Το δωμάτιο ήταν υπέροχο, αλλά η έκπληξη ήταν στην βεράντα που υπήρχε hot tub. Αφού βολευτήκαμε στο δωμάτιο κι ενώ είχε νυχτώσει είπαμε να το χρησιμοποιήσουμε, γιατί μας χρειαζόταν μια μικρή χαλάρωση Σχεδόν μέσα Μαΐου εκεί και γύρω γύρω στα βουνά είχε χιόνι και στο Kellogg το βράδυ έκανε πολύ κρύο, με αποτέλεσμα να μην θέλω να αφήσω τη ζέστη του δωματίου και να βγω στην παγωνιά με το μαγιώ,κι ας ήταν για να μπώ σε jacuzzi. Πήρα όμως μια ανάσα και σχεδόν τρέχοντας μπήκα μέσα, αλλά δεν ήξερα πόσο καυτό είχαμε ρυθμίσει το νερό να είναι. Εκεί λοιπόν που είχα πάρει φόρα σταμάτησα μόλις το νερό έφτασε στους μηρούς. Με σχεδόν το μισό σώμα στην παγωνιά και το υπόλοιπο στο καυτό νερό έμεινα εκεί μέχρι να αποφασίσω τι να κάνω. Η φίλη μου προφανώς και είχε λυθεί στα γέλια και μου έλεγε να μπω. Τελικά το πήρα απόφαση και αφέθηκα στο καυτό νερό,τους υδρατμούς και τις μπουρμπουλήθρες.
Την επόμενη μέρα ο καιρός ήταν πολύ καλος και ο ήλιος έλαμπε. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα μέχρι να φύγουμε. Και καλά κάναμε...αυτό το μοναδικό συναίσθημαπου γίνεσαι ένα με τη φύση και όλα είναι τόσο ήρεμα και όμορφα, με κατέκλυσε. Από τη μία μεριά ένα ποτάμι (-ακι) και από την άλλη δάσος.

Μετά απο αυτήν την ωραία βόλτα ετοιμαστήκαμε για την αναχώρηση. Επόμενη στάση Billings-Montana.
Εκεί θα μέναμε σε μια θεία της φίλης μου, της οποίας το σπίτι ήταν ξύλινο-τύπου σαλέ και πάνω σε έναν λόφο,δίπλα από ένα τεράστιο γήπεδο γκολφ.

Μείναμε κι εκεί ένα βράδυ, φάγαμε τέλειο μεξικάνικο και πήγαμε και cinema. Άλλη η χάρη του να πηγαίνεις cinema στις ΗΠΑ, μιας και έχουν κάτι τεράστια μπολ popcorn με όσο βούτυρο θες. (10000 θερμίδες, αλλά ποιος νοιάζεται, άμα δεν τα δοκιμάσουμε όταν μπορούμε,πότε θα το κάνουμε
Όμορφο και σχετικά ήσυχο το Billings ,αν και είναι η μεγαλύτερη πόλη της Μοντάνα, αλλά μέχρι στιγμής όπου πήγαμε το μοτίβο των ανθρώπων ήταν πάνω κάτω το ίδιο, ευγενικοί και ευδιάθετοι. (Αυτό αλλάζει αργότερα όταν πάω Φιλαδέλφεια)
Αναχώρηση και από εκεί με κατεύθυνση το Williston της Βόρειας Ντακότας.

Το Williton είναι μιά πολύ μικρή πόλη. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε μια απο αυτές τις ταινίες που διαδραματίζονται σε μικρές επαρχιακές πόλεις της Αμερικής. Σχεδόν όλοι οδηγούν αγροτικά, όχι γιατί τους βοηθάει απαραίτητα στη δουλειά τους, αλλά από άποψη. Ο κόσμος κι εδώ τα ίδια πολύ ήσυχος και καλός. Αυτό όμως είχε αρχίσει να αλλάζει από τότε που πήγα εγώ. Ο λόγος είναι το πετρέλαιο που υπάρχει εκεί.Όταν μαθεύτηκε έτρεξαν αμέσως από διάφορες πολιτείες, κυρίως του Νότου, όπως από το Τέξας. Σίγουρα μπορούσες να καταλάβεις ποιός είναι ντόπιος και ποιός όχι, έβλεπες αγριόφατσες που γυάλιζε το μάτι τους. Ευτυχώς όταν βρέθηκα εγώ εκεί τα πράγματα ήταν ακόμα σχετικά ήρεμα και μπόρεσα να γνωρίσω την πόλη και τους ανθρωπους της., μένοντας εκεί μια βδομάδα. (κλασσικά σε συγγενείς της φίλης μου)
Αυτό που ξέχασα να πω είναι πως σε αυτές τισ διαδρομές δεν υπήρχαν διόδια. Δεν ξέρω αν γενικά στις Δυτικές πολιτείες δεν υπάρχουν, αλλά στις ανατολικές υπάρχουν σίγουρα. Και γενικά η ζωή ήταν πολύ πιο φθηνή σε σχέση με τις πιο γνωστές πολιτείες.
Επίσης η Βόρεια Ντακότα ήταν μία απο τις ελάχιστες πολιτείες που επιτρέπεται το κάπνισμα σε μπαρ.(δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) Κάναμε όλα τα κλασσικά πράγματα που θα έκανε κανείς σε μια τέτοια πόλη για να διασκεδάση. Από bowling,σε καραόκε και σε τυπικά αμερικάνικα μπαρ. Όμορφα και ήρεμα με αρκετές οικογενειακές στιγμές και συζητήσεις στα ελληνικά επιτέλους,μιας και αυτοι οι συγγενείς της φίλης μου είναι Έλληνες. (ωραία και τα αγγλικά, έκανα και φουλ εξάσκηση,αλλά αλλιώς είναι να μπορέσεις να μιλήσεις λίγο και στη γλώσσα σου)
Μια από εκείνες τις μέρες αποφασίσαμε να κάνουμε μια εκδρομή πίσω στη Μοντάνα. Αυτή τη φορά σε άλλο μέρος, μιας και η φίλη μου ήθελε να μου δείξει τη φάρμα που έμεναν πριν έρθουν Ελλάδα. Δανειστήκαμε το αυτοκίνητο του θείου της,που ήταν καταλληλότερο για τέτοιου είδους διαδρομή, και βουρ..
Αυτό δεν ήταν φάρμα...αλλά ένα τεράστιο κομμάτι γης, που για να δεις από τη μία άκρη του στην άλλη δεν μπορούσες. Συνηθισμένη εγώ στη ζωή της Αθήνας μου φαινόταν αδιανόητο πως κάποιος μπορεί να μείνει τόσο μακρυά απο κάποιον που θεωρείται γείτονας. Και όλα αυτά δίπλα σχεδόν στον ποταμό Μιζούρι.

Όμορφη διαδρομή κι αυτή. Αλλά σιγά σιγά πέρνουμε το δρόμο του γυρισμού με μία στάση πάλι στο Billings και άλλη μία στο Dillon της Μοντάνα, όπου συναντήσαμε και χιόνια..τέλος Μαΐου. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να φάμε παγωτό από το Dairy Queen. (με τριμμένο μπισκότο Oreo απο πάνω και από κάτω να περιμένει ένα λαχταριστό κομμάτι brownies)

Σχεδόν πάνω στον αυτοκινητόδρομο στη Μοντάνα υπάρχει ένα εργοστάσιο αρτοποιίας Wheat Montana με δικής τους παραγωγής σιτάριου και με κατάστημα δίπλα στο εργοστάσιο που μπορείς να πας να φας ή να αγοράσεις τα προϊόντα τους, τα οποία ήταν πεντανόστιμα.
Και κάποιες φωτογραφίες από το δρόμο της επιστροφής.

Πίσω στο Πόρτλαντ, αλλά όχι για πολύ. Συνέχεια έχει η Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Έχουν ήδη περάσει 4 εβδομάδες που βρίσκομαι στις ΗΠΑ και μένουν άλλες δύο.. κι όμως νιώθω πως το ταξίδι μου φτάνει στο τέλος του.

ΥΓ: Συγνώμη αν σας κουράζω αλλά ειναι δύσκολο να βρεις λόγια να περιγράψεις ένα ταξίδι 1,5 μήνα.

 

[arabickostas]

Υπέροχες φώτος !!!!

 

[deppi]

Ταξιδευουμε μαζι σου! Πολυ ομορφη ιστορια!

 

[Defkalion]

Σκίζουν και οι φωτογραφίες και το κείμενο!!

 

[mfish]

Καλώς σας βρήκα!!
Έχω τόσο καιρό που σκέφτομαι να γράψω κι εγώ κάποιες από τις ταξιδιωτικές μου ιστορίες.. και χτες που το πήρα επιτέλους απόφαση δεν κρατιόμουν, μπήκα αμέσως στο ψητό και δεν υπήρχε χρόνος για συστάσεις..

Ωραια ιστορία και φωτό, τωρα που το πήρες απόφαση μη σταματήσεις !

 

[KLEOPATRA]

Ευχαριστω πολυ για τις φωτο. Η Μοντανα εχει εκπληκτικα τοπια.Πηγατε καθολου προς τα βουνα;Διαβασα πως εχει γυρω στις εκατο οροσειρες.

 

[KIKI]

Αν μας κουραζεις ; Και λίγα γραφεις για τόσο διαστημα που εμεινες !
Φοβερό ταξιδι και ωραιες φωτο !
Είναι και πολιτειες που ελαχιστοι απο μας εχουν πάει ....να εισαι καλά που το μοιραζεσαι μαζι μας , σε ευχαριστουμε .

 

[mampa]

Ευχαριστω πολυ για τις φωτο. Η Μοντανα εχει εκπληκτικα τοπια.Πηγατε καθολου προς τα βουνα;Διαβασα πως εχει γυρω στις εκατο οροσειρες.

Περάσαμε από τα βραχώδη όρη στη διαδρομή Idaho-Montana, όπως και στο γυρισμό,αλλά επειδή βρισκόμασταν στον αυτοκινητόδρομο δεν είδα κάτι ουσιώδες. Σίγουρα βέβαια όλα τα τοπία ήταν μοναδικά. Το ψηλότερο σημείο που πήγαμε στη Μοντάνα ήταν η πόλη Dillon που βρίσκεται σε υψόμετρο 1555 μέτρων.